Hete nachten in Bangkok: waarom het seksschandaal vooral domme politici treft

Na mijn geslaagde 11 juli-toespraak gisteren voor een leegtallig Vlaams parlement, nu ook in het opgefriste Doorbraak te lezen, is het weer tijd voor ernstigere onderwerpen, al blijven we bij de politiek. Het is Knack-redacteur Walter Pauli niet ontgaan dat de heden met pek en veren bestreken Geert Versnick, ook bekend als de liberale mandatenkoning, pas echt in de problemen kwam toen bleek dat hij als gedeputeerde op kosten van de provincie in een luxueus hotel te Bangkok neerstreek, daar als alleenreizende een dubbele tweepersoonskamer nodig had (!), plus niet nader gespecificeerde room service.

“Neem en eet…”: Franciscus houdt van zuivere hosties en zwijgt over troebele pastoors

Hosties in de Colruyt, ik ben ze nog niet tegengekomen. Maar volgens het Vatikaan liggen ze wel degelijk in de rekken en zijn ze van slechte kwaliteit, daar ze industrieel zijn bereid en buiten tarwemeel en water toegevoegde ingrediënten bevatten, zelfs smaakstoffen zoals honing en aardbei,- dezelfde additieven die we in condooms aantreffen, ook al niet Vaticaanproof.

Het lijkt bijna surrealistisch dat, in deze tijd van cultuurclashes, klimaatopwarming en terreur, een paus zich nog uitspreekt over de samenstelling van een hostie die, zoals we allen weten, het lichaam van Christus vertegenwoordigt,- daarom verboden in te bijten.
Oeps, zei ik “vertegenwoordigt”? Neen, volgens de kerkelijke leer IS die hostie het lichaam van Jezus, en veroorzaakt de pastoor bij enig belgerinkel en de juiste formules een echt “transsubstantiatie” van dat meelschijfje in het vlees en bloed van de zoon van God.

De theologie daarrond stamt, zoals veel in de kerkelijke leer, niet uit de begintijd van het Christendom, maar werd pas uitgedokterd in het Concilie van Trente (1545-1563), waar de kerk de puntjes op de i plaatste tegenover het oprukkende protestantisme. Ketters werden verbrand, én een groots religieus marketingoffensief werd ingezet: rituelen, pracht en praal, en dus ook de hostietruc.
Maar het betekent wel dat in die eeuw van het opkomende humanisme, toen onze Vesalius al lijken opensneed en anatomie doceerde, een paus teruggreep naar tovenarij via een letterlijke interpretatie van het Johannesevangelie, geschreven door een fantast, minstens honderd jaar na de dood van Christus.
Merk de ironie op, en misschien ook wel de strategie. Terwijl de paus zich zorgvuldig op de vlakte houdt inzake seksueel misbruik, blijft de hostie clean en zonder additieven. Weer doemt die pastoor op met de knielende communicant, exact op de hoogte van zijn geslacht: “Neem en eet, dit is mijn lichaam”. Het hostiepurisme, vermengd met de blijvende omerta rond geestelijken met losse handjes, klinkt voor een ongelovige als ik hilarisch. Maar het toont opnieuw dat godsdienstwaanzin geen moslimmonopolie is.

Tot de communicant kan ik alleen maar zeggen: bijten als je hem in je mond moet nemen. Engelengezang gegarandeerd. Prettige zondag nog.

De praktijktest: elke dag 1 april, en voor de rest prefereer ik poetsvrouwen uit Kazachstan, men zegge het voort

Mystery Call: het woord alleen al suggereert mysterie, erotiek en humor, een mengsel van rose en zwart ondergoed, zwoele stemmen, ik weet ook niet waarom. Jammer genoeg bedoelt Kris Peeters, minister van Minister van Werk, Economie en Consumenten, belast met Buitenlandse Handel én lijsttrekker voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen in 2018, daar iets helemaal anders mee.

