Uitnodiging slot voorjaarstoernee “Mei ’68 – 50 jaar later”

Morgen, zondag 24 juni, geef ik in Hoeilaart de allerlaatste lezing van mijn voorjaarstoernee “Mei ’68 – 50 jaar later”. Gevolgd door de klassieke signeersessie van mijn boek “De Langste Mars”.

Hoezo, zult u zeggen: de vorige met cartoonist Erwin Vanmol in Affligem gold toch als afscheid, met bierproeverij van geuzen en lambieken?
Welja, maar de brouwers van het Rodenbachbier, het zuur-fruitig brouwsel uit Roeselare, waren enorm in hun wiek geschoten, en eisten via het Rodenbachfonds Hoeilaart genoegdoening.
Die krijgen ze ook. U moet daarbij weten dat de Sanctorums uit de streek van Roeselare afkomstig zijn, dat ik mijn roots nooit verloochen, en dat mijn verjaardag vandaag (dank u, dank u) een waardige apotheose zal krijgen in de vorm van een filosofische performance die om 10u30 (’s morgens!) stipt begint en tegen de noen moet afgelopen zijn.
Waarom 10u30? Omdat dit het moment was waarop ik uit de moederschoot glipte. Zo wordt dit een renaissancegebeuren én alreeds een come-back in plaats van een afscheid.

De link tussen Rodenbach en mei ’68 is vlot gemaakt: Albrecht Rodenbach, die graag poseerde met een gek Chaplin-bolhoedje iets te klein voor zijn dichtershoofd, mocht zich al studentenleider noemen en organiseerde in 1875, te Roeselare of all places, de zogenaamde Grote Stooringe, West-Vlaams voor stevige testosteron-opstoot.
Zijn aanhang, die zich zelf de blauwvoeten noemden omwille van hun compleet gebrek aan danstalent, hebben zich nadien stevig genesteld in de Vlaamse beweging tot en met de collaboratie, hetgeen dan weer de zuurte van het bier verklaart, traditioneel te consumeren met een pakje garnalen die ter plekke in het café of op het terras worden gepeld, waarna de vliegen zich aan de resten te goed doen.
Let er ook op dat dit alles samenvalt met het feest van de zomerzonnewende, waarvan ik het symbool niet zal afbeelden om niet over de Facebookcensuur te struikelen.

Ziezo, het kader van de slotapotheose is ongeveer geschetst. Het middagmaal deel ik nadien graag met u in café Nero om de hoek, als eerbetoon aan Marc Sleen zaliger, toch ook een van mijn grote voorbeelden.
Tot morgen,- ’t hoofd omhoge, vuisten siddrend, kokend bloed, vlam in ’t herte, vlam in de oge,– extract uit het Blauwvoetlied, om u maar een idee te geven wat een paar glazen Rodenbach met een mens kunnen doen.

Iedereen van harte welkom!

Advertenties

Wat als het een krokodil, wurgslang of pijlgifkikker was geweest?

Komaan Ben, we weten wel dat 11 juli nadert en dat de Vlaamse Leeuw dan prominent in het straatbeeld moet verschijnen, maar het afmaken van een in de zoo ontsnapte leeuwin die op elk moment de nog loslopende bezoekers kon oppeuzelen, “verschrikkelijk en onuitlegbaar” noemen,- dat is er toch ver over. De directeur van Planckendael heeft de juiste beslissing genomen, moeilijk maar consequent, en de minister van dierenwelzijn had beter gezwegen, want in die openluchtzoo is alles met dierenwelzijn dik in orde. Meer nog: dit bijhuis van de Antwerpse zoo werd ooit opgericht om het ouderwetse, 19de eeuwse principe van de dierentuin als kooiencomplex te vervangen door een meer open, natuurlijk ogend zoologisch landschap. Waar onverwachtse wandelingen bij de residenten dan ook iets waarschijnlijker zijn.

Is het Lam Gods een vrouw?

Dat is een typische titel die de aandacht trekt, alvast een goed begin voor een column. Nu het XVde eeuwse veelluik van de gebroeders Van Eyck helemaal gerestaureerd is en alle later aangebrachte verflagen verwijderd, vallen onder meer de ogen op van het Lam. Niet flou zoals men dacht, maar haarscherp kijkend naar de toeschouwer. “Op een menselijke manier” zeggen de kenners. Ik voeg eraan toe: op een vrouwelijke manier. Alsof ze zich buiten het mooi symmetrisch opgezet tafereel plaatst, en schijnt te vragen: “moet ik hier nog lang zo staan”?

