Er was eens een pastoor in Wemmel

Wemmel, Sint-Servaaskerk

Een kind verliezen is wat men zijn ergste vijand niet toewenst. Het is iets wat in de privé sfeer moet verwerkt worden, en verdraagt geen enkele emotionele uitbuiting, laat staan politieke recuperatie.

Daar lijkt het toch op, nu de Franstalige Brusselse krant La Capitale in zijn schreeuwerige stijl uitpakt met een ‘terrible drame’ van een Vlaamse priester in de faciliteitengemeente Wemmel, die zou ‘geweigerd hebben een kind te begraven omdat de ouders geen Nederlands spreken’. Dat is manifest onjuist, want er zijn twee kerken in Wemmel, eentje voor de Nederlandstalige eredienst en eentje voor de Franstalige. Het ware dus heel logisch dat men bij die laatste ging aankloppen, als men opteert voor een Franstalige mis. Maar blijkbaar wou iemand hier een rel veroorzaken op de kap van een overleden kind en treurende ouders.

Pacificatiewet

Eerst iets over die fameuze faciliteiten, door onbekwame en/of perfide politici in mekaar gebricoleerd om de nv België te laten overleven. Begin de jaren zestig, om precies te zijn 1 september 1963, werd de taalgrens definitief vastgelegd. Voeren kwam bij Limburg, Komen-Waasten en Moeskroen gingen naar Henegouwen. De adder onder het gras waren de faciliteiten, een regime dat in toen bijna puur Nederlandstalige gemeenten als Wemmel een uitzonderingsbehandeling voor Franstaligen waarborgde, wat als een magneet voor verdere verfransing zou werken. De Vlamingen hebben zich toen gewoon laten rollen, niet voor de laatste keer.

Via straffe staaltjes Franstalige onderhandelingstechniek en evenredig dom Vlaams underdoggedrag kwam in de praktijk de vastgelegde territorialiteit toch onder druk, want de gemeentebesturen deden gewoon hun zin.

In 1988 werden de faciliteiten ‘gebetonneerd’ in de grondwet. De zogenaamde Pacificatiewet behoort tot de betere reeks rotte compromissen die dit land rijk is: de Franstaligen verkregen het definitief karakter van de faciliteiten (dus niet als overgangsmaatregel, zoals de Vlaamse politici én media het in hun naïviteit geïnterpreteerd hadden), de Vlamingen kregen in ruil een tamelijk dubbelzinnige toegeving dat de burgemeester en schepenen wel de streektaal moesten machtig zijn, maar dat hun verkiezing ook een ‘onweerlegbaar vermoeden van taalkennis’ met zich meebracht.

Altijd maar weer pacificeren dus, we laten het graag gebeuren. Via straffe staaltjes Franstalige onderhandelingstechniek en evenredig dom Vlaams underdoggedrag kwam in de praktijk de vastgelegde territorialiteit toch onder druk, want de gemeentebesturen deden gewoon hun zin. Iets waar de fameuze omzendbrief Peeters uit 1997 vergeefs probeerde aan te verhelpen. Toenmalige VLD-voorzitter Karel de Gucht noemde die omzendbrief overigens een voorbeeld van pestgedrag¸ waarmee de voormalige Pest Voor Vlaanderen nogmaals de these bevestigde: de oorzaak van de verfransing in Vlaanderen ligt aan de Vlamingen zelf.

Begrafenispomp

Olivier Vandenhoute, zaakvoerder van Dignity Funeral Services 

Terug naar Wemmel anno 2022. Net naar aanleiding van het faciliteitenstelsel besliste het bisdom indertijd de taalwetten strikt toe te passen, en bestemde in Wemmel de hoofdkerk Sint-Servaas voor de Nederlandstalige eredienst, terwijl in de nabij gelegen Sint-Engelberthus de Franstalige inwoners aan hun trekken konden komen. Maar voor Olivier Vandenhoute, de zaakvoerder van Dignity Funeral Services waar de ouders van het overleden kind aanklopten, is dat blijkbaar niet genoeg.

La Capitale is de vaste spreekbuis van DéFI, het voormalige FDF, waar voorzitter François De Smet vorig jaar nog de inlijving van de Vlaamse rand bij Brussel bepleitte

Dignity Funeral Services is een begrafenisonderneming uit Sint Lambrechts-Woluwe, met een ééntalig francofone webstek. Het is Vandenhoute die de zaak aankaartte op zijn Facebookpagina. Hij leidt zijn post in als volgt:  ‘Ik ben begrafenispomp in de gemeente Wemmel. Faciliteitsgemeente van het Brussels Gewest’. Daarna volgt een jammerklacht over flamingant extremisme en het gebrek aan respect voor de ouders van een overleden kind.

De politieke kennis van begrafenispomp Vandenhoute lijkt tamelijk beperkt, gezien hij niet schijnt te weten dat Wemmel een Vlaamse faciliteitengemeente is en niet tot het Brussels gewest behoort. Hij is naar alle waarschijnlijkheid ook de man die La Capitale heeft getipt over het Scandale à Wemmel, met een harteloze Vlaamse pastoor in de hoofdrol ‘die een kind weigert te begraven’ (‘le curé refuse un enterrement car la famille est francophone’). Het medium is niet zomaar gekozen. La Capitale is de vaste spreekbuis van DéFI, het voormalige FDF, waarin voorzitter François De Smet vorig jaar nog de inlijving van de Vlaamse rand bij Brussel bepleitte, als er in 2024 weer een rondje staatshervorming, pardon, pacificatie op het menu staat.

Minderhedenverdrag

Ook Dirk Verhofstadt doet zijn duit in het zakje om de zaken op hun kop te zetten

De stukjes van de puzzel vallen samen: we bevinden ons weer in de Belgische krabbenmand en de hogere algebra van rabiate francofonen. Het zijn gore types als lijkenbidder Vandenhoute die de dood van een kind gebruiken om een communautaire rel uit te lokken waar er geen probleem is. Dat de ouders en het kind van Afrikaanse origine zijn, wettigt het vermoeden dat ze evenmin wisten hoe de vork aan de steel zat, en zich lieten gebruiken om een rondje francofoon victimisme ten beste te geven.

De faciliteiten moeten worden afgeschaft, omdat ze een bron zijn van dubbelzinnigheid en als middel dienen voor haatzaaierij.

Laten we duidelijk zijn: er is een vrijheid van religie en eredienst, en er is een vrijheid van taalgebruik in de privé sfeer. Als je de kans krijgt om als Franstalige in Vlaanderen vlakbij de deur in jouw taal een mis bij te wonen, doe dat dan en huldig de tolerantie van de gastgemeente, de regio of het land. Wemmel behoort tot de Vlaamse rand, en in Waver, hier vlak over de taalgrens, waar tal van Vlamingen wonen, hoor ik nooit iets over dat soort ‘persoonsgebonden’ eisen.

De faciliteiten moeten worden afgeschaft, omdat ze een bron zijn van dubbelzinnigheid en als middel dienen voor haatzaaierij. Zo mogelijk via een grondwetswijziging, en desnoods gewoon via een eenzijdig Vlaams decreet waarover het Grondwettelijk Hof nog jaren mag bakkeleien en Europa nog even lang met het (door Vlaanderen niet geratificeerde) Minderhedenverdrag mag zwaaien.

Meer wil ik over deze zaak, die op een ongelukkige en misplaatste manier in de media kwam, niet kwijt.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Olaf Scholz en zijn gasturbine: de meest aandoenlijke foto van het jaar

Moet er geen gas zijn? Jawohl, gas, ‘wir wollen viel Gas, roepen de Duitsers in koor, want de herfst nadert en Duitsland is, veel meer nog dan andere Europese landen, voor zijn energiebevoorrading aangewezen op leveringen van Gazprom via de verschillende oost-west-pijpleidingen.

Dat weet Vladimir Poetin natuurlijk ook, en dus worden die pijplijnen gebruikt als chantagemiddel: niet braaf, kraan dicht. De Duitsers weten niet goed hoe zich daartegen op te stellen. De gloednieuwe Nord Stream 2-leiding werd, bij wijze van protest, niet in gebruik gesteld, maar dat maakt de bevoorradingsproblemen natuurlijk alleen maar groter. In de bestaande Nord Stream 1 verminderden de Russen de levering eerst met 60 procent, daarna met 80 procent. Uit het eindstation in Berlijn komt dus wel nog een gasgeurtje, maar niet veel meer.

Officieel laat Gazprom weten dat een defecte turbine de oorzaak is. Deze werd ontkoppeld en naar de fabriek in Canada gestuurd voor nazicht. Maar de Russen zijn blijkbaar niet gehaast om hem terug te plaatsen zodat er weer volop gas via Nord Stream 1 kan gepompt worden. Momenteel staat het ding in Mühlheim an der Ruhr, waar Siemens (dat de Canadese fabriek ondertussen overnam) een vestiging heeft. Helemaal nagezien, op een stevig chassis, wachtend op transport dat er maar niet komt. Iets met importdocumenten zogezegd.

Na de sjeiks, de tsaar

En nu de titelfoto van deze column. Om enige ‘druk’ op Poetin en Gazprom uit te oefenen, poseert kanselier Olaf Scholz (SPD), wiens partij de meest enthousiaste Ruslandversteher telt,- waaronder Gerhard Schröder, ex-bondskanselier en boezemvriend van Poetin,- trots bij de SGT-A65, de turbine dus die vanuit Sint-Petersburg Russisch gas naar Berlijn moet pompen.

