Verhalen van duizend en één excuus

Over heksenjachten, excuuscultuur en het verlies van gezond verstand

Op de foto staat hij zwart geschminkt met een tulband, verkleed als een personage uit Aladdin. Justin Trudeau werkte als leraar in die school, toen die in 2001 een feestje hield met als thema ‘Arabische Nachten’, verwijzend naar de Verhalen van duizend-en-één-nacht.

Die oude kiekjes uit het jaarboek zijn nu in de pers gekomen als bewijzen van ‘racistisch gedrag’ en veroorzaakten groot tumult in Canada, waarna  die brave mijnheer Trudeau overging tot volledige bekentenissen: ‘Ik ben ontzettend boos op mezelf en ontgoocheld dat ik dat ooit gedaan heb. Ik vraag de Canadezen om vergeving.’ Meteen bekende hij maar een tweede jeugdzonde: ooit op de middelbare school Harry Belafonte geïmiteerd te hebben, daar kwam ook wat schoensmeer aan te pas.

Excuuscultuur

Vraag: hoe komt iemand erbij om door het stof te kruipen en zijn excuses aan te bieden voor een zwart carnavalsgezicht van twintig jaar geleden? Het voor de hand liggende antwoord is dat Canada zich in verkiezingsmodus bevindt, dat Trudeau’s politieke tegenstanders die foto’s aan de media hebben doorgespeeld, en dat de links-liberale Mister Popular als de dood is voor reputatieschade.

Dat is evenwel geen echt antwoord. Hij had het kunnen wegwuiven met een ‘et alors?’, so what, mag een mens zich al niet meer schminken voor een zot feestje, maar dat is blijkbaar geen optie: de beschuldiging van racisme is vandaag bijna even erg als deze van pedofilie, het is een soort brandmerk dat je definitief moreel op nul zet. Het is er opeens en het valt heel moeilijk weg te wassen. Een nachtmerrie voor politici dus, vooral die zonder ruggengraat. Bestaan er nog andere? Vermakelijke ironie is daarbij dat Justin Trudeau, zelf een kampioen van de politieke correctheid, het slachtoffer wordt van zijn eigen racismomanie.

In de kinderboeken uit de vorige eeuw was de zwarte tovenaar nog zwart

Die black face in het verhaal, ik heb het eens nagekeken. De enige zwarte die Trudeau kan uitgebeeld hebben, is de tovenaar uit het Aladdin-verhaal, een soort Mefisto-figuur. Hij is volgens de legende zwart, gewoon omdat hij uit Afrika komt (niet meer bij Disney, wel in het originele boek). Hij leidt de titelfiguur naar de grot waar de wonderlamp zich bevindt, om die zelf te bemachtigen, de rest van het verhaal is een breed uitgesmeerde achtervolging. Het heeft dus geen enkele zin om die tovenaar anders uit te beelden dan gitzwart, en met racisme heeft dat volstrekt geen uitstaans.  Eigenlijk had Trudeau gewoon dat moeten zeggen. Natuurlijk ziet heel de scène er jolig uit en maken ze duidelijk veel plezier. Is het daarom racistisch?

Zo ging het er ook in de middeleeuwse heksenprocessen aan toe: iedereen kon de schande te beurt vallen, ontkennen was gewoon geen optie.

We moeten trouwens dringend eens terug naar de kernbetekenis van het woord racisme: discriminatie omwille van huidskleur of etnische afkomst. Dat er rassen bestaan is een biologisch gegeven, en dat ze specifieke kenmerken hebben ook. Maar daar gaat het al lang niet meer om. Het gaat om de excuses, het zich letterlijk moeten ‘verontschuldigen’ voor een fictief vergrijp.

Dat is een gevaarlijk hellend vlak. Je moet eerst iets bekennen en er dan boete voor doen. Zo ging het er ook in de middeleeuwse heksenprocessen aan toe: iedereen kon de schande te beurt vallen, ontkennen was gewoon geen optie. Vrouwen werden, meestal na roddels, opgepakt en gefolterd tot ze toegaven dat ze een relatie met Satan hadden, waarna ze door het vuur werden gereinigd. Vandaag wordt niemand meer letterlijk verbrand, toch niet in de beschaafde wereld, maar de logica blijft dezelfde.

De excuuscultuur is een uitvloeisel van die psychose. Je moet er maar eens op letten hoe dikwijls het woord sorry valt in een gesprek, als preventieve strategie. Iedereen excuseert zich voor alles, in de hoop van niet beschuldigd te worden en in de hoek gedreven te worden. De perversiteit van het excuus toont zich overal. Mannen die zonder rijbewijs dronken een kind doodrijden en vlucht misdrijf plegen, komen voor de rechter hun verontschuldigingen aanbieden, alsof dat er iets toe doet. Bart de Wever excuseert zich voor de jodenrazzia’s in Antwerpen tijdens de tweede wereldoorlog. Ofwel zit hij daar voor iets tussen en volstaan excuses niet, ofwel heeft hij er geen schuld aan en zijn ze overbodig. Maar op een of andere manier verwacht de politiek-correcte logica dat van hem en dus doet hij het maar. Ondraaglijke lichtheid, inhoudsloze retoriek en zelfs een parfum van cynisme hangen rond de verhalen van duizend-en-één-excuus.

Rhinoceros

Regel nummer één dus: verontschuldig je op voorhand, ook als je vindt dat je niks gedaan hebt. Dit gaat over heel primitieve zondebokmechanismen in een moderne samenleving. De truc om geen slachtoffer te worden van die heksenjacht bestaat er vervolgens in om iemand anders aan te wijzen als ‘schuldig’. Het bekende Zwartepietenspel dus. Ofwel ben je een racist ofwel jaag je op racisten. Dat gold trouwens ook in de anti-communistische heksenjachten ten tijde van McCarthy in het Amerika van de jaren ’50, toen een hele hoop linkse intellectuelen gebroodroofd werden. Maar de tijden zijn veranderd, vandaag is links de inquisiteur en is het kwestie van aan de goede kant te staan.

Dat men zich in deze hyperrationele tijd te buiten gaat aan dat soort bijgeloof, is bizar, of misschien toch niet. Moeten we bij tijd en stond toch altijd weer naar dat reptielenbrein? De aanzuigkracht van de hysterie en de schrik om bij de ‘slechten’ te horen, neemt tenslotte zo’n proporties aan dat alle redelijkheid verdwijnt en er alleen nog de echo van het gerucht is, het welbekende Rhinoceros-effect, genoemd naar het absurdistisch theaterstuk van Eugène Ionesco waar de een de andere ‘besmet’ en iedereen in een neushoorn verandert. De waanzin is zo algemeen dat niemand ze nog opmerkt, behalve hier en daar een verdwaalde gek. Op dat moment is de mainstream quasi totaal. Terwijl iedereen toch volhoudt dat we in een democratie en een cultuur van de vrije meningsuiting leven.

