PFOS: Zuhal Demir dropte een bom

… en mogen de scherven breed in het rond vliegen

De Antwerpse Oosterweelsaga – het project waarbij de Antwerpse Ring zou rond gemaakt worden – leest als een aaneenschakeling van geschipper, hoogtechnische discussies over tracés, volksraadplegingen, clashes tussen actiegroepen en havenlobby’s, waarbij politici behoedzaam wandelend door een mijnenveld posities kozen. De Lange Wapperbrug over de Schelde -inmiddels definitief afgevoerd- is de bekendste niet-verwezenlijking van dit dossier.

Toekomstverbond

Oosterweel, het verdriet van Antwerpen en nu de Pandoradoos van Vlaanderen

Na drie decennia palaveren, waarbij het verkeer in en rond de Scheldstad alsmaar meer dichtslibde en de Antwerpse Ring hét knelpunt werd van het Europese snelwegnetwerk, werd dan toch een briljante oplossing gevonden: er werd in 2017 een pact gesloten tussen overheid en actiegroepen, het zogenaamd Toekomstverbond. Vervolgens werd Manu Claeys, de rebel die met stRaten-generaal tien jaar lang het verzet tegen de Oosterweelverbinding had geleid, tot bestuurder gebombardeerd van… de bouwheer die de werken coördineert, de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM).

Oef, nu zou het vooruitgaan. In 2018 ging de eerste spadesteek de grond in. Tot er een kanjer van een lijk kwam bovendrijven dat de laatste weken echt begon te stinken: alle grond die bij de werken wordt opgespoten is zwaar vervuild met PFOS, een hoogtoxische, kankerverwekkende fluorverbinding die door de in Zwijndrecht gevestigde 3M-fabriek werd geproduceerd en niét afbreekt. In 2002 stopte het Amerikaanse bedrijf – dat heel goed van de schadelijke werking op de hoogte was- met de productie, maar het spul blijft er, verspreidt zich via lucht en water, en dreigt heel de Antwerpse en van daaruit de Vlaamse regio te besmetten. Moestuintjes, scharreleieren van eigen kweek, vergeet het.

De vervuiling was namelijk decennia lang een publiek geheim, toch in de politieke en administratieve cenakels

Klokkenluider is de door Christophe Degreef geïnterviewde milieu-activist Thomas Goorden, die -en dan wordt het vervelend voor de politiek- haarfijn de verwevenheid uitlegt tussen de economische lobby van het Oosterweelproject, de Vlaamse administratie (vooral de bedenkelijke rol van OVAM, de Vlaamse afvalmaatschappij), en uiteraard het beleid zelf. De vervuiling was namelijk decennia lang een publiek geheim, toch in de politieke en administratieve cenakels, waarbij ook groene burgemeesters van Zwijndrecht zelf de omerta mee in stand hielden. Meteen stelt zich de vraag of dat Toekomstverbond nog toekomst heeft, en of de Oosterweelwerken überhaupt nog kunnen verder gezet worden. Goorden zelf adviseert: onmiddellijk stopzetten. Het verdriet van Antwerpen is een Pandoradoos van Vlaanderen geworden.

Ruikbaar angstzweet

Milieu is al sinds 1995 een door groenen en tsjeven beheerd departement

Laten we middenin de malaise -die tot een echte crisis kan uitdijen- toch oog hebben voor het positief signaal dat Vlaams milieuminister Zuhal Demir gaf: per direct een parlementaire onderzoekscommissie voorstellen. Baf! Dat is, voor alle duidelijkheid, een commissie met de bevoegdheid van een onderzoeksrechter, die alle daden mag stellen, nuttig om de waarheid te achterhalen, tot en met huiszoekingen, stel het u maar eens voor.

Daarmee is het verdrinken van de vis in besloten vergaderingen een stuk moeilijker. De voelbare nervositeit en het haast ruikbare angstzweet van excellenties als Hilde Crevits en Bart Somers, twee vaste kluchtfiguren in de Vlaamse regering, kan ons alleen maar sterken in de overtuiging dat zo’n commissie bijzonder nuttig zal zijn en nog meer zal bovenhalen dan vuile grond. Alleen al het idee dat onder meer die twee eens zelf politie over de vloer krijgen, windt ons op.

Wat we nu meemaken is zonder meer een paradigmashift, die Demir op haar eentje forceert

Zuhal Demir is anderzijds onmiskenbaar gegroeid in haar functie. Ze is er, zoals bekend, met frisse tegenzin aan begonnen, gaf een uitermate knullig optreden weg op de klimaatconferentie in Madrid, en kreeg van mij slechte punten, samen met heel de Jambonregering. Maar wat we nu meemaken is zonder meer een paradigmashift, die Demir op haar eentje forceert: een N-VA-minister die -weliswaar niet gedekt door haar collega’s noch partijgenoten- stelt dat ecologisch bewustzijn en dito politiek niet het monopolie is van groene partijen of van links.

Dat vind ik een belangrijke wending binnen een partij die toch nog altijd in grote mate centrumrechts in Vlaanderen vertegenwoordigt. De partij van de zelfstandigen, ondernemers, tweeverdieners, de middenklasse die het niet zo heeft voor geitenwollen sokkenthema’s. Voor hen gold het primaat van de economie op al de rest. Deze fameuze ‘grondstroom’ heeft altijd op voet van oorlog geleefd met de groenen, die overigens nooit de minste affiniteit hebben betoond met het thema van Vlaamse zelfbestuur en nog minder met een kritische kijk op migratie en islamisering.

Achtertuincomplex

De 3M-site in Zwijndrecht 

Mede daardoor is heel het milieuverhaal, dat uiteindelijk over gezondheid en levenskwaliteit gaat, in de verdrukking gekomen. Demir zet dat nu recht. Het zal moeite kosten en het zal hier en daar wel tot partijpolitieke opstootjes leiden, naast allerlei pogingen tot damage control. Maar als deze milieucatastrofe niet leidt tot een nieuwe, brede visie op gezondheid en levenskwaliteit in Vlaanderen, wat dan wel?

We komen van ver. Nog niet zo lang geleden zaten er boerenbondmadammen als Joke Schauvliege op dat departement, dat overigens sinds 1995 ononderbroken door groenen en tsjeven werd beheerd. Zij hebben vooral de Belgische ziekte mee in stand gehouden, minstens even toxisch als die vuiligheid uit Zwijndrecht: een mengsel van particratische Kleinstaterei, intellectuele middelmatigheid van bewindvoerders, wegkijkcultuur, het gezapig pruttelen van door partijgetrouwen bevolkte kabinetten, een politiek perspectief dat nooit verder kijkt dan de eerstkomende verkiezingen.

Als deze milieucatastrofe niet leidt tot een nieuwe, brede visie op gezondheid en levenskwaliteit in Vlaanderen, wat dan wel?

Dat alles, samen met het achtertuincomplex van de doorsnee Vlaming (‘Het zal mijn tijd wel duren’) mag nu opgeborgen worden. Jammer dat daar een kanjer van een gifschandaal voor nodig was, maar soit. Vlaanderen moet deze kans grijpen om orde op zaken te stellen, zowel inzake het opstellen en afdwingen van omgevingsnormen, als wat betreft bestuurscultuur. Corona heeft al aangetoond dat de zesjescultuur in het politieke bedrijf absoluut ontoereikend is, ook hier is het saneren geblazen. Rommel opruimen dus, de lat hoger, vooral ook voor zichzelf, niet één maar drie tandjes bijsteken. Een complete generatie, zo niet een complete klasse, mag hier wat mij betreft opstappen.

Dank u, Zuhal Demir, om deze bom middenin het Vlaams Parlement gedropt te hebben. Ik zeg het dit keer zonder ironie, en bedenk haar meteen met de hoogste onderscheiding die een columnist voor iemand kan bedenken, namelijk er een woord naar vernoemen: de zuhalisering van de Vlaamse politiek. Onthouden, dit haalt nog de Van Dale, hopen we dan maar. 

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Het €K voetbal en BLM: volg het geld en begrijp het

Van uw sportverslaggever op afstand

Morgen, vrijdag, start het door de UEFA georganiseerde Europees Voetbalkampioenschap, dat doorgaat in een aantal Europese hoofdsteden maar niet in België. Ook de Rode Duivels zijn van de partij. Het EK had eigenlijk vorig jaar moeten doorgaan, maar werd toen uitgesteld wegens corona.

Voor de UEFA is dit tornooi een goudmijn, daarom was gewoon annuleren geen optie. De vorige editie klokte af op een netto-winst (dus na uitbetaling van de deelnemers en verrekening van alle kosten) van 840 miljoen euro. Ook voor de deelnemende bonden en uiteraard de spelers is het kassa. Het leeuwenaandeel van de inkomsten betreft de televisie-uitzendrechten en de sponsoring. De kaartenverkoop, dat is maar peanuts: in feite kon dit EK net zo goed in lege stadions gespeeld worden, het scheelt alleen voor de ambiance.

Postbusvennootschappen

Het riante verdienmodel van de UEFA spiegelt zich af in de rijkdom van de grote clubs, dikwijls in handen van een buitenlandse investeerder. Dé topclub Paris Saint-Germain (PSG) is zelfs eigendom van de oliestaat Qatar. Van daaruit zijn ook de spelers zelf bedrijfjes, onderaannemers eigenlijk, die fiscale experten onder de arm nemen om zo min mogelijk belastingen te hoeven betalen. Dat is prioriteit nummer één voor de sporthelden.

