Terreurimam gaat vrijuit, Jeff in de cel

Een geval van posttraumatisch stresssyndroom

Af en toe krijg ik een gratis exemplaar van Knack Magazine in de bus, een blad dat sinds het vertrek van Rik Van Cauwelaert en Koen Meulenaere nog maar een schim is van wat het ooit was. Je krijgt het met een hoop papieren rommel binnen, Knack Weekend, Focus en nog wat gelegenheidsdrukwerk, een pakket dat het woord verpulping helemaal waar maakt. Hoofdredacteur Bert Bultinck -de man die ooit stelde dat racisme in het DNA van elke Vlaming zit- waakt zorgvuldig over een politiek correct linkse journalistieke lijn die met DS en DM in Vlaanderen al oververtegenwoordigd is. Het verloop tussen deze drie mainstream media is dan ook groot.

Grasduinend door het ongevraagde gratisexemplaar viel mijn blik op een interview met Annelien De Dijn, dochter van, historica en prof aan de Universiteit van Utrecht. Ze is een Belgiciste die vindt dat de voertaal Engels moet zijn, pro multicultuur en de anti-discriminatiewetten, en heeft geen enkel probleem met de opkomende wokeness. Het gevaar komt voor haar van rechts, dat opkomt voor de individuele vrijheid. Bart De Wever en Tom Van Grieken zijn de kop van Jut.

Islamofascisme

Is Jeff Hoeyberghs gevaarlijker dan een moslimterrorist?

Opvallend is de passage waarin ze zich erover beklaagt dat een ‘witte dokter haat mag zaaien’, terwijl men islamitische haatpredikers het land probeert uit te krijgen. Dat vindt ze twee maten en twee gewichten. Ze heeft het dan uiteraard over plastisch chirurg Jeff Hoeyberghs en zijn fameuze lezing, versus de Marokkaanse haatprediker Abdallah Ouabour, die al eens zeven jaar cel uitzat wegens lidmaatschap aan een terreurorganisatie, en beschouwd wordt als een van de kopstukken achter de terreuraanslagen in Casablanca en Madrid, samen goed voor zo’n 250 doden. Marokko eist al geruime tijd zijn uitlevering, vergeefs. Ouabour vindt het prettiger toeven in Maastricht, van waaruit hij menig moskee vergast op geanimeerde preken tegen de decadente Westerse samenleving.

Professor De Dijn vindt dus dat de rechterzijde in Vlaanderen al te mild is voor Jeff en zijn vrouwonvriendelijk gezwets, en te streng voor de terreurimam die in een rapport van de Staatsveiligheid wordt omschreven als een ‘haatpropagandist’ met ernstig dreigingsniveau.

Het punt is dat terreurimam en IS-ronselaar Abdallah Ouabour uitdrukkelijk de rechtstaat en de democratie afwijst, maar zich tegelijk van die rechtstaat bedient om zijn ‘vrijheid’ op te eisen als haatprediker.

Wel, ik zal u het verschil uitleggen, mevrouw De Dijn, en dan nog maar eens argumenteren waarom ik vind dat Jeff Hoeyberghs ten onrechte veroordeeld is. Meningen mag iedereen hebben, en laat ons daar zo min mogelijk in censureren want de overheid heeft niet als taak om te bepalen wie wat mag denken of zeggen of schrijven. België was ooit het meest liberale land ter wereld, met een vooruitstrevende grondwet die onder meer de vrije drukpers garandeerde. Dat weet u als historica ongetwijfeld. Maar de tijden zijn veranderd.

Het punt is dat terreurimam en IS-ronselaar Abdallah Ouabour uitdrukkelijk de rechtstaat en de democratie afwijst, maar zich tegelijk van die rechtstaat bedient om zijn ‘vrijheid’ op te eisen als haatprediker. Daar, mevrouw De Dijn, bij dat islamofascisme, moeten we een streep in het zand trekken, en dàt is een perverse paradox waar links maar niet uit geraakt. We hebben het ons nodeloos moeilijk gemaakt door in 2006 die fameuze Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) op te richten waardoor al wie wordt uitgewezen of zijn asielaanvraag geweigerd ziet, in beroep kan gaan.

Schadevergoeding

Prof. Annelien De Dijn

Daar heeft de advocaat van Abdallah Ouabour handig gebruik van gemaakt. De Dienst Vreemdelingenzaken, onder de supervisie van Staatsecretaris voor Asiel Sammy Mahdi (CD&V), heeft geprobeerd hem het land uit te zetten, maar de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen herriep dit uitzettingsbevel. Dus blijft de terreurimam hier actief. Hij zou een aan posttraumatisch stresssyndroom lijden.

Begrijpt u, professor De Dijn, dat mensen op rechts stemmen omdat ze een groter gevaar zien in terroristen die België dankbaar als uitvalsbasis gebruiken, dan in Tettenjef?

De man kent heel goed zijn weg doorheen de vele gangen van de rechtstaat, dat is ergens wel komisch. In 2020 kreeg hij gedaan dat zijn eerdere veroordeling en gevangenisstraf wegens lidmaatschap van een terreurorganisatie door het Europees Hof van Justitie als ongeldig werd verklaard, waardoor hem een schadevergoeding vanwege de Belgische staat werd uitgekeerd.

Die man plaatst onze historica dus tegenover een plastisch chirurg die wat gezouten uitspraken over vrouwen deed… en daarvoor tien maanden cel aangesmeerd kreeg. Begrijpt u, professor De Dijn, dat mensen op rechts stemmen omdat ze een groter gevaar zien in terroristen die België dankbaar als uitvalsbasis gebruiken, dan in Tettenjef? Snapt u waarom men in grote lagen van de bevolking die zogenaamde anti-racismewetten als alibi’s en afleidingsmanoeuvres ziet?

Activistische rechtspraak

Staatsecretaris voor Asiel Sammy Mahdi: uitwijzingsbevel ongedaan gemaakt door gepolitiseerd college

Dat Abdallah Ouabour zijn slag thuishaalde via de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, mag niet verwonderen als men de samenstelling van dat college bekijkt. Sinds 2017 wordt het voorgezeten door de Franstalige Serge Bodart, bijgestaan door de Vlaming Geert De Boeck.

Serge Bodart is een trouwe PS-apparatsjik en gewezen medewerker van Elio di Rupo. Als ex-lid van de Raad van State is hij typisch iemand die graag in de grijze zone opereert tussen rechterlijke macht en de uitvoerende macht, het beleid dus. Dat geeft hem als notoir verdediger van het open grenzenbeleid veel speelruimte om de tussenschotten te slopen en aan activistische rechtspraak te doen, wat hem enkele aanvaringen opleverde met Theo Francken (N-VA), toen die staatssecretaris voor Asiel en Migratie was.

De islam zelf heeft de spelregels veranderd, en als u daar vanuit uw proffenstoel in uw academische cocon blijft minzaam over doen, zult u vroeg of laat ondervinden welke plaats de Koran de vrouw toebedeelt.

Zijn rechterhand, Geert De Boeck, was tot 2008 kabinetsmedewerker van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael (Open VLD), en verkaste dan naar Justitie. Het gaat hier dus om twee politiek ingevulde ambten, een Waalse socialist en Vlaamse liberaal, waarbij weinig twijfel kan zijn over de ideologische gezindheid en de daaraan verbonden visie op migratie en asiel. Deze politisering is uiteraard het gevolg van de Belgische postjescultuur, maar het gaat hier om langlopende benoemingen in een college waarvan de beslissingen alleen nog door de Raad van State kunnen herroepen worden. Daardoor hebben de arresten een belangrijke functie van precedent.

Ik vat het nog eens voor u samen, professor De Dijn: we maken met ons tolerantieprincipe en de anti-discriminatieregels onze eigen rechtstaat kapot. We zijn alsmaar bezig over racisme en seksisme, terwijl de echte vijanden van de rechtstaat en de democratie ongestoord opereren. Via overheidsinstellingen die we zelf creëerden, ontlopen terroristen hun vervolging, sterker nog, ze worden gesubsidieerd en krijgen schadevergoedingen uitgekeerd.

