Lockdown, of het regime van de leugen

Viroloog prof. Herman Goossens op 24 februari

Op 18 maart ging het complete Belgisch koninkrijk in corona-quarantaine, iets wat toen zelfs niet ‘lockdown’ mocht genoemd worden. Daarmee startte de grootste doofpotoperatie in de Belgische geschiedenis, met medewerking van zowat de voltallige journalistieke beroepsklasse, maar ook van de academisch-wetenschappelijke elite, in casu het kransje van virologen en epidemiologen dat vanaf dan de media compleet domineerde.

Onder de naam ‘Hotel Corona’ gaf VRT-Pano op 27 mei een beknopt overzicht van de manier hoe covid-19 naar ons land migreerde: via skitoeristen die in Tirol na de krokusvakantie waren terug gekeerd. Het virus was toen al ruim verspreid in Noord-Italië, maar o.m. prof Herman Goossens (UZ Antwerpen) achtte de kans dat deze mensen besmet waren ‘oneindig klein’. Tot ontsteltenis van een collega, Jan Stroobants, spoedarts in ZNA Middelheim, die de golf wél zag aankomen. Helaas behoort deze man niet tot het clubje dat even later de dagelijkse virologenshow op TV zouden brengen.

Geen maskers, geen testen, geen probleem

Maggie De Block: het begin van een operatie mistgordijn

Over het waarom van de ontkenning is Pano minder expliciet. Al komt Maggie De Block, federaal minister van volksongezondheid, even aan het woord die zich verschuilt achter het voortschrijdend inzicht, dat deden ze allemaal trouwens: we kenden het virus niet, het was nieuw, en blablabla. Maar het was wel diezelfde minister De Block die de waarschuwende mails van viroloog Marc Wathelet, eind februari, verticaal klasseerde en hem via Twitter als een dramaqueen afdeed. Ook de Duitse viroloog met wereldfaam Christian Drosten had toen al de alarmklok laten luiden, waarna men in Duitsland massaal tot testen overging.

Over die foute inschatting en vernedering van Wathelet voelen de reportagemakers De Block niet aan de tand, hoewel ondertussen iedereen vertrouwd is met de mondmaskersoap, het vernietigen van de strategische stock uit 2009 die nooit vervangen werd, en het geklungel tot op vandaag om aan die mondmaskers te geraken, terwijl ze ondertussen wel in elke supermarkt liggen.

Het onderonsje van politici en wetenschappers leverde een besluitvorming én communicatie in oude Sovjet-stijl op

Maar houden we goed de chronologie van de feiten in het oog. Door het ontbreken van veiligheidsmateriaal werd besloten om zo weinig mogelijk mensen te testen. Dat verloopt namelijk via de gevalsdefinitie, opgesteld door experten zoals Marc Van Ranst: een lijst voorwaarden die moeten vervuld zijn om iemand te mogen testen. En die lijst was omvangrijk. De Kafkaiaanse situatie deed zich dan voor dat die teruggekeerde ski-Vlamingen ongerust bij hun huisarts te rade gingen voor een coronatest, maar hem niet kregen. Wie wel getest werd, kreeg de uitslag pas dagen of soms zelfs weken nadien. Oorzaak: om een of andere reden mocht alleen het Leuvense labo van professor Van Ranst de afgenomen stalen analyseren. Een prestigekwestie? Eén labo voor heel België dus. De flessenhals die zo ontstond was mee verantwoordelijk voor de snelle verspreiding van het virus.

Noteer: virologen die met wetenschappelijke argumenten (!) testen afraden omdat de overheid het materiaal en de capaciteit niet heeft. Er werd jolig gedaan over de krakkemikkige communicatie van de gebrekkig Nederlands sprekende premier Wilmès (in een vorig leven behorend tot een rabiate kern van Vlamingenhaters in de faciliteitengemeente Sint-Genesius- Rode) en haar knullige powerpoints. Helaas is dat maar het minste.

Het onderonsje van politici en wetenschappers leverde een besluitvorming én communicatie in oude Sovjet-stijl op: zwijgen en/of de waarheid vervalsen, in functie van de reputatie van het regime, en om ongenoegen bij de bevolking te vermijden. Een mechanisme dat in de film Chernobyl over de nucleaire ramp in 1986 uit de doeken wordt gedaan. Zware beleidsfouten worden toegedekt of gebagatelliseerd, waarna men tot draconische maatregelen overgaat die willens nillens moeten aanvaard worden, ‘in het algemeen belang’.

Hongkong-democratie

Koning Filip op bezoek in de Brusselse Sint-Hubertus galerij

Het mistgordijn om de beleidsfouten te camoufleren liep dan uit in de lockdown van 18 maart, een groteske vorm van window-dressing, waarvan de economische én sociale gevolgen gewoon niet in te schatten zijn. Vanaf nu hing het van de burger en zijn burgerzin af, of de epidemie kon gecontroleerd worden. Dat is een klassieke truc van het malgoverno: culpabiliseren, de verantwoordelijkheid verleggen naar de gewone man en vrouw. Om het collectieve en politioneel gecontroleerde huisarrest verkocht te krijgen, moesten de wetenschappers verder hand- en spandiensten verlenen door de schrik voor besmetting erin te houden. Van onderschatting naar paniekvoetbal. Vanaf 18 maart zaten we feitelijk in een terreurregime, en was angst de leidraad om ons te onderwerpen aan een techno-politieke bureaucratie.

Leugens waren toegelaten. Het feit dat die mondmaskers maar niet geleverd geraakten, verleidde de virologen ertoe om ze als nutteloos voor te stellen en de Belg verder in zijn kot te houden. Om ons vervolgens een bezigheidstherapie aan te smeren: maak je eigen maskertje. Het ludieke Belgische naai-atelier is de tweede fase van het schrikbewind, waarin menig afgedankte bh een tweede leven vond. Kraft durch Freude heette dat bij de Duitsers in de 2^de wereldoorlog. Tegelijkertijd werden voorzichtige versoepelingen in het vooruitzicht gesteld, in afwachting van een ‘tweede golf’ die nu al een voldongen feit lijkt. Cui prodest, wie heeft hier belang bij?

