Maggie, een model van gemoedsrust

Over neuspeuteren en immuniteit

Ze geniet er echt van, bekijkt de keutel grondig, even dacht ik dat ze hem in haar mond ging steken, nee… toch maar niet. Voorafgaand lijkt Maggie zich ergens enorm vrolijk over te maken en krabt zich eens in het haar. Dat zijn normale menselijke gedragingen, en jawel, zelfs tekenen van complete gemoedsrust. Honi soit qui mal y pense.

Het filmpje, afkomstig uit een videovergadering van de Hoge Gezondheidsraad, uitgezonden door de Franstalige privézender LN24, doet de ronde in francofoon België, niet in Vlaanderen. Klein embargootje, ergens vertrekkend vanuit een partijhoofdkwartier? Onterecht, want het tafereel bevat duidelijk een gezondheidsboodschap die voor elke inwoner van dit land belangrijk is.

Bewezen diensten

We zien deze dagen vooral virologen passeren, maar de medische wetenschap gaat natuurlijk veel breder. Volgens deskundigen die het neuspulken (rinotillexe) bestudeerd hebben, is het goed om die keutels terug op te smullen (mucofagie) gezien de daarin aanwezige bacteriën je gebit beschermen. Een zekere professor Friedrich Bischinger bevestigt dat deze activiteit zelfs het immuunsysteem versterkt en, meer nog, dat mensen die neuspeuteren gelukkiger zijn én beter in hun vel zitten.

Dat klopt helemaal: Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’ zoals het spreekwoord zegt, op haar duizendste gemak. Een vorm van totale relaxatie, gekoppeld aan een grote jobzekerheid, onder het motto ‘wie doet me wat?’.

Heel het mondmaskerverhaal,- de bestelling bij een obscure Turkse partijgenoot die niet kon leveren, de vernietiging van de strategische voorraad twee jaar geleden zonder die aan te vullen, de pogingen om het nut te minimaliseren omdat ze er gewoon niet zijn,- het glijdt van haar af. Want, ook al nemen de ‘ondemocratische’ partijen Vlaams Belang en PVDA het woord ‘onderzoekscommissie’ in de mond, Maggie weet dat zo’n commissie enkel zou dienen om de vis te verdrinken, en dat ze binnen haar partij én de regering nog altijd gebeiteld zit.

Maggie laat alles overwaaien, en regeert ‘met de vingers in de neus’ zoals het spreekwoord zegt

Dat heeft natuurlijk te maken met de manier hoe je minister wordt: niet via een selectie maar dankzij een deal onder coalitiepartners. Beleidsverantwoordelijkheid krijgen is nog altijd in de eerste plaats een cadeau van de partij voor bewezen electorale diensten, een riante positie als bekroning van een politieke loopbaan, en geen op talent gebaseerde bestuurdersfunctie, laat staan een roeping.

Crisismanager

Uiteraard is covid-19, -alleen al daarom ben ik het virus dankbaar,- een uitzonderlijke stresstest voor het systeem én zijn roergangers. Dat ik Sophie Wilmès een pluimpje gaf werd me zeer kwalijk genomen. Helaas: de grootste klunzen bevinden zich dit keer aan de Vlaamse kant, de ene, Maggie, federaal, de andere, Wouter, op Vlaams niveau. Twee neuspeuteraars die de pech hadden in een verkeerde tijd een rustige routinejob te zien uitgroeien tot beheerder van een levensbelangrijk sleuteldepartement.

Welzijnsminister Wouter Beke vindt de situatie zo uitzonderlijk, niet op zijn maat, dat hij een ‘crisismanager’ aanstelde, Karine Moykens, een door de wol geverfde apparatsjik en uiteraard van Beke’s partij. Zij moet communiceren en de Task Force leiden want Wouter is ook nog burgemeester van Leopoldsburg.

Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force voor te zitten.

Dat moet even goed tot u doordringen: een minister die in een crisissituatie, als er van ministers daadkracht verwacht wordt, een ‘manager’ aanstelt waarachter hij zich kan verstoppen als het even warm wordt. Die 10.000 euro netto per maand zijn blijkbaar niet genoeg om even het hoofd boven het maaiveld uit te steken en zelf de Task Force voor te zitten. Of klink ik nu populistisch?

We hebben de leiders die we verdienen, heet het, maar neen, niemand verdient dit, ook niet de bewoners van de woonzorgcentra die aan de besmetting overleden zijn of diegenen die gaan stikken omdat er geen zuurstof beschikbaar is, mensen die vermoedelijk meer dan gemiddeld voor de zorgende, ‘warme’ partij stemden.

Zoals gezegd: corona stelt een paar ongemakkelijke waarheden op scherp, laten we dat nu ook gewoon erkennen. Eén, figuren als Maggie De Block en Wouter Beke deugen gewoon niet voor hun job. Ze behoren tot de klasse bestuurders die ik een amateurvoetbalclub of een lokale KVLV-afdeling zou toebedelen, maar geen natie of deelstaat. Twee, Vlaanderen is gewoon niet klaar voor echt zelfbestuur, als iemand dat al dacht. De beelden van minister-president Jan Jambon, nog altijd (!) spelend met zijn GSM tijdens het vragenuurtje in het Vlaams Parlement, wijzen in dezelfde richting. Dat dit willens en wetens gebeurt onder het oog van de TV-camera’s, wijst op een hoge mate van euh… gemoedsrust.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Nu even niet neuten, Bart