Een eerste-klasse-voetballer in België betaalt per jaar, zoals ondertussen wel bekend, minder sociale lasten dan een verpleegster met een wedde die tien tot vijftig keer kleiner is. Dit ronduit schandalige gunstregime raakt maar niet afgeschaft, mede dankzij de lobbykracht van de grote clubs, de Marck Couckes, Wouter Vandenhautes en Karel Van Eetveldes van deze wereld. Daarnaast wordt er ook aan fiscale optimalisatie gedaan, zoals dat heet.

Hoog van de toren roepen, dat wel, maar enige solidariteit opbrengen met de gewone man/vrouw, in casu hun supporters, willen de heren liever niet.

De Rode Duivels, die u misschien op groot scherm gaat bewonderen, hebben vrijwel allemaal postbusvennootschappen in Luxemburg, teneinde aan de Belgische fiscus te ontsnappen. Hoog van de toren roepen, dat wel, maar enige solidariteit opbrengen met de gewone man/vrouw, in casu hun supporters, willen de heren liever niet. Ze betalen tussen de 15,9 en 5,2 procent, terwijl bij de modale Belg zowat de helft wordt ingehouden. Hun loon wordt door de club deels als fotorechten uitbetaald, weeral via een tussenvennootschap, zodat ook daar het belastingtarief miniem is. Voor de Rode Duivels beheert de Belgische voetbalbond die fotorechten, wat overigens tot enig geruzie heeft geleid want de Duivels houden dat liever binnen hun eigen firma. Het is maar dat u het weet: de kop van zo’n balstamper reproduceren kan u geld kosten.

Deze cashmachine zorgt af en toe voor gemompel. Vooral toen de tien grootste en rijkste Europese clubs nog eens een tornooi onder mekaar gingen organiseren, werd het de supportersscharen te gortig waardoor men het idee maar voorlopig opborg. Om het blazoen op te poetsen én het plebs het zwijgen op te leggen, greep de voetbalindustrie al jaren terug naar een boodschap waarmee ook grote merken zoals Coca Cola uitpakken: de anti-racismecampagne. De bonden, clubs, sponsors én voetballers staan hier op één lijn, en ook hier geldt het motto om het plaatje te begrijpen: follow the money.

Lessen in schone schijn

Zoals in heel de maatschappij wordt ook in de sport ‘racisme’ gebruikt als een stigma, een brandmerk voor lieden die iets te vrijpostig hun mening te kennen geven, en een waarschuwing voor de rest. In het kader van deze campagne wordt de BLM-groet gebracht (één knie op de grond), om het publiek duidelijk te maken dat het zich moet gedragen en dat ‘racistische’ uitlatingen ongewenst zijn.

Nogal wat supporters zijn niet te spreken over dit soort acties: ze zien het als een affront en het miskennen van het recht om tijdens een match vedetten, die op een uur zoveel verdienen als zij op een heel jaar, van krachttermen te voorzien. In Italië claimen ze dat recht nogal assertief. Helaas, foute boel: eendrachtig worden deze luidruchtige paupers terecht gewezen. Braaf applaus kan, de rest niet, en al zeker geen bananen gooien: dat geldt als doodzonde, terwijl het toch een bron van koolhydraten is.

Ook op het komende EK zullen een aantal teams, waaronder het Belgische, naar verluidt de geknielde BLM-groet brengen. Ik weet niet of een no-nonsense-figuur als Kevin De Bruyne dat met enthousiasme zal doen, maar hij zal allicht niet durven weigeren. In het licht van heel het financiële plaatje, en de ijver waarmee de heren aan elk sociaal zekerheidsstelsel proberen te ontsnappen, is het gebaar sowieso lachwekkend, zo niet cynisch. Zij behoren tot de absoluut geprivilegieerden, op en top pro de Belgische driekleur en de vaderlandse eenheid, dat wel, tous ensemble. 

Het gaat al lang niet meer over George Floyd en zelfs niet over racisme, maar over het zorgvuldig uitgekiend deug-imago van een miljardenbusiness. 

De grote bezieler is, hoe kan het anders, Romelu Lukaku, ook bereikbaar op een Luxemburgs postbusadres en onbereikbaar voor de Belgische fiscus, maar als ik dat zeg ben ik een racist, evenals de sjarels die op de Facebookpagina van Sporza hun mening wilden kenbaar maken over de BLM-groet. En zo krijgt dit verhaal ook een verlengstuk in de mediacensuur, nota bene op de pagina van een openbare zender.

Heel de anti-racismecampagne van de voetbalindustrie, door de media ondersteund, is zo hypocriet als wat. Het gaat al lang niet meer over George Floyd en zelfs niet over racisme, maar over het zorgvuldig uitgekiend deug-imago van een miljardenbusiness. De morele betutteling moet het publiek muilkorven en heel de groteske cashmachine een aureool van weldenkendheid verschaffen, met de actieve medewerking van gutmenschen als sportjournalist Filip Joos. Het VRT-programma FC United melkt dit filantropisch verhaal verder uit, waarbij vedetten als Lukaku extra onder de schijnwerpers komen -en allicht nog eens langs de kassa passeren-  om hun voorbeeldfunctie te etaleren. Alle hens aan dek.

Zoals ik eerder al schreef: voetballers zijn goede acteurs, zoals ze zich voor het minste laten vallen om een vrije trap af te dwingen. Ik heb geen VAR nodig om die knie-op-de-grond juist in te schatten: als een les in schone schijn. Jammer maar begrijpelijk dat geen enkele journalist hier ook maar een kritische kanttekening durft bij maken. Het kan de carrière dodelijke schade toebrengen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Het Wuhan-lab: ‘complottheorieën’ dan toch niet zo gek?

Na het journaal volgt het nieuws

Ik had me voorgenomen om wat minder aandacht te besteden aan de figuur van Marc Van Ranst in de hoop dat die zijn mediaverslaving onder controle krijgt. Een soort decompressie: zo’n safe house is toch een ideale plek om wat afstand te nemen en van je twitterduim te genezen, zou men denken. Helaas is het andersom, en blijven de media hem opzoeken om de mythe van de vervolgde viroloog-profeet te blijven opvoeren. Zijn nieuwswaarde wordt kunstmatig opgekrikt zoals de mening van Kristien Hemmerechts of de gebroken neus van Kevin De Bruyne nieuwswaarde heeft. Het wordt een soap, waarin de verhaallijn van de pandemie, en alle overheidscommunicatie er rond, convergeert met het persoonlijk martelaarschap van de viroloog onder politiebewaking. Daar heeft VTM zopas een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd, door hem op een geheime plek te interviewen, buiten zijn schuilplek. We vernemen werkelijk niets nieuws in dat interview, maar daar was het ook niet om te doen: het gaat om de theatraliteit en de zin voor drama van de man die al twee jaar de TV-studio’s domineert.

Van Ranst geniet met volle teugen van zijn splendid isolation, zijn vrouw en zoontje iets minder. Zijn beveiligde verblijfplaats is in realiteit een roeptoren van waaruit het grote gelijk van de expert zich op een onzindelijke manier vermengt met zijn politieke kruistocht tegen rechts. Dat deed hij al van dag één toen hij zich aanbood aan de TV-studio’s als alomtegenwoordig expert die politiek aan de juiste kant van de geschiedenis staat. De linkse, wel te verstaan.

Het heeft zijn sociale credibiliteit sterk aangetast, en op de duur zelfs het draagvlak voor de vaccinatie negatief beïnvloed. Nogal wat Vlamingen behoren namelijk tot de rechterzijde van het politieke  spectrum, en hebben geen zin om het ideologisch gedram van de alomtegenwoordige professor erbij te nemen. De sympathie voor de spoorloze militair Jurgen Conings  is daar anderzijds een neveneffect van. Zelfs mijn 17-jarige zoon en zijn vrienden, waarvoor de politiek een ver-van-hun-bed-show is, spreken over de Jurgen als een vriend of nonkel, en anderzijds over Van Ranst als drama queen en pathetische soapfiguur. Onderzoek het maar eens, politicologen, straks hebben deze snaken stemrecht.

Pensée unique

Al in het beginstadium van de pandemie demonstreerde prof. Van Ranst zijn vooruitziende kijk

Veel erger dan het fenomeen van Ranst op zich, is datgene wat zogenaamde complotdenkers en ‘Twittertrollen’ al van het begin van de pandemie bespeurden, maar waar pas recent onderzoeker Stefaan Walgrave (UAntwerpen) de hand op durfde te leggen: de pensée unique die ons via de journaals van VRT en VTM nu al twee jaar door de strot wordt geduwd. Alles was corona, en de officiële (door de regering uitgebrachte) waarheid was de enige. De virologen leidden met hun angstdiscours en lockdownimperatief  de dans; andere stemmen als deze van pedagoog Pedro De Bruyckere werden gemarginaliseerd, of zoals Lieven Annemans zelfs weggehoond. Walgrave heeft de minuten netjes geteld tussen januari en oktober 2020 waarin de Vlaamse TV-journaals het expertenkransje opvoerden: absolute koploper met zo’n zeven uur zendtijd was ene… Marc Van Ranst.

‘Het Vlaamse TV-nieuws leek wel dat van Rusland of China’

Sorry dat die naam nu weer valt, maar het zijn de woorden van Walgrave zelf: ‘Het Vlaamse TV-nieuws leek wel dat van Rusland of China’. Straffe taal voor een politicoloog. Als men dan bedenkt dat het TV-orakel Van Ranst er een aantal keer naast zat (covid was maar een ‘griepje’, ga maar rustig skiën), zo niet bewust loog om de overheid in te dekken (het fabeltje van de overbodige want niet beschikbare mondmaskers, de ‘betrouwbaarheid’ van het ondertussen afgevoerde AstaZeneca-vaccin), dan beseft me de impact van die pensée unique, als desinformerende propaganda, én de op zijn minst dubbelzinnige rol van de overheidsexperten.

