De kromte van het gerecht: zoveelste editie

Onlangs sloot de VRT de serie ‘Procureurs’ af, waarin topmagistraten van hun meest menselijke kant worden getoond. Dat het beroep veel van hen eist, dat ze er soms van wakker liggen, moeten laveren tussen rechtmatige strengheid en begrip voor de context, enzovoort. Zoveel empathie, tranen kregen we ervan in de ogen.

Regelmatig kwam ook de klacht naar boven dat het gerecht onderbemand is en dat er daardoor soms fouten worden gemaakt. Dat zou ook het geval geweest zijn met de moord op Julie Van Espen en het feit dat dader Steve Baekelmans, veroordeeld voor verkrachting, vrij rond liep.

Maar het verhaal van de moeder uit Torhout die haar kind verloor en op de dag van de begrafenis in de gevangenis zit, drukt ons weer met de neus op de feiten: het gerecht is wereldvreemd, en dat heeft nul komma nul te maken met middelen.

Het gaat om een vrouw waarvan het tweejarig zoontje overleed na een overdosis Perdolan-zetpillen. De kleine was aan zijn amandelen geopereerd en huilde voortdurend. Het staat buiten twijfel dat het hier om een tragische vergissing gaat, het gerecht gaat daar ook van uit en houdt het bij ‘onopzettelijke doding.

Die ouders gaan deze dagen door een hel. Zou er kans bestaan dat de vrouw het op een lopen zet naar het buitenland, of dat ze opnieuw een misdrijf pleegt? Toch werd ze gisteren opgepakt en in de cel gestopt. Ze mocht vanmorgen even de cel even verlaten om die begrafenis bij te wonen. Stel het u maar voor, geboeid en geëscorteerd voor het graf van je kind staan.

Het woord ‘wereldvreemd’ kan weer boven gehaald worden: wat bezielt een onderzoeksrechter om zo’n vrouw op te sluiten als een gevaarlijke crimineel? Verantwoordelijke procureur is ene Filiep Jodts, nog maar in januari benoemd.

Vergelijkingen dringen zich natuurlijk op: Er is Steve Baekelmans. Er is ook Muhammed Aytekin, de man die Merel De Prins meer dan 4 jaar geleden doodreed en vluchtmisdrijf pleegde. Hij werd in 2017 tot vijf jaar veroordeeld maar liep in 2018 alweer vrij rond met een enkelband, die hij nu ook mag achterwege laten. Aytekin is een veelpleger waarvan niemand eraan twijfelt dat we het laatste van hem nog niet gezien hebben.

‘Mijn cliënt is heel erg onder de indruk van de feiten. Hij is berouwvol en het is een heel zware last op zijn schouders’, aldus Hans Rieder, de advocaat van Muhammed Aytekin. Voorheen had de VRT ook al de serie ‘Strafpleiters’ vertoond, ook van Woestijnvis, ook weer een poging om de mens achter de advocaat te belichten. Ik kan erin komen dat beroepsleugenaars als Hans Rieder of Sven Mary hun cliënt willen verdedigen, ja, dat zal de rechtstaat wel wezen.

Edoch, ik heb het nu wel gehad met dat Menschliches, Allzumenschliches, de human-interestformats en de pogingen om mistoestanden te vergoelijken. Gewone mensen zijn kwaad. Op de politiek, de media, het gerecht, het systeem. Overal waar ik kom lezingen geven, waait mij een lucht van razernij tegemoet. Dit kan niet anders dan eens ontploffen, en hopelijk eindigt het dan niet met een witte ballonnenstoet. Ego te NON absolvo…

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Heeft die Katz echt geen andere katten te geselen?

Waarom de Zwiejtollekes de op één-na-bekendste carnavalsgroep van dit heelal zullen worden.

Met de oproep van Israel Katz, de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken, om het Aalsters carnaval dat nu zondag doorgaat, te verbieden, is een nieuw hoogtepunt van belachelijkheid bereikt in deze toch al hilarische soap.

Stel u voor, een land dat op gespannen voet leeft met een half dozijn buurlanden, in feitelijke staat van oorlog is met Syrië waar het luchtaanvallen uitvoert, daardoor met Rusland overhoop ligt,- de Palestijnse kwestie en Gaza dan nog buiten beschouwing gelaten,- heeft tijd om zich bezig te houden met een folkloristische stoet in een Vlaamse provinciestad? Heeft die Katz geen andere katten te geselen?

Ja natuurlijk wel. Maar de praalwagen met Joodse karikaturen van de vorige uitgave was als de vlinder die in het Amazonewoud opstijgt en aan de andere kant van de oceaan een storm veroorzaakt. Essentieel blijft hierbij de bijna absurde ijver van de joods-zionistische gemeenschap om zo’n voorval een planetaire amplitude te geven waarbij onvermijdelijk het magische woord ‘Holocaust’ opduikt. De hamer die elk argument rond vrije meningsuiting plat slaat.