Een kwestie van bankzitten

De burgemeester van Antwerpen heeft op Radio-1 laten weten dat hij de richtlijnen van het Corona-crisiscentrum naast zich neer zal leggen, voor wat betreft bijvoorbeeld het verbod om op een bank in het park plaats te nemen. ‘Krijg ik niet uitgelegd’, was de commentaar. Voor alle duidelijkheid: juridisch gezien hebben die richtlijnen geen kracht van wet, daarvoor is een ministerieel besluit nodig. Vermoedelijk haalt u dus gelijk als u weigert de GAS-boete te betalen en voor de rechter zou moeten komen. Dat wist Bart De Wever natuurlijk ook, dus adviseert hij zijn stadsgenoten om tóch op die bank te gaan zitten en tóch te basketten. Nà. Wat sommige Sinjoren direct hadden opgepikt.

Frustraties

Het morele gehalte van die uitspraak is een andere kwestie. Bart De Wever was ook de eerste om het ‘advies’ medio maart -toen was er nog geen lockdown- omtrent de 1000-personen-limiet voor evenementen naast zich neer te leggen. Het heette dat hij geen adviezen wou opvolgen, alleen richtlijnen die kracht van wet hebben. Juridisch gezien ook weer correct. De clou ligt anderzijds elders: de N-VA loopt in heel de coronacrisis de feiten achterna en wordt zichtbaar nerveus, tot op het muggenziften af. Ze slaagt er als oppositiepartij niet in om een ideologische insteek te vinden in een verhaal waar de complete economie on hold wordt gezet om een gezondheidscrisis te bedwingen.

Zorg is sowieso al nooit de grootste bekommernis geweest van de N-VA.  Nu de witte sector in een glansrol komt te staan en we van geluk mogen spreken dat de medische infrastructuur bij ons zo ruim bemeten is, worstelt de partij met een thematisch vacuüm. Temeer omdat ze in een Belgisch verhaal is terecht gekomen, waarbij een federaal minderheidskabinet mét volmachten zich enig voluntarisme kan permitteren, onder het motto ‘A la guerre comme à la guerre’.

De N-VA loopt in heel de coronacrisis de feiten achterna en wordt zichtbaar nerveus, tot op het muggenziften af

Om het in voetbaltermen te zeggen: de complete ploeg is aan de zijlijn terecht gekomen en vertoeft in de rol van bankzitter. Dat zijn ze niet gewoon bij de N-VA.  Genant is natuurlijk ook dat de twee grote tenoren, Bart De Wever en Jan Jambon, zich aanvankelijk als non-believers gedroegen, de epidemie minimaliseerden en zich vooral bezorgd toonden om het feit dat de cafébazen hun deuren moesten sluiten. Het ontkenningsgedrag van rechts, waarna flink wat bochtwerk nodig was, valt op in heel deze mondiale crisis. Het ‘griepje’ zal Donald Trump zijn herverkiezing kosten. De andere notoire ontkenner, Boris Johnson, ligt nu zelf op de intensive care. Een lot dat je niemand toewenst maar dat toch een ironisch kantje heeft: de Churchill van de Aldi geveld, hoor ik fluisteren.

De nauwelijks verholen frustratie van Bart De Wever uit zich dus in een discussie over het bankzitten, basketten, en andere onduidelijkheden in de crisiscommunicatie die worden uitgespit. Dat is eigenlijk weinig fraai, het getuigt zelf van weinig burgerzin en nog minder van staatsmanschap, op een moment dat samenhorigheid en discipline de overhand moeten halen op al de rest.

Oorlogskabinet

Vervelend voor de N-VA (en eigenlijk ook wel voor de Vlaamse beweging in haar geheel) is dat premier Wilmès het al bij al niet slecht doet. Ik ben zelf haar strengste criticus, maar ze maakt weinig fouten sinds ze haar corona-kabinet installeerde als een echt oorlogskabinet. De chaos is uitgebleven, de ombouw en capaciteitsvergroting van de ziekenhuizen was zelfs een ongezien succes. Het ‘plateau’ schijnt bereikt, het aantal doden blijft hoog, vooral hoogbejaarden, maar er verlaten meer mensen de ziekenhuizen dan er binnen komen. De prognose wint veld dat we het zullen redden met onze capaciteit en zelfs misschien wel wat Italianen en Hollanders een bed kunnen geven.

Van eerlijkheid is nog nooit iemand doodgegaan: Sophie Wilmès laat zich uitstekend omringen.

Dat is een succes voor een complex, dichtbevolkt land als België, met een bevolking die traditioneel niet uitblinkt in burgerzin, en met allochtone populaties die alleen wakker schieten als de Turkse televisie maatregelen aankondigt. Men moet dat ook durven zeggen, van eerlijkheid is nog nooit iemand doodgegaan: Sophie Wilmès laat zich uitstekend omringen. En ze laat de communicatie over aan de experten, zo slim is ze wel. Nooit zoveel virologen en infectiespecialisten op TV gezien, veel meer dan politici, die wel beseffen dat ze zich hier niet moeten overprofileren.