De modale journalistiek heeft zich opgesloten in een bijna religieuze beleving van de politieke correctheid

Op de duur leven we in een compleet imaginair universum en falen normale cognitieve processen, eigen aan het gezond verstand. De reflex van ‘komaan jongens, aan die flauwe heisa doen we niet mee’. Het onderwijs kan dat niet meer counteren, integendeel, het draagt de gekte mee uit. Dat de middeleeuwen geen enkele wetenschappelijke vooruitgang kenden, waarbij men volhield dat een vlieg acht poten had omdat Aristoteles dat gezegd had, hebben we in eerste instantie aan de Kerk te danken. Vandaag is religieuze hysterie vervangen door een profane versie, die als politieke correctheid bekend staat. Het is de religie van deze tijd, de universiteiten zijn er de tempels van en de media de uitdragers.

De modale journalistiek heeft zich opgesloten in een bijna religieuze beleving van de politieke correctheid waardoor objectieve analyses gewoon niet meer aan de orde zijn. Sociale media als Twitter versterken de desinformatie alleen maar. En nu blijken ook de zogenaamde alternatieve media als Doorbraak erdoor besmet. Dezelfde vrees om buiten de mainstream te vallen, hetzelfde excuusgedrag, dezelfde schrik voor hun eigen schaduw.

Ik vraag me eigenlijk af wat mensen van Afrikaanse komaf met een normaal IQ en dito kritisch besef van dit alles denken, gesteld dus dat ze niet zijn meegesleurd in de hen aangeprate slachtofferretoriek. Geloven die echt dat zich zwart schminken op een feestje het bewijs is van racisme? Dat Zwarte Piet voorgoed moet verbannen worden wegens beledigend voor de gekleurde medemens? Dat het Vlaamse aangeboren racisme broeit en woekert in stripverhalen omdat er een negerke in voorkomt?

Pesterijen bestaan, op de werkvloer en op school, niet alleen inzake huidskleur en afkomst, er mag/moet aan gewerkt worden, maar dit is iets anders. De heksenjacht tegen vermeende racisten op basis van foto’s, uitspraken, symbolen, tot in het absurde, zorgt ervoor dat op het einde iedereen als een neushoorn begint te loeien. Een klimaat van de angst en de intimidatie. Of is dat de bedoeling? Wie wint daar eigenlijk bij?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Advertenties

Mocromaffia: van de straat tot de Jihad

De moord op de Nederlandse advocaat Derk Wiersum, die kroongetuige Nabil B. bijstond in de strafzaak tegen voortvluchtige topcrimineel Ridouan T., plaatst de zogenaamde mocromaffia terug in de schijnwerpers: een Nederlands-Belgisch netwerk van georganiseerde misdaad, in handen van Marokkanen, dat de drugstrafiek controleert, in hoofdzaak dan de cocaïnehandel met Antwerpen als grote draaischijf. Derk Wiersum werd op klaarlichte dag voor de ogen van zijn vrouw neergekogeld en laat twee jonge kinderen na. Het netwerk verlegt duidelijk zijn grenzen. In ‘Borgerokko maffia’ (2017) behandelde onderzoeksjournalist Raf Sauviller het fenomeen uitgebreid. Hij waarschuwt ook voor ‘Nederlandse toestanden’ in België.

Vergismoorden

Zijn prognose klopt. Het aantal dodelijke liquidaties neemt schrikbarend toe. In eerste instantie naar rivaliserende bendes, klikkers, spijtoptanten en hun advocaten, maar uiteindelijk wordt dit een straatoorlog die de grenzen van het milieu ver overstijgt. Daarbij is er ook steeds meer sprake van collateral damage, mensen die toevallig bij zo’n afrekening omkomen, en zelfs zogenaamde vergismoorden, liquidaties die op de verkeerde persoon worden uitgevoerd.

Dat heeft te maken met een tweede tendens: waar het in eerste instantie vooral over huurmoordenaars binnen een professioneel milieu ging, zuigt de mocromaffia vandaag steeds meer straatcriminelen aan, allochtone hangjongeren die zich bewapenen, het vuile werk willen opknappen en ook onder mekaar oorlogjes uitvechten. De zgn. vergismoorden wijzen op klungeligheid en amateurisme, misschien misplaatste begrippen in deze tragische context. Ze opereren in een netwerk maar ook deels autonoom, ingebed in een globale levensstijl waar geweld, afpersing en wraakoefening dagelijkse kost zijn.

De ontstaansgrond van deze allochtone subcultuur is gekend. Een complex spel van normvervaging, schoolmoeheid, hang naar statussymbolen (merkenkledij, horloges, met de zwarte BMW als topfetisj), taalachterstand (geen Nederlands als thuistaal), en de puberale behoefte om tot een clan te behoren, maakt hen bijzonder gevoelig voor de lokroep van de mocromaffia. De kortste weg naar de bling-bling, binnen een extreme machocultuur, daar gaat het in eerste instantie om. Youtube-vedetten en rappers zijn de idolen, de drugshandel is het middel om snel hogerop te geraken. Wapens zijn binnen handbereik, zowel voor de interne orde als in de strijd tegen de flikken. Wie in de gevangenis geraakt heeft pech, wordt naderhand warm in de groep terug opgevangen en begint opnieuw. Bij die cocktail van sociale factoren dient echter nog een belangrijk gegeven toegevoegd: het feit dat onze samenleving en de media zelf hun rancune voeden.

Slachtoffercultuur

Het hek raakt inderdaad pas van de dam als die subcultuur van allochtone straatcriminelen zich ook een identiteit gaat aanmeten, een ‘vlag’ die hen uit de criminele sfeer haalt en hen een missie bezorgt. Waar gaan ze de mosterd halen? Niet moeilijk: in de politiek-correcte logica die vandaag domineert en alle mensen van allochtone afkomst automatisch een slachtofferstatuut geeft. Het geeft niet wie ze zijn of wat ze doen, jonge Marokkanen zijn per definitie beklagenswaardig, zo luidt het devies. Hun gebrek aan opleiding, diploma’s en kansen op de arbeidsmarkt worden dan even automatisch elementen van discriminatie, waarna hét stopwoord van het moment luidt: racisme.

De kleine cocaïnedealers die vandaag met schiettuig rondlopen zijn dan geen banale criminelen maar slachtoffers van kansarmoede en inheemse rassenhaat. Ze voelen zich bijna verzetstrijders met een legitieme license to kill. Doelwit: de gehele maatschappij. Het strijdveld wordt diffuser, het vizier breder. Effectief, een trekker is gauw overgehaald als wij collectief de schuldigen zijn en zij de vervolgden. Na de vergismoorden is het maar een kleine stap om ook eens iemand aan te pakken die volgens hen als een ‘racist’ moet worden beschouwd. Zo legitimeert het geweld zichzelf vanuit een victimistisch verhaal. In een laatste fase komen ook cultureel-religieuze triggers op de proppen, en dan komen we in een context van terreur terecht. Van de straat naar de Jihad.

