Oppassen, Marc Michils, mensen die op ‘foute’ partijen stemmen, geven ook

Waarom de voorzitter van Kom op tegen Kanker niet teveel politiek gekleurde uitspraken moet doen

Kom op tegen Kanker sluit zijn tweejaarlijkse campagne af met een recordbedrag van 35.943.987 euro. De organiserende Vlaamse Liga tegen Kanker wordt geleid door directeur en ex-reclameman Marc Michils, ooit CEO van Saatchi & Saatchi Brussels. Er wordt geld opgehaald voor research, patiëntenzorg, en financiële steun voor wie niet-terugbetaalbare behandelingen ondergaat.

Dat is allemaal mooi, Michils gaf in de media uitvoerig lucht aan zijn vreugde en koppelde ook een paar maatschappelijke bedenkingen aan het succes. ‘Zo zie je maar, er is nog solidariteit en warmte in onze samenleving’, jubelde Marc, ‘ondanks de agressieve toon op sociale media en de polarisering’. Die tot uiting komt in ‘bepaalde politieke programma’s’, vervolgde hij langs zijn neus weg op VRT1. Een kind begrijpt welke programma’s en strekkingen Michils bedoelt, en meteen verdeelt onze marketeer de wereld in twee helften: een goeie kant waar rood, groen en wat blauw voor een betere wereld ijveren, en een donkere kant van de zurigheid en de kilte waar de separatistische mestkevers de sfeer bederven.

Marc Michils moet opletten dat hij zijn persoonlijke politieke overtuiging niet verwart met het goede doel waar hij voor ijvert,

Probleem: voor die twee ‘foute’ partijen met foute programma’s stemde recent bijna de helft van de Vlamingen, en daar zitten ongetwijfeld ook mensen met kanker tussen én milde schenkers. Of mensen die het niet breed hebben en toch een sticker voor het goede doel kochten. De polarisatie wordt met andere woorden gemaakt door diegene die er tegen fulmineert. Marc Michils moet opletten dat hij zijn persoonlijke politieke overtuiging niet verwart met het goede doel waar hij voor ijvert, en dat door Vlamingen gul gesteund wordt. Ook aan de ‘verkeerde’ kant van het spectrum. Ter info: Michils was diegene die Yves Leterme ‘in de markt zette’, en als spin-doctor de Open VLD adviseerde. Leterme is al lang weer van het toneel verdwenen, de Open VLD dobbert zachtjes de kiesdrempel tegemoet, dit terzijde.

Je suis Charlie

President Macron legt een krans neer aan het voormalige redactiegebouw van Charlie Hebdo

Dat woord polarisatie is ook interessant. Als Michils in eerste instantie het Vlaams Belang bedoelt, en vervolgens stemmen die kritisch zijn voor de multiculturele ideologie en de plaats van de islam in de samenleving, dan wil ik er hem wel op wijzen dat dit het gevolg is van het wereldwijde religieus extremisme, en niet de oorzaak. De aanslagen op de Zaventem en Brussel/Maalbeek, de voortdurende pogingen van die ene religieuze groep om haar culturele normen op te leggen, ja, dat leidt tot een polarisering die zich politiek vertaalt. De wrevel tegen de globalisering, waar wel VIPs en opinion leaders als Marc Michils in hun loft van genieten, maar de kleine man/vrouw in Ninove en Diksmuide veel minder, ja, dat leidt tot bepaalde politieke ‘programma’s’ die de zaken scherp stellen.

Zo zijn we weer bij de politiek-correcte leuzes rond warmte en verbondenheid. Na de aanslagen op de Charlie-Hebdo-redactielokalen in Parijs, nu vijf jaar geleden, was iedereen Charlie en werden er stille marsen gehouden voor meer verbondenheid, inclusief de onvermijdelijke kaarsjes. Wat er overschiet van de redacteurs en cartoonisten leeft tot op vandaag in een beveiligde bunker en wordt 24u/24u bewaakt. Ze zitten dus eigenlijk in een gevangenis omdat ze voor de vrije meningsuiting gingen. Tot zover de verbondenheid.

Op een bepaald moment wordt liefdadigheid de schaamlap voor een malgoverno, politiek die niet bestuurt

Ik zou graag hebben dat de directeur van Kom op tegen Kanker dus wat oppast met zijn tirade tegen polarisatie en zijn pleidooi voor de warme samenleving. Voor de rest kent iedereen mijn bedenkingen rond het goede doelencircus. Hoe edelmoedig ook, kankerbestrijding en zorg tout court mogen geen kwestie van liefdadigheid worden, het behoort namelijk tot het kerntakenpakket van de overheid waarvoor we belastingen betalen. Op een bepaald moment wordt liefdadigheid de schaamlap voor een malgoverno, politiek die niet bestuurt en het overlaat aan Frank Deboosere om met de collectebus rond te gaan.

Dat ex-reclamelui als Marc Michils hun hemel proberen te verdienen in de non-profit sector (hij bedacht ook de campagne voor G-1000 van David Van Reybrouck en Francesca Vanthielen), mag er niet toe leiden dat ze hun marketeerlogica tot maatstaf maken in een rozige bubbel waar alles zou kunnen opgelost worden door wat sentiment en goed gevoel. Het is goed dat er solidariteit en mededogen is, maar deze maatschappij heeft ook scherpe critici nodig die ons bij de les houden. Cartoonisten, caractériels, ongeneeslijke kankeraars, sorry voor dit inconvenient woordgebruik.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Het euthanasieproces: Dirk, Johan, kan het wat zachter?

De sereniteit is nu al helemaal zoek

Over de zaak Tine Nys heeft ondertussen zowat iedereen een mening: euthanasie die werd uitgevoerd (klungelig, amateuristisch en tactloos, zo wordt getuigd) op een vrouw die er psychisch erg aan toe was, suïcidaal, en aan het borderline syndroom leed. Haar leven is niet op rozen verlopen en sukkelde van de ene behandeling in de andere. De ouders en twee zussen betwisten evenwel dat Tine echt toe was aan euthanasie. Ze stellen dat er slordig met de procedure werd omgesprongen, en daagden de drie betrokken artsen voor de rechter.

Van horen zeggen

Walter Van Steenbrugge

Het is een enorm kiese zaak, die in eerste aanleg geseponeerd werd maar in beroep op het Gentse Assisenhof belandde. Er zijn duidelijk fouten gemaakt in de administratieve afhandeling, het papierwerk dus, er is het geklungel van de uitvoerende arts, maar waar het proces echt om draait is de vraag of Tine nog een levensperspectief had, en echt wilde sterven. Bij fysiek terminale patiënten is dat tamelijk simpel uit te maken, bij mensen die psychisch lijden ligt het ingewikkelder.

Deze assisenzaak is, voor hij al begonnen was, onvermijdelijk ontaard tot een theaterstuk waarin steradvocaten zoals Jef Vermassen, Fernand Ceuleneer, Joris Van Cauter en Walter Van Steenbrugge alle registers mogen opentrekken. Ook al heeft de rechter een mediaverbod opgelegd aan de advocaten: hoe meer ruchtbaarheid deze zaak krijgt voor de pleiters, hoe beter voor hun business en hun boîte.

