Leopold Flam (1912 -1995 ), Vlaams filosoof en ongewoon hoogleraar

Zopas wordt de publicatie aangekondigd van een verzameling dagboekfragmenten en brieven van de in 1995 overleden filosoof Leopold Flam, samengesteld door Kristien Hemmerechts en Guido Van Wambeke. Titel: ‘Ik zal alles verdragen, ook mezelf’. Dat zegt al iets over de figuur en de persoonlijkheid: een man die vrienden, aanhangers, meelopers, maar ook vijanden had.

De levensloop van Flam is een filmscenario waard. Zijn ouders waren verpauperde Poolse joden die rond 1910 in Antwerpen aanspoelden. Na een mislukte migratiepoging naar Amerika bleven ze hier aan de onderkant van de maatschappij hangen. Als tiener werd hij opstandig en hield de school op 15-jarige leeftijd voor bekeken. Hij sloot zich op in een wereld van boeken, werd bakkersgast, en haalde dan toch voor de middenjury een humanioradiploma, waarna hij zich prompt inschreef aan de faculteit Wijsbegeerte van de Gentse Universiteit. Met succes.

Ondertussen was de tweede wereldoorlog uitgebroken en ging Flam in het verzet. Als weerstander, communist én jood (!) leek hij de perfecte kandidaat voor een enkele rit Auschwitz. Maar als hij in 1943 wordt opgepakt, in het bezit van anti-nazi-pamfletten, belandt hij in de Dossinkazerne en is vijf maanden later alweer op vrije voeten. Hoe hij dat heeft klaargespeeld, weet niemand. Een jaar later wordt hij opnieuw door de Gestapo van zijn bed getild, naar Buchenwald getransporteerd (geen uitroeiingskamp dus), om uiteindelijk door de Russen bevrijd te worden. Na wat omzwervingen in het onderwijs werd hij in 1957 docent aan de ULB, en bij de oprichting van de Nederlandstalige VUB gewoon (nu ja) hoogleraar filosofie. In 1982 ging hij op emeritaat en in 1995 overleed hij te Brussel.

Polariserende persoonlijkheid

De Meester met enkele Flamenco’s

Leopold Flam leerde ik eind de jaren ’70 aan de VUB als student filosofie van nabij kennen, en raakte meteen geboeid door deze atypische prof, briljant, welbespraakt, charismatisch, eigenzinnig maar helaas ook egocentrisch en manipulatief.

Dat ikzelf wat apart stond in het studentenmilieu, toen gedomineerd door extreemlinkse militanten van AMADA en de ‘Revolutionaire ArbeidersLiga’ (die mekaar overigens beconcurreerden), intrigeerde hem en deed een klik ontstaan. Als Marxist had hij een broertje dood aan doctrinaire scherpslijpers.

Helaas dreef die autonomistische cultus hem in het isolement binnen het academisch milieu, wat studenten die met hem nog wilden samenwerken, kwetsbaar maakte.

Ik ondervond al snel dat dit engagement niet vrijblijvend was: je kreeg direct een etiket opgeplakt door de academische goegemeente. Hij was een polariserende persoonlijkheid, je was voor of tegen Flam. Dat kwam zowel door zijn karakter, als zijn speciale opvatting over filosofie: geen voetnotenkrakerij van kamergeleerden, geen eindeloos memoriseren van namen en literatuur, maar een streven naar intellectuele autonomie, de zelfverwezenlijking van het kritische individu (‘subject’) dat durft te provoceren en een eigen moreel kompas construeert.

Helaas dreef die autonomistische cultus hem in het isolement binnen het academisch milieu, wat studenten, die met hem nog wilden samenwerken, kwetsbaar maakte. Hij was de promotor van mijn licentiaatsverhandeling, een persoonlijk gewrocht in Deleuziaanse stijl, maar dat konden zijn collega’s helemaal niet smaken. Had een andere prof toen voor mij niet in de bres gesprongen, de zelfverwezenlijking had ei-zo-na haar voltooiing bereikt en ik had kunnen fluiten naar mijn diploma.

Tragisch bewustzijn

Leraar Samuel Paty, op straat onthoofd omdat hij in de les een Mohammedcartoon toonde

Los van deze ervaringen, die ik zonder twijfel rangschik onder het motto ‘wat ons niet doodt, maakt ons sterker’, verdient Leopold Flam een hernieuwde belangstelling, en blijken zijn geschriften uitermate actueel.

We leven immers in een tijd dat de vrijheid van denken en spreken onder druk staat, veel meer dan toen in de jaren ’70. Geen twijfel hoe hij als ex-Buchenwaldklant vandaag zou gestaan hebben tegenover de woke-dictatuur, het politiek correcte dwangbuis, de oprukkende islamisering, en de nieuwe plannen van de Staatsveiligheid om critici van de mainstream media actief te volgen. Met de levensfilosofen Nietzsche en Heidegger als vaste leidraad, en in de tweede lijn Sartre, was hij een volbloed verlichtingsfilosoof die elke vorm van autoriteit of bevoogding verwierp.

Geen twijfel hoe hij als ex-Buchenwaldklant vandaag zou gestaan hebben tegenover de woke-dictatuur, het politiek correcte dwangbuis, de oprukkende islamisering, en de nieuwe plannen van de Staatsveiligheid om critici van de mainstream media actief te volgen.

Een vorm van persoonlijk activisme is dan onvermijdelijk voor wie dit spoor volgt. Vrijheid is niet iets vanzelfsprekends dat ons wordt toegeworpen, zoals je bij je geboorte een ID-kaart krijgt. We moeten die vrijheid veroveren en héroveren, meter voor meter, elke dag opnieuw. Waarbij altijd opnieuw het dilemma oprijst tussen met de kop-tegen-de-muur-lopen, of plooien om niet te breken.

Dat dilemma maakt deel uit van wat hij als het tragisch bewustzijn opvatte: het besef dat we, ondanks alle mooie principes, meestal moeten schipperen, kiezen tussen aanpassingsgedrag om te overleven, of blijven rebelleren en misschien in het gekkenhuis eindigen. Of erger. We zijn niet sterk genoeg voor onze idealen, en wie de held uithangt gaat sowieso onderuit, al dan niet met een mooie grafrede. De balsem voor dit alles heet ironie en (zelf)spot, maar dat was aan Leopold Flam dan weer niet besteed.

In een Brussels café

De boeken van Flam -hij schreef er zo’n vijftig- zijn geen literaire pareltjes. Veeleer zijn het filosofische dagboeken of neergeschreven colleges. Boeken waren voor hem gemummificeerde gedachten, gestolde momentopnamen -daarin volg ik hem helemaal- die al verouderd zijn voor ze in drukvorm verschijnen. Maar de tekst kan opnieuw tot leven gewekt worden via het gesproken woord, vandaar dat ik het geven van lezingen rond mijn boeken minstens even belangrijk vind als die publicaties zelf.

Ik vraag me af wat de vrijdenker en non-conformist Leopold Flam ervan had gevonden dat uitgerekend Kristien Hemmerechts, een van dé steunpilaren van het bekakte Vlaamse cultuurwereldje, zich zijn erfenis toeëigent.

Ik beschouw me dus wel als zijn leerling, niet als zijn volgeling. Flam heeft mijn kritisch instinct van een stevige intellectuele ‘fond’ voorzien. Dat de post mortem beeldvorming van een schrijver of kunstenaar soms gemaakt wordt door verkrampte zeloten, moeten we er maar bij nemen. Zo wilde de geboren Antwerpenaar Leopold Flam uitdrukkelijk als Vlaams filosoof door het leven gaan, in het besef dat taal een instrument van imperialisme kan zijn. In een Brussels café – zelf meegemaakt- kon hij zich opwinden over een kelner die hem niet in het Nederlands wou of kon bedienen. Maar zijn politiek correcte epigonen hebben er een ‘Belgisch filosoof’ van gemaakt, de zelfden allicht die de Wikipediapagina hebben opgesteld.

Daarover gesproken: ik vraag me af wat de vrijdenker en non-conformist Leopold Flam ervan had gevonden dat uitgerekend Kristien Hemmerechts, een van dé steunpilaren van het bekakte Vlaamse cultuurwereldje, zich zijn erfenis toeëigent. Dat zullen we nooit weten, voor de atheïst Flam is er na de dood niets behalve een verzameling geruchten. Bij deze.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Advertentie

En de slimste mens is… Freddy Versluys!

Aandelen in de wapenindustrie zijn absoluut hot. Neen, laat maar, u bent te laat. In februari van vorig jaar, bij de Russische inval in Oekraïne, schoot het aandeel van Rheinmetall, fabrikant van o.m. de gegeerde Leopard-II tank (zie verder), in een paar dagen tijd van 90 naar 200 euro. Tel uit uw winst. Wie toen doorhad dat een inval nakend was, kon snel geld verdienen. Jonathan Holslag bijvoorbeeld, altijd goed bij de les, volgen die man. In tegenstelling tot zijn collega, ‘kenner’-politicoloog Hendrik Vos die niet geloofde dat Poetin ooit tot de daad zou overgaan.

OK, Oekraïne heeft die tanks nodig om de Russische linies op zijn grondgebied te kunnen doorbreken. Geen zinnig mens die dat recht betwist. Maar als Zelensky zijn zin kreeg, zou hij wel met 500 tanks over de Krim walsen en wie weet waar stoppen. Het is dus voor zijn Europese bondgenoten-niet-op-het-slagveld gas geven met de handrem op, een tactiek die bondkanselier Scholz meesterlijk toepaste.

Het einde van de geschiedenis

Ludivine Dedonder: ‘je kan niet geven wat je niet hebt’

Laat duidelijk wezen: vandaag is hét criterium van internationaal prestige in de westerse wereld het aantal gedoneerde gevechtstanks aan Oekraïne. Behalve de 31 Amerikaanse M1 Abrams en de 14 Britse Challenger-II’s, doet dus ook Duitsland zijn duit in het zakje met 14 Leopard-II’s. Dat is nog bescheiden, want het zuinige Nederland is bereid om er zo maar eventjes 18 (van de Duitsers geleasde) stuks tegenaan te gooien. Polen, buurland van Oekraïne en al lang vragende partij voor meer steun, stuurt er 14. Slowakije, ook in de achtertuin, gaat voor 30 stuks. Zelfs het bescheiden Portugal wil er 4 afstaan. De rest van de EU kijkt, op het moment van dit schrijven, nog even de kat uit de boom.

Freddy is een filosoof en een analist waarvoor ik onbenul professor Hendrik Vos met veel plezier uit de TV-studio’s zou kieperen.

België niet: we hebben gewoon geen tanks. Wat defensieminister Ludivine Dedonder (PS) de uitspraak ontlokte ‘je kan niet geven wat je niet hebt’. Variatie op het Antwerpse gezegde: ‘het schoonste meiske kan niet meer geven dan wat ze in huis heeft’. En ze kan er echt niets aan doen. Midden de financiële janboel van Verhofstadt, eind de jaren ’90, werd namelijk al beslist om de dienstplicht te schrappen en het leger grondig af te slanken. De muur was gevallen, het einde van de geschiedenis was afgekondigd, de wereld werd één grote vrolijke marktplaats.