Van Ranst is ook altijd een fervent ontkenner geweest van de these dat het coronavirus niet op een natuurlijke wijze -van vleermuizen bijvoorbeeld- op de mens is overgegaan, maar via een accident in een Chinees labo, met name het Virologisch Instituut van Wuhan. Die natuurlijke oorzaak was de officiële versie die door de WHO werd staande gehouden, ook na een bezoek aan Wuhan waar de Chinezen hen toonden wat ze wilden tonen. De -door de toenmalige president Trump geopperde – these van het ontsnapte labovirus werd afgedaan als een ‘fantastisch filmscenario’.

Het voortschrijdend inzicht van Facebook

Maar een paar weken geleden keerde Anthony Fauci, de Amerikaanse topviroloog en corona-adviseur van president Biden, zijn kar en vond dat de hypothese van het labo-incident ‘nader moest onderzocht worden’. Ondertussen heeft de Noorse wetenschapper en viroloog Dr. Birger Sørensen, die al van het begin van de pandemie zijn twijfels had over de natuurlijke oorsprong, zwart op wit bewezen dat het om een in Wuhan gecreëerd virus gaat en dat de Chinese overheid de sporen heeft proberen uit te wissen via retro-engineering. Het verklaart ook waarom Chinese klokkenluiders als Li Wenliang de mond werden gesnoerd.

Ook deze ‘complottheorie’ paste niet in de pensée unique, en werd zelfs door Facebook verbannen, tot het sociale medium recent schoorvoetend op zijn beslissing terugkwam. China verbiedt dissidente opinies en inzichten, in het Westen doen internetgiganten hetzelfde. Er lijkt wezenlijk wel niets veranderd sinds de inquisitie. Een aantal van mijn FB-vrienden mocht de censuur aan de lijve ondervinden. Zou iemand nu de les kunnen trekken dat complottheorieën soms wél kloppen? Dat we spaarzamer met het verbieden van meningen en hypotheses moeten omgaan? Mogen we nog eens het geval Galileo Galilei aanhalen, die  begin 17^de eeuw de ‘knotsgekke’ theorie lanceerde dat de aarde rond de zon draait en niet omgekeerd, en hiervoor door de Kerk veroordeeld werd?

 China verbiedt dissidente opinies en inzichten, in het Westen doen internetgiganten hetzelfde. Er lijkt wezenlijk wel niets veranderd sinds de inquisitie.

Natuurlijk wist men in 2020 niet over corona wat men nu weet. Maar als we nu de optelsom maken en de puzzel in elkaar leggen, doemt toch een bangelijk totaalbeeld op dat we tot enkele jaren terug niet voor mogelijk hielden: een overheid die ‘waarheden’ oplegt, staatszenders en volgzame media die ze klakkeloos overnemen, medeplichtige wetenschappers, internetcensuur, grondrechten die sneuvelen, een aanzienlijke beperking van de bewegingsvrijheid en daaraan gekoppeld brutale handhaving, een sinds de bezetting niet meer vertoonde controlestaat.

De figuur van Marc Van Ranst blijft over heel dit Orwelliaans complex hangen als een soort Raspoetin die manipuleert, intrigeert, ensceneert. Samen met de vervolging van de toch-niet-zo-gekke complottheorieën zal zijn bedenkelijke rol later uit de doeken worden gedaan. Ondertussen zitten we er wel mee, en draait het mediacircus verder. Bedenk alleszins dat de waarheid van vandaag niet die van morgen is. En dat je geen kranten moet lezen of TV-journaals moet bekijken om daar snel achter te komen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

De school als strandfuif: iets over identiteitsnarcisme

Na de hoofddoekkwestie, het korte-rokjes-en-blote-buiken-debat

Er is wat opschudding ontstaan omdat een directeur van een middelbare school in een omzendbrief wat richtlijnen rond kledij en uiterlijk meegaf. Vooral de blote buiken, de extreem korte rokjes en de decolletés van de meisjes mochten wat zediger. Dat leidde zowaar tot rebellie en een open brief vanwege de ondertussen nationaal bekend geworden Beatrix Yavuz, leerlinge aan dat college. Deze nauwelijks 14-jarige Anuna van de tienermode voelt zich geviseerd en miskend in haar vrijheid. Waarbij ze niet begrijpt dat vooral meisjes worden aangesproken. Natuurlijk hebben jongeren het recht om binnen bepaalde perken te kiezen wat ze aantrekken. Idem voor piercings en andere uitingen van persoonlijke smaak.

Toch is een schoolomgeving een specifieke ruimte en heeft ook die directeur een punt. Ik probeer het genuanceerd te benaderen: een school is geen strandfuif, en enige sereniteit is pedagogisch nuttig in de hormonenvijver die een middelbare schol sowieso is.

Pikorde

Beatrix Yavuz, 14 en al een soort influencer

Het duurde niet lang voor de rokjesrevolte steun kreeg van ‘progressieve’ opiniemakers genre Marjolein Van Bavel, lid van de feministische Denktank en Actiegroep Furia. Volgens Marjolein is kledingvrijheid een essentieel element in ‘het ontdekken en creëren van een eigen identiteit’ bij tieners. Ze voegt eraan toe dat net diegenen, die opmerkingen hebben over de korte rokjes en diepe decolletés, de jonge meisjes seksualiseren.

Voor een feministe vind ik dat een behoorlijk wereldvreemd standpunt. De realiteit is dat meisjes heel goed beseffen welke seksuele signalen er aan welk soort kledij verbonden zijn,- daarvoor hebben ze media, internet en de reclame- en, sterker nog, dat dit een aspect van competitie binnen de groep uitmaakt: hoe val ik op, hoe accentueer ik mijn vrouwelijkheid? Wie klimt het hoogste op in de pikorde -no pun intended-?

Het zijn natuurlijk wel de korte-rokjes-en-blote-buiken-rebellen die de toon zetten en de anderen sociaal dwingen om mee te gaan in het opbod

Een leraar aan een Genks lyceum, Michel Berger (volle naam met toestemming), zegt daar op Facebook zinnige dingen over. ‘Worden vooral de meisjes geviseerd? Wel, ik kan u na 40 jaar onderwijs zonder veel twijfel zeggen dat het vooral meisjes zijn die hun puberale vruchtbaarheid zonder blozen propageren, op het gênante af (waarbij er zelfs bij zijn die wanneer ge hen gewoon ziet of aankijkt, durven doen alsof ze halvelings verkracht worden).’

Hij voegt er een zelfs nog markantere vaststelling aan toe: ‘Hoe lager de schoolresultaten, hoe meer bloot vertoond wordt.’ Het bezig-zijn met uiterlijkheden is weliswaar kenmerkend voor pubers, maar er zijn ook een hoop leerlingen -meestal de beter begaafden dus en de harde werkers- die de behoefte niét voelen om zich in minirok te profileren. Het zijn natuurlijk wel de korte-rokjes-en-blote-buiken-rebellen die de toon zetten en de anderen sociaal dwingen om mee te gaan in het opbod, ten einde niet voor seuten uitgescholden te worden.

Van blote buik tot hoofddoek

(HLN)

Daar een ‘grote zoektocht naar identiteit’ aan verbinden, zoals mevrouw Van Bavel dat doet, is dus tamelijk conformistisch. Er zijn andere middelen om je identiteit te ontdekken dan via textiel en blingbling, en de school moet daar nu net een stimulator in zijn: wat maakt nu iemand tot meer mens (‘humaniora’), een rijkere persoonlijkheid? De school is geen fuifzaal of een datingmarkt, maar ‘een instelling om u geestelijk te wapenen tegen de tijd dat uw uiterlijk niet meer meetelt’, aldus nog Michel B.

Dat klopt als een bus. Natuurlijk is heel het modegebeuren gericht op het bevorderen van een soort identiteitsnarcisme, als zou je een persoonlijkheid ontwikkelen via kledij, attributen, het soort tas, maquillage, enzovoort. De hitsigheid die dit puberuniversum uitstraalt, is door groepsdruk bepaald én marktgestuurd. Vooral de meisjes moeten er zo snel mogelijk als vrouwen uitzien, waardoor ze voor de mode- en cosmetica-industrie een aparte doelgroep vormen. De jongens lopen ondertussen in vodden rond en zijn meer bezig met games of het laatste soort GSM. Maar ook hier het soort materialisme dat jongeren vroegtijdig verslaaft aan consumptiepatronen, in de waan dat je meer betekent door wat je hebt.

Vooral de meisjes moeten er zo snel mogelijk als vrouwen uitzien, waardoor ze voor de mode- en cosmetica-industrie een aparte doelgroep vormen.

Helaas, Meron Knikman, voorzitter Vrouwenraad, heeft evenmin oog voor deze mechanismen, ondanks haar links-progressief etiket. Het zijn dezelfde feministen die voor het dragen van de hoofddoek pleiten. Ook hier het geleuter over vrije kledijkeuze en het ontwikkelen van identiteit, zonder zich af te vragen in hoeverre die ‘identiteiten’ authentiek zijn en niet geleend of opgedrongen.

