Topsport is één zaak, een gezonde bewegingscultuur nog iets anders

Van uw sportverslaggever bij de TV en een bordje chips

Terecht applaus overal te lande voor de Truiense turnster Nina Derwael die afgelopen zondag Olympisch goud behaalde. Een samenspel van fysiek talent, wilskracht, en enorm veel goesting, het vermogen om jaren lang elke dag weer de batterijen op te laden, het maakt dat ze er ook stond en in die finale met ongelijke leggers kon ‘knallen’ (haar woorden).

Ze kan als een rolmodel voor de jeugd gelden, hopelijk vinden duizenden jonge turners/turnsters de weg naar een club, en liefst niet bij wijze van kortstondige hype. Maar laten we wel wezen: Derwael zal altijd een absolute uitzondering blijven. Op driejarige leeftijd werd ze door haar moeder al in de turnclub gedropt omdat ze met haar energie geen blijf wist. Gelukkig werd ze niet ADHD gediagnostiseerd. Geleidelijk aan, naarmate haar talent bleek, kwam ze terecht in een systeem van Spartaanse dril, keihard werken, zichzelf veel ontzeggen. Heeft deze jonge vrouw een ‘normale’ jeugd gehad? Natuurlijk niet. Ze werd enorm afgeschermd, ook tegen mentale shocks. Een lief bijvoorbeeld, en het leed bij het uitmaken: allemaal niet goed voor de focus.

Grensoverschrijdend gedrag

De Belgische Olympische turnploeg met hun beulen

Amusant detail en tegelijk voorwerp van zoete wraak is, dat de coaches Yves Kieffer en Marjorie Heuls die onder meer Derwael onder hun hoede hebben, een jaar geleden nog werden beschuldigd van psychisch grensoverschrijdend gedrag, wat zijn beslag kreeg in een door sportminister Ben Weyts besteld rapport. Vernederen, kleineren, beledigen, manipuleren: het pad naar de top verloopt niet op rozen, en Derwael was daar blijkbaar tegen opgewassen, een pak van haar mede-atletes niet. Kieffer en Heuls moesten door het stof en excuses aanbieden. Ze halen nu hun gram: zonder dat ‘psychisch grensoverschrijdend gedrag’ haal je nooit die ene sporter uit de duizenden die rijp is voor Olympisch eremetaal. Vraag blijft wel: is dat het maatschappelijke einddoel?

Nog veel belangrijker dan het veroveren van die medaille, is de Vlaamse jeugd van het PC-scherm en de smartphone vandaan krijgen

Dat brengt ons op een essentieel punt in de Derwaelmania: misschien nog veel belangrijker dan het veroveren van die medaille, is de Vlaamse jeugd van het PC-scherm en de smartphone vandaan krijgen en laten bewegen, op welke manier dan ook. 99,9 % zal het topsportniveau niet halen, en waarom dat geen probleem is want we hebben ook nog andere talenten in andere domeinen nodig. Deze kwalitatieve middenmoot is waar het echt om gaat: massa’s ‘gewone’ hobbysporters, teken van de globale fitheid van onze jeugd en de volksgezondheid, zoals dat zo socialistisch heet. Bewegen is een must.

De Vlaamse turnsportfederatie Gymfed levert goed werk inzake selectie van potentiële topsporters. Het is vanuit de clubs dat de doorstroming naar regionale trainingscentra gebeurt, en vandaar naar het topsportcentrum in Gent, waar bovenvermelde coaches werkzaam zijn. De Vlaamse overheid investeert daar fameus in, terecht, maar laten we stellen dat topsport niet het einddoel is maar het middel. Anders gaan we de Russische en Chinese toer op, het keihard selecteren van talent in een ongenadige afvallingskoers, puur gericht op de medailles en het daaraan verbonden internationaal prestige.

Coca Cola en McDonalds

Cristiano Ronaldo en Manuel Locatelli schuiven de flesjes van EK voetbal-hoofdsponsor Coca Cola terzijde

De winst van de gouden medaille voor Derwael kwam vrijwel tegelijk binnen met het nieuws dat België Europees kampioen is in het verbruik van suikerhoudende frisdranken. Meer dan de helft van de Belgische bevolking kampt met overgewicht. Dat moet natuurlijk uitgezet worden tegen die ene Olympische titel, en sorry dat ik voor pretbederver speel. Geen gram vet teveel voor Nina en nog een rijtje topsporters, maar obesitas als kwaal nummer één, ver voor corona. Hier klopt iets niet. De suikertaks op frisdranken, in 2015 ingevoerd door de zelf extreem zwaarlijvige Maggie De Block, lijkt daar geen invloed op te hebben.

Wie organiseert de fundraising van een Nina-campagne tégen suikerrijke frisdranken? Zou ze het durven? Ik wed van wel. 

Ik vrees dus, heel eerlijk, dat zo’n kampioenenhulde ook wel eens het omgekeerde effect kan hebben, net omdat het atletisch ideaal zo onbereikbaar lijkt, iets voor halfgoden. Dan liever met een bordje chips en een lekkere coca of pint sport consumeren op TV. De calorie-industrie speelt het spel hard en is enorm aanwezig op sportmanifestaties. Coca Cola en McDonalds zijn niet voor niets hoofdsponsors van de huidige Spelen.

Hetzelfde Coca Cola plus het biermerk Heineken waren de grootste geldschieters op het EK voetbal. De Belgische voetbalbekercompetitie heet Croki-cup omdat ze door het gelijknamige chipsmerk wordt gesponsord, en de eerste klasse van ons voetbal heet eenvoudigweg de Jupiler Pro Leage. Niemand ziet een probleem, al schoven op het voorbije EK toch een paar voetballers, waaronder Cristiano Ronaldo, het obligate Coca Cola flesje ostentatief terzijde. Wie organiseert de fundraising van een Nina-campagne tégen suikerrijke frisdranken? Zou ze het durven? Ik wed van wel. 

Olympische gedachte

Amerika, topsportnatie én land met het grootste aantal diabetes/obesitaslijders

De onderliggende boodschap van Coca Cola en tutti quanti: sport is in de eerste plaats spektakel, om passief te consumeren, en slechts in tweede instantie iets voor atleten die de show moeten maken en maar beter op hun gewicht letten door van die chips afblijven. De massa wordt vetgemest, de gladiatoren gaat op dieet. Dat leidt dus tot perverse paradoxen. Amerika is een klassieke schrokkop als het over Olympische medailles gaat, terwijl maar liefst 70 procent van de Amerikanen aan overgewicht lijdt. Rotte tanden, diabetes, kanker, meer hart- en vaatziekten, depressies (met dikwijls nog meer eetdrang als gevolg), hoge zelfmoordcijfers, overconsumptie van farma vervolledigen het syndroom.

Het is veel belangrijker om een brede laag van amateurmusici te hebben die zich amuseren, dan die ene Elisabethwedstrijd-laureaat.

Om zeker niet in deze neerwaartse spiraal te vervallen, moet sport op school en daarbuiten vooral massaal aangemoedigd worden, in eender welke vorm, al was het maar tafelspringen of paalwerpen. Hetzelfde geldt overigens ook voor het kunstonderwijs: het is veel belangrijker om een brede laag van amateurmusici te hebben die zich amuseren, dan die ene Elisabethwedstrijd-laureaat. Laat die maar vooral gangmaken en rolmodellen. 

Daar zullen de voorstanders van het excellentieprincipe vermoedelijk niet mee akkoord gaan: voor hen volstaan een paar medailles. Er was ook veel te doen om een Vlaams kind van elf dat al een universitair diploma op zak heeft en ‘de nieuwe Einstein’ wordt genoemd. Ik heb daar de bedenking bij gemaakt dat ik dat prachtig vind, maar veel liever zou zien dat het globale peil van ons onderwijs opgetrokken wordt, dan dat men één wonderkind in de media als circusattractie opvoert. Het verhaal dus van de brede middenmoot.

En nu ga ik fietsen, want tijdens het afwerken van mijn nieuw boek zijn er weer vijf kilo’s bij gekomen. Op de ongelijke leggers van de hersengymnastiek woekert het buikvet welig. En het evenwicht tussen lichaam en geest was ooit de kern van de Olympische gedachte, zeker weten.

Urbanus for president

Met of zonder anus

Urbain Servranckx in De Afspraak, 15 juni 2020

Humor en dwarsliggerij, het is veel meer dan een driedaags carnaval. We hebben als Vlamingen een historisch erfgoed van politieke satire om U tegen te zeggen: in het middeleeuwse Reinaert-epos worden de wereldlijke én kerkelijke macht te kakken gezet. In Tijl Uilenspiegel verschijnt de schelm-rebel, door Charles De Coster gesitueerd in het de door Spanje bezette Vlaanderen van de 16^de eeuw (La légende et les aventures héroiques, joyeuses et glorieuses d’Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au pays de Flandres et ailleurs, 1867).

Maar we zijn ondertussen 2021 en de vervolging van ketters heeft via een aantal tussenstappen plaats gemaakt voor de Orwelliaanse controle op woorden en ideeën, ook in regimes die zich democratisch noemen en de vrije meningsuiting in de grondwet hebben staan. Er spelen andere principes dan dat van de vrije mening, namelijk het verbod op beledigen en het dogma van de totale inclusiviteit, waardoor gewoon niets of niemand meer het voorwerp van humor of relativering kan zijn. De satire is vogelvrij verklaard.  

De beroepshumoristen hebben het zien aankomen en hebben zich al aangepast. We leven in het tijdperk van de TV-komieken en de afgeborstelde stand up-comedians. De echt narren lijken wel onder een steen gekropen. Uilenspiegel is zoek, of misschien is hij zelf wel een stand-up comedian geworden. 

Bakske vol met stro

Een speciaal geval is Urbain Servranckx alias Urbanus, voor wie ik de laudatio uitsprak toen hij de Prijs van de Vrijheid anno 2008 kreeg. In dit stukje wil ik hem, aan het einde van zijn carrière, nogmaals honoreren. Eerst een kort cv.

Geboren in het Pajottenland,- decor van menig Brueghel-schilderij- begon hij als cartoonist, nam dan een doorstart als cabaretier met de groep Anus, een zootje ongeregeld van in zijn Sint-Lucas-periode. Na alle Vlaamse parochiezalen met een reeks komische shows te hebben afgedweild, ontdekte de televisie hem begin de jaren ’70 en mocht hij op de toenmalige BRT zijn kunsten vertonen, maar wel op voorwaarde dat hij het achtervoegsel ‘Van Anus’ liet vallen. Zo gezegd, zo gedaan.

