Open grenzen: nooit waren ze zo ongezond

Toch wacht België nog een halve week met beslissen… op Europa

Net in het zicht van de eindstreep haalt het coronavirus een formidabel jump uit zijn stekels: een superbesmettelijke mutant, made in GB. Onberispelijk maatwerk van moeder Natuur. Het zou gaan om een minieme wijziging in de bouw van het krooneiwit, de ‘enterhaak’ waarmee het virus zich aan de slijmvliezen van onze luchtwegen vasthaakt, waardoor de verspreiding veel efficiënter verloopt. 

Zo’n virus is een fascinerend ding, of organisme, daarover geraken de biologen het niet eens. Ze zijn in elk geval waarschijnlijk zo oud als het leven op deze planeet zelf, en hebben -in tegenstelling tot metaforen waaraan zelfs Marc Van Ranst zich soms bezondigt- helemaal geen ‘agenda’ of een bedoeling. Ze zijn er gewoon, als een natuurverschijnsel, ‘slecht nieuws gewikkeld in proteïnen’, zoals de bioloog Peter Medawar ze ooit noemde. Iets als het stof in onze living, maar dan wel in staat om ons immuunsysteem in de war te sturen en ons lichaam te gebruiken als kopieerapparaat.

Vrijheid op ski’s

Après-ski bar Kitzloch (Tirol), in februari 2019 internationaal verdeelcentrum van corona

Wat alleszins geen louter natuurverschijnsel is, en wie we wél bedoelingen en verantwoordelijkheid mogen toedichten, is de mens zelf. Ik pleit hier voor rationalisme en strategisch vernuft. Geen complottheorieën of ontkenningsdenken, alleen intelligentie en daadkracht kunnen ons uit deze crisis halen. De wetenschap is bij de les, de politiek veel minder. Meer dan ooit worden zij die aan de knoppen zitten bekritiseerd, en terecht, want we hebben al een lang blunderboek in de kast. De veel besproken Open-VLD-nieuwjaarsreceptie mag dan wel in theorie coronaproof geweest zijn, communicatief was het een ongelooflijke miskleun.

Veel belangrijker nog dan de perceptie en de show zijn de hygiëneregels zelf, én de mate waarin ze worden opgevolgd. Eerlijk: sommigen maken er een potje van, waarbij de tête-à-tête van Lachaert en De Croo in het niet verzinkt.

De bron van de besmetting in Edegem en Kontich met de Britse variant is ondertussen getraceerd: een skitoeriste die bij haar terugkeer de quarantaineregels niet naleefde en haar kind besmette. Resultaat: alle scholen dicht, idem dito voor het verenigingsleven, zesduizend mensen in verplichte afzondering. We zien op televisie een kankerpatiënte die vanwege de quarantaine haar behandeling tijdelijk moet stopzetten.

Misschien moeten we nu net wél culpabiliseren en mensen resoluut voor hun verantwoordelijkheid stellen.

Men kan de maatregelen draconisch noemen, de essentie is dat de superbesmettelijke Britse variant opnieuw ons zorgsysteem aan het randje van de crash zal brengen, of erover. Gewoon tellen en even de rekening maken, zoals de biostatistiek. Dus is de schade beperken essentieel, én tegelijk haast maken met de vaccinatie. Dit is een wedren op leven en dood, waarin we niet te rekkelijk moeten zijn met oprispingen van ‘vrijheidslievend’ egoïsme.

Op Twitter -hetzelfde medium waar een oude man, die in de Aldi door het lint ging, al dagen lang wordt te kakken gezet- is er echter nogal wat begrip voor de losbollige toeriste. ‘Laten we toch menselijk blijven en geen zondebokken zoeken’, tweet Rik Torfs. ‘We moeten nu vooral niet culpabiliseren’, verklaart burgemeester Koen Metsu (N-VA) op TV1. Menselijk? Niet culpabiliseren? Ja sorry, maar misschien moeten we nu net wél culpabiliseren en mensen resoluut voor hun verantwoordelijkheid stellen.

Niet alles is de schuld van de overheid, dat is een gevaarlijke misvatting die de bureaucratie en de verstaatsing net bevordert. In deze omstandigheden gaat het om individueel verregaand schuldig verzuim, mogelijk zelfs doodslag, gelet op de gekende risico’s en de mortaliteit in heel het covidverhaal. Wat bijvoorbeeld, als een groep Vlaamse risicopatiënten klacht zou indienen en zich burgerlijke partij zou stellen tegen reizigers die de quarantaineregels aan hun laars lapten?

Globalistische obsessie

Luchthaven Charleroi, december 2020

Over dan maar weer naar het beleid, en de volgens alle wetenschappers beste manier om die fatale mutant buiten te houden, minstens tot na de vaccinatiecampagne: grenzen potdicht. Helaas, het is een taboe dat de huidige regering voor zich blijft uitschuiven, vermoedelijk om een mistige ideologische reden. Reizen zou een onvervreemdbaar recht zijn en, straffer nog: het Europa van de open grenzen moet ook in tijden van pandemie aan zijn liberale premissen voldoen.  De buitenlandse trips van een minderheid zijn blijkbaar van meer belang dat de bewegingsvrijheid van Jan en Alleman op eigen bodem. 

Wat een Vlaamse vrouw die in China werkt, doet zeggen dat ze ‘dit met verbijstering gadeslaat’. Samen met bio-statisticus Geert Molenberghs hou ik mijn hart al vast voor de Krokusvakantie en de klassieke uittocht van Vlamingen met skilatten op de auto. De regering neemt ondertussen -zoals steeds- alle tijd om over strengere reisregels te mediteren, en wacht op een beslissing van Europa.  Tot vrijdag, dat is nog een halve week kermis voor het virus.

De opendeur-politiek die vandaag vakantie-uittochten tolereert, en deze die migranten quasi ongefilterd binnenhaalt, wortelen in dezelfde oikofobe voedingsbodem.

Er zit dus een vreemd politiek-correct kantje aan die aarzeling om grenzen te sluiten en het buitenlands reizen tijdelijk gewoonweg te verbieden. Het definieert België als een universeel toegankelijk territorium waar elke schijn van grensbeheersing als ‘xenofoob’ wordt betiteld. De historische achtergrond van dat verhaal werd hier al uit de doeken gedaan: onze plicht tot internationaliseren, door links en linksliberalen continu aangepraat, leidt tot een uitdoving van cultureel-identitaire resistentie. Voor sommige demografen een weldaad. 

De opendeur-politiek die vandaag vakantie-uittochten tolereert, en deze die migranten quasi ongefilterd binnenhaalt, wortelen in dezelfde oikofobe voedingsbodem. Helaas, zoals een organisme, is een gemeenschap zonder barrières tegen indringers een vogel voor de kat. Lees dat gerust in verschillende contexten. De grenzen moeten dicht, en wel nu. Tegelijk moet het vaccinatietempo drastisch opgedreven worden, anders verliezen we onherroepelijk de wedren tegen de superbesmettelijke mutant.

En laten we duidelijk zijn: de grootste bedreiging voor de vrijheid is momenteel het virus, en niet de beschermende maatregelen. Ze mogen van mij strenger, eenvormiger, logisch-doordachter én repressiever zijn. Voor even. Als ze maar werken. Het is een verstokte libertariër die het u zegt.  

 

Heden geen vaccinatie want er is een nakomeling van Napoleon opgedoken

De cultuursector mort

Kyoko Scholiers is kwaad. Wie? Hoezo, weet u dan niet dat zij een afstammeling is van Napoleon Bonaparte en in die hoedanigheid toerneert langs de culturele centra? Of beter: toerneerde, want de sector ligt op apegapen zoals de horeca en de kappers, allemaal plekken waar dat verdomde virus zich graag vermenigvuldigt.

Meer dan 20000 doden geeft de teller in België aan. Er zijn zware fouten gemaakt op beleidsvlak, verbrande mondmaskervoorraden, er zijn de lockdownfeestjes en de lieden die ook vandaag nog absoluut de ski en vooral de après-ski willen beoefenen, er zijn de Antwerpse Joden die redeneren dat een religieuze bijeenkomst van 70 man in feite bestaat uit 70 éénmansvergaderingen, er zijn de lege Aldirekken waar Jonagolds horen te liggen, enzoverder. Afgelopen week bleek de magazijnier van Pfizer de kluts kwijt, groot alarm, en recent leerden we dat je niet vijf maar zes dosissen uit een kostbaar flesje vaccin haalt als je maar de juiste injecteernaald gebruikt… die we, shit, zijn vergeten te bestellen.

Desondanks is er het spreekwoordelijke licht aan het einde van de tunnel. Mijn moeder, kankerpatiënte, hoopt in haar vermoedelijk laatste levensjaar toch nog eens op restaurant te kunnen gaan, dankzij de wetenschap, de Big Pharma en het nu in Vlaanderen toch uitgerolde vaccinatieplan waarin sportcomplexen, expohallen, feestzalen, leegstaande kazernes, veilingsites etc. worden ingezet als plekken waar het reddende spuitje in uw bovenarm zal terecht komen.

Of wacht, neen, er worden ook een aantal culturele centra ingeschakeld, ik heb ze eens geteld: zeven op de 120, als je ook het Kursaal van Oostende meetelt. Omdat ze centraal gelegen zijn, bereikbaar met het openbaar vervoer, en goed ingericht om die duizenden corona-gedegouteerde Vlamingen snel te bedienen.

Maar dat is niet naar de zin van kunstenares Kyoko Scholiers, wat zeg ik, ze reageert ‘verbouwereerd’ en spreekt over ‘een mes in de rug’ van de sector. In een open brief (waaronder we, naast een hoop illustere onbekenden, namen vinden als Jan Decleir, Michael De Cock, Dimitri Leue, Frank Focketeyn en Els Dottermans) klaagt ze steen en been dat een geplande productie in het Lierse Cultuurcentrum De Mol niet kan doorgaan omwille van de vaccinatie. Kwaad opzet lijkt voor haar niet uitgesloten (‘Ik wil er niet zomaar vanuit gaan dat uw beweegredenen van cynische of sadistische aard zijn’) en ze eist alleszins een verklaring voor die logistieke keuze.

