Vandaag is het Offerfeest, een gebeuren dat volgens de moslimtraditie op de derde dag van de jaarlijkse bedevaart naar Mekka plaats grijpt, waarbij een schaap, lam of geit dient geslacht. Onverdoofd, het spartelende beest moet levend leegbloeden. De beelden hebben in het verleden zo gechoqueerd –niet minder dan de beelden die in onze eigen “moderne” slachthuizen worden gefilmd- dat vanaf 2019 in Vlaanderen een totaalverbod zal gelden op onverdoofd slachten.
De kwestie heeft lang voor ergernis en gemor gezorgd bij de moslimgemeenschap die de vrijheid van godsdienst inriep, met wisselend succes, en met Michel Van den Bosch (Gaia) en Hermes Sanctorum (eerst Groen, nu politiek dakloos) als grote voorvechters van het dierenwelzijn. Maar nu zijn de geesten blijkbaar rijp voor een alternatief: een financiële gift die een rituele slacht sponsort ergens in een moslimland. Variërend van 60 euro in Niger of Tsjaad (landen waar ook de vrouwelijke besnijdenis nog heel populair is), tot 250 euro in een Syrische offertempel van standing. Onze eigen tijdelijke slachthuizen, speciaal opgetrokken voor dat Offerfeest, mogen dus hun deuren sluiten, er is in de Koran ineens een zinnetje opgedoken dat slachten-vanop-afstand ook als een gelijkwaardig ritueel beschouwt.
Hypocrisie
Het hoofd hoort er niet meer bij.
Daarmee hebben we dat even fijn opgelost. “Geld stinkt niet”, luidt het gezegde, een financiële gift is geurloos en roept geen beelden op van schapen die in hun eigen bloed liggen te stikken. De internationale banktransfer is conform de edicten van Ben Weyts en onze moraal, terwijl ze tegelijk blijkbaar verenigbaar is met de islamvoorschriften,- iets wat eerst jarenlang ontkend werd, maar soit.
Eigen schapen eerst dus, en ach, zo’n beest in een Tsjaadse bloedplas, daar komen geen camera’s op af, en het gebeurt ginder toch, met of zonder Belgisch moslimgeld. Natuurlijk is het allemaal een beetje hypocriet, en moet ik verwijzen naar de uitspraak van Marianne Thieme, oprichtster van de Nederlandse Partij voor de Dieren: “Het moet voor een dier niet uitmaken welk geloof zijn slachter heeft”. Dat klopt als een bus. Zoals een dier in Tsjaad even goed lijdt als in Moerbeke Waas. We hebben er ginder wel niets over te zeggen, maar het gaan subsidiëren?
Eigenlijk is dat hetzelfde als zou men geldtransfers van hieruit naar terreurorganisaties gedogen. Of de executie van een mensenrechtenactiviste in het buitenland steunen omdat het hier not done is. Ik haal dat voorbeeld aan omdat momenteel een filmpje de ronde gaat van een publieke onthoofding in Saudi-Arabië. Het betreft Esra al-Ghamgam, die al een jaar vast zat wegens “staatsvijandige activiteiten”, namelijk het bepleiten van de vrijemeningsuiting. Hamvraag: blijven we, ook ondanks dat “proper” donatiesysteem en het uitbesteden van rituelen aan achterlijke gebieden, niet zitten met een religie die haar middeleeuwse denkpatronen, weliswaar in een 21ste eeuwse versie, niet afbouwt maar verder uitbouwt? En wat te denken van de kanalen waarlangs die gelden worden opgehaald, zoals Diyanet, de religieuze koepel van de Turkse overheid die hier ook de Erdogan-propaganda coördineert?
Spaghettimonster
De elegante afhandeling van het probleem doet niets af aan de fundamentele discrepantie tussen onze cultuur en de al-dan-niet-moderne sharia. Integendeel, net door haar te maskeren laten we de infiltratie verder uitdijen en wordt het multiculturele alsof-denken weer modieus.
Gisteren voerden Veerle Wouters en Hendrik Vuye in Doorbraak nog eens de Kerk van het Vliegend Spaghettimonster op, een parodie op het religieuze denken, waarbij het recht wordt opgeëist om op de pasfoto te staan met een pastavergiet, zoals ook moslima’s met dat met hoofddoek mogen. Wouters en Vuye fileren het fenomeen vakkundig, en besluiten dat, naar onze Verlichtingswaarden, de vrijheid van religie nooit meer kan zijn dan, en eigenlijk ondergeschikt is aan het principe van de vrijemeningsuiting.
Dat klopt, maar tegelijk vraagt dit om een diepere bezinning over grondwaarden, en is hoera-geroep rond sponsoring in het buitenland van iets wat wij als barbaars beschouwen, ongepast. Ook al levert het vandaag enig praktisch gemak op. Dit soort pragmatisme verdoezelt de echte tegenstellingen, en het is de verdienste van de olijke Pastafaristen dat ze ons daar ook met de neus op duwen.
Wat is dan de precieze plaats van religie in ons systeem? Het feit dat we die vraag stellen houdt al in dat we onverkort vasthouden aan een seculiere samenleving. Pluralistisch, maar met een grondlaag die niet zo rekkelijk is, noem het maar een democratische ‘sharia’. Het afschaffen van alle subsidies aan religies en hun mantelorganisaties, inclusief uiteraard sponsoring door Saoedische of Turkse broodheren , is al een goed signaal dat het menens is met die morele grondwet. Wie daar niet mee kan leven, kan dan misschien overwegen om zelf naar Tsjaad of Niger te gaan wonen. Niets gaat boven de authentieke ervaring in het land van herkomst.