Vanaf 18 maart zaten we feitelijk in een terreurregime, en was angst de leidraad om de mensen op te hokken.

Dat brengt ons op een ander aspect waar Pano in alle talen over zweeg, misschien is dat voor een andere keer: de correlatie tussen corona en het functioneren van het kabinet van Sophie Wilmès (MR). Het malgoverno, de mondmaskerblunders, de medeplichtigheid en de leugens van het virologenkransje, het speelt zich allemaal af binnen een minderheidsregering van 38 op de 150 kamerzetels, die als enige programmapunt heeft: het beheren van de coronacrisis. De regering wordt overeind gehouden met gedoogsteun vooral langs Franstalige kant.

Maar als corona iets blijvends wordt en de lockdown min of meer permanent, afgewisseld met wat mildere periodes, houdt deze constructie ons in de greep en blijft de pauzeknop van de democratie ingedrukt. Het regime heeft dan effectief een ander land gevonden dat beter bij hem past, namelijk een soort Hongkong-democratie waar zogenaamd een vrije pers heerst maar het zwaartepunt van de macht duidelijk elders ligt. Speculeert het Belgisch establishment, het koningshuis inbegrepen, op deze shift?

Geen Zwarte Piet

In heel de afwikkeling van een façadedemocratie met bijbehorende zwijgcultuur valt het solidaire gedrag van de mainstream media op, die vooral niet willen verontrusten en de desinformatie voluit ondersteunen. Dat zeg filosoof Patrick Loobuyck ook met zoveel woorden (De afspraak, 28/5), al worden termen als leugenpers en regimemedia zorgvuldig gemeden.

Een onderzoekscommissie dan maar die de onderste steen gaat omkeren? Vergeet het, zelfs de Vlaamse regering heeft al laten weten dat men geen onderzoek ten gronde naar oorzaken en verantwoordelijkheden wil, want dat zou neerkomen op een spelletje zwarte pieten, jawel. De Belgische ziekte is succesrijk in een Vlaamse variant gemuteerd. Het is uiteindelijk ook het Vlaamse agentschap Zorg en Gezondheid dat begin maart de dokters het testen ontraadde. Na het debâcle in de woonzorgcentra heeft de N-VA beslist om mild te zijn voor Wouter Beke en de CD&V, ongetwijfeld in ruil voor weer iets anders, want aangeschoten wild is extreem manipuleerbaar. Ook daarin schuilt de triomf van Wilmès: de braafheid van het Vlaamse establishment en haar onvermogen/onwil om het status-quo te doorbreken. Terecht worden in een opiniepeiling zowel het federale als het Vlaamse bestuursniveau afgekraakt.

Ongeacht de formidabele inzet van het zorgpersoneel, moet men de vraag durven stellen of de grootschalige ombouw van de ziekenhuizen ook geen stress-test was voor het federale zorgmodel waar vooral in Franstalig België overconsumptie de regel is. Een kleine tienduizend doden later (een cijfer per inwoner dat Italië en Spanje overtreft) vindt men de test geslaagd. Waarbij men vergeet dat de totale lockdown ook geen enkele immuniteit creëert en zieken en gezonden over één kam scheert. De rekening krijgen we later.

De Belgische ziekte is succesrijk in een Vlaamse variant gemuteerd.

Besluit: het haperen van de al decennia lang rammelende Belgische machine werd door de coronacrisis niet ontmaskerd, maar integendeel van een nieuwe façade voorzien. Democratie is niet nodig in tijden van oorlog, en als het rammelt dan rammelt het maar. ‘Tous ensemble’ zei het feitelijk staatshoofd Marc Van Ranst, eendracht maakt macht, begin dus nu vooral niet te vitten op beleidsfouten en slechte bestuurders. Nu de cafés volgende week voor een tijdje weer opengaan, zijn we blij als een kanarie die even uit de kooi wordt gelaten om een half uur door de kamer te fladderen.

Het virus zal ons leven blijven bepalen en het vaccin, pas tegen eind 2022 voorzien, zal geen echt wondermiddel zijn: terwijl president Trump zijn onderdanen aanraadt om zich met javel in te spuiten, bereiden Wilmès en C° ons voor op het nieuwe normaal in de vorm van een permanente crisisregering tegen een onzichtbare vijand die zich in elk van ons kan nestelen. Gedwee aanschuiven en afstand houden blijft de boodschap. De capriolen van de macht zijn eindeloos, haar overlevingswil grenst aan het ondenkbare. Dat wisten we al sinds Macchiavelli toen de pest nog regeerde. Breder dan het Belgische regime denk ik dat wereldwijd allerlei powers that be met dit virus de kans schoon zien om het vrijheidsprincipe wat in te perken.

Het is aan de oppositie en de kritische pers om deze machtsgreep minstens aan de kaak te stellen. Doen ze dat niet, dan hebben we geen oppositie meer nodig en alleen nog een staatspers. China is het lichtend voorbeeld. Daar vallen de dramaqueens gewoon dood, per ongeluk.

 

Aan de corona-lockdown wijdt Johan Sanctorum een hoofdstuk in zijn nieuw boek ‘Politiek incorrect’ dat dit najaar bij Doorbraak verschijnt.

‘Bende zakkenvullers’: méér dan een peiling

Achter het anti-politiek cynisme van de Vlaming zit een triest gevoel van staatloosheid

Een absoluut dieptepunt inzake politiek vertrouwen, het Vlaams Belang staat er weer helemaal, en migratie is een blijver als thema, ondanks corona. Dat zijn zowat de krachtlijnen van de uitgevoerde opiniepeiling door de VRT en De Standaard.

