Corona in Antwerpen: ‘We willen vooral niet stigmatiseren’

Wanneer politieke correctheid echt levensbedreigend wordt

Het heeft een tijd geduurd voor gouverneur Cathy Berx gedetailleerde informatie kon ontfutselen over de corona-broeihaarden in Antwerpen. Jawel, echt ontfutselen: Sciensano wilde het eerst niet geven. Alleen het Vlaamse Agentschap Zorg en Gezondheid mocht de data inkijken, het door partijgenoot Wouter Beke beheerde slaapdepartement.

Berx ging onmiddellijk aan de slag en communiceerde voorzichtig dat het om wijken en buurten ging waar vooral ‘mensen met een migratie-achtergrond’ wonen. Neen, ze wilde niet stigmatiseren voegde ze er op zijn tjeefs aan toe, maar verder geen kwaad woord over Cathy, die de opstand der steden heeft ingeluid tegen het falende coronabeleid op hoger niveau. Het Belgische én het Vlaamse. Ook al komt ambtenaar Joris Moonens van het Agentschap Zorg en Gezondheid hier een sussend verhaal brengen, als zou het allemaal een kwestie van perceptie zijn, en dat het systeem ‘in ontwikkeling’ is. Dat zal wel. Op 11 mei had het contactopsporingssysteem al volledig operationeel moest zijn, drie maanden later is het nog altijd sukkelen met trage labs, IT-problemen en gewoon bureaucratische laksheid of gebrek aan leiderschap.

Een gunstige wind

Cathy Berx: van uitbollende politica tot voorbeeldig crisismanager

Het Antwerpse stadsbestuur wist al iets eerder dat het compleet fout liep, ook niet dankzij de gegevens van Sciensano… maar omdat hogervermeld Vlaams agentschap per vergissing een Excel met gedetailleerde wijkdata had aangehecht bij een mail, dat lezen we in De Tijd. Per vergissing. Hoeveel geluk kan je hebben. Of waaide er toch een gunstige wind en heeft iemand bij Sciensano gedacht ‘ik hang dit er en stoemelings aan, misschien doet iemand er iets mee’?

De achtergrond van deze fatale en bewuste non-communicatie is politiek: men weet maar al te goed waar het kalf gebonden is, het virologenkransje onder leiding van Marc Van Ranst zeker ook, maar de info zou ‘stigmatiserend’ zijn voor bepaalde gemeenschappen en extreem rechts in de kaart spelen. Dat laatste is dan zeker gelukt, nu we de data kennen én de manier hoe men ze probeerde weg te moffelen.

De achtergrond van deze fatale en bewuste non-communicatie is politiek

De ‘gelekte’ info spreekt boekdelen, als men ze combineert met de bevindingen van de lokale contact tracers (dus niet deze van Wouter Beke): tussen 24 en 31 juli werd een kwart van de nieuwe coronabesmettingen in de stad Antwerpen in Borgerhout genoteerd. Ook Deurne, de Seefhoek en Stuivenberg lieten een hoge besmettingsgraad optekenen. In de oude binnenstad zijn er slechts 20 positieve gevallen.

Het punt is dus gewoonweg dat de Marokkaanse gemeenschap, die deze wijken domineert, de regels niet volgt, én dat de hogere overheden daar geen conclusies uit willen trekken. Dat is ernstig. Het virus vertrekt wel vanuit haarden maar stopt natuurlijk niet aan de grenzen van Borgerhout of Deurne. In een latere fase komen we terug in een landelijke lockdown terecht, met alle sociale en economische gevolgen van dien, omdat er fouten zijn gemaakt, maar er evenzeer sprake is van schuldig verzuim en dus ook bewust achterhouden van data.

‘Schuwe blanken’

Dat de ‘stigmatiserende’ gegevens nu openbaar zijn -ik herhaal het, door de vasthoudendheid van Cathy Berx en een paar bloopers op Vlaams en federaal niveau- maakt anderzijds andere honden wakker: het racisme-alert treedt nu al in werking. Ene Jamal Kasmi, een straathoekwerker van Algerijnse origine die op 21 juli in Antwerpen werd opgemerkt als mede-organisator van een niet toegelaten BLM-betoging, waarschuwt in De Morgen voor discriminatie: ‘Blanken lopen nu in een grote boog om me heen. In de winkel kijken ze me boos aan om duidelijk te maken dat ik vooral niet te dicht moet komen.’

Tja, wat had hij nu gedacht. Let op het woordje ‘blanken’, alsof autochtonen zich schuldig moeten voelen omdat ze niet besmet willen worden. En let zelf op de racistische lezing van het covid-verhaal, als was het onze schuld dat de Marokkaanse gemeenschap in Borgerhout woont en zich vanuit een soort achterstelling ook niet kan bezig houden met regels van openbare gezondheid.

Nog even en Dallila Hermans en nog een handvol wokes komen er zich mee moeien om gouverneur Berx van racisme te betichten, en de clusteromschrijving in Antwerpen als iets fascistisch te zien dat herinnert aan ghetto’s, zie ook de avondklokregeling met zijn associaties. Idem dito voor de ‘Brusselse jongeren’ die op de hete vrijdag 31 juli in Oostende amok maakten en zonder mondmasker de politie uitdaagden: Het Laatste Nieuws haalt de woorden van burgemeester Tommelein compleet aan, op de VRT-webstek werd er niet gerept over Brusselse jongeren.

Nog even en Dallila Hermans en nog een handvol ‘wokes’ komen er zich mee moeien om gouverneur Berx van racisme te betichten

Zo leiden de omerta van de overheid en de zelfcensuur van bepaalde media -de publieke omroep nog wel- tot een regelrechte vertekening van de realiteit die vandaag een kwestie van leven op dood is.

Het punt is nochtans simpel en heeft niets met stigma’s te maken, niks racisme: als de Marokkaanse gemeenschap bovengemiddeld besmet is, dan heeft ze dat aan zichzelf te danken, aan het gebrek aan mondmaskerdiscipline, niet in acht nemen van social distance, de beperkte bubbels en alles wat wij ook niet aangenaam vinden maar doorgaans toch opbrengen omdat het gewoon moet.

De multiculturele valstrik

Vergoelijken of cijfers en data wegmoffelen helpt hier niet, alleen maar met de vinger wijzen natuurlijk ook niet. Op dit moment moet men proberen de haarden te isoleren, massaal testen en mensen werkelijk verplichten om thuis te blijven, desnoods onder politioneel toezicht. Weerom moet ik Berx aanhalen: openbare gezondheid en de pandemie onder controle krijgen is nu even het enige dat telt.

Verderop zijn er dan natuurlijk nog wat ‘gevoeligheden’ die nog meer in een mist van politieke correctheid hangen. De vraag bijvoorbeeld naar het nut van multiculturele pampering en de feitelijke segregatie, waarbij men alsmaar over Turkse en Marokkaanse (en trouwens ook Joodse) gemeenschappen spreekt, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, terwijl het om populaties gaat die niet deelnemen aan onze samenleving, dat ook niet wensen vanuit hun eigenheid, en in een tijd als deze cruciale signalen niet oppikken. In Antwerpen spreekt één vierde van de schoolgaande jeugd thuis een andere taal dan het Nederlands. Dat is een indicatie.

Moeten ze in Duffel met een mondmasker rondfietsen omdat ze in Antwerpen Noord in dichte drommen staan aan te schuiven voor het offerfeest?

Door de zaken niet te benoemen speelt men met vuur en lokt men uit wat men probeert te verhinderen. Het is niet uitgesloten dat mensen beginnen te morren omwille van strengere maatregelen die over heel de provincie -en straks misschien over heel het Belgisch grondgebied- worden ingevoerd, omdat één bepaalde bevolkingsgroep zijn voeten veegt aan de instructies. Moeten ze in Duffel met een mondmasker rondfietsen omdat ze in Antwerpen Noord in dichte drommen staan aan te schuiven voor het offerfeest? Publiek draagvlak en solidariteit komen op de helling te staan als men in zo’n pandemie wollig gaat communiceren of geen doortastende maatregelen durft te nemen, ook al ‘viseert’ men daarmee een bepaalde populatie.

Andermaal: het is aan het Vlaamse niveau om wakker te worden en mee te gaan met het voluntarisme van de lokale besturen, in plaats van steeds naar boven te kijken zoals de klassieke underdog. Waar zit Jan Jambon trouwens dezer dagen? In Toscane, zo blijkt. Prettige vakantie nog, mijnheer de minister-president.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

 

MeToo, Hollywood en het politiek correcte seutendom

Waarom het feminisme zichzelf dringend moet heruitvinden

Hoe zou het nog met Harvey Weinstein zijn? Hij werd op 11 maart van dit jaar veroordeeld tot 23 jaar gevangenisstraf wegens verkrachting en aanranding. In tegenstelling tot bij ons zit je zo’n straf in Amerika ook uit: na een korte passage in een ziekenhuis wegens hartklachten is de voormalige filmproducent alweer ondergebracht in een beveiligde gevangenis, speciaal ingericht voor zedendelinquenten.

Zoals bekend werd deze zaak de trigger die heel de MeToo-beweging in een stroomversnelling bracht, als een protest tegen seksuele intimidatie, partnergeweld, discriminatie, tot en met ongelijke lonen en het fameuze glazen plafond. De beweging vertoont gelijkenis met de actuele BlackLivesMatter-acties: protest rond één concrete zaak dat een planetaire amplitude krijgt en nogal wat beelden van hun sokkel haalt.