Dat laatste had ondernemer Freddy Versluys heel goed begrepen. Hij kocht in volle pacifistische euforie de Leopard 1-tanks van het Belgisch leger op voor een prikje (het juiste bedrag varieert: 15.000 euro per stuk zegt Dedonder, 37.000 beweren insiders), stalde ze op in een hangar te Doornik, en biedt ze nu datzelfde leger weer te koop aan voor een half miljoen ’t stuk (ook dit bedrag varieert enigszins volgens de bron). In de staat zoals ze zich bevinden uiteraard. Anders zou het eerder naar het miljoen gaan (ook weer bij benadering: in sommige media lees ik 3 à 4 miljoen).

Geef maar toe: Freddy is een slimme jongen, én vooruitziend. Terwijl alle militaire strategen dachten dat het tanktijdperk definitief schluss was, geloofde hij eerder in de Nietzscheaanse Ewige Wiederkehr. Freddy is een filosoof en een analist waarvoor ik onbenul professor Hendrik Vos met veel plezier uit de TV-studio’s zou kieperen.

Wunderwaffe

Reichsminister Hermann Göring spreekt de arbeiders van Rheinmetall toe (1939)

De Belgenmop dat het leger nu peperduur zijn eigen tanks moet terugkopen, allicht enkel om de speeltuinen in Oekraïne op te smukken, neemt niet weg dat het bedrijf van Versluys ook geavanceerde systemen in de etalage heeft staan. Met alleen buitenlandse klanten. Andermaal: defensie is booming business.

De Duitsers zijn dan wel nog altijd wat beschroomd omwille van de twee militaire operaties die ze in de 20ste eeuw op hun naam hebben staan, in de fabricage van geavanceerd oorlogstuig bleven ze top. De Leopard-II wordt door experts beschouwd als het beste, meest performante tankvoertuig van deze planeet. Hij wordt geproduceerd te Düsseldorf door Rheinmetall, een bedrijf met een lange staat van dienst.

De Duitsers zijn dan wel nog altijd wat beschroomd omwille van de twee militaire operaties die ze in de 20ste eeuw op hun naam hebben staan, in de fabricage van geavanceerd oorlogstuig bleven ze top.

Gesticht in 1889 is Rheinmetall een parel aan de kroon van de Duitse economie en vaste leverancier van het leger, ook tijdens de twee wereldoorlogen, samen met concurrent Krupp. Na het Verdrag van Versailles in 1918 waren ze gedwongen zich op niet-militaire producten te richten zoals schrijfmachines, maar gelukkig kwam daar in 1921 al een einde aan en kon er weer schiettuig geproduceerd worden. Na een fusie met lokomotievenfabrikant Borsig verwierf het Duitse Rijk een meerderheidsparticipatie, en tijdens de tweede wereldoorlog stond de wapenfabriek onder het directe gezag van Wehrmacht-chef Hermann Göring.

Het pronkstuk van de fabriek was toen ontegensprekelijk het 7,5 cm Pak 40 antitankkanon, speciaal ontwikkeld om de Sovjettanks vanop lange afstand uit te schakelen. De Duitsers waren, door hun numerieke minderheid, gebiologeerd door het idee van een Wunderwaffe, een supergeavanceerd wapen waarmee ze de oorlog konden winnen. Op zich een tamelijk fantaisistisch idee dat vooral in de propaganda gestalte kreeg. Hitler, die als korporaal de slachtpartijen van de eerste wereldoorlog had overleefd, was overigens verzot op tanks (Panzer), waarmee snel terreinwinst kon gerealiseerd worden zonder te groot verlies van manschappen.

Het vredesdividend

Russische soldaten planten de Sovjetvlag op het Berlijnse Reichstaggebouw (1945)

Wat ons terugbrengt naar de geostrategische situatie van het moment. Het zogenaamde vredesdividend van de jaren ’90 -een van de belachelijkste termen die onze taal rijk is- was een zeepbel van lieden die dachten dat de NATO (als militaire poot van het eengemaakt Europa) kon opschuiven tot aan de Russische grens. Oekraïne bleek de druppel te veel, en het was wachten op de ex-KGB-er Vladimir Poetin om het uiteengevallen Sovjetrijk te reanimeren, en met onvervalste nazi-peptalk alle tegenstanders tot nazi’s te bombarderen.

Die tanks vormen een keerpunt in zijn propaganda. Nu de Duitse Leopards over Oekraïne zullen denderen, kan Poetin de Russen eindelijk weer een Stalingrad-gevoel aanpraten, en zal hij finaal zijn grootste wapen uitspelen: eindeloos veel kanonnenvlees. Honderd duizenden Slavische zielen tegen een paar honderd NATO-tanks: het zal er nog stuiven. Nu al wordt op regimezenders verwezen naar de Sovjetvlag die in 1945 op de Reichstag in Berlijn werd gehesen.

Nu de Duitse Leopards over Oekraïne zullen denderen, kan Poetin de Russen eindelijk weer een Stalingrad-gevoel aanpraten, en zal hij finaal zijn grootste wapen uitspelen: eindeloos veel kanonnenvlees.

Tot in Berlijn zullen ze niet geraken, ik geef u op een briefje: we zullen grosso modo eindigen met de grenzen van vóór februari 2022, en dan zal er onderhandeld worden. Alleen al omdat Biden het dan welletjes vindt en Poetin politiek wil overleven. Waarbij mogelijks als toegift faciliteiten worden toegekend voor de Russisch sprekende bevolking in de oostelijke oblasten Donetsk en Loehansk. De Krim kan dan worden opgedeeld of tot neutraal gebied worden uitgeroepen, meteen de basis voor een volgend conflict.

Was het dat dan allemaal waard? Natuurlijk niet. Maar het is goed voor de economie, wapens dienen nu eenmaal om te gebruiken, en Freddy Versluys zie ik nog Ondernemer van het Jaar worden. Dat vrede alleen bestaat door afschrikking en machtsevenwichten, het is een realiteit waar we maar beter aan wennen. Zolang geen gek op het idee komt om op die rode knop van het ultieme wonderwapen te duwen, valt ermee te leven. Iran en Noord-Korea kijken alleszins met meer dan gewone interesse toe.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Geen satire met ballen op de VRT

al maakt de boezem van Ella iets goed

– Op de rechtse opiniewebsite Doorbraak.be verscheen een bijdrage met in de inleiding al enkele denigrerend opmerkingen over u. Onder uw foto, de kop: ‘Satire is een door en door mannelijke uitvinding’. Glijdt dat ook van u af?

– ‘Dat is best gek. Ja, DIW is een satirisch programma, maar de satire zat altijd vooral in de filmpjes. Dat is niet veranderd omdat ik het presenteer. Ook vrouwen op onze ­redactie schrijven de scenario’s. Ik wil die kerel enkele filmpjes tonen en hem laten kiezen welke door een vrouw geschreven zijn. Ik wed dat het hem niet lukt.’

– Dus het cliché dat humor ‘mannelijk’ is, mag de vuilnisbak in?

– ‘Ik weet niet of humor mannelijk is, maar mijn vriendinnen zijn de grappigste mensen die ik ken.-

Dit is een passage uit een interview met Ella Leyers, ankervrouw van het Canvas-programma ‘De Ideale Wereld’, verschenen in De Standaard van 24/12. Vilein als deze wokegazet is, wordt de term ‘rechtse opiniewebsite’ gebruikt om Doorbraak al meteen te diskwalificeren. ‘Die kerel’, dat is ondergetekende, die bij DS op een lijst staat van lieden die niet bij hun naam mogen genoemd worden. Bij deze.

Kwetsend en beledigend

De vos Reynaert ‘leert de haas Cuwaert het credo’: illustratie uit het 14de eeuwse Comburg-handschrift

Soit. Aan humor en satire heb ik een boek (*) gewijd, vertrekkend van het middeleeuwse Reinaert-epos, met als centrale stelling dat humor universeel is, maar dat de wieg van satire in Europa staat, ergens in de Griekse oudheid met het optreden van tonbewoner Diogenes, en pain-in-the-asses zoals komedieschrijver Aristophanes (446 – 386 v.C.). Dit ontstaansmoment is verbonden met de verschijning van het kritische individu, bevrijd van religieuze banden en elke vorm van gezag in vraag stellend. Hekel en spot kenmerken de provocatie en nemen het publiek mee. In de Vlaamse middeleeuwen verrijst deze schalkse rebel opnieuw, gelijklopend met de opkomst van de steden en de burgerij, tegen de machtsaanspraken van de oude adel.

Satire is Europees, mannelijk, scabreus én gefocust op de machthebbers. Het is bepaald een onvriendelijk genre waarmee je vooral vijanden maakt.

Dat Ella Leyers in dat interview al meteen satire en humor door elkaar haalt, bewijst dat ze de clou niet snapt. Genoemde Aristophanes was niet zomaar een grappenmaker. Hij deinsde er niet voor terug om de toenmalige staatsman Kleon belachelijk te maken, via pikante beschrijvingen als ‘Hij stinkt uit zijn bek als een zeehond, zijn reet lijkt wel op een kameel en zijn kloten zijn smerig en goor als de kut van een heks.’ (‘Wespen’, 1034-1035). De auteur kwam dan ook af en toe in onzachte aanraking met het gerecht wegens beledigingen (toen al), en verkende bewust de grenzen van de vrije meningsuiting. Idem voor de auteur van Reynaert, die wellicht bewust anoniem bleef.

Proper is het niet, er is een voorkeur voor schuttingtaal en beledigende, kwetsende uitspraken ad hominem. Dat lijnt het genre scherp af. Satire is Europees, mannelijk, scabreus én gefocust op de machthebbers. Het is bepaald een onvriendelijke bezigheid waarmee je vooral vijanden maakt. Net daarom moet je een mate van onthechtheid bereikt hebben, verbonden met ouderdom en maturiteit. Cartoonisten die aan hun carrière denken, maken flauwe cartoons. In woke termen: satire en het daaraan verbonden vlijmscherp sarcasme zijn het domein van de oudere witte heteroman, de intersectionaliteit van het kwaad. Dat etiket viel nog niet zo lang geleden de komiek Urbanus te beurt.

Koffieklatsj

Urbanus: ‘te wit, te mannelijk, te oud, te hetero’

Ons Ella dus en haar monkellachjes. Men moet geen misogyne natuur zijn, om vast te stellen dat ze het in De Ideale Wereld weliswaar niet onaardig doet, maar het is allemaal iets te guitig en te glad. Babbels en grapjes, maar geen steken en sneren. De redacteurs weten waar ze moeten stoppen en verschillen daarin niet van andere mainstream media.

Men had kunnen opteren voor het gelijkheidsbeginsel ‘iedereen een sneer op tijd en stond’, à la Charlie Hebdo, maar men heeft blijkbaar gekozen voor het vermijden van politieke zere tenen.

De hoeveelheid oestrogeen op de set is een beslissende factor. Heeft ze een vrouwelijke gast, dan overheerst de gezellige babbel, en als ook de sidekick nog van vrouwelijke kunne is, ontaardt het programma gewoon tot een koffieklatsj. Dat is geen verwijt, vrouwen zitten gewoon zo in mekaar, maar voor satire, en al zeker politieke satire (bestaat er een ander?), is deze hormonale consistentie te zacht.