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Maar serieus even, heeft die autostradebeheerder wel voldoende geïnvesteerd in veiligheid en controle? Neen, luidt het antwoord van de vox populi, aan de galg met deze profiteurs. De architect, ene Riccardo Morandi die al een half dozijn van dit soort ‘kunstwerken” op zijn naam heeft staan, is uiteraard ook de pineut. Een ingenieur van zijn stal moet rekenfouten gemaakt hebben, een komma verkeerd, een nul te weinig, en dat gaan we even fijn uitvlooien.
Ja, dan blokkeert ons mededogen wel even. Ter rechterzijde zal er hier misschien getwitterd worden: “dat die moslims elkaar maar uitroeien, des te rapper zijn we er van af”. Daar is iets van. Men zou zelfs kunnen denken dat die kinderen ginder minder gevoelig zijn voor scherven van clusterbommen, en dat moslimmoeders minder lijden als ze een kind verliezen. Voor dat soort tunnelvisie vanuit ons eigen grote gelijk wil ik toch waarschuwen. Olifanten rouwen, orka’s treuren, mensen zien af. Ik weet ook dat er vrouwelijke jihadi’s zijn, maar doorgaans is oorlog een mannelijke bezigheid, en is de man-vrouw-tegenstelling op deze planeet misschien groter en meer omvattend dan deze tussen bijvoorbeeld de westerse wereld en de islam.
Afgelopen maandag, 6 augustus, werd een homokoppel in elkaar geslagen in de superdiverse stad Gent. Het gaat niet zomaar om wat verbaal geweld, maar om zware feiten: in het ziekenhuis werd bij een van de mannen twee gebroken ruggenwervels geconstateerd. Waarom vermeld ik erbij “superdivers”? Omdat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken of door de media worden geserveerd, vrij naar het Franse gezegde ‘Un train peut en cacher un autre’.
Waar niemand het ondertussen over heeft, is de nationaliteit van de daders, waardoor het lijkt alsof ieder van ons wel in staat is om een homokoppel met een staaf te bewerken. Quod non: het heeft wel degelijk te maken met de culturele achtergrond van het gaybashende koppel. Een woordje uitleg.
Maar dat zijn ze dus niet, en de feiten bewijzen het. Voor Unia, het Gentse stadsbestuur en Termont is dat natuurlijk een ongemakkelijke waarheid: het dogma van de diversiteit blijkt niet te leiden naar de multiculturele harmonie maar naar iets helemaal anders. Wil men dat onder ogen zien? Neen, het politieke establishment, hierin gevolgd door de media, voorlopig niet. En dus blijven diegenen, die naar de culturele achtergrond van de daders verwijzen, nog wel even racisten, en wordt gaybashing tot nader order omschreven als “een uitwas die we moeten bestrijden”. In onze superdiverse stad Gent.
Dat brengt ons helemaal in de sfeer van het eigenlijke onderwerp van vandaag: de actie van de Franse vrouwenrechtengroep Femmes Solidaires tegen seksistische postkaarten. We kennen ze allemaal: mooie landschappen en monumenten waar schaars gekleed vrouwelijk schoon, een kontje, een boezem, voor een humoristische noot zorgt. Maar de Franse feministen lusten deze postkaartpornografie (sic) niet: ze stelt de vrouw als object ten toon, en bevordert een mentaliteit die tot aanrandingen leidt, zo lezen we. Dat vind ik vreemd: een bikini op het strand of een vrouw die pronkt met haar vormen, brengt alleen mannen op zieke ideeën die sowieso een vertekend vrouwenbeeld hebben, ik denk dan uiteraard aan een bepaalde cultuur die bij ons vooral in de moskeeën groeit en bloeit.
Dat laatste zegt iets meer over de eigenlijke achtergrond van de anti-postkaartenactie: het puritanisme van bepaalde feministen is ingegeven door rivaliteitsgevoelens.
Maar wat vindt de moeder van de duivel zelf? Ze neemt hem in bescherming: het was een hele brave jongen, maar hij hing op de unief rond bij foute vrienden die hem gehersenspoeld hebben. Dat zeggen natuurlijk alle mama’s van terroristen, maar hier hebben we bovendien te maken met een jongeman die in rijkdom en weelde opgroeide, elitescholen bezocht en niks tekort kwam. Op de foto hierboven, genomen in 1971, poseren zij voor een rose Buick, de wagen die ik altijd in mijn dromen al had willen hebben. Ons Binneke is dan 14 jaar oud en op schoolreis naar Zweden.
Conclusie: de slechte vrienden waren eigenlijk goede vrienden, de moeder van de duivel wordt weer de moeder van een martelaar (door een Amerikaans elitecommando in zijn Pakistaans boerderijtje geliquideerd), en de zoon heeft inderdaad het recht om zijn vader te wreken. Naast en onder deze familiesaga krijgen we natuurlijk een hele waaier van terroristische aanslagen, vrachtwagens die op menigtes inrijden, messteken op straat, metro’s die ontploffen, maar het centrale paradigma blijft dat wat gebeurt, ook moet gebeuren en onder goddelijke supervisie staat.
