En als ik nu wél kort geschoren verkies, Zuhal?

15 april, dag van de tuinkabouter en het maairecht 

We naderen de meimaand en de groene vingers kriebelen volop. Rap nog die bollen in de grond, plantjes gehaald en die verdomde maaimachine naar buiten gerold, die pas na een resem vloeken hoestend en rokend in gang schiet.

Maar hola, stop! Het weekblad Knack wil dat u minstens heel de maand mei uw gras niét maait. Twee maanden na de tournée minerale heeft Bert Bultinck, samen met de KU Leuven, de Bond Beter Leefmilieu én natuurminister Zuhal Demir het korte gazon tot zonde verklaard, wegens slecht voor de biodiversiteit en het klimaat. Lang gras trekt veel beestjes aan, en bijen houden van nectar, nuttig voor de bestuiving. Benzinemaaiers hebben een uitstoot. Allemaal waar. Men rekent echter vooral op de luiheid van de tuinbezitter: door niets te doen en het gras te laten groeien bewijst men de planeet een dienst. Hoe gemakkelijk kan het leven zijn.

Helaas behoor ik tot een subsoort van Vlamingen die hardnekkig elke week zijn grasperk trimt. Gemillimeterd, stand drie van mijn Wolf Garten A 4200, de schrik van madeliefjes en pisbloemen. Ze mogen er zijn, maar niet dààr. Daarnaast heb ik een moestuin en kippen, en een stuk wildernis. Maar dat gazon moét kort. De reden ervan is complex. De wekelijkse maaibeurt is uitstekend voor de conditie, het verschaft een gevoel van weidsheid en zuiverheid, je hebt zin om er blootsvoets op te lopen, en een dame bezoeken met een korte pelouse is altijd weer een aangename ervaring.

Schuldgevoel

Meer wil ik daar niet over zeggen, het is persoonlijk. Verkiest u het gras een halve meter hoog, vol met beestjes, feel free. Zoals wij van oudsher onze identiteit uitdrukken via kledij, haartooi, meubilair, allerlei privé-spullen tot en met de auto, weerspiegelt de tuin of het voorhofje een gamma van voorkeuren en (wan)smaken. Toon me uw plantsoen en ik zeg wie u bent. Maar dat is het nu juist: u hebt niets meer te tonen, en van langsom minder.  Le grand comité national des gazons zal bepalen hoe dat tuintje eruit ziet, wat erin staat, de graslengte reguleren, en dat allemaal in naam van de biodiversiteit. Enig schuldgevoel werkt altijd: je moét niet meedoen, maar dan ben je wel een zure wandluis die geen enkele bijdrage levert aan een betere samenleving en een schoner milieu.

Wel ik zeg u, Zuhal, met de tondeuse in de hand: u mag uw eigen oerwoud de vrije loop laten, en zelfs overal bos aanplanten, maar u moet zich niét bemoeien met iemands vegetatie, wat erin groeit en niet groeit, dat acht ik te behoren tot de persoonlijke levenssfeer. Er bestaat namelijk ook zoiets als menselijke biodiversiteit. Laat duizend bloemen bloeien. ‘Il faut cultiver son jardin’, schrijft Voltaire aan het einde van zijn Candide, maar dat staat er wel in het enkelvoud. Son jardin. Het middelnederlandse woord ‘thuun’ betekent ten andere ‘omheining’: de tuin is een territorium, een privé domein. Of zoals de Atheense wijsgeer Diogenes tegen Alexander de Grote ooit zei: ‘Ga uit mijn gazon’.

Net de groene ideologie spuit elk stukje menselijk onkruid genadeloos plat en gaat voor de mentale asfaltering.

Dit gaat dus inderdaad over privacy, zelfbeschikkingsrecht en integriteit. Nu we via het algebraïsch begrip LGBTQIA+ duidelijk hebben begrepen dat alle mogelijke seksuele geaardheden evenwaardig zijn, kan het niet dat een pervers conglomeraat van politiek, wetenschap en media de wetten stelt in onze achtertuin, het laatste toevluchtsoord bij lockdown nu mensen worden vertrappeld in de openbare parken. Eén Marc Van Ranst is al genoeg, waar is privacy-activist Matthias Dobbelaere-Welvaert als je hem nodig hebt.

Dat voortuinen niet mogen verhard worden, OK, snap ik nog, het water moet ergens de grond in dringen. Maar dat men zich met de lengte van de grassprieten gaat bemoeien, eerst adviserend en later als regel, heeft een naam: pesterijen. Diversiteit? My ass. Het ecologische discours collectiviseert alles en duldt geen enkele afwijking. Net de groene ideologie spuit elk stukje menselijk onkruid genadeloos plat en gaat voor de mentale asfaltering. Bureaucratische bedilzucht hand in hand met het woke-absolutisme, de opgeheven vingertjes en de politiek correcte dogmatiek. Dat is een paradox: ook mensen moeten verschillen, ook mensen mogen een territorium handhaven, het maairecht is een grondrecht. Een planeet vol éénstemmige Gutmenschen, nein danke.

Daarom roep ik 15 april uit tot dag van de tuinkabouter. Als symbool van slechte smaak, Vlaamse dwarsheid en trollig onfatsoen, zet ik hem triomfantelijk midden in het kort geschoren gazon, om alle Zuhallige Demirs te verdrijven, alle Knacks symbolisch te verbranden, alle KULs te verketteren, en alle groene regelneven te vernevelen. Waarna de bloemetjes en de bijtjes met des te meer plezier hun ritueel zullen volbrengen, het is lente voor iets.

15 april is ook de dag dat de Titanic zonk. Het heeft er wellicht niets mee te maken, ik geef het maar mee.

Open brief aan Fatma Taspinar

Beste mevrouw Taspinar

Vooreerst wil ik u feliciteren met uw eerste 7u-journaalpresentatie, afgelopen zaterdag, op VRT1. Ik heb dat journaal toen bekeken en, verstrooid als ik was, niet eens gelet op uw specifieke verschijning. Want weet u, ik erger me vooral aan het kleuterjuftoontje dat uw achtbare voorganger Martine Tanghe heeft gelanceerd en sindsdien door sommige adepten als normaal wordt gezien. Het suggereert dat VRT-journalisten denken dat ze met kinderen te maken hebben, die opvoeding nodig hebben en door het huis van vertrouwen zelfs van een moreel kompas moeten worden voorzien.

Maar gezien ik me zaterdag niet geërgerd heb, was ik me ook niet bewust van de grote primeur die gebracht werd. Het was gewoon nieuws als altijd, als decor van het avondmaal. Tot ik daags nadien een tweet zag passeren waarin u ons attent maakt op uw ‘roots’, met de waarschuwing dat niemand u daarop mocht afrekenen. Dat is vreemd. Ik heb in de sociale media wat gegrasduind, maar werkelijk niemand gevonden die aanstoot nam aan Fatma Taspinar als kersvers nieuwsanker. Sorry voor u, het gebeuren is ongemerkt voorbij gegaan, als zou het Daisy Mortelmans uit Bavikhove geweest zijn. Dat had anders gelegen indien u een hoofddoek had gedragen, dat zouden Vlamingen niet gepikt hebben want de VRT dient zich levensbeschouwelijk neutraal op te stellen.

Maar niet dus, u ziet eruit als een vrouw als alle andere, sorry als u ik u nu andermaal beledig, met een zwart kapsel dat een hoop Vlaamse vrouwen zich met wat kleurstof ook eigen maakt, en een getaand kleurtje dat zo van de zonnebank kon komen. Ooit heeft iemand de klantendienst van de VRT gecontacteerd om te vragen of dat lang haar niet in de weg hing om het nieuws te lezen. Dat was het dan, neen, helaas geen beklag over uw ‘roots’.