Vooreerst hebben de Vismooil’n (ondertussen ’s werelds bekendste carnavalsgroep) nooit de Holocaust als thema genomen, het ging over besparen en een Sabbatjaar. Het waren bovendien gerecycleerde poppen die dit jaar op de wagen van de Zwiejtollekes zullen pronken. Meteen weet u wie de op-een-na-bekendste carnavalsgroep van dit heelal wordt.

‘De gevaren van karikaturen’

Maar dat doet allemaal niet ter zake. Aalst is een racistisch en xenofoob nest, en de Holocaust indachtig mag er met één enkele groep mensen nooit meer gelachen worden, in geen enkele context. En wie die regel overtreedt wordt uitgestoten door de weldenkende wereldgemeenschap.

De nauwelijks bedekte radeloosheid van die brave burgemeester D’Haese (N-VA), wiens partij het vuur uit de sloffen loopt om de Joodse gemeenschap te behagen en daartoe roeptoeter Michael Freilich binnen haalde, wordt er alleen maar groter op. Zie ook de uitspraken van Jan Jambon en Bart De Wever. Compassie met D’Haese, die in recente interviews nu toch wat bakzeil haalt, de carnavalisten oproept om ‘de controverse niet op te zoeken’, en niet te ‘kwetsen om te kwetsen’. Dat is natuurlijk een oproep tot zelfcensuur en een eerste stap naar iets wat op een bocht lijkt.

Het gezwam over humor en goede/slechte smaak is simpelweg een poging om censuur bespreekbaar te maken.

In deze parade van de politieke correctheid pikken de opiniemakers graag een graantje mee bij wijze van zelfpromotie. Ik zie in de media maar weinig lieden die het ronduit opnemen voor het carnaval en de vrijheid van mening en expressie. Het is altijd ja, maar… ‘We leven in een democratie, maar het is niet omdat iets mag dat het moet’ (Bart Somers), en meer van die tsjevenpraat. Zelfs mijn goede kompaan en Aalstenaar Luckas Vander Taelen mocht in De Afspraak zijn stadsgenoten komen waarschuwen voor nazisymboliek en bedekt antisemitisme.

Geleidelijk aan sluipen daarin voorstellen tot (zelf)censuur binnen, nu ook van de academische wereld. Proffen publiceren open brieven in kranten om te wijzen op ‘de gevaren van karikaturen’. Willem Elias, de VUB-prof die omwille van zijn seksistische praat als decaan ontslag moest nemen, komt op radio-1 doceren dat grappen ongepast zijn als de geviseerde er zelf niet mee kan lachen.

Dat is natuurlijk flauwe kul, want het is net met die argumenten dat de Mohammed-cartoons werden verketterd. De moslims konden er ook niet mee lachen, so what? Het gezwam over humor en goede/slechte smaak is simpelweg een poging om censuur bespreekbaar te maken. En nog liever zelfcensuur natuurlijk, in naam van het moreel fatsoen. Dan mag Charlie Hebdo wel opkramen, en zelfs Pallieterke of Vanmol in Doorbraak.

Dat de Aalstenaars zelf dit allemaal kotsbeu zijn en zeggen ‘Laat ons gerust’, daar kan ik hen alleen maar gelijk ingeven. Het bevestigt mijn eerdere stelling dat het Unesco-universalisme nergens op slaat, en dat plekken als Aalst nu net bij uitstek particuliere plekken zijn, met eigen rituelen, codes en gebruiken. Vooral niét geschikt voor massatoerisme, TV-camera’s en sensatiebeluste CNN-reporters.

Neen, de beschaving staat niet op het spel, en neen, dit is geen opmaat tot een nieuwe shoa. Wel is dit een geval van doorgeslagen slachtofferretoriek, een langetenenkwestie die, o ironie, op de duur echt zou kunnen leiden tot een aversie van een bepaalde groep of cultuur. De klaagmuur wordt één van de thema’s zondag. Niet te verbazen. Aalst mag niet door de knieën gaan en moet zichzelf blijven. Ooit was dit gewoon folklore, de VN hebben er een identitaire kwestie van gemaakt. Extra reden om voet bij stuk te houden.

In het beste geval wordt heel deze planetaire soap, de uitspraak van Katz inbegrepen, ooit geklasseerd als carnavalsanimatie op zich. Een uit de hand gelopen grap met een wereldwijde echo. Of zoals Eddy Wally ooit zong: ‘In het heelal is ’t alle dagen carnaval, in het heelal is ’t alle dagen bal.’ Als we niet meer mogen lachen, is Auschwitz niet ver meer af, zeg ik nu zelf met enige zin voor drama.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Chocolade Kim in Dubai: een lekkernij

Van uw sportverslaggever

Wanneer iemand me op straat aanklampt en vraagt wat ik van de politieke situatie denk, antwoord ik steevast altijd: Kim Clijsters heeft een kont die probleemloos als stootkussen kan dienen op nachtelijke wegenisweken, een balkon om een rij mammoetbomen op te zetten, en een backhand die vijftig driftige Marokkanen probleemloos in het ziekenhuis kan slaan.