Roodkapje en de wolf

Maar daar waar er tenminste over de doodsoorzaak van George Floyd -buitensporig politiegeweld- weinig betwisting kan zijn, is de Weinsteinaffaire van een ander allooi: het is een verhaal met een hoog Hollywoodgehalte, waarin roddels, intentieprocessen, én persoonlijke afrekeningen versmelten tot één plot, waarbij Weinstein zelf schertsend zei dat hij best de hoofdrol op zich wou nemen als het verhaal ooit verfilmd zou worden.

Die verfilming komt er zeker, en dat de slechterik -het ‘roofdier’ Weinstein- er naar Hollywoodtraditie zo slecht mogelijk zal uitkomen en de arme sukkeltjes van actrices die belaagd werden evenredig naïef en onschuldig, staat bij voorbaat vast. Helaas doet dit de werkelijkheid geweld aan: it takes two to tango, en uit heel het Weinstein-proces dampt een geur van opportunisme en hebzucht bij de zogenaamde slachtoffers.

Het huidige taboe over de casting couch, zeg maar de canapé waarop carrières gemaakt worden (of net niet), is daarom misplaatst, want nergens meer dan in de filmindustrie was – en is- seks het bindmiddel om producenten en performers in ‘werkvergaderingen’ met elkaar in contact te brengen.

Uit heel het Weinstein-proces dampt een geur van opportunisme en hebzucht bij de zogenaamde slachtoffers.

De superregisseur kon met andere woorden maar roofdieren omdat de actrices zich als prooien gedroegen, vertrouwd als ze waren met de geheimpjes van de inner cercle: iedereen wist waaraan je je mocht verwachten als je bij Harvey thuis mocht langskomen.  En omgekeerd deed Harvey het omdat het ook ‘mocht’. Het grotesk narratief van Roodkapje en de wolf lijkt dan ook het gevolg van een mislukte transactie, een mislopen deal of gewoonweg een uit de hand gelopen ruzie. We zitten in Hollywood, vergeet dat vooral niet: een milieu dat leeft van ziekelijk narcisme, opgepepte verhalen, en door de media opgevorderde self-exposure.

Men moet daarbij bedenken dat Weinstein al jaren voor zijn proces aanzienlijke afkoopsommen heeft betaald aan ‘belaagde’ en ‘misbruikte’ medewerksters die naar een advocaat trokken volgens het tarief no cure no pay (geen schadevergoeding, geen factuur). In feite was het wellustige roofdier voor een stuk dus ook een cash cow, een tamelijk zielige seksverslaafde waar vrouwen financieel beter van werden, iets dat ook de ronde deed.

Neutrale verkeersborden

Een man die oversteekt: fout

Wat zegt dit over de MeToo-beweging? Veel. Ze vertegenwoordigt een pathetisch hobbyfeminisme dat tot het cinemaregister behoort, waarin man/vrouw karikaturaal tegenover elkaar staan, zoals wit/zwart in de andere beweging. Er is weinig plaats voor nuance en nog minder voor humor of zelfrelativering in dit doorgeschoten victimisme op de maat van een goedkope B-film.

De verontwaardiging is ook uitermate selectief. De MeToo-beweging is niet ontstaan uit verontwaardiging over de positie van de vrouw in de islam, over groepsverkrachtingen in Indische negorijen, of genitale verminking in Afrika (ook clandestien in westerse landen beoefend), en zelfs niet rond partnergeweld of alleenstaande moeders die amper rond komen. Neen, het vertrok van een canapéverhaal in een universum van vedettes waar zelfmedelijden bijna een plicht is.

Het lijkt erop dat de linkse weldenkendheid altijd nieuwe spookoorlogen ontdekt om haar morele suprematie te demonstreren

Door de Weinstein-affaire als absoluut referentiepunt te nemen, heeft de MeToo-beweging zich laten mee zuigen in de Hollywoodbubbel, waar de mix van realiteit en fictie standaard is, en het narcisme domineert. Dat, en de hetze tegen Donald Trump met zijn onhandige maar al bij al onschuldige pussie-humor, heeft de nieuwe vrouwenbeweging in rancuneus-verbitterd vaarwater geduwd. Een tunnelvisie die resulteerde in een stoet van mutsen breiende kwezels, waar mannen als de oervijand worden beschouwd en het vooral verboden is te lachen.

Finaal leidt deze genderhysterie ad ridiculum tot een ont-seksualisering van de taal en de publieke ruimte, de eis rond neutrale verkeersborden en voorstellen om zelfs het grammaticaal genus (woordgeslacht) af te schaffen. Niets mag nog naar het bezit van een penis verwijzen, brandweerman is een verboden beroep. Voer voor Freudianen, parallellen met de actuele racismomanie liggen voor de hand. Het lijkt erop dat de linkse weldenkendheid altijd nieuwe spookoorlogen ontdekt om haar morele suprematie te demonstreren.

Topless Jihad

Het feminisme zal zich dus moeten heruitvinden. Als authentieke emancipatiebeweging is het helemaal leeg gegeten, via MeToo verdampt in de algemene anti-discriminatiehype waarbij onder andere moslima’ betogen voor het recht op de hoofddoek, met de volle steun van links-progressieve organisaties. Helemaal tegengesteld aan het mei ’68-feminisme van zelfbewuste vrouwen in minirok, komen we nu opnieuw in de schaamtecultuur van de roze mutsen terecht, een cultuur van de valse onschuld die in feite vrouwen als domme seuten wegzet. En die het frappant niét voor Mila opnamen, het Franse tienermeisje dat begin februari 2020 weigerde in te gaan op de agressieve internetavances van een moslim en aansluitend voor raciste werd uitgescholden, tot ze zelfs moest onderduiken. Meteen schaarden de feministes zich achter de dhimmitude, hoe diep kan men zakken.

Misschien moeten er eens wat meer vrouwen op hun strepen staan in plaats van mee te blaten met het koor van de bedrogen actrices. Seksueel zelfbewustzijn, het duidelijk trekken van grenzen, eventueel zelfs het aanleren van een gevechtssport, zijn betere alternatieven dan het cultiveren van de pseudo-maagdelijkheid en het eeuwige slachtofferschap. Dit soort veerkracht wordt wél gedemonstreerd door activistes als Femen, maar evengoed door hoerensyndicaten (de gewone vakbonden zijn er vies van) en jawel, alle Mila’s ter wereld die zich in hun vrouw-zijn de wet niet laten dicteren door het pseudomoderne seutendom.

Misschien moeten er eens wat meer vrouwen op hun strepen staan in plaats van mee te blaten met het koor van de bedrogen actrices.

Femen heeft het trouwens bij het klassieke feminisme helemaal verkorven sinds ze met hun Topless Jihad-actie de ondergeschikte positie van de vrouw binnen de islam viseerden. Een levensbelangrijk tegengewicht voor de politiek correcte verkramping die MeToo met zich meebracht.

De tweeheid van het harde en het zachte, ernst en ironie, het rebelse en het tedere, het radicale en het sensuele: vrouwen hebben in feite de sleutels in handen om onze afbladderende cultuur en verziekte samenleving diepgaand te remediëren. Maar van Hollywood vertrekt er niets, behalve clichés, drama, leugens en sensatie.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

De opstand van de steden

Gent, Belfort

Wat Wilmès en C° inzake corona beslissen is nauwelijks nog relevant

Aan de vooravond van wat algemeen als de tweede coronagolf wordt beschouwd, heeft er zich een feit voor gedaan dat door politicologen nauwelijks werd opgemerkt, maar dat in feite heel het Belgische federale systeem uit zijn hengsels licht.

De burgemeesters van een aantal steden en gemeenten zijn namelijk overgegaan tot het opstellen van eigen regels en zelfs hier en daar een eigen contactopsporingssysteem, simpelweg omdat de federale overheid (maar ook de Vlaamse) in gebreke blijft. Lokale beleidsmakers nemen het dirigeerstokje over, en dat is in deze crisistijd een revolte op zich.

‘Nationaal draaiboek’

Voor D’Haese moet dit een zoete wraak zijn, na Wilmès’ bijdrage aan de wereldwijde demonisering van zijn stad.

Begin juli werd Jan Vermeulen (CD&V), de burgemeester van Deinze, nog teruggefloten door zijn partijgenoot, minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem, omdat hij mondmaskers had verplicht in de lokale supermarkten. Maar ondertussen heeft Bart De Wever besloten zelf orde op zaken te stellen in Antwerpen, en luidt de stormklok in zowat heel Vlaanderen. Huisartsen en lokale preventiewerkers hebben inzake contact tracing de rol overgenomen van de centrale nationale databanken de call centers. Dat de besmettingshaarden zich vooral in allochtone gemeenschappen situeren, is voor mevrouw Wilmès misschien te politiek incorrect om met zoveel woorden te zeggen, maar in Antwerpen is het ondertussen een onloochenbaar feit. Dus moet daar ook naar gehandeld worden, en liefst snel.

De hogere overheid wordt de facto in gebreke gesteld en niet meer als legitiem beschouwd om deze crisis te beheren. Dat is ongezien. De lange opeenstapeling van blunders rond mondmaskers, testmateriaal en nu het contactopsporingssysteem, waarin federaal Maggie De Block en op Vlaams niveau Wouter Beke een hoofdrol speelden, hebben bij lokale bestuurders het inzicht doen rijpen dat ze het heft in eigen handen moeten nemen. De wet voorziet dat ook in beperkte mate, maar voor een aantal burgemeesters is dat duidelijk niet genoeg.