Benepen corporatisme

Kyoko Scholiers (Wikipedia)

 

Kijk eens, Kyoko, nu moet je even een flink meisje zijn. Ik ben een cultuurfreak, weliswaar eerder gericht op opera en klassiek. Persoonlijk vind ik het doodjammer dat de Munt dicht is, maar, zelf verre familie van Paus Alexander VI zijnde, vind ik even goed dat afstammelingen van Napoleon het honderdtal culturele centra in Vlaanderen onveilig mogen maken.

Alleen: stop even met zaniken over die toernee van je en toon dat cultuur gaat over generositeit, het grotere plaatje, samenhorigheid, en niet over benepen corporatisme of groepsbelang.

Helaas zie ik de laatste tijd in die sector veel ikkerigheid, en onder grootspraak (genre ‘in cultuurcentra worden ideeën gevormd en dromen gerealiseerd’) toegedekte overschatting van eigen relevantie.

Want dat moet me toch van het hart: gisteren nog betoogde een delegatie van de cultuursector op datzelfde Muntplein voor het recht-op-cultuur, waarbij ze eigenlijk bedoelen: hun recht op het brengen van voorstellingen. Helaas, om dezelfde reden dat kappers en horeca gesloten zijn, zijn momenteel ook theaterzalen onveilige plekken.

 

Het is net door dit soort acties van je dat het draagvlak voor cultuur en vooral voor de subsidiëring ervan inkrimpt

En eerlijk: neen, Vlaanderen zit niet en masse op de verschijning van Kyoko Scholiers te wachten, het is iets voor een nichepubliek. Daar is niets mis mee, maar het is net door dit soort acties van je dat het draagvlak voor cultuur en vooral voor de subsidiëring ervan inkrimpt, en het scheldwoord ‘culturo’ gemeengoed is geworden.

Het is klote, ik weet het. Al mijn lezingen zijn afgelast, de laatste gaf ik op 10 maart van vorig jaar, net voor de lockdown. Dat is niet leuk, voor mij zijn die lezingen van vitaal belang om de inhoud van mijn boeken toe te lichten en een discussie met het publiek op gang te brengen. Ik mis dat, het scheelt behoorlijk in de portemonnee, maar à la guerre comme à la guerre, zoals het spreekwoord zegt dat een afstammeling van Napoleon toch op het lijf geschreven is. 

Ik zou dus zeggen, mevrouw Scholiers: gebruik uw creativiteit, verzin alternatieven in plaats van te mokken over levensreddende spuitjes in (door ons allemaal bekostigde) cultuurcentra, organiseer openluchtvoorstellingen in Waterloo als het weer het toelaat. Wees écht kunstenaar en laat uw verbeelding de vrije loop.

Daarnaast -en nu word ook ik wel een beetje kwaad- stel ik een totale boycot voor van alle geborneerde prulartiesten die uw open brief ondertekenen en in feite aangeven dat hun agenda belangrijker is dan onze gezondheid. Snel voor de draad dus met die lijst, je vous salue, citoyenne.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Zeg niet ‘omvolking’ maar ‘internationalisering’

Het eufemisme van het jaar is al gekend

Eén op de drie Belgische inwoners is allochtoon, meldt ons Statbel, het officiële bureau voor statistiek. Zowat de helft van die allochtone populatie is van niet-Europese afkomst, Marokko voert de lijst aan. 12,4 procent van de bevolking heeft niet eens de Belgische nationaliteit. Voor de gedetailleerde cijfers: zie Doorbraak van 14/11.

Belangrijk is natuurlijk welke realiteit er achter die cijfers schuilt, welke mechanismen en processen: de sociopolitieke lezing dus. Uiteraard vormen ze vooral voor rechts een teken aan de wand. Voor het Vlaams Belang bevestigt het de these van de omvolking, een beladen term die zou wijzen op een geplande demografische zuivering zoals de nazi’s ze toepasten in bezette gebieden (Umvolkung), maar ook de Sovjet-Unie na de 2^de wereldoorlog en het huidige China in o.m. Tibet en Mongolië, waar de massale import van Han-Chinezen de regionale cultuur moet verdringen.

Ondergaan wij op die manier een omvolking? Worden er mensen gedeporteerd of gedwongen tot assimilatie? Het zit iets subtieler in elkaar, en daarvoor moeten we weer even de geschiedenisboeken in duiken.

Neutrale restnatie

We weten ondertussen allemaal dat België een geconstrueerde entiteit is, ontstaan in de 19^de eeuw als een soort restnatie en bufferstaat.

Nadat het Weense Congres in 1816 het post-Napoleontische Europa had herschikt (waarbij Nederland ons gebied kreeg toebedeeld) en na de Belgische revolutie in 1830, moest er orde op zaken worden gesteld. Het Verdrag van Londen in 1839 bepaalde uitdrukkelijk de neutraliteit van de Belgische natie in het delicate machtsevenwicht tussen Frankrijk, Duitsland en Engeland. Meteen de drie economische grootmachten én cultuurnaties in West-Europa.

België is dus de uitkomst van een internationale koehandel, het laatste stuk van een puzzel dat niet helemaal past maar mits enig wringen toch op zijn plaats blijft. Het Belgische artefact overleefde het Frans-Duitse conflict in de 19^de eeuw en twee wereldoorlogen in de 20ste (die ons zelfs wat extra grondgebied opleverden), maar kreeg steeds meer te maken met zijn innerlijke inconsistentie, het gebrek aan organische samenhang waardoor zoiets als een ‘volk’ ontstaat.

We zijn het bordeel van Europa, waarvan de ‘diversiteit’ sinds de 19^de eeuw door de internationale gemeenschap is opgelegd als een teken van non-identiteit

De Belgische neutraliteit impliceert namelijk dat het land zich low profile moet opstellen en als operettenatie dient te functioneren, een soort decor voor de internationale politieke setting. Daarbinnen is geen waarlijke culturele gisting mogelijk, identiteit beperkt er zich louter tot een evenwicht tussen taalgroepen, levensbeschouwingen, religiën, subculturen, enz. Het fameuze Belgische compromis is er de motor van, de eindeloze reeks staatshervormingen de karikaturale emanatie.

Met andere woorden: we zijn het bordeel van Europa, waarvan de ‘diversiteit’ sinds de 19^de eeuw door de internationale gemeenschap is opgelegd als een teken van non-identiteit. 

Alle breuklijnen moet weggemasseerd worden met lulkoek over surrealistische vindingrijkheid. Vlamingen en Franstaligen zijn gedoemd om te cohabiteren tegen wil en dank, en de allochtone instroom wordt daartoe aanzien als een soort glijmiddel. Europa ziet dat het goed is, en beschouwt België als de canapé voor de Europese en internationale VIP-cenakels. Het koninklijk Hof wordt verondersteld het ultieme ‘bindteken’ te zijn, het levert nog altijd het staatshoofd en het staat borg voor het Belgische operette-imago, wreed verstoord door ene Donald Trump die van een hell hole gewaagde. Gelukkig is dat ook weer verleden tijd.

Voor de rest is er Manneken Pis, het bier en de chocolade: de folkloristische pseudo-identiteit van België wordt wereldwijd van Tokio tot New York gecelebreerd. Waar klagen we over.

Mentale slijtageslag

Karima en Mohammed, twee undercover-allochtonen door VRT-Pano opgevoerd om te bewijzen dat Vlaanderen ‘xenofoob’ is

Onnodig te zeggen dat in heel deze constructie identitaire bewegingen als het Vlaams-nationalisme verdacht zijn, en niet passen in de internationalistische blauwdruk die de nv België ingeprent kreeg. Alle volken, zeker Duitsers en Fransen, mogen een nationalistische reflex hebben,- dan heet het patriottisme of chauvinisme,- maar deze van de Vlamingen is xenofoob en racistisch, zo wil het de politiek correcte doctrine die vandaag in de media bon ton is.

Het is in die context dat men het opmerkelijke interview met VUB-demograaf Patrick Deboosere in De Standaard van 14/1 moet lezen. Deboosere laat de loftrompet schallen over migratie, hoe meer import van buitenlanders hoe liever, maar weigert van ‘omvolking’ te spreken: we internationaliseren gewoon. Alles versmelt met elkaar, en dat is een verrijking, zet de grenzen wijd open. Wie dat niet snapt staat aan de foute kant van de geschiedenis en behoort tot ‘een gemeenschap die stilstaat en niets te bieden heeft.’

Meteen kunnen we de inburgeringskwestie voor goed ter zijde schuiven: niemand moet nog inburgeren want er is geen referentiecultuur.

Onder de kosmopolitische boventoon zit een andere, tamelijk hallucinante, oikofobe boodschap waar De Standaard blijkbaar geen weerwerk tegen biedt: in de optiek van onze VUB-demograaf is ons eigen cultureel identiteitsbesef -de handhaving van het Nederlands als voertaal incluis- een nutteloos en gevaarlijk obstakel tegen een universum van ‘gemeenschappen die naar elkaar toegroeien’. Het aardsparadijs is nabij. Meteen kunnen we de inburgeringskwestie voor goed ter zijde schuiven: niemand moet nog inburgeren want er is geen referentiecultuur.

‘Omvolking’ is dan inderdaad een foute term: het gaat meer om een mentale slijtageslag waarbij we er gewoon moeten aan worden dat een bakker in pakweg Denderleeuw ons eerst in het Frans of Engels aanspreekt, dat vrouwen op straat in een zak rondlopen terwijl mannen er aanstoot aan nemen als uw vrouw dat niet doet, en dat er af en toe eens een vuurgevecht tussen drugclans voor uw deur uitbreekt. Of een oudejaarsfeestje van allochtone jongeren die uw auto in de fik steken. Het zijn wat kleine ongemakken die bij de internationalisering horen.

Deboosere weet verdomd goed welke spanningen deze wollige utopie van de linkse intellectuele elite voortbrengt, en hij weet perfect dat de opgang van het Vlaams Belang niet zomaar een teken van ‘achterlijkheid’ is, maar een signaal van diep onbehagen. Hij kent de cijfers en de feiten, en weet dat het open en tolerante België ondertussen dé draaischijf is geworden van het internationale (!) moslimterrorisme. Hij weet tenslotte dat de dominante populatie met migratie-achtergrond, de Marokkaanse moslimgemeenschap, helemaal niet wil coëxisteren met andere culturen, laat staan dat ze zich zou willen integreren in een Westers-Europese leidcultuur.