Ik zou vandaag niet graag directeur van een middelbare school zijn, en uitgescholden worden voor ouderwetse zak omdat je kledijnormen oplegt. Niettemin is sereniteit een grote deugd in dit verhaal. Ook de dwangmatige mainstream rond uiterlijkheden is een aspect van de fameuze zesjescultuur die vandaag ons onderwijs heeft aangetast. Nivellering en oppervlakkigheid troef, terwijl intellectueel excelleren en met iets zinnigs bezig zijn bijna gênant is geworden.

In de limiet moeten we zelfs iets terug durven bovenhalen dat na ’68 is gesneuveld: het schooluniform.  Geen gedoe meer over bloot, geen schoonheidswedstrijden, geen merkenfetisjisme, maar gewoon de boodschap dat identiteit van binnen ontstaat. Langzaam, door studie en inzicht, in volledige vrijheid. Van twee één, en passant helpen we dan ook dat hoofddoekenprobleem op een elegante manier de wereld uit: sorry juffrouw, het hoort gewoon niet bij het uniform, punt. Sommige ‘debatten’ blijken opvallend weinig om het lijf te hebben.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

God en de vrouwen: het blijft een ongemakkelijke relatie

---

Salvador Dali: ‘De verzoeking van Sint Antonius’ (1946)

Waarom het ware geloof geen humor verdraagt, en vrouwen ongeschikt zijn voor het religieus ambt

In heel de cultuurclash tussen Islam en Europees waardenstelsel, die nog op kruissnelheid moet komen, zitten Christenen tussen twee vuren. Ze hangen net zoals de moslims een ‘Abrahamitische’ boekgodsdienst aan met dezelfde (Joodse) wortels, die uitgaat van één goddelijke almacht. Maar tegelijk wordt van hen verwacht dat ze mee de principes van de verlichting onderschrijven, de seculiere staat, waar zeker de islam geen boodschap aan heeft. De filosofen van de verlichting waren namelijk uitgesproken anti-religieus.

Als atheïst volg ik deze spreidstand met de grootste belangstelling. Iemand als bisschop Johan Bonny neemt uitgesproken progressieve standpunten in en durft zelfs tegen de dictaten van Rome ingaan, zie het standpunt van de Kerk over homoseksualiteit. Maar diezelfde Bonny organiseert wel iftars tijdens de Ramadan en paus Franciscus is een groot voorstander van een toenadering tussen de katholieke kerk en de islam, waarbij vooral de nadruk wordt gelegd op wat hen bindt: het geloof in één God. Een oecumenisch idee met een ongelijke balans, want de kerken lopen leeg en de moskeeën vol.

Zal de islam het zieltogende christendom ooit opslorpen, zoals een machtige multinational een bedrijfje overneemt? En wat betekent dat voor de clash tussen het liberale Europa en de in wezen totalitaire, verticaal denkende moslimideologie?

Godsbewijzen en tegenbewijzen

Etienne Vermeersch: als atheïst een leven lang vechten tegen de schaduw van God

Een en ander maakt dat ook ongelovigen zich met God moeten bezig houden, en niet alleen vanuit wetenschappelijk standpunt. Ik dacht er op mijn 18de klaar mee te zijn, maar hij is helemaal terug. Hij bestaat wel degelijk, want Hij zit in het hoofd van miljarden planeetbewoners. Hij is het meest succesrijke mentale virus, na de sekshonger en de geldzucht. Volgens de klassieke definitie is God de almacht die het universum bestiert, een ongeschapen entiteit die zich via een Boek manifesteert en gedragscodes oplegt, een praktische moraal waar men zich aan te houden heeft, op straffe van verdoemenis. Voor de moslims (en de orthodoxe joden) is dat nog altijd dé wet die boven alle wereldlijke wetten staat.

Daar hebben nogal wat vrijheidsdenkers tegenin gebeukt: hoe ons van dit virus ontdoen? Voor de filosoof Friedrich Nietzsche was de Dood van God het eindpunt van een bevrijdingsproces, waarin uiteindelijk alle zekerheden sneuvelen, ook de profane en de wetenschappelijke. God zit echter diep in onze gedachten en laat zich daar zomaar niet uitdrijven. Ook het geloof in de vooruitgang, het goede, de wetenschap, een politieke leer, is ‘religieus’. Maar heel weinig mensen kunnen echt met de totale onzekerheid leven, zonder groepscodes en bijbehorende dogma’s.  Iedereen wil wel bij een ‘kerk’ horen, een sekte, een gemeenschap, al was het maar een Facebookgroep.

Willen bewijzen dat God niet bestaat, dat is pas de hopeloosheid van de rationele mens

God is dus minstens een virtuele realiteit met een enorme macht, die ook in het hoofd van zogenaamde vrijdenkers zit. Atheïstische spekpaters als Richard Dawkins (‘God als misvatting’) en diens compagnon Daniel Dennett (‘De betovering van het geloof’) hebben hun hele leven besteed aan een kruistocht tegen religie, met een ijver en fanatisme die zelf religieuze trekjes kreeg. Het geval Etienne Vermeersch was in dat opzicht ook heel frappant. In navolging van Thomas van Aquino en diens godsbewijzen probeerde hij rationeel aan te tonen dat God niét bestaat, een project dat niet los kan gezien worden van Vermeersch’ verleden als katholieke seminarist. Willen bewijzen dat God niet bestaat, dat is pas de hopeloosheid van de rationele mens. Een levenslange worsteling die alleen maar ons vermoeden sterkt: ja, Hij bestaat, en hoe meer we hem verloochenen, hoe sterker hij in ons zit.

De moslims trekken zich van die paradox alleszins niets aan. In de islam is twijfel doodzonde, en theologie een absurde bezigheid. Er valt niets te bewijzen of te discussiëren, want dat alleen al is een kenmerk van scepsis. De Koran hoeft niet geïnterpreteerd te worden, er staat wat er staat. De islam is niet toevallig ook een godsdienst die absoluut niet met humor overweg kan. De reactie op de Mohammedcartoons is niet alleen een reactie tegen beledigingen aan het adres van de profeet, maar ook een diepe afkeer van de lach an sich, als het gapend gat van de duivel. Wat zegt dit over humor en satire? Juist. De echte godsloochenaar is de lachende mens.

‘Jonge’ en ‘oude’ godsdiensten: het ironische eindstadium van de religie

Monty Python’s Life of Brian: al in 1979 passeerde deze bijbelparodie probleemloos

Meteen een veel boeiender piste dat de doodernstige tegenbewijzen van Dawkins, Vermeersch en C°. Ooit formuleerde Johan Cruyff in zijn Spaanse glorietijd het strafste argument tegen het geloof, bij wijze van kwinkslag: ‘Als God bestond, eindigden alle voetbalwedstrijden op een gelijk spel, vermits alle spelers van de twee ploegen aan de aftrap een kruisteken maken.’

Klopt theologisch als een bus. Het feit echter dat die grap van Cruyff kon passeren zonder dat iemand er in of buiten het katholieke Spanje aanstoot aan nam, doet vermoeden dat godsdiensten stadia doormaken. Het begint allemaal heel serieus, met de openbaring via een profeet, meestal ergens in de woestijn waar deshydratie tot waanvoorstellingen leidt. Dan is het tijd voor een tekst, een verzameling leerstellingen, een verhaal, een boek. Vervolgens ontstaat er iets als een gemeenschap met een leider, een kerk, instituties, corporaties en machtscenakels.

Die institutionalisering is eigenlijk het begin van het einde, daarom is de islam er schuw van. Organisaties hebben de neiging hun eigen voortbestaan als prioriteit te nemen, het worden bureaucratieën. Tegelijk worden ze flexibel en corrupt. Er worden aflaten verkocht, er kunnen zaken gedaan worden met God. Binnen de beeldspraak knaagt de worm van de ironie, die bij het christendom al tot uiting kwam in de contrareformatie en de dageraad van het katholicisme. Reden waarom de islam enorm schuw is van elke uitbeelding.

De islam is vandaag het prototype van een jonge godsdienst. Geen greintje zelfrelativering, en dus verboden te lachen.

De schilder Caravaggio bijvoorbeeld die hoeren als model neemt voor de Heilige Maagd. Dat is niet enkel voor het gemak, het verwijst ook impliciet naar een mogelijke achtergrond van Maria als prostituée en bijgevolg Jezus als hoerenzoon. In Vlaanderen is vandaag Rik Torfs de bekendste katholiek -hij is zelfs theoloog en kerkjurist- die zijn geloof heeft geblurd tot een humoristisch-ironische attitude. Als je Torfs bezig hoort of leest, zou je je zo tot het katholicisme bekeren omdat het laatste greintje geloofsdwang of bekeringsijver eruit verdwenen is. Het geloof is pure ironie geworden, het besef dat iets ook altijd zijn omgekeerde is en niets nog absoluut, door Rik Torfs als ‘lankmoedigheid’ betiteld, een knipoog naar Erasmus.

Religiën evolueren dus, ze koelen af en stollen. Jonge godsdiensten zijn ernstig, strijdvaardig en onverdraagzaam. Toegegeven, dat geldt vooral voor monotheïstische stelsels, minder voor veelgoderij die sowieso plezanter en minder dogmatisch is. De islam is vandaag het prototype van een jonge godsdienst. Geen greintje zelfrelativering, en dus verboden te lachen. Oude godsdiensten zijn wijs, relativistisch en tolerant. In feite zijn ze zo goed als uitgedoofd. De lach verschijnt in de eindfase van een godsdienst, terwijl het geloof zelf brokkelig wordt. Moeilijk uit te maken wat wat veroorzaakt. Het katholicisme is, als decadente uitloper van het christendom, doordrongen van deze mature mildheid, waardoor de pastoorsmop opduikt, bijbelparodieën genre Monty Python’s Life of Brian (1979), of Het bakske vol met stro van Urbanus, een satire over Jozef en de Heilige Geest, toevallig (?) in hetzelfde jaar uitgekomen als de film van Monty Python. Geen katholieke kat die zich daar nog over opwond.