De islam zelf heeft de spelregels veranderd, en als u daar vanuit uw proffenstoel in uw academische cocon blijft minzaam over doen, zult u vroeg of laat ondervinden welke plaats de Koran de vrouw toebedeelt. Dan zullen die grappen van Jeff er van de slag niet meer toe doen, en gaat u buiten wandelen in een tentje. Doe ze nog de groeten ginder, in Utrecht.

Twee politicologen pleiten voor (nog) bravere journalistiek

Eén interview, twee proffen, drie denkfouten

Op maandag 24 januari zette De Morgen de week groots in met een tweegesprek tussen politicologen Carl Devos en Hendrik Vos, beiden verbonden aan de UGent. Ze tonen waar een politicoloog voor dient: om mensen te behoeden voor ‘extreme’ meningen. De algemene teneur van het interview is, dat de huidige Vivaldi-ploeg (en ook de Vlaamse regering) beter moet presteren en minder kibbelen. Een zeven op tien zeg maar, met de vermelding: ‘Ge kunt beter’.

Een zacht verdict, maar ze zeggen er ook bij waarom: er was het virus he, beste mensen, een onbekend gegeven. En opiniemakers moeten nu maar eens ophouden met negatief uit de hoek te komen, want dat speelt in de kaart van extreem rechts. Ik fileer de argumentatie even voor u.

‘Het is allemaal de schuld van het virus’

Prof. Carl Devos pleit voor mildheid  jegens onze bestuurders.

‘Deze generatie politici is bekwaam en heeft het beste met ons voor. Maar eind vorig jaar ging het coronabeleid de mist in. Dat geven ze zelf toe.’(…) ‘Als je het hele coronaplaatje bekijkt, mogen we blij zijn dat we in België wonen. Dat er af en toe een stommiteit in het beleid sluipt, is normaal.’

Professor Devos ontlast hierbij Wilmès, De Block en De Croo, maar ook Jambon en Beke, van tienduizend rusthuisdoden, zorgpersoneel met een schrijnend gebrek aan testmateriaal, verbrande en niet vervangen mondmaskers plus de leugens daar rond, een compleet falend systeem van contact tracing en de daarmee gepaard gaande geldverspilling, en last but not least een totaal gebrek aan coherent beleid waardoor expert Marc Van Ranst op een bepaald moment wel de feitelijke premier leek.

Het punt is eigenlijk dat de pandemie een gouden kans was voor bestuurlijk talent om zich te bewijzen. En dat Vlaanderen en België het omgekeerde deden.

Er is de chaos over de kernuitstap, er zijn de onbetaalbare energiefacturen, en in Wallonië leven mensen nog tussen beschimmelde muren na de waterramp. Er is het onwaarschijnlijk zwakke Vlaamse bestuur dat op geen enkel moment Vlaanderen in beeld bracht tenzij als Belgisch filiaal, er zijn de stilliggende werven van die Jambonregering, het PFOS-schandaal, Devos lijst ze zelf op. Onder welke steen zitten dan die bekwame politici verstopt?

Corona een excuus? Het punt is eigenlijk dat de pandemie een gouden kans was voor bestuurlijk talent om zich te bewijzen. En dat Vlaanderen en België het omgekeerde deden. Corona was en is een lakmoesproef voor de politiek wereldwijd. In kalme tijden kan iedereen op de winkel letten en als minister van posterijen filosoferen over de prijs van een postzegel. Kwaliteit komt naar boven als de nood aan de man en de vrouw is. Had Winston Churchill ‘pech’ toen de tweede wereldoorlog uitbrak? Neen, hij verving de zwakke Chamberlain als premier, loodste Engeland door helse tijden en bewees net in die periode een groot staatsman te zijn.

Voor Devos moet de politiek zich herpakken (Reset, hét modewoord), maar kan je dat verwachten van politieke dwergen? Wat zouden ze moeten doen, behalve een spin doctor in dienst te nemen die hen leert er zich uit te lullen? Heeft het volk niet het recht en zelfs de plicht om het malgoverno af te straffen? Wat ons tot de tweede redeneerfout brengt, eentje van zijn collega:

Zwarte zondag, het ultieme doemscenario

Prof. Hendrik Vos: ‘Er zijn goede redenen om het cordon in stand te houden’

Voor beide heren is een nieuwe overwinning van het Vlaams Belang, waarna een uitzinnige bende het parlement zal bestormen, het ultieme schrikbeeld.

Vos: ‘Dáárom is het zo belangrijk dat de verzamelde commentatoren niet vervallen in overdreven negativisme, want dat vergroot de kansen van de populisten. Als iedereen schrijft dat de politiek er niets van bakt, moet je niet schrikken dat de mensen dat ook vinden, en dat ze in 2024 massaal de middenvinger opsteken. Voor je het weet, staat er dan iemand verkleed als bizon in het parlement.’ (…) ‘Er zijn goede redenen om het cordon in stand te houden. Een regering met Vlaams Belang zou griezelig veel schade aanrichten, maar als land overleven we dat wel, net zoals elders in Europa.’

De journalisten en opiniemakers weten dus wat hen te doen staat: positief berichten over het beleid en zich van al te kritische commentaren onthouden, teneinde geen ‘verzuring’ teweeg te brengen en de traditionele beleidspartijen te verontrusten. Zoiets heeft een naam: regimepers. Dat iemand als Hendrik Vos dat zomaar meegeeft, bewijst hoezeer zogenaamd kritische academici aan de macht gehecht zijn, en als elite waken over het status-quo. Ironie: het is net deze mentaliteit die het zogenaamde populisme voedsel geeft en extreem-rechts winst oplevert.

De oproep aan journalisten om zich gedeisd te houden, is zonder meer een oproep tot (zelf)censuur en een ordewoord voor de regimepers

Zwarte zondag: de term schijnt ooit gelanceerd te zijn door Louis Tobback (SP), dé verliezer op die verkiezingsdag van 24 november 1991, en toenmalig minister van Binnenlandse Zaken. Sindsdien hebben alle media en politieke commentatoren de uitdrukking overgenomen, als een doembeeld en een waarschuwing. In werkelijkheid was er niks zwarts aan die zondag, toch niet voor iemand die gewoon naar de lucht keek.

De oproep aan journalisten om zich gedeisd te houden, is zonder meer een oproep tot (zelf)censuur en een ordewoord voor de regimepers, die veel dichter aansluit bij wat zich in  Duitsland anno 1936 afspeelde, om nog eens de retoriek van Tobback te gebruiken. Een pleidooi van politicologen vandaag voor het cordon, een alliantie dus van alle partijen tegen de machtsdeelname van het VB, getuigt van een ivoren-toren mentaliteit binnen een academische bubbel die weinig voeling heeft met de sociologische realiteit anno 2022.

‘Alles behalve polariseren’

Unisono: ‘Leve het Belgische compromis’

Over één ding zijn beide heren het gloeiend eens: polarisering is een slechte zaak. Dus: leve het geschipper, de koehandels in de coulissen en het compromis, dat is wat onze democratie kenmerkt.

Het klassieke Belgische compromis, – dat zouden Vos én Devos toch moeten weten,- heeft een onbestuurbaar land opgeleverd dat gedoemd is om water in de wijn te doen en zere tenen te ontwijken. Hadden de Vlamingen in 1970 niet gecapituleerd met de grendelgrondwet in ruil voor wat symbolische toegevingen, dan was België al lang een confederatie, tenzij het gewoon was uiteengevallen. Alle staatshervormingen -we hebben er nu al zeven gehad- dragen de vingerafdruk van een regime en een politiek establishment dat via diplomatiek-ondoorzichtige abrakadabra vooral het status-quo nastreeft, met dien verstande wel dat de Vlamingen de rekening betalen.

België hangt aaneen van de compromissen, en laat nu net dàt de wortel zijn van de onbestuurbaarheid. Heel de uitwas van de multiculturele staat is een vernuftige poging om dat Belgisch compromis om te zetten in een demografisch moeras dat als ‘diversiteit’ wordt verkocht. Al wie mort, en vindt dat er zoiets als een Europese identiteit bestaat die wringt met de islam, is een extremist die ‘polariseert’, geen nuances ziet, scheldt, ruzie zoekt (professor Vos gebruikt deze kwalificaties door elkaar).

Zijn politici en opiniemakers die ‘polariseren’ , niet gewoonweg mensen die de dingen benoemen en het debat zin geven?