Migratie, negritude en het nut van neokolonialisme

Nu een jonge kerel uit Guinée in Brussel onder een bus aan zijn einde is gekomen, stelt zich weer de dwingende noodzaak om op het fenomeen van de Afrikaanse migrant wat dieper in te gaan dan de linkse politieke correctheid of de rechtse xenofobie het toelaten. Ziehier een poging om het debat open te breken in de meest foute column van de week.

Migratie als biologisch fenomeen

De actuele volksverhuizingen ofte massamigraties van Zuid naar Noord zijn in antropologisch opzicht een herhaling van de migratiebeweging van de homo sapiens uit Oost-Afrika. Dat gebeuren voltrok zich volgens recente onderzoekers zo’n 100.000 jaar geleden, en in verschillende bewegingen. Azië kwam overigens eerst aan de beurt, Europa volgde veel later.

Noteer dat Afrika, en het Arabisch schiereiland als tussenstation, toen zeker geen desolate woestenijen waren maar vruchtbare tropische plekken waar voedsel volop aanwezig was. Waarom bleef die homo sapiens dan niet ter plekke in dat aards paradijs? Omdat het zwerven als het ware in de genen zat van deze jager-verzamelaar. Het is pas met het ontstaan van de agrarische nederzettingen aan het einde van de laatste ijstijd, zo’n 10000 jaar geleden, dat we sedentair worden, met alle gevolgen vandien: eigendom, ongelijkheid en standenverschillen, cultuur, het narrendom (Kristien Hemmerechts is er een late pendant van), en obesitas (te weinig beweging, te veel graan, teveel koolhydraten).

Zo’n massamigratie gaat onvermijdelijk gepaard met verdringing en/of genetische vermenging. En dat is ook de echte reden waarom de homo sapiens niet ter pleke bleef: om inteelt te vermijden en zijn genenstam te mixen met nieuw materiaal, wat de soort ten goede komt. De superioriteit van het blanke ras (oeps) is het gevolg van het verdwijnen van de Europese Neanderthaler (te weinig herseninhoud) én de genetische inbreng van de Afrikaanse exoot. Dat reizen zit dus ingebakken, we doen het onbewust, tot en met de toeristische minimigraties elk jaar. Merkwaardig genoeg terug naar het zuiden. Uit macrohistorische nostalgie vermoedelijk: nog eens terug naar de bakermat,- voor sommigen zelfs een seksueel avontuur.

Trieste tropen

Wat restte na de grote migraties waren schattige domme zwartjes

We staan nu voor het sluitstuk van deze kettingreactie: een laatste lading min of meer fitte Afrikanen wagen hun kans Noordwaarts, dit keer opgejaagd door oorlog, armoede en droogte, en laten de absolute losers achter. Dat laatste is eigenlijk het grootste drama: de leegloop en het achterblijven van wie om een of andere manier letterlijk de boot miste. Terwijl zo’n ontwikkelingsland nu net zijn beste krachten in huis moet houden om aan heropbouw te doen.

Remigratie en kolonisering

Hoe deze neerwaartse spiraal keren? Door een herkolonisering, het spijt me als dat politiek-incorrect klinkt. Na de push-back moet een massale investering volgen van middelen in het ontvolkte stamland van de mensheid, niet alleen economisch, maar vooral om de lokale genetische kwaliteit terug op te krikken, wat zeker ook zal bevorderd worden door de cohabitatie van inboorlingen en blanke toezichters en onderwijzers. De halfbloeden of parvenus zullen het uiteindelijk moeten doen, ginder ter plekke, liefst voorzien van een stevig diploma aldaar behaald. De zwarten kunnen het vandaag niet, ze zijn te dom en te lui, hun leiders zijn door en door corrupt, en ik bedoel dat niet eens beledigend, het is gewoon het resultaat van een evolutionaire degressie. Maar die is omkeerbaar. Met geld, zaad, genetische selectie, zonnepanelen, onderwijs en veel goed ruikend parfum. Ook voetbal en atletiek helpen, wat de fysieke superioriteit van de zwarte primaat kan veel complexen uit de wereld helpen, in afwachting dat de mentale upgrade zich voltrekt.