Het is uiteraard ondenkbaar dat een moslim vandaag zo’n religieuze parodie zou produceren: de islam beleeft vandaag echt nog zijn middeleeuwen, de clash met de moderniteit is onoverkomelijk.  Moeten we dan nog 500 jaar wachten tot het islamfanatisme bekoeld is en zijn eigen Urbanussen en Monty Pythons voortbrengt zodat we finaal allemaal in een lach schieten? Neen, dat willen we niet. De moslims moeten hun eigen fanatisme uitzweten in daartoe bestemde territoria, kalifaten, desnoods op de planeet Mars.

Bruiden van Christus en moslima’s met vaardige vingers

Maria Magdalena onderzoekt nieuwsgierig de Verrezen Heer (Tiziano, 1512)

Blijft de positie van de vrouw in dit verhaal. God lijkt niet echt van de vrouwen te houden: hij bedacht ze met maandstonden, kleinere hersenen en slappe spieren. Maar, omgekeerd, houden de vrouwen van God? Sommigen wel, maar op een manier die theologisch niet helemaal kosjer is: als het kwadraat van mannelijke aantrekkingskracht. De non als bruid-van-Christus, Theresa van Avilla in haar erotische extase. Een zinnelijke vorm van geloofsijver die haaks staat op het transcendente Godsbegrip.

Godsdienst (nog te onderscheiden van religie) is nu eenmaal een mannelijk verzinsel dat de mannelijke privileges op deze aardkloot fundeert. Uiteraard nemen vrouwen dit niet ernstig, althans niet het metafysische, aseksuele karakter van de patriarch. ‘God is liefde’ betekent voor gelovige vrouwen méér dan een metafoor: het zijn dochters die op hun vader verliefd zijn. Ze willen dus weten, ontdekken, voelen. Ze zoeken zijn zwakke plek, wat theologisch uiteraard een taboe is. De manier hoe Tiziano de confrontatie uitbeeldt tussen de verrezen Jezus en de handtastelijke Maria Magdalena spreekt boekdelen.

‘God is liefde’ betekent voor gelovige vrouwen méér dan een metafoor: het zijn dochters die op hun vader verliefd zijn

De misogynie van de islam en zijn profeet Mohammed is dus op heel redelijke argumenten gegrondvest. Vrouwen vertonen geen enkele belangstelling in metafysische blabla en abstracte constructies. Ze doorzien profeten en beginnen al te lachen als de man nog maar van wal steekt, reden waarom het middeleeuwse christendom een panische schrik van vrouwen had en hen zelfs gewoon op de brandstapel gooide.

Het middeleeuwse christendom en de huidige islam lopen in dat opzicht perfect parallel. Het is de echte reden waarom de moslima in een boerka moet rondlopen: niet omdat ze de mannen rondom haar zou kunnen prikkelen, maar omdat haar seksueel rijp lichaam een ‘ongezonde’ erotisch/mystieke voorstelling van God zelf projecteert. Temeer daar moslimmannen vanuit hun machomentaliteit als minnaars niets voorstellen en hun vrouw niet kunnen bevredigen, dus is die God-man zowaar een concurrent. Ze is dus goed om kinderen te baren en de afwas te doen, maar niet om met haar onreine geest een rol te spelen in de maatschappij, laat staan in de religieuze gemeenschap. En nu begint er zowaar eentje concertjes te vingeren,- weliswaar in hoofddoek en voor een gescheiden m/v-publiek,- van westerse decadenten als Chopin en Liszt. Dat is absoluut haram, onrein. Mohammed keert zich om in zijn graf.

Deze slappe koord tussen theologie en gynaecologie dient verder geëxploreerd. Ook al kunnen vrouwen geen mop vertellen, gevoel voor ironie hebben ze uitermate wel. Humor toont hier eens te meer waar het woord vandaan komt: het Latijn voor ‘vocht’. Allah zal zijn strijders nog nodig hebben. Als de islam verbrokkelt zal het zijn door de dubbelzinnige moslima. Of zoals men in het Frans zegt: cherchez la femme.

Wat doen we met slimme, hoogopgeleide moslima’s die Chopin en Liszt spelen?

Feministische moslima’s, zou het bestaan? In islamitische culturen worden vrouwen zorgvuldig afgeschermd en in hun ondergeschikte rol opgevoed. De Koran is ondubbelzinnig: ‘Mannen hebben de leiding over vrouwen, omdat Allah de een heeft gemaakt om de ander te overtreffen… Daarom zijn de goede vrouwen de onderdanige, die in het geheim datgene beschermen dat Allah heeft bewaakt.’ (vers 4:34)

Het is maar een korte weg om vanuit dit soort teksten allochtone jongemannen het idee te geven dat ze onbelemmerd hun gang mogen gaan, onder het motto dat alle westerse vrouwen en meisjes hoeren zijn. Terwijl de moslima’s in alle deugdzaamheid wachten tot ze als bruid worden uitverkoren via een interfamiliale deal. Maar dat lukt niet altijd: zelfs in deze mannencultuur bestaan er vluchtroutes.

Het blijkt namelijk dat moslimmeisjes veel meer zin hebben om te studeren en zich op te werken uit de culturele stramienen, dan jongens. Allochtone jongemannen zijn doorgaans lui, vergeven van de machomentaliteit, en willen zich statussymbolen eigen maken zonder ervoor te werken. De criminaliteit en het drugsmilieu wenken. Het zijn de meisjes daarentegen die op de voorste banken zitten, dikwijls in katholieke uniformscholen, de goeie punten halen, en hoger onderwijs ambiëren. Met of zonder hoofddoek, maar ik vraag me af hoe die ambities vanuit de traditionele subcultuur worden bekeken.

Rolmodel

Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden: de imams kijken met enige perplexiteit aan tegen het fenomeen van de slimme, mondige moslima met carrièreplannen. Meteen zitten we in het actuele hoofddoekendebat, en ik passeer even het MIVB-verhaal om bij Ihsane Haouach te belanden, via Ecolo tot regeringscommissaris benoemd bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM). Ze blijkt een hoofddoek te dragen, voor MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, enthousiast verdediger van de lekenstaat, een onverteerbaar gegeven.

Een moslima met zo’n cv en zo’n talent, ik vraag me af wat die allochtone straathangers daarvan vinden die maar wat stomweg staan te rappen. 

Dat Ecolo en de Brusselse PS onvermoeibaar naar moslimstemmen hengelen, bereid zijn om ver te gaan en onze waarden op de helling te zetten -zie het onverdoofd slachten- staat als een paal boven water. Maar het geval Ihsane Haouach vergt enige nuance. Ja, ze draagt een hoofddoek. Maar ze studeerde af als handelsingenieur aan de Solvay Business School, ging zich vervolmaken in Londen, zette nadien als sociaal onderneemster een consultancybedrijf op, is tussendoor actief in een toneelgezelschap, en -dat vooral- speelt naar verluidt vlotjes Chopin en Liszt. Sorry dat dit hier een gevoelige snaar raakt. Een moslima met zo’n cv en zo’n veelzijdig talent, ik vraag me af wat die allochtone straathangers daarvan vinden die maar wat stomweg staan te rappen. Dit moeten twee werelden zijn.

Ik wil maar zeggen dat Ihsane Haouach van een ander kaliber is dan Sihame El Kaouakibi, de ‘sociaal onderneemster’ die zich uitgebreid toegang tot de vetpotten wist te verschaffen en daarmee schaamteloos aan zelfverrijking deed. Ik denk eerlijk gezegd dat Haouach een écht rolmodel is voor moslimmeisjes om te studeren en zich te integreren in ons waardensysteem, met de meritocratie (niet de afkomst telt, wel de verdienste) als hoeksteen. Het enige wat ik haar aanwrijf is, dat ze geen gebenedijd woord Nederlands spreekt, toch wel een vereiste voor zo’n federaal regeringscommissaris. Dat kan voor iemand met haar verstand geen probleem zijn. Een werkpuntje.

Hoofddeksels en hoedjes

Betekenissen evolueren, symbolen veranderen van inhoud

Voor de rest is de ene hoofddoek de andere niet. Misschien is hij voor die studerende moslima’s niet zozeer een teken van onderdrukking, maar veeleer het laatste houvast aan een cultuur en achtergrond die ze sowieso toch verzaken, ook al zeggen ze dat niet met zoveel woorden. Zelfs al dragen ze die ‘kopvod’: deze pientere meiden kan je niet over één kam scheren met de wandelende tenten in Molenbeek en omstreken. Welke traditionele moslim zou overigens zo’n vrouw willen die van haar beroep haar passie maakt, helemaal niet zoals de Koran het voorschrijft?

De hoofddoek zou wel eens die weg van de profanisering kunnen volgen: eindigen als een modegril.