Het netwerk van gaspijplijnen blijken nu wurgtentakels die we zelf hebben laten woekeren, uit naïviteit en kortzichtigheid. 

Freude schöner Götterfunken! ‘Een duidelijk signaal richting Rusland’, juicht de pers. Een signaal? Ja, maar van wat? Vooral een oefening in zelfvernedering, lijkt me. Hoe ridicuul staat Scholz daar te gasturberen bij een hoop ijzer. Het is een surrealistisch beeld dat illustreert hoe belabberd slecht Europa zijn energiebevoorrading de voorbije decennia heeft georganiseerd en na de Arabische oliesjeiks een nieuwe tsaar de kraan liet bedienen. Het netwerk van gaspijplijnen blijken nu wurgtentakels die we zelf hebben laten woekeren, uit naïviteit en kortzichtigheid. 

De kernuitstap heeft die afhankelijkheid nog versterkt en Duitsland gedwongen om ook de zeer vervuilende bruinkoolcentrales maximaal in te zetten. De fameuze Energiewende streeft ernaar om tegen 2050 (nu is dat 2035 geworden) honderd procent van de energie uit hernieuwbare bronnen te halen. Hoe ze dat gaan doen, is niet duidelijk. Je kan wel het land vol met laadpalen zetten, maar je moet ook de stroom opwekken voor al die elektrische auto’s. In afwachting poseren we dus bij een turbine in het magazijn.

Waterstoftechnologie zou een belangrijke rol kunnen spelen. Maar dat zijn allemaal toekomstdromen waar je geen beleid op kunt bouwen. Iets wat bij de Groenen elders, ook in België, begint te dagen. De nucleaire bocht, waarbij het Franse Engie de Belgische staat en zijn Vivaldi-regering de arm gewoon omwrong, en in ruil voor het openhouden van twee kerncentrales de kosten voor de afvalberging en de latere ontmanteling aan de overheid zal doorrekenen, is de erfenis van een kwakkeltraject dat al in 1988 onder Martens VIII begon. Even het geheugen opfrissen.

Groene fata morgana’s

Tinne Van der Straeten (Groen), het laatste theelichtje voor het licht uitgaat

Het Belgische kroonjuweel Electrabel, toen in handen van de Sociéte Générale de Belgique, kwam met 55% van de aandelen onder controle van de Franse holding Compagnie financière de Suez. Het francofone establishment had daartoe efficiënt gelobbyd, en hield zowel de Italiaanse zakenman-fantast Carlo De Benedetti als de Vlaamse industrieel André Leysen buiten de debatten. De Fransen hadden toen al door dat de Belgen zich makkelijk lieten ringeloren.

In 2005 verpatste de regering Verhofstadt Electrabel volledig aan Suez, met dank aan de liberalisering van de energiemarkt. Alle winsten liepen vanaf dan netjes naar het moederhuis in Parijs. De ijdele hoop dat de vrije markt voor lage elektriciteitsprijzen zou zorgen, verdampte snel toen dit feitelijk monopolie de opeenvolgende regeringen gewoon zijn wil oplegde.

De groene illusie van de kernuitstap bleek een versneller voor de blauwe luchtbel van de vrije energiemarkt.

Ondertussen had de Belgische kernuitstap, in het regeerakkoord van 1999 met de Groenen aan tafel bedisseld, de positie van Suez alleen maar versterkt, naarmate bleek dat de transitie naar ‘duurzame energiebronnen’ nooit binnen de termijn zou gehaald worden. De groene illusie van de kernuitstap bleek een versneller voor de blauwe luchtbel van de vrije energiemarkt. Met als resultaat dus het akkoord dat het sluiten van Doel 4 en Tihange 3 met tien jaar uitstelt, helemaal onder de genoemde condities die Engie stelde, het vroegere Suez.

Broek af en billen bloot, de Europese machthebbers gedragen zich als bedelaars. Wat ons weer op die iconische foto van Olaf Scholz en de gasturbine brengt. Het schuldig verzuim van de overheid, door de groene fata morgana’s aangedreven, maakt die overheden vandaag belachelijk. In België doet ze een knieval voor een Frans overheidsbedrijf, in Duitsland staat een premier te poseren met een 19^de eeuw aandoend ijzeren gevaarte… dat niet geraakt waar het moet staan, omdat een nieuwe tsaar het gewoon niet wil.

Dikke Bertha

Vladimir Poetin en Gerhard Schröder in 2003

Men moet zich voorstellen wat de toekomstige generaties van die zielige spektakels zullen denken: het is de karikatuur voorbij. Dat de Duitsers iets met gas hadden in de tweede wereldoorlog, en het pijplijnproject vanuit Rusland een uitloper is van een Wiedergutmachungs-traditie, verhoogt zeker het vermakelijkheidsgehalte van deze Zwarte Komedie. De gelijkenis van de SGT-A65 met de superkanonnen die Hitler liet bouwen -ook pure propagandastunten- maakt het plaatje af. Maar toen rolde het resultaat nog uit de Krupp-fabrieken, nu moest het uit Canada komen. De Duitsers gaan er niet op vooruit.

Dat de Duitsers iets met gas hadden in de tweede wereldoorlog, en het pijplijnproject vanuit Rusland een uitloper is van een Wiedergutmachungs-traditie, verhoogt zeker het vermakelijkheidsgehalte van deze Zwarte Komedie.

Soit, de pathetische pose van Olaf Scholz met zijn dikke Bertha, die vergeefs wacht op haar reis naar Sint-Petersburg, toont hoe Europa een hapklare brok is voor Rusland en China. Poetin lacht zich een kriek en Xi grinnikt mee. De invasie van Taiwan staat voor de deur, het Aziatische Oekraïne, met dat verschil dat de Chinese strijdmacht nog wat anders is dan het wodkaleger dat Poetin op Kiev en omstreken afstuurde. Ook Nancy Pelosi dient in deze hulde betrokken, want iemand moet toch de kip spelen die het hanengevecht inleidt.

Maar we wijken af, tenzij we Jan Fabre nog even zouden parafraseren: geen seks, geen gas, de pijplijn tussen Rusland en Duitsland loopt, mocht u dat nog niet snappen, in de twee richtingen. Voor Bertha haar mondje mag zetten aan de Gazprom-uitlaat, om het excrement met een enorme versnelling westwaarts te spuwen, waarna de Duitsers het in hun ovens kunnen verbranden, moet kanselier Scholz zich eerst nog wat dieper bukken om de zeep op te rapen.

Een opeenstapeling van beeldspraak waar ik zelf van sta te kijken, maar Olaf is begonnen. En Vladimir maakt het af. Geef toe, de politieke show overtreft alle fantasie.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Apenpokken, homo’s en ‘stigmatiseren’? Zeg maar gewoon zoals het is

Brussel, Gay Pride 2022

Na het coronavirus, waarvan niemand weet welke verrassingen het nog in de mouw heeft tegen de komende herfst en winter, kregen we deze zomer een fijn tussengerecht op ons bord met het apenpokkenvirus. Zoals vele kwaadaardige virussen van Afrikaanse origine, en overgedragen via nauw lichamelijk contact. De symptomen zijn deels gelijkaardig als deze van covid (koorts, hoofdpijn, vermoeidheid) maar anderzijds ook de zeer karakteristieke puistjes en blaasjes met korstvorming, zoals bij andere pokken.

Vaccinatie is mogelijk, vooral het Deense Imvanex is effectief. Geneesmiddelen zijn er niet, isolatie en uitzieken is de boodschap. In een aantal gevallen echter treden er complicaties op, en kan de ziekte dodelijk zijn (sterftecijfer ca 1%), meer nog bij kinderen dan volwassenen. Dat is niet dramatisch, er sterven ook elk jaar mensen aan de griep.

Om die reden is geen paniek maar wel waakzaamheid geboden. Opmerkelijk daarbij is dat volgens de WHO 99% van de besmettingen plaats heeft bij mannen die seks hebben met meerdere andere mannen. Het is dus, statistisch gezien, een homokwaal, waarbij het gedrag als een determinerende factor moet worden gezien.

Roze driehoek

In dat opzicht is het bizar dat er vrijwel dadelijk werd geroepen dat vooral de homogemeenschap ‘niet mag worden gestigmatiseerd’. Alsof dat een groter probleem is dan de ziekte zelf. De WHO stuurde zelf zo’n dubbelzinnig signaal uit (‘Stigma en discriminatie kunnen even gevaarlijk zijn als een virus en een uitbraak aanwakkeren’).

De WHO situeert het virus en zijn superverspreiders eerst correct, en begeeft zich vervolgens op een hellend vlak van de politiek correcte zelfcensuur. Men wil zelfs de naam ‘apenpokken’ door een andere vervangen, want ‘beledigingen tegen culturele, sociale, nationale, regionale, beroeps- of etnische groepen moeten vermeden worden’, zo klinkt het. Hoezo? Een belediging voor de apen? Of voor homo’s die met apen zouden kunnen geassocieerd worden? Namen vervangen om problemen te verdoezelen, waar hebben we dat nog gehoord en gezien?

De WHO situeert het virus en zijn superverspreiders eerst correct, en begeeft zich vervolgens op een hellend vlak van de politiek correcte zelfcensuur.

Nu houdt het woord ‘stigmatiseren’ op zich een waardeoordeel in, als zouden mannelijke homo’s, door de dingen klaar en duidelijk te benoemen, een brandmerk krijgen, waarbij men graag naar de HIV-virus verwijst, en zelfs naar de roze driehoek onder de nazi’s en de heksenjachten uit de middeleeuwen. Dat is naast de kwestie. De wetenschap heeft ons leren dingen benoemen, oorzaken achterhalen en remedies uitdenken. Binnen die ratio past geen wolligheid of omzwachteld taalgebruik.