Ach, dat gevloek op het polariseren, letterlijk het ontstaan van tegenpolen. Als polariseren betekent dat mensen stelling nemen, kleur bekennen en het open debat opzoeken, hebben we het dan niet gewoonweg over een degelijk functionerende democratie? En zijn politici en opiniemakers die ‘polariseren’, niet gewoonweg mensen die de dingen benoemen en het debat zin geven?

Filip Dewinter -waarvan ik geen fan ben- wordt wel beschouwd als de meest invloedrijke politicus sinds de tweede wereldoorlog in Vlaanderen en wellicht zelfs België. Waarom? Omdat hij een duidelijk punt maakt, en voor- en tegenstanders dwong tot kleur bekennen rond het migratiethema en de positie van de islam in onze samenleving. Dat is onmiskenbaar positief voor het debat, het échte debat dan. Er is niet te veel, maar eerder te weinig polarisering. Er is vooral te veel wolligheid, ontkenningsgedrag en ontwijkend taalgebruik waardoor mensen pas echt nerveus worden.

Conclusie: Zwarte Zondag zal alleen kunnen vermeden worden als men de verkiezingen op een zaterdag organiseert. Het is ontnuchterend hoe politicologen, die vrijwel dagelijks als media-orakels te lezen of te zien zijn, over democratie denken: als het beheren van de consensus. Waarmee ze zichzelf op langere termijn eigenlijk overbodig maken. De politicologie neemt hier het statuut aan van pseudowetenschap, die niet observeert en analyseert, maar boordevol aannames en semi-geheime agenda’s zit.

Sorry Vos en Devos, kom maar eens terug in september.

‘The Voice’ of de triomf van de domheid

The Voice, Vlaamse versie (VTM)

Op alle zenders vind je ze tegenwoordig, in alle formaten: shows waarin onbekend talent door een jury wordt ‘ontdekt’, eventueel met publieke inspraak. Samen met de oprukkende reality-TV en de voyeurtelevisie (met Big Brother als absolute topper) kan de talentenjacht zich in piekende kijkcijfers verheugen. Het bedenken en doorverkopen van dit soort formats is een lucratieve business, waarbij de Nederlandse producent John De Mol dé man is die lood in goud verandert.

Wat ons onmiddellijk tot de actualiteit brengt, en de uitdijende zaak van ‘seksueel overschrijdend gedrag’ in en rond het programma The Voice of Holland op RTL 4. Juryleden en een orkestleider, Jeroen Rietbergen (inmiddels naar de VS gevlucht), die in de coulissen kandidates lichamelijk inspecteerden. Knalidool Marco Borsato die vooral minderjarige talenten enthousiast ‘coachte’. Knuffelmarokkaan Ali B. die zijn bijnaam iets te letterlijk opvatte. Ronny Vidts berichtte al uitvoerig over de kwestie. Misschien is het nuttig om een en ander in een breder kader te plaatsen.

I want you

John de Mol, grossier in grensoverschrijdend TV-entertainment

Grensoverschrijdend? Ja, het gaat over mannen die hun macht gebruiken/misbruiken als scherprechters in een modern Keizer Nero-verhaal: als ze tijdens de vertolking van het liedje op de ‘I Want You’-knop meppen, zwiept hun stoel 180 graden naar de kandidaat, onder euforisch gejuich van het publiek.

Na deze blind audition volgt een ingewikkelde procedure van battles, steals, knockouts, ik bespaar u de verdere uitleg, maar punt is dat de relatie tussen het geselecteerde talent en de individuele coach (die ze zelf mag kiezen), dé clou van het programma is: I want you, de naam van de duwknop zegt al iets.

Het format is gemaakt voor domme blondjes. Dit gaat om show en glitter, en hoe zich in dit fake-universum te bewegen.

Men moet zich de vraag stellen wat voor soort mensen hieraan deelnemen. Heel eerlijk: het format is gemaakt voor domme blondjes. Dit gaat om show en glitter, en hoe zich in dit fake-universum te bewegen. Wie deze wereld binnen treedt, moet beseffen dat uiterlijkheid en onmiddellijke perceptie het enige zijn wat ertoe doet. Bij de ‘uitstraling’ die je moet hebben, hoort een flinke dosis sociale vlotheid, communicatieve tools, jezelf kunnen ‘verkopen’, je alsmaar positief opstellen tegenover je omgeving, de eeuwige glimlach ook als er niets te lachen valt. Heel de setting is dus gericht op overtuigen, overkomen, vanuit je fysieke présence. Voor seuten en nerds is hier geen plaats.

Nu kunt u zeggen: ook domme blondjes hebben recht op respect. Klopt. Maar zo dom om niet te zien dat heel deze hitsige talentenjacht een netjes verpakte vleeskeuring is, kan niemand zijn. Niet eens een examen, een proef na een opleiding, maar een baf! klets tegen die knop, waarna een warme coach je verder gidst naar de onvergankelijke roem. Een droom wordt werkelijkheid, een ster is geboren.

Schone Slaapster

Ook voor Goedele Liekens was de Miss België-verkiezing de wipplank naar een mediacarrière.

Wat meteen de tweede aanname is die aan zo’n Voice-concept kleeft: het idee dat je talent zomaar kunt ‘ontdekken’. Je hebt gaven van moeder Natuur meegekregen, maar wat doe je ermee? Niet ontwikkelen, school lopen, of de moeilijke weg, het zelf uitzoeken en aan je eigen carrière timmeren, neen, er zit daar ergens een vent in een stoel die maar op een knop moet meppen en het is bingo.

Vooral meisjes moeten wachten op de zwaanridder-‘coach’ die hen uit het moeras van de anonimiteit haalt, zowaar een middeleeuws gegeven.

Het idee is eigen aan een maatschappij die in zelfverwezenlijking of hard werken niet meer gelooft. In de plaats daarvan lopen er jagers rond die ‘talent’ viseren. Headhunters van de leeghoofdensector. Vooral meisjes moeten wachten op de zwaanridder-coach die hen uit het moeras van de anonimiteit haalt, zowaar een middeleeuws gegeven. Dat is in feite de andere zijde van het victimisme, de slachtoffermoraal, speciaal net op vrouwen gericht: ze maken hun carrière niet, ze worden ‘ontdekt’ via een vleeskeuring. U lacht, maar huidig Open VLD-kamerlid Goedele Liekens is niet bekend geworden omdat ze een diploma psychologie/seksuologie heeft, doch omdat ze in 1986 het kroontje van Miss België kreeg, en aansluitend als TV-gezicht werd aangezocht.

Deze korte keten is de filosofie die achter alle talentenjachten zit: de noodzaak om als Schone Slaapster te worden wakker gekust door een juryprins die vervolgens je ‘coach’ wordt. Het idee is zo on-emancipatorisch, dat ik niet snap waarom feministen al niet eerder bedenkingen hebben geopperd tegen dat soort formats. Omdat ze zelf te dom zijn natuurlijk, en zich in de MeToo-traditie verkijken op de pure dimensie van ‘grensoverschrijdend gedrag’. Terwijl het fenomeen veel breder is, en Goedele Liekens, nu feministisch boegbeeld en de bekendste experte rond seksuele intimidatie die er in Vlaanderen rondloopt, zelf werd uitverkoren dankzij een tandpastaglimlach en de juiste maten.

Wat meer stekels

De nu in opspraak gekomen Marco Borsato met een van zijn pupillen

Dat nogal wat meisjes -want het gaat toch vooral om het vrouwelijk geslacht- kiezen voor die binnenweg, bewijst dat de stereotypen toch iets dieper zitten dan men aanneemt. Fysieke schoonheid en ‘présence’ blijven criterium nummer één. Ondenkbaar dat een lelijke donder de preselecties zou overleven, al heeft ze een gouden stem: het is uiteindelijk televisie. Mijn respect groeit met de dag voor wie dat traject te min vindt en echt zijn/haar eigen pad uittekent. Zonder jury of coaches. Wat meer stekels, het helpt, echt.

Mijn advies aan jongens én meisjes die echt iets van hun leven willen maken: blijf weg van ‘talentenjagers’.