Maar net door uw tweet ging ik dan eens googelen, zo gaat dat. U bent van Turkse afkomst en gelovig moslima. U hebt criminologie gestudeerd en geknokt om er te komen, dat siert u. Ik wil zelfs niet geloven dat u alleen maar in de VRT-redactie terecht bent gekomen omdat er nu eenmaal quota gelden voor allochtonen, quota die de VRT zelfs niet ingevuld krijgt bij gebrek aan gegadigden.

U bent dus blij dat het ‘normaal’ is dat u dat journaal presenteert, en ik hoop dat dit niet betekent dat u eigenlijk teleurgesteld bent dat er geen haan naar kraaide.

Ik ben echter ook op een hoop artikels en interviews gestoten waarin u uw afkomst telkens weer etaleert, én uw religie. Dat is niet verboden, we leven gelukkig niet in Turkije. Het punt is echter dat u daarmee als journaliste schijnt te koketteren en daar een handelsmerk van maakt, ook gepromoot op Instagram bijvoorbeeld. U exposeert zichzelf als de ‘allochtone journaliste in een racistisch Vlaanderen’, dat is de ondertoon. Als er op Twitter een grap wordt gemaakt over de aanslag op een nachtclub in Istanbul, waarbij een Turkse Limburger omkomt, dan maakt u daar een staatszaak van. Ik geef toe, smaakvol is anders, maar het is een neveneffect van het recht op vrije meningsuiting dat in uw geliefde Turkije, zoals u vermoedelijk weet, sterk onder druk staat.

Als u er echt van overtuigd bent dat afkomst er niet toe doet, dan moet u stoppen met het slachtoffer uit te hangen van een ingebeelde heksenjacht. Nogmaals: het kan het gros van de Vlamingen, mezelf inbegrepen, geen fluit schelen waar uw ‘roots’ liggen, maar het vermoeden groeit dat u als journaliste teert op die allochtone status om uzelf een onevenredig groot maatschappelijk gewicht toe te kennen. Ik wil u zeker niet vergelijken met de dame uit Open-VLD-middens die nu in vieze papieren zit, maar ook zij bouwde als ‘rolmodel’ krediet en goodwill op, puur omwille van haar afkomst, huidskleur en exotische naam. Kijk daarmee uit. Want nu, net na uw tweet, beginnen de grappen wél te komen (‘Ze wil misschien een nieuwe keuken’).

De ironie dat dit soort attitudes het racisme oproept, als een ‘selffulfilling prophecy’, zou kunnen betekenen dat u wat graag het beeld van de racistische Vlaming onderhoudt, omwille van een soort persoonlijke marketing. De media gaan daar graag in mee, en de openbare omroep kan werkelijk geen reportage maken zonder ‘iemand van kleur’ in beeld te brengen, kwestie van te tonen hoe divers Vlaanderen wel is. Dat stoort ons wel: die geforceerde framing, ook weer vanuit een missionarishouding tegenover de kijker die niet alleen moet geïnformeerd worden, maar ook beleerd, gecorrigeerd, geïndoctrineerd.

U bent dus blij dat het ‘normaal’ is dat u dat journaal presenteert, en ik hoop dat dit niet betekent dat u eigenlijk teleurgesteld bent dat er geen haan naar kraaide. Want dan zitten we echt met een probleem en ga ik wél eens een gepeperde brief naar de ombudsman schrijven, ook al wordt die verticaal geklasseerd. Zoals normaal.

Met superdiverse groeten

Johan Sanctorum

‘Samen uit, samen thuis’? Ik dacht het niet

In Israël is, met een vaccinatiegraad van 60%, het openbare leven grotendeels terug op gang gekomen. De vaccinpas is er onmisbaar.

Over de domme en zelfs immorele kanten van het vaccincollectivisme

Corona heeft niet alleen ons leven dooreengeschud, het heeft ook een aantal nieuwe termen en begrippen opgeleverd, waarachter, -hoe kan het anders,- ideologische premissen schuilgaan.

‘Vaccinprivilege’ bijvoorbeeld. Het gaat dan om de vraag of mensen die gevaccineerd zijn, meer zouden mogen dan wie nog geen spuitje kreeg. Via een paspoort of een app zouden dan horeca, cultuur en sport gecontroleerd kunnen opengaan. Als het wat vooruit gaat met de inentingen wordt deze ‘veilige bubbel’ steeds groter en krijgen we een quasi-genormaliseerde situatie zoals in Israël, de witte raaf in het coronaverhaal.

Vooral niet discrimineren

Frank Vandenbroucke: corona als middel tot gelijkheidsdenken

Maar dat is niet naar de zin van de meeste politici alhier te lande, waar de vaccinatie nochtans tergend traag verloopt. Zo’n immuunpaspoort zou de bevolking verdelen en afgunst bevorderen, klinkt het. Gezondheidsminister Frank Vandenbroucke houdt het bij het motto ‘Samen uit samen thuis’, en veegt het paspoortidee als discriminerend van tafel. In zijn zog komt ook viroloog Steven Van Gucht, de man die eeuwig warm en koud blaast, voor TV vertellen dat het niet zou werken, waarbij hij het Israëlisch voorbeeld negeert.

Men houdt het dus bij vaccincollectivisme: u wordt wel ingeënt, maar beeld u niet in dat zoiets recht geeft op meer vrijheid. Het blijft wachten op Godot. Concreet betekent dit bijvoorbeeld dat binnen een rusthuis, waar iedereen gevaccineerd is, er nog altijd een afzonderingsregel moet gelden en mensen hun kleinkinderen niet mogen zien. Ook wie kanker heeft en een levensverwachting van enkele maanden, zal het motto ‘samen uit, samen thuis’ moeten eerbiedigen, en mag dus in feite de hoop laten varen die kleinkinderen ooit nog te zien. U vindt dit immoreel? Ik ook. Helaas behoren wij tot wat filosoof Maarten Boudry smalend ‘de versoepelingsbrigade’ noemt.

U wordt wel ingeënt, maar beeld u niet in dat zoiets recht geeft op meer vrijheid. Het blijft wachten op Godot.

Maar de ideologie dus achter de woorden. Niet toevallig zijn ‘discriminatie’ en ‘privilege’ twee basiswoorden uit het woke-vocabularium. Onder de vlag van de absolute gelijkheid wordt elk onderscheid uitgewist en krijgt iedereen hetzelfde rantsoen. Dit veroorzaakt lange wachtrijen maar dat deert niet. Alle studenten krijgen sowieso een diploma, hoe dom of lui ze ook zijn. Het vaccin komt in uw arm, maar wanneer en welk: wacht gewoon af.  ‘Privileges’, opgeëist door mondige burgers, zijn bedreigend voor het regime. Zelfs een madammeke dat het privilege opeist om haar eigen poetsvrouw te mogen kiezen: onduldbare discriminatie.

Expertenterreur

Professor van Ranst legde al in 2019 op een congres uit hoe het werkt

Het doorgeslagen anti-discriminatievirus, dat iedereen over één kam scheert, is nu overgewaaid naar de coronastrategie: geen vaccinpas dus, geen beloning omdat we ons iets in de arm laten spuiten dat het algemeen belang dient. Met een Noord-Koreaanse discipline en uniformiteit worden de armoede en de miserie veralgemeend tot een deugd en een plicht. Alles moet, niets mag.

Deze immorele vorm van politieke correctheid, verworden tot een pensée unique, stel ik al vanaf het begin van de pandemie aan de kaak, maar nu is zowaar die oerfatsoenlijke politicoloog Stefaan Walgrave van de UA tot dezelfde conclusie gekomen: de virologen dicteren de wet en Marc Van Ranst is de Belgische schaduwpresident. Walgrave schuwt de vergelijking met Rusland of China niet, wat hem de banbliksems van VRT-ombudsman Tim Pauwels opleverde. Helaas voor Pauwels is de media-dominantie van Van Ranst wel degelijk een systeem, dat hij in 2019, dus vóór de pandemie uitbrak, op een internationale lezing al toelichtte: de bevolking angst aanjagen én de media monopoliseren vormen een perfecte ‘fond’ om een expertenterreur te installeren.