Bovenop deze versofting, en de politiek correcte noodzaak om te bewijzen dat vrouwen ook een satirisch programma kunnen maken, voelt men sowieso de gêne om het politieke universum aan te pakken, want dat is glad ijs en zou tot parlementaire vragen kunnen leiden. Ik zie maar heel zelden eens een politicus/a erdoor gehaald, terwijl dat dé kernmissie van satire is. Men had kunnen opteren voor het gelijkheidsbeginsel ‘iedereen een sneer op tijd en stond’, à la Charlie Hebdo, maar men heeft blijkbaar gekozen voor het vermijden van politieke zere tenen, een voorzorgsmaatregel die bijvoorbeeld ook Koningin Mathilde in haar interviews aanhoudt.

Positieve discriminatie

Als men politici eens door de mangel haalt, krijgt één partij een opvallende voorkeur

Weinig klachten uit het Wetstraatmilieu dus over dit programma. Er wordt wel een uitzondering gemaakt voor die ene partij, waaraan zelfs een vaste rubriek is gewijd, genaamd ‘Vlaams Belang TV’. Alle kopstukken passeren er de revue, neergezet als hilarische klunzen met een Antwerpse tongval die ook TV willen maken. Dat mag zeker, moet kunnen, maar de dag dat De Croo, Vandenbroucke, zelfs de Vlaamse excellenties en hun gevolg, op een gelijkaardige manier door de mallemolen worden gedraaid, lijkt nog niet in zicht.

Deze positieve discriminatie verraadt dan toch weer het typische VRT-euvel en de activistische kramp om ‘extreemrechts’ te lijf te gaan. Terwijl -vind het leuk of niet- de kritische massa vandaag aan die kant zit, inclusief het rioolkrantje tScheldt. Niet bepaald hoogstaande satire, maar aan de linkerzijde is het genre morsdood. Het is namelijk ‘beledigend’ van toon, ‘haattaal’, en dat past niet in een divers-identitaire porseleinenwinkel. Helaas, satire rijmt niet op woke, erger, ze sluiten elkaar uit. Cartoonisten die mededogen hebben met hun onderwerp, moeten een andere job zoeken.

De redactie van de Ideale Wereld moet dringend eens wat politiek incorrecte input toelaten, vanuit de rechtse hoek, ik zal het maar de Vanmol-factor noemen.

Speelt onze Vlaamse volksaard en de schrik van de eigen schaduw ons weer parten? Iets als ‘De Avondshow’ met Arjen Lubach op VPRO, ik zie het in Vlaanderen nog niet direct haalbaar, ook niet op commerciële zenders of in babbelformats met Gert Verhulst. De redactie van de Ideale Wereld moet dringend eens wat politiek incorrecte input toelaten, vanuit de rechtse hoek, ik zal het maar de Vanmol-factor noemen. Satire die het ook eens kan hebben over kutmarokkanen, negerinnentetten en klimaatpubers.

Het harde cynisme, waarvan Leyers’ voorganger Jan Jaap van der Wal beweert dat het in Vlaanderen niet werkt, wordt inderdaad door regimekranten als De Standaard expliciet als ‘toxisch’ betiteld, maar dat zou net een reden moeten zijn om wél dat register te bespelen. De politiek heeft het dringend nodig. Zo lang ik Alexander De Croo niet op de pot zie zitten, of in bed met een Italiaanse sexbom, of Conner Rousseau als analfabeet Duracelkonijn dat de scholen onveilig maakt, raak ik die Vlaams Belang-parodieën wel wat beu.

Het is gemakkelijk scoren binnen een omroep die ooit nog expliciet in een nota stelde dat deze partij zo min mogelijk aan bod mocht komen. Noem het dan gewoon kolder en plaats het in het rijtje van de plezante kwissen en de TV-komieken à la Philippe Geubels. Ziezo, DS kan zich weer verdiepen in een column zonder auteur. Dat was toch met Reynaert ook al zo, het compliment wordt in dank aanvaard.

(*) ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’ en ‘Malpertus – over humor en satire’ in woketijden’ zijn herdrukt en weer voorradig. Nu bestellen, en krijg ze gesigneerd thuis bezorgd!

Heu… ‘Vlaamse Taliban’, Tom Waes?

Vlaamse voetsoldaten doen de Franse cavalerie wijken. (Grandes Chroniques de France, ca. 1390-1401)

Het was reikhalzend uitkijken naar dé aflevering van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op de VRT waar de Slag der Gulden Sporen aan bod zou komen. Het verhaal van de verdwenen Neanderthalers en dat van de in de pan gehakte Eburonen hadden we goed verteerd (al werd er met geen woord gerept over het ontstaan van de taalgrens nadat de Romeinen waren vertrokken), en de romance tussen Judith en Boudewijn, waaruit het graafschap Vlaanderen ontstond, kon menig Vlaming zelfs tot lyrische ontboezemingen bewegen. Een land dat uit liefde ontstaat!

Natuurlijk is het Vlaanderen van toen niet dat van vandaag, het ging territoriaal grosso modo om wat zich vandaag over de provincies West- en Oost-Vlaanderen uitstrekt, plus een deel van Henegouwen en wat we vandaag Frans-Vlaanderen noemen, met Brugge als onbetwistbare metropool. En stricto sensu was de Graaf van Vlaanderen een vazal van de Franse koning, een ondergeschikte positie die door de bloeiende lakennijverheid doorkruist werd en de opkomst van de steden met zich meebracht.

Cultuurstrijd

Jan Dumolyn (UGent, PVDA-medewerker)

Maar dus gisteren, zondag 22 januari, de krachtmeting tussen de Brugse opstandelingen en het Franse ridderleger, dat finaal genadeloos in de pan werd gehakt. Aan deze confrontatie ging een periode van spanningen vooraf, met als hoogtepunt de legendarische Brugse Metten waarin de liebaards (ofte klauwaarts) de aldaar gelegerde Franse soldaten van hun bed lichtten en afmaakten. Over de iconische strijdkreet ‘schild en vriend’, waarmee Franstaligen werden ontmaskerd, zwijgt Tom Waes in alle talen, en in tegenstelling tot wever en ‘volksmenner’ Pieter De Coninck komt Jan Breydel in het verhaal niet voor, misschien omdat Conscience hem in zijn historische roman iets teveel eer gunt.

Spreken over een ‘taalstrijd’ ware een anachronisme, maar het ‘Vlaams’ karakter van de Brugse opstand was onmiskenbaar, en daar lijkt het VRT-programma met een wijde boog rond te lopen.

Soit, natuurlijk kan zo’n vulgariserend programma van 50 minuten niet alle details vermelden. Vervelender is, dat heel het 1302-verhaal dit keer toch wel een soft-marxistische lezing kreeg, waar wetenschappelijk medewerker en PVDA-er prof. Jan Dumolyn allicht wel voor iets tussen zit. Ontegensprekelijk had de Brugse opstand een sociale dimensie van uitgebuite wevers tegenover de koopmanselite die zich enorm kon verrijken aan de lakenhandel. Maar deze elite sprak geen Swahili, ze sprak Frans, de taal van Filips de Schone en zijn gevolg. Spreken over een ‘taalstrijd’ ware een anachronisme, maar het ‘Vlaams’ karakter van de Brugse opstand was onmiskenbaar, en daar lijkt het VRT-programma met een wijde boog rond te lopen.

Dat Vlaams karakter was op zijn beurt niet enkel een taalkundige zaak, maar een bredere kwestie van cultuur en mentaliteit. De Franse ‘hoofse’ zeden vertaalden zich in een etiquette die wel door de bovenlaag -de Fransgezinden- werd overgenomen maar niet door de ambachten en het volk. In die etiquette is de taal een omgangsvorm waarin een individu zich nooit helemaal blootgeeft, er is plaats voor versluiering, list en dubbele bodems. Deze ‘Latijnse’ trek versus de Germaanse -en maak hier vooral geen rassenkwestie van- werkt tot op vandaag door in het eindeloze Belgische misverstand, waar ingenieus opgestelde teksten, met veel punten en komma’s, door Franstaligen anders worden gelezen en uitgelegd dan door Vlamingen, die dan meestal aan het kortste eind trekken zoals dat bij teksten rond staatshervormingen gebeurt.

Goedendag

(bron: www.liebaart.org )

Dit terzijde. Dat in de taal ingebedde cultuurverschil is geen abstracte kwestie, en de aap komt ook uit de mouw als Waes zich op het einde laat gaan en over een ‘Vlaamse Taliban’ spreekt, zelfs ‘terroristen’ van een Vlaamse Islamitische Staat (!), daar waar hij refereert naar het feit dat de van hun paard getuimelde Franse ridders in de Slag bij Kortrijk niet op genade moesten rekenen.

De Slag bij Kortrijk was het nieuwe strategische ijkpunt voor opstanden van de lagere klassen en de burgerij tegen de adel. Daarmee liep het feodale tijdperk ten einde, en begon het verhaal van de stedelijke vrijheden.

Effectief gold tot dan de oorlogs-‘etiquette’ dat deze ruiters werden gespaard en eventueel tegen losgeld terugbezorgd aan de vijand. Dat deden de Vlamingen niet, het devies was ‘de ruiters van hun paard krijgen en ze elimineren’. Dat laatste gebeurde met de goedendag (foto), een stok van anderhalve meter lang die als knots én als spies kon gebruikt worden. Niet te verwarren met de stok waaraan een ijzeren bol met stekels bengelt. Of de houten spiespalen waarmee de paarden tot staan werden gebracht.

De ongelooflijke ‘schande’ dat een aristocratisch ruiterleger door een bende ambachtslui en boerenpummels in de pan werd gehakt, veroorzaakte een schokgolf door Europa, want het zette heel de feodale machtsverhoudingen én de regels van de krijgskunde op losse schroeven. Dat de Vlamingen daardoor een paria-status kregen zoals de Islamitische Staat vandaag, wordt door de geschiedenis zelf tegengesproken, integendeel, ze waren trendsetters. De Slag bij Kortrijk was het nieuwe strategische ijkpunt voor opstanden van de lagere klassen en de burgerij tegen de adel. Daarmee liep het feodale tijdperk ten einde, en begon het verhaal van de stedelijke vrijheden.

Stigmatisering

Een game changer dus, ofte disruptieve innovatie, die dra navolging kreeg, zoals in de slag bij het Schotse Bannockburn anno 1314 (tegen Engeland), en Mortgarten in 1315 (Zwitsers Eedgenootschap tegen de Oostenrijkse bezetter). Zelfde tactiek van voetvolk en boogschutters versus ruiterij. Heu… Vlaamse Taliban? Als ik architecturale pareltjes als de Ieperse Lakenhalle uit die tijd bekijk en de Gotische kunst die toen floreerde, lijkt het me weinig waarschijnlijk dat de Vlamingen na 1302 internationaal opeens als leprozen werden beschouwd.