De hogere overheid wordt de facto in gebreke gesteld en niet meer als legitiem beschouwd om deze crisis te beheren.

Topambtenaar Karine Moykens, op Vlaams niveau verantwoordelijk voor de contactopsporing, staat erbij en kijkt ernaar. Ze kan net zo goed op vakantie, haar rol is quasi nul. Federaal wordt er nog met ‘nationale draaiboeken’ gezwaaid waar de lagere overheden zich aan te houden hebben, maar ook die worden weggelachen. De Aalsterse burgemeester D’Haese bestempelt zo’n nationaal draaiboek als  ‘een log, bureaucratisch instrument’ en benadrukt vooral zijn eigen beslissingsrecht. Wat premier Sophie Wilmès en C° beslissen en uiteenzetten in klungelige persconferenties is zelfs niet meer relevant. Voor D’Haese moet dit een zoete wraak zijn, na Wilmès’ bijdrage aan de wereldwijde demonisering van zijn stad.

Belfort

Erika Vlieghe: de chaos en de leugens beu

Maar institutioneel is dit dus dynamiet. Dit land valt uiteen in provincies en stadsrepublieken door het wanbeleid van de hogere niveau’s. Gesteund door o.m. Cathy Berx en Michel Carlier, gouverneurs van respectievelijk Antwerpen en Limburg, wordt noch min noch meer het bankroet afgekondigd van de Belgische federale staat en zijn regionale vazallen.

Nu ook de experten, die eerst meegingen in de kromspraak rond de mondmaskers, de beleidsmakers afvallen, is de chaos totaal. Erika Vlieghe wil niet meer deelnemen aan de Veiligheidsraad maar enkel nog ‘schriftelijke adviezen geven’, omdat ze beseft dat het huidige coronabeleid chaotisch is, onefficiënt, en zelfs de maatregelen niet meer durft nemen waar de bevolking grotendeels achter staat. De aperte leugen van Jan Jambon over haar visie op de bubbels was de druppel teveel.

Zowel de Belgische als de Vlaamse regering van vandaag zullen de geschiedenis ingaan als beleidsmakers die in de coronacrisis de feiten achterna liep. Het Vlaamse niveau lijdt teveel aan de Belgische ziekte en vertoont bijzonder weinig republikeinse ambities. De venstervlucht van Bart Somers en Hilde Crevits, twee veelbelovende Vlaamse excellenties, is symptomatisch. Wie wil nog onderdaan zijn van dit soort schertsfiguren?De coup van de steden en gemeenten is gewettigd, komt hopelijk nog net op tijd in de nieuwe ontsmettingsgolf, en schudt de ingedutte Vlaamse bestuurders hopelijk wakker.

Vandaag is corona de vijand en moeten we eindelijk in oorlogsmodus geraken, dat is onze enige kans.

De Vlaamse steden hebben overigens een lange traditie van autonomisme en opstandigheid, we hebben er onder meer de belforten aan te danken. Brugge (de opstand tegen de Franse bezetting die uitliep op de Guldensporenslag), Gent (Met rebellenleider Jacob van Artevelde), maar ook de latere Gentse en de Antwerpse republieken van 1577 tot 1585 (opstandige enclaves tegen het Spaanse gezag) zijn bekende voorbeelden.

Vandaag is corona de vijand en moeten we eindelijk in oorlogsmodus geraken, dat is onze enige kans. Laksheid en traagheid zijn dodelijk. Regels zijn regels, we moeten aan burgerbewapening doen en solidair handelen. En jawel, leiderschap is cruciaal.

Dat de Belgische monarchie deze crisis niet overleeft, kunnen we als republikeinen alleen maar hopen. Maar Vlaanderen heeft nog alles te bewijzen en daarvoor rest er weinig tijd. Daarom is de opstand van de steden en gemeenten momenteel van vitaal belang, en een inspiratiebron voor al wie droomt van soevereiniteit.

Vluchtroute Somers & Crevits: een strak plan

Minister-president Jambon geeft een korte, nietszeggende verklaring, minister van volksgezondheid Wouter Beke mompelt wat tussen zijn tanden en vertrekt ook haastig. Het is vrijdag, het verlof nadert, weet u, de valiezen zijn gepakt.
De gimmick van de dag was evenwel het nieuws dat de Vlaamse excellenties Bart Somers en Hilde Crevits door een zijraam waren gevlucht, kwestie van de pers niet hoeven te woord te staan. Ze hadden blijkbaar dringender bezigheden, Somers moest naar het schijnt ‘op reis’.
Mijn hypothese: dit is meer iets als ratten die het zinkende schip ontvluchten. Een simpele daad van zelfbehoud.

Twee VRT-cameralui hadden de venstervlucht opgemerkt, waarbij ik me dan afvraag waarom ze de opnameknop niet hebben ingeduwd om dit onvergetelijk schouwspel te vereeuwigen.
Niettemin wil ik hier een pluim geven aan onze veel bekritiseerde openbare omroep: de manier hoe VRT-journalist Pieterjan Desmet (*) de schichtige politici het vuur aan de schenen probeerde te leggen, en hoe Stef Meerbergen in Terzake de verantwoordelijke voor de contactopsporing Karine Moykens op de rooster legde, is voorbeeldig.

Het vertoon blijft natuurlijk ontluisterend, en de vragen blijven. Deze Vlaamse regering is niets waard. Ze is nog slechter dan de vorige en we hadden jammer genoeg corona nodig om te beseffen dat wij gewoon de bestuurders niet hebben die de titel van staatsman/vrouw verdienen. Fuck de Vlaamse deelstaat, met deze lilliputters gaat het van kwaad naar erger.
Brokkenpiloot Beke moet opstappen, beseft zowat iedereen. Maar wie gaat hem vervangen? Jambon is, ondanks zijn bijnaam ‘sterke Jan’, een grijze muis die het schip stuurloos laat dobberen. Somers en Crevits, twee grote politieke beloften, ontsnappen als in een komedie door het raam om geen lastige vragen hoeven te beantwoorden.
Managers met verantwoordelijkheidsgevoel zouden nu een war room bemannen, een commandopost waarin ze blijven tot de brand geblust is, schrap die vakantieplannen maar, het is alle hens aan dek. Helaas dus.

We maken ons andermaal internationaal belachelijk, maar ondertussen swingen de covid-infectiecijfers de pan uit en gaan we een nieuwe lockdown tegemoet omdat men er niet in slaagt de infectie-clusters te isoleren. Voor Antwerpen gaat dat onder meer over bepaalde wijken in Borgerhout, wist gouverneur Cathy Berx tussen neus en lippen te vertellen, maar dat ligt delicaat want ze wil ‘bepaalde gemeenschappen niet stigmatiseren’.
Snapt u het plaatje? Bestuurlijke onkunde en politiek-correcte schaamte, het ligt dichter bij elkaar dan men soms denkt. Aangenaam weekend nog. De plannen om te emigreren nemen hier steeds vastere vormen aan. Als Somers en Crevits de biezen pakken, ik ook dan.

(*) Vermoedelijk is iemand toch op het matje geroepen, want de dag nadat Pieterjan Desmet melding had gemaakt van de venstervlucht, verscheen op de VRT-webstek van hem een sussende tekst die eindigt met de woorden ‘Laat ons wat gisteren gebeurd is snel achter ons laten.’. Sorry Pieterjan, dat is nu net wat we niét moeten doen. Voor de rest goed bezig.

Wie niet ‘woke’ is, is gezien

 

Wanneer politieke correctheid alle maskers laat vallen

Op 7 juli verscheen op de website van Harper’s Magazine een open brief van 153 Engelstalige schrijvers en intellectuelen, waaronder Noam Chomsky en Salman Rushdie. De ondertekenaars uiten hun bezorgdheid over de cancel culture (‘uitsluitingscultuur’) van linkse activisten die het anti-racisme gebruiken als een hefboom om andersdenkenden sociaal te elimineren.

Afgelopen vrijdag verscheen op Doorbraak, gelijktijdig met de Nederlandse versie, de Vlaamse open brief die ik opstelde en liet rondgaan. Daarin prominente namen als UA-rector Herman Van Goethem, Johan Braeckman, Mark Elchardus en Carl Devos, mensen die weten wat er zich vandaag op de universiteiten afspeelt. En misschien ook wel niet genoeg doen om het te stoppen. Anderzijds liet een aantal gecontacteerden weten, wel achter de tekst te staan maar hem ‘om privé redenen’ niet te zullen tekenen. Onder hen, dat wil ik nu toch wel kwijt omdat het zo frappant is, Alicja Gescinska, een filosofe die veel schrijft over vrijheid en intellectuele moed.

Want bovendien, hadden ze mij gezegd, ‘zorg dat er genoeg vrouwen op staan of ze gaan je daarop pakken’. Dus werden de Mia’s, de Tinnekes en de Alicja’s zeker niet vergeten. Helaas, het genderevenwicht kantelde desastreus omwille van privé-redenen. Is open brieven schrijven een mannenkwestie?

Soit, De Standaard publiceerde de open brief van Rushdie en C°, maar haastte zich de dag nadien om een rist opinieschrijvers te mobiliseren die het fenomeen van de cancel culture in alle toonaarden ontkenden. Er was niets aan de hand, Rushdie en C° zien spoken. Onze open brief werd door DS overigens genegeerd, De Morgen besliste na wat getreuzel om hem evenmin te publiceren.  Knack zette hem wel op zijn webstek.