Zo ziet u dat racisme niet per sé zwartgallig, zuur of misantroop hoeft te zijn. Er zullen wel wat politiek-correcte taboes moeten sneuvelen voor er ook maar een begin van een oplossing in zicht is. De homo sapiens noemt zichzelf wel slim (sapiens) maar moet dat ook bewijzen. Een groots colloquium van biologen, economen, genetici en (niet teveel) humane wetenschappers zou de remigratie op muziek kunnen zetten, met een grootse Afrikaanse rasveredeling als oogmerk. Ergens heb ik hier nog Tristes Tropiques van Claude Lévy-Strauss liggen, een werk dat schreeuwt om een vervolg. Joyeux Tropiques? Komaan Theo Francken, verzin nog iets na die push back, plus est en vous.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

 

Professor Kristien Hemmerechts heeft zopas het perfecte argument aangeleverd om haar boeken niet te lezen.

Mijn voornemen om eens 24 uur door te slapen en de geschiedenis van het universum voor één dag aan mij te laten voorbijgaan, wordt steeds weer uitgesteld wegens de ergernis die de Vlaamse televisie me bezorgt, ook zonder WK voetbal.

Gisteren kwam in het programma De Zevende Dag zowaar de stand van ons onderwijs aan bod, waarin naast minister Crevits en een handvol experten ook schrijfster Kristien Hemmerechts plaats nam. Ze is een vaste klant op de VRT, we zien haar minstens wekelijks in allerlei praatprogramma’s als opiniemaker, een titel die zichzelf voedt want eens je opiniemaker bent, word je als dusdanig ook overal gevraagd.

Wat was deze keer de opinie van de dag bij la Hemmerechts? Dat het Nederlands best wel wat eenvoudiger mag, en dat bijvoorbeeld die dt-regels nergens voor nodig zijn. Want, zegt ze:  “Ik heb nu al studenten die gewoon systematisch d schrijven, bijvoorbeeld ‘hij antwoord’ met een d”. Een pakkende getuigenis. De studenten van professor Hemmerechts (die les geeft aan de Katholieke Universiteit Brussel) kunnen niet foutloos schrijven, en, eerder dan hen verdomme een punt af te trekken per dt-fout, wil ze dat Nederlands zelf wat simpeler maken. Het doet denken aan de bekende cartoon van de beeldhouwer die een beroemdheid wil beitelen met het model naast zich, per ongeluk een oor afkapt van zijn meesterwerk, en vervolgens met een mes klaarstaat om het origineel “bij te werken”.

Verboden te verbieden

Dat een schrijfster pleit voor het slopen van de taal lijkt bizar, maar misschien niet als ze Kristien Hemmerechts heet. Ze bevindt zich ongeveer in het centrum van de weldenkend-linkse bubbel waar het gros van de Vlaamse culturele elite in vertoeft. Luckas Vander Taelen noemde haar ooit de passionaria van de politieke correctheid in Vlaanderen, en hij zit er niet ver naast. Vanuit haar hippe herenhuis in het Antwerpse Zurenborg, waar zo ongeveer het halve universum van culturo’s en medialui bij elkaar hokt, bestookt ze ons met opinies, tegen de duiven die op haar herenhuis schijten, tegen de registratiekosten die ze op een erfenis moet betalen, en vooral: tegen de Vlaamse islamofoben, de zuur-rechtse rakkers die een samenlevingsprobleem zien daar waar moslims probleemloos hun culturele maatstaven opdringen.

Zo is feministe (en gelegenheidsnaturiste) Kristien Hemmerechts ook een hevig tegenstander van het hoofddoekenverbod, en wil ze niet geweten hebben dat het inpakken en quasi-onzichtbaar maken van een vrouw voortkomt uit extreem patriarchale denkbeelden die in onze maatschappij niet thuis horen. Idem dito voor de haat tegen homofielen of de eis tot onverdoofd slachten: mevrouw Hemmerechts bedekt het allemaal met de mantel der liefde. De islam is voor haar een cultuur zoals een ander, die vreedzaam past in het appartementsgebouw genaamd “multicultuur”, en al wie bedenkingen heeft bij het fanatisme waarmee deze religie de verworvenheden van het verlichtingstijdperk bij het groot vuil zet, is een fascist.