Het virus is hun levensverzekering geworden, en dat geldt ook voor de politieke klasse zelf die hun adviezen uitvoert, mét waterkanonnen en charges van de cavalerie.

De puzzel valt dan perfect in elkaar: het zijn deze angstzaaiers-experten die ook het door de WHO aangeprezen vaccincollectivisme prediken. Het vermoeden groeit dat Van Gucht en Van Ranst ons niet alleen ‘helpen’ in de strijd tegen covid, maar gaandeweg ook verslaafd zijn geworden aan hun dominante positie in het debat en de media-aandacht. Het virus is hun levensverzekering geworden, en dat geldt ook voor de politieke klasse zelf die hun adviezen uitvoert, zo nodig mét waterkanonnen en charges van de cavalerie. Het mag voor deze lieden nog lang duren, we moeten ons opmaken voor een ‘moeilijke mars’, zoals Kim Jong-un zijn onderdanen voorspelt.

Het experiment Tübingen

Burgemeester Boris Palmer van Tübingen, met een sneltest-ticket

Het alternatief voor dit steriele en anti-democratische collectivisme is wel degelijk het creëren van autonome bubbels waarin meer vrijheid is toegestaan. Dat kan een rusthuis zijn, een muziekfestival, een wijk, een stad. Tijdsgebonden en plekgericht. In de Zuid-Duitse stad Tübingen experimenteert men met een ‘dagpas’ die men bekomt na een negatieve test, en die recht geeft op vrij bezoek van horeca, theater, bioscoop. Het systeem blijkt te werken, maar omdat Tübingen overrompeld werd door bezoekers van buiten uit moest het systeem tijdelijk op hold worden gezet en zijn coronatoeristen niet meer welkom.

Het motto ‘Samen uit, samen thuis’ is zo dom en totalitair als het andere communistische devies ‘het is eten wat de pot schaft’

Dat is een duidelijke vorm van discriminatie, zelfs een toepassing van het eigen-volk-eerst-principe: als je geen Tübinger bent, kan je er niet op restaurant met een pas. Niets belet evenwel een andere stad of regio om een gelijkaardig systeem op te zetten. Voorwaarde is dat het werkt, en qua proporties en schaalgrootte beheersbaar blijft. Ook hier wijkt de collectivistische totaalvisie voor particuliere systemen en zin voor differentiatie. Het zijn dit soort strategieën, zoals ook het vaccinpaspoort, die ons naar de normaliteit zullen voeren, en geen andere. Het zijn deze systemen die aan de grote en terechte frustratie van jongeren kunnen tegemoet komen. Die cultuur, sport en ontspanning gecontroleerd terug toegankelijk maken. Test-and-go, desnoods elke dag, wie besmet is blijft thuis, simpel.

Het motto ‘Samen uit, samen thuis’ is zo dom en totalitair als het andere communistische devies ‘het is eten wat de pot schaft’, waarmee een medewerker van Beke zich in de top tien van de Vlaamse primitieven hees, aangevend dat je niet te kiezen hebt welk vaccin je in de arm krijgt. Wél dus: ook dat is een grondrecht, het recht op lichamelijke integriteit en keuze van medicatie. De overheid zou aan al wie het niet kan of wil betalen, een gratis vaccin kunnen aanbieden. Voor de rest kan de vrije markt spelen en moeten mensen kunnen kiezen wat er in hun lijf terecht komt. Een dosis Pfizer, naar men aanneemt het meest veilige en effectieve vaccin, kost 12 euro, dat is de prijs van anderhalf pakje sigaretten. Maak zelf uw rekening.

‘Vaccinnationalisme’ werkt

Het eerst weggehoonde Sputnik V blijkt zo doeltreffend als Pfizer

Tot slot nog iets over vaccinnationalisme: in bepaalde kringen een scheldwoord geworden, omdat het synoniem zou zijn van egoïsme en protectionisme. Ook dat is een politiek correct vooroordeel. Het virus ‘denkt‘ globalistisch, maar naties en regio’s blijken zinvolle en efficiënte entiteiten als er echt moet gehandeld worden. Covid-19 was/is een uitgelezen kans voor overheden en politieke leiders om te tonen dat ze méér zijn dan potentaten of zakkenvullers: dat ze er namelijk zijn om hun burgers te beschermen tegen collectief onheil. Waarbij een element van trots en eigenwaarde kan meespelen, waarom niet.

Covid-19 was/is een uitgelezen kans voor overheden en politieke leiders om te tonen dat ze méér zijn dan potentaten of zakkenvullers 

Staten die het heft zelf in handen namen, doen het dan ook opvallend goed. Ze hadden iets te bewijzen en deden dat ook. Rusland produceerde zijn eigen vaccin, met succes: het eerst weggehoonde Sputnik V blijkt zo doeltreffend als Pfizer. Het is nu een gegeerd exportproduct. Het door de vrijemarktfanaten zo verguisde Cuba: idem. Men lokt er nu zelfs toeristen mee. Israël verschafte zich vroegtijdig toegang tot de markt, legde veel geld op tafel en dwong sluitende deals af met de fabrikanten. Een vaccinpas is er een must om aan het openbare leven deel te nemen. De VS en Groot-Brittannië stuurden van meet af aan research en productie van vaccins aan en verzekerden zich eveneens van leveringsgaranties.

Anderzijds is het vaccincollectivisme van de EU, met zijn desastreus uitgedraaide groepsaankoop, volledig aan het imploderen. Hongarije, Denemarken en Oostenrijk zijn bezig het zinkende schip te verlaten. Duitsland zegde zopas de afspraken gewoon op en gaat bij de Russen shoppen. Angela Merkel geeft daarbij gewoon te kennen dat haar land- en partijgenote Ursula von der Leyen er een potje van heeft gemaakt. Een vernedering, nog van een andere orde dan geen stoel toegeschoven krijgen van Erdogan.

België blijft als topland inzake covid-mortaliteit trouw aan de EU- en WHO-lijn. Niet elke natie heeft een viroloog van de klasse van Marc Van Ranst in huis.

Koffieke, pralineke, Ursula? Wat Turks fruit misschien?

Interessante diplomatieke knoop: ofwel is er een stoel te weinig, ofwel een gast te veel

Hoe een kleine stoelendans in Ankara veel zegt over internationaal prestige en machtsverhoudingen

Het was groot en -voor ondergetekende toch- vermakelijk nieuws in een tijd waar weinig te lachen valt: toen Ursula Von der Leyen en Charles Michel afgelopen maandag namens de EU op visite kwamen bij de Turkse premier Erdogan, stonden er maar twee stoelen klaar, waarop de mannen fluks gingen plaatsnemen na de protocollaire foto. Ursula stond er wat onwennig bij te draaien, liet een schuchter ‘Euhmm?…’ horen en posteerde zich dan maar in de sofa die wat verderop stond.

Grote verontwaardiging in de sociale media wegens dit ‘vrouwonvriendelijk’ manoeuvre van Erdogan, én de lompigheid van Michel door zich zomaar neer te ploffen in plaats van bijvoorbeeld Von der Leyen die stoel aan te bieden. Of gewoon recht te blijven staan. Onder meer Assita Kanko, Europarlementslid voor N-VA, liet haar verontwaardiging de vrije loop: ‘Als vrouw, moeder van een meisje, politica en Europeaan ben ik erg gechoqueerd als ik deze beelden zie’, twittert ze. ‘Dit breekt mijn hart echt en gaat in tegen alles waar ik voor sta’. Dat is nu eens schoon gezegd, Assita. Helaas: zo’n uitlatingen bevestigen echt dat politiek een mannenspel is waar ook wat vrouwen in het decor rond lopen.