Nooit meer slapen

Oudere witte mannen moet stoppen met moppen tappen

BlackLivesMatter is al lang geen gewone protestbeweging meer. Er heeft zich een dominante totalitaire stroom in die beweging genesteld die politieke correctheid een veel extremere invulling geeft dan we gewoon waren. Binnen de logica van het cordon sanitaire was het in Vlaanderen, en zeker in de sector van pers, uitgevers en cultuur, al decennia gangbaar om mensen verdacht van ‘foute’ opinies uit te sluiten. Maar nu werd het tijd voor een groter verhaal.

De nieuwe anti-racistische en anti-seksistische golf is een totaalgebeuren dat de media overspoelt en met het verstand op nul werkelijk op alles schiet wat beweegt. Voor deze revolutionaire garde zitten de racisten en seksisten overal, discriminatie is universeel, en wie het daar niet mee eens is, gelieve op te hoepelen.

Nieuwe termen als intersectionaliteit (combinatie van verschillende onderdrukkingsfactoren) moeten we ons eigen maken. Terwijl alsmaar het woord inclusief wordt gebruikt, is uitsluiting in deze cultuur de regel. En dan het woord woke, sommigen denken dat het iets met de Chinese keuken te maken heeft, dat is natuurlijk niet zo. Alhoewel. Wie woke is (letterlijk: wakker, ontwaakt) moet de slapenden wakker schudden en de slaperigen corrigeren. Elkaar punten geven op wokeness helpt ook.

Humor en satire zijn totaal on-woke, het zou maar eens beledigend kunnen overkomen.

Zin voor nuance, om in debat te gaan, of gewoon eens te lachen, zit er bij deze mensen niet meer in. Humor en satire zijn totaal on-woke, het zou maar eens beledigend kunnen overkomen. De taal en het woordgebruik zijn onderhevig aan voortdurende revisie, om haar uit te zuiveren van ongewenste ondertonen.

Nooit meer slapen dus. Wie enige gelijkenis met de culturele revolutie onder Mao bespeurt, zit er niet ver naast. Na de al bij al nog naïef-idealistische klimaatbeweging is het bij links nu tijd voor het betere werk: BlackLivesMatter is het uit Amerika overgewaaid vehikel om de universiteiten, de media, de cultuurwereld en uiteindelijk heel de samenleving ideologisch te ontsmetten en het open debat gewoon te annuleren.

Toxische fenomenen

Neem nu zo’n verkeersbord…

De wokes zijn in feite het voetvolk ofte nuttige idioten van dit nieuwe fascisme. Het gaat voornamelijk om tieners tot prille twintigers, de zogenaamde generatie Z van mensen die na 2000 geboren zijn. Vooral scholieren en studenten dus: sociaal uit de boot vallen is in deze leeftijdsgroep geen optie.

Er hangt een kinderachtigheid over de wokeness, het politieke vervolg is echter niet vrijblijvend. Vanuit een puberale angst om niet aanvaard te worden, is men bereid om zich compleet te conformeren. Isolement is de ultieme straf. Discussies zijn nutteloos en tijdrovend: ontneem andersdenkenden of twijfelaars gewoon het spreekrecht. Het is de plicht van eenieder om het groepsideaal zo ver mogelijk door te zetten en geen enkele dissidentie te dulden.

Daarbij helpen de incentives van de rapperscultuur en allerlei Youtube-influencers die de maat aangeven en de beweging van eenduidige motto’s voorzien. Er ontstaat een opbod van sectair puritanisme, waarbij voortdurend nieuwe ‘onzuiverheden’ aan het licht komen, ‘toxische’ fenomenen (ook een centraal begrip in het woke-jargon), die meteen aan een epuratie worden onderworpen.

Vanuit een puberale angst om niet aanvaard te worden, is men bereid om zich compleet te conformeren.

Witheid en mannelijkheid zijn, hoe kan het anders, twee typische haarden van vervuiling. Vooral witte oudere hetero’s moeten hun privileges inleveren en zwijgen. Natuurlijk kan u het ook niet helpen van met een wit vel en een penis geboren te zijn, maar hoed u voor een verkeerde beweging of foute taal. Alles is namelijk symbolisch en aan interpretatie onderworpen. Rechtstaande tegen een boom plassen is bijvoorbeeld een teken van toxiciteit, niet voor de boom maar wel omwille van de fallokratische bijbetekenis en de belediging aan het adres van vrouwen die dat niet kunnen.

Naar de psycholoog

De foto die Emmanuel Cafferty zijn baan kostte (Twitter)

U denkt dat ik overdrijf? Helaas. Er is het hallucinante verhaal van de Amerikaanse truckchauffeur Emmanuel Cafferty die langs een BLM-betoging reed, terwijl hij achteloos zijn linkerarm uit het open raam liet hangen, met een wijsvinger die de duim raakte. Eén van de betogers zag er een white power-gebaar in, maakte een foto en zette die met een opruiende commentaar op Twitter. De tweet kwam bij zijn personeelschef terecht en een paar uur later was de man zijn job kwijt. Racisme? Cafferty heeft nota bene Mexicaans bloed in de aderen, zijn moeder is een Latina. Desalniettemin: een witte suprematist. Hij is nu in therapie bij een psycholoog die hem zijn fout moet doen inzien. ‘Welke fout??’ mag de trucker nog honderd keer roepen. Weerom de verkeerde reflex. Als hij schuld bekent en berouw toont krijgt hij misschien zijn job wel terug.

Het establishment en de media gaan mee in de afrekencultuur, uit schrik of uit opportunisme, of beide

Het is geen alleenstaand geval: intimidatie werkt. En opmerkelijk: het establishment en de media gaan mee in de afrekencultuur, uit schrik of uit opportunisme, of beide. Bedrijven willen naar buiten uit demonstreren hoezeer ze wel mee zijn met de nieuwe socio-politieke trend, en aarzelen niet om met veel vertoon een werknemer te ontslaan op simpel aangeven van een woke. Terwijl de antiracisten overal discriminatie zien, ontstaat er een nieuwe categorie van echte gedupeerden, de Cafferty’s, dikwijls doodgewone mensen die het etiket ‘racist’ op zich geplakt krijgen vanwege een meute fanatici. Trump moet nog niet te gauw wanhopen.

Scheermesjes

De heksenjacht wordt – o ironie – nu zelfs door merken opgepikt om de interessante doelgroep van jongeren en jongvolwassenen – de millennials dus- aan zich te binden. In een veelbesproken reclamefilmpje van Gilette wordt de klassieke gebruiker van die scheermesjes ter verantwoording geroepen. Onder het motto ‘Is this the best a man can get?’ moet deze in de spiegel kijken en zich afvragen wat er mis is met hem, hoe hij de wereld zo slecht heeft gemaakt, en hoe hij zich kan verbeteren. Foei, witte man. De consument affronteren is het nieuwste-van-het-nieuwste in de reclamewereld.

Daarmee komt de cancel culture in het straatje van de zelfbestraffing en de vrijwillige vernedering terecht, ook dat is maoïsme pur sang. Dat houdt dan weer verband met de al langer sluimerende oikofobie, de schaamte en zelfhaat die ons wordt opgedrongen omwille van onze eigen collectieve identiteit en waarden.

De consument affronteren is het nieuwste-van-het-nieuwste in de reclamewereld

Er staan ons nog mooie tijden te wachten als scheermesjes moeten dienen om tot voortschrijdend inzicht te komen. Noteer tenslotte dat ook deze column, gepleegd door een oudere witte mannelijke hetero (weliswaar met scheerapparaat), als totaal on-woke zal gedeclasseerd worden. Voorlopig voelt het nog aan als een eremerk.

Op een of andere manier,- daar ben ik zeker van,- gaan de wokers finaal voor het loslaten van het westers rationalisme, het kritische denken an sich: het is pure ballast. En dan… rrrrttt, beste dames en heren, gaat het licht uit en laat de islam zich triomfantelijk binnen halen. Dat is nog erger dan een Chinees scenario, en worden we wakker onder de sharia. Houellebecq moet dringend nog eens een roman schrijven, titelsuggestie: Cancel. En nu moet ik dringend naar mijn psycholoog.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

 

 

 

 

 

 

Pleidooi voor het behoud van de vrije meningcultuur – open brief

In een open brief dd. 7 juli 2020, verschenen op de website van Harper’s Magazine en ook overgenomen door een aantal media, houden 153 Engelstalige schrijvers en intellectuelen een vurig pleidooi voor het behoud van de vrije meningsuiting, en tegen dat wat ze cancel culture noemen: het traag maar gestaag indammen van dat recht op vrije meningsuiting door wat wij kennen als ‘politieke correctheid’.

Wij delen die bezorgdheid, en vinden dat dit de links/rechts-tegenstelling moet overstijgen. We leven weliswaar in een democratie, en in de rechtsstaat kan en mag niemand vervolgd worden puur om het uiten van een opinie, behoudens gevallen van laster of eerroof.

Maar in de marge van bepaalde protestbewegingen, hoe legitiem ook, ontwikkelen zich vormen van intolerantie die neigen naar claims op morele suprematie, bekend als wokeness. Kritische reflectie en tegenspraak worden niet meer geaccepteerd, humor en satire worden problematisch. Taal en woordgebruik zijn permanent onderhevig aan correctie, er tekent zich een cultuur af van de uitzuivering die mensen en groepen stigmatiseert of uitsluit.

