De Nationale Bank, met of zonder vrouwen: een veilig onderkomen voor luxe pluimvee

Marcia De Wachter, woonachtig in mijn eigenste gemeente Overijse, is momenteel nog directeur bij de Nationale Bank van België, maar gaat dit jaar op rust en kocht zich een verkiesbare plaats op de lokale CD&V lijst. Daar behaalde ze maar een handvol stemmen, doch als de tsjeven in de coalitie geraken zit er toch een schepenambt in.

Voor het geld moet mevrouw De Wachter het niet doen. Haar directeurswedde bedraagt 337.000 euro per jaar, het komende pensioen is navenant, daar kunnen wij ons nauwelijks wat bij voorstellen.
De NBB is overigens bekend voor de genereuze toplonen. De gouverneur, Jan Smets, verdient 480.000 euro per jaar,- dat is 100.000 euro meer dan zijn collega Mario Draghi, directeur bij de Europese Centrale Bank. Geen enkele gouverneur van een Europees land reikt weddegewijs ook maar aan de enkels van wat Smets binnenrijft.

De verklaring voor deze graaicultuur –hoe moeten we het anders noemen- zit uiteraard in de politiek: deze posten zijn weggelegd voor lieden uit de hogere partijkaders die ofwel nooit minister geraakten, ofwel uitbollen.
Marcia De Wachter, van CD&V-signatuur, bevindt zich in het eerste geval. Haar kandidaat-opvolger Steven Vanackere, ook een tsjeef, behoort tot de tweede categorie. Marcia gunt Steven haar job niet, want ze wil dat het een vrouw wordt. Die discussie is naast de kwestie en een louter rookgordijn voor een andere vaststelling: heel die Nationale Bank is, met haar 1900 personeelsleden en 29 (!) directiefuncties, een ballon vol gebakken lucht, die quasi kan afgeschaft worden.

Effectief: hebben die NBB-‘directeurs’ een belangrijke verantwoordelijkheid, kan hun kop vallen bij een of andere calamiteit, moeten ze overmatig veel uren kloppen in het zweet huns aanschijns? Absoluut niet. Ze moeten vooral vergaderen, rijkelijk lunchen op het hoofdkantoor, en rapporten (laten) opstellen, die geruisloos in lades verdwijnen of af en toe eens de kranten halen. Deze gouden jobs staan in geen enkele verhouding tot het reëel gewicht van de instelling, die sinds 1999 het grootste deel van haar bevoegdheden -heel het monetair beleid, inclusief het toezicht op de privé-banken- moest overlaten aan de Europese Centrale Bank te Frankfurt.

Alle partijen (ook de N-VA uiteraard) lobbyen voor hun kandidaten. Het directiecomité onder de gouverneur is dan ook netjes verdeeld volgens het electorale gewicht van de partijen: de Nationale Bank is een hoofdstation en jack-pot van de particratie. Een instelling die slecht beheer uitademt en doelloosheid incarneert.
Of wacht, we zouden het vergeten: in de kelders worden nog wel euro’s gedrukt en eurocentjes geslagen. Zo worden De Wachter en C° ook de enige werknemers in dit land die hun eigen loonzakje vullen, rechtstreeks van de tap. Om die reden krijgt ze vandaag de Prix Poulet van deze week, het moet niet altijd soepkip zijn.