De vraag is ook, wat Georges-Louis Bouchez zou zeggen als Haouach verklaart dat die hoofddoek géén religieus symbool is, maar een modieus kledingstuk, zoals meisjes een topje en een kort rokje dragen, maar dan wat zediger. Iets dat ooit wel een religieus object was, maar het nauwelijks nog is, en meer een hype is geworden. Betekenissen evolueren, symbolen veranderen van inhoud. De tulband werd pas in het 16^de eeuwse Perzië (nu Iran) een met de islam verbonden mannelijk hoofddeksel. Voordien was het gewoon een bescherming tegen de zon en vervolgens een statussymbool zoals onze hoge hoed. Begin de 20^ste eeuw introduceerden modeontwerpers de tulband voor vrouwen, onder andere actrice Grace Kelly paradeerde ermee. Iets om naar de paardenwedrennen te gaan, nul religieuze betekenis. De hoofddoek zou wel eens die weg van de profanisering kunnen volgen: eindigen als een modegril. Om nog maar te zwijgen van het pastavergiet, ooit een gewoon keukenattribuut, nu een religieus hoofddeksel, maar wanneer ik spaghetti maak toch weer een gewone zeef. Alles vloeit.

Ik denk dat Ihsane Haouach meer doet voor de ont-islamisering, dan de luidruchtige Bouchez en heel zijn partijbureau bijeen. Maar vooral die Chopin, dat. Ik doe bij deze mijn vleugel open, mevrouw Haouach: laat iets horen van wat Mohammed als uitvinding van Satan aanzag, blaas me van mijn Heilig-Roomse sokken!

Zag Tom Van Grieken dit keer de lamp niet branden?

Een misleidende kop en een paar essentiële zaken vergeten, het kan de beste overkomen

Het interview met VB-voorzitter Tom Van Grieken, afgenomen door twee redacteurs van De Tijd en in die krant verschenen op 29 mei, deed nogal wat stof opwaaien, omwille van de titel: ‘Het blanke moet een dominante factor zijn’. Ik wil beginnen met het in deze voor Van Grieken op te nemen. Ik weet wat het betekent om louter op een titel afgerekend te worden. En ik weet ook hoe de media te werk gaan als ze iemand willen rollen: tendentieuze vragen stellen, wachten op de lapsus, en daar dan heel het verhaal aan ophangen. Framing heet dat. Letterlijk ging de passage in het vraaggesprek zo:

DT: ‘Een Vlaming kan in uw visie alleen maar wit en christelijk zijn’?

Van Grieken: ‘Ik ben ervan overtuigd dat het christelijke, het Vlaamse en als u wilt zelfs het blanke een dominante factor moeten zijn in onze samenleving.

Hier bevestigt de VB-voorzitter dat christelijke, voegt er ‘Vlaams’ aan toe, en ‘als u wilt’ ook nog blank. Dat was het adjectief te veel, quod erat demonstrandum: het VB is een racistische partij. Dat hij voordien al de scheiding tussen kerk en staat als essentieel naar voor had gebracht, en elders zegt dat je geen volk definieert op basis van bloedlijnen’, deed niet meer ter zake.

Het is eens te meer het bewijs dat, wie niet tot het politieke establishment gerekend wordt, zijn media zorgvuldig moet uitkiezen. Als men al inzage heeft gekregen van het interview, dan blijft de kop meestal een bewaard geheim tot aan de publicatie. Los daarvan vind ik dat Tom hier wel degelijk een steek heeft laten vallen en een kans heeft gemist om heel duidelijk te stellen dat het rechts om Europese waarden te doen is. In de culturele context komt Europa in het interview niet voor, enkel in de geografische.

Identitaire valstrik

Tegenwoordig moet je voor interessante meningen over de Europese cultuur bij Dyab Abou Jahjah zijn

In rechtse kringen wordt graag het woord Avondland gebruikt, om het oude Europa aan te duiden waarvan de cultuur aan het verdwijnen is onder druk van het links-progressieve globalisme, de migratiedruk en de zogenaamde ‘omvolking’. Die Europese waarden staan op een vierledige sokkel: de Grieks-Romeinse beschaving, de middeleeuws-Christelijke, de renaissance, en deze van de 18^de eeuwse verlichting. Het is vanuit deze laatste laag dat we de seculiere rechtstaat hebben geërfd, de parlementaire democratie, het principe van de persvrijheid en de vrije meningsuiting, gendergelijkheid.

De oude Grieken waren al individualisten die de democratie organiseerden om het met mekaar oneens te zijn.

Sowieso heeft de Europese cultuur niet ons niet alleen Beethoven en Eddy Wally opgeleverd, maar ook de heksenprocessen en de concentratiekampen. Het is dubbel. Maar de Avondlanders hebben het wat moeilijk met dat verlichtingsideaal, omdat het emancipatorisch is, het zwaartepunt verlegt naar het individu en zijn kritisch bewustzijn, en de maakbaarheid van de samenleving vooropstelt. De collectieve identiteit, met name dat wat ‘het volk’ voorstelt, zou er onder kunnen lijden. Dat klopt: het nationalisme staat hier op gespannen voet met het liberalisme. Wat willen, we, meer vrijheid of meer samenhang? Ik dacht het eerste. De oude Grieken waren al individualisten die de democratie organiseerden om het met mekaar oneens te zijn.

Ondanks zijn naam heeft de VB-voorzitter het nergens over de Grieken -mogelijk een gebrek aan historische background van de ex-reclameman-, maar ook gebruikt hij de term ‘verlichting’ niet één keer. In de plaats daarvan laat hij zich mee glijden in de identitaire valstrik, door de interviewer gespannen, om te eindigen in een Europa van het blanke suprematisme, waar weliswaar het christelijke en het Vlaamse ook een plaats vinden. Dat ruikt wat muf voor zo’n jonge en best wel begaafde communicator.

Dyab Abou Jahjah, de man die ooit door rechts Vlaanderen verketterd werd maar de laatste jaren van een opmerkelijk voortschrijdend inzicht blijk geeft, verwoordt het nochtans perfect: er is wel degelijk een Europese cultuur die we moeten koesteren, maar met huidskleur heeft dat niets te maken. Maak je er een ‘blanke’ cultuur van, dan bega je dezelfde fout als de wokes en de BLM-beweging die alles in termen van wit en zwart vertalen: het zijn de nieuwe racisten in een politiek correct jasje.

Ondertussen in de supermarkt

Ayaan Hirsi Ali: vrouwen die genitaal verminkt zijn weten misschien nog het best wat onvrijheid betekent

Verlichting dus. Ook al heeft het woord een inflatie ondergaan en verschijnt het in de gekste contexten, het dekt wel degelijk een lading. Het maakt het kritisch individu tot middelpunt van het politieke en sociale leven, en rekent af met alle politiek correcte conventies en ideologische containers, de religie inbegrepen. Het motto ‘Sapere aude’, dat de filosoof Immanuel Kant aan de Latijnse dichter Horatius ontleende, is de hoeksteen: durf te weten, vandaar ook: durf te denken, en ga voor je mening.

Dat Van Grieken dan over de christelijke waarden begint, stelt me zwaar teleur, alsof we vandaag zouden moeten kiezen tussen de kerk en de moskee. Europa is al lang ontkerstend, en moet in zijn clash met de ideologische islam vooral niet terugkeren naar een soort ultramontaans conservatisme. We moeten de democratie en de vrijheid verdedigen, niet de paus.

Dat Van Grieken dan over de christelijke waarden begint, stelt me zwaar teleur, alsof we vandaag zouden moeten kiezen tussen de kerk en de moskee.

Anderzijds sterken mensen als Ayaan Hirsi Ali en Assita Kanko me in de overtuiging dat vrijheidsdrang geen kleur heeft. Ik voel me meer verwant met iemand van Afrikaanse afkomst die in Vlaanderen Nederlands spreekt -of minstens een ernstige poging doet- dan met de blanke Franstalige die al twintig jaar in de Vlaamse rand woont, maar in de supermarkt en de post nog steeds in zijn taal wil bediend worden. Duizend Lukaku’s nog aan toe. En dat het Vlaams-nationalisme altijd met een wijde boog rond de Congolese nationalist en rebel Lumumba heeft gedraaid, de man wiens lijk met medeweten van het Belgische hof in salpeterzuur werd opgelost om plaats te maken voor de corrupte marionet van het westen, Mobutu, ook dat is een lacune.

De verlichting dus, Tom, goed in het oog houden. Of we komen sneller terug uit in de middeleeuwen dan we zouden denken.

 

 

Bracke en Van Ranst: het zou een mooi komisch duo kunnen zijn

Hebben de zoekers naar onderduikadressen al eens aan de Trammezandlei 122 in Schoten gedacht?    

Onlangs bekeek ik nog eens de slapstick Two Tars (‘Twee zeebonken’) uit 1929 van Stan Laurel en Oliver Hardy, bekend als de dikke en de dunne, en realiseerde me weer hoe geniaal die filmpjes in mekaar zitten. Dit soort humor gaat om voorzetten geven en binnenkoppen, actie en reactie, binnen een situatie waarin de homo idioticus nooit ver weg is. De aangever en de afmaker, Gaston en Leo maakten er hun handelsmerk van.

Aan die komische polariteit moest ik denken toen ik de voorbije week Siegfried Bracke en Marc Van Ranst op elkaar zag afgeven: een discussie tussen twee torenhoge ego’s die afglijdt naar het niveau van een toogruzie met twee supportersscharen. Toneelregisseur Peter Perceval vergeleek vorig jaar Marc Van Ranst al met Pepponé, de communistische burgemeester in de Don Camillo-films, die eigenlijk de aangever speelt voor Fernandel in de rol van dorpspastoor. Dat is een pertinente vergelijking: ‘Deze twee tegenpolen konden elkaars bloed drinken en tegelijk konden ze ook niet zonder elkaar. Hun antagonisme gaf zin aan hun bestaan! En zo lijkt het ook met u te zijn: zonder tegenstand, lijkt u niet te kunnen functioneren’, aldus Perceval in zijn open brief aan MVR.