In de media, de culturele sector en de academische wereld bestaat het gevaar dat deze cancel culture omwille van de maatschappelijke premissen wordt geabsorbeerd en zelfs gepromoot. Dat kan de bedoeling niet zijn. De strijd tegen racisme en discriminatie mag niet ontaarden in een dwingende pensée unique. Op elk moment moeten woord en tegenwoord vrij kunnen geuit worden in een open debatcultuur.

Onze openbare omroep heeft in het handhaven van die intellectuele diversiteit een belangrijke missie. Het onderwijs moet dit aanmoedigen en onbevooroordeeld jongeren de smaak van de free speech aanleren. ‘Du choc des idées jaillit la lumière’ moet het devies zijn, niet het reproduceren van voorgekauwde meningen.

Bovenvermelde open brief eist voor schrijvers en intellectuelen het recht op om te ‘experimenteren, risico’s te nemen en zelfs fouten te maken’. Wij eisen dit recht om tegen de ‘mainstream’ in te gaan, op voor élke burger, elk individu, buiten de druk van partij, groep, lobby, instituut.

Democratie speelt zich niet alleen in het stemhokje af, maar gaat over mondigheid en actief verlichtingsdenken. Laten we daar allen werk van maken.

Ondertekenaars:

Ludo Abicht, filosoof-publicist
Dimitri Aerden, hoogleraar-chirurg UZ Brussel
Pinar Akbas, auteur
Pieter Bauwens, hoofdredacteur Doorbraak
Filip Buekens, filosoof-hoogleraar KU Leuven en Universiteit Tilburg
Boudewijn Bouckaert, jurist-hoogleraar UGent, voorzitter Libera!
Johan Braeckman, filosoof-hoogleraar UGent
Hendrik Cammu, gynaecoloog-hoogleraar VUB
Chris Ceustermans, auteur
Paul Cliteur, filosoof-jurist
Carl Devos, politicoloog-hoogleraar UGent
Luc De Vos, hoogleraar em. Koninklijke Militaire School en KULeuven
Karl Drabbe, uitgever
Mark Elchardus, hoogleraar sociologie VUB
Tom Garcia, kernlid Vlinks
Willem Lemmens, hoogleraar filosofie UAntwerpen
Sid Lukkassen, filosoof-publicist
Bart Maddens, politicoloog, hoogleraar KU Leuven
Herman Matthijs, hoogleraar publieke financiën UGent en VUB
Mark Nelissen, evolutie- en gedragsbioloog, hoogleraar em. UA
Johan Op de Beeck, auteur-historicus
Godfried-Willem Raes, componist, oprichter Logos Foundation
Luc Rasson, auteur, hoogleraar em. UAntwerpen.
Dirk Rochtus, hoofddocent internationale politiek KU Leuven
Jean-Pierre Rondas, voormalig Klara-producer, voorzitter Doorbraak
Johan Sanctorum (red.), filosoof-publicist
Matthias Storme, jurist-filosoof, hoogleraar KU Leuven
Johan Swinnen, hoogleraar em. beeldcultuur, KASKA en VUB
Rik Torfs, kerkjurist, hoogleraar KU Leuven
Griet Vandermassen, filosofe-auteur
Luckas Vander Taelen, historicus, docent RITCS
Jan Van Duppen, huisarts, gewezen politicus
Herman Van Goethem, historicus, hoogleraar, rector UAntwerpen
Philippe Van Parijs, econoom-filosoof
Wim Van Rooy, publicist
Marion van San, sociologe-criminologe
Christophe Vekeman, auteur
Peter Verlinden, gastdocent KU Leuven, ex-Journalist VRT

Politiek correcte censuur? Hoe komt u erbij!

DS-hoofdredacteur Karel Verhoeven en ‘opiniërend hoofdredacteur’ Bart Sturtewagen (Wiki)

Het ontkenningsgedrag van De Standaard spreekt boekdelen

In een open brief, verschenen op de website van Harper’s Magazine en ook overgenomen door een aantal media, houden 153 Engelstalige schrijvers en intellectuelen, waaronder Noam Chomsky en Salman Rushdie, een vurig pleidooi voor het behoud van de vrije meningsuiting, en tegen dat wat ze cancel culture noemen: het traag maar gestaag indammen van dat recht op vrije meningsuiting door wat wij kennen als ‘politieke correctheid’.

Rushdie heeft tien jaar ondergedoken geleefd omwille van een islamitische fatwa, en weet dus waarover hij spreekt. Maar hier gaat het over het falen van onze vrije meningscultuur zelf. In feite wijzen de ondertekenaars op een lang aanslepend euvel dat sinds mei ’68 alleen maar is toegenomen. Politieke correctheid is een bijna onvermijdelijk afvalproduct van de democratie geworden, omdat een elite altijd de neiging heeft om het discours te stroomlijnen. In totalitaire regimes heeft de overheid de media in handen, in ‘democratische’ (let op de aanhalingstekens) gaat het over een mainstream die afwijkende opinies marginaliseert, doodzwijgt, sanctioneert.

Politieke correctheid is een bijna onvermijdelijk afvalproduct van de democratie geworden

Deze mainstream ontstaat uit een complex spel van commerciële overwegingen (kranten moeten oplages halen en dus een ‘hip’, niet al te problematiserend journalistiek profiel aanhouden met veel lucht ertussen), linksdraaiende betweterij (verbonden met een soort morele hoogmoed van een verlichte minderheid), de bureaucratische drang om te nivelleren en te stroomlijnen (de fameuze eindredacties), tot en met banaal conformisme (er willen bij horen, de schrik om uit de boot te vallen). Wie zich daartegenover als dissident opstelt, weet dat daar een prijskaartje aan hangt, professioneel, sociaal, tot diep in het privé leven.

Complottheorie

Salman Rushdie: in 1989 was de islam de vervolger, nu is het de linkse poco-tirannie

Interessant was vooral, dat De Standaard de open brief overnam op 8 juli, en de dag daarop zich haastte om een parade van opinieschrijvers te mobiliseren die het fenomeen ontkenden. Het zou een ‘paranoïde complottheorie’ zijn (Jeroen Struys), een oprisping van ‘mensen die geen kritiek gewoon zijn’ (Nesrine Malik, overgenomen van The Guardian), of van ‘geprivilegieerden die beter tegen de muren zouden praten’ (zelfverklaarde trans*mens Joppe De Campeneere).

Daarmee weet u het: er is helemaal geen cancel culture, hoe komt u erbij. In de periode na Stalin werden ook de goelags ontkend, dat is standaardprocedure bij een pensée unique. De enige die het mocht opnemen voor de briefschrijvers was Ludo Abicht die de zaken op scherp zet en waarschuwt:

‘Wie daaraan (het recht op vrije meningsuiting – red.) morrelt, zelfs met de beste bedoelingen, verengt het debat, vervalst de realiteit en bedreigt onze samenleving. Het regent verdachtmakingen en insinuaties, met giftige en dodelijke categorieën als microagressie en on(der)bewust racisme, beschuldigingen waartegen je je onmogelijk kunt verdedigen, want wie daartegen protesteert, is per definitie al verdacht’.

De ironie is namelijk dat De Standaard zelf een vlaggenschip van de politieke correctheid is

Dat verdacht maken en ad hominem ontkrachten is exact wat de drie andere opiniemakers doen: Rushdie en co diskwalificeren als verbitterde navelstaarders. De ironie is namelijk dat De Standaard zelf een vlaggenschip van de politieke correctheid is, waar jonge journalisten zorgvuldig getraind worden om in de pas te lopen, waar ingezonden opiniestukken zorgvuldig gecheckt worden op hun onschadelijke inhoud én de politiek-sociale status van hun auteur, en waar het links-progressistisch en gematigd Belgicistisch-multicultureel narratief de verplichte hoofdtoon is.

Val je buiten die categorieën, dan mag je het schudden, vertelt u een ervaringsdeskundige. De zwarte lijsten, ze bestaan echt. Bij wijze van grap en proef op de som stuurde ik eens een feministisch-ecologisch gekleurd stukje in onder de naam van mijn echtgenote, en jawel hoor, de volgende dag stond het prominent in De Standaard én kwamen er telefoontjes van de VRT om het in de studio nog eens te komen na vertellen.

U ontvangt geen salaris

Karl Drabbe: niet meer salonfähig genoeg als uitgever

Cancel culture dus, ik kan er honderden grote en kleine voorbeelden van geven, ik beperk me tot een voorval dicht bij huis. De manier hoe Karl Drabbe bij uitgeverij Pelckmans aan de deur werd gezet omdat hij iets te enthousiast met de eindredactie van een boek van Wim van Rooy (‘Waarover men niet spreekt. Bezonken gedachten over postmodernisme, Europa, islam’) bezig was, het is nadien allemaal in geuren en kleuren uitgekomen. Ook al bleven Harold Polis en C° bij de officiële uitleg dat Drabbe ‘professioneel niet meer voldeed’.

De meeste verhalen blijven overigens onder de waterlijn, ook al omdat politieke correctheid de neiging heeft om zich achter alibi’s te verstoppen. Zelden worden echte fatwa’s uitgesproken, publieke uitsluitingen. Doorgaans verloopt het censuurmechanisme stilzwijgend, binnen een intellectuele consensus die wel sociale sancties inhoudt voor wie ze negeert.