De carrière van Urbanus-zonder-anus lijkt vanaf dan een geslaagde parodie op de Lange Mars door de Instellingen van de soixante-huitards (onze komiek is van bouwjaar 1949). Door zijn achterste te amputeren liet hij alle deuren breed opengaan, eerst bij de publieke omroep, later eveneens bij VTM. Ook in Nederland kon men de knotsgekke, smoelentrekkende Belg (Vlamingen kennen ze daar niet) wel smaken.

De carrière van Urbanus-zonder-anus lijkt vanaf dan een geslaagde parodie op de Lange Mars door de Instellingen van de ‘soixante-huitards’

Zijn plaat ‘Bakske vol met stro’ (1979), een kerstlied dat de geboorte van Jezus parodieerde, is een mijlpaal en verwekte consternatie in katholiek Vlaanderen. Niet toevallig kwam de bijbelparodie Monty Python’s Life of Brian in hetzelfde jaar uit. Vervolgens bracht hij het tot stripheld in een half gefingeerde jeugd-autobiografie, en even later zelfs tot filmvedette. In ongeëvenaarde kassuccessen als Hector (1987) en Koko Flanel (1990) portretteerde hij zichzelf telkens weer als de sympathieke stuntel die de harten weet te veroveren en finaal ook met de vrouwelijke hoofdprijs gaat lopen.

Smoelentrekkende nar

De Urbanus-humor is oer-Vlaams, mild-sarcastisch tot lichtjes hilarisch-absurd. Hij wordt beschouwd als de peetvader van de Vlaamse comedy, maar dat is niet helemaal juist. Veeleer is hij een buitenbeentje gebleven met een parallel parcours naast de nieuwe school van stand-up comedians die, zoals gezegd, het woke-licht al zagen branden.

Onder het motto ‘al lachend zegt de zot de waarheid’ kon hij zich wel wat permitteren en werd hem veel vergeven.

Urbanus heeft zijn rebelse, politiek incorrecte insteek, die hij meedroeg vanuit 1968, altijd proberen te verbergen én vrijwaren onder de zotskap. De narrengedaante, waarbij zijn uiterlijk hielp, was een middel om zich te handhaven binnen een universum dat in toenemende mate de politieke correctheid dogmatiseerde. Speciaal juist in het televisiewereldje, met de Vlaamse openbare omroep als vaandeldrager.

Die zotskap is een intelligente strategie. Hij is de enige van het Vlaamse comedy-wereldje die in de buurt komt van een Uilenspiegelfiguur. Onder het motto ‘al lachend zegt de zot de waarheid’ kon hij zich wel wat permitteren en werd hem veel vergeven. Met het imago van de simpele smoelentrekker heeft Urbanus geprobeerd de oude ambivalentie van de nar nieuw leven in te blazen: de censuur (in Vlaanderen werkzaam als uitsluiting, media-boycot en beroepsverbod) ontwijken door net zot en marginaal genoeg te doen. 

Finaal gecancelled

Dat lukt hem wonderwel, de deuren bleven voor hem open. Maar met zijn recente sneren naar ‘het kunstgebit België’ en de Walen die uit opportunisme in Sinterklaas blijven geloven, tegen de linkse pensée unique, en zijn sympathie voor separatistische pistes, gooide de ondertussen 72-jarige komiek zijn kaarten op tafel. In een ruchtmakend interview in De Morgen, april 2020, worden bruggen verbrand onder het motto ‘genoeg gelachen, nu humor’, zoals een oude show van hem heette. Tijd voor inconveniente waarheden en een stevig vloeken in de kerk. Politiek correct Vlaanderen knarsetandde, maar ach, het was Urbanus.

Even later verscheen hij in het VRT-praatprogramma De Afspraak , waar hij het discriminatiediscours op de korrel nam, en zei dat de allochtone achtergrond wel bij slachtoffers wordt vermeld maar nooit bij daders. Toen vond links het welletjes en trad de woke-brigade in actie. Plots bleek deze ‘witte, oudere mannelijke komiek’ niet gekwalificeerd om daarover een mening te hebben. De nar ontmaskerd, Urbanus gecancelled op zijn oude dag, de VRT wist waaraan zich te houden.

De Vlaamse standup-comedyscène was al het speelterrein geworden van min of meer grappige intellectuelen die verdomd goed weten waar de grens ligt.

Daarmee is een tijdperk afgesloten. De Vlaamse stand-up-comedyscène was al het speelterrein geworden van min of meer grappige intellectuelen die verdomd goed weten waar de grens ligt. Als politieke satire betekent het niets, men zal hen zelden of nooit betrappen op ‘foute’ uitspraken die deining verwekken. Integendeel, als exponenten van de entertainment-industrie hebben ze een therapeutische functie (‘lachen is gezond) en zijn ze nuttig voor het behoud van het status-quo. Elke halve minuut een lachsalvo in een Vlaamse TV-quiz.  

Nu het tijdperk van de wokes zich aandient, moeten we ons beraden over nieuwe strategieën om satire te laten gedijen, buiten de mainstream media en de geijkte kanalen. Die zijn compleet corrupt en ongeschikt geworden. Het internet en de blogosfeer bieden een geschikt alternatief. Wist u dat de vos Reinaert aan het einde van het verhaal in de woestine, de wildernis verdwijnt?  Een metafoor om over na te denken. Urbanus wil ik graag het protocollaire presidentschap aanbieden van een vrijstaat die verder af is dan ooit, maar die we verdomme moeten blijven nastreven met humor die wél op lange tenen trapt. Wordt vervolgd.

Mijn boek ‘Terug naar Malpertus – Over humor en satire in woketijden’ verschijnt in september bij Uitgeverij Doorbraak.

 

De Groot-Nederlandse ‘hereniging’: toch maar liever niet

Op een buitenlandse camping besef je waarom

Burgemeester Bart De Wever ontvangt Minister-President Mark Rutte op het Antwerps stadhuis

‘Ik heb de droom nooit losgelaten dat alle Nederlandstaligen ooit in één verband weer zouden samenleven. Mocht ik kunnen sterven als Zuidelijke Nederlander, ik zou gelukkiger sterven dan als Belg’, aldus Bart De Wever in een interview op Kanaal Z, gedateerd 21 juli.

Van gidsland naar hell hole

Het is een onvervalste komkommeruitspraak, waarin de NV-A-voorzitter bij wijze van ultieme wilsbeschikking een oud fetisj van de Vlaamse beweging bovenhaalt: de hereniging met onze Noorderburen tot ‘Groot-Nederland’, van Groningen tot Halle. Met een omweg rond Brussel of niet, daarover verschillen de meningen. Zo’n ballon in vakantietijd is vooral bedoeld als een blikvanger, dat weten alle journalisten, en in normale tijden levert dat best wel wat media-aandacht op.

De hoop bestaat vooral dat die straatmoorden naar hier niet overwaaien, en dat de fameuze coffee shops een noordelijk verschijnsel blijven

Helaas zijn het geen normale tijden, en kon de timing van de liefdesverklaring niet slechter. Twee weken geleden was de misdaadjournalist Peter R. de Vries door de Amsterdams-Marokkaanse drugmaffia koud afgemaakt, en werden Vlamingen eraan herinnerd wat voor een crimineel wespennest Holland wel was. Met dit hellhole herenigen? Het lijkt de pest na de Belgische cholera. De hoop bestaat vooral dat die straatmoorden naar hier niet overwaaien en dat de fameuze coffee shops een noordelijk verschijnsel blijven, ver weg van ons bed.

Daarna liep half Wallonië onder, een ramp die méér Belgische gevoelens heeft gecreëerd dan om het even welke Rode Duivels-ploeg. Ook Walen laat je niet verzuipen. Aan de poorten van Luik staat momenteel een legertje van 14.000 Vlaamse vrijwilligers klaar om door het Croix Rouge binnen gelaten te worden. Dat gaat traag, zoals alles in Wallonië, maar desalniettemin is de solidariteit met onze onfortuinlijke landgenoten groot. Ja, landgenoten, zowaar. Ach, wij, oudgedienden van 1302, 1914 en 1942 hebben nu eenmaal een weke kern onder de harde bast. Even geen verbroedering aan de Moerdijk dus, en weer geen sikkepit aandacht voor de uitspraak van De Wever die, zoals het er nu uitziet, ongelukkig zal sterven. 

Ordentelijke overgave

Het beleg van Antwerpen, 1585: een Antwerps kanonnenschip loopt vast in het zand nog voor het één schot kon lossen

Valt er overigens wel iets te her-enigen? We wagen ons even op het terrein van de historicus en stellen vast: Vlaanderen en Nederland zijn, op een paar korte episodes na, nooit één zelfstandige natie geweest.

Ik hou het kort, historici mogen discussiëren over punten en komma’s. Vanaf 1384, toen het Graafschap Vlaanderen in het Frans-Bourgondische rijk opging, hebben wij bestuurskundig onder vreemde mogendheden geleefd. De Bourgondische ‘Nederlanden’ hebben met onze huidige Nederlanden dan ook niets te maken, ook al beleefde Vlaanderen in de 15^de eeuw een culturele bloeitijd. Van een Groot-Nederland kunnen we slechts spreken tussen 1581 en 1585, toen de door Keizer Karel uitgetekende zeventien Provinciën zich los scheurden van het Spaanse gezag.

Vlaanderen en Nederland zijn, op een paar korte episodes na, nooit één zelfstandige natie geweest.

Dat lieten ze in Madrid niet zomaar gebeuren: met de Val van Antwerpen in 1585 was het feestje uit. Een briljante omsingelingsbeweging van veldheer Alexander Farnese, tactisch geklungel van de Antwerpenaren, én getreuzel van de Staatsen (Holland en Zeeland) leidden tot de capitulatie, waarna de protestantse elite dankzij een ordentelijk bedongen overgave naar het Noorden uitweek. Het was dan al afgelopen met Groot-Nederland, dat pas terug tevoorschijn kwam na de nederlaag van Napoleon en het Congres van Wenen in 1815, waar de kaart van Europa werd hertekend en Willem I zomaar het huidige België in de schoot geworpen kreeg. Dat zich in 1830 weer los scheurde. Vijftien jaartjes Groot-Nederland dus, niet echt een groot succes, waarbij de Vlaamse katholieken en de francofone liberalen aan één zeel trokken om het Willem lastig te maken. Ook van dat verhaal is de afloop bekend. Het Prinsenvolk der Oude Nederlanden, zoals Remi Piryns het in 1945 bezong tijdens zijn internering, heeft nooit bestaan.