Natuurlijk zijn er fouten gebeurd. Maggie De Block is nog niet klaar met haar geklungel rond de mondmaskers. Er is de precaire situatie in de rusthuizen en de woonzorgcentra (een Vlaamse bevoegdheid van welzijnsminister Wouter Beke). En dan was/is er dus de discussies rond van sommige richtlijnen, de zitbankenkwestie in het park, wel of niet naar je lief mogen rijden, en de Stasi-achtige toestanden rond drones die kustverblijven met warmtedetectoren inspecteren. Ook die strengheid valt Bart De Wever nu aan, wat ik weer bizar vind voor een rechtsdraaiend politicus die zo graag doortastendheid uitstraalt.

Exitstrategie

Dus ja, vervelend maar waar: dit crisisbeheer levert bonuspunten op voor de nv België. Begin maart had de Vlaamse regering het voortouw kunnen nemen met een Deense aanpak, maar ze heeft het niet gedaan. Ridicule pogingen om dat recht te trekken, zoals Zuhal Demir met haar waardebonnen voor tweedeverblijvers, worden zelfs binnen haar eigen partij niet serieus genomen.

Het is wat het is, even niet neuten Bart, soms moet je als strateeg aanvaarden dat de wind verkeerd zit. Het punt is gewoon dat iedereen nu even in overlevingsmodus zit, in de hoop dat er deze zomer toch nog terrasjes kunnen gedaan worden, en dat elke politicus die nog maar probeert om uit de crisis politieke munt te slaan, gevaarlijk spel speelt. De N-VA zal de crisis moeten uitzweten, tot en met de exitstrategie die door een expertengroep, onder leiding van de alom gewaardeerde Erika Vlieghe, wordt uitgewerkt.

Het punt is gewoon dat iedereen nu even in overlevingsmodus zit, in de hoop dat er deze zomer toch nog terrasjes kunnen gedaan worden

Dat er economisch nog zware noten zullen moeten gekraakt worden, staat vast. En dat de afweging tussen economie en volksgezondheid een penibele oefening is, ook. En dat, nu we het ergste gehad hebben, het parlement terug aan zet mag komen, ook waar. Maar voor alles moet iedereen beseffen dat er een tijd voor en een tijd na corona is. En dat deze crisis een kantelpunt betekent en hopelijk ook een opportuniteit. De politicus die dat niet beseft, veroordeelt zich tot een toeschouwersrol.

 

Vandaag West-Vlaamse gastvrijheid op alle wegen naar de kust

Heden een stralende lente, wat zeg ik: zomerdag, en u blijft in uw kot, ja, echt, het moet. Ook mensen met een tweede verblijf (mijn probleem totaal niet, ik ben al blij met één, maar soit) dienen zich te onthouden van enige verplaatsing naar hun vakantietehuis. Ons medeleven gaat dan vooral uit naar al wie een appartement aan de kust heeft.

Niet alleen omwille van het reisverbod zelf, maar de manier hoe het gehandhaafd wordt: hier onthult de West-Vlaming zijn ware gezicht, en ik mag dat zeggen als geboren Oostendenaar: cynisch, nukkig, misantroop en xenofoob.

De manier hoe de tot provinciegouverneur geparkeerde tsjeef Carl Decaluwé in zijn vreselijkste poldervlaams iedere niet-kustbewoner met de nodige krachttermen weghoont, het is het echte normaal, en dat heeft nu eens niets met de lockdown an sich te maken. Het is de Menapische volksaard zelf, het bewijst dat al die toeristvriendelijke lokpraat pure huichelarij is: de euro’s wel willen, maar achter de rug de middenvinger opsteken naar de indringer.

Akkoord, er is een verplaatsingsverbod, maar Decaluwé heeft er een demonisch plezier in, evenals trouwens zijn partijgenoot De Crem.

Onthou dat nu voor eens en voor goed: de West-Vlaming haat toeristen, niet alleen de transmigranten op en rond het parkeerterrein van Jabbeke, maar gewoon elke binnenlander, de arrogante Antwerpenaar, de Brusselaar die ongegeneerd in het Frans bij de bakker wenst bediend te worden, de slome Limburger met een nest lawaaierige koters die de hele namiddag aan één pintje lebbert, en uiteraard de OCMW-Walen in jogging en slenterend op turnsloefen, op zoek naar het allergoedkoopste menu van het allergoedkoopste eethuis.

Maar dus vandaag het uur van de waarheid. Met drones worden ze opgespoord, de recreanten op weg naar de lelijkste kustlijn van Europa, op alle invalswegen staan flikken om u te vragen: ‘dag meneer, waar hoat u naar toe, welke verploatsing maakt u, ma gek uw papieren meneer?’ Rechtsomkeer, dat is dan 250 euro. De kustbewoner geniet. Gisteren in het journaal zagen we een wandelend koppel op de dijk, twee echte Oostendenaars, waarvan we de uitspraak noteerden: ‘Oef, eindelijk hebben we de dijk eens voor ons alleen!’ Maak u verder geen illusies, toerist.

Wat is nu de link met het maskerverhaal van gisteren? Ensor natuurlijk. De tronies en de doodskoppen die zijn werken vullen gaan over de mensenhater Ensor zelf, maar bij uitbreiding over de Koningin der Badsteden die in de keuken pist over de tomate crevette die u op uw bord krijgt.

U twijfelt nog? Bekijk opnieuw het Bruegheldoek ‘De strijd tussen Vasten en Vastenavond’. Wat ligt er op die grote ovenspaan van de Vasten? Juist, twee haringen. Waarover maken de twee skeletten ruzie op het Ensordoek ‘Squelettes se disputant un hareng-saur’ (1891)? Juist.