#Kimback.

Tot dusver mijn politieke analyse. De 36-jarige Clijsters speelt momenteel op het tennistornooi van Dubai, en is al aan haar tweede comeback toe, na deze van 2009. Maar dit keer is het menens. Het blijkt in de eerste plaats een media-event met lange commerciële uitlopers. Het productiehuis De Mensen, bekend van programma’s als Blokken, volgt haar met een professionele filmploeg overal op de voet en regisseert haar terugkeer als een vaderlands gebeuren zonder weerga. België’s hoop in bange tijden.

Zo’n productiehuis draait op het verzinnen van telkens weer nieuwe hypes, concepten die in snel tempo uitgetekend en verkocht worden aan mediabedrijven. Er wordt actief gezocht naar thema’s en personen met een hoge human-interest-waarde: Kims comeback wordt dus een ‘verhaal’ dat vooral in de media, meer bepaald de televisiewereld, zijn beslag krijgt, met liefst veel echo’s in de papieren en digitale pers.  Uiteindelijk komen ook alle sponsors weer opdagen en wordt het ‘merk’ Clijsters gerecycleerd om meer tennisraketten te verkopen. Of waarom ik denk dat mama Clijsters zich ietwat begon te vervelen in haar tennisacademie te Bree.

Sharia-voorschriften

Weinig aan de hand dus. Tot we op het VRT-journaal de directeur van het Dubaitornooi, ene Salah Talhak, Kim horen vergelijken met een reep Belgische chocolade, en bekijk op het filmpje vooral de pretoogjes van de tennissjeik, waarmee hij enigszins tegemoet komt aan de inleiding van dit stukje.

Nu moet u weten dat de Verenigde Emiraten, waarvan Dubai dé parel is, een weinig vleiende reputatie hebben aangaande mensenrechten en zo. Verkrachting binnen het huwelijk of je vrouw een pak rammel geven is officieel toegelaten en zelfs aan te raden ingevolge de sharia-voorschriften. Niet-gehuwde vrouwen die verkracht worden komen zelf in de gevangenis terecht wegens zedeloos gedrag. Op homoseksualiteit staat de doodstraf.

Achter de glitter van de Dubai-torens schuilt de bedomptheid van een middeleeuwse theocratie.

Volgens het Wereld Economisch Forum staan de VAE op plaats 121 van 149 landen in een rangschikking van gendergelijkheid inzake onderwijs, gezondheid en politieke participatie. Verkiezingen worden maar voor de schijn gehouden, het zijn de koninklijke families die alle macht in handen houden. Kort: achter de glitter van de Dubai-torens schuilt de bedomptheid van een middeleeuwse theocratie.

Ook met de arbeidsomstandigheden van buitenlandse werknemers is er wel wat aan de hand. Bouwvakkers sneuvelen bij bosjes onder de onmenselijke temperaturen. In feite gaat het om slavernij van mensen zonder rechten die in kampen verblijven en maar af en toe eens uitbetaald worden, geld dat ze dadelijk weer moeten afgeven om ‘verblijfskosten’ te betalen. Paspoorten worden ingetrokken, vertrekken is dus onmogelijk. Ook een detail waarmee ik Kim zeker niet wil lastig vallen in haar vijfsterrenhotel.

Sportswashing

Sjeik Mohammed am Rashid Al Maktoum neemt de honneurs waar

Het zijn effectief deze lijfeigenen die de riante buildings van Dubai neerpoten want de oliesjeiks willen in snel tempo omschakelen naar het betere segment van zakenreizen en luxetoerisme, nu die Europese kafirs steeds minder olie kopen, hun daken vol zonnepanelen leggen en in elektrische auto’s tuffen.

En zo komen we terug bij dat tennistornooi. Al die sportevenementen, zie ook de Ronde van Quatar en de Grand Prix Formule 1 van Abu Dhabi, dienen vooral om de public relations te smeren van deze shariastaatjes die al hun oliegeld in vastgoed belegd hebben. Voetbalclubs worden er met open armen ontvangen voor hun winterstage, ook Club Brugge dokte een klein fortuin af om in Quatar te overwinteren. Nadat ze de uitnodiging van Saoedi-Arabië toch maar hadden afgezegd wegens politiek te gevoelig.

Het had Clijsters, die het toch niet meer voor het geld moet doen, gesierd mocht ze een statement rond mensenrechten gemaakt hebben, helaas.