Nieuwe electorale vijvers

Kristof Calvo (Groen): oproep tot het verdelgen van rechtse ‘virussen’  

Sammy Mahdi (CD&V), staatssecretaris voor Asiel en Migratie, mag zich met zijn Irakese roots dan wel profileren als perfect geassimileerde model-allochtoon, de nieuwe Belgen zullen zich niet geroepen voelen om in zijn voetsporen te treden: wie Ecolo en de PS in Brussel bezig ziet, beseft dat de politieke marketing allochtone doelgroepen net niét aanraadt om zich te integreren.

Meteen lopen we tegen de echte agenda aan van het pro-migratiediscours en de open-grenzen-doctrine: een strategie van de linkerzijde om een nieuwe, uitdijende electorale vijver te creëren, waarin nieuwe Belgen een dam vormen tegen het misverstand dat Vlamingen aan een identiteit zouden moeten vasthouden. Dat voorrecht komt namelijk aan de religieuze subcultuur toe. 

Dit gaat wel degelijk over demografische manipulatie en institutioneel geweld, met het oog op een politieke machtsverschuiving.

 ‘Ook de komende twintig jaar zal de samenleving diverser en gekleurder worden’ juicht Deboosere. Gekleurder weet ik niet, want op het einde is alles chocobruin, maar alleszins niét diverser. Er zal ons vooral dringend verzocht worden om water in de wijn te doen en niét uit te komen voor wie we zijn. Andermaal: geen omvolking in de traditionele zin, wel een bestudeerde verdunningstechniek die zal leiden tot een electorale omslag. Zo hopen de Calvo’s van deze wereld.

Dit gaat wel degelijk over demografische manipulatie en institutioneel geweld, met het oog op een politieke machtsverschuiving. Ik wil daarbij nog opmerken dat de grootste vijand van de Vlaming zijn eigen gebrek aan cultureel zelfbewustzijn is. Men ziet het aan de haat van de Vlaamse culturo’s tegen elke autonomistische tendens, hun liefde voor het Belgique à papa én het Koningshuis, maar ook de knulligheid van de Vlaamse cultuurpolitiek à la Jambon, de manier waarop het groots aangekondigde Museum voor de Vlaamse Geschiedenis afbrokkelde tot het formaat van een website, en last but not least: de manier waarop wij onze taal mismeesteren.

De opgang van een met Engelse woorden doorspekte tussentaal (zonder twijfel een vooruitgang voor de internationalisten), de analfabetisering die zich doorzet in het onderwijs waardoor zelfs hogeschoolstudenten geen deftige zin meer kunnen formuleren, teksten in kranten en magazines die krioelen van de fouten: geef nu eens één goeie reden waarom nieuwkomers Nederlands zouden moeten leren en onze cultuur omarmen. Misschien is de culturocide wel gewoon een suicide en kan het de gemiddelde Vlaming geen fluit schelen of ‘woud’ al dan niet met een d achteraan wordt geschreven.

Da gade gij nie bepale. OK, maar kom nadien niet klagen. Hoe noemt men een volk dat zich geruisloos laat ‘internationaliseren’? En wat valt er dan eigenlijk nog ‘om te volken’?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Bart en Kaat in hondjespositie

Een minister van Gelijke Kansen ruikt zijn kans

Het Capitool in Washington is nog maar net bestormd -door de VRT ietwat voorbarig als ‘dé gebeurtenis van 2021’ betiteld- of we kregen al een veel belangrijker nieuwsfeit op ons bord: de clash tussen seksuologe Kaat Bollen en de Psychologencommissie, die de bloeiende borstenwinkel van Kaat onverenigbaar acht met ‘de waardigheid van het beroep’. Ze kreeg een blaam en in beroep een nog grotere blaam, waarna Vlaams minister voor Gelijke Kansen Bart Somers het voor haar opnam. 

Het is voor een filosoof niet simpel in deze gewichtige kwestie een oordeel te vellen, ik heb er dagen over getobd. Voor wie het opnemen? De achterlijke Commissie die aanstoot neemt aan een jarretel? De mediageile seksconsulente? Toch niet voor de blauwe ridder die fulmineert tegen de ‘kledingpolitie’ maar zelf de grootste vertegenwoordiger is van de morele weldenkendheid in Vlaanderen, zie de veroordeling van het Aalsters carnaval en zijn pleidooi voor de inquisitie-achtige praktijktests? De man die, mocht er een deontologische kamer voor politici bestaan, al lang geschorst zou zijn wegens reputatieschade voor het beroep, zie de fameuze venstervlucht afgelopen zomer uit het Vlaams Parlement?

Het perfecte huwelijk

Tegen zo’n argumenten kan geen Commissie op (Foto HBvL)

De interventie van Bart Somers in de Bollenkwestie lijkt wat op de hond in het spreekwoordelijke kegelspel: een minister van gelijke kansen die het opneemt voor een nymfomane BV die men, aan haar bh-maat gemeten, toch moeilijk kansarm kan noemen. Sinds de legendarische uitzending van ‘De Pappenheimers’ in januari 2011, waar het vooral over schaamhaar ging of beter het scheren ervan, rees haar ster tot duizelingwekkende hoogtes, en verdrong ze genadeloos de naar de menopauze afglijdende Goedele Liekens, inzake seksadvies aan de Vlaamse huisvrouw.

Het vermoeden rijst dat de zelfverklaarde Minister van Samenleven via deze hondjespositie de kans zag om nog eens de voorpagina’s te halen.

Bart en Kaat zijn politieke vrienden (in 2018 stond ze op een liberale lijst in haar thuishaven Hechtel-Eksel), dus dat scheelt wel. Het vermoeden rijst ook dat de zelfverklaarde Minister van Samenleven via deze hondjespositie de kans zag om nog eens de voorpagina’s te halen in coronatijden. Noteer overigens dat la Bollen haar titel vrijwillig inleverde en zo een gouden publiciteitsstunt afleverde voor haar bloeiende praktijk met aanpalende seksshop. Een zakenmodel dat perfect klopt en mee wordt beheerd door haar echtgenoot en reclameman Ian Thorne, waarmee ze in 2015 in het huwelijksbootje stapte. Dat gebeuren bleef niet onopgemerkt, onder meer omdat de dienstdoende ambtenaar op zijn sjokkedijzen viel bij de aanblik van Kaats decolleté en vooral de inhoud ervan.

Aan dit huwelijk besteedde ik uitgebreid aandacht in een wetenschappelijk artikel, waarvan ik toch de afsluiter wil citeren: ‘Seks is eigenlijk simpel, en geen wetenschap waard. Hoogstens is het amateurkunst die geen opleiding vereist en dus ook geen instructeurs’. Anders gezegd: minder blabla en meer boemboem.

Pseudowetenschap

Psychologen vormen echter een typische beroepsklasse die de blabla tot noodzaak verheft, dat hebben ze gemeen met de reclamesector en nog een boel andere nepberoepen.

De stoet van therapeuten die rond trekt om onze ziel te masseren, verkondigt het ongeluk van de mens, zijn emotionele onbekwaamheid, en van daaruit hun onmisbare inbreng. Ik weet het zeker, ik ben er een paar keer mee in contact gekomen omwille van familiale redenen: de psychologie is een arrogante pseudowetenschap die ‘problemen’ creëert, syndromen, complexen, noem maar op, en vervolgens een therapie uitkient om u langs de kassa te laten passeren. Het verbaast me niets dat die fameuze Commissie als de dood is voor de ultieme blamage als dat zou uitkomen.

Samengevat:

Bart Somers en Kaat Bollen zijn twee opblaaspoppen die een verbeten strijd leveren tegen hun eigen irrelevantie. 

Daardoor hebben ze elkaar gevonden in een schimmige kruistocht tegen een al even schimmige beroepsorde van gediplomeerde kwakzalvers. Tover ze alle drie weg (Kaat, Bart, de zielknijpers) en de wereld zou al een stuk beter zijn, maar helaas, zo zit het niet in mekaar. Er moet onzin blijven om de zin te snappen. De minister van samenleven zal blijven praktijktesten en de seksuologen zullen blijven het menselijk schaamhaar millimeteren. En de Commissie… tja.

Maak kennis met het planetaire festival der overbodige noodzaken, waarvan zeker ook deze blog een vaste waarde is. Zonder Kaat of Bart of soortgelijken bleef het hier ook stil, begrijpt u. Leve de blabla.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Humor is een ernstige zaak

… en kunnen we niet overlaten aan TV-komieken

Mocht ik ooit een leerstoel aan de universiteit willen bekleden, dan zou het deze van de humorologie zijn. Verre van een opleiding voor stand-up-comedians, zou het gaan om een zeer serieuze studie van de menselijke lach en alles wat dat uitlokt. De grap als constructie en de ironie als deconstructie. Het verband tussen lachen en spotten, de grammatica van de cartoon, het carnaval als uitlaatklep, de relatie tussen humor, taboe en seks, en niet te vergeten: de positie van de grappenmaker, nar, clown zelf.

Originele cover van De Costers ‘Ulenspiegel’

De link tussen humor en taboe-overtreding lijkt vanzelfsprekend, sinds Freud er zijn essay Der Witz und seine Beziehung zum Unbewußten (‘De grap en zijn relatie met het onderbewuste, 1905) aan wijdde. Ik heb die piste in mijn boek ‘Politiek incorrect’ verder geëxploreerd: waar gelachen wordt, trillen heilige huisjes op hun grondvesten. Er zijn de Mohammed-cartoons en Charlie Hebdo, er is het carnaval als subversief volksfeest, er zijn de oerwoudkreten op het voetbalveld.

We hebben als Vlamingen een historisch erfgoed van politieke satire om U tegen te zeggen: in het middeleeuwse Reinaert-epos worden de wereldlijke én kerkelijke macht te kakken gezet. In Tijl Uilenspiegel verschijnt de schelm-rebel, door Charles De Coster gesitueerd in het de door Spanje bezette Vlaanderen van de 16^de eeuw (La légende et les aventures héroiques, joyeuses et glorieuses d’Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au pays de Flandres et ailleurs, 1867).