Heineken en frikandel

Smakelijk

Zo komen we tot de kern van ons vertoog. U hebt het misschien ook al ooit meegemaakt: u installeert uw tentje op een rustig uithoekje van de camping, en enkele uren later komt daar een vracht Flodders aan die hun caravan uitklappen tot een klein dorp, met lawaaierige koters die al van zonsopgang de buurt wakker jengelen, u vanaf uur 0 als ‘buurman’ begroeten, inzage en inspraak eisen in uw dag- en weekplannen, en u op de barbecue vragen, wel te verstaan als u zelf uw vlees en een flessie wijn meebrengt of een krat Belgisch bier. Philippe Geubbels heeft er ooit eens een grap over gemaakt, maar ik zweer u, het is echt: wij hebben na twee dagen onze tent opgepakt en zover als mogelijk een Hollandervrije plek opgezocht. Tot zover de eenmaking op het terrein.

Een in maatpak geboren paljas als Mark Rutte, die de Hollandse kluit keer op keer belazert waar ze bijstaan, dat is toch hors catégorie.

Nu pas kunnen de clichés hun waarheid bewijzen, ja, laat maar komen. Culinair en voedingsgewijs is Nederland gewoonweg onderontwikkeld. Daarmee samengaan zou culturele zelfmoord zijn. Het nationaal bier Heineken is kattenpis, daarover zijn alle kenners het eens. De frietsaus die voor mayonaise doorgaat: afblijven! Kampeerders die naar Zeeland trekken weten dat en nemen een thuisvoorraad mee. Door Amsterdam wandelen met een lege maag betekent eindigen in een Aziatische tent, of van pure miserie een frikandel uit de muur halen.

Beleid? Bestuurskunde? Ja, ze kunnen dijken maken, maar dan begint het gesmoezel in de polders. We zijn in België en Vlaanderen wel wat gewoon, met venstervluchtende ministers en een staatssecretaris van digitalisering die zelfs de aan/uit knop van zijn pc niet vindt, maar een in maatpak geboren paljas als Mark Rutte, die de Hollandse kluit keer op keer belazert waar ze bijstaan, dat is toch hors catégorie. Dat De Wever daarmee op de foto wil gaan, nota bene in het kader van een herenigingsgesprek, het zal wel hogere strategie zijn zeker.

ZwartePietenhysterie

In Nederland enkel nog ‘roetpieten’

Kunst en cultuur dan. Er bestaat een Taalunie, gevestigd in Den Haag, en er is een Vlaams Huis in Amsterdam de Brakke Grond genaamd, altijd goed voor wat politieke benoemingen. Afschaffen deze nutteloze bureaucratie.

We zijn cultureel altijd de meerdere geweest van Noord-Nederland, al vanaf die Bourgondische tijd dus. Heeft Vlaanderen vandaag nog iets dat op een artistieke scène gelijkt, zeker op vlak van beeldende kunst met iconen als Jan Fabre en Berlinde de Bruyckere, ik zie in het Noorden alleen nog nepartiesten die met dekolonisering, diversiteit en inclusie bezig zijn. Literaire zwaargewichten als Hermans, Mulisch en Reve zijn ver weg. Nederland is een land van rappers geworden, met het drugsmilieu geconnecteerde baal-en-kots barden.

We hebben het dan nog niet gehad over de bekakte gezondheidszorg (veel medisch toerisme richting België, probeer eens een Nederlandse dokter vast te krijgen na vijf uur), urbanistieke saaiheid, politiek correcte betutteling, de dekoloniseringsdrift, de wokeness en de ZwartePietenhysterie die ginds veel meer woedt dan hier. Iemand zin om dat te importeren?

Nederland is een land van rappers geworden, met het drugsmilieu geconnecteerde baal-en-kots barden.

Ik ga afronden. Naar eigen zeggen heeft Bart De Wever een Nederlandse echtgenote, misschien een verklaring waarom hij jaren op een dieet van frieten en curryworst heeft geleefd. Verder wil ik me met dat huishouden niet bemoeien. Samengaan met Nederland zou een zwaktebod zijn, een uiting van misplaatst underdogsentiment. Zoals de Walen verlatingsangst koesteren jegens België en Vlaanderen dat de rekeningen betaalt, voelt men in bepaalde Vlaamsgezinde middens de drang om zich uit een gevoel van onvolwaardigheid tegen Noord-Nederland aan te schurken. In Wallonië leeft trouwens ook een vorm van rattachisme, een streven om zich aan te sluiten bij Frankrijk. Helaas interesseert het de Fransen geen sikkepit om deze armlastige negorij over te nemen.

Wat dan ook toch weer voor de Nederlanders geldt, die ons steevast ‘Belgen’ blijven noemen en van de Vlaamse onvrede geen sikkenpit snappen wanneer ze naar Antwerpen afzakken om achter de kathedraal te gaan urineren. Met alle sympathie, Nederlandse vrienden, het wordt liefst niet meer dan een LAT-relatie. Als ik dan toch moet verbroederen, dan liever met Catalanen, Bretoenen of Schotten. Verbroederen hé, meer moet dat niet zijn.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Pukkelpop, de Chokri-zeepbel en de festivalbusiness

Kroniek van een volgehouden leugen

Social distancing en mondmaskers zullen niet nodig zijn. We gaan voor de volle capaciteit van 65.000 bezoekers per dag. Je zal mogen rondlopen en elkaar kussen!’

Met die mededeling op Studio Brussel, drie maand geleden, kondigde Pukkelpop-organisator Chokri Mahassine triomfantelijk aan dat het evenement van 19 tot 22 augustus zou doorgaan. We waren dan 11 mei. Grote broer Tomorrowland koesterde hetzelfde voornemen, maar werd op 23 juni door twee lokale burgemeesters, die hun verantwoordelijkheid durfden nemen, gecounterd: te onveilig, te groot besmettingsrisico, zeker gelet op het internationaal karakter van het evenement.

De nationale politiek blies daarentegen warm en koud. Men had in de zomerversoepeling een limiet van 5000 man voorzien, kleine evenementen dus, niet de 65.000 dus waar Chokri het over had. Maar diens blufpoker draaide uit op een selffulfilling prophecy omdat niemand de ballen had om de Pukkelpop-organisator terug te fluiten. Al plaatste Infectiologe Erika Vlieghe, de voorzitster van de adviesraad GEMS, grote vraagtekens bij de organisatie van mega-zomerfestivals. Het bleek een roep in de woestijn, de politiek liep achter rattenvanger Mahassine aan, de leugen was vertrokken.

‘Stevaertiaanse branie’

Rockjournalist Marc Didden: krasse taal over ‘Pukkelpauzen’

Premier Alexander De Croo (Open VLD) en minister-president en minister van Cultuur Jan Jambon (N-VA) verdrongen elkaar alvast voor de televisiecamera’s om het goede nieuws te brengen. Zelfs op 11 juli maakt Jambon zich nog sterk dat het Hasselts rockfestival zou doorgaan, mits voorleggen van een vaccinatiebewijs of een PCR-test. Tot de federale regering onder impuls van gezondheidsminister Vandenbroucke besliste om de geldigheid van die test te verlagen van 72 naar 48 uur. Waarna Mahassine besloot om te annuleren wegens overmacht. Er wordt nu vooral gekibbeld rond de vraag of hij de toegekende 1,8 miljoen euro Vlaamse overheidssteun mag behouden, en waarvoor die dan moet dienen.

De Chokri-truc ruikt naar de arrogantie van de Teletubbies en de gebakken SP.A-lucht die de Vlaamse politiek na de eeuwwisseling doordrong.

In De Morgen van 25 juli echter legt Marc Didden, cineast, rockjournalist en insider in het festivalmilieu, de vinger op de echte wonde: onder de striemende titel ‘Dachten de organisatoren werkelijk dat er dagelijks 66.000 gelukkigen over de Kiewitse Kavel zouden hossen?’ geeft hij de ‘dubieuze middenstander’ (sic) Chokri Mahassine ervan langs, en suggereert een link met het verleden van de Vlaamse socialisten, het zwaar gesubsidieerde vrijheid-blijheid-sfeertje, getekend Steve Stevaert. De Chokri-truc ruikt naar de arrogantie van de Teletubbies en de gebakken SP.A-lucht die de Vlaamse politiek na de eeuwwisseling doordrong. Of zoals Didden het verwoordt:

‘De manier waarop de Pukkelpauzen, nog midden in de pandemie, met aftandse stevaertiaanse branie communiceerden over het evenement stoorde me wel en vond ik van in het begin verdacht.’

Hasselts kameradennetwerk

Steve Stevaert (1954-2015)

Diddens rekwisitoor is voor mij de column van de week. Jammer dat dit soort opinies achter een betaalmuur zit. Want de manier hoe de immer goedlachse Mahassine probeerde zijn eigen dictaat door te drijven en de politiek de arm om te wringen, veronderstellend dat brede lagen van de Vlaamse jeugd hem daardoor op handen zouden dragen waardoor de beleidsverantwoordelijken eveneens overstag zouden gaan, ruikt inderdaad naar socialistische paradijsretoriek. ‘Je zal mogen rondlopen en elkaar kussen’. Pandemie? Welke pandemie? Mahassine en Vandenbroucke zijn, hoewel beiden met hetzelfde Teletubbie-verleden, vandaag elkaars tegenpolen.

Helaas heeft het Pukkelpop-boegbeeld dit keer zijn hand overspeeld. Het Stevaert-populisme beleeft zijn laatste stuiptrekking, begeleid door andere troebelwatervissers als de Limburgse Claes-clan en Noël Slangen, de ooit wegens schriftvervalsing veroordeelde communicatie-expert en nu HLN-columnist, niet toevallig allemaal afkomstig uit het Hasseltse kameradennetwerk dat het Vlaamse politieke universum rond de eeuwwisseling beheerste. Achter de schermen proberen ze via het sneakerproduct Conner Rousseau dat elan nieuw leven in te blazen. Maar de tijden zijn veranderd, we zitten met een virus dat zich van gebakken lucht niks aantrekt. Tijd voor het betere bestuurswerk.

Mahassine en Vandenbroucke zijn, hoewel beiden met hetzelfde Teletubbie-verleden, vandaag elkaars tegenpolen.