Laat dus de statistieken primeren op de ideologische premissen. Als mannelijke homo’s effectief seksueel shoppen (60% volgens een VUB-onderzoek, vermoedelijk nog een onderschatting), en het apenpokkenvirus vindt langs die weg de grootste verspreiding (wat de WHO zelf bevestigt), dan moet men vooral niet flauw doen om die mensen op hun verantwoordelijkheid te wijzen: ofwel geen seks, of zich beperken tot een vaste partner, ofwel zich laten vaccineren. Dat is niet ingewikkeld, al is het een onaangename boodschap die impact heeft op het privé-leven.

Dat was en is ook de reden waarom Rode Kruis Vlaanderen sinds de aids-epidemie niet te vinden is voor bloeddonatie van seksueel actieve homo’s. Het Grondwettelijk Hof oordeelde dat hier geen sprake is van discriminatie: niet de geaardheid maar het risicogedrag is bepalend. Een logica waar vooral groenlinks probeert onderuit te komen. Moreel bedenkelijk.

Slachtoffergedrag

Brussel, homobar ‘Le Baroque’: promiscuïteit is de regel in het milieu

Door voortdurend te benadrukken dat een groep niet mag ‘gestigmatiseerd’ worden, is de ontkenningsreflex in die groep net veel groter, wat zelfs kan leiden tot agressief victimisme, zoals bij andere zogenaamd gediscrimineerde groepen (bv. allochtonen). De media moedigen die attitude aan, en ideologiseren nodeloos het probleem door er de diversiteitskwestie, het anti-discriminatiespook en de door de overheid gepromote regenboogdoctrine bij te sleuren.

Responsabiliseren is het tegenmotto: de groep wijzen op haar sociale verantwoordelijkheid, vaccinatie sterk aanraden en misschien zelfs een vaccinatiebewijs verplicht maken op bepaalde risicoplekken zoals homobars, sauna’s, festivals

De vrijheid/blijheid-ideologie van de sixties, die in de 21^ste eeuw een renaissance kreeg met de diversiteitscultus (Lgbtqia+), situeert zich in een utopisch-hedonische wereld zoals de hippies die beleefden, en waarin bijvoorbeeld ook pedofilie een plaats kreeg. Strikt genomen is pedofilie ook een aspect van seksuele diversiteit, zoals professor Etienne Vermeersch in tempore non suspecto nog betoogde, maar we zijn er ondertussen achter gekomen dat deze mensen met hun geaardheid kinderlevens kapot maken. Dus worden ze, jawel, ‘gestigmatiseerd’.

Het aanmoedigen van slachtoffergedrag, waarbij de mannelijke homo’s zich veeleer als dupe van de situatie zien (‘homofobie’), dan als de oorzaak, leidt tot een vergroting van het probleem en een verdere verspreiding van het virus. Responsabiliseren is het tegenmotto: de groep wijzen op haar sociale verantwoordelijkheid, vaccinatie sterk aanraden en misschien zelfs een vaccinatiebewijs verplicht maken op bepaalde risicoplekken zoals homobars, sauna’s, festivals. Is dat ‘discriminerend’? Dan is het maar zo. Er zijn meer verontrustende maatregelen gepasseerd in de covidperiode, toen was ‘stigmatiseren’ van een bepaalde groep helemaal geen probleem.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Alle wegen leiden naar Tomorrowland

Politici en royals hebben een fijne neus voor domheid in stijl

‘Prinses Delphine van Saksen-Coburg werd zaterdag samen met haar echtgenoot Jim O’Hare gespot in de backstage op de Schorre in Boom. Ze had al veel over het festival gehoord en toonde zich erg onder de indruk’, lees ik in het Nieuwsblad. Delphine is niet de eerste royal die het dj-festival in Boom met een bezoek vereert. In 2017 werden ook Filip en Mathilde er gesignaleerd, naast zowat de voltallige Michel-regering.

Politici en royals hebben nu eenmaal een fijne neus voor goed geregisseerde oefeningen in domheid. Is het voetbal besmet door hooliganisme en bananen op het veld, in de Schorre heerst er alleen uitzinnige blijheid: allen daarheen. In 2013 trakteerde de tabaksgigant Japan Tobacco International een rist politici, waaronder Kristof Calvo en Zuhal Demir, op gratis inkomkaarten. Van groenen tot Vlaams-nationalisten, broederlijk/zusterlijk verenigd in de dance-euforie. Oeps.

Jetset

Ook Kristof Calvo was al op Tomorrowland, dankzij de tabakslobby

Dat de Coburgs zich graag profileren op plekken waar hun onderdanen zich van hun vrolijkste en onbenulligste kant laten zien, is begrijpelijk. Heel het koningshuis is een podium, bevolkt door aristocratische plaatjesdraaiers die ons wijsmaken dat ze de ruggengraat van de democratie en de rechtstaat vormen. Politici moeten echter opletten als ze in deze hoogmis van de verdwazing hun opwachting maken.

Het festival is een paar weekends per jaar een model van het kosmopolitische, multiculturele België zoals de linksdraaiende upperclass denkt dat het bestaat.

Want dat is Tomorrowland, het goudhaantje van de gebroeders Manu en Michiel Beers, die vorig jaar nog 1,8 miljoen euro belastinggeld van de Vlaamse regering cadeau kregen. Alles is er duur, om te beginnen de tickets, maar dat heeft een omgekeerd effect want na nog geen uur is de onlineverkoop voor een weekend ten einde. Het is dan ook geen rendez-vous plek voor muziekfreaks zoals het modale popfestival. Neen, het festival is een jetsetgebeuren voor rijkeluiskinderen die probleemloos van de andere kant van de wereld komen aangevlogen, en uiteraard met gemak ook een paar duizend euro daarvoor kunnen ophoesten. De Vlamingen staan in de rij en willen hun bloot achterwerk laten zien om er bij te kunnen horen.

Alle wegen leiden dus naar Tomorrowland. Het festival is een paar weekends per jaar een model van het kosmopolitische, multiculturele België zoals de linksdraaiende upperclass denkt dat het bestaat. Dat het festival met zijn bezoekers tot uit Korea, soms aangevlogen in privé jets, een voetafdruk heeft om U tegen te zeggen, is even naast de kwestie.

Escapisme

Dàt is de echte reden waarom het politieke establishment en de Lakense clan er zo op geilen: het decibelbombardement heeft een hypnotisch effect en zet de frontale hersenlobben, verantwoordelijk voor rationeel denken, even op hold. Duizenden opgezweepte jonkies die allemaal uit de bol gaan, al dan niet dankzij de drugs die op het festival ruim gedistribueerd worden, dat is gewoon een droom voor al wie een afkeer heeft van teveel kritische massa. Verzuring, mestkevers, vervreemding, ongenoegen, het bestaat allemaal niet in dit euforische Walhalla met zijn bordhouten flashy decor en zijn lichtshow die door een bataljon dieselgeneratoren wordt in gang gehouden.

Lawaai-overlast? Verkeersinfarct en en rond De Schorre? Er zijn nu eenmaal altijd Vlamingen die contrarie moeten zijn en hun nachtrust opeisen in plaats van thuis mee te huppelen op de boembas die tot 20 km ver de ramen doet trillen. Het natuurgebied De Schorre is in die periode niet toegankelijk voor normale bezoekers, en wat het decibelbombardement voor de lokale fauna betekent, ik zie daar nooit studies over, ook tabaklobbyist Kristof Calvo wil er zich niet mee moeien.

Verzuring, mestkevers, vervreemding, ongenoegen, het bestaat allemaal niet in dit euforische Walhalla met zijn bordhouten flashy decor en zijn lichtshow die door een bataljon dieselgeneratoren wordt in gang gehouden.

Elk jaar probeert de wijkraad van De Schorre in Boom dat overlastprobleem aan te kaarten, maar hun acties blijven in de media onderbelicht, ze worden als zeurpieten en pretbedervers beschouwd. Elk jaar ook organiseert Tomorrowland een kijkdag voor de omwonenden, die het terrein als grazende schapen dan eens mogen besnuffelen: dat komt wél uitvoerig in de pers. De camera’s van de Vlaamse zenders zijn er aanwezig, alleen enthousiaste omwonenden komen voor de micro, de PR-afdeling van het festival weet van wanten.

Ok boomer, I rest my case, er moet iemand de achterkant van de façade besnuffelen. Als vliegen op een stront voelen demagogen zich aangetrokken tot verbindingsrijke spektakels met veel lawaai. Zoals ik weinig opheb met Zangfeesten allerhande, ruikt ook dit discofestival naar escapisme, afstomping en massahysterie, met dat verschil dat men er veel dieper voor in de buidel moet tasten. Grote menigtes die zich verbonden voelen in een goed geregisseerd mega-evenement, daarvan wisten Hitler en Goebbels al de impact naar waarde te schatten. Oeps, de wet van Godwin doemt op, tijd om deze oefening in pretbederf af te blazen.

Daarvan gesproken, toch nog een filmtip: Una giornata particolare (Ettore Scola, 1977)

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Veggiegate, of het schandaal van de Gentse (niet-)worst

Ooit gaf ik een familiefeestje waarin ik een buffet met zelfgemaakte gerechten aanbood. Daaronder één ‘mol’: kip curry van de Aldi, in diepvries verkrijgbaar aan 2.29 euro. Gewoon de zak omdraaien in een pot en opwarmen, duurt vijf minuten. Het was een enorm succes. Iedereen prees mijn kookkunsten, iemand vroeg zelfs het recept.