De islam als fuik

Criminaliteit wordt wraak op de samenleving, waarna propagandisten als Fouad Belkacem (sharia4belgium) het kunnen overnemen. Een ijzeren groepsdiscipline en zwijgplicht (‘Wie praat, die gaat’) doen de bendecultuur naadloos overgaan in een paramilitaire structuur. De islam fungeert dan als een soort fuik voor jonge criminelen die hun allochtone achtergrond willen opwaarderen en hun straathandeltje van een idealistisch etiket willen voorzien. Jongeren die principieel weinig interesse tonen voor religie komen zo langs de achterdeur een salafistisch netwerk binnen waarin ze zich als misbegrepen allochtonen helemaal kunnen uitleven en orde op zaken stellen: dood aan de blanke christenhond, en pak zijn portefeuille maar mee. Noteer ook dat in de islam vergrijpen jegens niet-moslims toegestaan zijn en zelfs tot aanbeveling strekken. Ondertussen worden in dat machomilieu natuurlijk ook onze westers-‘decadente’ normen inzake gelijkheid tussen man en vrouw, aanvaarding van homoseksualiteit etc. als extra stimulans gezien om een tandje bij te steken.

Ik heb de indruk dat maar weinig sociologen deze drietrapsraket (allochtone) subcultuur/criminaliteit/radicalisering durven te benoemen. In Nederland wordt al geruime tijd onderzoek gedaan naar de relatie tussen criminaliteit en radicalisering, speciaal met betrekking tot de drugshandel. Als ik googel op die twee begrippen, krijg ik in hoofdzaak Nederlandse studies te lezen. Bij ons hoort het nog min of meer tot de taboesfeer en worden hypotheses in die richting afgedaan als extreemrechtse complottheorieën. Welke universitair onderzoeker in Vlaanderen zou vandaag zijn hachje willen riskeren door nog maar te suggereren dat er een verband bestaat tussen moslimfundamentalisme en criminaliteit? Afgezien dan van het simpele feit dat bijna de helft van onze gevangenisbevolking uit lieden met een allochtone achtergrond bestaat, met de Marokkanen als dominante groep.

Er zullen dus meer afrekeningsmoorden komen, ook in België, en het is een kwestie van tijd voor de straatboefjes zich inschrijven als voetvolk in een soort heilige oorlog tegen de maatschappij, waarvan men wel de statussymbolen ambieert maar de arbeidsmoraal veracht. De vraag is: wat doen we eraan?

De remedies

Als we bovenstaande verbanden onderkennen – want daar begint het mee- moet er gecoördineerd op drie fronten slag geleverd worden. Ten eerste moet de strijd tegen de drugshandel, zowel klein als groot, worden opgevoerd, met meer middelen en een zwaardere bestraffing, zodat de straat alvast geïntimideerd geraakt en het terug een echte onderwereld-business wordt. Die dan op de daartoe geëigende manier kan worden aangepakt.

Ten tweede moeten die allochtone jongeren via een efficiënt opvolgingstraject van de straat terug naar de schoolbanken gehaald worden om een diploma te halen. Stop het pamperen en het aanpraten van een slachtoffercomplex (rol van de media!), leer hen dat hun lot in eigen handen ligt en dat onze maatschappij wel degelijk kansen biedt om op een kosjere manier welstand te creëren. Geen makkelijke oefening, een mentaliteit keren, laat er een leger psychologen maar op los. Misschien zijn scholen met een aangepast/verkort leerprogramma nuttig.

Ten derde, en dat is misschien nog de moeilijkste oefening: stop de impact van het moslimradicalisme op de jongerencultuur en isoleer de imams. Ik snap wel dat mevrouw Homans de erkenning van een salafistische moskee in Leuven wil ongedaan maken, maar algemener moeten we ervan af om de islam als een godsdienst-onder-de-godsdiensten te zien. Het is een geval apart en een probleem op zich binnen onze rechtstaat: een erkende religie die in feite de godsdienstvrijheid en de vrije meningsuiting op langere termijn bedreigt. Zoiets moet als kankercel geïsoleerd worden. Misschien kan een algemeen cordon sanitaire hier nuttige diensten bewijzen, op voorwaarde dat de media meewillen, en stoppen met suikerfeesten euforisch te verslaan. Droom ik luidop?

Als we niet op deze drie fronten tegelijk vechten, is het een verloren zaak, en zal meer blauw op straat niet helpen, en het pamperen van de kutmarokkaantjes nog veel minder. Vergismoorden, een macaber nieuw woord voor de Van Dale: je kan wel voorzichtig zijn in het verkeer, maar op elk moment kan je per ongeluk doorzeefd worden. Misschien maakt een drugsbaron-advocaat als Sven Mary daar wel een aparte categorie van, iets als ‘sorry, die mensen waren op de verkeerde plaats op het verkeerde moment’. Dat Derk Wiersum aan de ‘verkeerde’ kant stond, is een feit. Hulde aan deze moedige jurist, en hopelijk zijn er nog confraters die zijn rol willen overnemen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Baby Pia: dubbele gevoelens…

Dankzij een groots opgezette actie is baby Pia gered en zijn die 1,9 miljoen euro binnen. Iedereen wil het beste voor zijn/haar kind, en Vlaanderen is blijkbaar gul op zo’n moment. Maar ik denk dat velen onder u wel met dezelfde dubbele gevoelens zitten: andere kinderen zullen minder geluk hebben, liefdadigheid blijft niet duren.

Er is meer. Het peperdure geneesmiddel Zolgensma, hier nog niet op de markt maar wel in de VS waar ze de baby gaan behandelen, werd zoals vele nieuwe geneesmiddelen primair ontwikkeld dankzij het onderzoek op universiteiten zoals de KUL waar wij voor betalen. Met wetenschappers waarvan de opleiding ook met ons belastinggeld bekostigd wordt. Achteraf kopen de farmabedrijven het patent op, ontwikkelen het eventueel verder, en maken woekerwinsten. Volgens experts is dat bedrag van 1,9 miljoen euro werkelijk out-of-the-blue op tafel gegooid.

Nu blijkt ook dat de farma-bedrijven, eens een geneesmiddel marktklaar, met elk EU-land afzonderlijk gaan onderhandelen over de prijs. Verdeel en heers. Zo kan het gebeuren dat een medicament in België twee keer zo veel kost als in Nederland. Europa is overal, maar niet waar het moet zijn, want als de EU eendrachtig met de farma onderhandelt staan ze sterker.
Fundamenteel valt het niet te rijmen dat wij in een hoogtechnologische samenleving als de onze moeten schooien om één kind te redden met een nieuw product. De overheid -waarvoor bestaat hij anders- moet al in de researchfase het algemeen belang voorop stellen en het traject van zo’n geneesmiddel bewaken, om te beletten dat het op het einde in een Turkse bazar terecht komt.

Aan de Ugent blijkt men dicht bij een doorbraak wat betreft het lokaliseren van het HIV-restvirus dat zich in het lichaam schuil houdt. Als dit geen zaak van het hoogste algemeen belang is. Wat daaruit voort komt moet naar de gemeenschap gaan, niet naar de aandeelhouders van de farma-bedrijven.