Maar we zijn ondertussen 2021 en de katholiek-Spaanse inquisitie heeft via een aantal tussenstappen plaats gemaakt voor de Orwelliaanse controle op woorden en ideeën. En helaas is het Aalsters carnaval, afgezien van de UNESCO-ban, toch ook maar een driedaagse uitspatting waarna de straten worden schoon geveegd en iedereen back to normal gaat. Uilenspiegel is zoek, of misschien is hij wel een stand-up comedian geworden. Het wordt het voorwerp van een volgend boek(je): humor kan zich tegen de macht keren, maar er ook een perfect duo mee vormen.

Van Hoste tot Kharmach: humor als entertainment

Geert Hoste, de vader van de Vlaamse stand-up comedy, die in de slipstream van paarsgroen bekend werd

Lachen is gezond en lucht op, en laat dat nu net het probleem zijn. De therapeutische functie van humor plaatst meteen de grappenmaker in het juiste perspectief: de middeleeuwse hofnar was bewust bedoeld als uitzondering. Hij mocht meer dan de anderen, die via de lach hun negatieve energie kwijt konden. Hij zuivert dus de geesten en regelt de lichaamsvochten (waar het Latijnse woord humor vandaan komt). Anders gezegd: de nar heeft een discrete link met de macht en reguleert de censuur. Oeps, en wij maar denken dat humor de machthebbers zou verontrusten.

Deze functie van komiek-therapeut werd bij ons sinds de jaren ’90 op een briljante manier vertolkt door Geert Hoste, peetvader van de Vlaamse comedy-scène. Hij is een linksliberaal uit de Verhofstadt-omgeving, die het postmoderne stadium van de humor in Vlaanderen heeft ingeleid: macht moet kunnen lachen, ook met zichzelf, waarna heel de zaal uitbarst in applaus en iedereen tevreden naar huis gaat.

In een show van Hoste opgevoerd worden was een erezaak en goed voor de reputatie, om het even hoe diep hun broek afzakte.

Tijdens zijn op televisie uitgezonden eindejaarsconférence werd er ingezoomd op de aanwezige politici die glunderden als met hen de draak werd gestoken. In een show van Hoste opgevoerd worden was een erezaak en goed voor de reputatie, om het even hoe diep hun broek afzakte. De conférencier leek zich van geen kwaad bewust, profileerde zich als mensenrechtenactivist, ambassadeur van het Rode Kruis én van het automerk Mercedes-Benz. Hoste trad op als spotter en was tegelijk een troetelkind van het establishment, met de Vlaamse publieke omroep als drijvende kracht.

In het zog van Geert Hoste verscheen een hele rist Vlaamse stand-up comedians, waarvan Philippe Geubels momenteel de populairste is. Dat heeft een reden: de Vlaming erkent en omarmt er zijn eigen knullige Ik in. 

Pascalleke, nen dagschotel 

Geubels is van het televisiescherm niet weg te slaan. Hij is een van de rijkelijk betaalde ‘schermgezichten’ waar de VRT blijkens een recente audit peperdure exclusiviteitscontracten mee afsloot. Zijn trage nasale dictie, gecombineerd met een sullig uiterlijk en voorgeschiedenis van de Colruyt-rekkenvuller, maken hem tot herkenbare Vlaming die met onversneden tooghumor op onze lachspieren werkt, gemiddeld om de 15 seconden. Het publiek is daarop geconditioneerd en functioneert als perfecte lachband. Hij duikt ook regelmatig op als komische sidekick van kwisprogramma’s als De Slimste Mens ook weer vanuit hetzelfde stereotype.

Is Geubels een Uilenspiegel? Neen, veeleer een neuzelende Lamme Goedzak. Alle onderwerpen worden netjes neergezet in een stramien van Vlaamse joligheid die ook in Nederland veel succes heeft. Vlaanderen telt momenteel een twintigtal van die entertainende komieken. Ze zijn de metamorfose van de moppen tappende nonkel tijdens het communiefeest. Soms moet ik lachen maar dikwijls ook geeuwen.

De Vlaming wil vooral zichzelf herkennen als een sympathieke knol die het allemaal niet te ingewikkeld maakt en veel kan relativeren.

Recent verscheen aan het Vlaamse comedy-firmament de moslim van Marokkaanse afkomst Kamal Kharmach. Een product van Humo’s Comedy Cup en op zich best grappig. Maar hij stelt bij voorbaat zijn grenzen en verkondigt in alle interviews dat hij nooit met de islam zal lachen. Wat in de Hoste-tijd nog kon, lijkt voorbij: de geteleviseerde humor is het eindproduct van een doelgerichte politiek correcte selectie. De parochiezalen en culturele centra, waar de comedians mogen warm lopen, functioneren als filters. Een komiek als Kris Van Spitael wordt genadeloos uitgerangeerd.

De Vlaming wil vooral zichzelf herkennen als een sympathieke knol die het allemaal niet te ingewikkeld maakt en veel kan relativeren. Het duo Gaston & Leo heeft die missie met veel succes volbracht. Soms best grappig, jawel, maar geen schijntje boosaardigheid. Eind 2020 kaapte de VRT het absoluut kijkcijferrecord weg met de kerstspecial van F.C. De Kampioenen. Goed voor bijna 2,3 miljoen kijkers, dat moet zowat de helft zijn van heel de Vlaamse populatie, zuigelingen en kleuters meegerekend. VTM, ween van spijt en gooi uw kroon naar de VRT! De serie loopt al sinds 1990 en bestaat sinds 2011 alleen nog uit herhalingen. Het verdwijnen van deze autistische sitcom zou in Vlaanderen een revolutie veroorzaken: het politieke establishment moet zich nog niet direct ongerust maken.  

Ontslagen cartoonisten

Terug naar ons referentiemoment, de aanslag op de Charlie-Hebdo-redactielokalen in januari 2015, nu net zes jaar geleden. Historisch wortelt dit satirisch magazine in de revolutionaire sfeer van ’68, toen het nog Hara-Kiri heette. De blasfemische toon van Charlie jegens de islam is gekopieerd vanuit de 68-kritiek tegen de betutteling van de katholieke Kerk en de clerus.

De cartoon of spotprent is, meer dan enige gesproken comedy, het toppunt van politiek incorrecte humor. 

Helaas zitten we in een andere realiteit. Sinds cartoonist Patrick Chappatte in 2019 bij The New York Times werd wandelen gestuurd na een ‘antisemitische’ spotprent, en de krant zelfs besliste om gewoon géén cartoons meer te publiceren, is de trend gezet: de mainstream media zullen het genre afstoten wegens oncontroleerbaar en disruptief. De autocensuur op artikels is efficiënt, maar spotprenten lijken nogal eens door de mazen van het net te glippen. Dus wordt het net dichtgetrokken. In 2012 al kreeg cartoonist Erwin Vanmol bij Knack te horen dat hij ‘niet meer in het concept paste’.

De cartoon of spotprent is, meer dan enige gesproken comedy, het toppunt van politiek incorrecte humor. Ooit was hij hét kroonjuweel, uitstalraam en publiekstrekker van de vrije pers. Het is een beeldtaal die onmiddellijk naar de buik en onderbuik grijpt, bij mensen met elk opleidingsniveau, en zonder aanloop de onfatsoenlijke karikatuur etaleert. Dat hebben de Charlie-redacteurs moeten bekopen toen ze Mohammed aanpakten. De overlevenden van de aanslag werken ergens in een bunker op een onbekend adres, met 24/7-bescherming: ze zijn letterlijk ingesloten én uitgesloten, een cordon sanitaire in een universum van de censuur. Ondanks alle sympathiebetuigingen hopen de mainstream media in stilte dat ze uitsterven en met hen het magazine zelf.

De trend lijkt algemeen. Terwijl de comedy-humor door de audiovisuele media gecontroleerd wordt, is de cartoon onderhevig aan een ban door de geschreven pers. Racisme is de universele stoplap waarmee men de censuur legitimeert, in diverse passe-partouts gegoten zoals de ‘vrijheid van godsdienst’, het verbod op beledigingen en hate speech, en het hoogst bizarre concept islamofobie.

Zoek de muis

In dit universum wordt onversneden, taboeloze humor bijna een ondergronds fenomeen. Zelfs ‘alternatieve’ media als Doorbraak ontsnappen niet altijd aan politiek correcte zelfcensuur. Maar humor is gelukkig polymorf en quasi ongrijpbaar. Mogelijk is het tijdperk van de satire voorbij, althans in haar gemediatiseerde vorm. Het genre lijkt uit te wijken naar het internet, waar het overleeft via de memes, parodische schotschriften en dubieuze filmpjes. Facebook en Twitter waken over de goede smaak, maar het is dweilen met de kraan open.

Humor is het krachtigst als het die naam niet krijgt, verpakt zit in iets anders.  

Het register zal alleszins moeten uitgebreid worden. Comedy, klassieke satire en cartoon zijn te smal, te afgelijnd om de politiek correcte censuur te omzeilen. Persoonlijk geloof ik sterk in een onderkoelde, gemaskerde vorm van ironie die verscholen zit in quasi-ernstige teksten. De dubbele bodem dus, waarbij men zich gaandeweg afvraagt of het nu ‘serieus’ bedoeld is of niet. Dat prikkelt de lezer en verwart de gedachtenpolitie. Aangekondigde grappen en bordjes met het opschrift ‘dit is satire’ zijn vandaag gewoon onnozel. Ze werken alleen nog in een gecontroleerde context van performers, schrijvers en tekenaars die zich aan een script houden.

Humor is het krachtigst als het die naam niet krijgt, verpakt zit in iets anders. Misschien hoeft het dan zelfs niet zo bedoeld te zijn, en kan iets komisch worden omdat we het komisch vinden. Het zijn dus de toeschouwer, de lezer en de kijker die de grap creëren, en daar hebben ze geen media meer voor nodig.