Ook met drank deed ik het al -en nu komt mijn geloofwaardigheid op toekomstige familiebijeenkomsten in het gedrang-: goedkope rode wijn uit een karton in flessen overgieten waar ooit dure bordeaux in had gezeten. Zelfs de ‘kenners’ prezen al nippend en gorgelend de chateau. Wat leert ons dat? Dat smaak vooral berust op perceptie en illusie.

Zonder twijfel gaat het in bovenstaande gevallen om bedrog, maar ook om een experiment, en zelfs om een grap. Zo zag ik het toch, iedereen van de gasten loopt nog gezond en wel rond, en zonder staart. De morele kant van de zaak is iets voor professoren ethiek, Ignaas Devisch bijvoorbeeld, die altijd in De Afspraak mag opdraven als de Vlaming in gewetensnood zou kunnen verkeren.

Wurstpolizei

Bram Van Braeckevelt (Groen), het brein achter de 50% veggie-regel

Bedrog, experiment en grap: die drie dimensies ontdekte ik ook in het schandaal van de voorbije Gentse Feesten, wat zeg ik, dé ontmaskerde leugen van deze eeuw, Veggiegate genaamd. Twee kleine Vlaamse zelfstandigen, de trots van ons economisch weefsel, wilden op die feesten een worst- en hamburgerkraam neerpoten aan de Korenmarkt, maar botsten op een stedelijke oekaze dat daar alleen vegetarische kost mag aangeboden worden.

Nu is het een grote flater om zo’n belangrijk departement als Feestelijkheden aan een groene keizer-koster over te laten. Dat vraagt om problemen.

Dat was een idee van schepen van feestelijkheden Bram Van Braeckevelt, die op die manier de vleesetende Vlaming met zachte hand naar de nepworst wil begeleiden. Nu is het een grote flater om zo’n belangrijk departement als Feestelijkheden aan een groene keizer-koster over te laten. Dat vraagt om problemen. Groenen zijn per definitie immers adepten van een vreugdeloze samenleving, waarin elke vorm van plezier, losbandigheid, vertier -en dus meteen ook elke grap- wordt gewogen volgens de ecologische voetafdruk. Bij roden, blauwen en tsjeven is politieke correctheid een tic, bij de groenen is het de essentie van hun ideologie.

Van Braeckevelt wilde daarbij niets aan het toeval of de keuzevrijheid van de uitbaters overlaten, en besliste om 50% van de eetkramen veggie te maken. En zo komen we weer uit bij Caroline en Philippe Lainez, die normaal doodgewone worsten van Boma Industries verkopen maar aan de Korenmarkt op een njet botsten. Helemaal in de Vlaamse traditie besloten ze dan maar om in hun klassiek Oktoberfest-kraam vleesloze vleeswaren aan te bieden, overeenkomstig de instructies van de Gentse Wurstpolizei. Ze zochten, proefden, en kwamen uit bij Beyond Meat, Amerikaanse nepworsten en fakeburgers die, zo bleek achteraf, worden aangeprezen door onder meer door grootheden als Kim Kardashian en Romelu Lukaku, de armlastige voetballer die altijd op zoek is naar bijverdiensten.

Uilenspiegelprijs

Tot daar de foorkramerstruc. Ook echt Vlaams is de manier hoe ze de morele plicht -en zelfs de wettelijke bepaling- omzeilden dat de vleesloosheid van de worsten dient geafficheerd te worden: het werd mondeling meegedeeld als de rij niet te lang was. Geef toe, als staaltje van gezonde flexibiliteit, ondernemerscreativiteit en plantrekkerij kan dit tellen, op een plek waar de groenblauwe regeldrift het stadhuis heeft ingepalmd.

Op een volksfeest mag er al eens gelachen worden, en moet dit groot schandaal herleid worden tot het ontbreken van een waarschuwingsbord. Een grap leg je nu eenmaal niet uit.

Dat de lobby van de vleesindustrie op haar achterste poten staat, begrijp ik perfect. Dat het nepvlees unaniem als lekker werd bevonden, is te danken aan de research van de kraamuitbaters, chapeau. Dat dit lekkers puur uit additieven bestaat en geen gram voedzame bestanddelen bevat, weten we nu ook weer. Maar geef toe: wie gaat er nu worst aan een kraam kopen omdat het gezond is? Inderdaad: alleen Bram Van Braeckevelt.

Als advocatus diaboli pleit ik Caroline en Philippe Lainez dan ook vrij van enig crimineel opzet. Op een volksfeest mag er al eens gelachen worden, en moet dit groot schandaal herleid worden tot het ontbreken van een waarschuwingsbord. Een grap leg je nu eenmaal niet uit.

Stop dus de komkommerkwel rond dit bagatel. Hopelijk leidt dit niet tot petities, burgermanifesten en worstopstanden. De twee uitbaters verdienen een Uilenspiegelprijs, en mensen die bij mij van een buffet komen proeven wezen gewaarschuwd: in sommige achtertuinen is het altijd een beetje 1 april.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Rechtzetting: een eerdere versie van deze blogtekst bevatte een foto met het verkeerde worstenkraam, dat hier niets mee te maken heeft. Bovenaan nu de juiste foto.

Het typetje van Xavier Waterslaeghers is onduldbaar in deze tijden

Xavier Waterslaeghers (Johny Voners) in ‘Operatie Parkiet’

Probeer het u concreet voor te stellen: er zijn dus personen die alle 273 afleveringen van de VRT-serie De Kampioenen hebben uitgekeken om ze te checken op politiek incorrecte verhaallijnen of niet zo kosjere uitspraken. Dat is 180 uur kijken naar de grollen en luimen van Balthasar Boma, Xavier Waterslaeghers, Pascale, Carmen, Doortje, en andere personages die tussen ettelijke dagschotels in een flinterdunne plot vullen met in tussentaal gedebiteerde Vlaamse tooghumor. Dit laatste letterlijk te nemen.

Men kan deze mensen van de programmacharterraad -want zo heet die controlecommissie- niet genoeg vergoeden: hun inspanning is vergelijkbaar met deze van rechercheurs van de zedenpolitie die heel de dag kinderporno bekijken op zoek naar hints in het decor die tot aanhouding kunnen leiden. Zoals bekend worden deze onderzoekers permanent psychisch begeleid om te beletten dat ze ontwricht zouden geraken, zelf aan schoolpoorten zouden gesignaleerd worden.

Achttien afleveringen zijn er uiteindelijk geschrapt. Niet geknipt of van waarschuwende onderschriften voorzien, maar gewoon geschrapt, niet meer te bekijken. In de meeste gevallen was er een zwarte medemens bij betrokken en viel het n*-woordje. Al ging het hier en daar ook om een acteur die ondertussen is veroordeeld wegens bezit van… kinderporno. Geen bewijs van goed gedrag en zeden, geen TV-herhaling.

Foute stereotypen

Het wordt tijd dat Unizo zich met deze karikatuur van het Vlaamse ondernemerschap bemoeit…

Achttien op 273, dat valt uiteindelijk nog mee. Want heel dit format is zo fout als wat, met typetjes die stuk voor stuk karikaturale uitvergrotingen zijn van la condition humaine: alle vrouwen zijn seuten, vampen of kletswijven, alle mannen zijn sullen, macho’s of schlemielen. Zelfs de hondjes zijn ridicule fifi’s met een strik rond de staart. Foute stereotypen dus. Dat het programma onderhuids aanspoort tot corruptie in de voetbalsport, tot daaraan toe. Maar dat ondernemersorganisatie Unizo nog nooit gestruikeld is over de hilarische figuur van Balthasar Boma, fabrikant van oneetbare worsten en een blamage voor het Vlaamse ondernemerschap, snap ik werkelijk niet.

De Kampioenen zijn zo ‘fout’ dat men heel de serie beter geruisloos in de archieven dumpt, met een rode stempel erop. Tenzij men snapt dat dit humor is.

Of wat te denken van sergeant Xavier Waterslaeghers -vertolkt door de diepbetreurde Johny Voners- die onder de sloef ligt, zich aan één stuk bezuipt, nog nooit in de buurt van enig wapen is gesignaleerd, en in zijn vrije tijd als keeper alle ballen doorlaat: past dit wel in een tijd dat de Russen in onze achtertuin lelijk huishouden? Wat voor een boodschap is dit vandaag, en waarom laat Ludivine Dedonder deze stuitende aansporing tot defaitisme passeren, en dat in een tijd dat Russia Today gewoon uit de ether werd gehaald door een alerte mediaminister?

Om maar te zeggen: De Kampioenen zijn zo ‘fout’ dat men heel de serie beter geruisloos in de archieven dumpt, met een rode stempel erop. Tenzij men snapt dat dit humor is. H-u-m-o-r. Niet direct de meest verfijnde vorm ervan, geen subtiele satire, maar toch: humor, volkshumor, kolder. En jawel, in de jaren ’90 kon er meer dan vandaag, op zich een betekenisvol en niet bepaald geruststellend gegeven.

De verontwaardiging van John Cleese

‘Don’t mention the war…’

De Britse komiek John Cleese tilt zwaar aan de doorgeslagen politieke correctheid van na de millenniumwende, die nu als wokeness is herboren en de allures krijgt van een Maoïstische afrekeningscultuur. Binnen de BBC, in vervlogen tijden een icoon van kwaliteitstelevisie, werd ook Fawlty Towers, ‘het beste humoristische programma ooit’, door een Commissie besnuffeld, het bleef bij waarschuwende onderschriften. Maar dat een overheidszender, gefinancierd met belastinggeld, de toon aangeeft in de nieuwe censuurgolf, is veelbetekenend.