De zure haring (hareng saur = art Ensor) staat voor de misantrope kustbewoner, de twee skeletten idem.

Oostende wil u niet, kust ze godverdomme, verdwijn, laat ons gerust in onze vissige mistroostigheid.

De oprukkende zeespiegel kan redding brengen, maar kustbewoners zullen er natuurlijk altijd zijn. Jammer dat ik u geen beter nieuws kan brengen op deze schone dag, waarbij ik hoop dat al uw goesting om toch zeewaarts te rijden, over is.

Quod erat demonstrandum.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

2020, het jaar dat zelfs Pasen in de Vasten viel

Pieter Bruegel de Oude: ‘De strijd tussen Vasten en Vastenavond’ (1559)

Nog iets over soorten maskers

Het covid-19-virus zal zich niet snel laten temmen, zoveel is zeker. Terwijl grote en kleine staatslieden eerst opperden dat het maar om een griepje ging, spreken virologen nu over ‘een blijvertje’ en het begin van een andere cultuur, een andere manier van omgaan met elkaar en de relatie van de burger tot de overheid. Daar wordt momenteel druk aan gewerkt, zie de drones, de app, de kliklijnen en de huiszoekingen.

Het virus is dan ook overal, op alle deurklinken, supermarktkarren en kartonnen dozen van de besteldiensten, maar ook in ons hoofd, het beheerst alle gesprekken, TV-journaals en opiniestukken. Essentieel is om hier breed en diep te gaan, en de tunnelvisie, waarin het crisisregime ons tracht te leiden, te overstijgen.

De zeven magere jaren

Een belangrijke aanwijzing voor de corona-duiding, en vooral voor het tijdperk erna, vond ik in het schilderij uit 1559 ‘De strijd tussen Vasten en Vastenavond’ van Pieter Bruegel de Oude. We zien hier een duel tussen feestende Heer Vastenavond, gezeten op een biervat, en een uitgeteerd vrouwmens dat als twee druppels water op premier Sophie Wilmès lijkt: zij personifieert de Vastentijd van het verbod en de onthouding.

Dat is interessant, want de uitbraak van covid-19 situeert zich bij ons net in die vastenavondperiode, en het hoge Limburgse cijfer van besmettingen wordt daaraan geweten. Aalst ontsnapte de dans omdat daar carnaval iets vroeger gevierd wordt.

Maar pas op: het gaat wel degelijk om de Vismooil’n en wat ze teweeg brachten, namelijk een ban door de wereldgemeenschap omwille van dit politiek incorrect volksfeest. Net daardoor schakelden de feestneuzen nog een versnelling hoger wat leidde tot een ware jacht, niet op WC-papier, maar op de fameuze pijpenkrullen en haakneuzen. Sophie Wilmès drukte haar walging uit van dit schouwspel, maar kon het ook niet verbieden, dat had een revolutie ontketend zelfs bij de Lamste Goedzak die Vlaanderen rijk is.

De uitkomst van het duel staat op voorhand vast, het is over & out

Maar zie, de natuur schiet vrouwe Wilmès, het Belgische regime en de pococratie te hulp: de pandemie verschaft haar het perfecte alibi om een permanent soort Vasten in te stellen in de vorm van al dan niet milde lockdowns, waarbij dit soort driedaagse humorfestivals gewoon wordt afgeschaft in het belang van de volksgezondheid. Met harde hand zal Pieter De Crem,- dat is de man die de kar voort trekt-, waken over de toepassing van het verbod, inclusief kliklijnen en drones die de garages, loodsen en achterkamers van cafés zullen inspecteren op carnavalgerelateerde werkzaamheden.

Onderschat het visionaire aspect van dit schilderij niet: de uitkomst van het duel staat op voorhand vast, het is over & out. En het zullen zeven magere jaren zijn, niet alleen economisch maar vooral wat onze vrijheid aangaat. De virologen (dat zijn de moderne paters) bereiden ons al voor op de nieuwe realiteit: de lockdown zal met mondjesmaat opgeheven worden, we mogen weer de straat op, daarna op café, maar van die geweldige onderbuikfeesten in la Flandre Profonde met oncontroleerbare politieke flatulentie,- vergeet het.

Van mondmasker tot muilkorf

Big Brother is in aantocht, zoveel is zeker, en hij zal zijn greep niet meer lossen. Na een paar weken gemompel over privacy is iedereen het er over eens: de app zal ons redden. Welke app? Wel, in het kort: iets dat je in je GSM inlaadt en dat je locatie doorgeeft aan een centrale. Wie ook maar iets van symptomen voelt moet zicht direct laten testen. Ben je besmet, dan krijg je code rood en weet iedereen die in jouw buurt komt via zijn GSM dat je te mijden bent. Noem het de moderne versie van de melaatsenratel.

Nu blijkt dat die mondmaskers wel degelijk hun nut hebben maar dat de virologen ons iets wijs maakten omdat er gewoon niet genoeg voorhanden waren (de stock bleek vernietigd omdat er plek nodig was voor een asielcentrum), mogen we carnaval vergeten en doen waar de omstandigheden toe dwingen: men neme een koffiefilter en twee stukjes tape. Het is voor verbetering vatbaar, maar het is een begin, en minstens even goed als deze made in China.

Iedereen is een potentiële bron van ziekte en dood, goed dat er Big Brother is, geruggensteund door een batterij virologen.