En tot slot, een ongemakkelijke opmerking: baby Pia werd geboren met een genetische aandoening waarvoor de levensverwachting normaal twee jaar is. Hebben wij niet de middelen om zo’n afwijking in een vroeg foetaal stadium te detecteren? Moet zo’n kind überhaupt geboren worden? Wat is hier gebeurd of niet gebeurd? Het bewuste geneesmiddel ‘geneest’ trouwens niet echt, het houdt -in het beste geval- de aandoening min of meer onder controle, een normaal leven zal het meisje nooit hebben.
Dat geluid hoor ik nergens in heel de mediatieke emo-tsunami. Excuses bij voorbaat als ik hier medisch helemaal fout zit.

Het verhaal van de moraal

Dankzij de politiek-correcte dressuur komt het religieuze fanatisme langs een achterdeur terug binnen.

Grote onrust onder de godsdienstleraren: het halveren van de lesuren godsdienst ligt ter tafel in de Vlaamse regeringsonderhandelingen. De enige die daartegen de hakken in het zand zou kunnen zetten is de CD&V, een partij die zelf in een doodstrijd verwikkeld is. Dus lanceren de betrokken leerkrachten met de moed der wanhoop een media-offensief pro domo, iets wat op zichzelf begrijpelijk is.

In Knack klaagt ene Ignace Demaerel, godsdienstleraar, steen en been dat hij meer zal moeten rondrijden om aan een volledig uurrooster te komen, en dat de spiritualiteit op de helling staat. Een pastoorsterm die al een tijdje uit de mode is, maar altijd terug opduikt als de heidenen zich teveel roeren, en per se on-spiritueel kruisen verbranden. Of godsdienstlessen willen afschaffen. Spiritualiteit is een leeg containerbegrip, ingevoerd door christelijke amateurtheologen om de Heilige Geest (Spiritus sanctus) tot motor te promoveren van een nieuwe kerstening. Helaas: de geest is uit de fles, niemand zit daar nog op te wachten, zelfs de strafste islamcritici weten dat er geen kerk meer zal komen als ze een moskee afbreken.

Humanisten en logebroeders

Jean-Jacques de Gucht

De vraag is dus: wat komt er in de plaats? Op de middelbare school deed ik uit nieuwsgierigheid elk jaar een ander levensbeschouwelijk vak: katholieke godsdienst, protestantse, zelfs joodse, en ook zedenleer. Islam was toen nog niet beschikbaar. Wat me achteraf vooral is bijgebleven, was de inhoudelijke leegte van de lessen moraal. Op zijn best een oeverloze praatbarak, op zijn slechtst bezigheidstherapie voor niet-gelovigen, vergelijkbaar met wie ontslagen was van de turnles mits een doktersbriefje. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat daar de kritische rede werd gecultiveerd, zoals die door de verlichtingsfilosofie werd uitgedragen vanaf Immanuel Kant (sapere aude, durf te denken) tot en met rebellen als Voltaire (ni dieu, ni maître).

Ik mag er niet aan denken dat een overkoepelend vak Levensbeschouwing, ter vervanging van godsdienst, zou gegeven worden door pastoors die uit die humanistische kerk afkomstig zijn.

De elaboratie van dat kritisch subject vergt namelijk een ingesteldheid en background die de leerkracht moraal in de verste verte niet had, ondanks zijn universitair diploma. Brave borsten waren het, meestal wel van linkse komaf, en allemaal lid van het Humanistisch Verbond. Dat alternatieve communievieringen organiseerde en via die moraallessen leden ronselde. Het is die links-vrijzinnige lobby die vandaag haar kans schoon ziet om de godsdienstlessen terug te schroeven. Papenvreters als Patrick Loobuyck en, godbetert, Jean-Jacques De Gucht, naast VUB-professor Jean-Paul Van Bendegem. Grote bezieler van deze humanistische koepel, gekend als de Unie van Vrijzinnige Verenigingen, is gepensioneerd bankier (Dexia) en loge-Grootmeester Jozef Asselbergh, Er loopt vanuit dit humanistenmilieu dan ook een directe link naar de vrijmetselaarsloges. Daar besef je pas echt hoe de vrijzinnigheid door intellectuele bloedarmoede vervalt in een surrogaatreligie. Lieden uit de hogere regionen van de samenleving die doodserieus groteske rituelen uitvoeren in een Egyptisch decor, knielend voor de Grote Bouwmeester van het Heelal, men only: welke ernstige mens kan hierbij zijn lach inhouden.

Ik mag er niet aan denken dat een overkoepelend vak Levensbeschouwing, ter vervanging van godsdienst, zou gegeven worden door pastoors die uit die humanistische kerk afkomstig zijn. Ze maken een karikatuur van het vrijdenken, ten voordele van de zogenaamde vrijzinnigheid die, zoals bekend, politiek uitmondt in een roodblauw verhaal.

Pococratie

Dus gezocht: leerkrachten met kennis en ballen (m/v) die de fameuze verlichtingswaarden, waar iedereen het over heeft zonder goed te weten wat ze behelzen, in een pedagogisch programma omzetten. Een programma waarin kritische rede, redelijke twijfel, scepsis en dissidentie de hoofdtoon vormen. Zijn de universiteiten in staat om dit soort ingenieurs van de geest af te leveren? Nope.

In de plaats daarvan gebeurt er iets helemaal anders. De universiteiten zijn helemaal geen kweekbedden van de kritische rede, maar vooral diplomafabrieken waar intellectuele braafheid en conformisme als nuttige eigenschappen gelden. Het academisch milieu is altijd al een gesloten wereld geweest waarin je alleen carrière kunt maken door te knikken. Die gehoorzaamheidslogica heeft vervolgens een politiek-maatschappelijke vertaling gekregen.

Door het slachtofferdenken rond allerlei ‘gediscrimineerde’ groepen (vrouwen, homo’s, transgenders, gekleurde mensen…) te cultiveren, is er een haast maniakale beteugeling tot stand gekomen van woorden, ideeën, attitudes die als ‘beledigend’ voor die groepen zouden kunnen ervaren worden. We hebben het dan uiteraard over de political correctness, die al in de jaren ‘90 van vorige eeuw vanuit de Amerikaanse universiteiten kwam overgewaaid. Eerst gaat het om taalgebruik, maar finaal worden sprekers niet meer uitgenodigd en debatten niet meer georganiseerd omdat ze iemand zouden kunnen ‘beledigen’. We zijn langs een democratische omweg in een nieuwe dictatuur beland.

Eerst gaat het om taalgebruik, maar finaal worden sprekers de mond gesnoerd of niet meer uitgenodigd, en debatten niet meer georganiseerd, omdat ze iemand zouden kunnen ‘beledigen’. 

Effectief, deze politiek-correcte codex lijkt de vorm aan te nemen van een profane religie, voorlopig dus zonder god of wetboek, maar met dezelfde verboden, taboes, censuurmaatregelen, gedrags- en kledijvoorschriften, én sociale sancties voor overtreders. Op die manier worden we, schier onmerkbaar, gewoon aan een inperking van de vrije meningsuiting, zogezegd in naam van een hogere moraal.