Wat heeft dat nu met dt-fouten te maken? Alles. In mijn boek “De Langste Mars” trek ik een lijn van de ’68-beweging en het motto Il est interdit d’interdire (‘Het is verboden te verbieden’) naar de hervormingen van het onderwijs vanaf de jaren ’70 in de vorige eeuw, tot de recente bevindingen dat de lees- en schrijfvaardigheid drastisch afneemt bij de Vlaamse scholieren. Bij autochtonen én allochtonen wel te verstaan. Experten trekken nu aan de alarmbel, onder wie Dirk Van Damme (ook aanwezig in het panel), die als adviseur zelf mee het fatale nivelleringsproces heeft aangestuurd (“We zijn te naïef geweest over integratie”).

Het idee dat het welbevinden van de leerling/scholier centraal moest staan, heeft geleid tot een dictatuur van de gemakzucht die een instroom van middelmatige eerstejaarsstudenten aan de unief opleverde, maar nadien ook een instroom in de klaslokalen van middelmatige afgestudeerde leerkrachten die de lat nog lager legden. Een negatieve spiraal die ik de primitieve accumulatie van de domheid heb genoemd. Niets meer mogen verbieden, is als de tuinman die nooit wil wieden: op het einde heb je alleen nog een oerwoud.

Dhimmitude

Politieke correctheid is meer dan zomaar een lifestyle-attitude van een intellectuele elite. Ze maakt een destructieve kracht uit die kritische stemmen afdempt, het open debat bevriest, en het cultureel klimaat van zijn dialectische spanning berooft. Parallel daarmee wordt het intellectueel kapitaal van een samenleving langzaam maar zeker ontwaard omdat het niet de kans heeft om te groeien: de hersenstimulans ontbreekt gewoon. Alles moet makkelijk behapbaar en snel consumeerbaar zijn, niks mag moeite kosten. Daarbij wordt de taalachterstand van allochtone kinderen – gevolg van de schotelantennecultuur en het feit dat er thuis geen Nederlands gesproken wordt- als argument gebruikt om de taalregels op school dan ook maar af te vlakken, en een soort Nederlands aan te bieden waarmee je nog wel de weg kunt vragen maar geen zinnige discussie meer mee kunt voeren.

De paradox is dan dat net het motto Verboden te verbieden ons leidt naar een maatschappij van het verbod en de censuur. Eerst via de pococratie, maar dan zo verder naar het eindstation waar de tolerantie overgaat in de hegemonie van één dominante subcultuur,- we weten allemaal dewelke. De islam is dé ideologie gebleken die in het vacuüm springt, achtergelaten door het cultuurrelativisme van de 68’ers en hun nakomelingen. Met alle gevolgen van dien.

De malaise in het onderwijs, en het vooruitzicht van sommige experten dat een kwart van de jongeren binnen vijf jaar niet eens meer de krant zullen kunnen lezen, is wel degelijk gelinkt aan het feit dat wij cultureel het noorden kwijt zijn en een flink stuk immuniteit voor totalitaire tendensen zijn kwijt gespeeld. Waarbij een complete generatie intellectueel verpietert, en Hemmerechts doet er nog een schep bovenop. Jeugd die niet leest, niet schrijft, niet met taal bezig is, maar hem hooguit gebruikt als SMS-code, bereidt zich voor op de dhimmitude, zo simpel is dat. Youtube en de smartphonecultuur doen de rest.

De schoonheid van het Nederlands, en het idee dat we daar fier mogen op zijn, maakt uiteraard deel uit van een identitaire totaliteit. De taal verbindt ons en houdt ons weerbaar als vrije burgers in een democratisch proces dat veel verder reikt dan wat de mainstreammedia en het stereotiepe clubje zelfverklaarde opiniemakers ons voorschotelen. Is het die mondigheid die linkse pococraten als Kristiek Hemmerechts willen fnuiken? Zo ja, dan gebruikt ze haar pen om alle pennen van de volgende generatie preventief te breken. Een missie die kan tellen vanwege een schrijfster met een nevenjob van taaldocente. Of is het omgekeerd.