Diplomatiek signaal

‘Zonder twijfel was de sofascène opgezet als een schaakprobleem én diplomatieke knoop: hoe gingen de kampioenen van de mensen- en vrouwenrechten die situatie met de dame oplossen? Het zou nota bene gaan over de mensenrechten en meer bepaald vrouwenrechten, want moslimland Turkije had zich teruggetrokken uit het Verdrag van Istanbul. De twee EU-leiders gingen dus Erdogan eventjes de les lezen en waarschuwen dat economische en politieke samenwerking afhangt van het respect voor de rechtstaat.

Het resultaat is gekend. De stoelendans toont wie echt de baas is, daarom is het een diplomatiek signaal hors catégorie. Turkije bedient de kraan van de vluchtelingenstromen uit Noord-Afrika. Het is lid van de NAVO maar niet van de EU, wat betekent dat het militair met Europa verbonden is maar zich geen zier van democratie en mensenrechten hoeft aan te trekken. De EU had zes miljard euro beloofd voor de opvang van voornamelijk Syrische vluchtelingen, maar schoof slechts de helft ook echt toe. We staan dus nog voor drie miljard in het krijt, leg u maar in de canapé, Ursula, we kunnen misschien iets regelen.

In het halve ontwikkelingsland Turkije, met een oorlog in de achtertuin en vier miljoen vluchtelingen, is momenteel 9% van de bevolking volledig gevaccineerd, in de EU is dat amper 4%. 

Alleen Ursula met mondmasker: ‘Tais-toi et sois belle’?

Misschien was het ook wel een fijnzinnig gebaar om aan te geven dat de EU leiderschap mist door twee topfiguren te sturen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Regeringsleiders die met Turkije willen spreken, krijgen Erdogan voor zich, voor de VS is dat Biden, voor Rusland Poetin, Johnson voor het VK, en zo verder, maar bij Europa is het ingewikkeld. Charles Michel is voorzitter van de Europese Raad (van regeringsleiders), Ursula von der Leyen commissievoorzitter. Alle twee pretenderen ze de EU-baas te zijn, maar geen van beiden is het echt. Europa is namelijk een (duur) circus en een praatbarak, pendelend tussen Brussel en Straatsburg. Op de duur stap je alleen al uit gêne op, zoals de Britten.

Terwijl nu net de pandemie heeft aangetoond hoe belangrijk echt leiderschap is, en hoe desastreus het mankeren ervan. Eventueel geven de cijfers ook wat interessante achtergrond: in het halve ontwikkelingsland Turkije, met een oorlog in de achtertuin en vier miljoen vluchtelingen, is momenteel 9% van de bevolking volledig gevaccineerd, in de EU is dat amper 4%. Zelfs de WHO maant Europa aan tot wat meer vaart.

Ken je klassieken

Jacques-Louis David : Mme Récamier (1800)

Dankzij corona weten we dat de EU een reus op lemen voeten is, dat Ursula een incompetente seut is en Charles een zielige clown, en dit prestige bepaalt de ranking waar de E.U. in de wereld staat: nergens. Zelfs voor de vaccins is het wachten tot iedereen is bediend. Denk ook aan de manier hoe de Europese topdiplomaat Josep Borrell zich enkele maanden geleden in Moskou liet behandelen: als een sul die de risée van deze planeet vertegenwoordigt.

Dan nog iets over die sofa. Het is zonder twijfel een vorm van seksistische humor, de dame in het gezelschap op de sofa laten plaats nemen terwijl de heren wat verder samen keuvelen over de wereldpolitiek. Maar Erdogan bewijst dat hij zijn klassieken kent: de Europese cultuur situeert de vrouw op de sofa. Zachter dan een stoel maar ook breder, gezelliger, reflecteert het uitnodigende meubel de vrouwelijke vormen zelf en staat het bol van de erotische referenties.

Denkt u dat Erdogan die sofagrap ooit met Angela Merkel zou durven uithalen? Of met Thatcher in haar tijd?

Édouard Manet :Olympia (1863)

Denken we maar aan de courtisane Juliette Récamier, geschilderd door Jacques-Louis David, of, veel explicieter, de poedelnaakte Olympia van Édouard Manet: je ruikt zo het vervolg. Sofaseks is een aparte categorie in het porno-aanbod -dat heb ik even voor u opgezocht als absolute leek- en toont aan hoe ook vandaag de elegante tweezit er vooral is voor momenten nadat mannen de wereldproblemen hebben opgelost.

Heel eerlijk: denkt u dat Erdogan die sofagrap ooit met Angela Merkel zou durven uithalen? Of Thatcher in haar tijd? Von der Leyen kreeg de plaats waar ze thuis hoort, en de grinnikende Michel werd er zo licht van dat hij ei-zo-na met stoel en al opsteeg, onder het gezang ‘Alle Menschen werden Brüder’. Ik wed dat ze in Ankara nog altijd niet bijgekomen zijn. Sorry dat ik altijd de kant van de grapjassen kies.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Boeken dicht voor Boek.be

Waarom de Antwerpse Boekenbeurs zelfs voor één euro niet verkocht geraakte

De kans is klein dat u en ik elkaar zullen ontmoeten in november op de Antwerpse boekenbeurs, ook al zou het coronavirus van de aardbol zijn verdwenen. De organiserende koepelvereniging van uitgevers en boekverkopers, boek.be, is namelijk failliet. De deadline van overname is ondertussen verstreken, na aanvankelijk wat interesse van steden als Gent en Kortrijk haakten alle gegadigden af. U hebt dus wel degelijk een kans gemist: voor één euro kon u heel het santenkraam overnemen en zich de gelukkige eigenaar van de Antwerpse Boekenbeurs noemen, maar ook van het kantoor van negen full time medewerkers waarvan men zich afvraagt wat die buiten de drukke herfstmaanden heel het jaar uitrichten.

Bij het vallen van de blaren

Ach, boeken. Ik heb het boekenwezen altijd gezien als een aanhangsel van de papierindustrie en het drukkerswezen. Pulpleveranciers als Herman Brusselmans leveren elk jaar een opus af, netjes tegen de Boekenbeurs, om heel die industrie, waarvoor toch maar telkens een hoop bomen moeten sneuvelen, aan de gang te houden. Helaas is een non-fictie boek al voorbijgestreefd nog voor het gedrukt is, en dan sta je daar met een fossiel in je handen.

We leven in 2021 en ik behoor niet tot de nostalgici die beweren dat je een boek moet kunnen ‘vastpakken’ tot het uit elkaar valt. Lezen en met tekst omgaan vind ik eigenlijk veel aangenamer via het web, het geeft meer mogelijkheden voor kruisreferenties, doorklikken, een eigen ideële architectuur uitbouwen. Had Gutenberg vandaag geleefd, ik denk niet dat hij zich nog met drukpersen zou bezig houden. En van een filosoof als Friedrich Nietzsche weet ik heel zeker dat hij vandaag een gedreven blogger zou zijn, eerder dan een boekenschrijver.

Misschien moeten we ons meer zorgen maken over de ontlezing en het nieuwe analfabetisme dat in het Vlaamse onderwijs opgang maakt

De boekenbeurs leeft in de prehistorie, het is een relict van de tijd dat de dieren nog spraken en Vlamingen in lange rijen naar verheffing zochten. Wie wil nu nog inkomgeld betalen om boeken te ‘mogen’ kopen? Dus zakten er elk jaar minder liefhebbers af naar Antwerp Expo. Boek.be heeft de digitale economie gerateerd, hun webstek is klinisch dood, als die van een dorpskruidenier. Uitgevers hebben andere middelen om met lezers te communiceren, zie bijvoorbeeld Doorbraak.