In een volgende fase -, en dat is nog onrustwekkender-, zou deze pococratie het perfecte glijmiddel kunnen zijn om een bestaande totalitaire religie aanvaardbaar te maken, een soort ‘moderne islam’ met, wie weet, een op westerse leest geschoeide sharia er bovenop. De multiculturele ideologie is dan de meststof die dit fundamentalistisch zaad doet gedijen, nota bene in naam van de democratie, de godsdienstvrijheid en het anti-discriminatiegegeven.

Wat Houellebecq in zijn roman Soumission beschrijft klopt dan, maar verloopt langs een tussenstation. We worden niet zomaar demografisch overrompeld door de islam, we prepareren hem zelf, en met we bedoel ik uiteraard het links-progressief-liberale humanisme en zijn vrijzinnige schoolmeesters. Door voortdurend ‘racisten’, ‘seksisten’, cartoonisten, sarcasten etc. als kwaadaardige provocateurs te bestempelen, en te dwingen onszelf te excuseren, versmalt men de speelruimte van de vrije meningsuiting en wordt humor gecastreerd tot de afmeting van een pastoorsmop.

Tien bananen

Sportjournalist Filip Joos spelt de les

Zei ik humor? Ja, met het lachen heeft de nieuwe religie een groot probleem. Je mag nog wel lachen, maar alleen beschaafd en zonder iemand zeer te doen. Sinds de Charlie Hebdo-redacteurs werden geëxecuteerd is iedereen wel Charlie, maar de grappenmakers en cartoonisten blijven een verdachte soort, zie de Mohammed-cartoons. Op elk moment kunnen ze de politiek-correcte code doorbreken en ontstaat er een nieuw schandaal, nieuw beklag van slachtoffers, nieuwe zondebokken, nieuwe heksenjachten.

Vandaag zijn sport en racisme de fuiken van de poco-inquisitie. In een Italiaans voetbalprogramma drukt ene Luciano Passiran zijn oprechte bewondering voor de veel geplaagde voetbalmiljonair Romelu Lukaku als volgt uit: ‘Zo’n spelers hebben iets wat anderen niet hebben. Door goals te maken dragen ze het team. Zijn kwaliteiten één-tegen-één zijn geweldig: als tegenstander val je in zo’n duel op de grond, of je moet hem tien bananen om te eten geven…’ Dat is toch geweldig: een welgemeend en uitgebreid eerbetoon aan een van ’s werelds beste spitsen afsluiten met een aangebrande kwinkslag. Helaas: niet toegestaan.

Laten we alle godsdienstlessen schrappen en vervangen door het vak humorologie

De bananengrap van Luciano was één ding, maar wat daarop volgde was een hallucinante preek van de presentator die zich duizend maal excuseerde en beloofde die taalcrimineel nooit meer uit te nodigen (‘dit had niet mogen gebeuren… u verdient beter’). Daarbij moet gezegd dat de Italianen in de renaissance de moderne humor en de satire zowat (her)uitgevonden hebben, met Boccaccio als absolute referentie, en de commedia dell’arte als latere volkse pendant. Het was -toen al- een guerilla tegen de politieke correctheid, en dat is het nu meer dan ooit. Humor is de laatste plek waar het vrijdenken zich ophoudt, en als ook die plek schoon geveegd wordt, zijn we klaar voor de nieuwe middeleeuwen.

Vergeet de ‘verlichting’: het zijn de zogenaamde verlichters die het licht zullen uitdraaien. Welke strategie is daartegen aangewezen? Inderdaad: nog meer bananen, nog meer foute moppen, in de hoop dat tenminste het gewone volk de truc van de pococratie doorziet en contesteert.

Dus ja, ik ben ervoor om alle godsdienstlessen, van welke gezindte ook, af te schaffen. En in de plaats het vak humorologie te introduceren. Het bestaat nog niet, het heeft nog geen leraren, ik wil best mijn steentje bijdragen aan hun opleiding. Een vak waarin geleerd wordt dat je met alles kan en moet kunnen lachen, in de eerste plaats met jezelf. En hoe je met satire moet omgaan, ironie leren lezen, ook natuurlijk. Of het Humanistisch Verbond en de Grootloge het zover zullen laten komen, is natuurlijk iets anders. In afwachting wenkt het oerwoud en worden we best weer allemaal humanoiden.

Kim komt terug: de triomf van het nepnieuws

Wat de come-back van Kim Clijsters en het voortbestaan van België gemeen hebben

Er zijn zo van die toevalligheden die té toevallig zijn om nog als toeval geklasseerd te worden. Op haar 36^ste, net in een periode dat zowat alle koffiedikkijkers de implosie van de nv België voorspellen, kondigt gewezen tenniskampioene Kim Clijsters haar comeback aan, de tweede al in haar carrière. Daar is op zich niets mis mee, als je het voelt kriebelen moet je sporten. En als Abba, Noordkaap, Sven Gatz en Helmut Lotti uit de dood mogen herrijzen, waarom dan niet dit tenniswonder waarvan de robuuste, bijna Rubensiaanse volheid mooi afstak tegen het schriele lijfje van haar Waalse tegenhanger, Justine Henin?

Verhalenfabriek

P.P. Rubens: Pan en Syrinx (1617)

In het dagblad De Tijd horen we een ander geluid. De comeback van Kim wordt geregisseerd in samenspraak met productiehuis De Mensen dat voorheen ook al een serie rond Sven Nys opzette. Het bedrijf is een vast leverancier van een hele rist entertainment-programma’s aan zowel de VRT als VTM, van Blokken tot Tomtesterom en is, o ironie, sinds februari van dit jaar in Franse handen geraakt via productiehuis Newen.

Zo’n productiehuis draait op het verzinnen van telkens weer nieuwe hypes, concepten die in snel tempo uitgetekend en verkocht worden aan mediabedrijven. Er wordt actief gezocht naar thema’s en personen met een hoge human-interest-waarde: het wordt dus een ‘verhaal’ dat vooral in de media, meer bepaald de televisiewereld, zijn beslag krijgt, met liefst veel echo’s in de papieren en digitale pers. Al zes maanden zijn ze naar het schijnt aan het draaien. Kims rol van moeder-sportvrouw wordt daarbij stevig in de verf gezet, als in een Pfaff-documentaire, haar drie kinderen (11, 5 en 2) mogen zich verwachten aan een stevige sliert camera’s overal en op alle plaatsen. Toevallig bestaat Kind en Gezin ook honderd jaar.

‘Zelfs al wordt de ondertussen nog molliger geworden Kim met een hijskraan op de tennis court gedeponeerd, en slaat ze met haar racket alleen maar wat vliegen dood, dit wordt een gigantisch succes omdat de verhalenschrijvers dat nu eenmaal zo willen.’

Financieel heeft de gewezen kampioene dat gedoe niet nodig, maar de manager van Clijsters, Bob Laes, vond de tijd rijp om een verhaallijn nieuw leven in te blazen die natuurlijk ook wel een belangrijke financiële return oplevert. Effectief, Kim heeft een palmares om U tegen te zeggen en heeft voldoende dollars (de heersende munt in die sport) bijeen getennist om zorgeloos te leven, zich aan haar gezin te wijden en haar tennisschool in Bree open te houden. Maar er zijn dus producers en managers, er is televisie, Netflix en de papieren reutemeteut in het zog die het allemaal verslaat. Allemaal mensen die ‘verhalen’ nodig hebben, niet meer de soap van voorheen maar reality-soap waarin menselijke marionetten heel nauwkeurig het voorgeschreven scenario volgen. Ook als ze Kim Clijsters heten en uit pure ijdelheid meestijgen in de opgelaten ballon.