Politieke correctheid is een kanker, een viraal fenomeen. Zij vreet intellectuele weerbaarheid aan, maakt mensen gedwee en dringt een dictatuur van de middelmatigheid op. Zij sluipt overal binnen, in de culturele sector, de academische wereld, de werkvloer, scholen, de media, jammer genoeg ook bij Doorbraak zelf zoals ik al een paar keer heb kunnen vaststellen. Zij treedt op als gedachtepolitie, legt beslag op de taal (het taboe verklaren van bepaalde woorden, zeg niet meer ‘blank’ maar ‘wit’), en beroept zich op de wellevendheid en het fatsoen. Alles kan als beledigend opgevat worden, er is altijd wel iemand die zich ‘geschoffeerd’ voelt.

Politieke correctheid is een kanker, een viraal fenomeen

In onvervalste newspeak-stijl werpt politieke correctheid zich tenslotte op als beschermer van de vrije meningsuiting om bij het omgekeerde uit te komen: mensen uitsluiten van het debat en andersdenkenden herleiden tot kwaadaardige trollen. Toen Urbain Urbanus Servranckx half juni in De Afspraak wat sceptische bedenkingen uitte over het discriminatiediscours, en zei dat de allochtone achtergrond wel bij slachtoffers wordt vermeld maar nooit bij daders, bleek hij als ‘blanke, oudere komiek’ in brede kringen ineens ongeschikt om daarover een mening te hebben.

Bubbels van het Grote Gelijk

Zonder twijfel is links nog altijd de eigenaar van de intellectueel-culturele pensée unique. De grote media dragen ze uit, de universiteiten verwetenschappelijken haar en geven er een academisch parfum aan. Politieke correctheid is evenwel niet uitsluitend een ‘links’ fenomeen, bubbels van het Grote Gelijk bestaan evengoed aan de rechterzijde. Probeer maar eens een kritisch punt over Donald Trump of Israël te maken op rechtsdraaiende Facebookpagina’s, je wordt zo ongeveer verbaal gevild.

Vandaag is de BlackLivesMatter-beweging, in opvolging van MeToo, een typisch voorbeeld van hoe een legitiem protest rond een bepaalde gebeurtenis of mistoestand uitwoekert tot een heksenjacht. Dat gaat gepaard met tomeloze overdrijvingen in de retoriek, massahysterie, aanpassingsdruk, taalcontrole en allerlei censuurmechanismen, waardoor het kind dat beweert dat de keizer geen kleren aan heeft, bijna vogelvrij wordt verklaard.

Het is een kerntaak van het onderwijs om mondigheid en actief verlichtingsdenken bij te brengen

Op die manier ontstaat er een klimaat dat onaangenaam herinnert aan donkere bladzijden uit onze geschiedenis. Laten we de vrijdenkers koesteren die daar tegen in gaan. Op elk moment moeten woord en tegenwoord vrij kunnen geuit worden in een open debatcultuur. En het is een kerntaak van het onderwijs om mondigheid en actief verlichtingsdenken bij te brengen, het recht op dissidentie, als een hoeksteen van onze Europese cultuur. Aude sapere, durf te denken, zoals het motto van de filosoof Immanuel Kant luidde.

De media zullen altijd op de rem staan, ik reken vooral op het weerbare individu als antilichaam tegen de virale pococratie. En natuurlijk moeten we op het gepaste moment schouder aan schouder gaan. Een open manifest van Vlaamse intellectuelen, als positieve echo op de Engelstalige open brief, is onderweg.

Johan Sanctorum – ‘Politiek incorrect – Hoe vrij is onze vrije meningsuiting?’ (uitgeverij Doorbraak): boek beschikbaar vanaf september 2020.

Van politieke correctheid tot dhimmitude

Helaas is de stap klein

Als filosoof en vrijdenker ben ik meer dan middelmatig geïnteresseerd in een godsdienst die letterlijk ‘onderwerping’ betekent. Een belangstelling die ook cineast Theo van Gogh vertoonde, we kennen het gevolg. Godsdiensten beschouw ik als hobby’s, iets wat het leven zou moeten veraangenamen en de verveling kan tegengaan, vrijwillig en liefst onder volwassen mensen. Vergelijk het met een SM-club. Vóór alles is het iets dat zich discreet moet afspelen, binnenskamers, en zo min mogelijk overlast mag berokkenen aan niet-gelovigen, andersdenkenden of de globale gemeenschap Het is niet aan de overheid om godsdiensten te subsidiëren en ook niet aan het onderwijs om ze in leerplannen te gieten. Leven en laten leven moet het devies zijn, onder het motto van Frederik II van Pruisen: ‘Jeder soll nach seiner Façon selig werden’

Micro-oorlogen

Hannah Arendt

Maar met de islam hebben we ten gronde een probleem, en hoe meer de aanhangers van die religie gesust en gepamperd worden, des te langer worden de tenen.

Natuurlijk zijn er de aanslagen, het gekrakeel rond Mohammed-cartoons, Charlie. Maar tegelijk, en misschien nog verontrustender, is er de sluipende ‘Umwertung’ in het publiek domein, wat men de ‘micro-oorlogen’ noemt: de manier hoe de islam zijn grenzen verlegt, de ogenschijnlijk futiele wrijvingen die in naam van de godsdienstvrijheid worden glad gestreken.

Dit proces is fascinerend, want het grijpt effectief plaats met de complete goedkeuring en zelfs actieve medewerking van diegenen die de rechtstaat, de democratie en de vrije meningsuiting beweren te verdedigen, niet in het minst het politieke establishment, de reguliere opiniemakers en de zogenaamde mainstream media. Een paradox die de Nederlandse jurist/filosoof Paul Cliteur deed concluderen dat men ‘de intolerantie niet mag tolereren’. Ze moet een voorwerp zijn van permanente waakzaamheid en strijdvaardigheid, waarin mensen moeten durven ingaan tegen de heersende pensée unique. We moeten een grens durven trekken. Wat onze vrijheid bedreigt, mag nooit opgenomen worden in het multicultureel amalgaam.

In Vlaanderen is het vooral Wim Van Rooy (o.m. ‘De islam. Kritische essays over een politieke religie’, 2010) die aan de islamkritiek een volle dagtaak heeft. Zeer minutieus en goed gedocumenteerd wijst hij op het gevaar van een lakse rechtsstaat en een stuurloze samenleving die niet meer in staat zijn om zich te verzetten tegen wat hen bedreigt. Net dat marginaliseert hem en houdt hem uit de media, zo werkt het mechanisme nu eenmaal. Maar zo blijft de man ook alert en immuun voor recuperatie.

Wat onze vrijheid bedreigt, mag nooit opgenomen worden in het multicultureel amalgaam.

Het werk van de schrijfster-filosofe Hannah Arendt (1906-1975) is interessant om dit fenomeen van het laksisme verder te begrijpen. Ze was vooral gefascineerd door de manier hoe totalitaire systemen, in casu het nazisme, (‘The Origins of Totalitarianism’, 1951) een soort totale consensus en afwezigheid van alarmbellen creëren in het collectief bewustzijn, zelfs als het een genocide betreft, door de verambtelijking en bureaucratisering van het staatsapparaat, waarin elk individu ook permanent door de angst wordt gedreven om buiten de groep, de gemeenschap te vallen. Als toeschouwer van het Eichmann-proces in Jeruzalem (1961) viel het haar op wat voor een ‘normale’ man en huisvader de architect van de Endlösung wel was. En hoe ‘gewoon’ iedereen onder Hitler zijn plicht deed, met of zonder de schrik om van zijn bed gelicht te worden door de Gestapo.

Collaborerend links

Toen ging het nog tegen de Kerk en de klerikale betutteling

Ondertussen neemt vandaag zowat iedereen de met Hannah Arendt verbonden zinsnede ‘de banaliteit van het kwaad’ in de mond, zonder te beseffen dat dit eigenlijk een andere omschrijving voor politieke correctheid betekent: een algemeen aanvaarde code van gedragingen en visies, die in feite als een kruipend gif de samenleving en haar morele waarden van binnenuit vernietigen, zonder dat dit zelfs maar mag gezegd worden. Sterker nog: de code monopoliseert zelf de ‘goede’ moraal en verbant critici naar uithoeken van het opinie-universum.

De manier hoe de islam geaccepteerd wordt en haar normen, niet compatibel met het verlichtingsdenken, geruisloos inburgering vinden, is daar een frappant aspect van. In de limiet lijkt er een onrustwekkende convergentie tot stand te komen tussen politieke correctheid en de zgn. dhimmitude, het onderwerpingsgedrag van de niet-moslim teneinde gespaard te blijven van vervolging. Paul Cliteur ontmaskert overigens het postmodernisme, de idee dat je alles met alles kan combineren en niets er echt toe doet, als pseudo-esthetica van de dhimmitude.

De erfgenamen van de ’68-beweging leveren ons probleemloos uit aan het moslimfanatisme

Het theoterrorisme heeft diepe sociologische wortels én uitlopers, ook daar is de analyse van Cliteur correct. Het gaat niet zomaar om een godsdienst, maar om een alomvattend totalitair systeem met de religie als fundament, dat het individu helemaal opeist en beschikbaar maakt voor de totaaloorlog, die volgens de Franse schrijver Michel Houellebecq onvermijdelijk zal eindigen in een Europees sharia-regime (‘Soumission’, 2015, ironisch genoeg precies verschenen op de dag van de liquidatie van een aantal Charlie Hebdo-redacteurs, begin januari 2015).