Maar in Quatar en Dubai kan enige sportswashing dus wel. Quatar heeft ook de wereldbeker voetbal 2022 binnen gehaald dankzij troebele machinaties. Europese topclubs worden ook gewoon opgekocht, PSG is de bekendste. Er staat blijkbaar een en ander op het spel voor de emirs. De aanwezigheid van chocolade Kim wordt dan opeens veel meer dan een comeback, namelijk een publicitaire stunt voor een wahabistisch regime waarvan er zelfs financiële sporen naar terreurorganisaties lopen, zoals Apache ooit uitbracht.

Het had Clijsters, die het toch niet meer voor het geld moet doen, gesierd mocht ze een statement rond mensenrechten gemaakt hebben. Helaas, dat is ginder bij de wet verboden, ook buitenlanders die de zwijgplicht negeren vliegen de bak in. Chocolade is ons visitekaartje, Kim onze ambassadrice, naast Arno natuurlijk. Heel dit humoristisch spektakel, samen met de monkellachjes van Salah Talhak, verzekeren ons van dit feit: de politieke situatie is hopeloos maar niet ernstig.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

‘Valens’ betekent krachtig

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Vandaag blijf ik binnen, want het is Valentijnsdag en dat is voor een vrijgezel zoals het Suikerfeest voor niet-moslims: een non-event. D’ailleurs, ik lees ook nu pas dat het gisteren, 13 februari, de echte dag der geliefden was, maar dan de buitenechtelijke liefde, in de volksmond bekend als het scharrelen, scheefpoepen, enz. Te laat.

14 februari is dus vooral Wiedergutmachungsdag of dag van de schuldgevoelens, compensaties, theater, tristitia post coitum. Etentjes van mensen die mekaar niks meer te vertellen hebben maar in een interieur vol plastic hartjes en verplichte gezelligheid traag de rekening afwachten. Of waarom vandaag de bordelen en de rendez-vous-hotels gewoon dicht zijn.
Helaas, de schuldgevoelens die ons echt ongelukkig maken zijn die van de gemiste kansen, en de spijt op ons sterfbed over de dingen die we allemaal niét gedaan hebben. Radicalisme is niet alleen politiek, het is een levenshouding, het willen gaan tot het uiterste, het onderste uit de kan. En zelfs dat is niet genoeg.

Ik heb het daarom voor sterke vrouwen, dat is bekend. Twee jaar geleden zong ik, ook op Valentijnsdag, al uitgebreid de lofzang van de koe Hermien, die op weg naar de slachterij het hazenpad koos en erin slaagde om acht weken in de bossen van Midden-Nederland aan de klopjacht te ontkomen. Scheld nooit meer een vrouw uit voor koe. Topklasse. De naam Valentijn kom overigens van ‘valens’, het Latijn voor ‘krachtig’.
Verder blijf ik een grote fan van Femen, de Oekrainse topless feministes en meer nog de meidengroep Pussy Riot, waarvan er naar het schijnt nu een paar in Russische goelags zitten, wegens smaad aan de kerk en de overheid. Evenredig is mijn minachting voor heel het MeToo-gekakel en het troosteloze défilé van de roze mutsen, de kwezelarij en de mannenhaat die eruit spreekt.

Maar mijn Valentijnsbloem behoud ik dit jaar voor aan Mila, de 16-jarige tiener uit Lyon die moest onderduiken omdat ze het waagde een opdringerige moslim op zijn plaats te zetten.
Zo lang dit gebeurt is er hoop, en het feit dat ze onverbloemd voor haar seksuele geaardheid uitkomt, bewijst mijn stelling dat radicalisme lichamelijk is. Smoor ben ik op haar, zeer zedig uiteraard want minderjarig en lesbo, maar toch.

Ziezo, de prijzen zijn uitgedeeld, de tol aan de liefde is betaald, we kunnen weer beginnen sublimeren en boeken schrijven, piano spelen of tomaten kweken. Wist u trouwens dat er ook een Valentinus heeft bestaan die een eigen evangelie fabriceerde vol hete teksten, en daarvoor uit de kerk werd verbannen? En weet u ook waarom? Niet? Herlees dan terug dit stukje.

Arno: eens een ander geluid

Genie, gehypte clown, of iets tussen de twee?

Smaken verschillen en ik gun iedereen zijn Arno-kick. Dronken op de scène staan en levensliederen zingen, afkomstig uit de longen van een ex-kettingroker en met een stem van schuurpapier, er is blijkbaar een brede markt voor dit genre. Ook Hugo Camps smelt ervan weg, lees ik in De Morgen, waar Sartre en Camus, naast Claus, Einstein en Ensor de revue passeren. Hallelujah. Hugo Camps zelf is een columnist waarvan de dementie als het ware in vloeibare staat dagelijks haar weg vindt naar de opiniebladzijden van de reguliere dagbladen, maar dat zegt natuurlijk niets over Arno.