Er is al wat inkt gevloeid over die peiling, waarbij de politicologische clichés toch weer de bovenhand halen. Maar hoe rijm je die vaststellingen aan mekaar, wat is nu eigenlijk het verhaal achter deze verschillende tendensen? Want zo’n peiling kan toch veel meer zijn dan zomaar een peiling, namelijk een momentopname van het collectief bewustzijn. In de ziel kijken van de modale Vlaming dus.

Vooreerst de vaststelling dat de bende zakkenvullers, zoals de politici worden betiteld, zowel het Belgische als het Vlaamse niveau uitmaken. De Vlaming heeft niet het gevoel dat Jambon en C° ons genezen van de Belgische ziekte. Integendeel, ze lijken er mee door besmet.

Angstregime

Marc Van Ranst, de man die ons in het kot kreeg (en er nog het liefst in houdt)

Ik zie die dubbele teleurstelling maar in weinig analyses opduiken, nochtans is ze de clou van het antipolitieke klimaat. Tegenover de sukkelgang van Sophie Powerpoint Wilmès stond géén Vlaams coronabeleid dat blaakte van daadkracht en consistentie, zodat we ons in het zog van Denemarken en Oostenrijk konden plaatsen: het regionale echelon was weinig meer dan een bleke afspiegeling van het federale crisisbeleid waarin de mondmaskersoap als een rode draad loopt. Af en toe ondernam de burgemeester van Antwerpen een poging om toch op dat verboden bankje te gaan zitten, helaas voor hem, het applaus bleef uit. De nationale Veiligheidsraad ontpopte zich tot de echte regering, met de virologen als moderne hogepriesters voor wie de lockdown de absolute triomf was van hun Cartesiaanse hokjesdenken.

De lockdown werd een alibi voor de politieke impasse, die voor sommigen nog heel lang mocht duren

Over die lockdown is het laatste woord nog niet, gezegd, ik wijd er een hoofdstuk aan in mijn komend boek ‘Politiek incorrect’. Na de laattijdige maatregelen en de vaststelling dat er gewoon geen mondmaskers waren, was het medisch een voldongen feit dat iedereen voor lange tijd in zijn kot moest. Met Marc Van Ranst voorop werd dat het nieuwe mantra, en iedereen deed mee, omdat het moest. Terwijl dat algemeen huisarrest (want dat was het) voor het Belgische regime de gedroomde kans was om de gezondheidscrisis om te buigen tot ‘het nieuwe normaal’, een afspiegeling van het Absurdistan waarin we leven, met de angst als grootste motor.

De lockdown werd met name een alibi voor de politieke impasse, aangedreven door een angst voor de ziekte, de dood, maar ook voor de medeburger, de politie, de gouverneurs, voor iedereen eigenlijk. Als iedereen iedereen kan besmetten, biedt alleen de veralgemeende quarantaine soelaas. Letterlijk een terreurregime dus, volgens het devies van de kwade geest Lindorf in ‘Les contes d’Hoffmann’ van J. Offenbach: ‘Par les nerfs j’arrive au coeur; Je triomphe par la peur’.

Bestuurlijke chaos

Nu al wordt ons een tweede golf voorspeld tegen de herfst, maar het is twijfelachtig of de Wilmès-truc nog een tweede keer zal pakken: het coronakrediet is op, zo leert De Stemming. Zal de Vlaamse regering resoluut het voortouw nemen in de crisis? Twijfelachtig, gelet op de kwaliteit van het politiek personeel, en dan zijn we weer bij de emotionele baseline van de opiniepeiling: het gevoel van verweesdheid, van in een niemandsland te wonen.

In normale tijden is dat bestuurskluwen gewoon Kafka, nu kost het mensenlevens.

Dat is de eigenlijke conclusie van die opiniepeiling: dat Vlamingen beginnen te beseffen dat ze de facto statenloos zijn. Hangend tussen hemel en aarde, geen vaderland, geen staat. Het gaat dit keer niet alleen om de luie Walen en/of de corrupte sossen, maar om de globale politieke klasse die wordt afgeserveerd. Het ressentiment tegenover de politiek en de gesubsidieerde particratie wordt gevoed doordat België niet werkt maar Vlaanderen evenmin. De niveaus zitten in mekaar gevlochten via een chaotisch kluwen van elkaar overlappende bevoegdheden. Iets waar uitgekookte francofone onderhandelaars uit het verleden zonder twijfel de hand in hebben: hoe warriger en onefficiënter de regionalisering, des te sneller zal het heimwee naar de Belgische federale staat weer opduiken, moet men gedacht hebben. In normale tijden is dat bestuurskluwen gewoon Kafka, nu kost het mensenlevens.

De voorbeelden van deze bestuurlijke chaos zijn legio: als je werkloos wordt, moet je je tot het federale niveau wenden om een uitkering te krijgen, maar tot het Vlaamse niveau als je nieuw werk wil zoeken. Ziekenhuizen worden federaal gefinancierd maar de aankoop van apparatuur en de inspectie zijn regionaal. En recent: heel het testing-en-tracingsysteem om covid-infecties snel op te sporen is zo kaduuk als wat. Het onderzoek wordt door Vlaanderen georganiseerd, maar is afhankelijk van gegevens die federaal worden bijgehouden en doorgegeven. Lange en gebrekkige informatieketens tussen de verschillende diensten en niveau’s zorgen ervoor dat geen enkel niveau degelijk werkt. De Belgische ziekte dus.