Het zou met name gaan om een offensief van de katholieke Kerk tegen de rechtstaat en zijn liberale wetten.

Meteen wordt er een levensbeschouwelijk luik aan gekoppeld dat groteske afmetingen krijgt. Het zou met name gaan om een offensief van de katholieke Kerk tegen de rechtstaat en zijn liberale wetten. Walter Van Steenbrugge wilde alle katholieke juryleden (hoe ze dat weten is nog een andere vraag) wraken, en gewaagt van een ‘politiek-religieus proces’. Zijn argument? ‘Onze cliënt heeft van een bevriende arts gehoord dat Stockman aan de basis ligt van de ommezwaai bij het openbaar ministerie, zeven jaar na de feiten’, aldus Van Steenbrugge.

René Stockman, de overste van de Broeders van Liefde, is een criticus van de bestaande euthanasiewet en stelt dat mensen die zwaar psychisch lijden recht hebben op hulp, veeleer dan een spuitje. Meteen voldoende voor Van Steenbrugge, die het via-via en van horen zeggen weet: Stockman is de kwade geest achter dit proces. En passant wordt ook de onpartijdigheid van de rechter zelf in twijfel getrokken.

Logebroeders

Etienne Vermeersch

Dan heb je de professionele moralisten, de vaste opiniemakers die luidkeels in de coulissen hun mening te kennen geven en ook publiciteit ruiken. En dat zijn vooral de ‘progressieve’ ethici die zich, godbetert, al opmaken voor een nieuwe oorlog tussen gelovigen en vrijzinnigen. Ook zij grijpen deze zaak aan om hun eigen soortelijk gewicht te verhogen. Iedereen heeft natuurlijk recht op een mening, maar het lijkt alsof de vrijzinnige lobby met bijbehorende experts uit hun winterslaap zijn gekropen om de paapse machtsgreep aan te klagen. We zijn in Vlaanderen, 2020.

Een overleden filosoof als spook oproepen om je eigen gelijk te halen en daarmee uit te pakken in de media, dat vind ik de wansmaak voorbij.

Het voorlopig dieptepunt van deze moralistenprofilering was het opiniestuk van professor Johan Braeckman en Dirk Verhofstadt in De Morgen, 17 januari. Beide heren-logebroeders verdedigen uiteraard de betrokken artsen, inclusief de klungelaar die het spuitje gaf, en stellen zich in de plaats van de net één jaar geleden overleden prof. Etienne Vermeersch: ‘Wij twijfelen er niet aan dat Vermeersch in deze kwestie de beschuldigden zou steunen.’ Meteen zou de aanval op diens ‘levenswerk’ zijn ingezet en is het alle hens aan dek om Vlaanderen te behoeden voor een nieuwe kazuiveldictatuur.

Ja, kijk, een overleden filosoof als spook oproepen om je eigen gelijk te halen en daarmee uit te pakken in de media, dat vind ik de wansmaak voorbij. We hebben sinds 2002 een euthanasiewet, een van de meest ‘liberale’ ter wereld, maar die wet staat helemaal niet ter discussie. En zo ja, dient dat in het parlement te gebeuren, niet in een gerechtsgebouw. Wel zijn er regels en procedures die moeten gevolgd worden, en daar gaat dit proces over.

Kunnen we voor de rest het woord ‘sereniteit’ eens terug boven halen, Johan en Dirk, en de toon wat temperen, alvorens deze zaak echt een politiek-religieus showproces wordt? Of is dat de bedoeling?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Kurz & Kogler: kwakkel compromis of historische kruisbestuiving?

Waarom ecologisch-links en identitair-rechts tot elkaar veroordeeld zijn

‘We zijn erin geslaagd om het beste van twee werelden samen te brengen.’ Zo kondigde Sebastian Kurz, de leider van de Oostenrijkse rechts-conservatieve ÖVP, begin dit jaar het regeerakkoord aan dat hij sloot met groene voorman Werner Kogler.

Een duivelspact, du jamais vu: een assertief migratiebeleid en het sluiten van grenzen voor nieuwe vluchtelingen, gekoppeld aan een ambitieuze klimaatpolitiek. Tegen 2040 moet Oostenrijk klimaatneutraal zijn -tien jaar eerder dan de Europese doelstelling-, en vanaf 2030 uitsluitend elektriciteit uit hernieuwbare energie. Kunz sleepte er ook een hoofddoekenverbod voor kinderen onder de 14 jaar uit, een verlaging van de inkomstenbelasting, en zowaar een optie op een wisselmeerderheid met extreem-rechts als de groenen het inzake migratie laten afweten.

Hier en daar wordt het akkoord op cynisme onthaald, als zou het de uitgekookte Sebastian Kurz puur om de macht te doen zijn en de groenen zich min of meer hebben laten rollen. Dat is het standpunt van Sam Schatteman in Doorbraak. Genuanceerder is Chris Ceustermans, die het akkoord eerder al baanbrekend noemde en een poging om oude breuklijnen te overstijgen. Zijn de geesten rijp voor een kruisbestuiving tussen politieke visies die voorheen water en vuur leken? Zit er achter de politieke rekenkunde een ideologische transitie die ons uit de impasse kan halen? Laten we even kijken naar de manier hoe traditionele culturen met natuur en milieu omgaan. We kunnen er misschien nog wat van leren.

Een indianenverhaal

William Cody alias Buffalo Bill, met de door hem overwonnen Sitting Bull als circusattractie

De Nederlandse schrijver, diplomaat en jurist Serv Wiemers is van jongs af gefascineerd door de geschiedenis en leefwereld van de Noord-Amerikaanse indianen, en de clash tussen hun cultuur en de nieuwe wereld van de kolonisten. Een en ander resulteerde in zijn boek ‘Veerkracht, Indianen van nu over de wereld van morgen’ (2018) waarin hij o.a. Dave Archambault II aan het woord laat, alias het Sioux-opperhoofd Dappere Vos.

Hij is hij een van de actievoerders die zich verzet tegen de aanleg van de Dakota Access oliepijpleiding doorheen het Standing Rock-indianenreservaat, omwille van de onvermijdelijke lekken en de vervuiling van het grondwater. Die overigens niet stopt aan de grenzen van het territorium, maar doorsijpelt naar heel het verdere ecosysteem en de waterhuishouding. Zijn redenering is dan ook even simpel als onweerlegbaar:

‘We zijn allemaal met elkaar verbonden. Dat is het fundament van onze relatie met Moeder Aarde. Als wij de aarde niet beschermen, heeft dat effect op iedereen, niet alleen op indianen! Dat is onze bijdrage aan de wereld en de mensheid. Milieu moet op de allereerste plaats staan. De aarde is onze moeder; zonder moeder kun je niet overleven. In onze kijk op de natuur zien we alle dieren en planten als onze familieleden. Je mishandelt je familie in de maatschappij ook niet, dus hoe kun je dan ooit Moeder Aarde mishandelen?’