Afgezien daarvan moeten we ons misschien meer zorgen maken over de ontlezing en het nieuwe analfabetisme dat in het Vlaamse onderwijs opgang maakt, door het afschaffen van vakken als begrijpend lezen, grammatica en dies meer. Dat is veel belangrijker dan grote hallen met drummende bezoekers en schrijvers die als halfgoden genadig signeren voor in zwijm vallende schoolmeisjes.

Jos van het cordon

Jos Geysels: een boekenbeurs dient toch vooral om het ‘juiste’ boek te promoten

Maar de irrelevantie van de Antwerpse Boekenbeurs heeft nog een andere dimensie. Boek.be heeft zichzelf ook overbodig gemaakt door een gebrek aan intellectuele souplesse en een teveel aan politiek correcte marketing. Daarbij komt één persoon prominent in beeld: Jos Geysels, de groene politicus die van 2006 tot 2010 de vereniging voorzat en de Boekenbeurs zag als een middel tot promotie van het boek, maar dan wel het ‘juiste’ boek.

Jos Geysels is als soixante-huitard een van de laatste vertegenwoordigers van het onversneden cultuurmarxisme. Al in 1989 lag hij aan de basis van het fameuze cordon sanitaire, dat het toenmalige Vlaams Blok politiek moest isoleren en uit het beleid houden. Dat een kwart van de Vlamingen zo electoraal voor dood werd verklaard, deerde hem allerminst.

Boek.be heeft zichzelf ook overbodig gemaakt door een gebrek aan intellectuele souplesse en een teveel aan politiek correcte marketing.

Toen hij in 1999 politiek secretaris van Agalev werd, was de (in zijn ogen veel te rechts-identitair geïnspireerde) stichter Luc Versteylen al opzij geschoven, en kon de partij zich restylen tot een linksgroene formatie die resoluut ging voor machtsdeelname. Het werd de partij van de bakfietsen en de tweeverdieners in de betere stadswijken, de bourgeois bohémiens, maar ook van de regelneverij en de politiek correcte betutteling binnen de Belgische constructie. In de paarsgroene regering Verhofstadt glorieerde Geysels als ideoloog-achter-de-schermen van een partij die elke voeling met de Vlaamse grondstroom had verloren. Voor meer details: lees mijn essay hierover ‘De groene puinhoop: een reconstructie’.

Salon des Refusés

Niet langer rijen met hitsige schoolmeisjes die met de schrijver op de foto willen

Na 2000 ging de ondertussen tot Minister van Staat benoemde groene mandarijn zich nog meer toeleggen op een bezetting van het middenveld door links. Cultuur was/is voor Geysels geen autonome beleving van de vrijheid van mening en expressie, maar een activistisch vehikel waarmee een elite haar ideologie kan opleggen aan het volk dat sowieso te dom is om zich ‘een gedacht te vormen’. Vlaanderen stemt rechts omdat het aan een vals bewustzijn lijdt, zo luidde het Gramsciaans devies. Het cordon was één manier om daaraan te dokteren, naast de stelselmatige uitsluiting van Uitgeverij Egmont, gelinkt aan het VB, uit de Antwerpse Boekenbeurs. Tot een rechtbank in 2017 daar korte metten mee maakte.

Op de duur werden alleen nog sprekers uitgenodigd die zich binnen de linkse mainstream bevonden.

En zo zijn we weer bij die rare Vereeniging ter Bevordering van het Vlaamsche Boekwezen zoals Boek.be ooit heette. Het is de ideologische bevoogding à la Geysels die van de Antwerpse Boekenbeurs een saai papiermagazijn maakte, in de plaats van een jaarlijkse hoogmis van het vrije woord. Geen fut, geen esprit, geen durf, geen zin voor controverse. Op de duur werden alleen nog sprekers uitgenodigd die zich binnen de linkse mainstream bevonden. Dank u Jos voor deze inbreng, in feite zou u toch de eer moeten toekomen van die symbolische Euro te betalen voor een winkel die niemand nog wil overnemen.

Tenzij zijn belangrijkste ideologische erfgenaam, Kristof Calvo, tussen zijn kleingeld tast en alsnog een move maakt om de beurs der juiste boeken te redden. Het Salon des Refusés zal dan groter zijn dan het officiële, dat is al meer gebeurd in de geschiedenis. We houden ons hier vertrekkensklaar om als voorheen weer het contact met de lezer(es) aan te halen.

Coronaruiters stormen op halfnaakte vrouw af: gelukkig was ze wit

‘Aprilgrap loopt uit de hand’, blokletterden de kranten naar aanleiding van het nepfestival ‘La Boum’ waarvoor afgelopen donderdag toch enkele duizenden jongeren opdaagden na een online invitatie. Er ontstonden opstootjes toen de politie het Brusselse Terkamerenbos probeerde te ontruimen. De voltallige regering én burgemeester Close uiten hun afschuw over de ‘mislukte grap’ en prijzen het politie-optreden.

De agenten konden er inderdaad niet mee lachen. Op een filmpje is te zien hoe chargerende ruiters een vrouw, die het duidelijk te warm heeft en nietsvermoedend wat kleren uitdoet, doelbewust bijna verpletteren. Dat is eigenlijk opzettelijke doodslag: had het een gekleurde man of vrouw geweest, dan stond de halve planeet nu op stelten.

Aprilgrap dus. Uit de hand gelopen. Veel volk in plaats van geen kat. Vermits ik zelf niet vrijuit ga, en op die bedottendag mensen naar De Afspraak lokte waar geen Sanctorum te bespeuren viel, zal ik het een geslaagde grap noemen, en meer nog: een statement tegen een regime dat steeds meer totalitaire trekken krijgt en de pandemie lijkt te gebruiken om de grenzen van de macht te verleggen.

Een door zijn tanden mompelende premier en een immer grijnzende minister van volksgezondheid vormen het perfecte paarse duo om het Belgische hellhole om te vormen tot een gesloten inrichting.

Ooit zullen historici deze analyse maken, maar daar zijn we niets mee: we moeten vandaag zien wat er gaande is. Corona is een vrijgeleide voor het politiek establishment om al die flauwe kul over ‘nieuwe politieke cultuur’ voor eens en voor goed ter zijde te schuiven. De mensen moeten voelen wie de baas is en het kritisch geneuzel moet stoppen. Anti-establishmentpartijen zijn een bedreiging voor de hygiëne en overijverige parlementairen gevaarlijke clowns. De politie is duidelijk helemaal mee met deze shift.

België, ooit het land met de meest liberale grondwet ter wereld, werd in twee jaar tijd een politiestaat met een uitvoerende macht die het ene decreet na het andere uitvaardigt zonder dat het parlement er zich hoeft mee te moeien. Dat parlement is ingeslapen, het is volgens de regels van de particratie een stemmachine die de wil van de partijvoorzitters uitvoert. Een door zijn tanden mompelende premier en een immer grijnzende minister van volksgezondheid vormen het perfecte paarse duo om het Belgische hellhole om te vormen tot een gesloten inrichting. L’union fait la force.

Schuld en boete

Albrecht Dürer: De vier apocalyptische ruiters (1497-1498).

De wetenschappelijke elite, de virologen, infectiologen en heel het zootje, hebben zich blijmoedig ingeschakeld in het legitimeren van deze machtsgreep. Elke dag komen de professoren Van Damme en Van Ranst ons op TV tot discipline aanmanen en de bevolking voorhouden dat zij schuldig is aan de piekende cijfers, niet het beleid. Dit christelijke schuldbesef moet erin geramd worden, desnoods te paard en te zwaard. Feesten is dan meteen ook zondig, en al zeker als er vrouwen met bloot bovenlijf in het spel zijn. Stuur de apocalyptische ruiters erop af. Alleen strenge kastijding kan hen nog van de verdoemenis redden.

Langzamerhand daagt het, dat het virus op zich een straf is voor onze losbandigheid én een godsgeschenk voor de machthebbers. Iemand vroeg zich af waarom God afwezig was in deze pandemie: wel hier hebben we Hem, in de gedaante van een gevangenisdirecteur, geflankeerd door virologen-cipiers.