Als commissies en allerlei waakhondinstanties zich gaan moeien met het bestaansrecht van een mop, zaagt een democratie de poten vanonder haar eigen stoel.

Daartoe is een hoop volk aan het werk. Binnen de VRT is er dus die geheimzinnige Programmacharterraad – waarvan de VRT de samenstelling niet wil bekendmaken- die waakt over de toepassing van het programmacharter, ‘een set van ethische en redactionele standaarden, die gebaseerd zijn op interne en externe ervaring en expertise.’ Deze raad wordt bijgestaan door een adviseur programma-ethiek, -dat is voormalig taaladviseur Ruud Hendrickx.- De nieuwsdienst heeft nog eens een aparte deontologische kamer, waarvan ombudsman Tim Pauwels het publieke gezicht is, om alle boze briefschrijvers af te schepen.

Al deze raden, commissies en adviseurs kijken de eigen creativiteit op de vingers, ‘screenen’ het geproduceerde materiaal, reviseren oud materiaal, en toetsen elk woord of beeld af aan een politiek correcte code, gericht op het afbakenen van grenzen. Inzake humor is dat een contradictie, want goede humor zoekt altijd de grens op, en satire gaat er soms over. Wat ons weer bij de verontwaardiging van John Cleese brengt: als commissies en allerlei waakhondinstanties zich gaan moeien met het bestaansrecht van een mop, zaagt een democratie de poten vanonder haar eigen stoel.

Kafkaïtis

De VRT is als instituut bijzonder kwetsbaar voor deze vormen van Kafkaitis. Als overheidsinstelling herbergt ze mensen met een ambtenarenstatuut die regeltjes moeten volgen, maar ze tegelijk ook opstellen, en het publiek beschouwen als een voorwerp van bevoogding. Iets dat ook moet gereguleerd en geadministreerd worden. Die reflex zit tot diep in de journalistieke klasse. De filosoof Max Weber (1864-1920) heeft daar behartenswaardige dingen over geschreven: het systeem heeft de neiging om te reguleren, gewoon omdat het zo de beste overlevingskansen heeft. Via allerlei protocollen en charters is er, naast de eigenlijke wetgeving, een wildgroei van regels die mensen in het gareel moeten doen lopen.

Terwijl men niet eens een recreatiedomein recreatief kan houden en de politiek op alle vlakken faalt, grijpt de controle op taal en gedrag om zich heen.

Bij de publieke omroep gebeurt dat onder het mom van objectiviteit, moreel fatsoen en goede smaak. De censuurambtenarij die opdoemt, via commissies en raden, is gewoon het verlengstuk van de overheidsbureaucratie. Deze mensen komen samen, discussiëren, stemmen, oordelen, veroordelen, en worden daar ook voor betaald. Ze voelen zich belangrijk, wat toch de voorwaarde is voor een geslaagd leven.

Het systeem doet het dus goed, de ambtenarij floreert, maar het produceert geen gram collectief welzijn. Terwijl men niet eens een recreatiedomein recreatief kan houden en de politiek op alle vlakken faalt, grijpt de controle op taal en gedrag om zich heen. De regels moeten er zijn, niet om de samenleving te laten functioneren, maar om de bureaucratie zelf een bestaansreden te geven.

Nieuwe narren

Politieke correctheid is het ideale middel om die regelneverij een moreel blazoen te geven, en een hoop lieden een job plus existentiële voldoening te verschaffen. De ban van het n*-woordje heeft geen andere functie. Als het dat niet was, was het iets anders, en er zullen steeds weer nieuwe taboes opduiken. Dat de openbare omroep de commerciële zenders niet beconcurreert met kwaliteit maar met bedompte zelfcensuur, heeft gewoon te maken met haar DNA van staatsomroep. Het verschil met dictaturen en schijndemocratieën is maar relatief.

Om eens goed te kunnen lachen, daarvoor hebben we zelfs geen Kampioenen meer nodig, we zien ze elke dag in de politieke actualiteit.

Rest dan nog de politiek. Ooit was de administratie het uitvoerend orgaan van de uitvoerende macht, nu is ze een, -wat zeg ik,- dé macht op zich geworden. Humor past als vloeibaar discours helemaal niet in de algehele bureaucratisering van de samenleving. Politici lopen verloren in hun eigen protserige retoriek, draaien hun kar, zemelen maar wat -zie de kernsaga-, en zijn eigenlijk de nieuwe narren. Om eens goed te kunnen lachen, daarvoor hebben we zelfs geen Kampioenen meer nodig, we zien ze elke dag in de politieke actualiteit.

Het vervangen van humor en satire, als subversieve expressievormen, door het circus van de machteloze machthebbers zelf, is dé clou van wat we de cacistocratie gaan noemen, het uitdijende imperium van de dwazen. U hebt het al begrepen: een nieuw boek is in de maak.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

In elke living (minstens) een buffetpiano, een kust om van te kotsen

Beschouwingen over de Vlaamse volksaard

In deze zomerreeks, waarin we nagaan hoe ‘de Vlaming’ cultureel-economisch in mekaar zit, hadden we al vastgesteld hoe hij in het kweken van mosselen -en nog meer ze verkopen- schromelijk onderdoet voor onze Noorderburen. Vandaag wordt het tijd om een positieve kant van onze volksaard te belichten: in menig huiskamer zijn de sol- en de fasleutel vaste attributen, en dat vertaalt zich ook in een bloeiende industrie.

We blijven in mijn geboortestreek hangen, waar zich ooit het machtige graafschap Vlaanderen situeerde, en maken een rit van Ruiselede naar Blankenberge, over Brugge, goed voor zo’n 50 km. Waarom Ruiselede? Niet alleen omdat zich daar een van de grootste gesloten centra voor jeugdige delinquenten bevindt, maar ook omdat er piano’s worden gefabriceerd. En niet van de minste.

Goede voornemens

In een waarlijk epische infomercial voor de gerenommeerde firma Maene -die de auteur hopelijk toch een fikse korting toekent bij de aanschaf van een hoogwaardig toetsenmeubel- noteert Frans Crols uit de mond van zaakvoerder Chris Maene volgende quote: ‘Vlamingen beslissen in de herfst door de goede voornemens die zij maken na de zomervakantie.’

Een uitspraak die nadere analyse en een verdere beschouwing verdient. Want als die Vlaming op zijn slippers in Marbella besluit om piano te leren en zijn vrouw beaamt dat zo’n ding wel mooi zou staan in de living, mag u er op rekenen dat er tegen december een aardig repertoire Kerstliederen door die living zal galmen. De Vlaming is geen treuzelaar en wil scoren voor de sibbe. En vooral: hij kan zich dankzij hard werken ook minstens een buffetversie permitteren. Een mens leeft niet van brood alleen.

De Vlaming is geen treuzelaar en wil scoren voor de sibbe. En vooral: hij kan zich dankzij hard werken ook minstens een buffetversie permitteren. 

De vraag van vijf octaven is echter wat er na nieuwjaar met het voorwerp van goede voornemens gebeurt. In februari slaat de laatwinterdepressie toe, maar in maart worden er alweer vakantieplannen gemaakt. Dat meubel vangt uiteindelijk vooral stof, vindt de vrouw des huizes, de afbetaling weegt, en de ambitie om ooit Beethoven of minstens Mozart uit de vingers te toveren, verdwijnt naarmate het warmer wordt en de krokussen uitkomen. Resultaat: de volgende vakantie wordt betaald met de opbrengst van wat een occasiepiano is geworden, die naar echte liefhebbers gaat. Iedereen blij.

Tweedehands

De Vlaamse regering communiceert als een verkoper van occasiewagens

De volgende zomer en herfst herhaalt zich dit fenomeen: Vlamingen die na (te) veel cocktails aan het zwembad beslissen om piano te leren, bij thuiskomst naar Chris Maene bellen, oefenen voor Kerst, en na de winterzonnewende das wolhtemperierte Klavier weer te koop stellen. Ik heb eens gecheckt: er worden aardig wat piano’s tweedehands aangeboden, ook van Maene. In de economie noemt me dit verschijnsel dan ook de pianocyclus: een bijzonder nuttig proces waarbij dingen steeds goedkoper worden naarmate ze van eigenaar veranderen. En dus betaalbaar worden voor elke beurs, leve 2dehand.be. 

Nu is Vlaanderen zelf ook al dikwijls van eigenaar veranderd, en in feite doorheen de geschiedenis ook steeds wat in waarde gedaald. In 1830 was het quasi waardeloos geworden. De Hollanders wilden af van deze voze negorij die hen na het Verdrag van Wenen in de schoot was geworpen, en een cafécoalitie van liberalen en katholieken legde er de hand op, om er meteen een Franco-Belgische frituur van te maken. Waardoor het Vlaams-nationalisme verrees en zich door twee wereldoorlogen bokste.

Nu is Vlaanderen zelf ook al dikwijls van eigenaar veranderd, en in feite doorheen de geschiedenis ook steeds wat in waarde gedaald. In 1830 was het quasi waardeloos geworden. 