Deze bedenkingen zijn nuttig om het slachtofferdiscours rond de belaagde talenten enigszins te relativeren. Mijn advies aan jongens én meisjes die echt iets van hun leven willen maken: blijf weg van ‘talentenjagers’. Voor de rest wordt er aan dit soort fenomenen van ‘grensoverschrijdend gedrag’ onevenredig veel aandacht besteed, terwijl onveiligheid op straat en de groepsverkrachting van een minderjarige nauwelijks nog het nieuws haalt, zelfs als het slachtoffer zich nadien het leven beneemt nadat de daders doodleuk beelden van hun exploot op de sociale media hadden gegooid.

Dit meisje had niks te kiezen en wilde ook helemaal niet in beeld komen. Er zijn ook nog gewone mensen met een gewone ‘voice’, die niet gehoord wordt als dat moet. Iets om over na te denken in het grote pretuniversum van John De Mol.

Bericht aan de lezers: vanaf nu is het forum op deze blog weer open en zijn reacties welkom!

(Wel graag gerelateerd aan het onderwerp)

De grootste cryptomunt heet natura

Schandalen bevatten altijd anekdotische franjes die hilariteit opwekken. We zien de groten graag vallen, terwijl in het decor verhalen opdampen met een extreem vermakelijkheidsgehalte. Dat lucht op, leve de schandpaal. Dat de bonzen van Anderlecht en Club Brugge maar eens flink hun broek laten afzakken. Dé sleutel van de affaire ligt overigens bij… Eendracht Hekelgem, een club met een bewogen geschiedenis.

De sjoemelende Serviër

De spin in het web is de ondertussen overbekende Servische makelaar Dejan Veljković (foto), ooit een kleurloze meeloper bij Eendracht Aalst en nog later bij Eendracht Hekelgem, waarvan ik de kantine mocht gebruiken voor een legendarische lezing over de Vlaamse media, dankzij de bemiddeling van cartoonist-bestuurslid Erwin Vanmol. Of waarom ook ondergetekende een huiszoeking mag verwachten.

Veljković heeft zich na zijn voetbalcarrière glansrijk gerehabiliteerd door als makelaar-fixer zowat heel het Belgische voetbal te controleren, wat hem in 2018 een arrestatie opleverde wegens bendevorming, witwaspraktijken, omkoping en matchfixing. Als spijtoptant praat hij nu het halve wereldje aan de galg, waarbij allicht nieuwe leugens zijn aandeel in heel de affaire moeten minimaliseren.

Overal waar er op niveau gesjoemeld wordt, kom je namen tegen die op –ic eindigen, dé manier om een Serviër van een normale mens te onderscheiden.

Serviërs maken -en nu laat ik mijn intra-Europees racisme even de vrije loop- met voorsprong het grootste krapuul van dit continent uit. Overal waar er op niveau gesjoemeld wordt, kom je namen tegen die op –ic eindigen, dé manier om een Serviër van een normale mens te onderscheiden. Mochten ze daar dat achtervoegsel gewoon bij iedereen schrappen, het zou tonnen inkt besparen. Een keur van oorlogsmisdadigers leverden ze ons in de jaren ’90. Mladic en Karadzic zijn de bekendste, in hun land zijn het helden. Niet onder ordinaire dievenbendes zal je bij ons de ic-en vinden (dat is meer een Roemeense specialiteit), wel in de betere witteboordensector.

Wie ook tot held én martelaar is uitgeroepen, is het tennisidool Novak ‘No-vax’ Djokovic, omdat hij weigerde zich te laten vaccineren (zijn goed recht) en de Australiërs hem om die reden de toegang tot hun land weigerden (ook hun goed recht), waardoor hij een van de belangrijkste tornooien misliep. De clan Djokovic die alles aandachtig gevolgd had op het thuisfront, én de Servische premier, spraken van een ‘heksenjacht’ en een ‘martelgang’, wat zeg ik, een ‘kaakslag voor heel het Servische volk’. Kan iemand zich nog serieus houden?

Dienst voor wederdienst

Wat ons naadloos weer bij de betere humor brengt, het Belgische voetbalschandaal en de operatie Propere Handen. Een genuanceerde visie is hier op zijn plaats. Dat er grote smakken zwart geld in broodzakken van eigenaar veranderden, binnen de vierhoek Veljković-clubs-spelers-trainers, en zelfs hier en daar een scheidsrechter, is ondertussen bekend. Dat de gewezen socialistische voorman, reclamemaker en ex-directeur van KRC Genk Patrick Janssens mee in het bad zit, vergroot nog het amusementsgehalte. Wat mij echter het meest intrigeert is de natura-dimensie van het schandaal, de cadeaus.

Krijgt u iets, dan wordt er ook iets van u verwacht, een variant op het aloude vlooien en rug krabben bij de mensaap.

Dejan Veljković schoof namelijk niet alleen met zwart geld, hij bleek ook de gave te hebben, mensen te charmeren en aan zich te binden via kleine attenties. Een fles goeie wijn, al eens een etentje, een Rolex-horloge. Zo bouw je netwerken op. Echt financieel omkopen, dat is zo doorzichtig en grof. Het zijn de geschenkjes die het hem doen, die verpakte prullen waar we blij mee zijn omdat het aanvoelt als genereus, altruïstisch. We noemen dat nu ‘corrupt’, maar het wederkerigheidsprincipe is hét fundament van de samenleving. De regel dat een geschenk nooit zomaar gegeven wordt.

Want vergis u niet: het gaat wel degelijk om ruilhandel. De smoes ‘Ik wilde dat horloge niet, maar het bevond zich ineens in mijn vestzak’, slaat nergens op. Krijgt u iets, dan wordt er ook iets van u verwacht, een variant op het aloude vlooien en rug krabben bij de mensaap. Wie dat verzaakt wordt als een gierigaard en parasiet gebrandmerkt, iemand die op café wel meedrinkt maar nooit zelf rondjes geeft. Zo’n reputatie raak je nooit meer kwijt. Je kan de grootste smeerlap zijn, maar parasitisme is de ultieme zonde in een sociaal universum.

Cryptomunten: de toekomst?

Enorme energievreters, dat wel

Elke economie is dus gebaseerd op wederkerigheid, we willen zo min mogelijk parasieten, iedereen moet het bad in. Waarbij geld alleen de zaak vergemakkelijkt, onder het motto ‘geld stinkt niet’, zolang je het maar niet oppot, het moet circuleren. Het geeft als wisselmunt meer vrijheid: je kan met de 100 euro die je verdiend hebt oorbellen voor je vrouw kopen, de auto afbetalen, naar de opera gaan, naar de hoeren, geheel naar keuze.

Het grote voordeel van de cryptomunt is alleszins dat er geen centrale bank mee gemoeid is, geen overheid als pottenkijker, geen fiscus die uw rekeningen komt uitpluizen, geen beslag.

Edoch, het klassieke geld is op zijn retour, iets in ’t zwart regelen wordt hachelijk, het bankgeheim is zo goed als onbestaande. De overheden willen namelijk weten wat u met uw geld doet, hoe u eraan komt en op elke eurocent belasting heffen. Dat voelen we als onrechtvaardig aan, we krijgen er nauwelijks wat voor terug, het is gewoon een slechte ruil. De (r)overheid is de grootste parasiet. De cryptomunt is daar een antwoord op. Iedereen kent de bitcoin, maar er circuleren massa’s van die schaduwmunten. Ze worden digitaal gegenereerd (‘mining’), via grote computers dus, die zoveel elektriciteit verbruiken dat stroomnetwerken dreigen te collapsen. Vraag me verder niet hoe dat werkt, want als ik het wist was ik wel van een groter magazine de hoofdeconoom geweest.

Het grote voordeel is alleszins dat er geen centrale bank mee gemoeid is, geen overheid als pottenkijker, geen fiscus die uw rekeningen komt uitpluizen, geen beslag. Het nadeel is, dat normale mensen totaal niet snappen wat zo’n cryptomunt eigenlijk is, -daarom heet het crypto- terwijl ze toch ook een alternatief circuit genegen zijn en de fiscus willen ontlopen. En zo is de nieuwe ruilhandel ontstaan, waarin, hoe kan het anders, vrouwen de toon aangeven: in ruil voor een seksuele dienst laten ze het gazon maaien, de dakgoot repareren, meubels verhuizen, een terras leggen, werkelijk alle klussen worden aangeboden. Een revolutie voorwaar.