Het opperhoofd heeft gesproken en, ach, ik weet het, Indianen hebben makkelijk praten. Ze lopen met pluimen op hun kop, wonen in wigwams of barakken, roepen ‘uh-uh-uh’ door de hand voor de mond te bewegen, en verkopen vandaag vooral postkaarten en souvenirs aan de ingang van reservaten.

‘Je mishandelt je familie in de maatschappij ook niet, dus hoe kun je dan ooit Moeder Aarde mishandelen?’

Buffalo Bill, de legendarische buffeldoder, schoot hen bij bosjes neer omdat ze zich verzetten tegen de spoorlijnen die door hun gebied liepen. Niets nieuws onder de zon. Later voerde hij hen op in zijn Wild-Westshows, als brave, getemde wilden. Het optreden van Buffalo Bill in Gent, anno 1895, baarde zoveel opzien dat voetbalclub Gantoise zo’n Indiaan als masquotte adopteerde, iets wat bij de Native Americans maar matig geapprecieerd wordt. Maar we wijken af.

Holisme versus globalisme

Wat maakt bovenstaande quote van Dappere Vos zo interessant? Niet het verhaal over Moeder Aarde op zich, want dat had ook uit een ledenblaadje van Greenpeace kunnen komen. Wel het feit dat Indianen in stamverband leven en er een sterk territoriaal bewustzijn op nahouden. Ze trekken met andere woorden grenzen en hangen de kosmopoliet niet uit, evenmin zijn ze in expansie geïnteresseerd. Als stam zetten ze zich af tegen het eenheidsdenken dat tot het roofkapitalisme van de spoorlijnen en de oliepijpleidingen leidde, maar tegelijk is er een holistisch besef dat alles met elkaar verbonden is en dat we maar één planeet hebben.

Anti-globalisme en planetair ecologisme dus. Politiek lijkt dat voor ons een paradox, maar in feite is het de evidentie zelf: als iedereen voor eigen deur veegt is de straat proper. ‘Il faut cultiver notre jardin’ zoals Voltaire het op het einde van zijn roman Candide ou l‘optimisme uitdrukt.

Als Anuna De Wever echt wil snappen waar het klimaatkalf gebonden ligt, moet ze in de leer bij de Amerikaanse Sioux.

Net de territoriale soevereiniteit geeft ons concrete verantwoordelijkheid over de planeet. Zonder grenzen geen oikos, geen thuisgevoel, geen gevoel van eigenwaarde. Grenzeloosheid wist onderscheid uit, leidt tot nestbevuiling en doodt diversiteit. De aarde is van ons allen, maar het contact met de aarde verloopt via lokale regels, waarden en legendes die de groep organisch samen houden tot wat hij is.

Anders gezegd: de Indiaan is ecologisch links en identitair rechts. Dat is bij hem geen compromis maar een essentieel dualisme: het is de stam die met de aarde verbonden is, en vandaar met alle stammen. Als Anuna De Wever echt wil snappen waar het klimaatkalf gebonden ligt, moet ze in de leer bij de Amerikaanse Sioux.

Jammer genoeg wordt de term holisme nog teveel verward met wholisme, New Age-muziek, de kosmische kracht van zeezout, de verkoop van yogamatten en allerlei sektarisch gedaas. Terwijl zonder het idee van de communicerende vaten zoiets als het weer gewoon niet te begrijpen valt, denk aan de spreekwoordelijke vlinder die aan de andere kant van de oceaan een wervelstorm veroorzaakt.

In de dampkring

Voor het apocalyptisch schouwspel dat zich vandaag in Australië voltrekt, is niet alleen de klimaatsceptische premier Scott Morrison verantwoordelijk. En een drastische omslag in het beleid zal die branden ook niet van vandaag op morgen uit de wereld helpen. Toch zet de manier hoe brandweerlui en bewoners hem weghonen, waarna Morrison zich warempel excuseert en iets mompelt over broeikaseffect, een nieuwe toon: het besef ontstaat dat er ‘iets’ moet gebeuren, iets dat vermoedelijk generaties zal overstijgen en al zeker het politieke dagjesdenken.

Opeens blijkt een welvarende natie als Australië zijn economie nog altijd grotendeels op zoiets archaïsch als steenkoolontginning te oriënteren, en is er in dat zonovergoten land met zoveel nutteloze woestijnoppervlakte nauwelijks een zonnepaneel te vinden. Dat zijn dus zware beleidsfouten, en helaas: niet alleen de steenkool die voor binnenlandse energie-opwekking dient, is vervuilend, maar ook de miljoenen tonnen die naar het buitenland gaan, en mee de CO2-balans in het rood doen overhellen.

Nog even resumeren waar het om gaat, want de discussie verzandt in voetnoten en cijfergegoochel. Sinds het begin van het kwartair tijdperk, tweeënhalf miljoen jaar geleden, is de dampkring van samenstelling tamelijk constant, dankzij fotosynthetiserende organismen, planten dus, die CO2 in zuurstof omzetten waardoor hoger leven mogelijk is. Het CO2-gehalte in de atmosfeer bleef op ca. 4%, tegenover 18% zuurstof.

De riedel dat we er niets aan kunnen doen, houdt geen steek: als we de zaak kunnen verkloten, moeten we hem ook weer rechtzetten,

Sinds de industriële revolutie is deze balans verstoord en stijgt de hoeveelheid koolstofdioxide exponentieel. Van 1959 tot 2016 is de hoeveelheid CO₂ met 26% toegenomen. Deze stijging is nagenoeg helemaal toe te schrijven aan de verbranding van fossiele energiebronnen, steenkool en aardolie, zowel voor de industrie als het verkeer. Het spijtige aan dat CO2 is nu, dat het de zonnewarmte in de atmosfeer opslaat en de gemiddelde temperatuur van de aarde doet toenemen. Wat dus, samen met de ontbossing, voor een klimaatverandering zorgt met diepgaande consequenties.

De riedel dat we er niets aan kunnen doen, houdt geen steek: als we de zaak kunnen verkloten, moeten we hem ook weer rechtzetten, die daadkracht moeten we wel opbrengen. Waarbij een stop van fossiele verbranding ook onmiddellijk schonere lucht zal opleveren, dat effect treedt quasi onmiddellijk op. Klimaatcorrecties zijn een andere zaak: het zal misschien nog eens 100 duren voor wij – althans onze nakomelingen- de eerste resultaten zien.

Natuurlijk vinden we, sluw als we zijn, altijd achterpoortjes en bedotten we graag onszelf. Zoals het handeltje in emissierechten: wat de ene aan CO2-uitstoot uitspaart, mag door de andere opgekocht worden, de rommel circuleert gewoon en wordt zelfs een koopwaar op zich. Ook dat krijg je aan een simpele Indiaan niet uitgelegd.