Je moet dus oppassen dat je als criticus niet in zo’n hilarische context van aangever verzeild geraakt, ook al levert het applaus op bij de achterban. De frontale aanval van Bracke in twee Doorbraak-stukken heeft daar wat van weg. Het gefulmineer tegen Van Ranst, in twee afleveringen nog wel, leek op één groot requisitoir waarbij de volksjury op het einde collectief de duim naar beneden zou richten en de Groot-Viroloog met pek en veren de woestijn in zou sturen.

Tapijtbombardement

Maar zo werkt het natuurlijk niet. Want er bestaat namelijk zoiets als Twitter, er is een safe house -dit moét toch ooit verfilmd worden-, en er is het grote gelijk van de viroloog zelf die door zijn rector en de minister van volksgezondheid wordt bijgevallen. Dat Marc al maanden niet meer op zijn bureau aan de KUL is gesignaleerd, wegens te druk met Twitteren en op TV komen, is blijkbaar voor zijn baas geen probleem. De viroloog heeft zich dus een positie uitgebouwd die hem immuun maakt voor kritiek, met de mainstream media als megafoon.

En dan gebeurt er iets geks maar wel voorspelbaars: Bracke wordt door zijn ondergedoken opponent bij het extreemrechtse terrorisme geklasseerd, een volgeling en misschien zelfs uitlokker van het Coningsverhaal, en moet nu gaan bewijzen dat hij daar, als deftige NV-A-er en zopas benoemd tot voorzitter van het Vlaams Audiovisueel Fonds, niet toe behoort. Wat is de denkfout achter het tapijtbombardement van Siegfried? Dat je Van Ranst nooit klein krijgt door hem nóg meer aandacht te geven.

Je kan één, twee keer een kritische column schrijven over de man, maar maak er geen systeem van want dan wordt het een soap en ga je een duo vormen. 

Je affronteert MVR niet door hem ‘Groot-Viroloog’ te noemen, integendeel het streelt zijn ijdelheid. Je wordt zijn boksbal. Je kan één, twee keer een kritische column schrijven over de man, maar maak er geen systeem van want dan wordt het een soap en ga je een duo vormen.  Elke kritiek op zijn werk als corona-expert in dienst van de overheid wordt namelijk gepareerd met een politiek argument, waarbij MVR aan de goede kant van de geschiedenis staat. En zich als held/martelaar profileert.

Enig psychologisch inzicht is hier wel nuttig. Van Ransts mediaverslaving is dankzij Jurgen Conings en het safe house nu geëxplodeerd tot een obsessionele zelfverheerlijking, waarbij hij zichzelf als schietschijf aanbiedt. Alle mensen rondom hebben een ondersteunende functie in dit verhaal, ook (en vooral) de tegenstanders. Ook Bracke.

Slapeloosheid 

De aansporingen vanwege Jonathan Holslag aan Marc Van Ranst, om zich wat gedeisd te houden, vallen op een koude steen.

Ondertussen heb ik wel te doen met mevrouw Van Ranst op dat onderduikadres, waar een heel team politiemensen de klok rond bezig is met zijn veiligheid. Inderdaad, wat aan te vangen met een echtgenoot die om drie uur ’s nachts nog in de twitteraanval gaat tegen de Telegram-groep ‘Als 1 man achter Jürgen’?

Schatteke, ge zijt moe, leg die GSM nu eens weg en kom erbij liggen. NOT. Mevrouw Van Ranst kan al twee weken niet naar haar werk en hun zoontje van elf niet naar school, omdat papa zich alsmaar dieper ingraaft in een ingebeelde strijd met de Vlaamse (en nu ook Nederlandse) fascisten, corona-ontkenners met Hitlersnor, die hij vanuit zijn bunker tot diep in de nacht beschiet. Deze narcist heeft volgens mij psychische hulp nodig in plaats van een safe house, en een therapeut in plaats van een columnist die hem als Groot-Viroloog bevestigt in zijn wanen.

Het heeft er ook mee te maken dat wij geen satirische pers hebben, die naam waardig, iets van het niveau van Charlie Hebdo of Le Canard enchaîné,

Het is dus helaas helemaal geen eer om met Van Ranst in een langlopend woordenduel te gaan. Integendeel, de tunnelvisie waarin de slapeloze viroloog is geraakt, maakt dat hij steeds weer tegenstanders zoekt die hem groter en gewichtiger maken. Intellectuele minussen genre de Nederlandse dansleraar Willem Engel zijn makkelijke slachtoffers in dit provocatief spel. De systematische verwisseling van het wetenschappelijk petje met het extreemlinks activisme zorgt daarbij voor een blijvende trigger. Dat de vaccinatiescepsis bij rechtsdenkende mensen ‘een vorm van natuurlijke selectie’ is, wordt dan zomaar geponeerd, in de hoop dat het tumult teweeg brengt en het trollenleger verder doet steigeren. Altijd prijs. Verstandige lieden die hem tot enige kalmte aanmanen, zoals Jonathan Holslag en coronacommissaris Pedro Facon, zijn eraan voor hun moeite: de man-in-de-bunker luistert alleen nog naar zichzelf.

Vanop een afstand is het best grappig, die alsmaar gortiger wordende één-tweetjes tussen Marc en Siegfried, en heb je inderdaad de indruk dat je naar een aflevering van Gaston en Leo zit te kijken. Hebben de zoekers naar het onderduikadres van de viroloog al eens aan de Trammezandlei 122 in Schoten gedacht? Of wacht, neen, stel dat Jurgen Conings én Marc Van Ranst, de voortvluchtige held van rechts en de ondergedoken goeroe van links, op één en dezelfde plek vertoeven om de wereld beet te nemen. Het is maar een hypothese.

Ach, het heeft er ook mee te maken dat wij geen satirische pers hebben, die naam waardig, iets van het niveau van Charlie Hebdo of Le Canard enchaîné, om een fenomeen als Marc Van Ranst door de mangel te halen. Dan krijg je dit soort groteske duels tussen een niet meer verkozen politicus met teveel tijd en een viroloog die beter terug naar zijn labo zou keren. Ik volg het niet meer, de bazin zou best het café gewoon sluiten maar dat kan natuurlijk niet. Er is namelijk zoiets als vrije meningsuiting. Dat de grootste ego’s er het meest gebruik van maken, ja kijk, die prijs moeten we met voldoende zin voor ironie willen betalen. 

Het Voorpost-vonnis: ja, islamisering is wel degelijk ‘angstaanjagend’

Mechelse rechter zet iets in gang

Soms heb ik wel eens zin om senior writer Joël De Ceulaer een suggestie te doen voor zijn wekelijkse open brief in De Morgen. Wat dacht je , Joël, van: ‘Beste Suzy Vanhoonacker, u hebt de democratie een grote dienst bewezen.’

Suzy wie?  Wel, zij is de rechter die de vier Voorposters met een celstraf bedacht omdat ze net een jaar geleden een spandoek ontrold hadden met de slogan ‘Stop islamisering’. Dat vond mevrouw Vanhoonacker niet kunnen. Het zou gaan om haattaal en angstzaaierij. Ik leg verder uit waarom ze helemaal gelijk heeft.

Suzy is verbonden aan de Mechelse rechtbank van Eerste Aanleg, waar ook Theo Byl opereert, de onderzoeksrechter die de inval op de redactie van ’t Scheldt organiseerde. Beiden figureren in het VIER-programma De Rechtbank, en dat kan geen toeval zijn: de stad van Bart Somers heeft zich opgeworpen tot het bruggenhoofd in de bestrijding van het Vlaamse endemisch racisme.

Dat opiniemakers ter rechterzijde, het Vlaams Belang en -in iets meer omzwachtelde termen- de N-VA het vonnis zouden contesteren, was te verwachten. Opvallender is dat zelfs respectabele juristen en grondwetspecialisten als Jogchum Vrielink brandhout maken van het vonnis. En kijk: zelfs linkse opiniemakers als Dyab Abou Jahjah en de überpoco Maarten Boudry vinden dat rechter Vanhoonacker een scheve schaats heeft gereden en dat het hier een geval van legitieme vrije meningsuiting betreft. Er zijn geen zekerheden meer. Al is het altijd de vraag hoe blijvend dat voortschrijdend inzicht wel is.

Blauw cultuurmarxisme

Rechter en TV_vedette Suzy Vanhoonacker (© VIER)

Vermoedelijk begint het zelfs bij weldenkend links te dagen dat onder een islamregime elke vrije meningsuiting, godsdienstvrijheid, maar ook elk begrip van genderdiversiteit, vrouwenrechten of non-discriminatie op vlak van kleur, geaardheid, overtuiging,  onmiddellijk in de prullenmand zou belanden. Dat groenlinkse partijen zoals Groen, hand in hand met de nog rabiatere Franstalige zusterpartij Ecolo, de moslimgemeenschap opvrijen, is dan ook van een domme electorale kortzichtigheid. Islamisering betekent hoe dan ook einde verhaal voor alle partijen en bewegingen die de nadruk leggen op vrijheid en mensenrechten. Uit puur zelfbehoud zouden zelfverklaarde progressieven zich dus resoluut tegen de islamisering moeten opstellen en mee achter dat Voorpost-spandoek gaan staan.

Open VLD is een zwevende bubbel die wel ministerposten binnenrijft maar voor de rest in een parallel universum lijkt te vertoeven. 

Helaas gaat het voortschrijdend inzicht van intellectueel links traag. Men wil slechts schoorvoetend de dwaling toegeven,- de hete adem van de woke people blaast hen terug in de comfortzone van het grote gelijk-, en de mainstream media staan op de rem.