De berichten rond zijn pancreaskanker bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill, gevoed door sensatiedrang en ook wel enige persoonlijke marketing

De onlangs vastgestelde pancreaskanker van de zanger is groot nieuws geworden en heeft aanleiding gegeven tot een resem interviews en hagiografieën -in De Standaard twee in drie dagen tijd- op het onzindelijke af. Arno is een held, een martelaar en een heilige, en elke concert is vanaf nu een artistieke, de adem afsnijdende doodsreutel, komt dat zien.

Natuurlijk is zo’n kankerdiagnose een slag, duizenden onbekende Vlamingen hebben ermee te maken. Mijn moeder heeft uitgezaaide darmkanker en is met de chemo gestopt, ze kan het niet meer aan. Iedereen die het moet weten, weet wat er te gebeuren staat, zonder dat De Standaard of De Morgen aan haar deur staan. Ik bedoel maar: de berichten rond zijn pancreaskanker bereiken zo langzamerhand het peil van journalistieke overkill, gevoed door sensatiedrang en ook wel enige persoonlijke marketing.  Trop is teveel.

Niet in onze naam

En dan is er het Brusselse cultuurlinks milieu waarvan Arno Hintjens het absolute icoon is. Je kan deze zogenaamde Dansaert-Vlamingen dagelijks in L’Archiduc, het stamcafé van de zanger, komen bekijken. In deze omgeving is het bon ton om de provincievlaming weg te zetten als een bekrompen, rechtshangende cultuurbarbaar. Afkomstig uit de wereldstad Oostende heeft Arno zich altijd gemanifesteerd als kosmopolitische Belg, voor vorst en vaderland. Dat heeft al tot bizarre politieke statements geleid.

In januari 2011 was Arno in de Brusselse KVS eregast op een manifestatie van ‘Niet in onze naam’ (foto), waar weldenkende culturo’s zich tegen het Vlaams-nationalisme en de verderfelijke separatisten keerden. Vooral de N-VA moest het wegens de verkiezingsoverwinning van 2010 ontgelden, De Wever was de kop van Jut. Koning Albert keek en zag dat het goed was, ook al riep Arno opeens ‘Weg met de Belgicisten!’: helemaal abuis, van pure zattigheid zoals nadien bleek.

Dat hij vooral in Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het Frans zingende Belg, afkomstig uit het land van de petits nègres aan de Noordzee.

Niemand die Arno en gezellen toen vroeg wat ze daar op dat podium eigenlijk stonden te doen, protesterend tegen een democratische verkiezingsuitslag en tegen een grondstroom die er in Vlaanderen dan toch blijkbaar is. Frustratie van de linkerzijde omdat ze het contact met de gewone man/vrouw kwijt is? Een late oprisping van cultuurmarxisme? Moest het Belgique à papa dat links débâcle camoufleren?

Dat gedweep met het oude België, tegen het flamingantisme (zie ook Brel indertijd) typeert kunstenaars die de verrotting van deze natie niet opmerken of, erger nog, er hun artistiek credo op funderen. België is hybride, chaotisch, één grote koterij van dingen die niet werken, een institutioneel labyrint dat wordt uitgelegd als een product van grote creativiteit. Mon cul.

Anders gezegd: België en het brein van Arno (‘Court Circuit dans mon esprit’) vertonen nogal wat niet-flatterende gelijkenissen. Dat hij vooral in Frankrijk zo populair is, heeft te maken met zijn statuut van in het Frans zingende Belg, afkomstig uit het land van de petits nègres aan de Noordzee. Een resurrectie van Manneken Pis, een verlengstuk van het bier-en-chocolade-imago waarop dit koninkrijk internationaal blijft drijven. Nog oneerbiediger gezegd: Arno is een gehypte clown, daarom mag/moet hij zelfs vloeken, wenen en dronken op de scène staan, met zijn mondharmonica die hij van die andere geconsacreerde dorpsidioot, Toots Thielemans, heeft geërfd.

Ziezo, laat de haatmails maar komen van de fanclubs in kwestie, zeker ook vanwege Niet in onze naam en alle mogelijke poco-cenakels die niet snappen wat er zich in Diksmuide en Aalst afspeelt. De adoratie vanwege de mainstream media heeft zeker ook daarmee te maken: het wegmoffelen van wat er in la Flandre profonde aan het gisten is. Ondanks zijn imago van non-conformistische rebel is Arno een pijler van het status-quo en een wegterend regime. Niet in mijn naam, en voor de rest een spoedig herstel toegewenst.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

 

 

 

De eeuwige glimlach van Koen Geens

Bedenkingen bij een open brief van de ouders van Julie

Zopas publiceerden de ouders van de vorig jaar vermoorde Julie Van Espen een open brief, waarin ze een hele waslijst fouten beschrijven die het mogelijk maakten dat de dader op vrije voeten liep in afwachting van zijn proces wegens verkrachting, ondanks het gevaar voor recidive. ‘Samengevat kunnen wij als familie alleen maar vaststellen dat er in dit dossier veel grove fouten zijn begaan waarbij bovendien heel wat magistraten nalatig zijn geweest!’ Zo klinkt het.