Dat ook Mahassine nu van zijn voetstuk valt, is een veeg teken voor de oude kameraden. Toen Pukkelpop tien jaar geleden, in de zomer van 2011, door een windhoos werd getroffen en er vijf doden te betreuren vielen, kwam de organisator nog goed weg en kon hij zich zowaar als slachtoffer profileren, al werden er vragen gesteld rond de infrastructuur, de veiligheidsvoorschriften, het negeren van de weersvoorspellingen, de chaotische communicatie tijdens de doortocht van het noodweer. ‘Lieve Chokri’ kreeg van alle kanten steunbetuigingen, vooral uit de muzieksector. Nu is dat wel even anders.

Autosalon van de popmuziek

Pukkelpop 2019

Eric Smout bijvoorbeeld, programmator en intendant van het OLT Rivierenhof in Antwerpen, is snoeihard voor zijn collega. Hij stelt dat Pukkelpop dit jaar op drijfzand was gebouwd, en via exclusiviteitsdeals met bands en technici de sector nog dieper in de put heeft geduwd, om tenslotte bij annulatie langs de kas van de subsidiërende Vlaamse overheid te passeren. Il faut le faire, een staaltje onvervalste graaicultuur.

Smout vertolkt een algemeen gevoel in de sector: dit soort festivalindustrie lijkt een paar morele handvaten te missen en draait op puur winstbejag, een fenomeen dat we ook al rondom Tomorrowland signaleerden. Heel eerlijk: het soort ‘cultuur’ dat op dit soort festivals wordt gecelebreerd, straalt die ondraaglijke lichtheid ook uit. Tijd voor bezinning? Iets kleiners, kwaliteitsvoller? Terug naar… ?

Daarmee suggereert Didden een cultuuromslag, en dan wordt pas interessant.

Wat ons op de slotbedenking van Marc Didden brengt, die ik u ook niet wil onthouden:

‘Zou het niet wijs zijn om deze al dan niet gedwongen rustpauze te benutten en zich af te vragen of het fenomeen van het megafestival (dus niet alleen Pukkelpop) zijn beste tijd niet gehad heeft? Heeft een generatie die haar muziek via allerhande nieuwe methodes en technieken zoekt en vindt nog een ware behoefte aan deze giganteske Autosalons der Popmuziek?’

Daarmee suggereert Didden een cultuuromslag, en dan wordt pas interessant: elk nadeel heb zijn voordeel, en zelfs corona kan iets positiefs opleveren. Met het uiteenspatten van de Chokri-zeepbel komt de mega-festivalbusiness op de helling, en de (on)zin van het bijeendrijven van 100.000 man voor een decibel-orgie, met alle overlastproblemen dat dit met zich meebrengt. Misschien is het wel tijd voor iets anders, meer lokaal, op kwaliteit en authenticiteit gericht. Evenementen waar groepsbeleving in plaats van massagevoel, identiteit in plaats van eenheidsworst, maar ook echte creativiteit heruitgevonden wordt. Meer aandacht voor beginnende bands, groepen allerhande, eigenzinnige muziekmakers en mensen die écht op een instrument spelen in plaats van cd’s te draaien.

Klinkt allemaal lekker ouderwets, Didden wordt dan ook een ouwe vent. Maar ook mijn zoon van 17 verkoos dit jaar het scoutsdorp met free podium tijdens de Druivenfeesten in Overijse, boven Pukkelpop. Ook festivals kunnen ouderwets worden, de sector mag zich bezinnen. En Chokri mag zijn pensioen opnemen van Vlaams SP.A-Parlementslid, een vergadering waar hij altijd uitblonk door afwezigheid. Niemand heeft hem ooit gemist.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Mohammed-cartoons zouden ‘normaal’ moeten zijn, geen heldendaad: in memoriam Kurt Westergaard

Een eerbetoon aan de tekenaar van dé Mohammedcartoon

Een week geleden, op 14 juli, de dag waarop in 1789 de Bastille werd bestormd, overleed de Deense cartoonist Kurt Westergaard, sinds 2005 legendarisch omwille van zijn Mohammedcartoon die heel de islamwereld in rep en roer zette: de profeet met een aflopend lontje aan zijn tulband. De meeste persberichten over zijn dood tonen de bewuste cartoon niet. Net daarom wil ik het wél nog eens doen. Pro memorie.

De aanslagen van 11 september 2001 op het New-Yorkse World Trade Center deden de westerse wereld in een shocktoestand belanden, die de Mohammedcartoons doorbraken: de cartoonbom was het antwoord op de terreur van Al Qaida.

Oorspronkelijk verwekte de spotprent nochtans weinig deining, tot een paar Deense imams met de tekening rond gingen in het Midden-Oosten, onder meer Egypte en Saoedi-Arabië, en van daaruit een soort Jihad ontketenden tegen het goddeloze westen, de Deense staat, het bewuste blad en uiteraard de tekenaar zelf, die met zijn gezin moest onderduiken en 24/24 bewaakt werd. Tot in Pakistan schreeuwde men moord en brand, er werd een prijs op zijn hoofd gezet. Op nieuwjaarsavond van 2010 wist een gewapende Somaliër zich toegang te verschaffen tot zijn woonst maar de cartoonist kon zich met veel koelbloedigheid redden.

Bochtenwerk

De bewuste cartoon die de wereld rondging

Kurt Westergaard werd een icoon van de vrije meningsuiting, een lichtend voorbeeld voor andere satirische media, waaronder Charlie Hebdo dat de cartoons overnam. We weten ook welke prijs ze daarvoor betaalden.

Het grappige is, dat de man zichzelf helemaal geen heroïsche aspiraties toedichtte. Hij was leraar en directeur op een school voor gehandicapte kinderen, en kluste als tekenaar bij voor de Jyllans-Posten. Een brave, plichtsbewuste man, helemaal geen driftkikker of het type van een radicale provocateur, die de fameuze Mohammedcartoon had getekend omdat ze hem dat gevraagd hadden. Reconstrueert men de tijdlijn, dan blijkt dat de Deense krant in kwestie wel wat bochtenwerk ten beste gaf.

De Jyllands-Posten lanceerde de reeks als een stunt, nadat bleek dat een kinderboekenschrijver geen illustrator kon vinden voor zijn boek over de profeet. Maar al een jaar later, op 30 januari 2006, toen de heisa echt begon, publiceerde hoofdredacteur Carsten Juste een excuusbrief in het Deens, Engels en Arabisch, waarin wel de vrijheid van mening wordt verdedigd, doch tegelijk wordt betreurd dat de cartoons vele moslims hebben ‘gekrenkt’. Tja.

Een jaar later, toen de heisa echt begon, publiceerde hoofdredacteur Carsten Juste een excuusbrief in het Deens, Engels en Arabisch 

De bedoeling was vermoedelijk vooral om een Charlie-scenario te vermijden zoals zich dat in 2015 zou voltrekken, men kan erin komen. Anderzijds, cartoonisten aan het werk zetten om met de profeet te lachen, er de publicitaire vruchten van plukken, en dan je excuses aan de geviseerde groep aanbieden, ik weet het zo niet. Nadat Westergaard in 2010 dat bezoek kreeg van die terrorist die hem met een mes wou afmaken, stuurde diezelfde hoofdredacteur hem op verlof. Officieel om te bekomen, maar het gerucht ging dat een aantal andere redactieleden het niet zagen zitten om met de tekenaar verder geassocieerd te worden.

Toen dat verlof werd verlengd, had de cartoonist het wel begrepen en staakte zijn activiteiten bij die krant, om aquarellen te schilderen die overigens vlot van de hand gingen. Opmerkelijk: toen een aantal kranten in 2015 de Mohammedcartoon herpubliceerden als steun voor Charlie Hebdo na de aanslag, deed Jyllands-Posten dat niét. Naar eigen zeggen net uit vrees voor represailles. Bij het overlijden van Kurt Westergaard was deze krant er dan wel weer als de kippen bij om uit te bazuinen dat ‘met zijn dood de vrije meningsuiting niet mocht sterven’.

Westergaard was overigens helemaal niet gesteld op partijpolitieke recuperatie van welke kant dan ook, en kon het bijvoorbeeld niet smaken dat Geert Wilders zonder zijn toestemming de Mohammedcartoon voor zijn politieke communicatie gebruikte. Satire moet vrij kunnen zweven en boven/buiten strategische rekensommen staan.

Veel schoon volk

Cover van Charlie Hebdo, januari 2018

Er is dus het medium en zijn agenda, er is anderzijds de cartoonist en diens persoonlijke situatie. De woede van heel de moslimwereld tot in Pakistan, de prijs die op zijn hoofd werd gezet, het jarenlange leven onder bewaking, het is wel wat veel voor één man om dragen, ondanks de sympathiebetuigingen. Het is voor zijn kinderen een hoogst abnormaal leven, elke dag met een lijfwacht naar school moeten. Westergaards echtgenote moest haar baan als verzorgster in een kinderdagverblijf opgeven omdat de ouders de situatie onveilig vonden. Ook begrijpelijk. Maar dat brengt ons terug naar de essentie: een maatschappij die een tekenaar of columnist zo draconisch moet beveiligen, heeft een probleem. De man in kwestie wordt geïconiseerd, maar tegelijk is zijn isolement een waarschuwing en een ontmoediging voor collega’s. Wint de terreur dan toch?

Voor één cartoonist die nog ‘voluit’ gaat, zijn er tien die zich inhouden en aan de intimidatie toegeven.

Dezelfde bemerking kan men maken bij de steunmanifestaties en de grote uitspraken van politici en regeringsleiders. In 2015 was werkelijk iedereen Charlie, en puilde de steunbetoging van Parijs uit van schoon volk als Benjamin Netanyahu en de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov. Rusland dus, dat zijn dissidenten vergiftigt of naar de Goelag stuurt. Na de terreuraanslag in Nice anno 2016 noteerde men ook uitingen van ‘afschuw’ vanwege de Turkse president Erdogan, zelf niet bepaald een voorbeeld inzake persvrijheid, en vanwege Saudi-Arabië, het land dat twee jaar later een journalist in een ambassade lokte en in mootjes liet buiten smokkelen.

Dat bedoel ik met hypocrisie en misplaatst martelaarschap. Voor één cartoonist die nog ‘voluit’ gaat, zijn er tien die zich inhouden en aan de intimidatie toegeven. Die ene krijgt wel de status van held en martelaar, maar wij hebben geen martelaren of kamikazes nodig, dat is iets voor de islam zelf. Wat wij nodig hebben is een klimaat, een cultuur die humor en satire laat gedijen, die controverse veroorzaakt maar geen fatwa’s duldt of mannen die met messen door je huis lopen.