Meteen krijgen we hier ook een overgang van het ene masker naar het andere: van het dissidente feestmasker naar het politiek-correcte mondmasker, symbool van het algemeen wantrouwen, een universum waar in principe iedereen besmet kan zijn en de overheid waakt over alles wat beweegt op het grondgebied.

Iedereen is een potentiële bron van ziekte en dood, goed dat er Big Brother is, geruggensteund door een batterij virologen. Het straatbeeld in China, Hongkong en Singapore, waar je zonder mondmasker echt scheef wordt bekeken, toont dat ook in een ‘genormaliseerde’ toestand, als het alarm is afgeblazen, mensen maar beter de discipline respecteren en afstand houden.

Zou de sanitaire maatregel durven overgaan in speech-controle, waarbij het masker zijn absolute gedaante toont van muilkorf? Ja, dat kan, mits kleine aanpassingen. Het zorgt ervoor dat u geen foute meningen ventileert en ze ook niet inademt. Maar vooral is uw status van bijtende, ‘kynische’ hond grondig ingeperkt en zijn kwetsende uitlatingen ondenkbaar. In het belang van de volksgezondheid wel te verstaan, zoek hier niets politieks achter.

Aalst mag zich tegen 2021 voorbereiden op iets dat duizend keer erger is dan een VN-ban: een online carnaval. Onze Vastenavondkoningin met volmachten Sophie Wilmès zal de praalwagens naar het web verdringen, en iedereen volgt de parade deugdzaam thuis, inclusief wat serpentines en Alaaf-kreten rond de keukentafel.

Daarmee is de vrijheid van mening verzekerd en tegelijk de totale onthouding, waarbij zelfs Pasen in de Vastentijd valt. Zoiets had zelfs Brueghel nooit durven dromen.

 

indt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Beste vrienden, ik stap eruit

De Franse bank BNP Paribas is van plan om bijna de volledige jaarwinst (1,9 miljard euro) weg te halen bij haar Belgische dochter BNP Paribas Fortis, de bank die in de nasleep van de crisis van 2008 na wanbeheer voor een prikje in Franse handen kwam. Dit om te vermijden dat het geld voor een soort Corona-noodfonds zou gebruikt worden. BNP Paribas doet dat overigens systematisch: de Belgische dochter als melkkoe gebruiken. Iemand klant bij Fortis? Het moment om zijn rekening op te zeggen.

Nu ja, op het einde tellen toch alleen de harde contanten, nadat iedereen geapplaudisseerd heeft voor de helden van de zorg. Ik verzeker u: binnen een paar maanden spreekt niemand nog over de witte sector en zijn ze terug de voetvegen van weleer.

Dat brengt ons op dé discipline van het moment: de gezondheidseconomie. Eerst beheersten de virologen als witte engelen het TV-scherm, maar stilaan maken die plaats voor een ander soort specialisten: zij die het kostenplaatje voor ogen houden en zich afvragen of het misschien niet voordeliger is om wat mensen te laten doodgaan in plaats van alles lam te leggen.

Een legitieme vraag. Dé autoriteit is onbetwistbaar Lieven Annemans, ook de geluksprofessor genoemd, en naar het schijnt geen familie van.

Voor Annemans is leven geen absoluut doel maar iets dat economisch verantwoord moet zijn. Dat zou ook inhouden dat nuttige mensen, waardevol voor de samenleving, zoals Vincent Kompany of Marc Van Ranst, ik zeg maar wat, meer recht hebben op levensreddende medische technologie dan de eerste de beste klaploper. Dat kan met een puntensysteem geregeld worden.

Dankzij de gezondheidseconomie weten we ook wat een levensjaar gemiddeld waard is: 40.000 euro. Lopen de medische kosten hoger op, of geldt het een niet-waardevol lid van de samenleving, dan moeten de cijfers spreken.

Annemans heeft een punt, en de objectivering van het recht op leven zou ook tot grote generositeit van betrokkene kunnen leiden: stap er zelf uit en bereken wat dat opbrengt aan de samenleving. Doe eventueel suggesties waaraan het bespaarde geld kan besteed worden, het was toch uw leven?

Ik wens langs deze weg een heel belangrijke mededeling te doen. Zelf lijd ik aan een ongeneeslijke meningzucht en schrijfdiarrhee. Al tal van dokters en specialisten hiervoor bezocht, tevergeefs. Het magazine Doorbraak, dat zijn naam niet gestolen heeft, probeert deze kwaal sanitair zo goed mogelijk te verwerken, de symptomen weg te stoppen en de meest hinderlijke effecten aan de medemens te onttrekken, doch helaas: het virus vindt toch zijn weg via andere kanalen, niet in het minst de La Tourette-achtige verschijnselen die ‘lezingen’ worden genoemd.

Gezien ik mijn medeburgers niet langer tot last wil zijn, en de gezondheidseconomie voor ogen hou, zal ik vandaag nog een overdosis opgenomen afleveringen van De Afspraak bekijken, wat gegarandeerd een fatale hartstilstand oplevert. De geschatte opbrengst, 40.000 euro x het gemiddeld aantal nog te verwachten levensjaren (15), zijnde 600.000 euro, schenk ik aan PIG, het Politiek Incorrect Genootschap van mijn kompaan Erwin Vanmol, de man die zijn volk opnieuw leerde drinken.

Vaarwel, bloemen noch kransen, en hou afstand, amici et amicae.

PS: Koop in september zeker ook mijn postume memoires, zie cover.