Sindsdien oogt de Vlaamse toekomst steeds rooskleuriger. Toen Jan Jambon in juni laatstleden, na drie jaar onzichtbare regering, de uitspraak de wereld instuurde ‘En nu gaan we besturen!’, wist ik het zeker: wij zijn grootmeesters in het koesteren van goede voornemens, anders bestond België al lang niet meer. De volksaard volgt uit de waarde van het mentaal patrimonium, en dat is quasi nul. Daarom hebben we een economie om de nv België te onderhouden, maar een collectief zelfvertrouwen om bij te wenen. Dus kunnen politici weinig meer doen dan bluffen en liegen. Heel de regering Jambon oogt als een handelaar in occasiewagens naast iets wat weinig meer is dan een wrak. Het is wat het is.

Nano-kennis

De vijf TV-presentatoren van het 21 juli-concert

Door de fatale kronkels van de geschiedenis worden Vlamingen geboren als aandeelhouders van een waardeloze nv, en gedragen ze zich daar ook naar. Af en toe vloeken ze en gooien ze met schoenen naar de Raad van Bestuur, waarna ze weer op vakantie gaan en zich voltanken met goede voornemens om de Vlaamse economie te ondersteunen. Want die wordt terecht geprezen in bovenvermeld krols stukje: ‘Vlaanderen scoort niet enkel met havens, informatica, nano-kennis en biotechnologie. Antwerpen was wereldklasse in de zestiende eeuw met de klavecimbels van Rucker en Couchet. Vandaag vernieuwen Chris Maene en zonen die traditie. De Maene-Vinoly Concert Grand is het zoveelste bewijs. Een vleugel met een ergonomisch klavier en een opzienbarende klank.’

Door de fatale kronkels van de geschiedenis worden Vlamingen geboren als aandeelhouders van een waardeloze nv, en gedragen ze zich daar ook naar.

Havens! Nano-kennis! Een ergonomisch klavier! Wie wil begrijpen waarom wij zo hard werken, geld als slijk verdienen, en toch nooit onze eigen boontjes willen/kunnen/durven doppen, moet naar een 21-juli viering kijken -uitgezonden op alle Vlaamse zenders-, waarin beteuterde Vlaamse dwergpresentatoren zich haast van het podium laten kakelen door hun francofone collega’s. Coryfeeën als Niels Destadsbader -de artistieke kameleon en grootverdiener van de VRT die ook al de 11-juli-viering had opgeluisterd- kwamen hier overtuigend demonstreren dat die Maene-piano’s wel de economie doen draaien maar met een cultureel zelfbewustzijn niets van doen hebben.

Meer inzicht nog in dit Lamme Goedzak-syndroom biedt het strand van Blankenberge na een zomerzondag. De horeca doet er gouden zaken, maar na een invasie van Brusselse ‘toeristen’ oogt de kust als een stort. Verontwaardiging alom. Maar bekijk de lelijkheid van die betonnen kustlijn, en noteer ook dat die vuilbakken op de foto propvol zitten: we verkloten het zelf, dit is een geval van nestbevuiling. Daags nadien ruimen we de troep gewoon op, als hoorde het erbij. Bovendien, lelijkheid trekt lelijkheid aan, en dat maakt onze ‘Belgische’ kust zo populair, zie ook de walgelijke fluoblokken van Arne Quinze op de Oostendse dijk.

Hugo Claus wist het al: verdriet is het woord dat het beste past bij al onze nano-kennis, die wellicht ook gewoon zelfkennis kan genoemd worden. Tot volgende week, waar we te voet naar Scherpenheuvel gaan.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Politieke correctheid en controlestaat: hoe het ene het andere voortbrengt

Deze hete zomer wordt een aaneenrijging van grote en kleine incidenten op stranden, recreatieparken en andere oorden van verfrissing. Iedereen weet dat het in hoofdzaak om een groep van allochtone schoelies uit het Brusselse gaat, die karpers uit de vijver halen om er mee te dollen, gezinnen met kinderen de stuipen op het lijf jagen, of zelfs redders het ziekenhuis inslaan.

Prikkeldraad

De reactie van de overheid is zwak en laks, we leven nu eenmaal in een samenleving van de diversiteit. Een karper doodmartelen op een glijbaan hoort daartoe, wees eens een beetje tolerant. Het principe van non-discriminatie en het verbod op ethnic profiling maken dat er wel wat processen-verbaal worden opgesteld en hier en daar zelfs een amokmaker een inkomverbod krijgt, maar er doet zich iets anders voor dat meer onze zorg verdient: de recreatieparken worden getransformeerd tot bewaakte zones, waar ook de modale ouder met kroost wordt gesurveilleerd. Welke gesprekken er worden gevoerd bijvoorbeeld, of welk soort literatuur hij/zij consumeert tijdens het zonnebaden.

Het verlies van autonomie en privacy wordt gelegitimeerd door een toename van veiligheid. En waarom zou u zich druk maken, als u toch niets te verbergen hebt?

Dat lijkt nu van de pot gerukt, maar het is altijd goed om te zien waar de straatcamera’s in China voor dienen: niet alleen om het verkeer te regelen of gauwdieven te betrappen, maar voor een totaalcontrole van elke burger. Het verlies van autonomie en privacy wordt gelegitimeerd door een toename van veiligheid. En waarom zou u zich daarover druk maken, als u toch niets te verbergen hebt? Dat was al het motto van nazi-propagandaminister Joseph Goebbels: ‘Wer nichts zu verbergen hat, braucht nichts zu befürchten.’

Een recreatiepark als de Gentse Blaarmeersen evolueert zo van de speelweide met vijver die het was, tot een met prikkeldraad omheinde ruimte, met een ingang waar identiteitscontrole gebeurt, en waar overal camera’s met gezichtsherkenning hangen. We vinden dat normaal, of beter: we betalen graag die prijs als dat probleem van die agressieve ‘jongeren’ maar opgelost geraakt. Quod non.

Patriot act

Als Osama Bin Laden het idee niet had bedacht, had iemand het hem moeten influisteren

Minder vrijheid en privacy voor meer veiligheid dus. Die evolutie is in een stroomversnelling gekomen aan het begin van deze eeuw, met de fameuze aanslagen van 11 september 2001. Amper een paar dagen nadat een vliegtuig de Twin Towers had doorboord, kwam de Bush-administratie af met een pakket maatregelen dat bekend zou worden als de Patriot Act: in het algemeen belang en voor de veiligheid van eenieder was het de FBI toegestaan om telefoongesprekken af te luisteren, willekeurig huiszoekingen te verrichten of iemand aan te houden zonder direct bewijs. Het werd vanaf toen ook mogelijk voor de inlichtingendiensten om op grote schaal data bij te houden van burgers, die via telefoon- of internetverkeer waren verzameld.

Ook hier gold het Goebbels-devies: alleen mensen met slechte bedoelingen hebben er last van. Tegen het terrorisme moet nu eenmaal krachtdadig worden opgetreden. Anderzijds hebben journalisten uitgezocht dat het wetsontwerp voor die Patriot Act al geschreven was, geruime tijd vóór 11 september 2001. Het kan zijn dat Bush gewoon wachtte op een goede gelegenheid om met die Act naar buiten te komen, maar het voedt ook de complottheorie dat intimi van het Witte Huis minstens wisten wat Osama Bin Laden bekokstoofde. En daar wel de voordelen van in zagen.

Het bijna aan het absurde grenzende anti-discriminatiedogma, geeft bepaalde ‘jongeren’ het gevoel dat ze burgers ‘mogen’ lastig vallen en de boel ‘mogen’ kort en klein slaan, vanuit een soort compensatielogica.

Terug naar de Blaarmeersen. Het bijna aan het absurde grenzende anti-discriminatiedogma, geeft bepaalde ‘jongeren’ het gevoel dat ze burgers ‘mogen’ lastig vallen en de boel ‘mogen’ kort en klein slaan, vanuit een soort compensatielogica. Dus laat men hen begaan. We worden met een schuldcomplex opgezadeld, alsof wij het gedrag van die belhamels hebben uitgelokt. De agressors zijn namelijk slachtoffers van achterstelling en discriminatie, zo lezen we overal, dus pak die jongetjes niet te streng aan zeg. Anderzijds kan de overheid het probleem niet helemaal negeren en vragen mensen zich af waar de veiligheid blijft die ze met hun belastinggeld bekostigen.

Op dat moment komen de camera’s, de QR-codes en de identiteitscontroles op de proppen: als bepaalde ‘jongeren’ het recreatiepark onveilig maken, worden geen exclusieve, specifieke maatregen genomen tegen bepaalde individuen of een groep, want dat zou stigmatiserend werken. Neen, er wordt een complete technologie uitgerold die de verschrikte burger een veiligheidsgevoel moeten geven. Dus wordt, in naam van de gelijkheid, iedereen gescand en wordt iedereen ‘gemonitord’. Moraalfilosoof Ignaas Devisch ergerde zich in een tweet aan de prikkeldraad rond de Blaarmeersen, niet beseffende dat dit het vervolg is van de linksdraaiende permissiviteit en de weigering om de olifant te benoemen.

Ondertussen in Kortrijk

Vincent Van Quickenborne, de ‘progressieve’ liberaal die in Vlaanderen het concept van de ‘smart city’ lanceerde

Denkt me dit verder door, dan komt men tot een opmerkelijke hypothese: het probleem van baldadige ‘jongeren’, dat men niet aanpakt maar laat verrotten, schept als het ware de vraag naar een verregaande, globale veiligheidsstrategie die zich op heel de bevolking focust. Voor de hand liggende vraag: lokt het systeem de terreur uit, om zo de roep naar de controlestaat aan te wakkeren? Is politieke correctheid en heel de blabla rond diversiteit een alibi om sociale wanorde te creëren, waarna de verschrikt burger smeekt om méér camera’s?