De fameuze praktijktests dus, de lakmoesproef op het discriminatieverbod: ambtenaren die via de telefoon testen of u als zaakvoerder bij een sollicitant wel onbevooroordeeld bent inzake geslacht, leeftijd, huiskleur, geaardheid, en dies meer. Geeft u te kennen dat u toch liever geen Ramadanbeoefenaar wil als vrachtwagenchauffeur: boete. Of omgekeerd: inspectrice doet zich voor als huiseigenares die een nieuwe airco wil, en aan de installateur te kennen geeft dat ze een potige neger aan huis prefereert. Gaat de firma in kwestie op die wens in : boete. Ook positieve discriminatie mag niet, al het moois dat de natuur in petto heeft blijft onder de korenmaat.

Mediatisering van miserie: waarom liefdadigheid nooit structurele solidariteit mag vervangen

Een vader die opkomt voor zijn gehandicapt kind? Prachtig, daar kan toch geen enkele mierenneuker iets tegen hebben. De vierjarige Thorben uit Schelle is met een zware hersenstoornis geboren en heeft gespecialiseerde zorg nodig. Die zal hij vanaf oktober ook krijgen in een opvangcentrum te Duffel, maar het vervoer elke morgen was een probleem want beide ouders werken full-time. Dankzij een facebookactie, die uitliep op een heuse mediacampagne in de geschreven pers en ATV, raakte dat vervoer dan toch geregeld. Tot zover het goede nieuws.

Op zijn FB-pagina dankt papa Mano Janssen iedereen die wou helpen en geeft de “azijnpissers” een stevige veeg uit de pan, die vinden dat mijnheer Janssen voor die dagelijkse 20 km wel wat veel emoticons de cybersfeer instuurt, en op goedkoop medelijden speelt, de overdrijving ook niet schuwt (“we zullen ons kindje moeten laten inslapen”, waarmee eigenlijk bedoeld werd “in een internaat laten overnachten”, maar de toon was natuurlijk direct gezet). Hij rondt zijn dankbrief af met de hoop dat zijn actie de maatschappij wakker schudt en “dat de politiekers hier iets mee gaan doen”.

Wat dat laatste betreft, moet ik hem teleurstellen. Dat mensen zich de problemen van andere mensen aantrekken bewijst dat de warmte nog niet uit de samenleving is verdwenen. Maar de overheid zal hierdoor niet wakker geschud worden. Integendeel, het uitbesteden van zorg aan allerlei facebookgestuurde en goedbedoelde crowdfunding-acties kadert perfect in een verdere ontmanteling van het publieke zorgsysteem. We gaan dan terug naar een systeem van veredelde bedelarij waarbij de hardste roeper het meeste gehoor krijgt, en diegene met minder goede stembanden wegdrukt.

Want zo functioneert liefdadigheid nu eenmaal: we geven, één, twee keer aan een man zonder benen op een karretje, maar geen twintig of vijftig keer. Het medelijden raakt op omdat het,- en nu word ik weer helemaal kwaadaardig,- net focust op de uitzondering, de specifieke situatie, en ons zo het goed gevoel van de weldoener geeft. Weer een kwestie van zelfstreling en gelukshormonen dus: altruïsme is nu eenmaal averechts egoïsme.

Afgezien daarvan vergt het enige behendigheid om zo’n actie op te zetten, om goodwill te kweken en de juiste snaar te bespelen. En daar is mijnheer Janssen heel goed in, chapeau. Asociale stumperds echter, die hun probleem of handicap niet zo vlot aan de man kunnen brengen, of gewoon internetloze digifabeten,- sorry, daar kunnen we niets voor doen. Sommige mensen zijn misschien ook wel te trots om te bedelen en verkiezen om hun ongeluk te verstoppen: ook zij verdienen niet beter dan uit de boot te vallen in een tijdperk waar iedereen alles van de andere moet weten. Heel het sociale zorgsysteem, waar in principe iedereen recht heeft op dezelfde bijstand, zal door de overheid met veel plezier overgedragen worden aan Facebook en Twitter, waar er achter één geslaagde mobilisatie honderd verdoken gevallen zitten van stille miserie.