Separatistische vluchtroute

Toch lijkt het nog altijd niet de bedoeling te zijn van de grootste Vlaams-nationalistische formatie, de N-VA, om echt voor Vlaamse onafhankelijkheid te gaan, of zelfs maar een confederale constructie (een verdrag tussen twee staten). Het blijft prutsen aan het Belgische model, en daar heeft de Vlaming hoe langer hoe minder boodschap aan. Meteen leidt het gevoel van staatloosheid tot onvervalst separatisme -de absolute nachtmerrie van de Belgische francofonie- én een identitaire opwaardering, een behoefte aan herbronning: wie zijn we? Waar willen we naar toe? Wie zien we als medeburgers in dit avontuur?

Het migratiethema is het platform waarop de doorsnee Vlaming zijn republikeinse droom beleeft

Wat ons bij het migratiethema brengt, tot verrassing van de politicologen niét verdampt in het collectief bewustzijn door corona. Van drie één: de afkeer van de actuele politiek, de leegloop van de N-VA richting VB, en de kritiek op het open grenzenbeleid, wijzen alle in éénzelfde richting, namelijk de behoefte aan een vluchtroute, los van de Belgische constructie en zijn fameuze weeffouten. Het succes in de covid-19-bestrijding van vergelijkbare kleinere naties (Denemarken, Oostenrijk, Slovenië) werkt aanstekelijk.

Links kan er maar beter aan wennen en afstand nemen van de oude vormen en gedachten. Het migratiethema is het platform waarop de doorsnee Vlaming zijn republikeinse droom beleeft: ook de plaats van bijvoorbeeld de islam wordt daarin herbekeken. Moet de overheid überhaupt religiën subsidiëren? Antipolitiek dus, maar ook het verlangen naar iets anders, het uitzicht op een ambitieuze natie van zo’n zes miljoen inwoners, waar Scandinavische bestuurskwaliteit en sociale cohesie de toon zetten.  De gewone behoefte om eindelijk eens thuis te komen.

Corona als finale druppel, trigger, zwarte zwaan? De vraag is weerom welke Vlaamse beleidsvoerders klaar staan om in dat gat te springen. En dan is er nog Brussel en Europa, twee blijvende olifanten in de kamer. Je zou van minder cynisch worden.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Lydia Peeters, Vlaams minister van dieselfraude

Een roetfilter is een essentieel, verplicht onderdeel dat de uitstoot van fijn stof bij dieselwagens sterk reduceert. Sinds 2011 is elke diesel ermee uitgerust. Na pakweg 150.000 km is die aan vervanging toe. Kostprijs: 2 à 3000 euro. Al kan je hem laten schoonmaken voor zo’n 500 euro. Garagisten verkopen uiteraard liever nieuwe. Maar het zijn kosten, en bovendien rijdt zo’n diesel vinniger zonder filter in de uitlaatpijp. Dat inspireert nogal wat autobezitters tot het idee om hem er gewoon uit te (laten) halen. Bepaalde vaklui maken openlijk reclame voor deze illegale ingreep. Onderzoeksinstituten zoals het gerenommeerde Nederlandse TNO gewagen van 6% dieselwagens die zonder zo’n verplichte roetfilter rond tuffen. Voor België zou dat over zowat 165.000 wagens gaan (cijfers van de VAB, zelf spreekt Peeters over ‘enkelen’), onze ‘burgerzin’ kennende zijn het er waarschijnlijk een stuk meer. Ze rijden ook moeiteloos doorheen de LEZ-zones omdat ze op papier OK zijn.

Fijn stof, voornamelijk stikstofoxides, dringt door tot diep in de longen, de bloedbanen en het hart, is kankerverwekkend en een absolute luchtvervuiler. Jaarlijks sterven er in België 2500 mensen voortijdig door fijnstof-intoxicatie. In heel Europa gaat het ruw geschat om meer dan 450.000 voortijdige overlijdens. Recent onderzoek wijst daarenboven op een verband tussen fijn stof en corona-gevoeligheid.

De vorige minister van mobiliteit, Ben Weyts was zich bewust van het probleem en liet in de keuringscentra nieuwe toestellen proefdraaien om die wagens op te sporen die duizend maal meer fijn stof uitstoten dan toegelaten. Dat systeem staat nu op punt, maar zijn opvolgster, Lydia Peeters, wil de klok terug draaien, vindt dit ‘regelneverij’ en wil wachten tot Europa een richtlijn uitvaardigt. Dat kan nog vijf jaar duren. Wat bezielt mevrouw Peeters? Dit lijkt op…

…Een minister die niet wil besturen

Lydia Peeters

Liberalen die besturen, dat is een spagaat op zich. Ze willen natuurlijk wel macht, zoals elke partij, maar eens ze aan de macht zijn stellen ze vast dat ze aan het roer zitten van een schip, staat genoemd, dat alleen in een zeer afgeslankte, minimale vorm mag bestaan.

Daarom leveren ze doorgaans flamboyante politici af maar weinig goede bestuurders. In de nog steeds lopende mondmaskersoap, een mengeling van slordigheid, nepotisme en een voorliefde om met louche zakenlui scheep te gaan, vinden we dan ook ministers van steevast dezelfde partij in de hoofdrol terug. Te weten Maggie De Block en Philippe De Backer. De tweede is ijlings opgeroepen om de blunders van de eerste wat toe te dekken, of om zijn vinger in het lek te houden, om in scheepstermen te blijven. Corona heeft getoond wat dit soort liberaal denkende en handelende managers waard is: niets.

Ze wil minister zijn, maar zonder beleidsverantwoordelijkheid, want dan heet het ‘regelneverij’.