De vis rot aan de kop, zijnde Ursula de Verschrikkelijke en haar bureaucratie die ons in deze malaise deden verzeild geraken.

We zitten dus niet alleen in een coronadictatuur, er komt zowaar ook een nieuwe moraal met religieuze tintjes opzetten, terwijl we onze handen al vol hadden met de islam. Stop het feesten, bid en werk. De crisis is standaard geworden, de vastentijd gaat door tot Pasen op een maandag valt, ook wel ‘perspectief’ genoemd. Dat de jeugd daartegen protesteert: ze krijgt mijn volle goedkeuring. Het is alleen jammer dat die jeugd zich nog te veel laat bedotten door de slechte aprilgrap die wokiness heet, een politiek correcte hysterie die door de machthebbers zelf in stand gehouden wordt want dan blijven die buiten schot.

De paradox dat we wel vrijheid inleveren maar er alleen blunders en wanbeleid voor terugkrijgen, -verbrande mondmaskervoorraden, contactonderzoek dat één grote farce is, vaccinaties die maar niet op gang komen,- ja, dat moet ons kwaad maken, maar dan moet wel degelijk de politieke elite geviseerd worden. De vis rot aan de kop, zijnde Ursula de Verschrikkelijke en haar bureaucratie die ons in deze malaise deden verzeild geraken. Dat zowat heel Europa in lockdown is en dat de ziekenhuizen nog altijd vol liggen, dat ook deze zomer in het water valt, hebben we in de eerste plaats aan von der Leyen en haar punthoofden te danken.

Ik wacht op een revolte daartegen, een mei 2021, ja, dat zou mooi zijn voor de geschiedenisboeken. En vooral voor onszelf, voorlopig nog levend en gezond. Zalige Paaspauze gewenst.

Waarom u van de Taalunie het woord ‘zwartwerker’ niet meer mag gebruiken

Zowat een week geleden beviel de Nederlandse koepelvereniging voor de cultuursector, genaamd Code Diversiteit & Inclusie van een opmerkelijk document, getiteld ‘Waarden voor een nieuwe taal – Richtlijnen voor een inclusieve en toegankelijke taal in de cultuursector.’

De Nederlandse Taalunie nam dit document over en plaatste het prominent op haar webstek. Dat is wellicht niet vrijblijvend. We kennen deze Taalunie als uitgever van het Groene Boekje, een min of meer officiële lijst met de juiste schrijfwijze van alle Nederlandstalige woorden. Dat is nuttig want ook als columnist maak ik nog fouten en hou ik het boekje binnen handbereik. Het zijn de Vlaamse en Nederlandse ministers van cultuur en onderwijs die het instituut, gevestigd in De Haag, patroneren én subsidiëren. Hoofddoel: kwaliteitszorg en promotie van het Nederlands als cultuurtaal. Een nobel streven.

Het boven vermelde document doet evenwel de wenkbrauwen fronsen. Het beoogt namelijk een semantische en inhoudelijke ‘dekolonisering’ van het Nederlands, waarin Zwarte Piet niet meer gewenst is, maar waar ook het woord zwart op zich in feite alleen nog op schoensmeer mag betrekking hebben. En dan nog. Ik citeer even uit de waaier van aanbevelingen:

Vermijd uitdrukkingen waarin ‘zwart’ als negatief bijvoeglijk naamwoord wordt gebruikt, zoals ‘zwarte bladzijde in de geschiedenis’, ‘zwarte dag’, ’zwartrijden’, ‘zwart geld’, ‘zwartwerken’ etc.

Zelfs zijn we uiteraard wit en niet blank. Verder zijn woorden als ‘migrant’ en ‘allochtoon’ ongewenst, naast ‘etnisch’ en ‘inheems’. Je mag niet kijken naar een zwarte spreker als het gaat over de geschiedenis van de slavernij (te stigmatiserend), en moet het n-woord (neger dus), naast hottentot en indiaan uit alle cultuurhistorische en literaire contexten verwijderd worden. Je rijdt niet met een rolstoel maar ‘gebruikt’ hem, en meer van die wolligheden die vermoedelijk niemand met een handicap interesseren. Spreek niet over een moslim maar over ‘iemand met een islamitische achtergrond’ (wat is in godsnaam het verschil?).

Woke-ideologie

Mounir Samuel, auteur van het ‘waardenadvies’ van de Taalunie

Dekoloniseren dus, en waarom dit een euh… zwarte dag is voor het Nederlands én voor de vrijheid waarmee iedereen met die taal moet kunnen omgaan. De Taalunie moet namelijk geen ‘waarden’ opleggen aan gebruikers, daarvoor is ze helemaal niet opgericht, noch initiatieven promoten die dat wél doen. Maar onder invloed van de woke-ideologie breidt ze, onder het mom van inclusiviteit en diversiteit, haar missie uit naar het opleggen van een politiek kader dat men eerder in het Turkije van Erdogan zou verwachten. 

De auteur van het richtlijnendocument, een zekere Mounir Samuel, heeft langs vaders kant Egyptische roots (oeps, mag ik dat wel zeggen), was tot 2015 een vrouw, maar presenteert zich sindsdien als gender queer, een zoekende persoon die afwisselend in mannelijke of vrouwelijke kleedkamers kan gesignaleerd worden.

De clou is overigens dat heel het woke-gebeuren, zo humeurloos als het is, onweerstaanbaar op de lachspieren werkt.

Een toonbeeld van diversiteit dus, maar ik vraag me af wat bijvoorbeeld medevoogdijminister Jan Jambon vindt van de manier waarop de Taalunie deze woke-activist een vrijgeleide geeft om aan de media, de communicatie- en cultuursector ‘codes’ te dicteren. Zeg niet dit, zeg niet dat, doe niet zus, doe niet zo. Geen zin om altijd weer het grote woord cultuurmarxisme te gebruiken, maar taalzorg is iets anders dan taalcontrole. Op het einde wordt dit namelijk gedachtencontrole. En daar wil ik me als schrijver, journalist, opiniemaker niet aan onderwerpen. (*)

Het wegwissen van woorden is doorgaans een verarming, geen verrijking. Er zijn nuances en elk woord heeft uiteraard zijn geschiedenis. Het woord ‘neger’ is misschien niet in alle contexten gepast, maar ik beslis daar zelf over, niet de Taalunie. Allochtonen zijn allochtonen en zwartwerkers zwartwerkers, en tot gisteren had ik deze laatste categorie in de verste verte niet geassocieerd met mensen van Afrikaanse origine. Nu wel dus, met dank aan Mounir Samuel. Het racisme is springlevend dankzij de anti-racisten.

‘Waarden voor een nieuwe taal’? Komaan zeg. Als de Taalunie zich met dit soort Orwelliaans gesmoezel bezig houdt, moet het openbaar nut van deze instelling in vraag worden gesteld. 

De clou is overigens dat heel het woke-gebeuren, zo humeurloos als het is, onweerstaanbaar op de lachspieren werkt. Om te beginnen de aanstichter van bovenstaand initiatief zelf, de geslachtsexperimenterende halve Egyptenaar die het in Nederland tot icoon van de linkerzijde bracht. Dit soort lui is voor diversiteit en inclusie, houdt er zelfs een vloeibare identiteit op na, maar beschouwt de taal en cultuur tegelijk als een middel om de maatschappij naar zijn inzichten te stroomlijnen. Een levende karikatuur, soms denk ik dat de man zichzelf parodieert maar dat is, vrees ik, een overschatting. Voor de satire is dit alleszins een zegen, en zo begrijpt u meteen waarom dit genre aan de linkerzijde klinisch dood is.