Millennials

Terug naar Sebastian Kurz (°1986) die de politieke kwadratuur van de cirkel lijkt gerealiseerd te hebben. Kurz lijkt niet iemand die door doctrinaire kramp bevangen is en die wel een pact met de duivel zou sluiten. Maar is dat alleen sluwheid, of ligt er een dieper liggende geestesgesteldheid aan ten grondslag? Zijn generatie, waartoe ook de drie jaar oudere Tom Van Grieken behoort, wordt doorgaans die van de millennials genoemd, geboren tussen pakweg 1980 en 2000.

Het referentiekader van de millennials (ook wel generatie Y genoemd) is dat ze er geen hebben. Hun ouders, de babyboomers, zijn nog opgegroeid met politieke zekerheden, solide partijen, een duidelijk links-rechts-dualisme, zonder digitale technologie of sociale media, maar met des te meer vooruitgangsoptimisme.

Dat babyboom-optimisme heeft de generatie Kurz veel minder: ze moet vooral de shit opruimen en dat vergt creativiteit. Ze is drager én uitvoerder van een paradigmawissel, wat ook met behoorlijk wat stress en onzekerheid te maken heeft, zelfs een vlucht in de onvolwassenheid. Tegelijk staat ze open voor nieuwe ideeën, out-of-the-box-denken en combinaties die niet voor de hand liggen. Overlappingen zijn toegestaan en zelfs gewenst, denkbeelden mogen uitrafelen in quasi hun tegendeel. Ze zijn als het ware de grondleggers van de postmoderniteit.

Dat babyboom-optimisme heeft de generatie Kurz veel minder: ze moet vooral de shit opruimen en dat vergt creativiteit.

Het is vanuit die generatie dat het zal komen: niet alleen een strategische alliantie, maar ook een inhoudelijk-filosofische toenadering. Waarbij rechts de plichten tegenover moeder Aarde erkent, een conservatief ecologisme dat ook de zopas overleden Engelse filosoof Robert Scruton aanhing. En waarbij anderzijds groen het belang van de oikos erkent, het thuisgevoel, de grondstroom waarin grens, eigenheid en vervreemding cruciale noties zijn. Dat houdt in: afstand doen van het multiculturele amalgaam en van de opendeurpolitiek.

Het Indianenverhaal dus. Het kan zijn dat Kurz zich tot Kogler verhoudt zoals Buffalo Bill tot het Sioux-opperhoofd Sitting Bull, die met hun politiek circus rondtoeren. Dan hebben we pech, maar ik reken op meer. Bijvoorbeeld vanuit het inzicht dat een klimaatcatastrofe migratiestromen zal teweegbrengen die we ons nauwelijks kunnen voorstellen. Of het Oostenrijks experiment bij ons zou lukken, is de vraag. Met doctrinair-linkse seuten als Meyrem Almaci zie ik het niet gebeuren, en ook Bart De Wever zit te zeer vast in zijn grote gelijk. Signalen die de dissidente klimaatactiviste Kyra Gantois uitstuurt (‘Ik kan begrijpen dat mensen voor het VB stemmen’), zijn misschien wél belangrijk. Kurz en goed: het moet van twee kanten komen. En vooral van de jeugd. Sterft, gij oude vormen en gedachten, laten we het verdomme een kans geven.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Alicja en Joël gaan hun liberale prijs afhalen

Als teken van politieke onafhankelijkheid kan het tellen

‘Beide boeken zijn namelijk complementair en houden een pleidooi tegen de antipolitiek aan de toog, op sociale media maar vooral in de geesten, eigen aan onze tijd.’ Onder deze motivatie mogen filosofe Alicja Gescinska en Joël De Ceulaer, senior writer bij De Morgen, de jaarlijkse boekenprijs van de denktank Liberales delen.

Het is iedereen toegestaan om prijzen uit te reiken, al is het meestal bedoeld als een promotiestunt voor de uitreikende vereniging in kwestie. Zelf speel ik ook met het idee om een prijs in het leven te roepen, en de wereldpers te halen door Donald Trump te bekronen ofwel Harvey Weinstein, of de twee tegelijk, ik ben er nog niet uit.

Partijvehikel

Dirk Verhofstadt op een Open VLD Congres, 9/12/2013

Liberales is het speeltje van Dirk Verhofstadt, partij-ideoloog van de Open-VLD en broer van. Hij is onder meer de mentor van de Gentse burgemeester Mathias De Clercq, persoonlijke adviseur van partijvoorzitter Gwendolyn Rutten én schrijver van menig congrestekst. Men moet dus niet doen alsof dit zomaar een denktank is: het is een stukje studiedienst van de Open-VLD, maar dan verkleed als een onafhankelijke filosofische vereniging.

Dat filosofe Alicja Gescinska in de prijzen van de liberale denktank valt, zal weinigen verwonderen, gezien ze op de Europese Open-VLD-lijst stond bij de jongste verkiezingen. Vorig jaar was Alexander De Croo de laureaat, het geeft al een idee van de politieke bandbreedte die de jury hanteert. Gescinska levert op die manier een beduidende bijdrage aan de particratie en de oude politieke cultuur, in plaats van als filosofe de gepaste afstand te houden en het politieke wereldje kritisch te analyseren.

Vorig jaar was Alexander De Croo de laureaat, het geeft al een idee van de politieke bandbreedte die de jury hanteert.

Dat willen ze bij Liberales nu net niet, gezien de denktank als vehikel van de Open-VLD functioneert, en kritisch-onafhankelijk intellect als een exponent van verzuurde antipolitiek wegzet. Men kan ook politiek geëngageerd zijn zonder een partijlidkaart op zak te hebben, maar helaas: dat valt niet onder de noemer ‘liberaal’ (zie verder). Dus was Alicja Gescinska een logische en voorspelbare keuze, en misschien wel een beloning voor bewezen diensten, gezien ze niet verkozen raakte op die Europese lijst.

Lippendienst

Haar prijsgenoot Joël De Ceulaer, dat is nog een ander paar mouwen. Over deze senior writer van de Morgen heb ik mijn mening al te kennen gegeven: een intellectueel lichtgewicht dat zich voluit in de politieke intriges gooit en als journalist elke norm van objectiviteit aan zijn laars lapt. Als vaste klant in het VRT-duidingsprogramma De Afspraak, het breikransje waarin altijd dezelfde ‘opiniemakers’ dezelfde waarheden debiteren, onder het waakzaam oog van een redactie, mag Joël straffeloos mening met informatie en journalistiek met tomeloze self-exposure verwarren.

De Ceulaer profileert zich graag als een enfant terrible, terwijl hij in feite de oude politieke cultuur een hand boven het hoofd houdt. 

Zijn bekroonde boek ‘Hoera, de democratie is niet perfect’ maakt dat helemaal waar. Het is onder meer een pleidooi voor méér politieke correctheid, voor het cordon sanitaire (rond het VB wel te verstaan), een oud stokpaardje van hem, en een verdediging van het politiek establishment als een dam tegen het vermaledijde populisme. Waarbij ook de N-VA het steeds weer moet ontgelden. De Ceulaer profileert zich graag als een enfant terrible, terwijl hij in feite de oude politieke cultuur een hand boven het hoofd houdt.