Tegen-mainstream

Betoging van Voorpost tegen islamisering, die nadien leidde tot een veroordeling

De geleidelijke opkomst van een maatschappij van zelfcensuur is een enorme bedreiging. De recente veroordeling van vier Voorpostleden omwille van een spandoek tegen de islamisering, toont aan dat het gerecht snel toegeeft aan de intimidatie. Daarom moet elke moslim of aanhanger van een totalitaire religie voor de keuze gesteld worden: ofwel expliciet de persvrijheid boven de godsdienstvrijheid aanvaarden, en het principe dat geloof een strikte privé-kwestie is, of ophoepelen. Zowel het onderwijs als de media dienen dit principe actief te promoten en mainstream te maken  -anders krijgen we weer martelaren à la Samuel Paty, de Franse leraar die werd afgemaakt omdat hij in de klas een Mohammedcartoon toonde. Alternatieve media moeten zich opstellen als vrijhavens voor het ‘parler vrai’ en zo een tegen-mainstream creëren. Ze moeten borg staan voor hun medewerkers en hen stimuleren, niet afremmen of kortwieken.

In feite zou zo’n cartoon dus moeten ‘gebanaliseerd’ worden, op T-shirts verschijnen, als sticker op boekentassen en weet ik veel

Dat de Mohammedcartoons wereldnieuws werden, is op zich dus onrustwekkend. Met de cultus van de verdoemde cartoonist/rebel ontstaat het gevaar dat men hem verabsoluteert als een uitzondering, niet als een te volgen voorbeeld. In feite zou zo’n cartoon dus moeten ‘gebanaliseerd’ worden, op T-shirts verschijnen, als sticker op boekentassen en weet ik veel, koffiekopjes en lampenkappen, rondgaan als een meme, zodat de aanhangers van deze godsdienst beseffen dat het zinloos is om die ene cartoonist als schietschijf te viseren.

Tevens moet men zich realiseren dat de journalistieke claim op persvrijheid niet hetzelfde is als de eis tot vrije meningsuiting voor elke burger. Want dat laatste is waar we echt moeten naar streven, de vrijheid van woord en beeld mag niet gedelegeerd worden naar het journalistiek establishment. Maar daar behoorde Kurt Westergaard ook niet toe. Hij was, zoals gezegd, een schooldirecteur die ook cartoons tekende. En dat vanzelfsprekend vond, en zei dat hij het opnieuw zou doen.

Laten we de man eren door zelf vrank en vrij door het leven te gaan. Heel normaal.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

De zondvloed trekt verder (maar waar kwam hij vandaan?)

De zondvloed is gepasseerd, het is te zeggen, die verdomde enorme waterzak die een week boven Wallonië en Noord-Duitsland leegliep, is eindelijk in beweging gekomen richting Oostenrijk. Bon débarras,

Nu pas wordt de ravage zichtbaar, waarbij het tragische en het komische elkaar afwisselen. Duizenden daklozen, op het moment van dit schrijven 31 doden in België, meer dan 100 in Duitsland, terwijl miljardair Marc Coucke op Twitter mokt over de schade die zijn Durbuy-vastgoedproject trof. Vlakbij lopen protocollaire ramptoeristen Filip van België, Alexander De Croo en Ursula von der Leyen elkaar voor de voeten, nietszeggende verklaringen debiterend over ‘groot drama’ en ‘medeleven’. Daar kopen mensen niets voor. 

Derdewereldland

Het beeld van quasi-verzuipende burgers die aan hun lot worden overgelaten, overheerst. Neen, dit is niet Bangladesh.

Niettemin is de solidariteit groot, al noteerde men in Verviers plunderingen waarvan we dit keer uit piëteit niet zullen gissen naar de herkomst van deze gratis shoppers. Belangrijk is de vaststelling dat we op dit soort rampen niet voorbereid zijn, dat de professionele noodhulp in gebreke bleef -met de stuurloze brandweerboot die drie passagiers verloor als onuitwisbaar beeld-, en dat de middelen gewoon te beperkt zijn. Jarenlange besparingen onder meer bij de Civiele Bescherming eisen hun tol.

Op de sociale media wordt geschamperd dat de zoekactie naar Jurgen Conings veel meer middelen kreeg en gecoördineerder verliep dan de hulpactie bij deze natuurramp. Ook waar. De brandweer deed wat ze kon, maar waar is het leger als je het nodig hebt? Elitetroepen, onze fameuze para’s die in Marche-les-Dames trainen en het terrein toch kennen? Het reddingsteam met helikopters van de basis Koksijde die we kennen van de TV-reeks Windkracht Tien? Nauwelijks gezien, terwijl er aan zee toch weinig te beleven viel.

De overheid moet in zo’n precaire situaties bewijzen waarom er een overheid is en waarom we belastingen betalen.

Bij de liefdadigheidsacties heb ik altijd een dubbel gevoel: het medeleven is oprecht, het Rode Kruis verricht goed werk, maar de overheid moet in zo’n precaire situaties bewijzen waarom er een overheid is en waarom we belastingen betalen. Namelijk om de burgers te beschermen, en niet alleen om ons te flitsen als we 5 km/u te snel rijden. België, maar ook het goed georganiseerde Duitsland, blijken in zo’n noodsituatie opeens derdewereldlanden.

Neen, minister Verlinden moet geen ontslag nemen, maar naast de pandemie heeft ze er een topprioriteit bij: het opstellen van degelijke en uitvoerbare rampenplannen bij watersnood, het investeren in materieel en personeel, en dan mag landsverdediging natuurlijk ook mee aan tafel zitten. Andermaal: als de overheid zo negatief gepercipieerd wordt, heeft dat misschien wel een oorzaak. Het gevoel van in de steek gelaten te worden primeert bij de interviews in Luik en omstreken. De calvarietocht om een schadevergoeding van de verzekering of van het rampenfonds te krijgen, volgt nog.

Vier vragen, vier antwoorden

Het broeikasgas, dat bijdraagt aan de opwarming van de atmosfeer, komt natuurlijk wel ergens vandaan.

Een ander paar mouwen is de kwetsbaarheid van de overstromingsgebieden. Dit keer bleken vooral de smalle riviervalleien echt flessenhalzen waarin het wassende water pijlsnel het alarmniveau oversteeg en de huizen binnendrong. Kan dit in Vlaanderen nog grotendeels opgelost worden met overstromingsgebieden/spaarbekkens, naast ontharding en een betere opvang/opslag van hemelwater in plaats van het in de riool te laten weglopen, in de Ardennen is dat iets ingewikkelder. Wallonië heeft een serieuze denkoefening voor de boeg.

Waar het schoentje echt wringt, is natuurlijk de oorzaak van deze weersverschijnselen. Waar komt zo’n zondvloed vandaan? Dan wordt het serieus en krommen de neuzen. Ongekende hittegolven in Canada, enorme bosbranden, afsmeltende poolkappen, dooiende permafrost, de wetenschappers zijn er eigenlijk al lang uit: dit is het gevolg van een klimaatsverandering. Ook al blijft dit voor menig amateur-meteoroloog op Facebook en Twitter een hoax, of erger, een leugen. En is er de lichtjes belachelijke kinderkruistocht van Greta Thunberg en andere Anuna’s die veel draagvlak teniet doet.

In zijn artikel over duurzaamheid heeft Paul Becue het heikele klimaatverhaal nog eens toegelicht: de tijd van ontkenning hebben we nu wel gehad. De kwestie laat zich in vier elementaire vragen samenvatten, waarop we eigenlijk het antwoord kennen:

1) Is er sprake van een globale klimaatopwarming? 2) Is dat te wijten aan menselijke activiteit? 3) Wat is de impact nu en vooral in de toekomst? 4) Wat kunnen we eraan doen?

Ontkennen dat de moderne mens hier een doorslaggevende rol in speelt, is in feite het licht van de zon ontkennen.

Het eerste gaat simpelweg over een statistische realiteit: ja, de gemiddelde temperaturen stijgen. Het tweede over een onontkoombare correlatie: sinds de aanvang van de industriële revolutie, pakweg 1800, hebben we door het gebruik van fossiele brandstoffen enorme massa’s CO2 de atmosfeer ingestuurd. Wat het fameuze broeikaseffect veroorzaakte, het langer vasthouden van zonnewarmte in de dampkring. Dit effect is niet lineair, de curve gaat steeds steiler. Het verschijnen van de auto vanaf 1900 en vanaf 1950 als massaproduct is een bijkomende factor. Ontkennen dat de moderne mens hier een doorslaggevende rol in speelt, is in feite het licht van de zon ontkennen.

De derde vraag, over de impact: ja, het leidt tot een verstoring van de normale meteorologische cycli: zoals de straalstroom die zich verlegt of zelfs stilvalt; of het fysische gegeven dat een warmere atmosfeer langer waterdamp vasthoudt, waardoor droogteperiodes afgewisseld worden met intense neerslag. Met als resultaat wat we nu in onze Waalse achtertuin hebben meegemaakt. En helaas, you ain’t seen nothing yet, bereid u voor op meer van dat.

De oplossing -althans de schade beperken-, vraag vier, is, behoudens een betere waterhuishouding, eigenlijk de logica zelve: stoppen met de CO2-uitstoot. Meteen ook veel gezonder voor het milieu. Daarover ging de klimaatconferentie van Parijs in 2015. Technisch is die transitie, de omschakeling naar een koolstofvrije economie, perfect mogelijk. Waarbij ook kernenergie weer in beeld komt. Politiek is het een ander paar mouwen, en het voorwerp van eindeloze palavers over wie wat moet doen. Zowel binnenlands tussen partijen, als Europees en internationaal. Het zal een bom duiten kosten, maar het is het waard, toch voor wie de overleving van het nageslacht een punt is. En de nieuwe economie moet ook mensen aan het werk zetten, jobs opleveren, nieuwe welvaart creëren in een gezondere leefomgeving.

Hysterisch irrationalisme

Een lezenswaardig boekje deze dagen

De kritiek dat dit geen verhaal mag zijn van een groenlinkse elite, arrogante stadsintellectuelen of tweeverdieners met een Tesla voor hun villa-met-zonnepanelen, is pertinent. Maar het achterlijke, en ik herhaal: achterlijke ontkenningsdenken, gecombineerd met de meest fantaisistische complottheorieën, staat een oplossing alleen maar in de weg en doet ons tijd verliezen. 