Ik verzeker u: zelfs al wordt de ondertussen nog molliger geworden Kim met een hijskraan op de tennis court gedeponeerd, en slaat ze met haar racket alleen maar wat vliegen dood, dit wordt een gigantisch succes omdat de verhalenschrijvers dat nu eenmaal zo willen. Het is meteen ook een nieuwsfeit van de eerste orde, waar VRT NWS uitvoerig aandacht aan wijdt, want dat productiehuis DeMensen beweegt zich mooi in een grijze zone van entertainment, informatie en epiek. Reality-tv is daarvan de gemene noemer: in haar keuken, slaapkamer, aan de schoolpoort, en uiteraard op en rond de gravel, overal zullen we Kim kunnen volgen en meeleven met haar remonte. Nieuwer kan nieuws niet zijn.

Versoaping

Maar wat is nu de relatie met de lamentabele toestand van België, behalve dat Kim Clijsters zich zoals de meeste sportlui altijd hevig tricolore heeft geprofileerd? Wel, ik gebruik in mijn boek ‘Na het journaal volgt het nieuws’ over de Vlaamse media het woord verhalenfabriek, om aan te duiden dat de audiovisuele industrie én de mainstream media in laatste instantie niet zozeer (objectieve) informatie willen brengen, maar liefst van al zelf nieuws willen maken. Dat is veel makkelijker, men heeft de regie in handen en men hoeft geen reporter meer naar het andere eind van de wereld te sturen.

‘Uiteindelijk krijgen we geprefabriceerd nepnieuws aangeboden, verpakt als exclusieve heet-van-de-naald-informatie.’

Die verschuiving is o.m. zichtbaar in kleine versoapingsfenomenen zoals de dansende Hanne, de pianospelende Thomas, en Rudy-de-weldoener, maar het gaat om een heel breed proces dat nieuws vooral wil linken aan in-huis-gemaakte sensatie en entertainment, bij voorkeur rond celebrities natuurlijk, zodat mensen niet echt geïnformeerd hoeven te worden. Dat scheelt een pak kritische massa, vervelende vragen en behoefte om achter het decor te kijken.
Want vergis u niet, dit is allemaal decor en façade. De nieuwsfabriek is een verhalenfabriek en de verhalen zijn de noodzakelijke output van de media-industrie. Uiteindelijk krijgen we geprefabriceerd nepnieuws aangeboden, verpakt als exclusieve heet-van-de-naald-informatie, en heeft de come-back van Kim een hoog Thuis– en Familie-gehalte. Terwijl er tegelijk heel serieus door sportjournalisten en straks ook gewone verslaggevers over wordt doorgeboomd.

Fata morgana

Pieterjan De Smedt

En nu ga ik u iets voorspellen: binnen een of twee maanden maken we ook de come-back mee van de nv België, in een of andere vorm. Een zakenkabinet, een geheim NVA-PS conclaaf in een of ander driesterrenetablissement, een Europese deus ex machina, Vincent Kompany for president, weet ik veel. Er zal uit de politieke toverhoed een tricolore konijn tevoorschijn komen waarbij vergeleken de wedergeboorte van Kim Clijsters een bagatel is. Door zowat alle analisten is deze staat dood verklaard, en net dat is de voorwaarde om te herrijzen. De reden? Pieterjan De Smedt, pars pro tot van de hele Wetstraatjournalistiek. Wat moeten die mensen beginnen zonder België, het land dat nooit klaar is met zichzelf, zichzelf steeds weer moet uitvinden, en bemand wordt met hilarische creaturen à la Didier Reynders, kandidaat Eurocommissaris en nu verdacht van corruptie?

De zaak wordt dus hoogdringend. Als België dood is, sterft er een complete lokale nieuwsindustrie, die zich uitstrekt van de VRT over VTM tot DS, DM en tutti quanti. België is voor hen het perfecte canvas waarop alle mogelijke fata morgana’s kunnen geprojecteerd worden, het is een paradijs voor nieuwsfabrieken, productiehuizen, duidingsprogramma’s, talkshows, politicologische koffiedikkijkers. Alles bijeen een massa hoogwaardige jobs voor de mensen die voor de rest nergens voor deugen. Er is natuurlijk de link met het Belgische surrealisme, de neiging naar het groteske en de overdrijving, bij Rubens al merkbaar, maar heel de ontstaansgeschiedenis van dit land baadt in een sfeer van burleske mythomanie, met het koningshuis als middelpunt en de flatulerende lippen van La Muette de Portici als bron van de nationale hymne. En het voetbal, de Rode Duivels en Jupiler als sacramenten van een volksreligie.

‘Er zal uit de politieke toverhoed een tricolore konijn tevoorschijn komen waarbij vergeleken de wedergeboorte van Kim Clijsters een bagatel is.’

Dezelfde scenaristen die de comeback van Kim Clijsters verzinnen, zullen dus ook de wedergeboorte van België in scène zetten, en wij zullen er naar gapen als konijnen naar een lichtbak. Sterker nog: het exploot van Kim is het voorprogramma van de grote vertoning die als helend en hoopgevend zal worden voorgesteld door de soapschrijvers van dienst. En dan is ze dat ook: de waarheid is wat het journaal brengt.

Een getalenteerde jongen is dat, die Pieterjan De Smedt, die ooit eens een open brief schreef naar Paul Magnette met de smeekbede om toch ook eens een VRT-studio met een bezoek te vereren. En het PS-boegbeeld verweet dat die weigering ‘on-Belgisch’ was. Kijk, daarin verraadt de journalistiek haar echte agenda: zonder figuren als Magnette geen Wetstraat, en zonder Wetstraat geen België, en zonder België geen nieuws. Het VRT-interview moet de waarheid niet brengen, het moet vooral de soap doen voortgaan, en liefst in de richting dat de redactie die heeft voorgetekend.

De omgekeerde wereld? Ach neen, dat hangt er allemaal van af hoe u het bekijkt. Plato geloofde nog in een ‘echte’ wereld versus een illusoire. Wij zijn al lang geëvolueerd tot een complete verwisselbaarheid tussen schijn en realiteit. En als we allemaal figureren in een fata morgana zijn we natuurlijk zelf ook spookbeelden zonder daar erg in te hebben. Met deze geruststellende gedachte laat ik u genieten van een mooie nazomer. Met, jawel, een Sanctorum-comeback als uitsmijter.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

De zoete winden van Anuna

Over klimaat, etiquette en menselijke methaanproductie

Soave sia il vento,
Tranquilla sia l’onda,
Ed ogni elemento
Benigno risponda
Ai vostri desir.
Laat een zachte wind waaien,
en de golven rustig kabbelen,
en mogen alle elementen
welwillend beantwoorden
aan uw wensen

(W.A.Mozart, Cosi fan Tutte)

Er is veel te doen over een CO2-neutrale economie die het broeikaseffect moet temperen. Broeikas verhindert het terugkaatsen van zonnelicht vanop de aarde en zorgt voor een temperatuurstijging, met alle bekende catastrofale scenario’s van dien, zoals afsmeltende poolkappen die het zeeniveau doen stijgen. C02 is een residu van verbranding, onder meer via auto’s die op benzine of diesel rijden, of van stookolie. Zonnepanelen en windenergie (voor de ‘ecorealisten’ ook kernenergie) moeten die uitstoot van CO2 op nul brengen, tot zover het groene draaiboek van de klimaatbeweging.