Maar hoe moet ik dat Mano Janssen, die enkel aan het welzijn van zijn zoontje denkt, duidelijk maken, en wie ben ik om dit soort ouderliefde te bekritiseren? Het punt is natuurlijk dat het dagcentrum in Duffel zelf dat vervoer zou kunnen organiseren. Maar daar is blijkbaar geen geld voor. Of beter: het is er wel, maar we hebben voor partijen gestemd die ook in 2017 nog altijd 35.666.000 euro belastinggeld willen spenderen aan de koninklijke familie (cijfers van Vuye en Wouters), en die ministers en parlementsleden vanaf 55 jaar (!) een pensioen toekennen van 4.250 euro netto per maand. Over de echte miljardendans rond de redding van de grootbanken spreek ik niet eens.

Ik bedoel maar: zorg voor je kind, en zorg ook voor andermans kinderen, zou een linksige vrouw zeggen, door te eisen dat de netwerken van de grond komen, met gemeenschapsgeld betaald. Dat heet politiek, we brengen genoeg tijd van ons leven in het stemhokje door, en mijn stoute, ongepaste vraag aan Mano Janssen: voor welke partij hebt u de laatste keer een bolletje gekleurd? De mediatisering van miserie mag de politiek niet ontslaan van haar verantwoordelijkheid, anders kunnen we net zo goed de staat afschaffen en hoeven we ook de helft van ons inkomen niet af te staan. Kies maar. Ik bedoel dus echt wel: kiezen. Groeten van een azijnpisser.

Teveel gastvrijheid is humanitair gewoon niet OK

Nooit, ik herhaal: nooit, gooi ik nog een sigarettenpeuk weg op het strand. Niet alleen omdat ik niet rook, maar vooral omdat het een slechte smaak geeft aan de mosselen. Want dat is de geniale boodschap die het schaaldierenagentschap van de provincie West-Vlaanderen ons meegeeft: sigarettenpeuken breken traag af in de natuur (so what), ze spoelen van het strand terug de zee in (mij een zorg), en worden opgenomen door krabben, mosselen en tutti quanti die op de duur naar Marlboro smaken (dat nooit!).
75000 kartonnen asbakken worden er deze zomer uitgedeeld langs de Vlaamse stranden, met Eneco-reclame, het kost de overheid zelfs geen cent. Ik voorspel een groot succes voor deze campagne, die overigens elk jaar terugkeert, zonder het minste succes, maar nu is er dus die extra negatieve incentive van een naar tabak smakend mosselsouper, en waarom wij er alles aan zullen doen om dat te vermijden in het belang van euh… ons eigen smaakgevoel in de eerste plaats.

Elke hersenfysioloog zal u bevestigen dat ons brein nu eenmaal zo in mekaar zit: lange, abstracte redeneertreinen, waar het milieuverhaal van uitpuilt, moeten afgebroken worden tot op het niveau van de smaakpapillen bij het reptielenbrein. Een opwarming van de aarde met twee graden per eeuw, wie ligt daar nu wakker van,- maar slechte mosselen onder het gehemelte? Alhier die peukenteut!

De Deense tongval

Het gesofistikeerde van deze benadering, onder kenners afgekort tot mos-slim-methode (van mossel en slim) zit erin dat het noch om beloning noch om bestraffing gaat: er worden geen cadeautjes uitgedeeld en evenmin boetes. Gewoon de slechte smaak die je bij voorbaat al in de mond voelt, volstaat. Dierentemmers kennen die methode heel goed, maar in de managementfilosofie was ze lange tijd een taboe. Het heette dat je mensen moest motiveren, uitdagen, belonen, zoals links graag doet. Ofwel het rechtse alternatief: de zweep. Geen van beide deugen. Het volstaat om negatief te conditioneren, een beetje zoals een nicotinepleister preventieve misselijkheid veroorzaakt bij kettingrokers.