Sociale cohesie

Ik deed hiertoe wat onderzoek, en dit keer niet naar bitcoins. Op de site klusvoorsex (alles heel expliciet, u bent gewaarschuwd) worden de karwei en de betalingswijze heel netjes en gedetailleerd omschreven, werkduur, vergoeding, samen met een foto van de opdrachtgeefster die ook de beloning uitmaakt. Het is, hoe kan het anders, een Hollands initiatief maar ook reeds met een Vlaamse tak. En echt, het gaat lang niet alleen om babes, er zitten jonge, oude, slanke, dikke, mooie, lelijke vrouwen tussen, een staalkaart van de samenleving dus. Geen mannen tot dusver: die worden geacht om te werken voor de euh… kost.

De totale ruileconomie sluit niemand uit, kent geen taboes en geen regelneverij, en is écht gebaseerd op individueel talent. Meteen ook het summum van sociale billijkheid.

Het zal wel niet ok zijn voor de feministen, who cares, men moet het breder zien: de nieuwe ruileconomie is de toekomst, en in feite een terugkeer naar de muntloze oer-economie. Dat het in ons voorbeeld gaat om dames die hun lichaam aanbieden, betekent niet dat er geen andere mogelijkheden zijn om in natura te betalen. Iedereen heeft wel iets te offreren, laten we daar van vertrekken. Misschien hebben sommige mannen trouwens meer behoefte aan een goed gesprek, en dan openen zich zowaar kansen in de omgekeerde richting, als ik de keukenprinses die me een lekkere taart bakt kan trakteren op een… stukje taart in goed gezelschap. Afhankelijk van de omvang van het gebak is méér bespreekbaar.

Conclusie: de grootste cryptomunt heet natura, en ritselaar Dejan Veljković wijst hier toch een weg, namelijk deze naar een nieuwe sociale cohesie gebaseerd op dienst en wederdienst. De overheid krijgt hier geen vat op, er is zelfs geen overheid meer nodig als dit goed werkt, er is alleen een digitale ruilbeurs nodig van vraag en aanbod. Veel zuiniger qua elektriciteitsverbruik. De totale ruileconomie sluit niemand uit, kent geen taboes en geen regelneverij, en is écht gebaseerd op individueel talent. Meteen ook het summum van sociale billijkheid, niemand hoeft uit de boot te vallen. Het is zoals de grote Nederlandse dichter Hieronymus van Alphen (1746-1803) het uitdrukt:

Daar alleen kan liefde woonen,
daar alleen is ’t leven zoet,
Waar men, blij en ongedwongen,
Voor elkander alles doet.

Een vers dat ook opduikt in de apotheotische finale van het Suske en Wiske-album ‘De klankentapper’(1961) en de Golden Sixties inluidde, met het mysterieuze Schalulleke als go-between (nadien helaas verhollandst tot Schanulleke). Hierover meer een andere keer. Maar het zoete leven, wie wil daar niet voor gaan. Aangenaam weekend gewenst.

Er is een kind vermoord

Een beetje van ons allemaal

Het is moeilijk om emoties in te tomen bij de moord op de kleine Dean Verberckmoes (4), gisteren in Zeeland aangetroffen op aanwijzen van de dader Dave De Kock (34). De wellicht gruwelijke details zijn op dit moment door het gerecht nog niet vrijgegeven: de Kock was niet aan zijn proefstuk.

We weten dat de dader in 2008 al eens als stiefvader een kind had doodgemarteld, uiteindelijk niet naar Assisen werd gestuurd en er met tien jaar vanaf kwam. In 2020 kwam hij vrij zonder enige verdere opvolging, terwijl hij door de psychiaters als een sadistische psychopaat was gekwalificeerd. Het systeem van terbeschikkingstelling was toen nog niet van kracht, zegt justitieminister Vincent Van Quickenborne (Open VLD). En er moet meer opvang gecreëerd worden voor zware psychiatrische gevallen.

‘Onschuldig in de gevangenis’

Het zal allemaal wel zijn, er zullen nu vast wel weer paraplu’s opengetrokken worden door gerecht, politiek en deskundigen, zoals bij de moord op Julie Van Espen, eveneens met een seriemoordenaar die door de grote mazen van het net was geglipt. Ik vermoed dat Nederland, dat deze zaak van nabij volgt omwille van het vluchtpad van de dader, toch wel de wenkbrauwen fronst over deze Belgische tragedies. Voor de kleine Dean doet het er sowieso niet toe. We hebben weer een kind prijsgegeven aan een beul, en enige bezinning is gepast.

Het systeem heeft gefaald, andermaal, en dat Dave De Kock opnieuw zijn slag zou slaan, stond in de sterren geschreven. Dat hij daarvoor enkel bij de juiste mensen moest terecht komen en de juiste omstandigheden moest afwachten, al evenzeer. Anders gezegd: de kleine Dean had niet echt het groot lot getrokken, de sociale context was verre van rooskleurig.

Het systeem heeft gefaald, andermaal, en dat Dave De Kock opnieuw zijn slag zou slaan, stond in de sterren geschreven.

Het kind had op school moeten zijn maar was door een lichte medische ingreep een paar dagen thuis. De moeder liet zich behandelen voor depressie en dat was de reden waarom ze hem die dag aan een bevriend koppel toevertrouwde, waarvan de vrouw heel goed wist wat de man op zijn kerfstok had. De mama, Elke Verberckmoes, wist dat naar eigen zeggen niet. Wel dat hij tien jaar ‘onschuldig in de gevangenis had gezeten’. Tja. De vriendin van Dave De Kock gaat allerminst vrijuit, zij heeft hem na een ruzie laten lopen -met het kind- en deed er een dag over om de moeder in te lichten (‘bang dat hij terug de gevangenis in zou moeten’), waardoor er kostbare tijd verloren ging.

Universum vol pluspapa’s

We zitten hier, laat ons eerlijk zijn, in een lichtjes marginaal milieu, en dat doet niets af aan ons medeleven. Maar als ik het bekijk vanuit het kind zelf, dat in Dave De Kock een soort pluspapa zag wegens het ontbreken van een echte, zie ik volwassenen zonder verantwoordelijkheidsgevoel prutsen in relationele moerassen waar kinderen vroeg of laat in dreigen te verdrinken. Zij ondergaan de context, ze worden links en rechts opgevangen, gelukkig meestal zonder veel erg, in het beste geval bij liefhebbende grootouders, in het slechtste geval dus bij een koppel waarvan de helft een roofdier in schaapsvacht blijkt.

Is dit een pleidooi voor het ouderwetse twee-oudergezin? Misschien wel. Onze maatschappij is veel te rekkelijk geworden voor allerlei ‘plus’-constructies, ‘hersamenstellingen’, bricolages waarbij ook de genderidentiteiten zich doen gelden. Scheiden is vandaag een fluitje van een cent. Er worden vlotjes bezoekregelingen afgesproken, de valies van de kinderen staat altijd klaar voor de wekelijke wissel, als golden het meubelstukken. Eénoudergezinnen ontstaan meestal als de vader verdwijnt en de moeder er alleen voor staat. En dan wordt het puzzelen.

Terwijl het aantal mensenrechten alsmaar toeneemt, zou het misschien niet slecht zijn, te stellen dat een kind recht heeft op een vader en een moeder.

Als man wil ik hier streng zijn voor mijn seksegenoten: ik ken weinig verhalen van vrouwen die kleuters mishandelen, van mannen jammer genoeg des te meer. Hele, halve of gelegenheidsstiefvaders zijn een potentieel gevaar, vrouwen zijn daar veel te naïef in. Het kind staat tussen hen en die vrouw, mishandelingen komen in die context regelmatig voor. Natuurlijk gaat het niet altijd om sadistische psychopaten, er zijn ook heel lieve zorgzame mannen die als zogenaamde pluspapa door het leven gaan. En er zijn ook biologische vaders die niet deugen. Een universum vol pluspapa’s en allerlei nonkels die uit het niets opduiken, is echter de omgekeerde wereld. Misschien is de slinger richting sociale maakbaarheid echt wel te ver doorgeslagen.