Het blijft een tamelijk verbijsterende vaststelling: de erfgenamen van de ’68-beweging leveren ons probleemloos uit aan het moslimfanatisme, nadat ze in tempore non suspecto te keer waren gegaan tegen de tirannie van de katholieke Kerk. Toen luidde het nog: ‘Il est interdit d’interdire’, vandaag  is het taboe overal. Deze paradox is voor links nog altijd onbespreekbaar. Wie hen er toch mee confronteert, wordt als manisch en/of fobisch gerangschikt, of als een ongeneeslijke complotdenker weggezet. Het woord islamofoob drukt veel uit: een kritische houding tegenover de islam zou gelijk staan met een angstneurose zoals agorafobie, hoogtevrees of een irrationele schrik van spinnen.

Racismomanie

Helaas, was het maar een fobie waarvoor je een pilletje kunt nemen: we evolueren richting sharia-samenleving en we zullen alle intellectuele power nodig hebben om dat proces te keren. Ik benadruk die intellectuele creativiteit: zich niet houden aan de politiek-correcte clichés van links noch rechts, maar diep durven gaan en taboes doorbreken. Er is nog veel denkwerk te doen.

De brave borsten die mee roepen met BlackLivesMatter, beseffen niet dat ze meelopers zijn in een soort culturele revolutie à la Mao en Pol Pot

Ook de tot taboe verklaarde stelling dat er een correlatie is tussen de misogyne mannenmoraal, de criminele netwerken (vooral de drugshandel), de zwijgcultuur en tenslotte de salafistische Jihad, de heilige oorlog tegen alle ongelovigen, verdient nadere uitwerking. Criminologe Marion van San probeerde dit taboe open te breken en werd aansluitend verketterd tot handpop van extreem-rechts.

Het politiek-correcte flirten met dat wat onze samenleving bedreigt, heeft verschillende gezichten. In mijn antwoord op Tom Lanoye, die in Humo frontaal in de aanval ging tegen Doorbraak, zijn medewerkers én lezers, benoem ik de huidige racismomanie en de daarmee gepaard gaande heksenjacht eveneens als een opstap naar een nieuw totalitair denken.

Het doorgeslagen anti-discriminatiediscours jaagt hysterici op, die elke vorm van ‘witheid’ zien als verdorven, waardoor schrijvers ineens op de index belanden, Zwarte Piet (uiteraard) nog eens wordt verbanvloekt, en cosmeticaproducenten ijlings bleekmakende producten uit de rekken halen. De brave borsten die mee roepen met BlackLivesMatter beseffen niet dat ze meelopers zijn in een soort culturele revolutie à la Mao en Pol Pot. Deze transitie, waar links volop toe bijdraagt, zal er uiteraard voor zorgen dat ook ‘opiniemakers’ zoals Lanoye de mond zal gesnoerd worden, alleen weten ze dat nog niet. Noem het de ultieme ironie van de geschiedenis en, jawel, ook een beetje het loon van de domheid.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Antwoord aan Tom Lanoye: over linkse weldenkendheid en frustraties binnen de cultuurbubbel

Geachte heer Lanoye

Ik wil even repliceren op een Humo-column van uw hand, dd. 23 juni, getiteld, ‘Mensaap Lukaku twee keer gesjareld – over kaakslagen en krokodillentranen’. (Lanoye_Humo)

Daarin haalt u de Vlaamsgezinde opiniewebstek Doorbraak door de mangel, een partijtje scheldproza waarin ik als columnist een ereplaats bekleed. Dat mag. Dat moet kunnen, en zeker wie de polemiek beoefent moet tegen de weerbots bestand zijn. Al is het zes keer verhaspelen van mijn naam tot Krankjorum nu niet direct een bewijs van hoogstaand polemisch talent. Het moet geleden zijn van mijn lagere schooltijd dat me dit nog overkwam.

Sektarisch links

Ooit een kultblad, nu zonder de l

Waarom ik daar een week later mee af kom? Om eerlijk te zijn: ik moet mijn leesvoer beperken tot interessante titels en daar hoort Humo niet bij, ik kreeg het dus via-via. In mijn scholierentijd -ik spreek over de verre jaren ’70- was Humo een cultblad voor jong geweld, we verslonden het en genoten van de stoute humor. Nu is het een laatste rustplaats voor sektarisch links geworden, om in uw beeldspraak te vervallen: een olifantenkerkhof voor schrijvers en columnisten die hun morele superioriteit zodanig weten te etaleren dat het blad zijn oplage tot de helft zag inkrimpen, en het constant in de uitverkoop ligt, met om de haverklap een nieuwe hoofdredacteur.

Ik maak me daar niet vrolijk over, er is in Vlaanderen ook een progressieve pers nodig van enig niveau, helaas: De Morgen, Humo en Knack verkennen steilere diepten dan de Marianentrog. En als ik uw stukje lees is de kentering nog niet voor morgen: flauwe pissigheid, weinig subtiele naamsverbasteringen, schelden op de Vlaming die alsmaar op de foute partijen stemt en zich van de Goede Pers heeft afgekeerd. En natuurlijk op de webstek waarin die horde ranzige Flamouches samen troept.

Lang geleden dat de malaise in linksdraaiende milieus nog zo uit de verf kwam.

Mijn aanwezigheid in dat magazine schijnt u speciaal te intrigeren. Ik voel me vereerd, maar tegelijk proef ik de frustratie -zie verder- en zuurtegraad die gaatjes brandt in mijn pc-scherm. Lang geleden dat de malaise in linksdraaiende milieus nog zo uit de verf kwam. Onvermijdelijk mispakt u zich aan mijn levensbeschouwelijk profiel, of erger: u vervormt het opzettelijk, wist nuances uit, weerom in een schrale poging om iemand die met u politiek van mening verschilt, belachelijk te maken.

Want neen, ik heb de dood van George Floyd niet ‘spijtig’ genoemd, ik heb duidelijk mijn mening gegeven over het politiegeweld en de toegepaste methodes in de VS. En helaas voor u, ik verdedig Leopold II helemaal niet, integendeel, ik heb benadrukt dat de Vlaamse beweging zich met dat personage niet moet inlaten en al zeker het Belgisch-koloniale verleden niet hoeft te verheerlijken. En neen, het zeur- en kaakslagflamingantisme hebben wij al lang achter ons gelaten, de diversiteit van opinies -waaronder ook uitgesproken linkse- die Doorbraak etaleert is het beste bewijs. Wij gaan voor een project van Vlaamse natievorming, u mag daar tegen zijn, maar liefst met betere argumenten dan wat u er in Humo van bakt.

Lukaku revisited

Ach ja, die klassieke framingmethodes van de riooljournalistiek. Ik ben al acht jaar geen politiek speechschrijver meer en ben bij het VB met slaande deuren vertrokken. Dat heeft het voordeel dat ik geen lippendienst hoef te bewijzen, aan geen enkele partij trouwens. Ik heb voor Pallieterke geschreven onder een paar schuilnamen, dat was nu eenmaal de huisstijl, so what?

De helft van uw schrijfsel gaat over het fameuze Lukaku-incident, nog een inmiddels steendode oude koe die bij links steeds maar weer wordt opgegraven om te bewijzen hoe het stinkt in Vlaamsgezinde middens. Dit satirisch artikel, waarin ik onder meer bevestig dat we allemaal zonder onderscheid mensapen zijn, werd door middens uit de mainstream pers bewust aangegrepen om Doorbraak te diffameren. Ik haalde er zowaar de voorpagina’s van De Morgen mee, hoeveel gratis publiciteit kan een ’schedelmeter’ (sic) hebben.

Dat leidde tot een discussie binnen de redactie, verwijdering van de column en publieke excuses van de hoofdredacteur, naar mijn mening niet de meest geslaagde démarche in zijn carrière maar men is nooit te oud om te leren. De zaak werd bijgelegd en het incident via een gemeenschappelijke tekst afgesloten. De lezers hebben er uitgebreid hun mening over gegeven, ik zie het in de gesettelde media nog niet zo snel gebeuren. Terwijl het voetbalmiljonair Romelo Lukaku vermoedelijk allemaal geen fluit kon schelen. De rest is gespin en ressentiment. Dat brengt ons tot kern van de zaak en de achtergrond van uw scheldproza.

Zuiveringsideologie

Plunderingen tijdens de BlackLivesMatter-betogingen in Brussel

Laten we het eens over racismomanie hebben, een term die ik een maand geleden introduceerde op het door u geviseerde ‘woonzorgcentrum voor seriële ratés’. Ja, ik maak me ongerust over de anti-racistische heksenjacht die, ironisch genoeg, een nieuw identitair racisme uitdraagt en alle gevoel voor proporties heeft verloren.

Na het moslimfanatisme dat probeert te morrelen aan onze vrijheden, onze verlichtingswaarden, het recht op humor en satire, krijgen we nu een hysterische golf over ons heen die Leopold II uit het straatbeeld wil (applaus hier, daar had ik als Vlaams republikein BlackLivesMatter niet voor nodig), uw stielgenoot Jef Geeraerts van de canon naar de index verwijst, en ons verbiedt van nog met John Cleese of Urbanus te lachen. Make-up fabrikanten halen ijlings afbleekproducten voor de huid uit de rekken en wasmiddelen mogen niet meer ‘witter dan wit’ wassen. Dat, beste mijnheer Lanoye, is totalitair en ridicuul tegelijk. Wat we vandaag meemaken doet denken aan de culturele revolutie in de Mao-tijd of de zuiveringsacties van Pol Pot, toen een bril dragen gelijk stond met intellectuele decadentie, daar moet een komiek eens iets mee doen. Quod non, want dat staat gelijk met artistieke zelfmoord.