Onthoud: humor is een ernstige zaak, te ernstig om overgelaten te worden aan TV-komieken. Wordt alleszins vervolgd.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Komaan rechts Vlaanderen, zeg nu gewoon: Trump is (was) een charlatan

 

Ik heb geen zin om nog veel inkt aan het geval Trump te verspillen. Na hem aanvankelijk veel krediet gegeven te hebben, doorzag ik hem al vrij snel als leugenaar en charlatan. Dat werd me bij rechts Vlaanderen niet in dank afgenomen.

Dat het zo eindigde, is bijna komisch, ware het niet dat er toch vijf doden vielen bij die groteske ‘bestorming’ van het Capitool, waarbij de ordediensten het vreselijk lieten afweten.

Voor mij blijft het een Amerikaans fenomeen en moeten de Amerikanen dit trauma ook verwerken. Zoals ik zei: de volgende president moet saai en degelijk zijn, een overgangsfiguur die de brokken moet lijmen in een land dat geen natie meer is. Waarbij ook genoteerd moet worden dat hun kiessysteem aan herziening toe is: veel te complex, soms zelfs chaotisch, hier en daar procedurematig een doolhof.

 

Ja, natuurlijk is het relevant dat 70 miljoen Amerikanen voor Trump hebben gestemd. Die analyse moet nog gemaakt worden, maar vast staat dat de verpauperde onderkant van de samenleving de harde kern vormt van zijn electoraat. Het zijn ook die mensen die in Washington, aangevuurd door hun grote leider, het parlement bestormden en, eens binnengeraakt, niet meer wisten wat gedaan en dan maar wat selfies namen of spullen vernielden. Waarbij de gehoornde ‘QAnon-sjamaan’ onbetwist de show stal. Eentje nam een souvenir mee naar huis, een soort zuil. De zieligheid ten top.

Zoals ik in een komend essay zeg: een natie zonder sterke, mondige middenklasse is ten dode opgeschreven.

Dat de republikeinen nu in grote getale hun kar draaien, Trumps gewezen opperlakei en vice-president Mike Pence voorop, is een kwestie van politiek opportunisme. Dat deze partij compleet het noorden kwijt is, en zonder ideeën of principes de rattenvanger achterna liep, dat zal moeten uitgezweet worden. Maar nogmaals: dat is een Amerikaans probleem.

 

Ik zou het intussen appreciëren mochten Vlaamse politici ter rechterzijde, bijvoorbeeld Theo Francken (N-VA) en Gerolf Annemans (VB) om ze niet te noemen, erkennen dat ze zich vergist hebben en dat Donald Trump niét de grote visionair is waarvoor ze hem aanzagen. Zoiets erkennen is eervol, ook al is het rijkelijk laat.

Het zou ook fijn zijn mochten de verspreiders van hallucinante complottheorieën -met als nieuwste variant het ‘bewijs’ dat Antifa achter de bestorming zit- tot bezinning komen, en toegeven dat dit niets meer met politieke incorrectheid te maken heeft maar alles met verblinding.

Dat ze vooral niet denken dat dit ‘rebels’ is of een teken van scherpzinnigheid. We moeten met harde feiten voor de dag komen, niet met mistige fata morgana’s. We moeten durven analyseren, fileren, ten gronde, maar ook kritisch blijven voor onszelf.

 

Dat is nog altijd de grondslag van de scepsis, het kritische vrijdenken.

Wie in adoratie vervalt, of in hardnekkige ontkenningsretoriek, is geen haar beter dan het religieuze fundamentalisme dat we zo graag aan de kaak stellen.

Morgen dus dat fameus essay over religie, armoede en domheid. Prettige vrij-dag nog.

Is religie een armoedefenomeen?

Paus Franciscus begroet een lachende dakloze op de Werelddag voor de Armen (foto RKKERK.NL)

Pleidooi voor een verlicht materialisme

Af en toe merkt iemand eens op dat heel deze coronaramp nauwelijks of geen opstoot van religieuze beleving heeft veroorzaakt. De kerken zitten niet vol om God te smeken ons van het virus te verlossen, er worden geen ommegangen georganiseerd, er is geen Sint Rochus-revival -de heilige die bij middeleeuwse pestepidemieën bijzonder populair was-.

Hooguit wordt er hier en daar wat gepreveld over onthaasting, het herontdekken van traditionele waarden zoals gezin, huiselijkheid en zelf tomaten kweken, maar religieus kan men dat niet noemen. Er worden gelukkig ook geen heksen meer verbrand, het blijft bij geroezemoes op Twitter. God en Satan zijn morsdood, en ook corona kon hen niet reanimeren. Waaraan ligt dat, en is het een goede zaak?

Armoede en ascese

Salvador Dali: ‘De verzoeking van Sint Antonius’ (1946)

Er is natuurlijk de wetenschap en de onttovering van de wereld, een fenomeen dat door de Duitse socioloog Max Weber (1864-1920) werd aangekaart: het magisch denken en het geloof in een metafysische orde zijn niet meer van deze tijd. De nieuwe priesters hebben witte schorten. Ook al wordt er gefoeterd op Marc Van Ranst, we geloven toch liever in de virologen, het labowerk, de Big Pharma en het reddende spuitje, dan in wijwater of gebeden.

De Kerk heeft het gevaar van het materialisme altijd beseft: rijkdom roept de duivel op.

Die intellectuele ommekeer, die haars gelijke niet kent in de geschiedenis, is vanuit de renaissance overgevloeid in de Verlichting, en leidde dankzij de industrialisering tot de opstart van de echte motor van emancipatie: een actieve burgerij en nadien een brede middenklasse. Mensen die hun bestaan op orde krijgen, kunnen leven in plaats van overleven, zelfs wat geld opzij leggen, en dat alles in een min of meer stabiel en billijk politiek systeem waar ze ook vat op hebben. Waarom zouden ze nog in zoiets mistigs als een bestierend Opperwezen geloven, of een Boek dat alles uitlegt en voorschrijft?

Voor het religieuze denken is dat slecht nieuws. De Kerk heeft het gevaar van het materialisme altijd beseft: rijkdom roept de duivel op. Ook al muntte ze zelf uit in barokke verblinding, met de Sint Pietersbasiliek in Rome als absoluut centrum. Het ideaal van armoede en ascese vertrekt simpelweg vanuit de logica dat lichamelijke verzorging, verbonden aan een zekere materiële welstand, mensen zelfstandig, slim en kritisch maakt. Net daarom was het beter alles aan de Kerk af te staan, en trok de Heilige Antonius, afkomstig uit een welgestelde familie, de woestijn in, om zich in de verzengende hitte aan visioenen over te geven. De woestijn, waar alle grote religieuze fata morgana’s ontstonden, ook die van ene Mohammed.

Een voorbeeldfunctie hebben die in lompen geklede profeten. Verstandige autoritaire regimes gooien het daarom op een akkoordje met de heersende clerus, teneinde bij het volk elke liberale ambitie de kop in te drukken en spirituele verdieping te verkiezen boven economische vooruitgang of intellectuele vrijheid. Dat is tot op vandaag zo de strategie van het theocratische regime in Iran.

In de 19^de eeuw ontstond de Christelijke arbeidersbeweging als een soort dam tegen de socialistische én liberale goddeloosheid: werkmensen mochten wel een menswaardig bestaan hebben, anders worden ze lastig, maar bescheidenheid was een deugd en men moest zijn plaats kennen in een door God geschapen wereld. Het plezier, de rijstpap met zilveren lepeltjes is iets voor na de dood. Noteer dat zelfs de huidige Paus Franciscus pleit voor een ‘arme kerk van de armen’. 

De revolte van de boomers

Mei ’68: de revolte der fils-à-papa’s. Het waren de ouders die door hard werken hun kinderen naar de unief konden sturen.

Tot diep in de 20^ste eeuw was de geëmancipeerde burgerij een elite, een pseudo-aristocratie die het nut van religie voor het gepeupel best wel inzag. Kerk en Kapitaal vormden een perfect tweespan. Pas na de 2^de wereldoorlog kwam de fameuze middenklasse echt uit de verf, en synchroon voltrok er zich een drastische secularisering, een afname van de invloed van de katholieke kerk in politiek, onderwijs, cultuur. Vandaag is het katholiek onderwijs nauwelijks nog katholiek (het zoekt zelfs nieuw cliënteel bij de moslimgemeenschap) en schaamt een Christelijke partij als de CD&V zich bijna voor die eerste letter. Volgens recent telwerk gaat nog 6% van de Vlamingen ’s zondags naar de kerk. Dat was in de jaren ’50 nog anders. 

Mei ’68 was eerder het resultaat dan het vertrekpunt van een emancipatiegolf, anders waren die ‘revolterende’ studenten nooit op de unief geraakt.

Men duidt mei ’68 aan als het grote keerpunt. Maar de secularisatie was toen al volop aan de gang, en men vergeet dat de studenten die de straatstenen uitbraken, zelf kinderen waren van mensen die een zekere welstand hadden bereikt dankzij het na-oorlogse Wirtschaftswunder. Mei ’68 was eerder het resultaat dan het vertrekpunt van een emancipatiegolf, anders waren die ‘revolterende’ studenten nooit op de unief geraakt. Dat de beweging gekaapt werd door cultuurmarxisten met hun Lange Mars door de Instellingen, heeft mogelijk wel te maken met het fils-à-papa gehalte van de deze kinderen-van-de-revolutie. 

De dood van God, zoals Nietzsche het met gevoel voor drama én ironie betitelde, heeft dus een banale oorzaak: het verdwijnen van beperkte elites te voordele van een consumerende én mondige meritocratie, doorgaans middenklasse genoemd. Mensen die geloven in eigen kunnen en dat koppelen aan een eis tot intellectuele vrijheid, met een minimum aan betuttelend gedoe.  Vandaag versterken het internet en de sociale media dat nog: iedereen met een GSM, tablet of PC is een God in het diepst van zijn gedachten.