Terwijl het aantal mensenrechten alsmaar toeneemt, zou het misschien niet slecht zijn, te stellen dat een kind recht heeft op een vader en een moeder. Simpelweg. En als het even kan de echte. Voor de rest pas stilte en diep medeleven met de mama van Dean.

Een mens met een varkenshart, dat is het beste van twee dingen

17 januari, feestdag van Sint Antonius 

Hopelijk begin ik na de operatie niet te knorren’, grapte David Bennett (57) die in een ziekenhuis van het Amerikaanse Maryland een varkenshart ingeplant kreeg. Een wereldprimeur, op het moment van dit schrijven maakt de man het goed, hij had sowieso maar zes maand meer te leven. Het orgaan werd genetisch lichtjes gemodificeerd en virusvrij gemaakt. Maar wat is er fout aan knorren? Niets. Ik hoop voor David dat hij eindelijk eens mag knorren. Het varken knort van tevredenheid, als het eten heeft en goed behandeld wordt, zich in het slijk mag rollen (dat varkens vuil zijn is overigens een hardnekkig misverstand), het is een gelukssignaal. En streven we niet allemaal naar dat geluk, het ideaal van Epicurus, ataraxia genoemd, een duurzame toestand van welbehagen gemoedsrust, die niets te maken heeft met de moderne jacht naar genot en (over)consumptie?

Verzwijning

Dit gaat dus niet zomaar over een medisch hoogstandje, maar over symboliek en rituelen rond positieve emoties en transities. Hoe diep is het hart niet aanwezig in ons dagelijks taalgebruik, van hartsvriendinnen, over goedhartigheid, tot hartelijke groeten. En hoe dicht komt het huisvarken niet bij de toestand die we zelf zoeken maar niet vinden, een diepe vrede en voldoening in het bestaan. Geef een crimineel een varkenshart en het komt goed (patiënt David Bennett vermoordde ooit een man die op de schoot van zijn vrouw ging zitten, hij kwam er met tien jaar van af).

Anderzijds, al wie me wat volgt, kent mijn bijzondere relatie met het zwijn ofte sus domesticus. Het beest prijkt op het kaft van mijn boek Politiek incorrect, algemeen als de lelijkste cover ooit beschouwd, waardoor mijn moeder die ik een exemplaar schonk bijna een hartstilstand kreeg. Ontvang ik haatberichten in mijn bus vanwege fervente tegenstanders, dan hebben die het nogal eens over een ‘West-Vlaams varken’, wat ik dus als een compliment opvat. Dit dier, voor 99% genetisch verwant aan de mens, is slim, empathisch, levenslustig, zinnelijk en humorvol. Wie zou dat niet willen zijn? En West-Vlaams, nu ja, niemand is perfect.

Dit dier, voor 99% genetisch verwant aan de mens, is slim, empathisch, levenslustig, zinnelijk en humorvol. Wie zou dat niet willen zijn?

Dat er dus een mens met een varkenshart rondloopt, stemt me gelukkig en doet me knorren. Het gevoel dat niet alles kommer en kwel is, en dat het toch nog goed komt. In deze tijden van pandemie, net veroorzaakt door een fout gelopen mens-dier-relatie (iets met vleermuizen en virussen), is het herstellen van een goede, heilzame band cruciaal. Xenotransplantatie, -het overbrengen van dierlijke organen in het menselijk lichaam-, kan dit verzwijningproces in goede banen leiden. Dat in bepaalde religiën, zoals islam en jodendom, het varken als onrein geldt, mag de pret zeker niet drukken. Het christendom heeft het beest alleszins omarmd, getuige daarvan de wijdverbreide aanbidding van Sint-Antonius van Egypte (nogal eens verward met zijn naamgenoot van Padua) wiens feestdag we vandaag, 17 januari, vieren.

Keltisch-Christelijk

Sint Antoniusviering te Ingooigem, W.Vl.

Meestal als een kluizenaar afgebeeld, die in de woestijn door bekoringen werd belaagd, wordt hij in de middeleeuwen de heilige-met-het-varken, op zich een opmerkelijke transitie. Zijn volgelingen, de middeleeuwse Antonieten, verzorgden de zieken en lieten varkens vrij op straat rondlopen, waarvan het vlees op 17 januari onder de armen werd verdeeld. In wezen was dit een voortzetting van een oudere Keltische varkensverering, waar de dieren eveneens aan de gemeenschap toebehoorden om in volle winter genuttigd te worden, elk zijn part. Deze herverdeling ging uiteraard gepaard met veel vertoon van varkenskoppen, die we tot op vandaag nog terugvinden op de katholieke altaren tijdens de mis ter ere van Sint Antonius.

De middeleeuwse Antonieten verzorgden de zieken en lieten varkens vrij op straat rondlopen, waarvan het vlees op 17 januari onder de armen werd verdeeld.

Na afloop wordt deze alsnog tot ‘kop’ verwerkt, een oer-Vlaams stoofgerecht, verwant aan de hutsepot waarin de oren en poten een plaats kregen. Van het varken gaat overigens niets verloren, elke gram krijgt een plaats in het kookboek. Van de darmen werden vedelsnaren en condooms gemaakt, de blaas vinden we terug als handtas/geldbeugel (vandaar het ‘spaarvarken’).

Noteer dus dat het varken flexibel is, alles van zich geeft, en in feite veel meer kan zijn dan de Colruytkotelet van vandaag of de orgaanfabriek van de toekomst. Hij is onze vriend en gids op zoek naar het nieuwe evenwicht en een herstelde relatie tussen mens en aarde. We stammen van apen af, maar de mens-aap van Charles Darwin en Desmond Morris weerspiegelt slechts een stuk van onze oer-identiteit. Het varken belichaamt aspecten die draaien rond emotionele intelligentie, gemeenschapszin, het bruto nationaal geluk. De aap is intelligent, maar het varken bezit gezond verstand, en daarvan vooral hebben we vandaag te weinig.

Pastorale

Felicien Rops: ‘Pornokratès’ alias ‘La Dame au Cochon’ (1878)

De nuttiging of implantatie van het varkensorgaan, speciaal het hart, zou dus iets kunnen herstellen wat we als Homo Sapiens zijn kwijt gespeeld. Volgens ene Dr. Eugene McCarthy is de mens zelfs ontstaan uit de oercopulatie van een chimpansee (Pan troglodytes) en een wild zwijn. Deze biologische big bang is op zijn beurt de reden waarom wij oorlog voeren en vrede willen: de chimpansee in ons is egoïstisch, berekend en agressief, het varken is altruïstisch, genereus en empathisch. De ene krijst, de andere knort. De 6de symfonie van Beethoven, bijgenaamd de Pastorale, is één grote knorrende hymne, gewijd aan de varkensmens die dicht bij de natuur staat. Enfin, dat hoor ik er toch in.

Noteer dat heel deze xenogene revolutie richting het beest tamelijk on-woke is, en dat de hartoperatie in Maryland niet de politiek correcte codes respecteert. Niet alleen omdat het varken de multiculturele doctrine doorkruist en incompatibel is met de susofobie van allerlei monotheïstische ideologieën, maar nog meer omdat er wordt afgerekend met het gedenatureerde genderdenken, het feminisme, het doorgeslagen LGBTQIA+ lamento van mensen die niet meer weten of ze een penis dan wel een vagina bezitten, en naar een chirurg lopen om van geslacht te wisselen. Varkens hebben daar allemaal geen last van. Ze aanvaarden hun natuur en hun lichaam.

Noteer dat heel deze xenogene revolutie richting het beest tamelijk on-woke is, en dat de hartoperatie in Maryland niet de politiek correcte codes respecteert.

Het was de 19^de eeuwse schandaalkunstenaar Félicien Rops die de puntjes op de i zette, via zijn bekend gebleven meesterwerk ‘Pornokratès’, alias La dame au cochon (1878). Vandaag zou dit werk zonder twijfel aangeklaagd worden bij het Instituut voor Gelijkheid van Mannen en Vrouwen. Men ziet een dame, naakt maar met zijden kousen en handschoenen, die op wandel is met een varken aan de leiband, symbool van de aardse, ‘beestachtige’ man zoals de MeToo-activistes hem graag afschilderen. Zie ook hun slagzin #balancetonporc, dump-je-varken. Maar ze is geblinddoekt, haar dominantie is schijn: in werkelijkheid leidt het varken haar recht in het Rijk der Zwijnen, Beethoven, Epicurus, Sint-Antonius, Jeff Hoeyberghs en chirurgen die varkensharten implanteren.