Ook het rapport dat de Hoge Raad voor Justitie (HRJ) eind december publiceerde over de kwestie, wordt omschreven als wollig en ‘met de fluwelen handschoen’ geschreven. Met als verpletterend besluit: ‘Julie zou nog leven als Justitie normaal had gewerkt’.

Dat is klare taal vanwege mensen die een onbeschrijflijk verlies hebben geleden en en verklaringen zoeken. De open brief is in eerste instantie naar de partijvoorzitters gericht, in afwachting dat er toch een federale regering het daglicht ziet, met de hoop op een echte justitiehervorming. Maar wie niet genoemd wordt, niet één maal, is de politiek verantwoordelijke voor deze tragedie, toenmalige minister van justitie Koen Geens.

De omzendbrief

Verantwoordelijk, hoezo? Een minister mag zich toch niet inlaten met gerechtelijke uitspraken, die worden toch autonoom genomen? Ja, dat riep Geens ook in alle toonaarden nadat Steve Bakelmans werd gevat, de man die daar niet hoorde te zijn. Dat was een paar weken voor de verkiezingen, begrijpelijk dat er overuren werden gedraaid op het campagne-hoofdkwartier van Koen Geens. Sorry mensen, scheiding der machten!

Tja, waarom hebben wij dan eigenlijk een minister van justitie? Om ervoor te zorgen dat de gerechtshoven van voldoende toiletpapier zijn voorzien? Zelfs dat blijkt een heikel punt: de kopieerapparaten stammen uit de tijd dat de dieren nog spraken, van digitalisering mag helemaal gezwegen worden. De gevangenissen en gerechtshoven staan op instorten, er is een schrijnend personeelstekort op alle niveaus. Bij wijze van understatement gezegd: justitie is structureel ondergefinancierd.

De enkelband is geen gunst meer voor gedetineerden met een onberispelijk dossier, maar een simpele besparingsmaatregel. De gevolgen zijn bekend. 

De gevangenissen zijn overbevolkt en in slechte staat. Daarvoor bedacht minister van justitie Koen Geens een creatieve oplossing: via een omzendbrief werd beslist dat criminelen al na één derde van hun straf op vrije voeten komen. En dat werd verpleegster Christine Lenaerts (april 2018) fataal: slachtoffer van roofmoord door twee zware jongens op penitentiair verlof.

Ook het idee om gevangenisstraffen steeds meer te vervangen door elektronisch toezicht komt uit de koker van Geens. De moordenaar van politieagente Kitty Van Nieuwenhuize, Nourredine Cheikhni, kreeg 30 jaar cel maar werd vorig jaar na 10 jaar cel vervroegd vrijgelaten met een elektronische enkelband. En zelfs die moet hij nu niet meer dragen. Een nuttige besparing. De enkelband is geen gunst meer voor gedetineerden met een onberispelijk dossier, maar een simpele besparingsmaatregel. De gevolgen zijn bekend.

Belgistan

Het Brusselse justitiepaleis, een permanent gestutte ruïne: één van de symbolen van het Belgisch verval

Het witte-handen-discours van Koen Geens blijkt een vast patroon te volgen. Zie de terreuraanslag in Luik, 29 mei 2018, uitgevoerd door een moslimfundamentalist, veroordeeld voor drugshandel, gewapende overvallen en diefstal, die nog tot 2020 in de gevangenis hoorde te zitten. Of het dossier van Bilal ‘Moreno’ Aazzouti, een veroordeelde tienerpooier die met een enkelband rondliep, zijn voorwaarden schond, en toch niet terug achter de tralies ging.

Telkens verwees Geens naar de autonome rechtsmacht, maar vergeet er bij te vertellen dat hij de straffeloosheid organiseert door effectieve hechtenis zoveel mogelijk te beperken, bij wijze van besparing. Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat de ouders van Julie alleen de magistratuur viseren en niet de bewindvoerder.

Een land met een gerecht dat niet werkt, tekent zijn eigen doodsvonnis.

Nu ja, ik begrijp het ergens wel: de politieke correctheid vereist dat gewone burgers, ook als ze zwaar te lijden hebben gehad onder het malgoverno,  zich niet al te kritisch uitlaten over politieke verantwoordelijkheid, anders heet het verzuring. Mogelijk zit de schrik erin dat verontruste, bij naam genoemde politici zich tegen hen zouden keren en er nog meer in de doofpot zou belanden.