Open-VLD zelf is hopeloos op drift, net daarom wilde uittredend voorzitter Gwendolyn Rutten ten alle tijde alles zetten op regeringsdeelname, kwestie van toch politiek te overleven en het interne wespennest wat te camoufleren. Helaas, sinds Noël Slangen als spin-doctor (ook de naam Open-VLD is een vondst van hem) leerde dat alles rond perceptie draait, is de partij de weg compleet kwijt en heeft zowat heel het ideologische kapitaal overgedragen aan de N-VA, die het dankbaar in ontvangst nam. Open-VLD-politici zijn, meer nog dan andere, vooral met zichzelf bezig, wat ook weer blijkt in de huidige voorzittersverkiezing

Het non-bestuur van Lydia Peeters ligt in het verlengde van deze impasse. Ze wil minister zijn, maar zonder beleidsverantwoordelijkheid, want dan heet het ‘regelneverij’. Dus tuffen maar zonder die filter, leve de blije vrijheid, onder het motto:

… ‘Wat we zelf doen, doe we beter’

Begin vorig jaar stelde Ben Weyts vol trots de nieuwe meetapparatuur voor. Nu ligt ze stof te vergaren.

‘Ik denk dat we ons moeten aligneren aan Europa’. Met dat vreselijk gallicisme ‘aligneren’ geeft de minister aan dat Europa het maar moet oplossen. Het is een flauw excuus om niets te moeten doen, maar het is ook een signaal dat wij vooral in de Europese pas moeten lopen en de EU-bureaucratie moeten laten malen. Terwijl ik nu net graag zou zien dat Vlaanderen als modelstaat-in-de-dop vooraan loopt en toont dat het zelf zijn boontjes kan doppen, zonder Belgische of Europese schoonmoeder.

Zo wordt Vlaanderen misschien wel stilaan het Kazachstan aan de Noordzee.

Het is met ander woorden een schoolvoorbeeld van benepen kleindenken en gebrek aan ambitie: we slaan hier een belabberd figuur en tonen dat we niet klaar zijn voor echt zelfbestuur. De al geleverde toestellen staan nu stof te vergaren, de rest van de bestelling is geannuleerd. De keuringscentra én de VAB (onze grootste automobilistenvereniging dus) zijn vragende partij, maar de betrokken minister wil de fraudeurs niet ontrieven. Wallonië en Brussel rollen het systeem wél uit, waardoor men de absurde situatie krijgt dat een aantal van die creatievelingen naar Vlaamse keuringsstations zullen trekken om toch hun groene kaart te krijgen. Vlaanderen, regio waar alles kan en politiek de criminaliteit faciliteert. Zo wordt Vlaanderen misschien wel stilaan het Kazachstan aan de Noordzee.

Maffiapolitiek

De meest aperte nadelen van de particratische stemmenronselarij komen hier weer naar boven, in een land met teveel verkiezingen en een periodieke stoelendans rond ministerposten. Wat de ene minister uitrolt, gooit de andere -van een concurrerende partij- in een volgende legislatuur weer in de onderste schuif. Gebrek aan visie, kortetermijnpolitiek en behoefte om een nichepubliek even snel te bedienen kenmerkt dit type van politici, dat zich beter zou beperken tot het besturen van een auto, en dan nog. Waarbij ik dan bedenk dat er in de diepe Limburg, puur toevallig, nogal wat van die opgepimpte pooierbakken rond rijden.

‘We gaan er toch in eerste instantie van uit dat mensen niet moedwillig een roetfilter zouden verwijderen of stukmaken?’ liet ze zich ontvallen. Onderzoek wijst op iets anders, Lydia, en je weet het verdomd goed: er wordt gefoefeld op grote schaal, en het is een industrietje op zich. Als je dan niet als minister ingrijpt, ben je gewoon nalatig. Of spreken we in zo’n kwestie van leven of dood misschien beter van schuldig verzuim en maffiapolitiek. Wat we zelf doen, doen we beter? Helaas.

Als Wallonië of Brussel ons voorbijsteken inzake zorg voor gezondheid en levenskwaliteit, hebben we echt een probleem. Benieuwd of Ben Weyts, nu verkast naar onderwijs, collega Peeters op voldoende social distance toch eens wat vragen voor de voeten zou kunnen gooien. In tegenstelling tot dat verdomde virus hebben we dit namelijk perfect in de hand.

Sympathieke witte actie of PS-manoeuvre?

De rij van zorgpersoneel dat premier Sophie Wilmès (MR) ostentatief de rug toekeerde bij haar bezoek aan het Brusselse Sint-Pieters Ziekenhuis, het is een beeld dat de wereld is rondgegaan, als een roep om aandacht en respect van de witte sector in Coronatijden. Applaus op alle banken, tot in Indië en Guatemala, twee landen die nu zelf niet direct uitblinken inzake medische infrastructuur. Protest tegen het beleid, de onderfinanciering, te lage lonen, zo werd de actie geduid. Het eerste wat een mens dan doet, is spontaan recht veren en applaudisseren.

Helaas, ‘un train peut en cacher un autre’ zeggen ze in het Frans: dit is fake news. Want het ging niét om het globale beleid of de onderfinanciering van de sector, maar om een Koninklijk Besluit dat het mogelijk zou maken om personeel op te vorderen indien dat echt nodig zou zijn, de Italiaanse toestanden indachtig. Het ontwerp van dat KB dateert effectief van het begin van de coronacrisis en werd pas in het Staatsblad gepubliceerd op 4 mei omdat het nog langs de Raad van State moest passeren.

Het KB was toen al achterhaald, net door de snelle ombouw van de ziekenhuizen en de inzet van de witte sector. De Vlaamse artsen en verpleegkundigen maken er zich dan ook niet druk over, ze hebben wel wat anders te doen. De Franstalige collega’s wel, en dat heeft een politieke reden.

Pour les Flamands la même chose

Mohamed Ouriaghli

Het is namelijk een actie, opgezet door de Franstalige socialistische bediendenvakbond Setca, waarbij het merendeel van het personeel in dat Sint Pieter Ziekenhuis is aangesloten. Een onderafdeling van de FGTB dus, die ook om de haverklap het spoor probeert plat te leggen. Uitgerekend nu hebben ze een stakingsaanzegging ingediend voor alle ziekenhuizen en rusthuizen in Wallonië en Brussel. Stel u de chaos maar voor.