Tom Waes bedoelt het allemaal goed, maar men krijgt de indruk dat ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op die manier een ideologische evenwichtsoefening wordt, en dat oikofoob-links bij deze gelegenheid ook eens een been mocht toegeworpen krijgen. Want meteen kunnen dan de klavierridders op de sociale media in gang schieten om ook de flaminganten van vandaag te verketteren tot ‘terroristen’. Als er in de middeleeuwen op grote terreur schaal werd beoefend, kunnen we misschien beter kijken naar de eeuwenlange plundertochten van de Vikings.

Tom Waes bedoelt het allemaal goed, maar men krijgt de indruk dat ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ op die manier een ideologische evenwichtsoefening wordt, en dat oikofoob-links bij deze gelegenheid ook eens een been mocht toegeworpen krijgen.

Dat Filips de Schone not amused was en over ‘terreur’ sprak na de nederlaag, ja, daar kan ik inkomen. In Knack gebruikt Rolf Falter dezelfde stigmatiserende vergelijking tussen het Vlaamse leger en ‘de terreurstaat van de IS’, om dan toch te erkennen dat 1302 het signaal was voor de Europese steden om zich uit de feodale machtsverhoudingen los te rukken. Ja maar wat is het nu, terreur of een emancipatieve revolte? Het laatste uiteraard, en daar kunnen ook de historici niet onderuit die Het Verhaal wetenschappelijk hebben gesurveilleerd. Oorlog is niet voor doetjes, dat weten we ook vandaag, maar de Brugse opstand was een voorbeeld voor een omwenteling waarin een stedelijke middenklasse haar rechten opeist tegen het middeleeuwse Ancien Régime. Daar mogen we best fier op zijn.

Dank aan Joris De Sutter voor de historische info.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Het mirakel van Laken: hoe Filip en Mathilde vier kinderen kregen

Een goede titel is het halve stuk

U wist het misschien niet, maar koningin Mathilde van België, geboren Mathilde Marie Christine Ghislaine gravin d’Udekem d’Acoz, is afgelopen vrijdag op tram 5 gestapt, zoals we dat in Vlaanderen zeggen. Voor elke vrouw toch een sleutelmoment, maar voor VTM dé gelegenheid om een interview met de vorstin af te nemen van een goed half uur.

De voorbereidingen zijn niet van een leien dakje gelopen. Het paleis zag het eerst niet zitten en Mathilde had geen goesting, maar na jaren (!) gepalaver, zoals we in de bevriende krant HLN lezen, mocht het dan toch, zij het onder strikte voorwaarden. De titel van dat promo-artikel vat de geest van het ‘grote TV-interview’ goed samen: ‘Als ze wil ontspannen, doet ze haar horloge uit.’ Zieke geesten zouden dan denken dat ze toch nog iets anders zou uittrekken om zich te ontspannen, maar dan kent u Mathilde d’Udekem d’Acoz nog niet: ze houdt het bij haar Rolex-horloge. Noblesse oblige, en het gaat ons verder geen zier aan.

Colloque singulier

 Volgens kenner Jo De Poorter weet de vorstin perfect hoe ze haar gemaal moet aanpakken

Voor vele landgenoten is het wel een raadsel hoe Filip vier kinderen op de wereld heeft kunnen zetten. Zelfs royalty-specialist Jo De Poorter piekert over deze vraag, gelet op de bordkartonnen structuur van de koning en zijn mogelijks homoseksuele geaardheid. Waarbij Mathilde de meubelen moest redden als u me begrijpt, want ook deze column valt onder het colloque singulier. In het DM-interview over De Poorters boek ‘De Macht van Mathilde’ valt overigens opeens deze passus zomaar uit de lucht als het gaat over Filips geaardheid en de voortplantingskwestie:

– DM: Maar als hij de kroon wilde voortzetten, moest hij wel nakomelingen verwekken.

– De Poorter: ‘Dat kan op verschillende manieren.’

De ‘impact’ van Mathilde dus, begrijp de titel voor u begint te fantaseren rond geknoei met potjes en pornoblaadjes, of verhalen over nuttige stalknechten. Maar we wijken af . Het VTM-‘interview’ is van een benauwelijke onbenulligheid, zoals dat bij ons protocollair hoort.

Het Maxima-interview is gezellig, informeel, een jolige babbel met z’n viertjes, terwijl je zo het zweet ruikt als VTM-journaliste Eva Peeters de hand reikt van hare majesteit, die ook zo wil aangesproken worden.

Vergelijk dit met het interview met koningin Maxima, ook net vijftig, en begrijp: het Belgische koningshuis wordt door zijn entourage in de 18de eeuw gesitueerd. Het Maxima-interview is gezellig, informeel, een jolige babbel met z’n viertjes, terwijl je zo het zweet ruikt als VTM-journaliste Eva Peeters de hand reikt van Hare Majesteit, die ook zo wil aangesproken worden.

Vooraf was trouwens gestipuleerd dat er geen vragen over het privé-en familieleven mochten gesteld worden, noch politieke aangelegenheden. Veel schiet er dan niet over. Dus ging het over, u raadt het nooit-, haar interesse in liefdadigheid en de aandacht voor de ‘warme samenleving’. De flemerige commentaarstem onderlijnt deze gedrevenheid bij beelden van een wandeltocht met gehandicapten, wanneer ze voor leesmoeder speelt, of als ze met haar laarzen door de onderstroomde straten aan de Vesder paradeert.

Assimil-Nederlands

Het vorstenpaar in Pepinster, juli 2021

Waarbij er altijd voldoende zwartjes worden aangevoerd om het multiculturele beeld te vullen en de Leopoldfactor weg te drukken. Dat hoort allemaal bij haar ‘task-beschrijving’(sic). In een soort Assimil-Nederlands, waaruit blijkt dat ze ten paleize deze taal nooit spreekt, wordt het ene na het andere cliché zachtjes weggemurmeld, volgens een script dat duidelijk haarfijn was doorgenomen.

In feite is dat subtiele majesteitsschennis: onze vorstin gebruiken om scheermesjes of wasmiddel te verkopen, en niet eens Rolex-horloges. Dat VTM-trekje heeft het protocol vermoedelijk over het hoofd gezien.

Waarom de Vlaamse commerciële zender dan toch zo nodig een gesprek met Mathilde wou? Omdat het publiek dat verwacht. Maar zeker ook voor het gewin. In de originele, op de VTM-site nog steeds te bekijken versie zitten nogal wat niet-doorspoelbare commercials, en daarmee heeft de zender heel subtiel aangegeven wat de reële betekenis is van het Belgische koningshuis én het Mathilde-interview: iets waar je reclame mee kan verkopen. In feite is dat subtiele majesteitsschennis: onze vorstin gebruiken om scheermesjes of wasmiddel te verkopen, en niet eens Rolex-horloges. Dat VTM-trekje heeft het protocol vermoedelijk over het hoofd gezien. Die Flamouches, ze had het kunnen weten.

Maar waarom ik nu al meer dan 600 woorden bezig ben over die 50^ste verjaardag van Mathilde? Omdat ik de hardnekkigheid bewonder – en ik zeg het zonder ironie-, waarmee Filip en Mathilde doen alsof België zijn 200^ste verjaardag zal halen. Diep in hun binnenste weten ze dat dit een heikele missie wordt, maar dat staat geen seconde op het gezicht van hunne majesteiten af te lezen.

Vive le roi

Vandaag is George-Louis Bouchez een van de trouwste steunpilaren van de monarchie

Tegelijk zijn er politieke krachten die voor hun eigen agenda het theater in Laken maar wat graag willen rekken. Vandaag bevinden ze zich, bizar genoeg, vooral in het liberale milieu. Met name Alexander De Croo en Georges-Louis Bouchez staan bekend als enorme royalisten. Uit eigenbelang natuurlijk, zoals Jules Gheude terecht opmerkt: meer dan bij eender welke politieke familie hangt het voortbestaan van de liberalen af van het voortbestaan van België.  In Vlaanderen heeft de N-VA haar liberale concurrent ideologisch en electoraal leeggegeten, in het linkse Wallonië blijven ze sowieso marginaal. Dus worden alle zeilen bijgezet pro monarchie… en tegen extreemrechts, vooral in Vlaanderen een ‘gevaar’ dat nu zelfs voor de Belgische Staatsveiligheid een topprioriteit wordt.

Het koninkrijk is op, maar er zijn nog een hoop belangen gericht op het uitstel van het einde. Sommigen rekenen hiertoe zelfs de N-VA en haar confederalistische piste.

Zo komen we uit op het fameuze status-quo van een Belgische ruïne die maar niet omvalt. Het koninkrijk is op, maar er zijn nog een hoop belangen gericht op het uitstel van het einde. Sommigen rekenen hiertoe zelfs de N-VA en haar confederalistische piste. Het interview met de immer monkelende Mathilde getuigt van doorzicht in deze impasse. Het is een koelbloedig én onderkoeld statement van politieke correctheid, waarin het koppel Coburg- d’Udekem d’Acoz staat voor fatsoen, de juiste kant van de geschiedenis, en het verdedigen van het politieke centrum tegen het perfide extremisme. Hoe ‘apolitiek’ dat interview ook lijkt.

Het is theater, slecht theater misschien, maar de acteurs vallen NOOIT uit hun rol, er is geen spoor van improvisatie of paniekvoetbal. In die koelen bloede ook heeft Mathilde uit de sociaal incapabele Filip voldoende zaad losgeweekt om het voortbestaan van het geslacht te verzekeren. Volgens alle boekskens wordt kroonprinses Elisabeth klaargestoomd om haar vader op te volgen, wat het Vlaams Belang ook mag uitbazuinen. Ik denk zelfs dat Europa, en wie weet de VN -waar Mathilde goede banden mee heeft- zouden protesteren mocht er ineens in Laken een meute het vlekkeloze gazon betreden, al dan niet met leeuwenvlaggen.

Dat beste vrienden, is misschien de diepere betekenis van het momentje dat Mathilde zich een paar keer per dag gunt: haar horloge even uitdoen en zich diep ontspannen. Wie aan de juiste kant van de geschiedenis staat, moet niet altijd op de tijd letten.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Het grootste kind van het Vlaams Parlement kan niet tegen kindergeluidjes

Het regent binnen in het Vlaams Parlement. Het gebouw uit 1996, met de fantastische koepel -symbool van transparantie en politiek serieux- en de even fantastische gevelramen -waaruit Hilde Crevits en Bart Somers sprongen om aan een VRT-interview te ontsnappen- vertoont al wat tekenen van de tand des tijds. Maar zoals u weet wil Vlaanderen zich op de wereldkaart zetten als groeipool van technologische innovatie, dus wordt hier een revolutionaire techniek toegepast om te beletten dat het parlementaire vasttapijt schade oploopt: op strategische plekken emmers zetten.

Deze maatregel is ongetwijfeld een pluim die de Vlaamse regering op haar hoed mag steken. De toestand van het onderwijs, de kinderopvang, het openbaar vervoer, de wachtlijsten in de zorg, tja, niet alles tegelijk hé, daar is nog wat werk aan. Het voornaamste is dat een goede boekhouder, te weten Matthias Diependaele, op de kleintjes let en een keurige begroting kan afleveren, ondanks die beduidende kost van een lading emmers en, niet te vergeten, de maandweddes van de parlementairen (zowat 6000 euro netto) en de excellenties (10.500 euro netto).