Wat we vandaag meemaken doet denken aan de culturele revolutie in de Mao-tijd

De clou is echter dat die met een beeldenstorm gepaard gaande zuiveringsideologie (de term is van mijn achtbare collega-filosofe Tinneke Beeckman), die ook snel in fysiek geweld en straatterreur kan overslaan, helemaal in uw straatje van wereldverbeteraar past. Rood is de gewone man/vrouw al lang kwijt. Die zijn, horresco referens, in hoge mate naar het Vlaams Belang overgelopen, met veel awoert achterna geschreeuwd door groene bobo’s. Maar geen nood, ondanks een democratische minorisering en de irrelevantie van het zich daartegenaan schurkende Vlaamse cultuurwereldje, kunnen de herauten van weldenkend links zich nu helemaal opwarmen aan het idee dat ze aan de juiste kant van de geschiedenis staan. En de ‘witte’ Vlaming uit Ninove uiteraard aan de foute kant.

Reductio ad Hitlerum

John Cleese in Fawlty Towers (‘The Germans’)

De stigmatiserende teneur van uw Humo-stukje beantwoordt daar helemaal aan: het is schelden op Doorbraak en zijn medewerkers, maar vooral op de lezers van dit magazine en de racistische autochtoon tout-court, die volgens Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck met een erfzonde geboren is en dus voortdurend moet bemeesterd worden. Via een reductio ad Hitlerum wordt deze alom discriminerende Vlaming vervolgens als een neo-nazi geïdentificeerd,- dat oorlogsverleden nietwaar,- en tenslotte moreel gediskwalificeerd. Hoeveel gelijk kan je hebben.

De ironie is, dat deze deugprofeten zich daardoor nog meer vervreemden van de basis en de grondstroom. De bubbel van weldenkendheid en morele zelfverheffing waarin u en uw soortgenoten zich ophouden, de eindeloze racisme-riedel die deze contreien wil uitzuiveren van foute ideeën, het benadrukken van elk recht op identiteitsbeleving behalve de Vlaamse, het dwepen met de familie van Leopold II, de Belgische monarchie en het hengelen naar tricolore erelintjes en titels van baron of barones,… dat alles samen maakt dat ‘culturo’ in brede kringen een scheldwoord is geworden. Weinigen hebben uw immer om subsidies blatende sector gemist tijdens de lockdown, het was zelfs aangenaam stil. Dat de boekenbeurs, waarop u parmantig staat te signeren, dit jaar niet doorgaat, geen kat die het erg vindt. De vermaledijde witte Vlaming heeft u, met of zonder mondmasker, uitgespuwd, u bestaat gewoon niet in het collectief bewustzijn, ook al doet de openbare omroep nog zo zijn best om te doen alsof.

Weinigen hebben uw immer om subsidies blatende sector gemist tijdens de lockdown

En weet u, dat is niet om vrolijk van te worden, ik vind het triest dat wij geen bovenlaag hebben die enige cultuurfierheid uitstraalt waarop -godbetert- zich een republikeins-emancipatorisch project zou kunnen enten. U veracht uw eigen volk en vindt dat vooruitstrevend. U valt van de ene prijs in de andere, omdat het cultuuruniversum nu eenmaal zichzelf constant fêteert. Vanuit dat Grote Gelijk schrijft u als breeddenkende progressief haatcolumns waarin u in echte Pallieterke-stijl namen vervormt en andersdenkenden wegzet als ‘voortijdig uitgeblusten en structureel ongetalenteerden’. Ik aanzie het als een geuzentitel.

De Vlamingen zullen het zonder de nv L.A.N.O.Y.E, Fabre/Troubleyn en andere culturele middenstanders moeten rooien, en iets zegt me dat dat na een paar lockdowns moet lukken, onder het welbekende scheermes-motto van Ockham: ‘aan wat overbodig is, gaat niets verloren’. Nog een positief boekjaar gewenst.

Hominide groeten

JS

PS. Johan Sanctorum is niet mijn nom de plume, ik heet eenvoudigweg zo, dat was toch mits enig googelen te achterhalen. Hoe ver is uw research eigenlijk gegaan buiten het roddelcircuit?

 

De koning fietst: waarom Vlaams-republikeinen met een vergrootglas te zoeken zijn

Bokrijk, dat was afgelopen weekend echt de gepaste bestemming voor de koninklijke familie… alleen jammer dat ze er niet gebleven zijn en men hen niet in zo’n omheind perk heeft gezet met een passend onderschrift: ‘Saksen-Coburgs, levende fossielen, in 2019 nog onderhouden met 40 miljoen euro belastinggeld’.

‘Uiteraard hield Zijne Majesteit zich aan alle veiligheidsmaatregelen’ lees ik in Het Laatste Nieuws. Het zou er nog moeten aan mankeren. Noteer de uitdrukking ‘Zijne Majesteit’, iets waarvan ik dacht dat alleen lakeien ze nog gebruikten, maar het staat dus in een Vlaamse krant die ooit door de Vlaamse liberaal en republikein Julius Hoste is gesticht.

Dat was in 1888, lang geleden, sindsdien heeft zich de ontzuiling voltrokken en is HLN marktleider in de verpulping geworden. Sindsdien ook is het Vlaamse royalisme nauwelijks afgenomen: voor vorst, (kerk) en vaderland. Daardoor is het Belgische vorstenhuis verzekerd van een eeuwigdurende Vlaamse getrouwheidsbonus, zie ook de koningskwestie. Dat heeft een simpele politieke reden: links zweert bij het multicultureel unitarisme met de monarchie als symbool, rechts ‘gedoogt’ diezelfde monarchie en is zelfs vriendelijk voor Leopold II, omdat het nu eenmaal houdt van pluche en antiquiteiten.

Bokrijkmonarchie

De koninklijke familie komt thuis (VRT NWS)

Het aantal Vlaamse republikeinen is dus op één hand te tellen, J.M. Dedecker en ondergetekende meegerekend. Voor de rest komen wij in niets overeen, maar daarin dus wel. In mijn nieuw boek ‘Politiek incorrect’ ga ik daar verder op in: een samenspel van intellectuele luiheid en conservatisme, noem het de Vlaamse Lamme Goedzak-factor, maakt dat de monarchie buiten schot blijft en het Belgische status-quo gehandhaafd, met hier en daar wat vertimmeringen waar we achteraf ook wel de rekening voor krijgen.

Zelfs het Vlaams Belang aarzelt om al te zeer de republikeinse snaar te betokkelen. Hooguit wordt er eens wat gemopperd over de dotaties en gelachen met de Jan Klaassen-allures van Filip, maar de instelling zelf wordt nauwelijks in vraag gesteld. En dus blijft het Belgische sterfhuis bewoond. En blijft de Bokrijkmonarchie, beter bekend als het ‘constitutioneel koningschap’, van kracht. Ook met steun van de partij die het volgens statuut nr.1 in theorie anders ziet.

De Vlaamse Lamme Goedzak-factor maakt dat de monarchie buiten schot blijft en het Belgische status-quo gehandhaafd

Vreselijk is het, hoe de Vlaam uit gedweeheid en schrik voor veranderingen de monarchie blijft koesteren als een zekerheid in bange dagen, ook al omdat Filip en zijn gevolg toch hard werken voor hun leefloon. Twintig kilometer op (elektrische?) fietsen! Het geheel kaderde overigens in een fotoshoot en als persmoment, om te tonen hoe hard de vorst wel begaan is met de door corona getroffen neringdoenden, meteen ook met de boodschap om op vakantie te gaan in eigen land. Ook al verkiezen Zijne Majesteit en gevolg zelf om ’s zomers exotischere oorden op te zoeken, met speciaal daartoe opgevorderde legervliegtuigen.

De fietstocht is dus pure promo voor het vorstenhuis, een inspanning van de koning om zijn nutteloze job in coronatijden een schijn van essentie te geven, met heel de verzamelde pers in het zog. Nu ja, het waren natuurlijk wel Limburgers die hem toejuichten, de braafsten der Vlamingen, dat was goed bekeken van de koninklijke entourage, zeker nu er wel eens een Leopold Tweetje uit de lucht kon vallen. Want zoals geweten zwijgt Filip als vermoord wanneer het gaat over de strapatsen van zijn illustere voorvader, wiens inkomsten uit rood rubber nog altijd een aardig spaarpotje uitmaken voor de huidige fietsfamilie.

Neen, Marc en Els van Camping Holsteenbron waren laaiend enthousiast over het koninklijke verrassingsbezoek. Tussen het bronsgroen eikenhout is de tijd blijven stil staan en fluiten de leeuweriken de Brabançonne. Zondag waren ze in de Ardennen en doken opeens de dood gewaande Albert en Paola op, we moeten voorzichtig zijn. Ik moet het dringend eens terug goed maken met Jean-Marie. Onze klimaatdiscussie vechten we later wel uit, eerst Filip naar Bokrijk en België een Plopsa-attractie. Vive la république.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.