En zo komen we tot het eigenlijke onderwerp van deze 4th of July: de asielproblematiek. In West-Europa worden mensen die om een of andere reden hun land ontvlucht zijn, warm onthaald en een nieuw thuis aangeboden. Dat is echt niet OK, en ik schrijf dit nu niet om Theo Francken te plezieren. Door condities te creëren die de vluchteling de illusie geven dat hij een nieuw thuis gevonden heeft, beroven we hem net van zijn thuis en doen we het aantal viespeuken op het strand alleen maar toenemen.
Het belangrijkste argument voor een “ongastvrije” opvang is, dat hij de terugkeer vergemakkelijkt. Dat klinkt heel onsympathiek, maar wie heeft al eens geen familielid buitengekeken toen het tijd werd om op te stappen en die maar bleef doorgaan met flauwe moppen vertellen? Integratie is daarom een disputabel ding: het berooft mensen in een zwakke positie van hun roots. Acht op de tien Syriërs willen zo snel mogelijk terug naar huis, zo blijkt uit een grootscheepse VN-enquête bij duizenden gevluchte Syriërs in verschillende landen. Uit hun antwoorden blijkt dat de meesten niet van plan zijn om in hun opvangland te blijven. Ze missen hun huis en familie, verlangen naar de Syrische steden, cultuur en ook de natuur is ‘nergens zoals thuis’.
Waar is de impuls om terug te keren het sterkst? Nogal voorspelbaar: daar waar de ontvangst niet echt hartelijk is, de welkom-spandoeken achterwege blijven, en de vluchtelingen niet onmiddellijk een huisje met tuin plus een leefloon van het OCMW krijgen. Iets om over na te denken bij de Dienst Vreemdelingenzaken.

En zo komen we bij het wonder van de nostalgie, of, het veel juistere woord heimwee. Het ontstaat door herinneringen aan wat was, maar vooral ook door een degout van wat is, een gevoel van op de verkeerde plaats te zijn en daar ooit weg te willen. In Denemarken hebben ze dat perfect begrepen en passen ze de Westvlaamse mosslim-methode toe: de druk om Deens te leren dient eigenlijk niet om te integreren, maar net andersom, om te ontmoedigen, want Deens op een Syrische tong smaakt, u raadt het, als een mossel in tabakssap geweekt.

“Ik heb een betere band met een proper strand”, zo luidt het motto op de peukenteut. Zo waar en zo fout. Tijd dat Unia hier werk van maakt.

Blanke vrouwen die er absoluut Afrikaans willen uitzien, wie zegt nu nog dat wij racist zijn?

Vlamingen zijn niet van de zonnebanken weg te krijgen, vooral de Vlaamse vrouwen dan. Bruin lijkt nog altijd de norm, hoewel iedereen al lang weet dat zichzelf te roosteren leggen kankerverwekkend is. Het voorstel van de Hoge Gezondheidsraad,- een naam die toch echt wel aan een inquisitievergadering doet denken,- om meteen de zonnebank te verbieden, kan maar op weinig bijval rekenen.
De federatie van zonnebankcentra die, u raadt het nooit, Febelsol heet, schampert dat men dan ook maar de reizen naar het zonnige zuiden en de verhuur van ligzetels aan het strand moet verbieden. En bij uitbreiding de sigarettenverkoop, de barbecues en het cafébezoek. Daar zit iets in. “Men moet van iets doodgaan”, mompelt de volksmond, en mogen we nog kiezen waaraan?
Dat neemt niet weg dat zo’n zonnebanksessie best wel een bangelijke ervaring is, ik heb het eens één keer voor de proef gedaan: je gaat echt in een oven die eruit ziet als een doodskist met binnenverlichting, klep toe, en je komt er als een bruingebakken broodje weer uit. Of als een rode kreeft. Allerlei associaties, van Hansje en Grietje tot Auschwitz komen ons voor de geest, maar geen enkele positieve.

Oeps, een lelijke neger: gooi niet op alle zwarte slakken poco-zout, Dallila

Dallila Hermans is een mooie vrouw van Afrikaanse komaf (zeg niet: “negerin”), met een prachtig stel volle lippen, waar de modale blanke vrouw enkel maar van kan dromen. We kennen haar van de kruistocht tegen Zwarte Piet in Vlaanderen, een racisch icoon en overblijfsel van ons koloniaal verleden dat Dallila snel de wereld uit wil. Niets te maren over traditie, een zwarte knecht van de Sint, dat kan niet.