Shuut, shuut!

Wat we daarvoor in de plaats krijgen? Daarover zijn politieke waarnemers tamelijk unaniem: nada, noppes. De ploeg Jambon is een zesjesregering met lage ambities, veel ronkende retoriek, en een palmares dat het ergste laat vermoeden voor het geval Vlaanderen echt autonoom zou bestuurd worden.

Het dronkemansgelal dat onderwijsminister Ben Weyts medio december voor de vergadering ten beste gaf, doet denken aan de legendarische performance in 2010 van minister van pensioenen Michel Daerden (PS), waarvan de N-VA toen het ontslag eiste. Het alcoholprobleem van Weyts -in de coulissen door partijgenoten erkend- is niet zomaar een fait divers. Het wijst op een bestuurder die de pedalen kwijt is of ze misschien zelfs nooit onder controle heeft gekregen.

De ploeg Jambon is een zesjesregering met lage ambities, veel ronkende retoriek, en een palmares dat het ergste laat vermoeden voor het geval Vlaanderen echt autonoom zou bestuurd worden.

De dramatische toestand van het Vlaamse onderwijs, de fameuze ‘tanker die moet gekeerd worden’, het is een schandvlek die de Vlaamse politieke klasse niet licht zal kunnen uitwissen want men is hier generaties aan het verkloten. Jaar na jaar wijzen alles tests en statistieken op een verdere afgang tot het absolute nulpunt, Vlaanderen wordt een ontwikkelingsland. De schuld schuiven op de rug van voorgangers, je kan dat een tijdje doen maar de N-VA claimde in 2019 het departement om orde op zaken te stellen. De situatie is alleen maar verslechterd, met leerkrachten die massaal afhaken en leerlingen die meer tijd doorbrengen in de studiezaal dan in het klaslokaal.

Spijtoptant

Dirk Van Damme, de monkelende expert die altijd weer uit de coulissen opduikt

Het allemaal op de migratie steken is ook te makkelijk, al heb ik zelf minstens honderd keer benadrukt dat het probleem van de taal en de thuistaal in migrantenfamilies een enorme last legt op het streven naar onderwijskwaliteit. Helaas, het -overigens onwettig- knabbelen aan het kindergeld is meer paniekvoetbal en een teken van onmacht. Erger nog, er zijn vermoedens dat Weyts hiermee afkomt om de aandacht af te leiden van het alcoholincident dat nu pas de media haalde.

Vlaanderen, rijkste regio van Europa, laat zijn belangrijkste grondstof, de jeugd en de grijze hersencellen, versodemieteren. 

In 2003 waren we nog wereldtop, en toen waren er ook al anderstalige migrantengezinnen. Het punt is dat toen dramatisch foute beslissingen zijn genomen. Om de tanker te keren -grrr- haalt de minister nu een expert in huis met een besmet blazoen: Dirk Van Damme. Hij is de man die op socialistische kabinetten mee de fatale onderwijshervorming uittekende, met het idee dat het comfort van de leerling centraal moest staan. Vandaag erkent hij dat men daarmee de bal compleet missloeg, maar is zo’n spijtoptant, altijd monkelend vanachter zijn witte baard, wel de juiste persoon om nu echt eens out-of-the box te denken en die vrije val in de OESO-ranking te stoppen?

Laat ik luidop zeggen wat zelfs zijn partijgenoten in stilte opperen: minister gebuisd. Ben Weyts moet dringend van dat onderwijsdepartement af, laat hem dierenwelzijn of zo, als hij om electorale redenen toch ‘recht’ heeft op een ministerpost. Het is verdomme dringend. Vlaanderen, rijkste regio van Europa, laat zijn belangrijkste grondstof, de jeugd en de grijze hersencellen, versodemieteren. Straks moeten we beroep doen op Artificiële Intelligentie om überhaupt een soort regeringsverklaring in mekaar te steken.

Jean-Jacques, allez…

Het andere incidentje, dat van Jean-Jacques De Gucht (Open-VLD) die in een tussenkomst helemaal de kluts kwijt was toen een baby zijn keel openzette in het publieksgedeelte van het Vlaams Parlement, is al even tekenend voor de sluipende kakistocratie die de Jambon-regering, en bij uitbreiding heel de Vlaamse politieke klasse kenmerkt.

We kennen de achtergrond: om aandacht te vragen voor de nijpende problematiek in de kinderopvang, brengen enkele ouders hun peuters mee naar de voor het publiek toegankelijke tribune van het Parlement. Door personeelstekorten vinden ze geen opvang meer, wat een nare echo is van wat zich in het onderwijs afspeelt. Door besparingen werd de ratio aantal kinderen/begeleider op 9/1 gebracht, dat is de hoogste van heel Europa. In Nederland, Denemarken en Finland is dat één op vijf.

Met dat applaus voor J.J. tonen de parlementsleden aan welke kant ze staan: zeker niet die van de hard werkende Vlaming met een kinderopvangprobleem.

Heel de sector wordt  door de politiek verantwoordelijken stiefmoederlijk behandeld, als een pure ‘kost’, terwijl alle pedagogen erkennen dat actief bezig zijn met peuters dé basis is voor een goede intellectuele ontwikkeling. Andermaal: de rijkste regio van Europa solt met zijn kostbaarste grondstof.

Soit, die kleine zet zijn keel open en Jean-Jacques onderbreekt heel verstoord zijn tussenkomst, zich afvragend wat dat kind daar komt doen. Tja. Voorzitster Liesbeth Homans probeert hem nog te sussen (‘Jean Jacques, allez…’) maar onze autistische peuter blijft zijn ergernis uiten, en straffer: hij krijgt bijval van het complete halfrond. Met dat applaus voor J.J. tonen de parlementsleden aan welke kant ze staan: zeker niet die van de hard werkende Vlaming met een kinderopvangprobleem.

Nepotisme

Karel De Gucht, bedrijvig tussen politiek, loge, industrie (Proximus, ArcelorMittal), gerecht en… de wijngaard in Toscane

De vertoning is des te pijnlijker omdat de jongen met het lange sluikhaar, die nooit echt volwassen geworden is, het absoluut product is van politiek nepotisme. In geen enkele Vlaamse partij is het fils-à-papa-fenomeen zo frappant als bij de Open-VLD, die nog niet zo lang geleden rondleurde met de slogan ‘niet de afkomst telt, wel de toekomst’. Van de De Guchten tot de De Clercqs, de De Croo’s uiteraard, de Lachaerts, de Vanderpoortens, met kleinzoon Patrick Dewael niet te vergeten.

In geen enkele Vlaamse partij is het fils-à-papa-fenomeen zo frappant als bij de Open-VLD, die nog niet zo lang geleden rondleurde met de slogan ‘niet de afkomst telt, wel de toekomst’.

Jean-Jacques zit daar in het Vlaams Parlement enkel en alleen door zijn familienaam. Als zoon-van doorliep hij het klassieke geprivilegieerde traject: praeses aan de VUB, op het schild gehesen in het Liberaal Vlaams Studentenverbond, gemeenteraadslid in Aalst, op de senaatslijst van de Open-VLD geparachuteerd worden, en tenslotte een verkiesbare plaats voor het Vlaams Parlement. Het bedje van zo’n mensen is gespreid, het zijn levenslange kind-politici die zich in de warmte koesteren van een partij-apparaat waarin papa nog steeds een dominante rol speelt.

Feit is dat het Vlaams Parlement hier eens te meer met de broek op de enkels staat, en het ergste laat vermoeden over het (gebrek aan) staatsmanschap dat deze vergadering kenmerkt. Dat de oppositie, met name vooral de PVDA, garen spint bij dat baby-incident, is logisch. Maar ik sluit me aan bij de verbazing over De Guchts uithaal én over het applaus van zijn collega’s. Het toont de wereldvreemdheid aan van de politieke klasse, en voedt onze grootste teleurstelling: wat we zelf doen; doen we slechter. Haal de emmers maar boven, het begint weer te regenen. Verbeelding werkt!

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Sammy Mahdi, nu aanvoerder van de christelijke boomerpartij

Vrij naar Monty Python, ‘The Holy Grail’

Ruimt baan, ruimt baan, hier komt aanvoerder Sammy Mahdi aan, met zijn laatste reservisten, de ultieme hoop om Vlaanderen van de ondergang te redden: de boeren en de boomers. Als ze binnen 100 jaar een vervolg maken op Het Verhaal van Vlaanderen, wordt dit een nieuwe anekdote die in de bedrijfsrefters duchtig zal becommentarieerd worden, en waarbij de schaking van Judith door Boudewijn onherroepelijk zal verbleken.

De toestand oogde inderdaad niet rooskleurig: wat ooit de volkspartij was die in het midden van het bed lag, tot vijf partners tegelijk kon bevredigen, en zo het zorgprincipe echt in de praktijk bracht, is nu de politieke club geworden die anno 2020 het contingent bejaarden stevig uitdunde, vooral in de rusthuizen waar ze hun oude dag dachten te slijten. Getekend Wouter Beke, de man die in een onvergetelijk stuk volkstheater zijn ontslag aankondigde terwijl zijn dochtertje een trui overhandigde met het opschrift ‘nothing to prove’. De spreuk ‘Quod erat demonstrandum’ was misschien iets toepasselijker geweest.

We waren op dat moment al een schandaal of twee verder, met kinderdagverblijven die er speciale zorgprincipes bleken op na te houden zoals kleuters onderdompelen in ijskoud water, Sloeberhuisjes met folterkamers, en meer van dat soort middeleeuwse plekken van onheil. Wat we zelf doen, doen we beter, Vlaanderen de leeuw en de CD&V het zachte kussen waarop iedereen troost vindt. Verderop ligt het ARCO-debâcle nog in het collectief geheugen, waar aan de christelijke zuil verkleefde spaarders hun geld in rook zagen opgaan. Zeker geen hippe vogels met duren kleren, maar razende gedupeerden die het ACW, pardon, de Beweging, vandaag nog steeds rauw lusten.

Kakistocratie

Wouter Beke neemt afscheid als minister van onwelzijn

Maar dat leed is nu allemaal voorbij, spons erover, want opperhoofd Sammy wil zijn partij opnieuw transformeren tot een vluchtheuvel van verbindende naastenliefde, met een bijzondere nadruk op het cohort gepensioneerden. ‘Om die reden zal ik dit jaar de boer op gaan bij 65-plussers en dit jaar nog een ouderenplan op tafel leggen’. Let op het goed gekozen gezegde ‘de boer opgaan’ en de naadloze link met de actuele boerenkrijg, het mestprobleem en de vermaledijde stikstofmaffia, aangevoerd door Zuhal.

CD&V en Open-VLD zitten nu in hetzelfde zinkende schuitje, en proberen radeloos de reddingsboot van het politieke centrum opgeblazen te krijgen.

Door absolute nitwits zoals Noël Slangen wordt de move van de Cd&V richting derde leeftijd als geniaal omschreven, en dat op zich is al een reden om sceptisch te worden. Slangen is de man die de politici duidelijk maakte dat ze niet voor ideeën moesten staan maar gewoon dienden te leuren met een imago, aangemeten door spindoctors en coaches zoals hijzelf. De afgang van de Open-VLD (ook de naam is een vondst van hem) is met zijn intrede begonnen, ergens begin deze eeuw met Verhofstadt en de paarsgroene rampconstructie.