Het geleuter over een ‘klimaatkerk’ komt vooral van de rechterzijde, als zou de deep state haar greep willen versterken, eventueel zelfs gecombineerd met een wereldwijd VN-complot. Niet toevallig vinden we dezelfde denkpistes terug bij de antivaxxers en tegenstanders van covid-maatregelen. In feite vormen de rechtsdraaiende anti-vaxxers en klimaatontkenners het spiegelbeeld van het linkse woke-fanatisme, twee vormen van dezelfde domheid zoals expert Matthijs van Boxsel hem definieert: tunnelvisie, doorhollen en weigeren ergens lessen uit te trekken of iets bij te sturen, tot op het zelfdestructieve af. 

In feite vormen de rechtsdraaiende anti-vaxxers en klimaatontkenners het spiegelbeeld van het linkse woke-fanatisme

Deze vormen van hysterisch irrationalisme zijn helaas een kenmerk van deze tijd. Het internet zorgt voor een enorme versnelling van de onzin. Voeg daarbij het oprukkende religieuze fanatisme van de islam, en we hebben hier een ware cocktail van domheid en obscurantisme die dan ook nog eens besmettelijk blijkt.

Alleen ratio en gezond verstand, het omarmen van wetenschap, techniek en innovatie kunnen ons redden, kom niet af met de middeleeuwse dooddoener dat de mens geen vat heeft op het klimaat. Helaas is dat wel zo, we zijn meester van deze planeet, en wat we fout deden moeten we ook maar rechtzetten.

Het grootste obstakel is psycho-sociaal en mentaal. Het kost mensen blijkbaar moeite om een causale relatie te leggen tussen hun weggespoeld huis en een klimaatverstoring waar iets aan te doen is. Mensen willen ook niet onder ogen zien dat we in een transitieperiode leven. Dat is begrijpelijk, we leven maar één keer, en het gefoeter op dure elektrische auto’s waar je maar 300 km ver mee geraakt en dan vergeefs naar een laadpaal uitkijkt, ik kan erin komen. Maar terugkerend naar Luik, Spa en Pepinster, moeten we vooral de autofabrikanten tot wat haast aanporren, die veel te lang rond de oliekraan zijn blijven hangen. Het Europese kliekje van constructeurs nog meer dan de Aziatische. Dat is een verhaal op zich, ook interessant voor een rondje betere onderzoeksjournalistiek. 

Als het gezond verstand traditioneel vooral op rechts heerst, moet het nu inzien dat struisvogeltactieken niet helpen. Wel kordaat oplossingsgericht denken en handelen, de koe bij de horens vatten, geen Byzantijnse discussies. Benieuwd welke politicus aan die kant het eerst durft oversteken.

Is censuur nuttig voor de vrijheid van mening?

Reinaert leert de haas Cuwaert het credo (miniatuur uit het 13de eeuwse handschrift)

Hoe zou het nog zijn met Jeff Hoeyberghs, de man die nu anderhalf jaar geleden aan de Gentse Unief voor een KVHV-publiek de hilarische lezing ‘Onversneden’ gaf, en daarna in vervolging werd gesteld wegens seksistische uitspraken?

In februari nam ik zijn verdediging op in een Doorbraak-column, en wees erop dat een en ander zich niet toevallig afspeelde in de Vlaamse hoofdstad van de woke-ideologie, namelijk Gent. Hoeyberghs is tegen een goed georganiseerde poco-falanx aangelopen, maar dat schijnt hem alleen maar radicaler gemaakt te hebben.

Analyse van Jeff: ‘Ik denk dat Gent een dokter nodig heeft. Dit is een beerput geworden van gestoord extremisme. En we gaan er met z’n allen iets moeten aan doen, want ze verzeiken op die manier het leven’.

Dat klopt. Tegelijk stelt zich de vraag: wat als er geen haan naar die ‘lezing’ had gekraaid? Dan was er ook geen heisa en geen plezier aan het verhaal. In diezelfde column verwees ik ook naar de ‘viezentist’ Louis-Paul Boon en het gedicht van Jantje en de pruimen: als vader het plukken niet zou verbieden, zouden die pruimen ook niet zo smakelijk ogen. In mijn nieuw boek ‘Terug naar Malpertus’, over humor en satire, -meteen een vette knipoog naar het Vlaamse Reinaert-epos,- diep ik dat idee van de verboden vrucht wat verder uit. Is censuur nuttig voor de kwaliteit van de vrije mening?

Guerrilla

Laten we wel wezen, bij ons wordt niemand vooralsnog naar de Goelags gestuurd omwille van een mening. We leven niet in Rusland of Noord-Korea. Bij ons is de censuur omfloerst, verpakt als fatsoensmoraal (nu ook in woke-versie), functionerend als uitsluitingslogica en zwijgcultuur van de media.

Af en toe loopt iemand toch eens tegen de juridische lamp. Eerlijk: ik hoop dat deze repressieve tentakels van het systeem niet te snel verdwijnen. De verboden vrucht smaakt des te sterker en door het opzoeken van de grenzen wordt dit een subtiel spel van kat en muis. Het publiek observeert, commentarieert, kiest partij.

Ik heb de ‘lezing’ van Hoeyberghs ingeschat als een parodische act, een straf staaltje comedy, waarbij vergeleken optredens als die van Philippe Geubels slappe kost zijn. Effectief, in deze schaduwoorlog tussen macht en ‘parler vrai’ is humor het grootste wapen. Het is een subtiele guerrilla-tactiek, zelf amuseer ik er me kostelijk mee.

De moraal en de poco-censuur zijn altijd bloedserieus, het zijn restanten van een soort staatsgodsdienst. Net daarom zit de kracht en de uitstraling van de overtreder in de ironie, de dubbele bodems, de karikatuur. Het zijn de smaakmakers en verleiders die door de lachprikkel het publiek voor zich winnen. De nar kan er zich zelfs een tijdje achter verschuilen (‘het is ‘maar’ satire’), doch gelukkig trapt het systeem daar niet helemaal in, anders zouden Hoeyberghs en gelijkaardige snoodaards eindigen als TV-komieken of doorsnee-‘opiniemakers’.

Voor elke verboden spotprent is er een cartoonist die hem tóch tekent, al doen er 99 collega’s in hun broek: het gaat om die ene.

We moeten hier een belangrijke nuance aanbrengen in onze tirade tegen de betutteling en het deugdenken. Repressieve instituten als het UNIA, het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, de universiteit, de wokeness, heel de door de overheid aangestuurde linkse poco-ideologie, en uiteraard het gerecht zelf, hebben wel degelijk hun nut. Het werkt als een koppel van krachten: vrije mening lokt censuur uit, en censuur weerom de provocatie. Voor elke verboden spotprent is er een cartoonist die hem tóch tekent, al doen er 99 collega’s in hun broek: het gaat om die ene. En om die ene leraar die de cartoon tóch voor de klas toont. Zij zijn de survivors in de jungle. Waar ook lieden met een kalasjnikov rondlopen.

Ja, ik hou van Els Keytsman, Ignaas Devisch, Joël De Ceulaer en Kristof Calvo, heel het uitgestreken serieux van de pocomoraal. Ze worden, als we het goed spelen, de droogkomieken op de scène, de aangevers die de verboden grap nog grappiger maken. Hoe groter hun verontwaardiging, des te meer gewicht krijgt de dissidentie.

Allerlei hardnekkige Tourette-fenomenen zoals ‘tScheldt, Jef Hoeyberghs, Charlie Hebdo, of de Franse komiek Dieudonné Mbala Mbala, wijzen op een overlevingsmodus van de rebellerende taal net dankzij en tegen de politieke correctheid en haar institutionele verlengstukken. Neem deze beteugeling weg, en Jantje zal geen pruimen meer zien hangen. Strenge schoolregimes brengen stoute schrijvers voort, zie het geval Boon.

Natuurlijke selectie

Conclusie: als er geen wokes waren, geen opgeheven vingertjes, geen media die feiten wegmoffelen of figuren doodzwijgen, dan zaten we met een serieus probleem. We zouden dan in een toestand belanden van wat de filosoof Herbert Marcuse ‘repressieve tolerantie’ noemt, alles-mag-en-alles-kan, omdat niets er nog toe doet. Dat was bijna het geval in de sociale media, gelukkig hebben Facebook en Twitter de censuur heruitgevonden.

Zeker in die sociale media wordt er al te veel geëmmerd over ‘censuur’, er is teveel slachtoffergedrag en underdogpraat (‘help ik ben geblokkeerd!’), terwijl mijn devies is: wees slim en stout, overtreed of omzeil de censuur. Facebook en Twitter gedragen zich van langsom meer als een gedachtenpolitie, maar net daardoor moeten gebruikers slim en sluw worden.

Parodie is bijvoorbeeld een machtig instrument: in plaats van nog maar eens voor Zwarte Piet op te komen, word eens woker dan woke en lanceer de stelling dat witte toiletten, die overal ter wereld staan, moeten verbannen worden wegens kolonialistisch. Of witte tandpasta, of de zwarte asfalt die we aan flarden rijden. En ja, u moet het dan wel ménen. Dat schept verwarring bij de wokes zelf, en hilariteit aan de andere kant. De censors weten het dan even niet meer.

Facebook en Twitter gedragen zich van langsom meer als een gedachtenpolitie, maar net daardoor moeten gebruikers slim en sluw worden.

Het is zoals in de natuur: vijanden zijn onze grootste vrienden. Ze brengen een natuurlijke selectie teweeg, dwingen tot aanpassingsstrategieën en houden ons genetisch materiaal scherp. De censuurloze samenleving maakt ons week, zwak en dom. De sterksten en de slimsten zullen weerstaan. De klagende schapenmeute zal de repressie ondergaan, en dat is goed, want er wordt echt teveel gemekkerd op de sociale media door laffe, dikwijls anonieme onbenullen die vanachter hun pc niets te riskeren hebben.

De vrijheid is ons streefdoel en tegelijk de grootste valstrik, daarom hebben we tegenkrachten nodig die de horizon steeds doen opschuiven. Racisme en seksisme, antisemitisme, discriminatie en xenofobie, vormen de verbodstekens waarmee vrije geesten aan de slag kunnen. Koester deze obstakels. Oorlog is de vader van alle dingen, zei de Griekse wijsgeer Herakleitos al. Elke geslaagde grap is een klein schandaal. Onversneden, geen spijt, geen excuses.

Mocro Maffia: méér dan zomaar drugs

Namelijk een nieuwe fase in de islamisering, met gerichte straatexecuties

Na de aanslag op de Nederlandse misdaadjournalist Peter R. de Vries zijn alle ogen weer gericht op de Mocro Maffia, zijnde het crimineel netwerk met thuishaven Amsterdam, dat in handen is van lieden van Marokkaanse komaf en zich gespecialiseerd heeft in de drugshandel.