Zo min als ik een fan ben van Maggie De Block, en evenzeer wél een fan van de witte sector die niet alleen applaus maar vooral meer loon naar werk verdient, zoveel bedenkingen vallen er te maken bij de actie aan het Sint-Pieter Ziekenhuis.

Onder ons gezegd: hebt u iets voor in Brussel, smeek de ambulancier dan om u niét naar Saint-Pierre te brengen, de inrichting die heel passend vernoemd is naar de hemelportier. In tegenstelling tot Arabisch is Nederlands er sowieso een onbekende taal, hoewel tweetaligheid wettelijk verplicht is.

De verhalen van Brusselaars die ik over dat ziekenhuis te horen krijg gaan over slordigheid, chaos, een algeheel je m’en fous-sfeertje, mensen die ’s morgens de spoed binnenkomen en die s’ avonds onverrichter zake weer verlaten zonder geholpen te zijn.

Als de Brusselse en Waalse ziekenhuizen in minimumbezetting gaan, komt er een tsunami van patiënten uit het Zuiden aangewaaid.

Het ziekenhuis is een bastion van de Brusselse PS die het instituut als een vlaggenschip van de multiculturaliteit afficheert. Voorzitter van de Raad van Bestuur is ene Mohamed Ouriaghli, een PS-apparatsjik die zich graag op snoepreisjes laat trakteren en in juli 2019 door het gerecht in verdenking werd gesteld voor passieve corruptie en inbreuken op de regels rond openbare aanbestedingen. Als bestuurder van de vzw Gial, die het informaticanetwerk van de stad Brussel beheert, was hij betrokken in een langlopend dossier van wanbeheer, cliëntelisme en graaien in de kas Een echte sos dus.

Het is mede onder zijn impuls dat de staking is aangezegd, als een politieke actie die alleen in Franstalig België relevant is, waar de PS en de MR op pre-electorale ramkoers liggen. Nogal logisch dat de Vlamingen, bij monde van professor Geert Meyfroidt, voorzitter van de Belgische Vereniging Intensieve Geneeskunde, de schouders ophalen bij heel het gedoe.

Dus ja, artsen en verpleegkundigen bewijzen in deze tijd dat een goed gefinancierd zorgsysteem cruciaal is. De veel te lakse en trage aanpak anderzijds in het begin van de epidemie, de aperte onbekwaamheid van lieden op cruciale posten als Maggie De Block (federaal) en Wouter Beke (Vlaams), het gestuntel van Powerpoint Sophie, heel de never ending mondmaskersoap, en nu de testen die maar niet op gang komen,… daarover moeten spijkers met koppen geslagen worden.

Maar het is niet het moment om de zorgsector te ontwrichten met een staking die puur in functie staat van een machtsstrijd in Franstalig België tussen MR en PS, deze laatste opgejaagd door de extreem-linkse PTB.

Als de Brusselse en Waalse ziekenhuizen in minimumbezetting gaan, komt er een tsunami van patiënten uit het Zuiden aangewaaid. Die allemaal netjes in hun taal zullen bediend worden, zo zijn we.

►Groene jongens, lieve meisjes en foute poezen

Een van de drie is er teveel vrees ik

In mijn kindertijd gold de regel: elke dag een andere onderbroek en dikwijls handen wassen. Toen kon je nog dood gaan aan mazelen, deed onze moeder een stevige scheut javel in de poetsemmer, en sprak men ongegeneerd over ongedierte. Het trottoir werd aangepakt met stevige herbicide en er werden grootse vaccinatiecampagnes opgezet, tegen polio, mazelen, kinkhoest etc. De natuur kon lief zijn maar ook ongenadig, beseften we, en de wetenschap moet ons redden van de ondergang. In 1969 zetten de Amerikanen de eerste mens op de maan neer.

Toen kwamen de groenen, bij ons Pater Versteylen met Agalev. In zijn brouwerij te Viersel mocht je bloot rondlopen, het liefst alleen planten eten, veel zingen en tussendoor groepsseks bedrijven. De natuur als één groot harmonisch geheel, waarvan de mens deel uitmaakt.

Ik herinner me dat toen ook het idee ontstond dat té dikwijls je handen wassen helemaal niet goed is voor de gezondheid. Een beetje vuil zijn was ok, en kinderen mochten/moesten op de grond spelen ten einde met al die bacteriën een soort van modus vivendi te ontwikkelen.

De groene beweging was meteen ook tegen onkruidverdelgers, niet alleen vanwege de schadelijke nevenwerking maar gewoon omdat zelfs een ordinaire pisbloem een stuk natuur is en respect verdient. Weg die korte gazon, een tuin vol veldbloemen -vroeger onkruid genoemd- werd zelfs door de groendienst van de gemeente gepromoot.

Toen kwam Aids en was hygiëne weer een punt: met dat HIV-virus viel niet overeen te komen, het hielp niet om een beetje onveilige seks te hebben zodat we er konden aan gewoon worden. Het werd dus opnieuw vechten tegen de beestjes, tegen de natuur, op leven en dood. Tot op vandaag is er noch een vaccin, noch een echt geneesmiddel tegen Aids. Gelukkig kan je het maar krijgen door in het rond te stoeien zonder bescherming en dan nog vooral op de Griekse wijze. Brave mensen bleven er van gespaard.

Knipperlichten

Ben Weyts: gedoogbeleid tegen gevaarlijke virussen uit diervriendelijkheid?

Met corona echter is het idyllische bloemetjes/bijtjes-verhaal helemaal afgelopen. De groenen moeten zich bezinnen over de plaats van mens binnen/tegenover de natuur. Dat virus laat nog veel minder met zich lachen, immuniteitsopbouw blijkt een utopie, en het is zelfs de vraag of er überhaupt ooit een echt vaccin komt.