Laten we eerlijk zijn: Koen Geens is niet alleen een supertsjeef, maar ook een gehaaide zakenadvocaat wiens kantoor o.a. het ACW als klant had in de Arco-affaire. Zijn macht is helemaal gesteund op het behoud van de Belgische instituties, niet verwonderlijk dat het Hof hem als ultiem wit konijn probeert uit te spelen. De manier hoe hij telkens wegkwam in hoger vernoemde dossiers, geven blijk van veel retorisch talent maar even weinig moreel besef.

De ouders van Julie wenden zich tot koning Filip, als vorst die recht moet doen zegevieren. Dat kan ik vanuit hun situatie begrijpen, maar het is naïef en doet ook hun signaal aan kracht verliezen. Het herinnert aan de witte ballonnen en Paul Marchal, vader van An, die de hulp van Albert I inriep en zelfs een Belgicistische partij oprichtte ( Partij voor een Nieuwe Politiek in België/PNPb) om met een patriottistisch elan de Augiasstal uit te kuisen. Dat is een doodlopend verhaal gebleken, het Hof en het Belgisch establishment zijn alleen in hun eigen voortbestaan geïnteresseerd.

De eeuwige glimlach van Koen Geens is een façade en oogt als het vervallen Brusselse Poelaertpaleis. Een land met een gerecht dat niet werkt, tekent zijn eigen doodsvonnis. Samen met absurditeiten als de dwangsommen die de spaarboekjes van IS-kinderen moeten spijzen, zullen trieste verhalen als dat van Julie nog sneller een totale breuk tussen regime en burger teweeg brengen dan eender welke politieke beweging. Zie ook de gele hesjes. Maar op het einde gaat het natuurlijk wel over politiek, en het streven om de samenleving op een deftige manier georganiseerd te krijgen. Misschien toch dat idee van de Vlaamse republiek eens terug boven halen, in plaats van steeds maar weer die oude staat te vertimmeren?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Tournée Minérale? OK, zolang het maar geen Tournée Halal wordt

Open brief aan Marijs Geirnaert

Februari wordt elk jaar uitgeroepen tot alcoholvrije maand. Eens duchtig ontgiften, wie kan daar tegen zijn? Tournée Minérale is een initiatief van het Vlaams expertisecentrum voor Alcohol en andere Drugs (VAD) samen met de Stichting tegen Kanker. Niet te verwarren met concurrent Vlaamse Liga tegen Kanker die Kom op tegen Kanker organiseert. Probeer het maar uit elkaar te houden.

Woordvoerster van het VAD en de Tournée is Marijs Geirnaert, in wie ik de gedrevenheid bewonder waarmee ze Vlaanderen waarschuwt voor de onheilen van het glas, en dit ver voorbij het strikte gezondheidsargument.

‘Drank is niet alleen schadelijk voor de gezondheid, maar ook de boosdoener bij veel ongevallen en vechtpartijen’, waarschuwde ze vier jaar gelden al in HLN. Dat ligt helemaal in de lijn van een schoorsteenspreuk die de vereniging in 1959 lanceerde: ‘Wie ’t gezinsgeluk begeert, wijselijk het drinken weert’. En ja, gezinsgeluk begeren wij, dat staat vast.

Bekentenissen

Het weze duidelijk: Marijs zet de stop erop. Vanaf 2016 was het nieuwe, van overheidswege aanbevolen rantsoen 10 pintjes/wijntjes per week (voorheen nog 21, en 14 voor de vrouwen). Maar het moet zijn dat het gezinsgeluk toch nog beter kan, want de VAD broedt op een nieuwe richtlijn die de oudere norm zal doen kelderen tot quasi-nul. Gewoon water voor iedereen, Tournée Minérale Générale, en daarmee uit. Ik spreek dus niet over rijden onder invloed of drinken op de werkvloer, neen, de VAD wil ook haar zeg over wat er thuis op tafel komt. En daar wil ik in naam van het gezinsgeluk en andere geneugten des levens toch wel een kanttekening bij maken.

Als er hier ten huize vrienden aanspoelen, komen de glazen boven, en niet om limonade te drinken, dat ware beneden elke goede smaak.

Marijs Geirnaert

Want luister eens, Marijs,- en nu richt ik me persoonlijk tot deze Cassandra der drinkgelagen-, dat je bezorgd bent om mijn gezondheid, stel ik enorm op prijs. En dat alcohol en autorijden absoluut niet samengaan, helemaal eens. En ja, alcoholisme bestaat en kan iemands lichaam en geest ruïneren, of herleiden tot een lallende schim, zie Arno. En comazuipen van snotneuzen die zich vervelen: degoutant, geef ze een zinnige bezigheid. En effectief: een man met teveel op krijgt hem niet meer recht. Allemaal waar.

Alleen, het verband dat je legt tussen die pintjes/wijntjes en geweld, daar durf ik enig voorbehoud aan te tekenen.