(*) Omtrent dit onderwerp ben ik vanavond, op witte donderdag nog wel, te zien en te horen in het VRT/Canvasprogramma ‘De Afspraak’, waar ook mijn boek ‘Politiek incorrect’ (Doorbraak, september 2020) ter sprake komt. Niet te missen!

Roemeense halal-schapen op het Suezkanaal (en andere weldaden van de wereldhandel)

Oververhitte schapen aan boord van een veeschip

Toen ik onlangs berichtte over de kleine Suezcrisis wegens het vastgelopen (en ondertussen vlot getrokken) containerschip en de geblokkeerde lading erotisch speelgoed, wezen dierenliefhebbers me erop dat er in die botenfile ook levend vee vastzit, waarvan de levensomstandigheden met de dag penibeler worden. Dat is inderdaad een stuk minder grappig. Over wat voor transporten gaat het, en wie houdt zich zoal bezig met de handel van levend vee tussen Europa en Azië?

Het blijkt in hoofdzaak te gaan om schapen, bestemd voor Golfstaten zoals Abu Dabi, Qatar en Koeweit. Het EU-land Roemenië is een topexporteur. Voorheen was dat Australië, maar dit land is ermee gestopt omwille van de hachelijke omstandigheden waarin het vervoer gebeurt.

De dieren zijn weken onderweg en zitten opeengepakt in scheepsruimen waar de temperatuur tot 45°C kan oplopen. Voedsel en water is maar beperkt voorradig, (bijna) dode dieren worden gewoon over boord gekieperd. In 2019 kapseisde zo’n Roemeens veetransport, waarbij bijna alle veertien duizend schapen verdronken. Het kan dus zijn dat het Suezkanaal binnen kort naar massaal gedumpte kadavers begint te stinken, wat ook nog eens een gevaar betekent voor de volksgezondheid.

In de Volkskrant (letterlijk overgenomen door De Morgen) komen we ook te weten waarom die Golfstaten zoveel levende schapen nodig hebben: binnen enkele maanden -midden juli- is het Offerfeest, en dan wordt er massaal geslacht. Hoe dat eraan toe gaat, is ook algemeen bekend. Om te garanderen dat het vlees halal is, genieten levende dieren de voorkeur. Helaas is het houden van een eigen veestapel aan de woestijnvolkeren niet meer besteed. Die gaan ze dus in Roemenië opkopen, een land dat miljoenen euro’s EU-landbouwsubsidies opstrijkt, soms langs frauduleuze weg, en het ook niet nauw neemt met de EU-voorschriften inzake dierenwelzijn.

Collateral damage

Het schiet goed op met de stadionbouw voor het WK voetbal 2022

Naar schatting 130.000 schapen zitten momenteel te creperen in de scheepsruimen op en rond het Suezkanaal. De EU lijkt niet gehaast om Roemenië op de vingers te tikken. Wekenlange scheepstransporten van levend vee vanuit de EU zouden gewoonweg moeten verboden worden. Maar business as usual en de rijke golfstaatjes moeten hun halalvlees krijgen, dat zijn nu eenmaal de weldaden van het globalisme.

Het zet onze relaties met de Arabische moslimlanden weer op scherp. Want Abu Dabi is een gegeerde bestemming geworden voor luxe-vakanties en Qatar is gastheer voor het WK voetbal in 2022, weliswaar na een omgekochte verkiezing. De houding van die regimes tegenover homoseksualiteit, het vermoeden van banden tussen Qatar en het moslimterrorisme, en het feit dat de bouw van de voetbalstadions voor het WK met slavenarbeid gepaard gaat en al zo’n 6500 gastarbeiders het leven heeft gekost,… het is allemaal collateral damage die de pret niet mag drukken.

Het schaap van de rekening moet dan maar geofferd worden op het altaar van de godsdienstvrijheid en de multicultuur

Het zal daar in juni heet worden voor die voetballers, dat staat vast. Maar zij kiezen ervoor en worden er royaal voor betaald. Het vee op de scheepstransporten niet. Voor de rest moet Europa een vuist durven maken in het zogenaamde dilemma tussen dierenwelzijn en godsdienstvrijheid. In Brussel echter vechten Ecolo en de PS voor de gunst van de moslimkiezer, en blijft het onverdoofd slachten toegelaten. Ondanks het arrest van het Europees Hof van Justitie.

Ongeïnteresseerdheid in dierenwelzijn blijkt hand in hand te gaan met misprijzen voor mensenrechten. Het zijn de groenlinkse partijen die het hardst op het gaspedaal duwen als het gaat om het promoten van religieuze achterlijkheid. Het schaap van de rekening moet dan maar geofferd worden op het altaar van de godsdienstvrijheid en de multicultuur. Goed dat er eens zo’n containerschip aan de grond loopt, kunnen we de grote broederschap der volkeren nog eens bezingen. Tot in Quatar, 2022.

Vast zitten, het kan elke kapitein overkomen

Terwijl de vrouwen wanhopig improviseren omdat hun speeltje in een container zit van de vastgelopen Ever Given, zoals ik in de gespecialiseerde pers lees, spoeden stoere mannen zich naar het Suezkanaal om de 400 m lange mastodont met groot gerief los te trekken. Er is haast bij, de uitdaging is niet gering, er staat veel op het spel.

Het blijkt vooral een klus voor Hollandse baggeraars en sleepboten. Ze zijn ver van huis en de operatie kan nog weken duren: des te hoger wordt de vrouwelijke nood op het thuisfront en de krapte in de dildosector.

Deze m/v realiteit achter de blokkage is bijna een opluchting in een tijd van de onoverzichtelijke genderdiversiteit. Duidelijke rollen en specifieke taken: mannen slepen, baggeren en zweten, vrouwen zuchten, smachten en wachten. Er is nog hoop om die verdomde container met erotische artikelen huisbezorgd te krijgen.

Heel dat Suez-project is overigens een Freudiaans geladen metafoor: een vrouwelijk kanaal, gegraven om jaarlijks 20.000 stuurlui mits betaling vrije doorgang te geven. Geen enkele sekswerkster haalt dat quotum.

Toen het in 1867 klaar kwam, nadat 30000 mannen het leven hadden gelaten tijdens de werken in die snikhete woestijn, kon het Frans brein achter het project, Graaf Ferdinand Marie de Lesseps, met genoegen vaststellen dat de reis tussen de Rode Zee en de Europese havens 6000 zeemijlen korter was geworden.

De gevaarlijke omweg langs Kaap de Goede Hoop, een ironische naam voor een plek waar talloze schepen vergingen, was daarmee verleden tijd. Dit hachelijk voorspel werd vervangen door een lijnrechte verbinding van 200 km langsheen de Sinai. Volle kracht voorwaarts.

Maar ook in zo’n diepe geul kan men vastlopen, en daar hoef je niet Schettino voor te heten, de operettekapitein die zodanig aan het flirten was dat zijn Concordia zonk: een fikse zijwind en het is gebeurd. De schepen worden ook alsmaar breder en langer, waardoor het kanaal steeds verder moet verbreed worden: geef toe, een groter-grootst verhaal dat kan uitlopen in vaginisme, zoals de satellietfoto boven dit artikel duidelijk aangeeft.

Al deze technische problemen vergen minutieuze studies en adequate oplossingen. Het mannelijk-rationeel brein beheerst de wetenschap, de economie, en zelfs de kunst, om de eenvoudige reden dat controle, penetratie en een zekere dominantie eigen zijn aan het verkeer. Natuurlijk zijn er vrouwen die voetballen, auto rijden en het tot premier schoppen. Maar ten gronde is dit een belachelijke imitatie: een goede stuurman draagt zijn schip in zijn broek.

De blokkage van het Suez kanaal kost 340 miljoen euro per uur, becijferde een econoom. Daar zitten die onbenutte vibrators ongetwijfeld in begrepen. Maar de gedrevenheid om het schip met grote middelen te deblokkeren wortelt in mannelijke trots, laat dat duidelijk zijn. Het spijt me, zie hier geen zweem van misogynie in, het is de nautische realiteit van de beurtelings baggerende, beurtelings navigerende waterman.