Spilfiguur is ontegensprekelijk Ridouan Taghi die momenteel in een streng beveiligde gevangenis vertoeft, in afwachting van zijn proces, maar ook van daaruit zijn zaken verder blijft beheren en vermoedelijk de opdracht gaf tot de liquidatie. De vermoedelijke dader, rapper Delano G., is trouwens familiaal gelinkt aan de rechterhand van Taghi, Jaouad W.

De islam en cannabis: een oud verhaal

Driekwart van de hasj die vorig jaar wereldwijd in beslag werd genomen, komt uit Marokko. 

Mooi zootje, waarbij af en toe nog steeds geluiden te beluisteren vallen die de groei en de bloei van dit milieu linken aan sociale achterstelling en kansarmoede. De waarheid is, dat de Marokkaanse subcultuur in Nederland en België zich op de drugshandel heeft toegelegd net omdat het een gesloten subcultuur is die, met de islam als achtergrond, een sterk ressentiment koestert tegen de Europese samenleving. De blingbling en de BMW’s lust men wel, maar niet het verhaal van diploma’s en hard werken dat eraan verbonden is.

De Mocro Maffia is begonnen als cannabistrafiek vanuit thuisland Marokko, tot er meer te verdienen bleek met cocaïne

Het is eerst en vooral interessant om vast te stellen dat de moslimcultuur door het alcoholverbod sterk op drugsgebruik is georiënteerd. In Marokko is de teelt van de softdrug cannabis (‘hasj’, ‘weed’, marihuana) als sinds de zevende eeuw -het moment dus waar de profeet Mohammed opduikt- in zwang. Vandaag tieren vooral in het Rifgebergte de plantages welig. De overheid laat oogluikend toe: met een geschatte opbrengst van 10 miljard euro per jaar neemt deze ‘industrietak’ zowat 10% van het BNP voor haar rekening.

De smokkel gebeurt vooral via de Straat van Gibraltar en Spanje. Eens de EU binnen, is er geen enkele controle meer. In Nederland wordt het gebruik ervan gedoogd via de zogenaamde coffee shops. De Mocro Maffia is begonnen als cannabistrafiek vanuit thuisland Marokko, tot er meer te verdienen bleek met cocaïne uit voornamelijk Columbia. De organisatie ging steeds driester te werk, bende-oorlogen werden schering en inslag. Complete stadwijken zijn helemaal onder de controle van deze netwerken, waarbij de Marokkaanse clanmentaliteit een niet te onderschatten cement is. In ‘Borgerokko maffia’ (2017) behandelde de overleden onderzoeksjournalist Raf Sauviller de Antwerpse tak van dit fenomeen.

Oorlogsstrategie

Ridouan Taghi kon pas eind 2019 worden gevat in Dubai.

Vandaag kunnen we niet meer spreken over normale criminaliteitsbestrijding. Zeker in Nederland is men in de fase beland van een open oorlog tussen het systeem en de Marokkaanse maffia die met enorme financiële middelen een compleet schaduwleger en een enorm wapenarsenaal ter beschikking heeft. Journalisten, magistraten, rechercheurs, politici, niemand is nog veilig in deze totaaloorlog. De intimidatie werkt: niet iedereen wil voor de goede zaak het loodje leggen.

We hebben hier dus, voor alle duidelijkheid, met terreur te maken. Het ondermijnen van de rechtstaat en deze vervangen door een zwijg- en beschermsysteem gebaseerd op chantage en liquidatie, is het einddoel. Na het klassieke terrorisme wordt hier een tweede wapen in de strijd geworpen, zeg maar de infanterie na de artillerie. Ondertussen moet Nederland zich beraden over een oorlogsstrategie waar de linkerzijde nog steeds zeer preuts tegenover staat.

Het ondermijnen van de rechtstaat en deze vervangen door een zwijg- en beschermsysteem gebaseerd op chantage en liquidatie, is het einddoel.

En dan zijn we weer bij het verhaal van de multiculturaliteit, het anti-discriminatieverhaal, de politiek-correcte logica die alle lieden met een zogenaamde ‘migratieachtergrond’ automatisch een slachtofferstatuut geeft. Nederland (en natuurlijk ook België) plukt nu de vruchten van dit decennia lange wegkijken, met dank aan de media. Ongeacht wie ze waren of wat ze deden, jonge allochtonen werden per definitie als slachtoffers van ongelijkheid beschouwd. Hun gebrek aan opleiding, diploma’s en kansen op de arbeidsmarkt werden dan even automatisch elementen van discriminatie, waarna hét stopwoord van het moment luidt: racisme.

Het is deze geïnstitutionaliseerde blindheid die heeft geleid tot de toestand van vandaag: een graduele uitbouw van gedoogbeleid, pampering, het ontstaan van no-go-zones, en vooral dus de schrik om hard op te treden en van racisme beschuldigd te worden. Vandaar loopt er een link naar de actuele woke-ideologie van ‘dekolonisering’ en vergeldingscultuur.

Van de straat naar de Jihad

De Italiaanse douane neemt voor 1 miljard drugs in beslag, geproduceerd in Syrië door IS (juni 2020)

Finaal wordt de oorlog van de Mocro Maffia dan zelfs -horresco referens- een bevrijdingsoorlog van de onderdrukten tegen de onderdrukker, onder het motto: ‘we pakken terug wat van ons is’. Deze vendetta-mentaliteit wordt er al vroeg ingelepeld, bij de kleine garnalen, de koeriers, de straatdealers: het systeem heeft hen misdeeld, en de grote betaaldag komt eraan. Groenlinks geeft hen de pap in de mond. Weerom kunnen religieuze motieven het revanchisme verder triggeren. Van de straat naar de Jihad, en terug. Overigens wordt een flink deel van het moslimterrorisme gefinancierd met drugshandel, en was de Islamitische Staat een notoire producent van de synthetische drug captagon.

Welke onderzoeker zou vandaag zijn/haar reputatie willen riskeren door nog maar te suggereren dat er een verband bestaat tussen islamcultuur en criminaliteit? 

Tot op vandaag kan men de sociologen, die deze drietrapsraket van revanchisme/criminaliteit/cultuuroorlog durven benoemen, op één hand tellen. Op de universiteiten is het onderwerp taboe. Afgezien van witte raven als de verguisde Marion van San, welke onderzoeker zou vandaag zijn/haar reputatie willen riskeren door nog maar te suggereren dat er een verband bestaat tussen islamcultuur en criminaliteit? Los van het voor iedereen vaststelbare feit dat onze gevangenissen vooral door vreemdelingen en mensen met een migratie-achtergrond worden bevolkt, waarbij de Marokkanen met stip bovenaan staan.

Het is evenmin politiek geoorloofd om het grotere plaatje te zien tussen de ontwrichtende kracht van deze criminele netwerken en het islamofascisme. De kwestie Ihsane Haouach, die heel merkwaardige dingen verkondigde over de rekkelijkheid van de democratische rechtstaat, -en dat nadien weer probeerde te ontkennen-, gaat niet over hoofddoeken maar over een sluipende islamisering met groenlinkse nuttige idioten als opstap. En neen, ze is misschien persoonlijk geen lid van de Moslimbroederschap (kan een vrouw dat wel?) en al zeker niet van de Mocromaffia.

Toch kunnen de alarmbellen, die vandaag alleen vanuit rechts klinken, beter ernstig genomen worden. Er zijn krachten die vanuit dezelfde wortels vertrekken en op een bepaald ogenblik elkaar zullen vinden. Als men onze samenleving de oorlog verklaart, moeten wij niet over het geslacht der engelen discussiëren. Hoe dat eindigde, weten we.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

‘Beste Johan, we rijken twee eredoctoraten uit, je komt toch ook?’

Neen Caroline, helaas, dank u

Caroline Pauwels, VUB-rector

Vandaag is het 11 juli, Vlaamse feestdag, en gisteren werden de eretekens al uitgedeeld door minister-president Jan Jambon aan Vlamingen ‘die zich bijzonder ingespannen hebben voor de samenleving’. Geen makkelijke keuze, want in deze bange tijden laat menig Vlaming zich van zijn beste kant zien. 

Strategische keuze

Minister-president Jan Jambon

Laat ik beginnen met Katrijn Clemer die het ereteken namens de Vlaamse vaccinatiecentra mocht in ontvangst nemen. Na het afzichtelijk geklungel van welzijnsminister Wouter Beke mocht het wat vooruitgaan, en hiermee feliciteert de Vlaamse overheid dus eigenlijk zichzelf. Maar goed, we staan vooraan in Europa, een verdiende pluim.

Evenmin discussie over de uitreiking aan Pfizer Belgium, ‘als exponent van Vlaanderen als toplocatie van een kennisgedreven en innovatieve biofarma-industrie’. CEO Karel Van De Sompel mocht het ereteken in ontvangst nemen. Nog niet zo lang geleden belde Jan Jambon naar Puurs voor wat extra vaccins, maar hij kreeg de CEO niet eens aan de lijn. Geen fabrieksverkoop op zondag bij deze Amerikaanse farmagigant, die enkel zaken doet met de EU. Maar, moet Jan gedacht hebben, net daarom moeten we de vriendschap dringend aanhalen. Een terechte strategische keuze in deze tijden, nu de derde prik eraan komt en het weer dringen wordt.

Nog niet zo lang geleden belde Jan Jambon naar Puurs voor wat extra vaccins, maar hij kreeg de CEO niet eens aan de lijn.

Over dan naar meesterkok Peter Goossens, uitbater van het driesterrenrestaurant Hof van Cleve. Reken bij een etentje op 350 euro per persoon, maar naar het schijnt krijgt u waar voor uw geld. Welke bijzondere inspanningen Goossens verder leverde voor de samenleving is me niet duidelijk, of het zou de deal moeten zijn die hij met het gerecht sloot in 2015 om een veroordeling wegens belastingontduiking te ontlopen. Ach, het was een zwaar jaar voor de horeca, al had ik de onderscheiding toch liever zien gaan naar Cafébaas Dirk van ’t Klein Verzet in Overijse/Terlanen.

Maar nu komen de echte zwaargewichten, die met vlag en wimpel aantonen waarom er geen 11 juli denkbaar is zonder dat Vlaams ereteken.