Balkonscènes in corona-tijden

Zo sterk het virus, zo ontembaar de liefde

De coronamaatregelen zijn streng en dienen onverminderd gehandhaafd, wie zal dat betwisten. Toch hangen er wat losse eindjes aan het pakket do’s en don’ts, en die gaan, hoe kan het anders, over de liefde. Zoals het Covid-19-virus maar aan één ding denkt, namelijk zich reproduceren, is ook heel ons biologisch systeem gericht op voortplanting, ook al hebben we daar middeltjes tegen gevonden. Dus blijft het bloed kruipen waar het niet lopen kan.

Helaas: mag niet, verboden liefde, de ophokplicht geldt. Al is de overheidscommunicatie dubieus, omdat de verantwoordelijken uiteraard zelf ook hormonaal gestuurd worden. Voor Vlaams-minister president Jan Jambon (N-VA) mogen niet-samenwonende geliefden elkaar ontmoeten. Maar niet te ver, niet ‘aan de andere kant van het land’. Hoe ver dan? Jan Jambon, sinds een jaar gescheiden en op vrijersvoeten, zwijgt wijselijk.

Over dan maar naar het Crisiscentrum. Woordvoerder Yves Stevens nuanceert over het soort relaties die gepermitteerd zijn: ‘serieuze’ contacten, tussen mensen die elkaar al jaren kennen, moeten mogen kunnen, maar geen verliefd pubergedoe alstublieft. Dat is nochtans een tegennatuurlijk standpunt, want bij een koppel dat elkaar al tien jaar kent is de urgentie veel lager dan bij de puberale hitte. Viroloog-staatshoofd Marc Van Ranst is duidelijker: liefde is een niet-essentiële verplaatsing. Maar ook hij schijnt een oogje te willen dichtknijpen voor ‘partners die al jaren een vaste relatie hebben’. En dus voor alle duidelijkheid niet onder één dak wonen. Hoe die vastigheid zal bepaald worden, het is een raadsel, laat de politieman zijn neus maar gebruiken. En wat met getrouwden die er een geheime liefde op nahouden?

Verboden liefde

Tristan en Isolde in een Wagneriaans decor (August Spieß, 1881)

Deze tegenstelling tussen de ‘volwassen’, toegelaten liefde die bijna een routine wordt, en de verboden, passionele ‘jonge’ hartstocht is opmerkelijk en enigszins puriteins. Pubers beleven de liefde op een manier die niet te vergelijken valt met de rijpere ‘relatie’ die sociaal aanvaardbaar is. Het zijn pure hormonenbommen die geen boodschap hebben aan een oproep tot ‘gezond verstand’. Ik wil daarbij nog aanstippen dat het covid-19 zelf als een afrodisiacum werkt, gezien net het verbod het appetijt verhoogt.

In de ware liefde is namelijk alles ‘essentieel’. En met ‘jong’ bedoel ik niet strikt de leeftijd maar de intensiteit. Onlangs hield de politie in Bilzen een vrouw van dertig uit Lanaken tegen, op weg naar haar minnaar in Hoeselt. Dat is 15km en helemaal niet ‘de andere kant van het land’. Desalniettemin: geen essentiële verplaatsing en 250 euro boete. Waarom zei ze toch niet gewoon dat ze op weg was naar de supermarkt?

In de ware liefde is namelijk alles ‘essentieel’

Dan pakken Karsten en Inga het sluwer aan, zie foto bovenaan. Hij Duitser, zij Deense, ontmoeten elkaar dagelijks aan de gesloten grens voor een kop koffie of iets sterkers. Geen dag kunnen ze zonder. Pas op: het gaat hier om krasse tachtigers die zich als tieners gedragen. Fenomenaal. Raken ze elkaar ook maar aan, dan staat de Polizei klaar om ze op te pakken. Vroeger moest je voor zoiets naar het theater of de opera.

Zo komen we bij de kunst aller kunsten en het groot Wagneriaans liefdesdrama. In het tweede bedrijf van Tristan en Isolde doen beiden een niet-essentiële verplaatsing naar het bos, omdat de liefdesdrank hen zwaar te pakken heeft. Uiteraard worden ze daar betrapt door een zekere Melot die vandaag Marc Van Ranst kon heten, en zegevieren de moraal en de hygiëne. Isolde was namelijk uitgehuwelijkt aan koning Marke en werd niet verondersteld om te dollen met een niet-vaste partner. Onnodig te zeggen dat zowat iedereen dood gaat op het einde.

Corona-Verona

Het originele balkon van Julia in Verona

Dat brengt ons naadloos bij het volgende koppel, Romeo en Julia. Weer gaat het over een verboden liefde, dit keer omwille van twee vijandige families. Belangrijk: Shakespeare voert de twee geliefden op als prille pubers, Julia zou net geen 14 jaar oud zijn. In de beroemde balkonscène geeft de auteur duidelijk een hint dat social distancing gepast is, maar daarna wordt er stevig van bil gegaan in de coulissen. Het ‘drama’ van Shakespeare zit overigens boordevol seksuele allusies en pikante humor. Noteer dat het balkon van een vrouw ook de bijnaam is voor haar boezem. Dat het originele verhaal van Italiaanse makelij is en zich in Verona afspeelt,- een stad die vandaag pal in het middelpunt van de Corona-epidemie ligt- geeft er ook een speciale dimensie aan.

Shakespeare voert de twee geliefden op als prille pubers, Julia zou net geen 14 jaar oud zijn.