Het schaduwgevecht van de atheïsten

Etienne Vermeersch (1934-2019): levenslang afrekenen met God

Het lelijke gezegde dat de moderne mens alleen nog afgoden aanbidt,- zoals daar zijn: welstand, luxe, auto, huis, reizen, internet- gaat in wezen terug op het ascetisch ideaal van Sint Antonius. Hoe meer armoede, hoe meer spiritualiteit, hoe meer ‘echte’ beleving van het authentieke. Maar dat is natuurlijk een cirkellogica. Wat is echt, wat is authentiek? De begrippen ‘afgoderij’, ‘bijgeloof’ en ‘blasfemie’ hebben alleen betekenis voor een gelovige. Je kunt God niet belasteren als je niet in hem gelooft, en als je in geen enkel opperwezen gelooft, ben je ook geen a-theïst maar gewoon een naakte aap met een GSM.

De vraag blijft: is God er voor de armen? En hoe pervers is de relatie tussen religie en armoede dan wel? En hoe die link verbreken? De verstokte atheïsten en vrijzinnigen voeren een schaduwgevecht met een God waarvan ze het bestaan ontkennen maar ook niet los van komen. Het was het levenslange kruis van Etienne Vermeersch. Het communisme heeft daarbij de wagen voor het paard gespannen: je emancipeert een mens niet door hem zijn religie af te pakken. Dat was ook een zware denkfout van de Franse Revolutie, met haar aan de hysterie grenzende Christofobie, de confiscatie van kloosters en kerken, het verbod op erediensten, en – toppunt van belachelijkheid- de instelling van de Cultus van het Opperwezen (Culte de l’Etre suprême), met Maximilien de Robespierre als een soort hogepriester.

Als je in geen enkel opperwezen gelooft, ben je ook geen a-theïst maar gewoon een naakte aap met een GSM.

Terwijl het veel simpeler is: geef de mens eten, drinken, een dak boven zijn hoofd en onderwijs, en de kerken lopen leeg. Op langere termijn wellicht ook de moskeeën. Dat is de clou van dit verhaal over materialisme en emancipatie: de islam is een schimmel die woekert op de allochtone onderkant van de samenleving. Het is vandaag dé religie van het pauperisme, de wereldwijde mix van armoede en domheid, en vermoedelijk is het zelfs de hedendaagse toepassing van het bekende motto van Karl Marx ‘Godsdienst is opium van het volk’ -door Lenin gecorrigeerd tot ‘voor het volk’, namelijk door de machthebbers.

Islam, armoede en geweld

Een Nigeriaanse dorp na een doortocht van Boko Haram (VRT NWS)

De islam is ontegensprekelijk in opmars, vooral in onderontwikkelde landen. Soms neemt hij de vorm aan van een staatsgodsdienst, soms deze van een jihadistische terreurbende zoals Boko Haram in Nigeria. Overal ruikt het naar armoede en de daarmee gepaard gaande mentale achterlijkheid. Het voor velen van ons verbazingwekkende én onaanvaardbare gegeven dat we ons van het juk van de Katholieke Kerk hebben ontdaan, om nu met het moslimfanatisme geconfronteerd te worden, moet economisch ontcijferd worden. Het gaat om een gebrek aan individueel en collectief vooruitgangsdenken, dat zich materialistisch moet vertalen, en dat lukt voorlopig niet.

Het probleem met migranten is niet hun huidskleur en zelfs niet hun taal, maar wel het feit dat ze armoede importeren waaraan een totalitaire religie vast hangt die de pauperreflex cultiveert. De welbekende BMW-Marokkaan wortelt in die achterlijkheid en ambieert tegelijk de Westerse statussymbolen. Maar in plaats van hem het liberale arbeidsethos bij te brengen (werken voor die auto), wordt hij door links in een slachtofferverhaal geplaatst dat geen ruimte laat voor echte zelfverwezenlijking. Van daaruit wenkt dan de drugscriminaliteit als ‘alternatieve’ economie en snel-rijk-strategie. In die context blijft de religieuze logica van rancune en vergelding, de patriarchale clanmentaliteit, de tweedeling tussen gelovige broeders en ‘kafirs’, doorzinderen.

Het probleem met migranten is niet hun huidskleur en zelfs niet hun taal, maar wel het feit dat ze armoede importeren waaraan een totalitaire religie vast hangt

Deze jongeren moeten ‘bekeerd’ worden, maar de-radicaliseringsprogramma’s zijn even nutteloos als hen besprenkelen met wijwater. Pamperen is evenmin een oplossing. Het goede recept heet… onttovering. Niets zo goed tegen fundamentalisme als het autosalon met veel glitter en kredietfaciliteiten. Het besef dat het plezier van deze wereld is, en niet iets van het hiernamaals. Daartoe moeten ze in de ambities en de arbeidsmoraal van de middenklasse betrokken worden, waarin werken de sleutel tot succes en vermogen is, en niet het aanroepen van Allah. 

Natuurlijke immuniteit

Kalkoen met kerstmis: symbool van het hiernumaals op een ‘Christelijke’ feestdag

Dat gebeurt niet in één dag. Maar de sleutel is wel degelijk economisch. De godsdienst moet ‘uitdrogen’ bij gebrek aan voedingsbodem, en daartoe lijkt me het klassieke liberalisme een geschikt vertrekpunt. Met een staat die als kerntaak heeft: het waken over de groei en bloei van een middenklasse waarop de onderlaag kan aansluiten. Faciliteer dat proces, investeer in onderwijs en opleiding, promotie en sociale mobiliteit, ondernemerscultuur. 

Deze dynamische middengroep is meteen ook de motor van een vrije pers en een open debat. Zal de Koran hier stand houden? Ik vrees het voor de ayatollahs. De ironie zal fataal insijpelen, zelfs in een fanatieke doctrine als de islam, en dan wenkt het lot van het katholicisme en zijn pastoorshumor.

Of zoals Bertold Brecht zei: ‚Erst kommt das Fressen, und dann kommt die Moral‘.

Terugkerend waar we begonnen, de huidige pandemie: evolutiebioloog Richard Dawkins zag godsdienst als iets viraals, een besmettelijke ziekte die de menselijke intelligentie aantast en het bewustzijn doet verschrompelen. Maar een anti-religie-vaccin, een uitroeiingsstrategie à la Robespierre, zal niet werken, en integendeel martelaars oproepen. Mohammedcartoons moeten zeker kunnen, maar ze zullen het moslimfanatisme niet uitroeien, eerder integendeel. 

Ik zou zeggen: laten we natuurlijke immuniteit creëren met dosissen verlicht materialisme. Het groteske discours van de cultuurstrijd is een late metafysische dwaling. God staat niet aan onze kant, en evenmin aan de overzijde. Het is de economie die de cultuur bepaalt, niet andersom. Of zoals Bertold Brecht zei: ‚Erst kommt das Fressen, und dann kommt die Moral‘. Geen intellectuele vrijheid zonder materiële onafhankelijkheid. Armoede maakt dom, dat is zelfs fysiologisch zo: ondervoeding doet het brein krimpen.

Geef die kluizenaar iets te drinken, te eten, een pak en een job, dat is goed tegen visioenen. Leve het autosalon, de meritocratie, de totale tewerkstelling, de vakanties naar het zuiden, de kalkoen met kerstmis en de kreeft met nieuwjaar. Alle plezier zit in het heden, schrap de ijle vooruitzichten op het hiernamaals. Helemaal tegengesteld dus aan de idealen van de blootvoetse Heilige Franciscus, met alle sympathie.

Ziezo, het is een beetje lang uitgelopen, dit epistel, maar God laat zich niet voor één gat vangen. Oeps, nu doe ik het zelf, spreken over wat niet bestaat. Theologie voor ongelovigen, dat is een vak dat ik nog wel wil geven als ze het me zouden vragen.

Ite, missa est.

 

Puurs ligt in Vlaanderen, maar dat betekent (jammer genoeg) niets

Zo snel het vaccin er was, zo traag zal het in uw bovenarm terecht komen 

Het hoeranieuws over de hoogbejaarde Jos Hermans (foto) die in een woonzorgcentrum nabij Puurs, waar het Pfizer-vaccin geproduceerd wordt, de allereerste prik kreeg, is alweer verbleekt: het was maar voor de show. Ook al ligt Sint-Amands vlakbij Puurs, het vaccin moet een maandenlange papieren weg volgen van de Pfizer-fabriek naar Europa, vandaar naar België, en dan zo verder naar Vlaanderen, zijn diepvries-hubs, en tenslotte weer naar Puurs en de andere rusthuizen die op het dooie gemakje beleverd worden, als gold het een lading frisdrank.

Even reconstrueren. Pfizer/BioNTech was met zijn vaccin al klaar op 18 november en stelde in een gedetailleerd verslag een effectiviteit van 95% voorop. Begin december keurden de gezondheidsinstanties van het VK het goed en werden er onmiddellijk 40 miljoen dosissen besteld. Dat is ongeveer gelijktijdig met Israël, waar de eerste levering op 9 december al arriveerde en nu al 13% gevaccineerd is via een groots uitgerold programma. Ook de VS zaten op dezelfde snelheid, en ook daar is de goedkeuring van een medicijn niet niks.

Vooral geen snelheidswedstrijd

Europa dacht er nog een hele maand over na, en liet de levering van 200 miljoen dosissen pas van start gaan op 27 december. Een onderzoek van het weekblad Der Spiegel leert dat de EU er 500 miljoen kon krijgen, maar dat de Fransen hun veto stelden en eisten dat een deel van de koek ook naar het Franse Sanofi zou gaan… waar ze pas tegen het eind van 2021 hopen klaar te zijn met het vaccin. Merci-bien.

Ursula von der Leyen kan tevreden achterover leunen en de pakketjes naar de 27 lidstaten laten versturen. Onder meer naar Belgenland, waar de vaccinatiestrategie tot op vandaag helemaal niet op punt staat en er met mondjesmaat wordt ingeënt. ‘Het is geen snelheidswedstrijd’ horen we de verantwoordelijke minister Frank Vandenbroucke samen met zijn experten voortdurend mompelen. Pardon, dat is het wél. Als er niet massaal ingeënt wordt vóór de derde golf, te beginnen bij het zorgpersoneel, zullen er te weinig mensen zijn om het vaccin toe te dienen en stuikt heel het vaccinatieprogramma in elkaar.

Wallonië vaccineert deze week 12000 rusthuisbewoners, Vlaanderen 6700, zowat de helft dus. Niemand kan of wil uitleggen waarom.