Maar vooral: een bepaalde blauw-progressieve elite heeft voor de vlucht vooruit gekozen. De electorale aanhang van de Vlaamse liberalen kalft, zoals de recente VRT/DS-peiling laat zien, stelselmatig af. Ze staan nu op 11,5%, ze leveren de premier maar ze constateren tegelijk dat ze geen enkel verhaal meer te vertellen hebben.

Open VLD is een zwevende bubbel die wel ministerposten binnenrijft maar voor de rest in een parallel universum lijkt te vertoeven. Dus begaan ze dezelfde fout die roodlinks de voorbije decennia heeft gemaakt en die o.m. de ideologische monocultuur van de VRT heeft opgeleverd: een discours van morele superioriteit etaleren. Het discours van de wetende, verlichte elite die het domme klootjesvolk moet opvoeden en zo nodig tot de orde roepen. Anders gezegd: Open VLD is de vluchtheuvel voor het nieuwe cultuurmarxisme dat in de loges floreert. En het is redelijk om aan te nemen dat zowel Suzy Vanhoonacker als Theo Byl tot dat blauwe magistratenbastion behoren.

Boemerang effect

Justitieminister Vincent Van Quickenborne (Open VLD): architect van een nieuwe censuurwetgeving

Dat uitgerekend liberalen vandaag in Vlaanderen het voortouw nemen in het inperken van de vrije meningsuiting, is een vermakelijke paradox waar een glibberige praatjesmaker als Vincent Van Quickenborne, de jongste adept van Noël Slangen, wel weg mee weet. Quickie wil in naam van de democratie een censuurwetgeving uitbouwen die in de eerste plaats hen treft die op de barricaden staan voor die democratische rechtstaat.

Elke mening die de pensée unique niet zint, kan namelijk als ‘haattaal’ gekwalificeerd worden.

De term ‘haattaal’ moet de kern worden van die nieuwe censuurwetten, nadat ‘racisme’ al tot juridisch passe-partout was gepromoveerd. Waarna partijdige rechters als mevrouw Vanhoonacker die wetten kunnen toepassen. Elke mening die de pensée unique niet zint, kan namelijk als ‘haattaal’ gekwalificeerd worden, en elke criticus van het systeem als een crimineel gebrandmerkt. België drijft een stukje dichter richting (Wit) Rusland.

Of waarom het fenomeen Jurgen Conings niet uit de lucht komt gevallen. Het Voorpost-vonnis is een stommiteit en berust op juridisch drijfzand. Het zal in beroep meer dan waarschijnlijk sneuvelen. Maar tegelijk bewijst rechter Vanhoonacker de democratie een enorme dienst, door de aandacht op de inhoud van dat Voorpost-spandoek te vestigen. En met de veroordeling een boemerang effect te creëren.

Ik citeer nog even uit het vonnis: “Door dergelijke borden en spandoeken te dragen hebben de beklaagden tot doel om angst te zaaien en haat te scheppen in de samenleving door de toekijkers te overtuigen van het denkbeeld dat in de toekomst mogelijks de islam Vlaanderen zal overheersen”. Dus is het toch wel een schrikbeeld, iets angstaanjagends, zo’n vooruitzicht op islamisering?

Ik ben blij dat Suzy dat met zoveel woorden zegt. Een beter pleidooi voor wat gezonde ‘islamofobie’ valt niet te bedenken.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Vlaamse overheid strooit (iets te) gul met belastinggeld op Tomorrowland

Zoek de Mol: hoe media- en evenementenindustrie langs de Vlaamse kassa passeren

Het Nieuwsblad laat vandaag weten dat de Vlaamse regering 1,8 miljoen euro cadeau doet aan Tomorrowland, als het dit jaar door corona niet kan doorgaan. Ook Live Nation, de organisator van Rock Werchter, vroeg en kreeg van de Vlaamse overheid zo’n annulatiecheque in de schoot geworpen, naast Play 4-programma’s zoals De mol en De slimste mens.  Als deze zomer het Beach House van Q-music in Oostende niet kan doorgaan, dan betaalt de Vlaamse belastingbetaler 465.000 euro. Alles bijeen zou het over een pot van 60 miljoen euro gaan, die economieminister Hilde Crevits opzij houdt om de amusementsindustrie te steunen. Kleine Vlamingen die écht getroffen zijn door de coronacrisis, zullen wel even met de ogen knipperen.

En de slimste mens heet…

Het loont de moeite om te zien welke bedrijven en personen achter die bedelhand zitten. Een van de gelukkigen, Play4 met De Mol, is via holding De Vijver (o.m. Woestijnvis, de Vlaamse televisiezenders VIER, VIJF en ZES) onderdeel van Telenet, op zijn beurt in handen van het Amerikaanse telecombedrijf Liberty Global. Heel het zakenmodel draait rond reclame-inkomsten van TV-programma’s. Telenet zag in 2020 zijn winst met 44 procent stijgen naar 338,5 miljoen. 

We kunnen het rijtje verder afgaan. Een andere subsidieslokop, Qmusic, die van dat strandfeestje, is een commercieel radiostation van DPG Media (ook VTM, De Morgen, Het Laatste Nieuws, Humo, Dag Allemaal…), in handen van de familie Van Thillo. Kan men deze mediagigant beschouwen als een kwetsbaar bedrijf dat door de pandemie dreigt te kapseizen? Komaan zeg. De groep behaalde in 2020 een recordomzet van 1,7 miljard euro en realiseerde een nettowinst van 178 miljoen euro. Ik kan u verzekeren dat dit laatste bedrag op de balans verschijnt na veel fiscale spitstechnologie.

We noemen dit het Mattheuseffect: de overheidssteun gaat naar de grootverdieners die de weg kennen.

De familie van Thillo staat op plaats 18 van de lijst van de Rijkste Belgen, met een vermogen van € 1 629 240 000. Ook niet direct armoedzaaiers die in de goot dreigen te belanden wegens een mislukt strandfeestje, zou ik denken. Moet er geen zand zijn.

En dan is er nog het lawaaifestival Tomorrowland op het natuurdomein De Schorre in Boom. Met zijn internationaal publiek van een half miljoen drinkende, drugs gebruikende en op elkaar gepakte feestneuzen is dit op coronavlak sowieso een risico-evenement. Ik zou denken: stel nog maar een jaartje uit. Niet dus, maar Weareone.world, het bedrijf achter het evenement, krijgt 1,8 miljoen euro van de Vlaamse regering als het feest niet doorgaat. We noemen dit het Mattheuseffect: de overheidssteun gaat naar de grootverdieners die de weg kennen.

Hier hetzelfde verhaal van geld dat op de verkeerde plaats terecht komt. Weareone.world is volle eigendom van de gebroeders Manu en Michiel Beers. Ze beheren een vermogen van 28.000.000 euro en staan op plaats 586 van De Rijkste Belgen. Het zijn geen domoren maar gewiekste zakenlui die in 2013 Tomorrowland verkocht hadden aan het Amerikaanse bedrijf SFX, maar daarna via het opkopen van de aandelen van hun voormalige zakenpartner terug baas werden van de organisatie. De broertjes Beers weten waar de klepel hangt. 

Pervers effect

De Vlaming die de wiegende kont van Ella Leyers zal moeten missen indien corona spelbreker is, zal ook de annulatiekost moeten betalen

Sorry voor al deze droge cijfers, maar we moeten toch beseffen dat dit pure verkwisting is vanwege de Vlaamse overheid. Zal al dit steungeld ten goede komen van wie het echt nodig heeft, namelijk de toeleveranciers, de kleinere bedrijven, podiumbouwers, cateraars? Niets wijst daarop, de Vlaamse regering stelt ook geen condities. Alle genoemde media- en evenementbedrijven zijn prima verzekerd, de blanco cheque van Hilde Crevits verdwijnt gewoon in hun zakken.

Het geloof in de vrije markt en het ondernemerschap zit diep in het Vlaamse DNA en domineert ook de fameuze grondstroom. We roemen de kleine zelfstandige, de hardwerkende Vlaming en foeteren op de belastingstaat. Maar dit is geen vrije markt, dit is sollen met belastinggeld, ergens met de vage illusie dat het sponsoren van volkstoelopen politiek zal opbrengen. 

Persoonlijk vind ik zelfs dat men via subsidies aan deze fabriekjes van afstomping de domheid bevordert, maar dat is dus een privé mening 

Dat leidde in de coronatijd tot het perverse effect dat een deel van de horeca liever dicht bleef en de overheidscompensatie opstreek, dan de deuren te openen. Spookfirma’s met enkel een brievenbus, naast dekmantelbedrijven waarachter criminele organisaties schuilgaan, konden vrolijk meegenieten van de steunmaatregelen. Wat financiële experts de sarcastische conclusie ontlokte dat corona de economie twee keer treft: de gezonde bedrijven lijden, de zieke of louche bedrijven floreren dankzij de steunmaatregelen.

Soit, kunnen we de horeca nog een vitale sector noemen, zelfs een vorm van collectief erfgoed, Beach House, De Mol en Tomorrowland zijn pure entertainmentproducten in handen van kapitaalkrachtige bedrijven die geen enkele overheidssteun nodig hebben. Persoonlijk vind ik zelfs dat men via subsidies aan deze fabriekjes van afstomping de domheid bevordert, maar dat is dus een privé mening waar minister van media en jeugd Benjamin Dalle zeker niet mee akkoord zal gaan. 

‘De dwazen die ons regeren’, dixit Rik Van Cauwelaert vandaag in een tweet. Het zijn voor de verandering eens niet mijn woorden.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.