Ik besluit waarmee ik begon: 1) De kracht van liefde en begeerte is minstens zo meedogenloos als het coronavirus 2) De onenigheid binnen het federale Crisiscentrum leidt tot een Byzantijnse discussie tussen mensen met elk een eigen privé-leven en 3) De ratio alias het gezond verstand begint op de duur te zoeken naar uitwegen, excuses en alibi’s, zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Ondanks alle pogingen om ons in de virtuele realiteit op te sluiten, van videochats tot cyberseks, is het verlangen naar the real thing ontembaar.

En het is dan nog lente. Als dit nog lang duurt voorzie ik opstanden bij de jeugd, omwille van lockdown-maatregelen die vooral bejaarden moeten beschermen. Beter is dat jongeren immuniteit kweken, geïsoleerd van de ouderen die al dan niet onder een zuurstofkap terecht komen.

De afplattende curve waar we zo naar snakken als een hondje dat een koekje wil voor goed gedrag, geeft gelukkig ook nog een ander vooruitzicht: de dag dat het crisiscentrum de pandemie officieel voor beëindigd verklaart, wordt er een van wilde feesten, losbandig gedrag, algemene puberale excessen en de meest on-essentiële verplaatsingen. Bevrijdingsfeesten dus, waarin maanden van onthouding en isolement worden ingehaald. Weer geen gezond verstand, tenzij dat van de bloemetjes en de bijtjes, en geen viroloog die het nog zal tegenhouden. Tot dan, bij leven en welzijn.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

De citroen, wondermiddel én symbool van serendipiteit

Enkele opbeurende beschouwingen in deze donkere tijden

Vandaag eens géén corona-column, dat virus hangt me de euh… keel uit. Onrechtstreeks natuurlijk toch weer wel, hoe kan het anders. Maar een hart onder de riem vandaag, heb moed mensen, redding is op komst.

In mijn nieuw boek ‘Politiek incorrect’ (uitgave Doorbraak, september dit jaar) voer ik een aantal Vlamingen ten tonele die zich onderscheiden hebben inzake dissidente levenswandel, tegen de pensée unique in. Een van hen is Dr. Herman Le Compte (1929 – 2008). Als geriater werd hij tijdens de jaren zeventig bekend via zijn theorieën over ouderdom. Voor Le Compte lag het geheim van gezondheid en oud worden in een intensief gebruik van vitamine C én biergist. Dat was slecht nieuws voor de farma-business en de reguliere geneeskunde die oudjes vooral probeert op te lappen met ingewikkelde medische spitstechnologie, beoefend in grote academische ziekenhuizen.

Citroen tegen scheurbuik

Herman Le Compte

Zijn uitspraken kwamen hem dan ook op levenslange schorsing door de Orde (‘Horde’) van Geneesheren te staan, wat hij negeerde, want hij oefende als gediplomeerd arts geen onwettige geneeskunde uit. In 1976 werd hij gearresteerd en volgde er een ellenlange reeks rechtszaken. Pas twintig jaar later werd hij in het gelijk gesteld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg en kon hij zijn beroep weer legaal uitoefenen.

Vitamine C dus. Op het einde van de winter in Noordelijk Europa kwam vroeger veel scheurbuik (scorbutus) voor, een pijnlijke en soms dodelijke kwaal die gepaard ging met inwendige bloedingen. Ook scheepslui ter langer omvaart werden erdoor geplaagd. Tot de kok eens toevallig een scheut citroensap in de dagschotel deed, en de zieke matrozen uit de dood herrezen: scheurbuik is het gevolg van vitamine-C tekort, weten we nu.

Penicilline hebben we te danken aan een luie poetsvrouw die het labo niet goed had opgeruimd.

Dat verhaal is in verschillende opzichten interessant. Ten eerste is het een typisch geval van serendipiteit: iets dat per toeval aan het licht komt, zonder ernaar te zoeken. Vele wetenschappelijke ontdekkingen, zeker ook in de biomedische sfeer, gebeurden en stoemelings. Bekend is de ontdekking van penicilline in 1928 door Alexander Fleming, in feite een schimmel die in zijn labo was beginnen woekeren. De plek rond de schimmel bleek bacterievrij: het eerste antibioticum was ontdekt. Penicilline hebben we te danken aan een luie poetsvrouw die het labo niet goed had opgeruimd.

Een ander opmerkelijk aspect van dat scheurbuikverhaal is reactie van de medische wereld: komaan zeg, hoe kan een onnozele citroen nu zo’n ziekte genezen? Pure kwakzalverij! De Nederlandse topwetenschapper-bioloog Dr. Herman Boerhaave, rector magnificus van de Universiteit van Leiden, bleef begin 18^de eeuw onverdroten in zijn labo zoeken en artikels publiceren over zijn research naar een medicament tegen de scheurbuik, om toch maar het fake news van die citroenen te kunnen weerleggen. Of hoe ook eminente wetenschappers in hun ambitie het contact met de realiteit helemaal verliezen.