Ook dat idee om politiek-geldige en ongeldige meningen van mekaar te scheiden, zit helemaal in de Liberales-lijn. Men herinnert zich nog de kwalificatie vanwege Karel de Gucht van mestkevers ten aanzien van het VB, waarbij de VLD zich opwerpt als een bastion van beschaving en weldenkendheid midden de barbarij die Vlaanderen teistert. De handhaving van het cordon is op dit moment vooral een Open-VLD-verhaal, in de eerste plaats om de N-VA te dwingen tot allianties met verschrompelde partijen als VLD en CD&V.

Dat De Ceulaer lippendienst verleent aan deze overlevingsstrategie, verdiende beslist een prijs en toont hoe de ‘denktank’ in kwestie vooral intellectuelen beloont die de partij van Guy en Dirk van munitie voorzien. Daarmee is ook de ruzie van Joël met Gwendolyn Rutten bijgelegd, een hoogst onaangenaam intermezzo waarin de Open-VLD-voorzitster door onze toogjournalist werd gekapitteld omwille van een ‘gebrek aan mededogen’.

Omtrent liberalisme

Tot slot nog iets over de term ‘liberalisme’ die door clubs als Liberales wordt geclaimd. Verhofstadt en C° onderhouden bewust en consequent een begripsverwarring tussen het woord ‘liberaal’, als synoniem van vrijheidsgezind, met de vrije meningsuiting als hoogste goed, en anderzijds het partijpolitieke liberalisme. Het lijkt alsof de Open-VLD de uitvoerder is van een politiek-filosofisch testament dat ergens in de Franse Revolutie het daglicht zag, en het liberté-motto ten volle wil doen gelden in een burgerdemocratie met zo min mogelijk parallelle schaduwmachten zoals particratie, mediacratie en lobbycratie.

Het mooie woord ‘liberaal’ is besmet en onbruikbaar geworden dankzij de manipulaties van Dirk Verhofstadt en zijn club.

Noël Slangen, de man die het Vlaamse liberalisme van zijn inhoudelijke ballast ontdeed

Het tegendeel is waar. Figuren als Noël Slangen, jarenlang spindoctor van de Vlaamse liberalen, hebben duidelijk een nadelige werking op de democratie uitgeoefend, door de manier waarop men een politieke boodschap als een pak waspoeder trachtte te verkopen, onder het motto ‘alles draait rond perceptie’. De Open-VLD is een pure machtspartij die met het klassieke liberalisme nauwelijks nog wat te maken heeft, en enkel nog de dogma’s van de politieke correctheid hanteert. De functie van partijvehikel, de bestaansreden van Liberales, wordt daarom door de rechts-libertarische tegenhanger Libera!, niet verbonden met een partij, sterk gecontesteerd.

In het algemeen vind ik het jammer dat het liberalisme door een partijpolitieke denktank wordt gemonopoliseerd, want het is een interessant begrip dat veel dekt. Ik voel me echt wel een liberaal, in de filosofische zin van het woord, als een verdediger en beoefenaar van de vrije meningsuiting in de meest absolute zin. Maar het mooie woord ‘liberaal’ is besmet en onbruikbaar geworden dankzij de manipulaties van Dirk Verhofstadt en de Gentse loge. Deze links-humanistische usurpatie, wel altijd bekokstoofd in luxueuze Toscaanse villa’s met bijbehorende olijfgaarden, krijgt dus periodiek zijn beslag op prijsuitreikingen zoals deze. Gelukgewenst, Joël en Alicja, doe zo verder.

Woensdag 5 februari om 20 u. Liberaal Archief op het Kramersplein in Gent.

Inleiding en moderatie: Sara De Mulder, secretaris van de liberale overheidsvakbond VSOA. Jawel, de zuilen bestaan echt nog.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Harvey Weinstein, monster of zondebok?

Ik denk alle twee een beetje.

Op 6 januari, driekoningendag, wordt in Manhattan het proces ingeleid tegen voormalig filmproducent Harvey Weinstein. Hij riskeert een levenslange gevangenisstraf voor verkrachting en seksueel misbruik. Alleen al het selecteren van een onpartijdige jury wordt een hele klus in deze supergemediatiseerde zaak. In totaal hebben meer dan 80 vrouwen klacht neergelegd omdat ze door de producer zouden gedwongen zijn tot seksuele handelingen. Uiteindelijk gaat het in New York maar om twee beschuldigingen: deze van zijn voormalige productie-assistente Mimi Haleyi, en van een vrouw die tot nu toe anoniem is gebleven.

Elke poging om deze zaak ietwat in een context te plaatsen zal wel door de kamerbrede politieke correctheid verbanvloekt worden. Reden te meer om even buiten de klassieke krijtlijnen te gaan. Ik geef een paar insteken.

Glamour

Een eerste vaststelling is het showgehalte van heel de kwestie, vanaf de fameuze onthulling in de New York Times van 4 oktober 2017 tot vandaag. We zitten op de eerste rij van een grootse afrekening tussen niet meer zo jonge actrices en de gevallen superproducer die nu als seksmaniak en pervers roofdier wordt gedeclasseerd.

Ook zijn voormalige politieke vrienden van de democratische partij, Hillary Clinton voorop, huilen mee. Elke dag nieuwe onthullingen, elke dag een stuk slachtofferretoriek vol pathos er bovenop, waarbij het onderscheid tussen de goede watjes en de slechterik er overduidelijk op ligt. Het lijkt zelf wel cinema, waarvan Weinstein gekscherend zei dat het goed in elkaar steekt, en waarin ook sterren als Angelina Jolie, Gwyneth Paltrow en Lupita Nyong’o hun aandeel van drama queen opeisen.

Alles in Hollywood komt pas tot leven en wordt pas ‘echt’ onder de warmte van de schijnwerpers en in de nabijheid van camera’s.

Emo en drama dus. Wat wij gemeenzaam als Hollywood betitelen, is eigenlijk de verzamelnaam van de filmindustrie die in die wijk van Los Angeles geconcentreerd zit (omwille van het goede weer toen alles nog bij daglicht moest opgenomen worden), de aanpalende luxeresorts als Beverly Hills waar de vedetten hun stulpje hebben, en uiteindelijk heel de verzameling van rituelen, ceremonieën en society-gebeurtenissen die samen de glamour van het wereldje uitmaken.