Een ironie waar het feminisme noch het humanisme raad mee weten. Maar de terugkeer naar het gezond verstand en de natuurlijke rede is een ommekeer die ook voor de mannen geldt. Ze worden liefdevoller, empathischer, zonder mietjes te worden en hun mannelijkheid op te geven. Dat zegt de decadente Félicien Rops niet, dat zeg ik. En dat is zonder de minste twijfel ook de boodschap van de middeleeuwse heilige-met-het-varken en zijn straatmonniken die het vlees uitdeelden. Vanavond hutsepot, met poten en oren, en moge deze column al een voorsmaakje zijn.

Het ‘wintermanifest’ over het coronabeleid: toch maar liever verbinden

Het coronavirus blijft ons verrassen en blijkt over een soort intelligentie te beschikken die op elke menselijke strategie een passend antwoord heeft. Wat ik vroeger al opperde: we kunnen nog wat leren van dit beestje inzake ratio, snelheid en flexibilteit. En hopelijk doén we dat ook. De natuur daagt ons uit en noopt tot creativiteit. Blijven we bij de pakken zitten of vervallen we in routines, meer van hetzelfde, dan verdienen we niet beter dan van deze aardkluit te verdwijnen.

In de tweejarige historiek van de coronapandemie is er leergeld betaald door bewindvoerders, dat is onvermijdelijk. Autoritaire figuren zoals Donald Trump en Boris Johnson minimaliseerden het fenomeen aanvankelijk, en/of wezen naar de Chinezen als zondebok. Regeringen met een zwakker profiel – zoals de Belgische en de Vlaamse – zochten in allerijl een toevlucht bij wetenschappelijke experten, in casu virologen en epidemiologen. Ook dat is normaal als je iets op je ziet afkomen waar je als bewindsvoerder geen benul van hebt.

Sciëntistische mandarijnen

We zijn nu twee jaar verder, en effectief zijn het in België nog altijd de experten die de dans leiden, met een beleid dat weinig meer doet dan à la carte voorstellen eruit pikken om zo min mogelijk onrust te veroorzaken. Dat lukt niet, mensen komen op straat, enkele dissidente wetenschappers zoals Lieven Annemans stellen de virocratie aan de kaak en worden aansluitend met pek en veren in de woestijn gestuurd. In alternatieve media als Doorbraak kregen deze stemmen wél een forum, maar de mainstream pers gedroeg zich opvallend conform de pensée unique die door het beleid en zijn experten werd ingefluisterd.

Het probleem is namelijk, dat deze experten zich in een machtspositie nestelden en ook een puur virologische kijk op heel de kwestie afdwongen. Voor de viroloog zijn er alleen virussen en maatregelen om ze niet te laten overspringen. Zoiets heet een tunnelvisie: de expert weet veel van één ding, maar zijn horizon is beperkt. Dat is het typische specialisatiesyndroom, dat soms autistische trekjes krijgt. Het is dan uitkijken geblazen. Als uw automotor het laat afweten, dat krijgt een goede garagist hem snel aan de praat, maar zet zo iemand niet in een Raad van Wijzen bij een nationale crisis, of de voorstellen gaan alleen nog over remmencontrole, propere bougies en olie verversen.

Het is grappig én verontrustend hoe ‘viraal’ de virologen zich zelf gingen opstellen, vanuit hun eigen overlevingsdrang en expansieve logica. Hun sanitaire focus werd een machtsinstrument en een duurzame levensverzekering. Wetenschappers met afwijkende meningen werden weggezet als incompetente, immorele charlatans. Ze hebben zich ontpopt tot sciëntistische mandarijnen, jammer genoeg van het oneetbare soort. Een fenomeen als Marc Van Ranst is daarvan het prototype. Hij was al in een vorig leven griepcommissaris, maar rook in 2019 aan de vooravond van de pandemie zijn kans als wetenschapper-expert en domineerde vanaf dan de media. Een machtsgreep die hij zelfs haarfijn beschreef in buitenlandse colloquia.

Het is grappig én verontrustend hoe ‘viraal’ de virologen zich zelf gingen opstellen, vanuit hun eigen overlevingsdrang en expansieve logica.

Naast de al te gemakkelijke – en eveneens virologisch geïnspireerde – inbreuken op de grondrechten (avondklok, allerlei isolatieregels, de pasjes, opheffen van vrijheden en privacy), was vooral de manier ontluisterend waarop de pers zich als een regimepers gedroeg, de overheidscommunicatie gedwee overnam, en zelfs niet te beroerd bleek om leugens te handhaven in het ‘algemeen belang’ (anno 2020, de vernietigde mondmaskers die ‘overbodig’ waren).

Veel voetnoten

Twee jaar hebben we ons afgevraagd, wanneer de dissidenten à la Annemans vanwege de academische cenakels eens wat steun zouden kunnen krijgen, of tenminste enige sympathie, in plaats van ze journalistiek te verbanvloeken (Joël De Ceulaer) of quasi uit te stoten (UGent-rector Vandewalle tegenover vermelde gezondheidseconoom). Onlangs is er dan toch een document verspreid, getiteld ‘Wintermanifest’, waarin een goeie honderd Belgische (maar toch in hoofdzaak Vlaamse) wetenschappers en opinie­makers oproepen tot een ‘open debat ouvert’ rond het coronabeleid en de communicatie. Het initiatief ging uit van epidemioloog en ouderenarts Luc Bonneux, iemand die wél al een tijdje kritisch staat tegenover het coronabeleid. Het zal niet simpel geweest zijn om al deze dames en heren op één lijn te krijgen, getuige daarvan het doorwrocht document.

De ironie is dan dat dit ‘Wintermanifest’, kritisch voor de expertocratie, zelf in een academisch jargon en stijl vervalt die zich alles behalve open stelt, naar buiten richt.

Over de politiek correcte lijn wordt alleszins gewaakt: de vlag is Belgisch, het logo bevat een ‘witte’ man en een gekleurde vrouw die elkaar een lamp aanreiken, een verlichtingssymbool maar helaas een ouderwets peertje, zo lijkt. Bij de ondertekenaars vinden we onder meer Rik Torfs, Ignaas Devisch, Bart Maddens, Dave Sinardet, Herman Vuye, Dirk De Wachter, Ivan Van de Cloot, Heidi De Pauw en Tinneke Beeckman. Een mooi kransje, waarvan ik me dan afvraag waarom het voortschrijdend inzicht bij deze slimme mensen, die ruim toegang hebben tot de grote media én de publieke omroep, zo traag ontkiemde. Het antwoord is, dat ze met dat inzicht vermoedelijk al een tijdje rondlopen, maar nog even de kat uit de boom keken om er mee naar buiten te komen.

Intellectuelen, en vooral academici, zijn daarin heel dubbel. Aan de ene kant zijn ze voorzichtig tot laf en willen ze vooral hun job veilig stellen, maar aan de andere kant zien ze volk op straat komen en willen ze ook de afspraak met de geschiedenis niet missen, zoals dat heet. Dus kozen ze voor een tussenoplossing: een zeer academisch opgestelde nota met veel voetnoten, een heuse ‘Appendix’ en een uitgebreide bibliografie. Ook deze mensen leven in een bubbel. De ironie is dan dat dit ‘Wintermanifest’, kritisch voor de expertocratie, zelf in een academisch jargon en stijl vervalt die zich alles behalve open stelt, naar buiten richt.

‘Negatieve perceptie’

Lieven Annemans: om ‘strategische redenen’ geweerd uit de lijst van ondertekenaars

Na de kopgroep volgt dus het academisch peleton. Inhoudelijk lijst het manifest alle punten op waar critici al twee jaar op hameren: de tunnelvisie van de experten (zie hoger), de grondrechten die op de helling staan (idem), een overheid die meer met ‘koehandels’ bezig is dan met consistent beleid, en last but not least dus media die vooral de angst levendig houden en de overheidsmaatregelen promoten.