Heksenhamer

Malleus Maleficarum, Lyon, 1669

Dat brengt ons weer bij vitaminedokter Le Compte en zijn conflict met de Orde. Het verzet van de medische klasse tegen kruidengenezers en zelfmedicatie is een oud verhaal. Al in de dertiende eeuw, met het ontstaan van de eerste medische faculteiten, werd vrouwen het recht ontzegd om geneeskunde uit te oefenen, terwijl ze dat als vroedvrouwen en volksgenezers al eeuwen lang deden. Door hun kennis van kruiden en natuurlijke therapieën waren ze concurrenten geworden voor de academische wetenschap, wat letterlijk leidde tot een heksenjacht die zich vanaf de 14de tot de 17de eeuw afspeelde. De religieuze inquisitie en de medische ban op alternatieve geneeskunde versmolten tot één hate speech waarvan het inquisitie-handboek Malleus Maleficarum (‘De heksenhamer’) de bekendste is.

Al in de dertiende eeuw, met het ontstaan van de eerste medische faculteiten, werd vrouwen het recht ontzegd om geneeskunde uit te oefenen,

Vandaag is het onder meer SKEPP (‘Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudo-wetenschap en het Paranormale’) die waakt over het medisch monopolie en elke vorm van alternatieve geneeskunde op één hoopje gooit met tarot kaarten, de glazen bol en andere kermisattracties. In feite is deze vereniging, opgericht door de fanatieke VUB-dr. Wim Betz, een verlengstuk van de Orde van Geneesheren. SKEPP reikt ook jaarlijks een prijs uit voor de grootste vijand van de alternatieve geneeskunde. In 2015 viel die eer te beurt aan… Maggie De Block, de minister van Volksgezondheid die de coronacrisis aanvankelijk compleet onderschatte. De Block staat bekend om haar goede banden met de farma-industrie. Voor haar geen citroenen of kruidendrankjes.

In de coronacrisis triomfeert de klassieke geneeskunde, gestoeld op Cartesiaanse principes van hygiëne en isolement die het in een labo heel goed doen, maar die de natuur als geheel miskennen. Specialisten à la Marc Van Ranst regeren het land en worden echte media-vedetten. Ze trekken ook van leer tegen fake news, allerlei middeltjes tegen het coovid-19 die niet werken, maar die vooral ook de macht en de autoriteit van de medische klasse zouden bedreigen.

Terwijl het misschien ook wel een citroenverhaal is: stel u voor, op een mooie dag blijkt dat het coronavirus niet tegen lookgeur kan, of tegen Wagnermuziek, ik zeg maar wat. Serendipiteit dus. Een rampscenario voor Johnson & Johnson en heel de academische reutemeteut. Ja, ik begeef me op het glad terrein van de kwakzalvers, maar toch: iets zegt me dat er voor een natuurfenomeen als het coronavirus in de natuur ook een tegengif bestaat.

Artisanale bieren

Jan Panneels en Erwin Vanmol (foto Luc Gordts)

Vandaag wordt de heterodoxe geneeskunde van Le Compte voortgezet door o.m. thuisbrouwer Erwin Vanmol (geen bier zonder kruiden en de juiste bacteriën). Corona is trouwens niet toevallig de naam van een der slechtste bieren ter wereld, afkomstig van de Inbev-industrieën. Daarnaast vernoem ik zeker ook Dr. Jozef De Clercq, gepensioneerde sport- en spoedarts. De Clercq is ervan overtuigd dat vitamine C een belangrijke remedie vormt tegen, jawel, corona, of alleszins de immuniteit aanzienlijk verhoogt, en ook ruim in China werd gebruikt om de epidemie in te dijken. Wat ze natuurlijk aan onze neus niet hangen. Misschien was de uitbraak in Wuhan, januari dit jaar, wel een geplande test.

Ik hoop echt wel dat het wondermiddel Wagnermuziek is, dan ben ik sowieso al immuun, en hopelijk is het niet Soul Sisters of zoiets.

Nog iets over kruidengeneeskunde en heksenhamers. Jozef De Clercq signaleerde me dat er aan het UZ Leuven een zekere professor Ni Yicheng rondloopt, die het middel Hypericine ontdekte tegen tumoren. Dat is een extract uit een kruid dat bij ons gewoon in de velden groeit, St- Janskruid of Hypericum. Dat verhaal blijkt te kloppen, ik heb het gecheckt: Ni Yicheng us een collega van Marc Van Ranst. De professor zou met broodroof bedreigd zijn indien hij aan zijn ontdekking te veel ruchtbaarheid gaf, want als het zo simpel is stort heel de kankergeneeskunde in elkaar, en mag ook Mark Michils van Kom op tegen Kanker een andere hobby zoeken. U begrijpt: de belangen zijn groot.

Kort samengevat: blijf in uw kot, luister naar de virologen, hou afstand, maar denk toch ook aan het verhaal van de citroen. Ik hoop echt wel dat het wondermiddel Wagnermuziek is, dan ben ik sowieso al immuun, en hopelijk is het niet Soul Sisters of zoiets. Het Vanmol-brouwsel Janimal zou ik ook blijven proberen, al was het maar om het PIG (Politiek Incorrect Genootschap) te steunen, hét onderzoekscentrum tegen het pococratische virus.

Nog dit: Dr. Lecompte was van plan om 1000 jaar te worden, hij klokte af op 79. Maar hij liet testamentair wel vastleggen dat er dan moest gefeest worden, met champagne, en zo geschiedde. Ook een mooi verhaal in deze tijd van eenzame begrafenissen, en hopelijk worden de ‘uitbehandelde’ oudjes toch vergast op een heerlijke Dom Perignon. Ook een kwestie van serendipiteit heb ik gelezen, de bubbels in de witte wijn.

Tot zover deze update, meer goed nieuws volgt.