Dus geen geknuffel en gekus met heel de aardbol. We moeten nu flink zijn, (weer) onze handen wassen, anderhalve meter afstand bewaren, met een mondmasker naar de supermarkt gaan en -belangrijk!- onze contacten met zorg kiezen. Als dierenliefhebber zal ik de knop moeten omdraaien, en ik raad Ben Weyts aan om dat ook te doen. Ik heb twee katten die ik dolgraag eens vastpakte, –honi soit qui mal y pense-, tot ik besefte dat die elke dag heel de straat afdweilen en zich door Jan en alleman laten bepotelen. Sindsdien is de liefde zwaar bekoeld.

Het handvol Gaia-betogers aan het Antwerpse gerechtshof krijgt de prijs voor de belachelijkste actie van de eeuw

Wat ons naadloos bij de sympathieke Selena en haar illegaal geïmporteerde Peruviaanse poes brengt. Gevaar voor hondsdolheid, dus volgens de regels spuitje geven, zegt het federaal agentschap FAVV. Waarna Vlaams dierenwelzijnsminister Ben Weyts een overheidsadvocaat inschakelt om katje Lee van de euthanasie te redden. Een petitie gaat rond: Red Lee. Natalia, Joyce De Troch en Koen Crucke doen mee, dat zegt al genoeg eigenlijk. Bizar in een land waar ondertussen 9000 mensen in een paar maanden tijd aan een virale infectie zijn gestorven.. Hondsdolheid (rabiës) is een extreem besmettelijke fatale ziekte die van dier op mens overgaat en waartegen geen geneesmiddel bestaat. Het virus trekt wat op zijn coronabroer, het is alleen wat langwerpiger (zie foto boven).

Om maar te zeggen: het handvol Gaia-betogers aan het Antwerpse gerechtshof krijgt de prijs voor de belachelijkste actie van de eeuw. Sinds covid-19 moeten we namelijk weer goed nadenken en kiezen, en kunnen we niet én groene jongens én lieve meisjes én foute poezen gelukkig maken.

Voor de geitenwollensokkensector is dat een slechte zaak. Onze relatie met de natuur -én met de medemens- is er opnieuw een van knipperlichten en grote argwaan: er sluipt een beest rond, per slot van rekening ook maar iets dat wil leven en zich vermenigvuldigen, en dat moet gestopt worden, tenzij het ons uitroeit. Snijden om de zaak een beetje onder controle te houden, en beseffen dat niet met alles vreedzaam te coëxisteren valt. U ziet een verband met cultuurspanningen, het grenzenbeleid en geïmporteerde religies? Dat laat ik dan helemaal voor uw rekening. Nog een prettige dag verder.

Geen Beethovenjaar (en niemand ligt er wakker van)

Maandag gaan de kapsalons, dierenparken, markten en musea weer open. Toen ze dat van die coiffeurs mocht aankondigen, bevond Martine Tanghe zich duidelijk in hoogste staat van opwinding. Ze is niet alleen. Voor de laatste categorie zal het veel minder storm lopen. De 99,99% die geen musea bezoekt en nooit een concertzaal van binnen heeft gezien, zal die kelk nu zeker aan zich laten voorbijgaan.

‘Cultuur is belangrijk, het verbindt ons’, las premier Wilmès van haar papiertje af. Dat gelooft natuurlijk niemand, zij evenmin. Mensen hebben echt even andere dingen aan hun hoofd, maar het is kwestie van de schijn op te houden dat wij nog zoiets als een beschaving hebben na de lockdownparties en de gevechten om WC-papier. Cultuur is een franje, een wolkje met een handvol wapperende manen erop van lieden die geloven in de goedheid van de mens. Helaas, in tijden van pandemie speelt cultuur zich, als het nog overleeft, binnenskamers, in afzondering af. De Decamerone-stijl dus, vandaag vooral achter een pc-scherm.

Het ‘nieuwe normaal’

Maar er is dus een cultuursector die, herinner u, toen de dieren nog spraken, in aanvaring kwam met een ietwat schraperige cultuurminister.

Een van onze eminente kunstenaars/intellectuelen is Jan Caeyers, dirigent, musicoloog, en auteur van dé Beethovenbiografie. Hij lijkt een beetje op de oudere Beethoven,-maar dat kan ook liggen aan de kapperssluiting-, de componist die 250 jaar geleden het levenslicht zag, aanleiding voor tal van feestelijkheden en herdenkingsconcerten die wegens corona allemaal in het water vielen.

Het grote publiek -de term alleen al- kent Beethoven vooral van de aanhef van de 5de, ta-ta-ta-taaa, en nog meer van de daarop gebaseerde Ro-da-ni-aaa! reclame uit de Tour de France. Ook nog zoiets van het verleden. Gisteren mocht Jan Caeyers aanzitten bij Phara in De Afspraak, als derde gast: dat is meestal iemand van mindere garnituur die als afsluiter mag dienen, na de dagelijkse virologen-hoofdact. Ik bewonder die Caeyers best wel: hij gedroeg zich waardig, met Grandezza zelfs, daar waar hij drommels goed wist dat het voorbij was.

De kansen dat zo’n Beethovensymfonie nog live weerklinkt in een concertzaal zijn momenteel nihil. Wegens geen geld én onmogelijke social-distance-vereisten. ‘Er zijn erger dingen dan dat’, zei de dirigent, en dat vind ik mooi van de man.

Ter afsluiting liet men in de studio de laatste maten horen van de derde symfonie, de Eroica, waarna Phara warempel vroeg aan de wereldwijd geprezen Beethovenspecialist: ‘herkent u deze muziek?’ De altijd minzame Caeyers antwoordde als in een quiz: ‘jawel, de Eroica!’ Ik had voor de grap gezegd: ‘euh… dat moet het 127ste concerto voor twee man en een paardenkop zijn’.