CD&V en Open-VLD zitten nu in hetzelfde zinkende schuitje, en proberen radeloos de reddingsboot van het politieke centrum opgeblazen te krijgen. Dat gaat uiteraard gepaard met wat getrek en geduw. Beiden worden jammer genoeg door de kiezer gepercipieerd -en niet ten onrechte- als vaandeldragers van de kakistocratie, samen met de sossen uiteraard, de traditionelen die dit land al bijna twee eeuwen besturen, en nooit iets anders hebben gedaan dan problemen vooruitschuiven, rotte compromissen bedisselen, de kluit belazeren, altijd met het eigen politiek overleven als topprioriteit.

Het grote ongenoegen

De Marokkaanse gemeenschap in Brussel ‘viert feest’ na een WK-voetbalmatch

De ingezetenen van deze gammele schuit, waar ook de groenen zich van een plaatsje hebben verzekerd, kunnen niet anders doen dan partijen en politici die zich niet in dat centrum situeren, als ‘extremisten’ beschouwen, meer bepaald rechts-extremisten, want voor extreem-links is men opvallend mild. En daar is het Sammy met zijn 50+ verhaal dan ook om te doen: knabbelen aan de aanhang van de partij van het grote ongenoegen, het Vlaams Belang. Dat willen ze allemaal, zelfs Conner Rousseau die langs zijn neus weg beweerde dat hij zich ‘in het buitenland’ waande als hij door Molenbeek reed. Helaas is deze camouflagetechniek zo doorzichtig, dat zelfs een dementerende bejaarde er niet in trapt.

De zogezegde discriminatie van gepensioneerden die vóór 9 uur ’s morgens geen korting krijgen op het openbaar vervoer, valt in het niet bij het probleem van mensen die elke dag de trein nemen en geconfronteerd worden met vandalisme, lastig gevallen en/of bestolen worden, altijd door dezelfde categorie van ‘jongeren’.

Het punt is namelijk dat de partij van Sammy Mahdi zelf mee de oorzaak is van het leeglopen van dat centrum, en dat Vlamingen het eeuwige Belgische status-quo gewoon beu zijn. Ook de 60-plussers onder hen, misschien zij nog het meest. Diegenen die de verloedering hebben meegemaakt, de manier waarop de multiculturele samenleving is ontaard tot een snel islamiserende narcostaat, de achteruitgang van het onderwijs tot een absoluut bodemniveau, de woke-dictatuur door de media uitgedragen… De zogezegde discriminatie van gepensioneerden die vóór 9 uur ’s morgens geen korting krijgen op het openbaar vervoer, valt in het niet bij het probleem van mensen die elke dag de trein nemen en geconfronteerd worden met vandalisme, lastig gevallen en/of bestolen worden, altijd door dezelfde categorie van ‘jongeren’.

Dat het probleem niet benoemd mag worden, op gevaar van een racisme-beschuldiging, de suggestie dat onveiligheid een subjectief probleem zou zijn, een ‘gevoel’, m.a.w. dat het eerder aan u ligt en uw ingesteldheid, dat maakt mensen razend. Dat de overheid reageert met méér camera’s, maar dan vooral ook om de brave burger zelf in het oog te houden, dat, Sammy, is niet echt van aard om zich tot tsjeef te bekeren en de overheid als ‘goede rentmeester’ te laten betijen. Die tijd is voorbij, snap dat nu toch eens.

‘Respect’

Mensen zo snel mogelijk in een rolstoel krijgen, het beste middel om ze tam te houden

Bon, over de boeren en hun mest zal ik zwijgen, maar over de boomers (bouwjaar pakweg 1946 tot 1965) des te minder want ik ben er zelf een, dus permitteer ik me even in naam van mijn generatiegenoten spreken. Wij voelen ons niet als ‘gemarginaliseerde’ sukkels. Wij proberen mentaal en fysiek fit te blijven, verplaatsen ons het liefst met den automobiel (de mijne plug-in hybride), wij voelen ons niet aangesproken als de gemeente een pannenkoekennamiddag organiseert voor senioren met liedjes uit de oude doos, of een uitstap met OKRA, of –horresco referens– onze intrek te nemen in een van die sterfhuizen, ‘rusthuizen’ genaamd waar je dement wordt als je het nog niet bent.

Politieke incorrectheid is misschien wel dé boomer-eigenschap, en daar kunnen de jongere generaties hun eigen verhaal mee maken.

Wij prefereren kwaliteit boven kwantiteit, en willen niet aan het infuus tot we als 95-jarigen voor klinisch dood worden verklaard. Als het gedaan is, is het gedaan, en dan mag het vooruitgaan. Wij zijn ons heel goed bewust dat in hoge mate de jeugd de tol heeft betaald voor de draconische coronapolitiek getekend Van Ranst en C°. ‘Respect’, het sleutelwoord in de nieuwjaarspeech van de CD&V-voorzitter, is aan ons niet besteed, want dat is nu net hét woord dat betutteling uitstraalt en een poging om 60-plussers in de rolstoel te krijgen. Mijn grootste fan is een tachtiger die nog dagelijks de baan op gaat met wasmachines. Hij heeft een behoorlijk jongere vriendin, en is wellicht dus ook nog op andere vlakken actief.

Zie je, Sammy, wij zijn zowaar extremisten zonder dat etiket te willen claimen: mensen die van het leven houden, zelfbeschikking essentieel vinden, mededogen als een goede eigenschap zien, en (vooral) serieus kwaad kunnen worden. Politieke incorrectheid is misschien wel dé boomer-eigenschap, en daar kunnen de jongere generaties hun eigen verhaal mee maken. Ik zal er hen graag in bijstaan. Een partij van knorrige oudjes, die voorbehouden plaatsen willen, dat is niets voor ons. Voor de rest, respect man, succes in het oprapen van de gouden tanden.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Belgische Staatsveiligheid: wie kritiek heeft op de mainstream media is ‘potentieel gewelddadig’

Nog geen Stasi, maar toch

‘Tegelijk merkt de VSSE sinds enkele jaren op dat rechtsextremisten steeds vaker de overheid of andere symbolen van het ‘establishment’ viseren met hun discours of acties: de pers – die ze de ‘mainstream media’ of ‘linkse leugenpers’ noemen -, academici met voornamelijk de virologen en uiteraard politici. De overheid is steeds vaker kop van jut dan andere ‘klassieke’ doelwitten van rechtsextremisme zoals asielcentra, moskeeën of synagogen.’

Het staat er zo in het nieuwe rapport van de Belgische Staatsveiligheid (VSSE) onder de hoofding ‘rechtsextremisme’, onmiddellijk volgend op het hoofdstuk ‘georganiseerde misdaad’ (!). Verder is er nog aandacht voor Russische spionnen, Chinese lobbynetwerken, Oekraïnevrijwilligers en looft men de ‘geslaagde repatriëring van kinderen en vrouwen van Syriëstrijders’.

‘Afgebroken intenties’

Francisca Bostyn, nieuwe chef van de Staatsveiligheid: 32 doden in Brussel/Zaventem, maar moslimterrorisme is geen prioriteit

De nieuwe chef, Francisca Bostyn, legt duidelijk haar eigen accenten. Ze heeft een CD&V-signatuur, werkte op het kabinet van Koen Geens, en vervangt de zieke Jaak Raes. Ze begon haar carrière in de militaire inlichtingendienst Adiv waar ze verschillende buitenlandmissies vervulde. Maar hoe moeten we dat fameuze rapport van deze vrouwelijke James Bond nu lezen? Haar prioriteiten zijn op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen.

Desalniettemin focust de VSSE vooral op de ‘extreemrechtse dreiging’, die in België nooit een terreuraanslag opleverde, geen messteek, geen vuurpijl, niks.

Zo valt de zoektocht naar islamitische terreurnetwerken vanaf heden blijkbaar buiten de beschreven  ‘kernopdrachten’ van de Staatsveiligheid. Nota bene op het moment dat het proces tegen de daders van de aanslagen in Brussel en Zaventem, anno 2016, tergend traag uit zijn startblokken schiet. De dodenteller klokte daar af op 32 doden, de terroristen zelf niet meegerekend, plus een hoop menselijke miserie. De officiële Europese cijfers tonen inzake terreur duidelijk een dominant aandeel van het moslimextremisme.

Desalniettemin focust de VSSE vooral op de ‘extreemrechtse dreiging’, die in België nooit een terreuraanslag opleverde, geen messteek, geen vuurpijl, niks. Het rapport verwijst dan maar naar de aanslag op een moskee in Christchurch, aan de andere kant van deze aardbol, in de lente van 2019. Men geeft toe dat het blijft bij ‘voorbereidingen, plannen of afgebroken intenties’. Dat is allemaal heel vaag, want intenties kan men aan iedereen toedichten, zoals de libertarische activist Yannick Verdyck ondervond, op 29 september neergeschoten door een speciale politie-eenheid uit Charleroi. Het is nog altijd wachten op het rapport hierover van het comité P. Over deze liquidatie rept de VSSE, die het parket toch moet gebriefd hebben, zedig met geen woord.

Crimineel volksnationalisme

Wel een kernopdracht: monitoren van het Vlaams-nationalisme (IJzerwake, 2021)

Dat brengt ons op de twijfelachtige definitie die de Staatsveiligheid hanteert rond het begrip ‘staatsvijand’. In dictatoriale regimes is iedereen, die niet meegaat in de officiële overheidspropaganda, een dissident en ‘staatsvijand’. Men kan een enkele reis Siberië aangeboden krijgen (de Russische dissident Aleksej Navalni) of men valt per ongeluk uit een venster. Alleen regimemedia zijn toegelaten, de rest overleeft in de ondergrondse.

De manier waarop de VSSE individuen en groepen, die de mainstream media bekritiseren, als ‘potentieel gewelddadig’ verdacht maakt, is onrustwekkend en doet denken aan totalitaire regimes. Terwijl in een democratie de overheid net moét blootstaan aan contestatie, en er maar een vrije pers kan zijn als de versie van de grote (gesubsidieerde) media-instituten door alternatieve media en bloggers allerhande kan in twijfel getrokken worden.

Uiteraard impliceert het streven naar Vlaamse onafhankelijkheid het verlaten van de Belgische staat, maar als de meerderheid van de Vlamingen dat wil heet dat democratie en geen terreur. 

In het rapport wordt de ‘extreemrechtse dreiging’ concreet gemaakt via drie pijlers: 1) het anti-islamiseringsdiscours, 2) de identitaire beweging en ‘volksnationalistische actiegroepen’ (!), en 3) de neo-nazifolklore waarvan men zelf zegt dat die op sterven na dood is. Dus als u een probleem hebt met de Belgische migratiepolitiek of de islamisering, dan bent u staatsgevaarlijk. En euh… ‘volksnationalistische actiegroepen’? Daarmee wordt van de slag een groot deel van de Vlaamse beweging een zaak van criminele bendevorming.