Waar weinigen het over hebben is een veel straffer broeikas, namelijk methaan, ook wel moerasgas of duivelsgas genoemd, onder scheikundigen bekend als CH4. Die gêne is verklaarbaar: we produceren het allemaal onder de vorm van winden en boeren. De stank (die overigens niet van het methaan zelf komt maar van zwavelverbindingen) is niet te harden, en wie zich laat betrappen met een uitstoot is het mikpunt van sociale represailles, tot en met algehele ban uit de groep. Er wordt dus over menselijke uitlaatgassen gezwegen, het gesprek wordt afgeleid naar het geurloze CO2. Een omerta die een nadere beschouwing verdient.

Soupirs d’ange

John William Waterhouse: ‘Hylas en de nimfen’ (1896)

Methaan is altijd een trouwe vriend van deze planeet geweest, en lang voor wij er waren of zelfs enig zoogdier. Tot zo’n 3,5 miljard jaar geleden bevatte de atmosfeer niet de minste zuurstof en werd de aarde bevolkt door bacteriën die volop methaan afscheidden bij de consumptie van plantaardig afval. Pas toen de fotosynthese in de mode kwam, waarbij planten via het zonnelicht zuurstof produceren, werd de lucht aangemaakt, geschikt voor hogere diersoorten en uiteindelijk de zoogdieren.

Voor de methaanliefhebbers zat er niets anders op dan zich terug te trekken op plekken waar noch zuurstof noch zonnelicht aanwezig is. Onder de zeebodem, in modder, diep in de aarde, en later dus ook in uw en mijn darmen. Methaan werd iets onzindelijks, marginaals, letterlijk een hoofdbestanddeel van flatulentie, herinnerend aan een donker tijdperk toen de anaerobe microben het nog voor het zeggen hadden. De hele geschiedenis van de mensheid lang hebben we die winden min of meer weten te controleren en bleef ook het broeikasgas constant.

De klimaatverandering is dus primair het gevolg van de flatulerende mensheid, ondanks doorgaans goed werkende sluitspieren.

Maar sinds de 18de eeuw is de uitstoot van methaan sterk toegenomen: er zat in het jaar 2000 bijna 200% meer CH4 in de atmosfeer dan in 1900, laten wetenschappelijke curves ons zien. De verklaring is simpel: de exponentiële groei van de aardbevolking, vooral Chinezen die zoals bekend hun darmgassen de vrije loop laten. De mens produceert gemiddeld 0,5 tot 1,5 liter darmgas per dag in 12 tot 25 windjes. Doe dat maal acht miljard, en we komen tot een fabelachtige uitstoot van acht miljoen kubieke meter methaan per dag. Vanwege de mens alleen, dieren niet meegerekend, het is bekend dat bijvoorbeeld runderen aan de lopende band boeren en winden laten. Carnivoren en vegetariërs, links of rechts, slim of dom, allen stoten ze volop rottingsgassen uit. Dit overstijgt alle politieke of maatschappelijke disputen.

De klimaatverandering is dus primair het gevolg van de winden latende mensheid, sinds de landbouw met zijn enorme veestapels er bovenop. Ondanks doorgaans goed werkende sluitspieren bij de homo sapiens. Methaangas verbranden dan maar, zegt u, als energiebron?  Goed idee, ware het niet dat bij de verbranding van methaangas het broeikasgas CO2 vrijkomt. Dat wordt door bomen geabsorbeerd, maar het Amazonewoud verdwijnt in sneltempo om plaats te maken voor akkers en weiland vol methaangas producerend vee. En elke Chinees uitrusten met een zakje achteraan is zelfs voor de communistische partij in Peking ondoenbaar. Niettemin, in Europa en de rest van de beschaafde wereld doen mensen alsof ze geen winden laten, gaat het allemaal over CO2 en wordt ons ter verhulling vliegschaamte aangeleerd. En de etiquette verbiedt strikt dat men in gezelschap hoorbaar of ruikbaar darmgas verspreidt. Zou Anuna scheetjes laten op haar zeilboot? Met een paar welgemikte, wat men in het Frans zo mooi soupirs d’ange noemt (in het Vlaams nonnenscheten), is meteen alle klimaatwinst geneutraliseerd.

‘Tetitatutè’

Menselijke dikke darm: een paradijs voor methaanbacteriën

Als het de klimaatbeweging dus echt menens is, moet ze gaan voor een decimering van de aardbevolking. En een vertienvoudiging van de oppervlakte oerwoud, dan komt alles dik in orde. Dat is de enige manier om de broeikasgasproductie onder controle te houden, onze winden ophouden is geen optie. Decimeren, dat betekent dat 9/10 van de mensheid verdwijnt, en zo snel mogelijk. De vraag is, wie offeren we op en wie blijft?

Professor Van Hiel van de Ugent doet alvast stappen in de goede richting door het nut in vraag te stellen van de rechtsdraaiende populatie, gemiddeld dommer, minder empathisch en dus, hoewel in de meerderheid, evolutionair van geen enkel nut. Maar veel verder dan dat gaat het voorlopig niet. De engelenzang van de jonge spijbelmeisjes blijft de onaangename waarheid vertroebelen: we zijn gewoon met teveel. We hadden het dan nog niet over de dooiende permafrost: door de gemiddelde temperatuursverhoging van een paar graden, dankzij die schetenlatende humaniteit dus, ontdooit de bodem onder Siberië en Canada en komt een massa extra methaan de atmosfeer ingewaaid.

U snapt de ironie: in de limiet wordt de aarde terug een methaanplaneet zoals hij ooit was, met de zuurstof-verslaafde mens als kleine, tamelijk ridicule voetnoot, en mogen al die moderne zuurstofminnaars opkrassen ten voordele van de microscopische oerbevolking. Methaan is de enige echte oersubstantie van de atmosfeer (idem dito voor de andere planeten van ons zonnestelsel trouwens), het leven zoals wij dat kennen bevindt zich in een zeer tijdelijke luchtbel.

Het verschuiven van het antropocentrisch perspectief naar een naturistisch, doet ons, sarcasten, nu alle winden de vrije loop laten in het besef dat de aarde de mens niet nodig heeft. Au contraire.

In de limiet wordt de aarde terug een methaanplaneet zoals hij ooit was, met de zuurstof-verslaafde mens als kleine, tamelijk ridicule voetnoot.