Maar dus die twee ankervrouwen samen: een hijgende Martine en een Phara voor wie de derde van Beethoven duidelijk iets van een andere planeet is,- sterken me in de overtuiging dat wij, cultuurminnaars, terug onze plaats moeten kennen, en dat is helemaal achteraan. Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral: het welbekende Brecht-citaat krijgt nieuwe allure in een tijd waar ook mensen met werk niet weten hoe ze het einde van de maand gaan halen.

Tegelijkertijd bereiden virologen ons voorzichtig voor op het nieuws dat dit het nieuwe normaal wordt, dat ons vrije leventje nooit meer wordt zoals voorheen. Ik hoor u dan denken: en dat vaccin? Is er nog wel een viroloog die in plaats van op TV te komen liever in zijn labo werkt om ons te verlossen van deze gesel?

Daarover bereikt ons weinig nieuws, maar één zaak staat vast: de dag dat het vaccin er is zullen pas alle duivels uit de hel losbreken en zal het leidmotief uit Beethovens 9de ‘Alle Menschen werden Brüder’ minder dan ooit van toepassing zijn.

Die tegenstelling tussen schoonheid als iets uitzonderlijks en de universele lelijkheid, ach, dat is dus cultuur, leer ermee leven, dat is gewoon het oude normaal. Geen Beethovenjaar, niemand ligt er wakker van, en Martine mag naar de kapper: goed dat we nog eens kunnen lachen, humor blijft de ultieme remedie tegen cynisme.

Deed Filip aan misplaatst funshoppen?

Het was een tijdje stil in Laken na de televisietoespraak van Filip, 23 maart j.l. Sommigen veronderstelden al dat de koninklijke familie met een aantal getrouwen naar een veilige plek gevlucht was, en iemand had zelfs de privé-trein van de Coburgs gespot aan het nu gesloten Plopsaland.

Niet dus. Afgelopen zondag dook onze vorst op in de Koninklijke Sint Hubertusgalerij te Brussel, om enkele neringdoenden moed in te spreken aan de vooravond van de heropening. Die galerij is niet bepaald een volksbuurt waar de kleine middenstand floreert. Het is een chichi-decor, vooral populair bij toeristen, waar de Belgische pralines van de hand gaan en je (veel te dure) koffie kan drinken. Door Filip’s voorvader Leopold I ingehuldigd, die de volksbuurt van toen maar niks vond en liet afbreken voor een prestigieuze place-to-be waar de haute bourgeoisie kon flaneren zonder een paraplu te hoeven boven halen. Dit geheel terzijde.

Een organisme met uitsteeksels

Virologisch valt er wel wat op dat bezoek aan te merken. Het feit dat de koning daar met heel zijn gevolg plus pers rondliepen, de VRT voorop, was ten eerste al tegen de regels want de versoepeling ging pas maandag in. Een niet-essentiële verplaatsing dus. Ik heb hem ook op geen enkel moment aanstalten zien maken om iets te kopen, overtreding nummer twee: funshoppen is uitdrukkelijk verboden en staan kletsen met winkeliers is alleen maar goed voor het virus zelf. Slechte voorbeelden, foute ceremonie. Zie ook Marc Van Ranst in het Panamarenko-museum.

Wat ons meteen naar de essentie voert: in een tijd waar het er op aan komt te overleven en de witte schorten de samenleving in bubbels/silo’s verdelen, terwijl iedereen toch wacht op dat verlossend vaccin waarvan we niet weten of Trump het zal opkopen, is zo’n slenterkoning met veel camera’s er rond gewoon ridicuul.

De Belgische monarchie blijft voor links-progressieven een baken van politieke correctheid

Dat die man dat zelf niet beseft ligt natuurlijk aan zijn raadgevers die hem in een theaterstuk wringen waarvan men ziet dat hij eronder lijdt. Alles aan dit optreden is kunstmatig, irrelevant, deerniswekkend: een antithese van de groep mensen die vandaag wél iets betekenen voor de maatschappij.

Als corona een kantelmoment is in onze samenleving en veel zaken op de helling zet, dan hoop ik dat ook de monarchie het virus niet overleeft. Het sleutelwoord ‘essentie’ herinnert er ons aan dat het vorstenhuis iets absoluut on-essentieels is in een moderne democratie, en dat zo’n niet-verkozen staatshoofd in de 18de eeuw thuis hoort.

Het afschaven van franjes en pietluttigheden die alleen maar ballast uitmaken en onze weerbaarheid verkleinen, zal zich op institutioneel vlak moeten doorzetten: dit soort België werkt niet, en het Vlaamse filiaal al evenmin.

De chaotische Wilmès-regering en heel de mondmaskerklucht -die nog altijd doorloopt wegens groot succes- zijn al een grote beproeving voor onze burgerzin, maar een monarch op wandel die iets prevelt van ‘het zal goed gaan’ vanachter zijn chirurgisch masker, daarvan spat mijn bubbel gewoon uiteen in alle richtingen.

Zeer delicaat is de vergelijking met het virus zelf. Biologisch is zo’n monarch toch een parasitair fenomeen, iets waar we voor moeten betalen maar niet goed weten waarom, en het ergste: iets dat brave mensen nog braver en gedweeër maakt. Een bedreiging voor het immuunsysteem dus, een organisme met uitsteeksels dat goede cellen kapot maakt. Dat de VRT er royaal aandacht aan besteedt, verbaast me niets, en dat Martine Tanghe vapeurs krijgt tijdens het aflezen, al evenmin. De Belgische monarchie blijft voor links-progressieven een baken van politieke correctheid, en voor de mainstream media een schaamlap voor een regime dat op apegapen ligt.

Het zogenaamd protocollair koningschap in stand houden, zoals nu zelfs de N-VA verdedigt, is niet zo onschuldig als het lijkt. In de zoektocht naar essentie, authenticiteit en kwaliteit is een gekroond hoofd een obstakel. Corona dus. Vive la république.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.