Uiteraard impliceert het streven naar Vlaamse onafhankelijkheid het verlaten van de Belgische staat, maar als de meerderheid van de Vlamingen dat wil heet dat democratie en geen terreur. Het doet denken aan de Spaanse staat en de criminalisering van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. Ook schrijver dezes, u als Vlaams-nationalist, of een magazine als Doorbraak, kunnen dan als ‘staatsgevaarlijk’ in een mapje belanden, wat de deur opent voor onderzoeksdaden en vervolging. Onnodig te zeggen dat de VSSE, vallend onder de bevoegdheid van justitieminister Vincent Van Quickenborne, hier stevig haar boekje te buiten gaat en misschien zelf eens het voorwerp van een screening moet zijn.

‘Keybord warriors’

Hoe een dubieus Belga-bericht synchroon in alle Vlaamse media verschijnt

De mainstream media zelf, genre DS, DM, Knack en tutti quanti, juichen uiteraard bij de publicatie van dit rapport. Opvallend is, dat geen van de journalisten het schijnt gelezen te hebben. Ze copypasten, zonder vermelding van enige redacteur, een Belga-bericht waarin vooral de kritiek op de reguliere pers vanwege ‘extreemrechtse haatzaaiers’ wordt benadrukt. Nu moet u weten dat de aandeelhouders van het agentschap Belga die mainstream media zelf zijn. Het is niet denkbeeldig dat er een-tweetje is gespeeld en dat het fameuze persbericht door deze redacties zelf in elkaar is gestoken. De webstek Apache berichtte in 2006 al over de incestueuze relatie tussen Belga en de Belgische media. Deze bestellen persberichten op maat, die ze dan zelf kunnen publiceren als ‘onafhankelijke’ berichtgeving.

Misschien hebben jongeren gewoon minder politiek correcte koudwatervrees, slaan ze de mainstream media over, en leidt hun bezorgdheid of afkeer van wat zich vandaag afspeelt tot een ‘verrechtsing’.

En dan heeft de Staatsveiligheid het in datzelfde rapport nog over de ‘rechtsextremistische radicalisering van jongeren’. Ze worden als keybord warriors betiteld, klavierterroristen die wel eens tot de daad zouden kunnen overgaan. Ook dat is een verregaand intentieproces en een vertekening van de politiek-maatschappelijke realiteit. Want wat veroorzaakt wat? Misschien hebben jongeren gewoon minder politiek correcte koudwatervrees, slaan ze de mainstream media over, en leidt hun bezorgdheid of afkeer van wat zich vandaag afspeelt tot een ‘verrechtsing’. Een krant als De Standaard weet met die tendens geen raad, en reageert haar frustratie dan af met alarmistische Belga-berichten. ‘Leugenpers’? Komaan zeg.

Sluipende tendensen die de vrijheid van mening bedreigen, zoals heel de woke-beweging, komen uiteraard in het rapport niet voor. Deze tendensen situeren zich namelijk binnen het establishment, het academische milieu, de cultuurwereld en de pers, en daar mag u niet tegen zijn anders bent u…, jawel, staatsgevaarlijk.

We kunnen niet anders dan besluiten dat de Belgische staatsveiligheid een verkleinde vorm van Stasi dreigt te worden, vooral gefocust op kritische stemmen allerhande en zelfs politieke oppositie. Tijd dat hierover eens een parlementaire vraag wordt gesteld aan minister Vincent Van Quickenborne, nota bene voorman van een liberale partij. Naarmate Vlaanderen meer staatsvijanden dan -minnaars telt, moet die staat zichzelf misschien eens in vraag stellen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

De Mocro Maffia en de Belgische narcostaat-in-wording

En hoe de Vlaams-Nederlandse eenmaking vorm krijgt

Het was weer een hilarisch schouwspel, de Afspraak-uitzending op VRT-Canvas van dinsdag 10 januari. Deze talkshow dingt steeds meer mee naar de prijs van beste TV-satire. Naar aanleiding van het escalerende drugsgeweld in Antwerpen had Bart Schols BiZa-minister Annelies Verlinden en Advocaat John Maes uitgenodigd. Het was een oefening in omfloerst stilzwijgen. De minister uitte haar verontwaardiging en medeleven (klassiek), en liet verder het achterste van haar tong niet zien ‘omdat het onderzoek nog loopt’. Verder lijkt haar betrokkenheid als hoofd van de politie niet te gaan.

Wat Meester Maes in de studio kwam doen, ontging iedereen, want de in Dubai residerende drugsbaron (pardon, horlogeverkoper) Othman el Ballouti en diens broer, twee nonkels van het doodgeschoten meisje, blijken zijn cliënten te zijn waartegen hij beroepsgeheim is verschuldigd. Lachband aan. Justitieminister Van Quickenborne had misschien wel iets zinnigs te zeggen, maar ‘die kon niet naar de studio komen want hij zit in zijn safehouse’, aldus Schols. Terwijl Quickie diezelfde avond bij Gert Verhulst in De Tafel van Vier te zien was. Lachband bis.

Al jaren lang is het zowat elke week prijs in de Antwerpse regio. Maar als een kind sterft ontstaat er een schokgolf van verontwaardiging en gaan de media én de politiek in een overdrive van sentimentaliteit: ons medeleven gaat uit naar…, en blabla. Minister Annelies Verlinden (CD&V) blinkt uit in dat soort nietszeggende ruitenkuis. Ze deed het toen de dorpen aan de Vesder onderliepen, ze deed het na de dood van een minderjarige in het drillrapmilieu, ze deed het toen Marokkaanse ‘jongeren’ de boel kort en klein sloegen na een voetbalmatch. Verlinden geeft onweerstaanbaar het gevoel dat ze daar zit omdat er nu eenmaal een stoel vrij was, van waaruit ze de zaken aaneen moet babbelen. Alles lijkt van haar af te glijden, ze leeft en regeert in de tijd van het uitstel, zoals al haar Vivaldi-collega’s trouwens: met 2024 in aantocht is het roepen in het donker en brandjes blussen.

Pitabars en wasserettes

Dat de Belgische en Nederlandse cocaïnemaffia’s één netwerk vormen, waarin afrekeningen dagelijkse kost zijn, is al lang bekend. De overleden onderzoeksjournalist Raf Sauviller publiceerde er in 2017 een spraakmakend boek over, getiteld Borgerokko Maffia, met naam en toenaam, wat hem op doodsbedreigingen uit het milieu te staan kwam.

Het gebied Antwerpen-Rotterdam moet beschouwd worden als één zone van zware drugscriminaliteit waarvoor eigenlijk één speciale politie-eenheid zou moeten opgericht worden. Keep on dreaming. Sauviller maakte de politiek incorrecte stelling hard dat de cocaïnehandel in handen is van een aantal Marokkaanse families. Het misdaadgeld wordt versluisd naar het thuisland en witgewassen via ingenieuze constructies. Allerlei lokale kleinhandelszaken, van pitabars over pannenkoekenhuizen tot wasserettes (!), worden gebruikt als dekmantel. Voor de nodige smeeroperaties zoals het ronselen van havenarbeiders blijft er ruim voldoende zwart geld over.

Het misdaadgeld blijft niet binnen het zwarte circuit, het vindt zijn weg naar legale, ‘fatsoenlijke’ bedrijfstakken en dooradert steeds meer de reguliere economie, tot en met het opkopen van voetbalclubs.

Het aloude onderscheid tussen de onderwereld en bovenwereld bestaat niet meer. Het misdaadgeld blijft niet binnen het zwarte circuit, het vindt zijn weg naar legale, ‘fatsoenlijke’ bedrijfstakken en dooradert steeds meer de reguliere economie, tot en met het opkopen van voetbalclubs. Tegelijk worden de drugskartels echte staten-in-de-staat voor wie bescherming, afpersing en liquidaties van advocaten en journalisten aan de orde van de dag zijn. We komen dan in een narcostaat terecht, een label dat vroeger was voorbehouden voor Latijns-Amerikaanse ‘bananenrepublieken’ genre Columbia, Mexico en Suriname. In dit laatste land bleek de voormalige president Desi Bouterse zelf betrokken bij drugstrafieken. Suriname is tot op vandaag een belangrijk doorvoerland in de export naar Europa.

Modelgezin

Een onschuldig kind, maar rond de familie blijven er vraagtekens

Wereldhaven Antwerpen zit als draaischijf van de cocaïnehandel onmiskenbaar in de lift. In 2022 werd een recordhoeveelheid van het witte goedje onderschept, net geen 110 ton, een stijging met 23% tegenover 2021. In Rotterdam werd een daling van 29% vastgesteld en kwam men uit op 52 ton coke. Deze communicerende vaten, de verwevenheid van de netwerken, én het familiaal karakter van de Mocro Maffia maken de stelling tamelijk ongeloofwaardig dat de familie van het vermoorde meisje met heel dit milieu niets te maken zou hebben. Drie broers van de moeder van het gezin, door de media als een ‘modelgezin’ omschreven, staan in februari terecht voor drugsfeiten. In de pers beklagen ze zich uitvoerig over de ‘laster’ die hun in Dubai verblijvende verwante Othman el Ballouti treft. Misschien is het wel racisme of islamofobie.

De El Ballouti’s vormen een goed draaiend familiebedrijf waarvan Othman de onbetwistbare peetvader is. Dubai is de nieuwe vrijhaven voor dit soort topcriminelen.

Ja, nonkel Othman heeft als hard werkende zelfstandige goed geboerd. Van kleine ‘uithaler’ en koerier werd hij zelf groothandelaar en tenslotte steenrijke vastgoedmagnaat in het verre Dubai. Al vroeg ging de opbrengst ook naar goede doelen. In 2015, het jaar van de Charlie-aanslag, raakte bekend dat Othman 15.000 euro cash had overhandigd tijdens een benefietactie voor de bouw van een nieuwe moskee in Mechelen. Voor El Ballouti was dat kleingeld, maar zijn gift bracht de teller tot op de verhoopte 600.000 euro. Allah zij geloofd.

In 2016 werd hij op de luchthaven van Zaventem ei-zo-na gearresteerd wegens drugshandel, maar hij koos het hazenpad en verkaste naar Dubai. Zijn broertje Younes werd in 2017 door een concurrerende bende ontvoerd. Volgens de officiële versie kon hij ‘ontsnappen’, maar naar alle waarschijnlijkheid werd er losgeld betaald. Vanuit Dubai. Met dit golfstaatje heeft België zowaar een uitleveringsverdrag gesloten, dat dode letter blijft. Dankzij Operatie Sky ECC (het kraken van beveiligde GSMs) kwam de politie er achter dat ook oudere broer Nordin zeer bedrijvig is in de internationale drugssmokkel. Om maar te zeggen: de El Ballouti’s vormen een goed draaiend familiebedrijf waarvan Othman de onbetwistbare peetvader is. Dubai is de nieuwe vrijhaven voor dit soort topcriminelen.

Out-of-the-box

Othman El Ballouti, van kleine ‘uithaler’ tot drugsbaron

Hoe deze uitwoekerende kanker te lijf gaan? Het leger inschakelen zoals burgemeester De Wever vertwijfeld suggereert? Om wat te doen? Met pantserwagens patrouilleren in een gebied tussen pakweg Kruibeke en Brasschaat? Zich op de haven als superbeveiligde zone concentreren, de controles van de binnenkomende vracht uit Zuid-Amerika nog opvoeren? Dat kan allemaal helpen.