Betutteling

Gepensioneerd nieuwsanker Martine Tanghe zullen we ons inderdaad tot in de eeuwigheid herinneren omwille van ‘de stempel die ze op de Vlaamse televisiejournalistiek heeft gedrukt’. Maar dan in een ietwat andere zin dan de lofrede het bedoelt. Het toespreken van de kijker als was het een kleuter, in trage zinnen en op elk woord een nadruk, het werd symbool van de moraliserende betutteling die de openbare omroep tot op vandaag uitstraalt. De Vlaming moet politiek heropgevoed worden, en Martine verstond als geen ander de kunst om een en ander met mimiek en ogenknipperen te onderlijnen. Dat er geen enkele kunstenaar of performer in de prijzen viel, wordt hiermee ruimschoots gecompenseerd.

En zo komen we bij de kers op de Vlaamse 11-juli-taart, VUB-rector en communicatiewetenschapper Caroline Pauwels. Het boegbeeld van links-vrijzinnig Vlaanderen, maar helaas ook een toonbeeld van politieke correctheid, aan een universiteit waar de wokes en de cancel culture het meest voet aan de grond hebben gekregen.

De Vlaming moet politiek heropgevoed worden, en Martine verstond als geen ander de kunst om een en ander met mimiek en ogenknipperen te onderlijnen.

Ik probeer in het hoofd te kijken van Jan Jambon -dat doe ik wel eens meer-, maar helaas, het licht moet hier compleet uitgegaan zijn. Het probleem met Pauwels, behalve haar ondraaglijke intellectuele lichtheid -al is dat vandaag eerder een voordeel-, zit hem vooral in haar claim op ‘rebelsheid’ en ‘dwarsliggerij’. Altijd en overal presenteert Caroline zich als lichtend voorbeeld van het vrijdenken, waardoor ze de echte dwarsliggers in Vlaanderen uit beeld probeert te houden. Islamkenner/criticus Wim Van Rooy is typisch zo’n geval: iemand met echt haar op zijn tanden, maar voor mevrouw Pauwels niet behorend tot de nomenklatura van ‘kritische intellectuelen’ die ze op de unief onder haar hoede heeft, en die onder meer ook Theo Francken in 2017 hebben belet om er een lezing te geven.

Het vrije woord

In het VRT-herdenkingsprogramma rond Johan Anthierens, ‘Niemands Meester, Niemands Knecht’, mocht ze uiteraard ook niet ontbreken om de dwarsdenker te huldigen die zich ‘afzette tegen dat politiek correcte denken’. Terwijl Anthierens van Caroline Pauwels’ hypocrisie vermoedelijk geen spaander heel zou gelaten hebben, want zoals gezegd: de grootste vijanden van het vrije woord zijn diegenen die het als boegbeeld claimen en het versmallen tot een pensée unique van de kruisvaarders tegen het Vlaamse onfatsoen dat zich vooral langs rechts ophoopt.

Pauwels won dit jaar ook al de Arkprijs van het Vrije Woord, en dat is wel de best mogelijke onderscheiding voor het etaleren van de poco-weldenkendheid. Verbaast het u dat Anthierens deze Arkprijs, die al sinds 1951 bestaat, nooit won?

Of waarom u zich soms afvraagt waar de belabberde toestand van het Vlaamse onderwijs vandaan komt.

Niettemin is Caroline Pauwels van vele markten thuis, en is ze curator van het festival ‘Theater aan Zee’, in mijn geboortestad Oostende nog wel. Op haar beurt gaat ze daar ook prijzen en zelfs eredoctoraten uitreiken, maar ze slaagt er niet in om de uitnodiging foutloos af te leveren. Iedereen zondigt al eens tegen het Nederlands, dan zet je dat gewoon recht. Niet zo de VUB-rector, ondanks vriendelijke hints van ondergetekende als oud-student. Het moet zijn dat ze vlekkeloos Nederlands dus ook niet belangrijk vindt, of misschien zelfs discriminerend jegens anderen die onze taal verhaspelen. Het vrije woord, in de meest uitgebreide betekenis. Of waarom u zich soms afvraagt waar de belabberde toestand van het Vlaamse onderwijs vandaan komt.

Ziezo, we zijn rond. Vijf nieuwe ereburgers is de Vlaamse gouw rijk, met lange ij, op naar 21 juli waar tenminste adellijke titels te verdienen zijn. Die zijn naar ’t schijnt zelfs in promotie wegens einde serie. Nog een aangename komkommerweek gewenst.

Het cordon sanitaire dient alleen de francofoon-Belgische agenda

Bart De Wever zingt de Vlaamse Leeuw. 

N-VA-voorzitter Bart De Wever wil na de verkiezingen van 2024 met de PS een ‘ordentelijk scheidingsakkoord’ bedisselen. Samenwerking met het Vlaams Belang is anderzijds uitgesloten, ook als de twee samen een absolute meerderheid in Vlaanderen halen. Dat konden we vernemen via een interview afgelopen zaterdagochtend op Radio 1.

Het roept een enorm dèjà-vu gevoel op bij de gemiddelde Vlaamse kiezer. De boedelscheiding wordt door de N-VA in komkommertijd periodiek opgevoerd, om dan weer weggezet te worden als utopisch en irrealistisch. Het heeft de street credibility van de partij behoorlijk aangetast, de peilingcijfers spreken voor zich.

Koudwatervrees

Paul Magnette (PS): Zaken doen met de N-VA hangt voor hem primair af van de mate waarin de partij afstand blijft behouden van het Vlaams Belang

In feite zijn in dit verhaal twee feiten dominant: de existentiële angst van francofoon België om zonder Vlaanderen in het financieel bankroet terecht te komen, en anderzijds de hete adem van het Vlaams Belang die Bart De Wever in zijn nek voelt.

Beide krachten samen drijven de PS en de N-VA onweerstaanbaar naar elkaar toe. Een dynamiek die ook door Wouter Verschelden in zijn boek ‘De doodgravers van België’ uitvoerig wordt belicht. Het cordon sanitaire is uitgevonden door de Vlaamse linkerzijde (vooral de Groenen) om haar minderheidspositie te compenseren, en francofoon België heeft het geschenk in dank aanvaard. Vandaag zijn de Waalse socialisten de grootste fan van het cordon: hun plan sluit als een bus. Zij willen België samenhouden en vooral de sociale zekerheid niet splitsen. Zaken doen met de N-VA hangt voor hen primair af van de mate waarin de partij afstand blijft behouden van het Vlaams Belang.  

Dus laat De Wever geen gelegenheid voorbij gaan om het VB weg te zetten als ranzige partij waar geen zaken mee te doen vallen. Terloops wordt ze gecatalogeerd als ‘extreem links’ omdat ze het voor de kleine Vlaming opneemt en de verhoging van de minimumpensioenen aankaartte. Tenslotte wordt, in weerwil van N-VA-partijstatuut nr. 1, ook het separatisme verticaal geklasseerd als een irrealistisch ‘Catalaans scenario’. Het moet Magnette en C° als muziek in de oren klinken.

Vandaag zijn de Waalse socialisten de grootste fan van het cordon: hun plan sluit als een bus. 

De analyse van Jules Gheude in Doorbraak weerlegt dat Catalaans doemargument: Vlaanderen is, in tegenstelling tot Catalonië, geen ‘opstandige provincie’ maar economisch en demografisch dominant. Als de N-VA en het VB samen een absolute meerderheid halen, dan kan het Vlaamse Parlement perfect de onafhankelijkheid uitroepen en zal de EU daar akte van moeten nemen.

Een ‘scheidingsakkoord’ anderzijds met Paul Magnette zal nooit meer zijn dan de zoveelste staatshervorming, waarbij de Franstaligen tussen de punten en de komma’s allerlei waarborgen zullen afdwingen om financieel overeind te blijven. Daar zijn ze goed in, en het is ook bittere noodzaak want de kassen ogen abyssaal leeg ten zuiden van de taalgrens.

Dat weet De Wever ook, maar zijn anti-revolutionaire koudwatervrees en de obsessie om een economisch centrumrechts verhaal te schrijven binnen een reformversie van de Belgische constructie, blokkeren elke afscheidingspiste. Zijn viscerale afkeer van het Vlaams Belang, die wortelt in de implosie van de Volksunie anno 2001 -de partij die eveneens fout gokte op Belgicistische participatie-, doet hem in een taalgebruik belanden dat ronduit karikaturaal aandoet.

Neerwaartse spiraal

Met elk voorstel tot samenwerking oogst Tom Van Grieken meer bijval bij de N-VA-achterban zelf.

Net daardoor plaatst hij VB-voorzitter Tom Van Grieken in een comfortabele zetel: met elk voorstel tot samenwerking oogst Van Grieken meer bijval bij de N-VA-achterban zelf. Dat moet De Wever nog nerveuzer maken, met als resultaat nog meer cordontaal. Een neerwaartse spiraal die een intelligent man als hij allicht met enige gekweldheid moet beleven. Het is juist de verdeeldheid die de vijand sterker maakt, onder het motto divide et impera.

Bij Bart De Wever doorkruist op een bijna tragische manier de waarheid van de historicus de partijlogica. Volgens de partijlogica moet het Vlaams Belang als concurrent zoveel mogelijk gedemoniseerd worden. Maar historisch-politiek is er de onherroepelijke realiteit dat het momentum van de N-VA voorbij is.

Bij Bart De Wever doorkruist op een bijna tragische manier de waarheid van de historicus de partijlogica 

Dat situeerde zich in 2014 na een historische verkiezingsoverwinning, waarbij De Wever nog eens zijn beste Latijn boven haalde met de woorden ‘Vicit vim virtus’ (‘De moed heeft het geweld overwonnen’). Waarna de communautaire agenda voor vijf jaar in de diepvries ging en de Zweedse coalitie tot stand kwam. Zonder PS, maar met een MR die het spel hard speelde. Tot de N-VA uit de regering stapte. Sindsdien lijkt de partij de ideologische focus kwijt en dobbert ze op tactische routine, terwijl de vermaledijde ranzigaards torenhoog scoren in de peilingen. Met, jawel, een identitair-rechts anti-islamverhaal als speerpunt.

De patstelling kan alleen doorbroken worden als er in 2024 een V-alliantie tot stand komt, misschien zelfs als verkiezingskartel. Dan kan er écht ‘gepraat’ worden met francofoon België vanuit een machtspositie. Het Vlaams Belang wordt in Vlaanderen de grootste partij en zal uiteraard haar rechts-identitaire agenda willen verzilveren, dat is een democratische evidentie. De Wever kan dan nog wel het intellectuele leiderschap opeisen van deze historische alliantie, en als hij de principes laat primeren op de partijstrategie doet hij dat ook. Wie zou hem het eerste presidentschap van de Vlaamse republiek misgunnen? Benieuwd of de historicus deze ultieme afspraak met de geschiedenis eens niét rateert.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.