Soit, België verdeelt het vaccin aan 40 ‘hubs’, ziekenhuizen met grote diepvriezers. Vanaf dan is het een Vlaamse bevoegdheid, deze van Wouter Beke dus, die toch al zijn sporen verdiend heeft. Wallonië vaccineert deze week 12000 rusthuisbewoners, Vlaanderen 6700, zowat de helft dus. Niemand kan of wil uitleggen waarom. Hallo Wouter? Alles goed verder?

Het vaccin moet dus een driedubbele horde nemen voor het terecht komt waar het moet, namelijk in onze bovenarm. Europees, Belgisch en Vlaams. Deze trein der traagheid gaat doden kosten, terwijl tegelijk een sociale én economische tijdbom tikt. Het is een scenario van laksheid, bureaucratisch geritsel en gewoon slecht management dat zich altijd opnieuw herhaalt. We hebben kritiek op Europa, we sakkeren op de Belgische ziekte, maar andermaal: Vlaanderen maakt het verschil niet.

Onder vrienden

Dirk Ramaekers (links), hoofd van de federale task force vaccinatie, pareert rustig alle kritiek (VRT Terzake)

Mijn voorspelling van een maand geleden dat in België ‘de vaccins in grote koelmagazijnen hun vervaldatum zullen naderen’ lijkt helaas uit te komen. De striemende kritiek van professor microbiologie en immunologie Hans-Willem Snoeck (Columbia University) in VRT-Terzake van 4/1 aan het adres van Dirk Ramaekers, hoofd van de federale task force vaccinatie, liep als water over een oliejekker. Ook hier weer het verhaal dat rustig vastigheid geboden is, en dat we vooral op ‘zeker’ moeten spelen.

Dirk Ramaekers is medisch directeur van het Jessa Ziekenhuis in Hasselt. Alle Lim-bur-gerrrrr-moppen terzijde, is hij operationeel verantwoordelijk voor de lamentabele Belgische vaccinatiecijfers. Hij zou eigenlijk onmiddellijk moeten vervangen worden, maar helaas: Ramakers is professor-expert én een deel van het politieke establishment.

Hij behoort namelijk tot de vaste kring van adviseurs van Frank Vandenbroucke, bij wie hij al aan het begin van deze eeuw kabinetschef was, eerst Sociale Zaken, later Volksgezondheid. Ook in het RIZIV en het ziekenfondswezen speelt hij een eersteplansrol. Zo iemand zet je niet zomaar opzij.  

Door de experten aan zich te binden en zelfs tot woordvoerder te promoveren, lijkt het beleid vooral deskundige kritiek te willen smoren.

De andere expert die we elke dag op TV zien, epidemioloog Pierre Van Damme, moet voor cabinettard Ramaekers niet onderdoen. Ook hij steunt door dik en dun het beleid, van deze man hoeft men nooit een kritische noot te verwachten, dus ook niet inzake de vaccinatiestrategie. Door de experten aan zich te binden en zelfs tot woordvoerder te promoveren, lijkt het beleid vooral deskundige kritiek te willen smoren. Behalve dus als er eens een Vlaamse professor uit de VS aangewaaid komt die gewoon zegt waar het op staat.

‘Mensen moeten er rekening mee houden dat het opgestart en opgeschaald wordt met oog voor kwaliteit. Dat hele proces van ontdooien en bewaartijd, men moet dat in de vingers hebben’, neuzelt Pierre Van Damme in ‘De Ochtend’ op Radio 1. Tuurlijk, Pierre, we wachten geduldig tot men dat in de vingers heeft, dat gedoe met ontdooien. Misschien de deskundige hulp van mijn moeder eens inroepen die dagelijks haar portie brood uit de diepvries haalt.

Deze experten lijken in een parallel universum te leven. Zijn evenknie Dirk Van Damme was tot 2008 kabinetschef van toenmalig onderwijsminister Frank Vandenbroucke (de wereld is klein) en voordien van Luc Van den Bossche. Hij is rechtstreeks medeverantwoordelijk voor de catastrofale kwaliteitscurve in het Vlaamse onderwijs. Pierre en Dirk zijn twee perfecte expert-apparatsjiks, van socialistische huize, die geboren lijken in maatpak en voorbestemd om een middelmatig tot slecht beleid te stofferen. Iets doet me aan de Sovjet-tijd denken.

De politici zijn onbekwaam, de experten corrupt. De echte managers met geen vergrootglas te bespeuren. Tergend traag maalt de corona-bureaucratie. De Belgische (en Vlaamse) ziekte wordt gedragen door persoonlijke connecties en amicale netwerken binnen een futloze bestuurscultuur.

Ondertussen is coronacommissaris Pedro Facon op ziekenverlof wegens burn-out. Rust maar eens flink uit, Pedro. Was ik een jood, dan migreerde ik nu stante pede naar Israël. Euh, neen, geen Palestijn, die hebben Vlaamse pech. Nog maar wat maandjes binnen blijven hier in ons thuisland. Puurs ligt in Vlaanderen, maar dat betekent (jammer genoeg) niets. Iemand de laatste tijd nog Minister-President Jan Jambon zien verschijnen?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Facebook: geldmachine, monopolie én dictatuur

Intransparantie, willekeurige censuur en uitsluiting troef bij het grootste sociale netwerk

Met de regelmaat van de klok krijg ik van Facebookvrienden het bericht dat hun gepost bericht ‘in strijd is met de communityrichtlijnen’ en dat ze daardoor voor een bepaalde tijd geschorst worden. Baf, gewoon in ’t cachot. Dat is best vervelend, het is alsof ze je PC of GSM zouden in beslag nemen, of je brievenbus dichtplakken. Het sociaal leven van nogal wat lieden verloopt namelijk voor een flink deel via dit medium. Of dat gezond is, is iets anders. En Facebook is en blijft een privébedrijf, een verdienmodel. Weliswaar een heel apart.

De volgzame kudde

Het verslavingseffect is alvast niet te onderschatten, en het systeem zit verdomd goed ineen. Sleutel ervan is de ‘vind ik leuk’-knop: we plaatsen berichten waarvan we hopen dat ze ‘geliket’ worden. Elke duim geeft een dopaminekick -een shotje gelukshormoon-, een effect dat we willen herhaald zien, elke dag opnieuw.

Dit geluksgevoel van aandacht en erkenning, erbij horen en ‘iemand’ te zijn, maakt ook dat mensen vooral positief nieuws willen vertellen, leuke vakantiefoto’s posten of zich opwerpen als een soort opiniemaker met een mening over elke vliegende mug. Jawel, ook ondergetekende ontsnapt er niet aan. En zo ontstaan enorme massa’s nuttige en verhandelbare data, het nieuwe goud. Want door steeds weer, dag-in-dag-uit op dat platform te zitten, lever je het systeem een gedetailleerd persoonlijk profiel van jezelf aan, waardoor -daar gaat het natuurlijk om-, bedrijven gericht kunnen adverteren.

Facebook is een boerderij met 2,5 miljard stuks vee dat zich ‘gratis’ laat vetmesten ten behoeve van de echte klant, de adverteerder.

Vandaar het motto, en meteen de verklaring waarom media als Twitter, Facebook en Instagram gratis zijn: ‘If you’re not paying for the product, you are the product’. U dacht consument te zijn, maar neen, u bent een stukje van de markt, en als ‘product’ hebt u natuurlijk helemaal niets in de pap te brokken. Het enige dat telt is aanwezigheid, gratis voor niets, en leuteren maar. Facebook is een boerderij met 2,5 miljard stuks vee dat zich ‘gratis’ laat vetmesten ten behoeve van de echte klant, de adverteerder.

Net daarom draait het platform op goed gevoel en positieve content, die heel breed kan genomen worden. Alle emotie is namelijk op een of andere manier positief als ze kan gelucht worden. Maar met politieke polarisatie heeft het systeem het moeilijk, want dat wordt als negatieve energie beschouwd die de aandacht helemaal afleidt van de reclameboodschappen en de kudde uiteen drijft. Mensen die nadenken en écht zaken ter discussie stellen, waar gaan we naartoe.

Daartoe heeft het bedrijf die fameuze community-richtlijnen opgesteld: zogezegd spelregels om het netjes te houden. Ze zijn zo vaag en algemeen politiek correct rond mensenrechten, respect en waardigheid, dat men er alle kanten mee uit kan. Hoofdzaak is dat teveel polarisatie vermeden wordt. Zeveren en kibbelen mag, als het maar niet te serieus wordt. Het politieke debat is voor Facebook sowieso een neveneffect, een noodzakelijk kwaad, niet elke gebruiker schijnt dat te beseffen.  

Geen borsten en geen separatisten

Gerolf maakte het te bont

Maar door die pogingen om ‘apolitiek’ te blijven neemt het medium natuurlijk zelf een politieke stelling in. Concreet lijkt het vooral een links-progressieve, globalistische mainstream te favoriseren, waardoor het ook hoopt een jonger publiek (opnieuw) aan zich te binden. Dat lukt niet goed, jongeren lopen weg van het platform, daarom heeft Facebook ook Instagram opgekocht als fuik.

In Vlaanderen zijn vooral rechts-flamingante meningen kwetsbaar voor Facebook-ban. Iemand zou daar eens onderzoek naar moeten doen. Separatisme en nationalisme worden beschouwd als bedreigend voor de goede community-sfeer. Ze worden onder de noemer van het racisme gebracht. De groep Vlaams Front bijvoorbeeld krijgt om de haverklap een sanctie aangesmeerd of wordt gewoonweg geschrapt, waarna ze opnieuw beginnen onder een andere naam.

In Vlaanderen zijn vooral rechts-flamingante meningen kwetsbaar voor Facebook-ban.

Primaire opdracht dus: het handhaven en zo groot mogelijk houden van de mainstream. Natuurlijk kan Mark Zuckerberg zich daarmee niet bezig houden. Algoritmes (computerprogramma’s) moeten een en ander opsporen, wat tot de meest hilarische toestanden leidt. Zo werd een FB-vriend van me, wiens post ik met zijn uitdrukkelijke toestemming hierboven publiceer, een maand geschorst omdat hij het had over de domme Belgen in de zaak rond de fietser van de Hoge Venen. 