Alles in Hollywood komt pas tot leven en wordt pas ‘echt’ onder de warmte van de schijnwerpers en in de nabijheid van camera’s. De verslaving aan aandacht en media-belangstelling maakt dat niet enkel de artistieke productiviteit dient bewonderd te worden, maar heel het publieke leven van de vedetten, de verhalen, de relaties, ceremonieën als de Oscar-uitreikingen, Golden Globes en andere prijsuitdelingen. Het Weinsteinschandaal lijkt van heel dat narcistisch universum een uitstulping, een soort in het leven gekatapulteerd filmscript dat in de prijzen valt. In datzelfde jaar 2017 worden klaagsters Ashley Judd, Susan Fowler, Adama Iwu, Taylor Swift en Isabel Pascual door het weekblad Time als Silence Breakers uitgeroepen tot persoon van het jaar. Meer media-erkenning kan je niet hebben. Een nieuwe regen van interviews en ‘onthullingen’ volgt.

We zijn dus niet alleen getuige van een zaak rond seksuele intimidatie, maar ook van een exhibitionistisch theater, met veel geld als inzet, zie verder. Er heeft zich een grotesk narratief ontwikkeld met Weinstein als absolute bad guy, en met de pers als verteller.  Iedereen speelt zijn/haar rol met verve, ook zijn zielige verschijning met dat looprekje is natuurlijk een stuk theater. Om het slachtoffer uit te hangen, beweert men. Klopt: iedereen wil in deze zaak om ter hardst het slachtoffer uithangen, zelfs de gedoodverfde schurk, die zich in de media eindeloos beklaagt over zijn slechte behandeling als miskende weldoener, waarvan de wereld vergeten is dat hij meesterwerken deed ontstaan als ‘Shakespeare in love’.

Casting couch

Mimi Haleyi  

Hollywood, dromenfabriek én keiharde business, niet voor watjes. Het is tot dat universum dat Harvey Weinstein als producent de sleutels bezat, en als poortwachter/god enige wederdienst verwachtte van de vrouwelijke kandidaten. Die dat doorgaans ook ook leverden, met minder of meer enthousiasme, want een schoonheid is Harvey bepaald niet, en voor zijn karakter -altijd het B-plan van lelijke venten- moest je het ook niet doen.

We zouden hier lange antropologische beschouwingen kunnen houden over de beruchte vraag van Freud ‘Was will das Weib?’. Waarom doet ze het? Het lijkt me redelijk om vast te stellen dat voor mannen seks doorgaans een doel op zich is, en voor vrouwen een middel tot. Bijvoorbeeld om de man als partner-beschermer aan zich te binden, om een kind te krijgen, of, jawel, om hogerop te geraken.

Eigenlijk wist iedereen het, maar iedereen zweeg, en zo bleef het publiek geheim zowel publiek als geheim.

Het huidige taboe over de casting couch, zeg maar de canapé waarop carrières gemaakt worden (of net niet) , is daarom misplaatst want nergens meer dan in Hollywood was – en is- seks het bindmiddel om producenten en actrices in ‘werkvergaderingen’ met elkaar in contact te brengen. Ik zeg: actrices, want het is een mannenwereld bij uitstek waarin vrouwen hun lichaam als productiemiddel te gelde moeten maken. Het filmpje dat Melissa Thompson clandestien maakte van een ontmoeting in 2011 met Weinstein, toont inderdaad handtastelijkheden, die zij overigens niet afwijst maar eerder aanmoedigt. Een beetje advocaat maakt van dit soort ‘bewijsmateriaal’ gehakt.

Iconisch is ook het geval van Mimi Haleyi, een van de twee klagende partijen in Manhattan. Ze verhaalt hoe ze als productieassistente in 2006 tot een befpartij werd gedwongen, nota bene terwijl ze ongesteld was en Harvey haar tampon had uitgetrokken. Smaken verschillen. Voor dat exploot liet hij haar per taxi naar zijn appartement in Soho komen, weer zogezegd om haar verdere carrière te bespreken.

Dat je je als volwassen vrouw in zo’n situatie fysiek niet zou kunnen verweren, lijkt me twijfelachtig. Dat wordt ook door insiders bevestigd: het gaat om charisma, erotisering van de macht én opportunisme. Voordien had hij haar in Cannes al tot een ‘massage’ uitgenodigd, dus ze wist welk vlees ze in de kuip had. En eigenlijk wist iedereen het, maar iedereen zweeg, en zo bleef het publiek geheim zowel publiek als geheim. Zonder twijfel gaat dit over machtsmisbruik, maar de term ‘verkrachting’ is problematisch in een gedoogcultuur waar professionele zaken op een zeer persoonlijke manier geregeld worden.

Pay time

Door het onloochenbaar bestaan van deze zwijgcultuur verdampt veel geloofwaardigheid in het kamp van de klaagsters. Het argument van Weinsteins verdediging dat de seks met onderlinge toestemming gebeurde, valt niet te bewijzen maar is evenmin makkelijk van tafel te vegen, en al zeker niet binnen een Hollywood-context waar we toch niet te doen hebben met vrome communiecantjes. Die zich dan nog in grote getale lieten afkopen.

Dat brengt ons bij de kwestie van de financiële compensaties. Weinstein was de machtigste man in Hollywood, maar tegelijk ook de zieligste, die zijn seksverslaving niet onder controle kreeg en steeds meer dollars moest uitgeven aan ‘schikkingen’ met ex-medewerksters die hem daarover aanspraken en met een proces dreigden.

Zo werd Weinstein een schier onuitputtelijke cash cow voor al wie ooit met hem (on)zacht in aanraking was gekomen.

Net het geciteerde artikel in de New York Times van 2007 was daartoe een trigger, omdat het naast details over het ‘grensoverschrijdend gedrag’ ook gewag maakte van de schikkingen die al decennia lang in de luwte werden geregeld. Dat artikel heeft een nieuwe lawine van schadeclaims doen ontstaan, allemaal van vrouwen die zich opeens herinnerden hoe ze in een ver verleden werden belaagd en misbruikt. In december 2018 trof Weinstein weerom met een dertigtal opgedoken slachtoffers een minnelijke schikking ten bedrage van zo’n 25 miljoen dollar (22,4 miljoen euro). Geld dat overigens door verzekeringsmaatschappijen van zijn failliet verklaarde bedrijf werd opgehoest. Het feit dat vrouwen als genoemde Mimi Haleyi pas twaalf jaar later met hun klacht kwamen aandraven, en nog lang bevriend bleven met hun belager na de feiten, versterkt het vermoeden dat er andere motieven meespelen dan het seksuele trauma.

Pay time dus, of de dader zelf opgejaagd door zijn slachtoffers. Zo werd Weinstein een schier onuitputtelijke cash cow voor al wie ooit met hem (on)zacht in aanraking was gekomen. Men moet daarbij begrijpen dat de advocatuur in Amerika anders werkt dan hier. Advocaten werken er veelal volgens het principe ‘no cure no pay’ (geen resultaat, geen betaling) en nemen een commissie op bekomen schadevergoedingen. Dat verhoogt het cowboygehalte van hun beroep en maakt dat ze zelf actief op zoek gaan naar mogelijke ‘slachtoffers’.

MeToo!

Samengevat: drama, sensatiedrang, rancune en hebzucht vormen de basisingrediënten van de Weinsteinaffaire. Ooit wordt heel het verhaal effectief wel verfilmd, en kan met een beetje geluk Harvey zijn eigen rol spelen van goedmenende slechterik en charmante pervert.