Zeer problematisch in deze microrevolte is de positie van het humanisme, de doctrine die net de mens als centrum van de biosfeer beschouwt, met een historische zending in de richting van een zogenaamde betere wereld. Helaas, nogmaals: ook de groenen moeten het West-Vlaamse gezegde ‘Tetitatutè’ indachtig zijn, en accepteren dat onze tijd van gaan gekomen is.

Ik voorspel, in een vertwijfelde poging om de menselijke methaanproductie in te dijken, dan ook een heksenjacht op de windenlaters, zij die geen blad voor de kont nemen en zich bijvoorbeeld aan racistische of seksistische flatulentie te buiten gaan.

Dat jonge meisjes de klimaatparade aanvoeren, waarvan geweten is dat zelfs hun darmgas naar rozenwater ruikt, toont aan hoe sterk we zijn in het ontkennen en verbloemen. Doen alsof we proper zijn en geen bacteriën in onze darmen hebben behalve deze die Danone erin pompt. Tien millennia kunst heeft dat opgeleverd, prachtige fresco’s geproduceerd door gesloten kringspieren, tot het urinoir van Duchamp opdook, en daarna de kakmachine van Delvoye. Uit stront zijt gij geboren en tot stront zult gij terugkeren. Bloemen verwelken, nimfen vergaan, maar het methaan blijft eeuwig bestaan. CH4, een simpele en adembenemend mooie formule, toch.

Groeten van een mestkever.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Foei, Dominique, geef die GSM eens hier!

Vrouwen moeten niet zomaar gaan lopen, en zeker niet met ‘gevoelige informatie’

Groot misbaar, Dominique Leroy, momenteel nog CE0 van Proximus, verkast na het einde van haar mandaat, eind december, naar concurrent KPN, Hollanders nog wel. Vooral de vakbonden fulmineren dat ze wel eens ‘gevoelige informatie’ zou kunnen meenemen waarmee ze haar nieuwe werkgever het telecombedrijf, nog altijd gecontroleerd door de Belgische overheid, een hak zou kunnen zetten. Bovendien verkocht ze op 1 augustus 10.840 Proximus-aandelen voor de lieve som van 285.342 euro. ‘Voorkennis’, wordt er gemompeld, ze wist toen al dat ze ging vertrekken en dat het nieuws daarvan de waarde van het aandeel zou doen zakken. Ook Gwendolyn Rutten (Open VLD) doet een duit in het zakje en

Ja kijk, ik heb ook al mijn Doorbraak-aandelen verkocht, net voor ik dat fameuze artikel ging schrijven dat heel poco Vlaanderen op stelten zette en de aandelen van het magazine deed kelderen. Voorkennis is de moeder van de gevulde portemonnee en gevoelige informatie de vader van een rijke vriendenkring. Maar die kouwe drukte over iemand die haar job uitstekend en met veel empathie heeft gedaan na de puinhoop die Didier Bellens achter liet, dat is er gewoon over.

Dominique Leroy wordt afgebrand als een huismoeder die haar gezin in de steek laat en er met een Hollander van door gaat. In een zakelijk-professionele sfeer is dat natuurlijk lachwekkend. Het is niet verboden om eieren voor zijn geld te kiezen, en het is alleszins minder louche dan bijvoorbeeld Jose Manuel Barroso die al in zijn hoedanigheid van EU-voorzitter volop lobbyde voor Goldman Sachs, de zakenbank die een hoofdrol heeft gespeeld bij de crisis van 2008, en waar de heer Barroso nu op de loonlijst staat. Maar mannen mogen dat vanwege hun jagersnatuur, vrouwen moeten zorgzaam zijn, trouw en niet te veeleisend. Ze mogen vooral niet gaan lopen, daartoe dienen bijvoorbeeld hoge hakken zoals ik eerder al betoogde.

Gewoon doen

Wel ik sta achter haar en zeg: doe je loopschoenen aan en run for it, Dominique, laat de vakbonden maar pruttelen, waarvan er eentje een put van 200 miljoen euro laat wegens fout gespeculeerd met het geld van de kleine man. Laat ook Gwendolyn maar piepen, ze spartelt als een vis op het droge omdat ze de leegloop van haar kiezers richting N-VA niet kon tegenhouden. Gwendolyn Rutten is een pistonière van Karel De Gucht en is als zogenaamde consensus-kandidate in een zeepbel tot aan het plafond gestegen, onderwijl kwistig one-liners en tweets rondsturend met een nog geringer soortelijk gewicht dan haar bubbel.

Leroy heeft het zogenaamde glazen plafond probleemloos doorbroken, gewoon omdat ze ontzettend slim en uitgekookt is, mét een diploma handelsingenieur aan Solvay, maar zonder voorspraak en voor zover ik weet ook zonder partijkaart. Niet moeders mooiste als ik het op zijn Bolsonaro’s mag zeggen, maar dat was misschien een voordeel in een universum waar vrouwen toch nog op een zeker ogenblik hun charmes gebruiken om hogerop te geraken. Ze loopt af en toe een marathon, een uithoudingssport waarmee ze elke gram vet eraf traint die teveel is om door die mannenwereld te walsen, onderwijl nog voor twee kinderen zorgend. Niks feminisme of eisen tot positieve discriminatie, gewoon doen zoals de Open-VLD-voorzitster overal rond kwekt. Anders gezegd: Dominique Leroy is een absoluut rolmodel. Had ik een dochter, ze mocht de poster van Dominique in haar kamer ophangen.

Niks feminisme of eisen tot positieve discriminatie, gewoon doen zoals de Open-VLD-voorzitster overal rond kwekt. 

Nu zegt u vast: Sanctorum, wat ben je in een milde bui, wanneer komt het sarcasme waarvoor wij u betalen, wanneer de flauwe grappen over vrouwen en trillende GSM’s, wanneer de schimpscheuten op die middenklassetrut uit Elsene, met haar rollende r en bankrrrrrrrrrrekening die elke maand zo’n 70000 euro aandikt, waarbij ze dan nog moet bijklussen als bestuurster van een koekjesfabriek? Ja, dat klopt allemaal, CEO’s verdienen een aardige duit, maar de genaamde Romelu Lukaku doet nog twintig keer beter dan de Proximus-CEO alleen maar om met een bal in de goal te lopen, weliswaar onder oerwoudkreten, dat had ik niet meegerekend, excuus, u verdient beter.

Ter info, want we moeten hier ernstig blijven: Test-Aankoop stelde vast dat de Belgische telecomtarieven tot de duurste van Europa behoren, de Nederlanders zitten er een flink stuk onder, zo’n 20%. Hoofdreden is het duopolie van Telenet en Proximus in Vlaanderen en Voo en Proximus in Wallonië. Er is dus bij ons veel te weinig concurrentie en van mij mogen onze Noorderburen, met of zonder Leroy, hier eens aan een prijzenslag à la Jumbo beginnen. Hoeveel ze haar daarvoor betalen en hoeveel ‘gevoelige informatie’ ze daarbij gebruikt, het zal me worst wezen. Gewoon doen, Dominique, en leg Proximus het vuur aan de schenen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.