Vergeet tenslotte dat belachelijk Egyptisch graafmachientje: het zijn de Hollandse bleekgezichten van Boskalis die de geul zullen vrij maken. Leve de blanke man met zijn groot werktuig, en zo kunnen we dit seksistisch verhaal racistisch afronden. Niet geschikt voor Doorbraak.

Voor de rest staan de beste stuurlui aan wal, en blijft ondergetekende beschikbaar voor scheepvaartkundig en ander advies. Prettig weekend nog.

‘Coronazaak’: tijd voor juridische actie?

Francesca Vanthielen brengt ons op een schitterend idee

Momenteel is te Brussel het proces aan de gang van de vzw Klimaatzaak tegen vier Belgische overheden. Concreet gaat het om een 60.000 Belgen die vinden dat de overheden niet genoeg doen om de klimaatdoelstellingen van Parijs te halen. Zij klagen dat de Belgische staat en de deelstaten de mensenrechten schenden (zoals het recht op gezondheid) door te weinig maatregelen te nemen tegen de CO2-uitstoot. Er worden ook gepeperde boeteclausules voorzien indien de overheden in gebreke blijven.

Mediafiguren als Francesca Vanthielen, Nic Balthazar, Stijn Meuris en Tom Lenaerts vormen het gezicht van de campagne. Pikant detail: de procedure verloopt volledig in het Frans, voor een Franstalige Brusselse rechtbank van eerste aanleg, onder de naam L’affaire Climat. Dat zal al niet van aard zijn om in Vlaanderen veel sympathie voor de actie los te weken, maar soit, pour les Flamands la même chose.

‘Verzaken zorgplicht en schuldig verzuim’

Het vaccinatiecentrum in Overijse: 1/7 open

Twee jaar geleden wees onderzoeksjournalist Ignace Vandewalle er al op dat achter de schermen van Klimaatzaak/L’affaire Climat geldschieters opereren zoals eco-consultant Serge De Gheldere en… ene Sihame El kaouakibi, of zelfs belangen hebben in off shore windmolenparken (Piet Colruyt, CEO van). Er wordt met begrippen als volksgezondheid geschermd, maar er bestaat wel degelijk een klimaat business.

Afgezien van dit lucratieve aspect trekt ‘Klimaatzaak’ nog voor een andere reden onze aandacht. Ze creëert namelijk een interessant precedent. Een overheid dagvaarden om haar tot een bepaalde beleidskeuze te dwingen, is strikt genomen niet conform het principe van de scheiding der machten. Het is de kiezer die mensen naar het parlement stuurt, de wetgevende vergadering die het uitvoerend beleidsorgaan, de regering, controleert. De rechterlijke macht waakt over de uitvoering van die wetten en kan in bepaalde gevallen arbitreren. Maar 60.000 burgers die de democratie omzeilen en, in plaats van op een normale manier aan politiek te doen, ineens de rechtbank inschakelen om hun gelijk af te dwingen? Dat kan alleen als men hoogdringendheid kan inroepen. 

Er is de gigantische economische kost, er is de psycho-sociale prijs die we nog jaren gaan betalen, inbegrepen de leerachterstand. Daar zijn verantwoordelijken voor aan te wijzen…

Net met dit argument heeft een gelijkaardige actie in Nederland haar slag thuis gehaald, en werd de Nederlandse overheid ook in beroep veroordeeld. De rechter oordeelde namelijk dat die overheid haar zorgplicht verzaakte en de openbare gezondheid wel degelijk schade heeft berokkend. Een geval van schuldig verzuim dus. Wel, dat vind ik een interessante piste. Want als vandaag één gezondheidskwestie nog urgenter aan de orde is dan het klimaat, dan is het wel de corona-pandemie en hoe de overheden daarmee omgaan.

In België is dat een fiasco, het lijstje is ondertussen bekend: de mondmaskersaga, de fatale chaos in de woonzorgcentra, het testen en tracen dat nooit van de grond kwam, het verbieden van de sneltests, de lege vaccinatiecentra vandaag plus de reservelijsten die niet rond geraken, en dan de draconische maatregelen die de falende overheid, met de steun van de experten, opdrong zoals de nachtklok en nu weer een nieuwe lockdown. Er is de gigantische economische kost, er is de psycho-sociale prijs die we nog jaren gaan betalen, inbegrepen de leerachterstand. Daar zijn verantwoordelijken voor aan te wijzen, en liefst niet via de dode mus van een parlementaire onderzoekscommissie.

Proces én tribunaal

Nu evenementen niet kunnen doorgaan, is het Antwerpse Sportpaleis een uitstekende locatie voor een ‘coronazaak’

Maar uiteraard is het grootste debâcle toe te schrijven aan Europa, dat heel het vaccinatiegebeuren naar zich toe trok, de goedkeuringsprocedure liet aanslepen, en zich faliekant misrekende in de onderhandelingen met de producenten, waardoor we helemaal achteraan in de rij zijn beland. Dat heeft een massa mensenlevens gekost. Men moet stoppen met de burger te laten opdraaien voor een falende overheid, tijd dat die de regering(en) en bestuurders zelf de rekening gepresenteerd krijgen. Ook het recht op een vrije vaccinkeuze is daarin aan de orde, tegen het arrogante devies van de Beke-administratie: ‘Het is eten wat de pot schaft’.

Concreet stel ik een juridisch burgerinitiatief voor, genaamd Coronazaak, dat de Vlaamse, Belgische én Europese overheid in gebreke stelt. De aanklacht: schuldig verzuim, verzaken van de zorgplicht, inbreuk op de mensenrechten en de grondwettelijke vrijheden, schade toebrengen aan de publieke gezondheid en onvrijwillige doodslag. Het verschil met Klimaatzaak is dat ook individuele bestuurders dienen gedagvaard te worden, van Ursula von der Leyen over Maggie De Block tot Wouter Beke. Zij staan niet boven de wet en vallen evenzeer onder het principe van de mensenrechten, die in de wetgeving van de lidstaten is opgenomen.

Het onmiddellijke korte termijndoel is in de eerste plaats om ons vaccinatiebeleid formeel los te koppelen van de EU, en zelfs van België

Ik stel voor dat op Vlaams niveau te doen, om te vermijden dat we in een Franstalig monsterproces op de oude NAVO-site uitmonden (het Antwerpse Sportpaleis is anderzijds een uitstekende locatie), maar ook omdat de actie dan het meeste kans maakt op een breed draagvlak (wat bijvoorbeeld Klimaatzaak niét heeft). Het onmiddellijke korte termijndoel is in de eerste plaats om ons vaccinatiebeleid formeel los te koppelen van de EU, en zelfs van België, waardoor Vlaanderen, zoals Hongarije, Denemarken en Oostenrijk, een eigen aankooppolitiek kan voeren. Een lijst van disfuncties, zoals de falende contact tracing en teststrategie, dient te worden opgesteld en met dwangsommen tot snelle verbetering aangemaand. De grondwettelijkheid van de lockdown en de avondklok dient afgetoetst, en verbintenissen zoals ‘op 11 juli iedereen een eerste prik’ als juridisch bindend worden vastgelegd en niet als een loze belofte.

Breder en op lange termijn moet er ook een tribunaal tot stand komen, waarin bestuurders zich verantwoorden en fouten worden geanalyseerd. Als loutering en les voor de toekomst, want dit wordt niet de laatste pandemie, zoveel is zeker. De uitspraak van Frank Vandenbroucke ‘Als het niet lukt, moet u op mij schieten’ mag alleszins zo langzamerhand gevalideerd worden. Paytime. Welke BV’s en juridische knappe koppen dienen zich aan om Coronazaak op te starten?