In het laatste bedrijf is er ruimte voor veel moraal en goede boodschappen, ook dat is Hollywood. De rancune van vrouwen die zich door de producent lieten bepotelen voor het goede doel, eieren voor hun geld kozen, en nadien toch de zwijgplicht doorbraken, vermengde zich met de bestaande MeToo-beweging tot het typische mengsel van morele verontwaardiging, genderactivisme tot en met regelrechte mannenhaat. Vooral het onfeilbare media-instinct van actrice Alyssa Milano heeft de Weinstein-affaire gekoppeld aan het nieuwe feminisme.

De Hollywood-hysterie blijkt van meet af aan heel de MeToo-beweging besmet te hebben: de planetaire jacht op het mannelijke roofdier werd meteen uitgeroepen. Wat volgde was een wereldwijde golf van boze-roze mutsen, mannenhaatsters voor wie in eerste instantie een seksstaking maar nadien misschien castratie van alle bokken de ultieme oplossing zou zijn. Zover zal het gelukkig niet komen, Harvey Weinstein zal als zondebok alle schuld op zich nemen, maar het wordt nooit meer zoals vroeger: de onttroonde heren der schepping wezen gewaarschuwd, elke aanraking, elke hand op de foute plek kan er een teveel zijn.

De Hollywoord-hysterie blijkt van meet af aan heel de MeToo-beweging besmet te hebben: de planetaire jacht op het mannelijke roofdier was vanaf 2017 geopend.

Deze nieuwe preutsheid, die zich met de klassieke mantra’s van de politieke correctheid vermengt, kan niet goed zijn voor de menselijke soort en de geluksbalans. Als alle mannen potentiële roofdieren zijn, tenzij ze eunuchen worden, en vrouwen hun benen niet meer open doen om het plastisch met Jeff Hoeyberghs te zeggen, zullen psychologen en therapeuten allerhande nog veel werk hebben.

Weinstein had de pech om de super-bad guy te spelen in een verhaal van foute normen en grijze zones. Het Hollywoodpathos is echter geen vruchtbare basis voor een seksuele revolutie. Dan liever het bloteborsten-geweld van Femen, dat net het vrouwelijk lichaam verheerlijkt en het puritanisme van de hand wijst. Het is daar trouwens vrij stil, hopelijk hebben die ook geen gebreide muts aangetrokken, dat ware echt zonde.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

De Lage Emissie Zone: ieder op zijn planeet

Hoe de restant van een linksgroene utopie een hype werd

De Lage Emissiezones: stedelijke oases van schone lucht, ze verrijzen in snel tempo, in de eerste plaats om oudere dieselauto’s te weren. Tien jaar geleden kon je bij ons een toelage van zo’n 1500 euro krijgen bij de aankoop van een dieselauto, die toen geprezen werd als milieuvriendelijk wegens lage CO2-uitstoot. Vandaag worden diezelfde gesubsidieerde wagens als gevaar voor de volksgezondheid gedeclasseerd. Dat wijst vooral op een beleid zonder expertise of visie, want tien jaar geleden was het fijn stofprobleem ook al bekend.

Amateurecologisme

Het is echter de kleine Vlaming, niet kapitaalkrachtig genoeg om elke drie, vier jaar een nieuwe auto te kopen noch rijdend met een bedrijfswagen, die de dupe is van dit broddelwerk, ingegeven door dagjespolitiek én amateurecologisme. Voeg daarbij het dieselschandaal van de vervalste uitlaatnormen waar Europa jarenlang van wegkeek, waardoor argeloze automobilisten opeens met een sjoemelauto bleken te rijden: soms word je wakker en blijk je opeens een zware vervuiler.

Europa en de nationale overheden zijn schandelijk in gebreke gebleven om de auto-industrie voor haar verantwoordelijkheid te plaatsen. Dus werd de rekening naar de burger doorgeschoven. En om het politiek wat verteerbaarder te maken, werd een en ander overgelaten aan de lokale overheden.

Met de LEZ’s gedragen Antwerpen, Brussel en Gent zich als middeleeuwse stadstaten, inclusief de tolhuisjes aan de rand.

In Vlaanderen heeft Ben Weyts jarenlang wél zijn stempel op dierenwelzijn kunnen drukken, maar als verkeersminister hield hij zich zorgvuldig op de vlakte. Zo bleek het eerst aangekondigde rekeningrijden ‘geen draagvlak’ te hebben en werd het even voor de verkiezingen weer afgevoerd. Terwijl alle experts het er over eens zijn dat het een zinvol alternatief is voor de autobelasting, en onze wegen kan ontlasten van bijvoorbeeld gepensioneerden die op het spitsuur naar de Aldi snorren, of sluikrijdende buitenlandse truckers van de lokale wegen kan houden.

Het gebrek aan een coherent mobiliteitsbeleid leidde zo tot een opkomst van groene mini-planeten van soms maar een paar kilometer doorsnee, met allemaal hun eigen normen en uitzonderingen. Met de LEZ’s gedragen Antwerpen, Brussel en Gent zich als middeleeuwse stadstaten, inclusief de tolhuisjes aan de rand. Gent en Antwerpen (‘de rest is parking’) hebben daar een historische traditie in hoog te houden, Brussel wil zich vooral verder profileren als région à part entière, zie bijvoorbeeld ook de lachwekkende manier hoe men jarenlang het 4G-GSM-netwerk afhield. Of de strenge geluidsnormen voor vliegtuigdecibels, zonder zich te realiseren dat Zaventem er ook voor de Brusselaars is, en ook Brusselse jobs betekent.

Deplorables

Deze schizofrenie van het groene mini-paradijs is geïnspireerd door het Duitse model, waar een lappendeken van LEZ-republiekjes ontstond, sinds Greenpeace aldaar van het Hoge Gerechtshof van Leipzig gedaan kreeg dat elke stad haar eigen emissiereglementen mocht opleggen.

Dat lijkt bizar als je groenen constant over dé planeet hoort orakelen: uitlaatgassen stoppen niet aan de stadsgrens, vervuiling is een globaal probleem en vraagt om globale oplossingen. Je zult maar in de buurt van een ringweg wonen die buiten de LEZ valt, nabij een industriezone, of gewoon aan een steenweg met druk woon-werkverkeer waar het fijn stof gewoon op je bord valt.

Heel het systeem lijkt dan ook op maat van de nieuwe stedelijke middenklasse, zeg maar de bakfiets- en Priuselite van jonge tweeverdieners

Het groteske vertoon van detectiecamera’s, bovenop de al bestaande controlenetwerken, gecombineerd uiteraard met de waarschuwingsborden, doet bijna denken aan luxeresorts, eilanden met propere lucht waar alleen bezitters van recente hybride wagens of electro’s welkom zijn. Inwoners die tuffen met een verouderd maar nog niet versleten voertuig, hebben gewoon pech: het zijn de deplorables met een beperkt inkomen, gezinnen met veel kinderen, bejaarden die amper 2000 km/jaar afleggen: zij kunnen niet anders dan afdokken. Zij rijden dikwijls met de afdankertjes van het bedrijfswagenpark dat nog steeds voor een groot deel uit diesels bestaat, en dat ook jarenlang door de overheid werd gesubsidieerd.