Het heeft namelijk met opvoeding en cultuur te maken, zoals alles, en vooral zin voor maat, je grenzen kennen. Als er hier ten huize vrienden aanspoelen, komen de glazen boven, en niet om limonade te drinken, dat ware beneden elke goede smaak. Vooral de betere Belgische bieren worden met aandacht en liefde gedegusteerd. Beginnen wij na enkele uren te ruziën of ontstaat er handgemeen? Integendeel, Marijs, er wordt stevig verbroederd en soms ook wel verzusterd. Idem dito met familiefeestjes die onder het vriespunt beginnen (die vervelende nonkel, die aanstellerige tante!) en dankzij het glas toch in een redelijke sfeer eindigen.

Niet te vergeten de fantastische pot-en-pint-ervaring in een Deurnese herberg die ik recent had met Karl Drabbe, Doorbraak-uitgever. Koeltjes was het begonnen, pure liefde was het op het einde, zeker toen mijn nieuw boek ‘Politiek incorrect’ ter sprake kwam. Anders gezegd: als er geweld ontstaat na het glas, was er dikwijls ook al een probleem vóór het glas. En als zachte jongen/sociale drinker associeer ik alcohol nu eenmaal vooral met vriendschap, goeie gesprekken, bekentenissen (ook wel) en vetes die verdampen.

Alcohol en sharia

Maar de grootste ontkenning, Marijs, van jouw these over het gezinsgeluk is wel de religie die alcohol absoluut verbiedt als duivelse uitvinding, het bij hectoliters thee houdt, en niettemin homo’s van de daken gooit, jonge meisjes en kinderen als seksslavinnen verhandelt, en voor de rest de hele wereld vervloekt die Allah en zijn profeet niet onvoorwaardelijk aanbidt. Ik heb het inderdaad over de islam, ook in de Molenbeekse versie, waar de haat tegen het decadente Westen en de kafirs uit de theehuizen opdampt, en niet uit de klassieke herbergen, voor zover die er nog zijn.

Ik bedoel maar, Marijs: mensen met slechte bedoelingen hebben helemaal geen alcohol (o ironie, een woord van Arabische afkomst) nodig. Zie Parijs, Zaventem en zo verder. Compleet nuchter kunnen religieuze gekken de grootste catastrofes veroorzaken, perfect halal als levende bommen in een vliegveldhall rondlopen. Waarbij ik dan denk: konden we toch maar eens met die doorgeslagen djellaba’s een en ander tussen pot en pint uitpraten, hét Vlaamse ritueel bij uitstek om ‘het bij te leggen’, vraag het aan Karl.

Ik zeg niet dat het lukt, maar een stevig glas in de juiste setting kan tussenschotten slopen, maakt de tongen los, en, het allerbelangrijkste: stimuleert humor en ironie, ook zelfironie, dé voorwaarde om vrede te stichten. Soit, het mag niet van Mohammed. De spreuk van de filosoof Kierkegaard In vino veritas zal nooit de moskeeën sieren, en de Syrische wijnbouwers, al vier millennia actief, zullen moeten wachten tot het alcoholvrije leger zichzelf helemaal heeft opgeblazen.

Ik bedoel maar, Marijs: mensen met slechte bedoelingen hebben helemaal geen alcohol nodig. Zie Parijs, Zaventem en zo verder.

Ik overdrijf en idealiseer het nu wat, Marijs, ja, ik hou van een stevig glas des avonds, en neen, ik heb geen ouders gehad die over de vloer rolden door de drank, mijn vader sloeg me in geheel nuchtere toestand. Maar ergens heb ik het idee dat jouw kruistocht tegen het glas zelf een nare voorgeschiedenis heeft, een verslaafde ex-partner of zoiets, een gehavend gezin, en daar heb ik alle begrip voor. We vechten allemaal een strijd uit, vooral tegen onze eigen demonen, en in jouw geval ,voor jouw zaak, mag dat zelfs met overheidssteun.

Maar maak er geen schoonmoedersyndroom van, een Big Sister-verhaal, iets dat dagelijks en wekelijks de glazen telt en streng berispt, als was het een kijvende vinger tegen het plezier zelf. Mag een beetje Brueghel nog? Gaat het ook niet een om culturele eigenheid, of, om een beladen woord te gebruiken, erfgoed?

Of waarom een café zonder bier, zoals Bobbejaan Schoepen al zong, ons ding niet is. In Molenbeek is het altijd Tournée Minérale, daar is het openen van een café met alcohol een kamikaze-oefening. Ik denk ook aan de Aldi-moslima die weigerde om alcohol te verkopen, en van de supermarktgerant nog gelijk kreeg ook: het is toch een beetje opletten waar we mee bezig zijn.

Het idee dat de gezondheidscampagnes en de bijbehorende betutteling in een politiek-correcte bedding lopen, recht naar de dhimmitude, het aanpassingsgedrag jegens de sharia-regels, doet me van de weeromstuit naar het glas grijpen. En dat kan toch de bedoeling niet zijn, Marijs?

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.