Deze opmerkelijke dialectiek levert dus het fenomeen op dat vooral linkse, progressieve politici gaan voor een straat vol camera’s en voor een QR-maatschappij. En voor recreatieparken die als concentratiekampen ogen. Niet rechts is vandaag de grote gangmaker van de controlestaat, maar de gelijkheidsdenkers, de predikers van de tolerantie en de diversiteitsideologen. Daardoor komt het dat iemand als Vincent Van Quickenborne, justitieminister én burgemeester van Kortrijk, zich als progressieve liberaal opwerpt, pro multicultuur en diversiteit, terwijl er geen enkele Vlaamse stad is waar zoveel straatcamera’s hangen als in smart city Kortrijk.

Niet rechts is vandaag de grote gangmaker van de controlestaat, maar de gelijkheidsdenkers, de predikers van de tolerantie en de diversiteitsideologen.

Het testosteron van de kutmarokkaantjes levert dus nuttige diensten bij de uitbouw van een alomvattend monitoringsysteem naar Chinees model. Mensen geraken die zwembadterreur zo beu, en worden tegelijk gewaarschuwd voor hun eigen ‘racistische’ DNA, dat ze de politiestaat omarmen die hen daar allemaal van ontlast. In het verlengde van andere angstinducties en distopische verhalen, zoals dat rond de pandemie of het klimaat, moet een onveilige publieke ruimte de weg effenen voor méér overheid en méér Big Brother.

Terwijl men zich andere scenario’s kan indenken: dat omstaanders tussenkomen bij incidenten. ‘Normale’ bezoekers moeten misschien de reflex leren opbrengen om er zich mee te moeien als twee medewerkers van dat recreatiedomein worden afgetuigd. Een groepsreflex van ‘dit pikken wij niet!’, in plaats van op zijn krent te blijven zitten en filmpjes te maken die op de sociale media terecht komen. Kennis van gevechtskunsten kan ook helpen. Zo’n publieke interventie zal wat extra builen en schrammen opleveren, maar ook een nuttige polarisatie teweeg brengen die toont wat er echt gaande is. Helaas, die zelfcontrolerende groepsdynamiek is helemaal niet conform de agenda van de politie- en controlestaat. Dus regeert de pococratie, de angst, de lethargie en de roep naar veiligheid. Finaal weerklinkt het ‘Allahu akbar’, en dan snapt iedereen precies wat sommigen al veel eerder wisten.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Open Vld-huis in de fik: na het ‘liberaal vuur’, de ‘brandbrief’

Het rommelt bij de Vlaamse liberalen. De Open-Vld haalde in 2019 nog 13 procent, in de jongste peiling van 22 juni een schamele 9,3%, het slechtste cijfer ooit.

Dus worden mensen nerveus en moet er ‘geschakeld’ worden zoals dat heet. Begin dit jaar nam voorzitter Egbert Lachaert zelf de vlucht vooruit met de vernieuwingsoperatie, ‘Liberaal vuur’ genoemd. Alleen al de naam doet ideeënarmoede vermoeden. Omdat het vuurtje van Lachaert hooguit smeult, willen nu 18 jonge liberalen de kachel wat aanpoken met een brandbrief die in De Morgen van 16 juli verscheen. In het kort willen ze ‘op een nieuwe manier aan politiek doen’, ‘de particratie wegwerken, en ‘de staat terugdringen’. Waar hebben we dat nog gehoord.

Opvallend: het zijn mensen die ook al in Lachaerts project een rol spelen, of moesten spelen, zoals Philippe Nys (voorzitter Jong VLD), Tineke Van Hooland (voorzitster Open VLD Vrouwen), Lawrence Vanhove (denktank Liberales) en Thibault Viaene (Liberaal Vlaams Verbond). Bij de ondertekenaars vinden we verder Arthur Orlians, woordvoerder van Bart Somers, en zowaar diens zoon Jan-Klaas.

Beroepsvernieuwer

Vincent Steur, opsteller van de ‘brandbrief’

Stukjes van het partij-establishment met andere woorden, die, zoals ondervoorzitter Jasper Pillen fijntjes opmerkt, allemaal in het partijbestuur zitten en daar ruimschoots hun zeg kunnen doen. Is de brandbrief dan geen dolksteek in de rug van voorzitter Lachaert? Allerminst, zegt woordvoerder Vincent Stuer, maar het gaat gewoon niet snel genoeg vooruit.

Doorheen heel de dissidentenactie ruikt men het angstzweet van mensen die vrezen voor hun zitje tegen de volgende verkiezingen.

Vincent Stuer is de studax van de partij, heeft een baantje aan het Europees Parlement (meer bepaald de PR-afdeling Renew Europe waarin we ook de onvermijdelijke Guy Verhofstadt terugvinden), en schrijft tussendoor columns in De Morgen. In een vorig leven was hij al persverantwoordelijke van Karel De Gucht, speechschrijver voor Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso, en vervolgens woordvoerder van de Europese fractie van de Nederlandse partij D66.

Een man die het goed kan uitleggen dus, hij is vermoedelijk het brein achter de brandversnellende open brief. Maar ook deze beroepsvernieuwer was al betrokken bij het project van voorzitter Lachaert en handelt vooral vanuit een persoonlijke agenda. Doorheen heel de dissidentenactie ruikt men het angstzweet van mensen die vrezen voor hun zitje tegen de volgende verkiezingen. ‘Onrust is wat ons samenbrengt’, zo luidt de aanhef van de tekst in DM. Effectief: volgens de peilingen gaat Vincent Steur in 2024 nooit aan die Europese zetel geraken die hij ambieert.

Nieuwkuis

De brandbrief is dan ook niets meer dan een tekst vol gemeenplaatsen en stoere clichés, zoals het voornemen om ‘aan een nieuwe manier van politiek te doen doen’, vanwege ‘een nieuwe generatie met een frisse stijl en herwonnen relevantie’, kortom, alles in de nieuwkuis. Daarbij willen de vernieuwers ‘de particratie wegwerken’ en ‘de rol van de staat terugdringen’. Wow.

Laat ons die twee laatste voornemens eens toetsen aan de realiteit. Iemand als Vincent Stuer is gepokt en gemazeld in de oude politieke cultuur, en leeft van het gesubsidieerde partijensysteem. Alle schuld voor de ‘verzuring’, het feit dat de modale Vlaming het politieke circus de rug toekeert, wordt gelegd bij de ‘populisten’ van extreem rechts. Dus niet bij het politieke establishment zelf, dat het cordon bedacht en het VB groot maakte.

In werkelijkheid willen de Vlaamse liberalen, samen met de francofone zusterpartij onder leiding van de flamboyante Georges-Louis Bouchez, het Belgique à papa restaureren 

Particratie zei u? Stuer is ook een van de breinen achter het idee dat de traditionele partijen zich best zouden verenigen tot één formatie, die de eindstrijd moeten aangaan tegen de partijen die ‘de democratie ondergraven’ of het einde van België bejubelen. Eén keer raden wie ze daarmee bedoelen, en één keer raden wie die kruisvaarders zou moeten aanvoeren, juist.

Kort: waar het woord ‘nieuw’ veel gebruikt wordt, is enige scepsis aangewezen. In werkelijkheid willen de Vlaamse liberalen, samen met de francofone zusterpartij onder leiding van de flamboyante Georges-Louis Bouchez, het Belgique à papa restaureren, waarin aan het koningshuis een sleutelrol blijft voorbehouden. Ook het invoeren van een federale kieskring behoort tot die ambitie.

Controlestaat

In cruciale debatten over de vrije meningsuiting hoort men de liberalen nooit (Herman Van Goethem, UA-rector die twee docenten met een ‘remediëringstraject’ bedacht)

De rol van de staat terugdringen dan? Nooit werden er zoveel regels en regeltjes aan de burger opgelegd als in de decennia dat de liberalen in België en Vlaanderen aan de knoppen zitten. Onze totale belastingdruk bedraagt 43% van ons bbp, ons loonbriefje toont dat het overheidsbeslag zowat de helft uitmaakt. Waarvoor we bitter weinig terugkrijgen. De liberale brandstichters moeten dringend in eigen boezem kijken.

Tip: benoem de olifant in de kamer en ga eens voor totale vrije meningsuiting, tegen de politiek correcte censuur en de woke-dictatuur.

Ik kan anders de vernieuwers wel een paar ideetjes meegeven, gratis voor niets. Ging dat liberalisme niet ooit over het mondige en weerbare individu dat de samenleving moet vorm geven? Wel, tip: benoem de olifant in de kamer en ga eens voor totale vrije meningsuiting, tegen de politiek correcte censuur en de woke-dictatuur. Neem daarin ook concrete standpunten in: verdedig komiek Urbanus wanneer hij als ‘witte, oudere hetero’ gecanceld wordt, veeg de VRT de mantel uit als ze journalist Eddy Demarez een ‘remediëringstraject’ willen opleggen omwille van wat grapjasserij onder collega’s, eis het ontslag van UA-rector Van Goethem die een knieval doet voor het woke-fascisme.

Helaas willen de schrijvers van de open brief vooral ‘de multicultuur omarmen’, lees: de politiek correcte taboes respecteren en het onderwijs verder laten slabakken in naam van het diversiteitsdogma. De linksliberalen maken hier geen enkel verschil met het groenrode verhaal. Des te sneller blijkt hun irrelevantie.