Heel het systeem lijkt dan ook op maat van de nieuwe stedelijke middenklasse, zeg maar de bakfiets- en Priuselite van jonge tweeverdieners die de binnenstad met haar snel stijgende vastgoedprijzen inpalmt. Met een zeker dédain voor de provincialistische kleinburger die letterlijk roet in het eten gooit als hij met zijn oud karros rond het Gentse Gravensteen toert.

Globaal mobiliteitsplan?

Terwijl de LEZ-republiekjes bij ons het daglicht zien, kunnen ze in Brussel, Gent en Antwerpen misschien eens een studiereis naar onze Noorderburen overwegen: daar heeft de stad Rotterdam het bestaande systeem van de Lage Emissiezone weer afgeschaft, wegens gewoon overbodig.

Aan de basis daarvan ligt een slooppremie voor oude voertuigen, diesel, benzine of LPG, ten bedrage van 2000 euro. Koop je daarbij een nieuwe elektrische wagen, dan kan dat oplopen tot  6.500 euro: een flink stuk boven de prijs op de tweedehandsmarkt. Resultaat: in Rotterdam rijden nauwelijks nog bewoners met een oude wagen. Er is bovendien uitstekend openbaar vervoer vanaf de stadsrand en verbonden met het nationaal vervoersnetwerk. Vervuilende wagens die toch de stad inrijden, geraken gewoon niet aan een parkeerplaats vermits het parkeersysteem gekoppeld is aan de emissienormen. Dat is een galante oplossing, en iets helemaal anders dan het groteske dieselverbod.

Het Rotterdams model is efficiënt, dynamisch en schrijft heel het LEZ-verhaal, zoals het in Vlaanderen uit de startblokken schiet, af als verouderd.

Verder voorziet de stad structurele maatregelen op gebied van groene mobiliteit, zoals afspraken met bedrijven en handelaren in de binnenstad om hun bevoorrading enkel met elektrische voertuigen te doen. Tenslotte moeten heel het industriële hinterland en de haven mee betrokken worden in de reconversie, mede dankzij een actief promoten van spoortransport tegenover vrachtwagenverkeer. Begin daar maar eens aan met onze NMBS die om de haverklap staakt en eigenlijk geregeerd wordt vanuit een soort PS-maffia in Charleroi.

Het Rotterdams model is efficiënt, dynamisch en schrijft heel het LEZ-verhaal, zoals het in Vlaanderen uit de startblokken schiet, af als verouderd. Dat verhaal is in oorsprong van een linksgroene signatuur, maar is tegelijk discriminerend en asociaal. Het wordt tijd dat Vlaanderen als regio eens werkt maakt van een ambitieus mobiliteitsplan met een efficiënt en klantvriendelijk openbaar vervoer, nu zelfs VOKA daarop aandringt. De sneltram Genk-Hasselt: schitterend idee, maar dan weer niet als publiciteitsballon, opgelaten door de twee lokale potentaten. Iets zegt me dat Jambon-I een versnelling hoger mag schakelen. We zullen het nog maar eens met het Franse cliché uitdrukken: plus est en vous.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Naast elke brandweerman een agent: we worden het veiligste land ter wereld

Een groot succes was het, het Brusselse oudejaar en de opvolging door de ordediensten. ‘Maar’ twintig auto’s in brand gestoken, 211 relschoppers gearresteerd, bussen en trams die bekogeld worden met projectielen, de brandweer die moest uitrukken voor branden en vuilbakken in de fik, en daarbij ook weer van alles naar het hoofd kreeg. In Antwerpen hetzelfde scenario.

Vanop het marktplein in Aalter (!) uit minister De Crem op nieuwjaarsdag zijn tevredenheid over de gecoördineerde aanpak door de zes Brusselse politiekorpsen. Waarbij burgemeester Close al heeft laten weten dat dit onder geen beding een argument mag zijn voor een fusie.

Meteen geeft hij ook mee dat hij zeker de allochtone gemeenschap niet met de vinger wil wijzen, want ‘er zijn ook Marokkanen die niet aan de relletjes hebben deelgenomen’. Dat zal wel. En mits voldoende veiligheidsmaatregelen valt het allemaal wel mee.

Het licht van de zon

Philippe Close

De ordediensten zelf denken daar enigszins anders over. Eric Labourdette van de brandweervakbond vindt het niét normaal dat de brandweer door politie-agenten moet geëscorteerd worden. (‘Dit is België, niet een land in staat van oorlog! Politici moeten zich op een bepaald moment toch gaan afvragen hoe we in zo’n situatie terecht zijn gekomen.’) En dat het verwijderen van vuilbakken, om te vermijden dat ze in brand worden gestoken, evenmin een oplossing is.

De grond van de zaak is deze: het zijn wel degelijk voor het overgrote deel allochtone schoelies die zich te buiten gaan aan vandalisme, ook al mag dat in de media niet vermeld worden. De normenloosheid van deze stedelijke subcultuur, vooral de Marokkaanse, is het gevolg van het feit dat politiek weldenkenden überhaupt deze cultuur als een ‘cultuur’ zien, als iets dat een identiteit heeft en moet in stand gehouden worden.

Noch thuis, noch op school wordt een alternatief aangereikt. Ouders die zich nog helemaal in het Arabische universum bevinden, hebben noch de kracht noch de zin om hun kinderen een kans tot Europeanisering te geven. Integendeel, vanuit de moslimtraditie is dat helemaal niet gewenst.

Dus krijg je generaties van losgeslagen jongeren die met vuurwerk begrafenisstoeten verstoren, auto’s in brand steken, etalages met stenen bekogelen en vrouwen lastig vallen. En ja, er is een link tussen banaal auto’s in brand steken en het vandalisme hors catégorie, namelijk terreur.

De socialistische burgemeesters van Molenbeek (Catherine Moureaux) en van Brussel stad (Philippe Close) zullen blijven het licht van de zon ontkennen en beweren dat er helemaal geen cultuurprobleem is, de vandalen zouden gewoon een glaasje teveel op hebben gehad. Helaas, door alle kerstmarkten te schrappen en ‘winterfeesten’ te noemen, zo min mogelijk christelijke of voorchristelijke symboliek toe te laten, creëert men net een vacuüm waarbinnen het toegelaten lijkt om de boel kort en klein te slaan. Probeer anderzijds maar eens een Suikerfeest te verstoren.

De voorzitter van de brandweervakbond heeft dus gelijk: het is onze verantwoordelijkheid, onze politici zijn te laks en de mainstream media steken de politiek-correcte kop in het zand. De toon voor 2020 is gezet. En Tom Van Grieken mag de champagne al koud zetten.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.