Maar de politie zelf schat dat er maximaal 20 procent kan onderschept worden. Voor iedere kilo coke die gepakt wordt, gaan er dus zeker vier de markt op. Al decennia schommelt de straatwaarde per gram 50 euro, hoe hard de douanehonden ook snuffelen. Het aanbod is dus verzekerd. Meer onderscheppen en een sterker repressief beleid kunnen een afschrikkingseffect hebben, dan verhuizen ze weer naar Rotterdam. Van mij mogen ze elke drugsbaron en groothandelaar, Othman el Ballouti incluis, 20 jaar geven zonder kans op vervroegde vrijlating, al zal een pientere advocaat daar wel een stokje voor steken. Deze topcriminelen hebben de rechtstaat aan hun kant en proberen er zelfs zaken mee te doen.

De grootste uitdaging is het verdienmodel van de drugshandel breken. Daartoe moet, zolang er vraag is, misschien de overheid zelf de productie en distributie in handen nemen, in samenwerking met de farmasector.

Enig out-of-the-box denken zal bijgevolg onvermijdelijk zijn, ook al druist het in tegen ons gevoel. Drugsgebruik de-criminaliseren en de verslaafde als een patiënt zien in plaats van een delinquent, lijkt me een piste die toch uit de taboesfeer moet. Portugal heeft er grote successen mee geboekt. Kleine gebruikers worden aangemoedigd een ontwenningstraject te volgen, voor dealers zijn er strenge straffen. In het onderwijs en de media moeten sterke ontradingscampagnes gevoerd worden. Maar de grootste uitdaging is het verdienmodel van de drugshandel breken. Daartoe moet, zolang er vraag is, misschien de overheid zelf de productie en distributie in handen nemen, in samenwerking met de farmasector. Technisch kan dat perfect. Het zal een oorlog zijn op verschillende fronten, repressief en preventief. Als we Vlaanderen niet tot narcostaat willen laten degraderen, op dat vlak ééngemaakt met Nederland -joepie-, moet men het probleem bij de wortel aanpakken en de aanvoerlijnen droogleggen.

Laten we tenslotte niet vergeten dat de cocaïnesnuivers tot de hogere sociale regionen behoren, showbizz, de culturele elite, media, het zakenmilieu en zelfs politieke kringen. Deze lui een geweten schoppen lijkt me dit keer zeker een deel van de oplossing.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

De poes van Gwendolyn Rutten en het scheermes van Ockham

Of het wonder van het postmoderne liberalisme

Vroeg of laat beginnen we er eens aan, in een poging om toch iets van blijvende waarde op deze aardkluit achter te laten: een woord verzinnen dat de Van Dale haalt. Onlangs heeft ook Gwendolyn Rutten (Open-VLD) die stap gezet, en het resultaat was het woord ‘intervidu’, met als bijkomende optie ‘intervidualisme’. Wat ze daaronder verstaat maakt ze duidelijk in De Standaard (waar anders): we zijn indi-viduen maar moeten ook solidair zijn en samenwerken om iets te bereiken. Inter-vidu dus.

Eerlijkheidshalve dient gezegd dat ene Henk Oosterling het woord al een paar jaar bezigt, maar Rutten introduceert het in haar politiek discours en geeft het een eigen invulling. Het leverde al parodische variaties op als inter-vidé (het samengaan van het pasteitje en de vulling), wintervidualisme (het zoeken van die ene vrije vierkante meter op de skipiste) en zelfs het ietwat vergezochte inter-voodoo (geheimtaal die politici gebruiken, ofte Wetstraatees).

Maar ik wil het begrip én de uitvindster even het voordeel van de twijfel gunnen, altijd met in het achterhoofd een van de sterkste oneliners die onze westerse cultuur ooit heeft voortgebracht: ‘Entia non sunt praeter necessitatem multiplicanda’, vrij vertaald: verzin geen overbodige termen om u interessant te maken. En daaraan gekoppeld: het is niet omdat het woord bestaat, dat ook het ding bestaat waarnaar het verwijst.

De Heilige Identiteit 

Belgian Pride, 2022

Dat scheermes van Ockham, genoemd naar de 14^de eeuwse monnik-filosoof, is vandaag wel zeer bot geraakt, gelet op de wildgroei van bijvoorbeeld allerlei mentale defecten waardoor de helft van Vlaanderen met een burn-out zit. Elke dag nieuwe aandoeningen, problemen, complexen, syndromen, die een naam krijgen en vervolgens ook een drager, even later een praatgroep, wat krantenartikels erover, en tenslotte een terugbetaling van het ziekenfonds. Gwendolyns intervidu heeft echter wel het voordeel van iets positiefs te betekenen: ze wil liberalisme met een menselijk gezicht, niet dat van de harde, kille entrepreneur maar een ‘warm’ liberalisme, waarin het individu zich kan ontplooien in harmonie en solidariteit met de samenleving. Of waarom Gwendolyn zich op haar eigen blog openbaart als kattenliefhebster.

Mensen die het druk hebben met hun geslacht en met ‘zichzelf te zijn’, zijn nu eenmaal niet lastig voor de politiek en het systeem.

Met die narcistische zelfontplooiing gaat ze helemaal mee in de tijdsgeest. We leven namelijk in het tijdperk van de Heilige Identiteit, waar iedereen op zoek gaat naar de achterkant van zijn/haar ziel. Dat is een mooi streven, maar ook hier heeft het scheermes van Ockham gefaald, want elke dag wordt de algebraïsche reeks LGBTQIA+… langer, het menu van seksuele geaardheden waaruit lagere schoolkinderen al kunnen kiezen.

Die regenboogdoctrine heeft een politiek-strategische achtergrond, betoogde ik vroeger al: mensen die het druk hebben met hun geslacht en met ‘zichzelf te zijn’, zijn nu eenmaal niet lastig voor de politiek en het systeem. Het is vooral ook een remedie tegen het vermaledijde nationalisme, door partij-ideoloog Dirk Verhofstadt herkend als wedergeboorte van het nazisme. Tom Van Grieken zou zich dus beter met zijn -volgens Rutten- klein geslachtsdeel bezig houden, in plaats van te roeptoeteren over Vlaamse onafhankelijkheid.

De ‘warme samenleving’ 

Warmste Week, 2022

Dat brengt ons andermaal op het delicate onderwerp van de vrije meningsuiting, en hoe die vandaag aan banden wordt gelegd. Het Ik-tijdperk floreert, iedereen naar de psychiater, maar het is de overheid die heel dat diversiteitsverhaal beheert en reguleert onder de noemer ‘verbondenheid’. Wie zich gediscrimineerd voelt, of slachtoffer van ‘haatspraak’, moet zich dus tot die overheid wenden, die juridische stappen onderneemt. Allen samen tegen discriminatie.

Dat systeem is uitgewoekerd tot een ware censuur- en angstmaatschappij waar iedereen op zijn tenen moet lopen. Waardoor bijvoorbeeld luis-in-de-pels Michel Houellebecq een klacht aan zijn been kreeg wegens ‘islamofobie’. Want ook moslim-zijn is een recht en een aspect van diversiteit, jawel, en dat deze religieuze ideologie totalitaire trekjes vertoont en zich zelfs tegen onze rechtstaat keert, moeten we er dan maar bij nemen.

 ‘Verbondenheid’ is de finale vergaarbak waarin alle door het systeem geproduceerde en beschermde ondersoorten samen komen in een groots regenboogspektakel.

De ‘warme samenleving’ is dus een kritiekloze samenleving, waarbinnen talloze identiteitjes zich tot minderheden en groepen verenigen die het links-progressistisch discours in de verf zetten. Het inter-vidueel construct van Gwendolyn Rutten past perfect in deze pampercultuur. Het eigenlijke individu, ooit vertrekpunt van het liberalisme, wordt nu een soort golem, een maakbaar wezen dat naar zijn pietje staart en bescherming zoekt binnen het systeem. Voor iets anders is er dan geen plaats meer. De media dienen in hoofdzaak om deze dubbele doctrine te verkopen: ‘Verbondenheid’ is de finale vergaarbak waarin alle door het systeem geproduceerde en beschermde ondersoorten samen komen in een groots regenboogspektakel.

De woke-ideologie perfectioneert dat identitair mechanisme tot een echte heksenjacht: censuur en controle worden onvermijdelijk, zie de houding van UA-rector Van Goethem in de kwestie van de twee docenten waarvan het privé-gesprek openbaar werd gemaakt. Zopas werd in de VS een professor kunstgeschiedenis ontslagen, in het kader van het ‘inclusiviteits- en diversiteitsbeleid’, omdat hij het waagde een afbeelding van Mohammed te tonen. Géén cartoon welteverstaan, maar een historische prent. Moslimstudenten voelden zich ‘gechoqueerd’, en dat is het enige wat telt.

Soevereiniteit

Yannick Verdyck (+ 28-9-2022)

Het uitsluitingsmechanisme binnen dit systeem treft dus allerlei lieden die toch een soort parler vrai hanteren en dingen benoemen, ook als die voor een persoon of groep ‘kwetsend’ zou zijn. We zijn niet allemaal Houellebecqs en hebben ook niet allemaal diens intellectuele uitstraling, maar ik vind in mijn omgeving ‘gewone’ en toch uitzonderlijke mensen die dagelijks ingaan tegen de indoctrinatie en de verwoking. Ze trappen niet in de valstrik van het identitaire narcisme en zien vrijheid als iets dat moet afgedwongen worden, niet als een gunst.

Concreet: mijn seksuele gewoonten en voorkeuren hoeven zich niet te vertalen in een sociale categorie, ik koester ze maar ze blijven een privé zaak. Of iemand een zwarte, witte of gele huidskleur heeft, is op zich niet relevant. Welke boeken iemand leest en zelfs welke god iemand thuis aanbidt, I couldn’t care less zolang ik er geen last van heb.

We zijn niet allemaal Houellebecqs en hebben ook niet allemaal diens intellectuele uitstraling, maar ik vind in mijn omgeving ‘gewone’ en toch uitzonderlijke mensen die dagelijks ingaan tegen de indoctrinatie en de verwoking.

Evenmin heb ik behoefte om aan de ‘warme samenleving’ deel te nemen, het gezelligheidscircus dat een variatie is van het Romeinse Brood-en-Spelen. Ik kies mijn vrienden én mijn vijanden, de vrijheid om het oneens te zijn en af te wijken van de mainstream. Noem dat maar soevereiniteit, een gevaarlijk begrip tegenwoordig.

Hoe klinkt dat nu, Gwendolyn, gij profetes van het postmoderne liberalisme, ben ik een inter-vidu, een individualist van de oude stempel, of gewoon een verzuurde, extreemrechtse trol? U begrijpt dat ik het antwoord niet afwacht en ook al ken. De intrigerende gedachte dat noch de partij van Rutten, noch de Belgische operettenatie het scheermes van Ockham zullen overleven, geeft het aloude woord ‘progressief’ een heel nieuwe betekenis.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.