Met taal bezig zijn vergt zorg, toewijding, gedreven liefhebberij. Het kan geen privilege of monopolie zijn van beroepsscribenten. Het is een project waar we allen in betrokken zijn. Alleen al omwille van de esthetiek, de logische schoonheid en het feit dat ze ons brein scherp houden, zijn die dt-regels en alle grammaticale finesses te koesteren, naast de woordenschat uiteraard en de constante vernieuwing ervan. De perversiteit dat een icoon van de Vlaamse letterkunde pleit voor nivellering en taalkundige verpaupering is voor mij een aansporing om haar nog minder te lezen. Gelukkig is er nog een literair buitenland. En kunnen we de zevende dag nu op een zinnigere manier doorbrengen.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.

Het Urinoir van Duchamps: cherchez la femme

Terwijl de promostunt van schrijver-op-zijn-retour Marc De Bel doorgaat en men eerstdaags de Gentse Kalandeberg gaat openhakken op zoek naar de Rechtvaardige Rechters, komt er een nieuw monster van Loch Ness deze toch al hete voorzomer opvrolijken: het fameuze Urinoir (Fountain) dat Marcel Duchamp in 1917 inzond voor een tentoonstelling van de Society of Independent Artists in New-York. Waar het “kunstwerk” geweigerd werd, en zo de knallende start werd van wat als pop-art of (nog later) conceptuele kunst de geschiedenis in ging.

Het kunstwerk was vanaf dan geen artefact meer in de letterlijke zin, iets waar je aan werkte tot het af was. Neen, alles was kunst, alles wat je maar van straat kon rapen en tentoonstellen, met dien verstande dat heel het museale establishment meeging in de grap en er dan plots ook een stevig prijskaartje aan hing. Zie mijn uitweiding over Marcel Broodhaers en Arne Quinze in “De Langste Mars”.

Russen, Arabieren en smeerolie: dit WK wordt toch nog boeiend

 

Ben ik nu de enige die denkt dat die gevleide 5-0 cijfers van de WK-openingsmatch Rusland-Saoedi-Arabië met wat glijmiddel tot stand zijn gekomen? De reputatie van Poetin kennende, de man die het fenomeen doping tot normale raison d’etat verhief (zie de onthullingen van Grigory Rodchenkov, de voormalige directeur van het Russische antidopingcentrum) én de status van de Saoedi’s als die van meelopers (letterlijk) in het tornooi, lijkt het me toch een valabele denkpiste.

Maar vooral de filmfragmentjes tussenin, waar we in de ereloge president Poetin en Mohammed Bin Salman, kroonprins van Saoedi-Arabië, samen genoeglijk de match zien bekijken, spreekt boekdelen. Poetin die met theatraal leedvermaak zijn handen in de lucht steekt bij elk doelpunt van zijn team, de kroonprins die het sportief en glimlachend ondergaat. Tja. En dan die goals zelf: die Saoedische keeper lijkt wel een zoutpilaar, en de verdedigers een troep dronken woestijnpiraten.
(Bekijk hier alle doelpunten en oordeel zelf: http://voetbaltube.com/…/samenvatting-rusland-saoedi-arabi%…)

Enige achtergrondinformatie is nuttig: Saoedi-Arabië en Rusland zijn twee top-olieproducenten. De Saoedi’s zijn al lang vragende partij om minder te produceren en de olieprijs te laten stijgen, want die oorlog in Jemen kost handenvol geld.
Dat moet binnen de OPEC geregeld worden, en de Arabieren hebben daarvoor bondgenoten nodig. Voor Poetin is een goed prestatie van zijn elftal anderzijds een staatszaak. Sport is in Rusland hét politieke propagandamiddel.
Ziet u het plaatje? Voor wat hoort wat.
Niet dat heel dat WK-gebeuren me overmatig interesseert. De raakpunten van sport en politiek des te meer. En de exquisite trefplekken van een moderne tsaar die zijn tegenstanders probleemloos liquideert, met een lid van de geitenneukersmonarchie waar bloggers nog stokslagen krijgen, ja, daar heeft een beetje filosoof eten en drinken aan.

En dat was nog maar de openingsmatch. Straks komt Sepp Blatter, de man die het woord omkoperij een nieuwe dimensie gaf, op persoonlijke uitnodiging van Vladimir Poetin mee in de ereloge het tornooi volgen. Ik ga me een groter TV-scherm aanschaffen om dit spektakel van dichtbij te aanschouwen. Daarvoor dient dat WK toch ook, nietwaar, behalve om olieprijzen te regelen: voor de verkoop van televisietoestellen.