Het kan ook zijn dat Gerolf V.D. een lastige buurman heeft of een vervelende collega die hem een loer wou draaien. Facebook baseert zich namelijk op meldingen van mensen die zich ‘beledigd’ voelen of haattaal bespeuren. Deze kliklijn maakt dat u om het even wie waarmee u overhoop ligt, kunt aangeven, welkom in de nieuwe middeleeuwen. Preuts zijn ze ook wel, de FB-censoren: een blote borst kan niet, zelfs niet artistiek. En nog dit: een betaalde (!) advertentie voor mijn boek ‘Politiek incorrect’ werd na één dag afgevoerd wegens… vermoedelijk niet politiek correct genoeg.

Privacy-activisten

Een advertentie voor dit boek werd door Facebook geweigerd

Bent u geschorst, dan kunt u zowaar beroep aantekenen bij een Comité van toezicht, dat naar eigen zeggen willekeurig bepaalt of het uw klacht behandelt of niet. Wie in dat comité zit, waar het is gevestigd en of het überhaupt bestaat, daar hebben we het raden naar. Alle correspondentie dient in het Engels te gebeuren naar een antwoordknop. Onnodig te zeggen dat deze nepprocedure enkel een façade is om de censuur een schijn van logica en rechtsgeldigheid te geven.

Kort en goed: Facebook is de baas en u zult luisteren. Door zijn monopoliestatus kan FB probleemloos alle trekken van een dictatuur aannemen, die wij nooit van een politiek systeem zouden aanvaarden. In Amerika loopt er een antitrust-onderzoek tegen Facebook (dat ook Instagram en Whatsapp bezit) en Google. Maar doordat hun diensten gratis zijn vallen ze niet onder de normale consumentenbescherming. Slim bekeken.

Door zijn monopoliestatus kan FB probleemloos alle trekken van een dictatuur aannemen, die wij nooit van een politiek systeem zouden aanvaarden.

Het Cambridge Analytica-schandaal, waarbij Facebook de privé-informatie van tientallen miljoenen gebruikers liet lekken naar een bedrijf dat zich met de Trumpcampagne bezig hield, heeft wel wat alarmbellen doen afgaan. Privacy-activisten zoals de Oostenrijke jurist Max Schrems gaan in de aanval en dagen het bedrijf van Zuckerberg voor het gerecht wegens misbruik van privé-gegevens. Helaas, stelde een rechter, geeft u, door een FB-profiel aan te maken, al uw gegevens cadeau aan Facebook. Dat staat zo in de kleine lettertjes die niemand leest. Dat privacy-activisme heeft wel wat weg van een Don Quichottegevecht tegen de windmolens.

Nationale voogdij?

Mark Zuckerberg

Het fenomeen moet dus breder bekeken. Facebook is een probleem van monopolisme, van privacyschending, van inbreuken op het vrije meningsprincipe én van rechteloosheid van de gebruikers. 

Facebook is geen normaal bedrijf en moet ook niet als dusdanig behandeld worden. Het is een supermedium met wereldwijd 2,5 miljard gebruikers (waarvan alleen in België al zo’n 7,5 miljoen, dat is drie op vier!). We kunnen veel kritiek hebben op de Chinese Big Brother, maar misschien kunnen we er ook wat van leren. China laat Facebook niet toe tot zijn digitale ruimte, het biedt eigen platformen aan als WeChat. Wat belet ons om Zuckerberg voor een voldongen feit te stellen: zijn platform laten Europeaniseren, of buiten?

Facebook is geen normaal bedrijf en moet ook niet als dusdanig behandeld worden.

Met de EU als drijvende kracht en onderhandelaar zou elk land als een regulator kunnen optreden voor sociale netwerken, die gebonden zijn aan een sluitend protocol, gebruiksvriendelijke spelregels en een echte ombudsman bij geschillen. Geen willekeurige censuur meer, geen vage knoppen, geen nepcomités van toezicht, maar een echt fysiek adres en een telefoon-klachtenlijn. Beter nog is ze dwingen tot opsplitsing per land of regio.

De Vlaamse Facebook – of een concurrent, want hier moet de vrije markt kunnen spelen- zou dan, zoals de Franse, Duitse of Litouwse, onder voogdij van de lokale mediaminister vallen. Heeft Mark daar geen zin in? Dan verliest hij 500 miljoen gebruikers en ontwikkelen we zelf wel zo’n platform. Het overgrote deel van onze FB-connecties zijn overigens lokaal en binnenlands, en dat geldt overal, wereldwijd: Vlamingen verbroederen/verzusteren of kibbelen vooral met andere Vlamingen.

Oeps, nog meer regelneverij hoor ik u denken. Het is dat of willekeurige censuur en schimmig misbruik van privé data. Nationalisten moeten hier een opportuniteit zien in de strijd tegen het globalistische monopoliekapitalisme en de vergoogeling.

Ondertussen gaat het kat-en-muis-spel door, en blijven we Mark Z. kietelen: ook naar deze tekst plaats ik gewoontegetrouw een FB-link. Doet-ie het of doet-ie het niet? Ach, een neerwaartse duim is ook een duim.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Verschrikkelijke sneeuwman gesignaleerd in de Hoge Venen

Gij oude blanke man, eenzame fietser, nukkige veenbewoner, geFaceboekt en vervloekt zijt ge

Het volkstribunaal heeft gesproken

In mijn laatste column van dit jaar wil ik het opnemen voor de ‘wielerterrorist’ die in de Hoge Venen een gezin voorbij fietste en een kind bijna vermorzelde. Althans, zo wordt het gebeuren afgeschilderd in de welbekende sociale media, in casu Twitter en Facebook.

Het filmpje is de wereld rond gegaan en heel de goegemeente heeft zijn mening kunnen geven over deze ‘flapdrol’ en ‘teringleider’ die ‘met zijn fiets rond zijn nek in de gracht moest gesmeten worden’.

Maar wat is er nu eigenlijk op dat filmpje te zien? Het Belgische hooggebergte met een paar cm smeltende sneeuw. Een man die op een pad komt aangefietst, zijn bel gebruikt (wordt door niemand ontkend). Een moeder naast het kind die hem ziet aankomen maar niets doet, er integendeel laconiek op staat te kijken. En filmende papa die ‘pas op!’ roept, en jawel, de fietser plooit zijn knie naar buiten, vermoedelijk om evenwicht te houden, waardoor hij het kind raakt dat omver valt. Of hij geeft het kind een duw om niet omver te rijden, daarover verschillen de meningen.

Soit, het kind valt gewoon op zijn gat en heeft geen schram, maar toegegeven, de fietser had wel even mogen stoppen. De federale politie liet er alleszins geen gras over groeien en verspreidde na klacht van de papa een opsporingsbericht waarna de man zich verbouwereerd ook meldde. En een nachtje in de cel moest doorbrengen. Tegenover de media, die het op Facebook geplaatste filmpje hadden opgepikt, wist de procureur te vertellen dat de man een jaar gevangenisstraf riskeert. ‘Opzettelijke slagen en verwondingen aan een minderjarige’, zo luidt de kwalificatie. Heel twitterend België staat op zijn kop en heeft spijt dat de doodstraf is afgeschaft. Op Radio 1 voelde ook mountainbiker Filip Meirhaeghe zich geroepen om de volksjury in haar verdict te steunen.

Allen daarheen 

Anders gezegd: een onnozel fietsincident zonder slachtoffers op een overbevolkte wandelweg wordt opgeblazen tot een staatszaak. Soms wilde je dat de sociale media nooit uitgevonden waren. Hebben ze trouwens in Verviers, een vaste stek en trefplaats van moslimterroristen, niets beters te doen? Of was de allochtone achtergrond van de vader, Patrick Mpasa, een extra aanleiding om het slachtofferbeeld in de verf te zetten, versus de blanke agressor op zijn stalen moordmachine?

Op Kerstdag en het aansluitende weekend kon je in de buurt van de Baraque Fraiture op de koppen lopen, en de familie Mpasa had zoals duizenden andere Belgen het ongelukkige plan opgevat om het hoogste punt van de Ardeense molshoop te bestijgen. Waarom doet iedereen hetzelfde op hetzelfde moment?

Hebben ze in Verviers, een vaste stek en trefplaats  van moslimterroristen, niets beters te doen?

Het antwoord vinden we op diezelfde sociale media: omdat we kuddedieren zijn geworden. Het gezamenlijk met modder gooien is daar ook een aspect van. Facebook en Twitter vormen bijwijlen weinig meer dan een middeleeuwse marktplaats met in het midden een schandpaal. Opmerkelijk: tegen die uitwassen treedt Mark Zuckerberg niet op, wel tegen kritische opinies die als ‘haatberichten’ worden gedeclasseerd.

Massahysterie

Laat de publieke terechtstelling van de Verschrikkelijke Sneeuwman der Hoge Venen ons doen nadenken: dit gaat over massahysterie. Terwijl de sociale media nu net onze belangrijkste wapens zijn in de strijd tegen de politiek correcte censuur van de mainstream media. Dus vrienden, laat ons deze wapens ook slim benutten, en niet vervallen in schandpaaltoestanden. Het zijn de machthebbers, de politici en de echte vijanden van deze samenleving die ons moeten interesseren. Of zijn we daarvoor te laf en lynchen we daarom een oude man op een fiets als zondebok?

Laten we meteen ook op onze hoede zijn voor al te doorzichtige retoriek rond ‘verbondenheid’. Met heel de straat op oudejaarsavond buiten staan om te applaudisseren? Ik wil wel, zeker als het voor de zorgsector is, maar verbinden om te verbinden kan ook een truc zijn om ons kritisch instinct te smoren. Hoed u voor politici die alsmaar willen ‘verbinden’. Het is net in die warme ploeg van 11 miljoen dat het klikken het nieuwe normaal is, en mensen de auto’s bij hun buren gaan tellen. Neen Bart Somers, gij teringleider en venstervluchter, komkommerpoliticus, daar trappen wij niet in.

Tip voor mijn vriend, de eenzame fietser: misschien moet je de bel vervangen door het claxon of, wie weet, de stormklok.

Een veerkrachtig en liefdevol 2021 gewenst aan alle lezers.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.