Teveel overheidsbemoeienis? Durf eens te reconstrueren hoe het systeem via de covid-pandemie de smaak van een controlestaat à la Chinoise te pakken kreeg. Stel de rol van hogepriesters als Marc Van Ranst in vraag, de avondklok, de CST-komedie, de mondmaskersaga. Gelet op het traject van partijgenote Maggie De Block, huidig fractievoorzitster van de Open Vld, is dat uiteraard ondenkbaar.

Oude elites

De democratie vernieuwen? Pleit eens voor een burgermaatschappij met bindende referenda naar Zwitsers model. De manier echter waarop Bart Somers -vader dus van een ondertekenaar- de aanhechting van Boortmeerbeek bij groot-Mechelen trachtte te forceren, toont wat de Vlaamse minister van binnenlands bestuur over burgerdemocratie denkt.

Dat zijn maar een paar voorbeelden van de manier waarop men de liberale filosofie vandaag een brandend-actuele invulling kan geven. Ik zie het vanuit Open-Vld niet gebeuren. Ondanks alle vurige metaforen is dit een machtspartij pur sang die in eufemistische termen ‘verantwoordelijkheid’ neemt, en in feite het status-quo nastreeft.

Met één vingerknip van Lachaert, die de volgorde op de kieslijsten bepaalt, zal het strovuurtje van Stuer en C° dan ook uitdoven.

Het ethisch-progressief imago is een dunne laag vernis die een partij van het verleden, de oude elites en de dynastieën à la De Croo bedekt. De voorzitter was daar heel duidelijk in: een partij die aan de knoppen zit moet zich niet inlaten met gedurfde ideeën. Met één vingerknip van Lachaert, die de volgorde op de kieslijsten bepaalt, zal het strovuurtje van Stuer en C° dan ook uitdoven. Noteer dat ondertussen een echte dissidente, Vlaams Parlementslid Els Ampe, het leven zuur wordt gemaakt. Haar exitplan ligt klaar.

Misschien kan Vlaanderen wel een echte vrijheidspartij gebruiken, voortgestuwd door durfintellectuelen die de politieke correctheid radicaal achter zich laten, en die het anti-politieke ongenoegen kunnen capteren als energie voor een nieuw maatschappelijk project. Maar daar hebben de Vlaamse liberalen de ballen niet voor, ook de jonkies niet. In het politieke landschap van morgen is hun rol uitgespeeld. Wie de klassiek-liberale erfenis in ere zal houden, valt nog af te wachten.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Na Oekraïne, nu (eindelijk) de mosseloorlog!

Het mosselseizoen is begonnen, en dat zullen we geweten hebben. Overal, in alle eetgelegenheden, van de meest prestigieuze tot de modale frituur, staan ze op het menu, met de obligate frietjes en mosterdsaus. Opvallend is daarbij dat 1) de Nederlanders ze kweken om ze aan de Belgen te verpatsen, en 2) dat ze daarbij alle concurrentie genadeloos aan flarden braderen via acties, stunts, promoties. Het merk ‘Zeeuwse mosselen’ is zo sterk, dat niemand weet dat er elders in Europa ook nog Mytilus edulis voor consumptie wordt gekweekt. Schotse, Ierse, Franse? Komaan zeg, Zeeuwse zult gij eten, en ze worden met een waar prijskanon in onze monden gekatapulteerd.

Hollandse koopmansgeest

Hangcultuur bij Neeltje Jans (Zeeland)

Deze mosseloorlog is in alle opzichten de positieve afspiegeling van het Oekraïense drama: geen puinhopen, geen doden, tenzij dan de weekdieren zelf, geserveerd met selder en ajuin in witte wijn, en zeer betaalbaar, zeker voor wie ze thuis bereidt. Een lichtpunt in de duisternis, onze hoop in bange tijden.

Ik zeg het als cultuurflamingant: in het mosselwezen merkt men de kloof tussen Noord en Zuid, en de nooit verteerde Val van Antwerpen.

Dat hebben we te danken aan weldoener Albert Heijn, stichter van de Nederlandse supermarktketen die ook in België actief is. 2,5 euro voor een kilo Zeeuwse mosselen, dat is gewoon geen geld. De andere discounts zoals Colruyt worden afgetroefd en moeten volgen. Ze leren wat Hollandse koopmansgeest betekent, de liefde voor de vrijhandel met agressieve marktmethodes, geen compassie met concurrenten, en alles aan de man of vrouw gebracht met de nodige prietpraat.

Dit mercantilisme staat niet los van de Hollandse branie, de taalvirtuositeit, het gevoel voor debat, niet teveel gehinderd door politiek correcte taboes. Het gezegde dat een Nederlander ‘in staat is om zijn moeder te verkopen’ klinkt behoorlijk vies, maar het is ingegeven door pure jaloezie omwille van hun intellectuele superioriteit. Zeg eerder: de Nederlander is in staat om de mossel te verkopen die al door zijn mond is gepasseerd.  Ik bevestig het als cultuurflamingant: in het mosselwezen merkt men de kloof tussen Noord en Zuid, en de nooit verteerde Val van Antwerpen. Toen de Vlaamse Jumbo’s naar Zeeland verhuisden en de mossels van mindere categorie achterbleven. Onze voorouders dus.

Belgische tegen-hanger

De Mosselpot van Broodthaers, of de ‘kunst’ van het oneetbare (S.M.A.K. Gent)

De Belgische (zeg maar Vlaamse) mosselen zijn namelijk volstrekt onzichtbaar: ergens in de marge zouden ze bestaan, maar ze betekenen niets, je hoort er nooit wat van, tenzij af en toe in de media bij komkommertijd. Niemand weet waar ze te koop zijn, al delen we met de Hollanders de Noordzee, hetzelfde water, hetzelfde zoutgehalte, hetzelfde plankton. De Zeeuwse hangcultuur -sneller en efficiënter dan de bodemcultuur- is het product van maritieme technologie én een ingenieus marketingplan, waar wij, Nederbelgen, nauwelijks wat tegen kunnen beginnen.

Gaat dit over cultuur? Natuurlijk wel. Terwijl de Hollanders vlijtig hun Zeeuwse mosselen zaaiden en ophingen, heeft het Belgische surrealisme in de dolle jaren ’60 gekozen voor een pot oneetbare mosselen, zoals bekend vereeuwigd door de grootste charlatan van het vaderlandse kunstwezen, Marcel Broodthaers (1924-1976), die de tweede grootste charlatan, kunstpaus Jan Hoet, wist te verleiden om daar 10 miljoen franken voor neer te tellen.

Deze zwendel staat in schril contrast met de stunt van Albert Heijn, en eerlijk: ik kies voor de laatste. Een land dat koks van oneetbare mosselen roemt, daar klopt iets niet aan. Dàt is de reden waarom we ze wel opeten, maar niet in staat zijn om ze te produceren. Wij hebben het realiteitsgevoel verleerd en zijn gegaan voor het artefact. Een fatale evolutie.

De Neptunus van de Noordzee

Johan Vande Lanotte alias ‘den baard’, bij Debby en Nancy (2007)

Want er is nog meer aan de hand met die onzichtbare inlandse mossel. In 2015 deed Noordzeedeskundige Jean-Marie Dedecker al een boekje open over de ‘Siciliaanse toestanden’ rond Oostendse mosselkwekers die geboycot werden door een lobby rond -wie anders- Johan Vande Lanotte, die betrokken was in de kweek van een gesubsidieerde mossel waar vooral de socialisten de smaak van te pakken hadden gekregen.

Het resultaat was, dat zowel het oorspronkelijke commerciële initiatief als de staatsplantage van ‘de Neptunus van de Noordzee’ een stille dood stierven. Men zegt dat de vis aan de kop begint te stinken, maar de Belgische mossel stinkt al nog voor hij gezaaid wordt. Want mossels zaait men, wist u dat? Ik ook niet.

Het bleef een hele tijd stil rond dit spook van Loch Ness, tot recent de Colruytgroep van start ging met een groot proefproject voor de kust van Nieuwpoort. Eindelijk zou de Zeeuwse exoot een Vlaamse tegenhanger (!) krijgen, met een zeeboerderij die de vloek van Broodthaers zou verbreken.

Men zegt dat de vis aan de kop begint te stinken, maar de Belgische mossel stinkt al nog voor hij gezaaid wordt. 

Tegen dit initiatief rees protest van de stad Nieuwpoort (een CD&V bastion), zogezegd omdat de kweekzone de waterrecreatie en de vaart van de jachten zou hinderen. Bullshit, er is plaats genoeg voor de pleziervaart, de Raad van State verwees het bezwaar dan ook naar de prullenmand. Er lopen nog twee andere procedures vanwege de oesterslurpende zeilsnobs met hun flashy reddingsbandjes. Minister van Noordzee -want dat hebben we dus wel- Vincent Van Quickenborne (Open VLD) loopt evenmin warm voor het project waar de overheid geen euro hoeft in te investeren. Men zou van een liberaal wat meer enthousiasme mogen verwachten.

Het is overigens nog maar de vraag of de Colruytmossel zal kunnen concurreren met de Zeeuwse, qua prijs en kwaliteit. Als Colruyt gedwongen wordt mee te gaan in de mosseloorlog, zal die zeeboerderij misschien wel nooit rendabel worden, tenzij met tonnen overheidsgeld zoals de zonnepaneelparken.

Het zal de fijnproever een zorg zijn. 2,5 euro dus bij AH voor 1 kg Zeeuwse supers.  De Gouden Eeuw, de Oost-Indische Companie en het Calvinisme doen nog steeds hun invloed gelden. Nederland overklast ons, en exporteert net datgene waar de bewoners van Belgenland zich perfect in herkennen: hang-weekdieren. Smakelijk.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.