Wie ontbreekt op de lijst van ondertekenaars is criticus van het eerste uur Lieven Annemans. Heb hem hierover gecontacteerd: ze wilden hem en Mattias Desmet (professor klinische psychologie aan de UGent, ook een coronadissident) er niet bij om ‘strategische redenen’, want het zou tot een ‘negatieve perceptie’ kunnen leiden. Tja. Het vermoeden lijkt me redelijk dat nogal wat ondertekenaars zich niet aan Annemans wilden verbranden en hun veto stelden.

De makers hebben er zich ook wel voor gehoed hun kritiek een politieke dimensie te geven, want ze willen toch vooral weer ‘verbinden’ en ont-polariseren. Hoe doe je dat als je een kritisch punt wil maken?

Natuurlijk is het goed dat dit ‘manifest’ er is, ook al stampt het vooral open deuren in en vervallen de auteurs in een onleesbaar jargon. De makers hebben er zich ook wel voor gehoed hun kritiek een politieke dimensie te geven, want ze willen toch vooral weer ‘verbinden’ en ont-polariseren. Hoe doe je dat als je een kritisch punt wil maken? We zitten opgescheept met een kakistocratie, een regering van onbekwamen, op federaal én regionaal vlak, en dat heeft zijn redenen en historische context, waardoor de dictatuur van de virologen zich zo makkelijk kon nestelen. Misschien zullen Vuye en Maddens daar wel een voorzet toe gegeven hebben, maar in het Wintermanifest is er niets van terug te vinden.

Voorzichtig-kritisch, dat wel, maar vooral niet dissident, laat staan rebels. Not my cup of tea. Verder dan vrijblijvende en even vage voorstellen rond een ‘langetermijnperspectief’, ‘transparante communicatie’, ‘multidisciplinariteit’, respect voor de rechtstaat en aandacht voor kwetsbare groepen, gaat het manifest dan ook niet. In het beste geval pikken oppositiepartijen het op en gaan ermee aan de slag, maar helaas, de auteurs willen vooral ‘niet polariseren’.

Ik vrees dan ook, heel eerlijk, dat het werkstuk daarom ook gedoemd is om snel in een lade van de goede intenties te eindigen. De Croo, Jambon en C° doen, als ze een beetje slim zijn, alsof deze nota niet bestaat, evenmin als het aangekondigde Symposium. En dààrin hebben deze regenten dan weer wel tonnen expertise opgebouwd.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Het emo-kannibalisme van Stromae

Het was het nieuws van de dag, de media vlogen erop als wespen op een pot confituur: de Belgisch-Rwandese zanger Stromae, alias Paul Van Haver, begon halverwege het achtuurnieuws op de Franse zender TF1 het liedje L’enfer te zingen, als promotie voor zijn nieuwe single.

‘Fantastisch, geniaal, du jamais vu’: de media en vooral communicatie-experts en reclamelui konden hun lof niet op voor deze stunt. Nu had ik toevallig de avond daarvoor een gestreamde opvoering beluisterd van Elektra in de New Yorkse Met, waar Nina Stemme (ja zo heet ze echt) gedurende twee uur ononderbroken op de scène de aartsmoeilijke titelrol vertolkte. Een scènisch-vocale glansprestatie waar je het uithoudingsvermogen van een marathonloper voor moet hebben. Ik vraag me af welke woorden daarvoor van toepassing zijn, als het twee minuten durend neusgeluid (want dat is het eigenlijk) van Stromae in een TV-studio als ‘geniaal’ wordt omschreven.

Marketingstunt

Soit, over smaken valt niet te discussiëren, de man is een icoon in het genre van het Franse chanson. Arno, alias Arnaud Hintjens, is dat ook, een reutelende dronkaardstem waar ik fysiek onwel van word. Wat beiden ook gemeen hebben is een onmiskenbare affiniteit met de belgitude, het maakt hen mediageniek en onder meer zeer populair bij de Vlaamse openbare omroep.

Het multiculturele imago van Stromae -uitsluitend in het Frans zingend, zoals de Oostendenaar Arno trouwens- versterkt deze politiek correcte lijn, en maakt internationaal het statement dat België cultureel vooral Franstalig is, met wat boeren en handelaren in het Noorden die voor de centen zorgen en ’s zondags op café te vinden zijn.

Paul Van Haver is een slimme jongen met een eigen kledinglijn (Mosaert) die zich bijzonder woke in de markt zet. Hij volgt niet alleen de hype maar creëert ze ook.

Terug over naar het ‘interview’. Natuurlijk was de spontane opwelling in de studio van A tot Z doorgesproken en strak geregisseerd, jammer voor de naïevelingen die dachten dat Stromae zich hier zomaar wat liet gaan. TF-1, van oorsprong een publieke zender, is een privé bedrijf dat aan niemand verantwoording moet afleggen, behalve aan de aandeelhouders. Ook niet als het journaal wordt gebruikt om een nieuwe single te promoten ten gerieve van een zanger en diens label Universal. Noteer dat onze eigenste VRT dat ook wel eens doet met bevriende artiesten of eigen huispersoneel dat bijvoorbeeld een boek heeft gepubliceerd.

Paul Van Haver is een slimme jongen met een eigen kledinglijn (Mosaert) die zich bijzonder woke in de markt zet. Hij volgt niet alleen de hype maar creëert ze ook, en dat levert geen windeieren op. Samen met zijn echtgenote beheert hij een florissant immobedrijf met standplaats in Los Angeles. De jarenlange adempauze op artistiek vlak, veroorzaakt door een mismeesterde malariabehandeling, had geen nadelige invloed op deze commerciële activiteitenwaaier, eerder integendeel.

Dat is allemaal niet verboden of laakbaar, mensen die goed op de kleintjes letten. En hoe meer er binnen komen, hoe meer besognes. De meeste van onze politieke partijen zijn ook vastgoedbedrijven geworden met dank aan de dotaties. Het plaatst alleen de Stromae-stunt op TF-1 in het juiste kader: dit is als nieuws verpakte reclame, waar werkelijk alle media, tot en met de meest serieuze, kritiekloos in meegingen. Missie gelukt.

Donkere gedachten

Blijft dan de morele verpakking van de Stromae-stunt: zelfmoordneigingen uit de taboesfeer halen. Dat is een serieuze zaak. Iedereen van ons heeft wel eens diep gezeten, ondergetekende niet uitgezonderd, en ik ben de persoon levenslang dankbaar die er op dat moment voor mij was.

Maar ook hier is het eigenlijk stuitend dat de marketingtruc een delicaat thema kannibaliseert. Ik gebruik dat woord, omdat het zeer de vraag is of mensen, vooral jongeren, geholpen zijn door een zanger die van zelfmoord een negatieve hype maakt, onder het motto ‘J’suis pas tout seul à être tout seul’. Mogelijk vergroot het eerder de kans dat iemand naar een fataal middel grijpt, zoals de overmediatisering (‘bespreekbaar maken’) van druggebruik ook beïnvloedbare jongeren de pap in de mond geeft.

Misschien is zelfmoordpreventie toch eerder een kleinschalig-lokale opdracht voor scholen, verenigingen, jeugdclubs, psychologen en eigenlijk van iedereen die de nood in zijn omgeving voelt

Daar zijn historische voorbeelden van, vanaf de zelfmoordgolf na de publicatie van Goethes ‘Die Leiden des jungen Werthers’ (1774) tot ‘Gloomy sunday’, gezongen door Billie Holiday (origineel uit 1933). Influencers die het thema emotionaliseren en zo tot een zelfvervullend statement maken: benieuwd wat een expert als Lieven Annemans daarover denkt. Misschien is zelfmoordpreventie toch eerder een kleinschalig-lokale opdracht voor scholen, verenigingen, jeugdclubs, psychologen en eigenlijk van iedereen die de nood in zijn omgeving voelt, dan voor een zanger met een ‘boodschap’ die in miljoenen huiskamers rolt en ondertussen ook ontelbare malen is bekeken op Youtube.

De pijnlijke ironie van heel de kwestie is dan nog, dat België -en Vlaanderen nog meer dan Wallonië!- Europees bovenaan prijkt inzake zelfmoordcijfers. Over de oorzaak daarvan piekeren sociologen zich suf: het land met het hoogste welvaartspeil, een excellent zorgsysteem, een uitgebreid sociaal zekerheidsstelsel, het hoogste aantal cafés per vierkante kilometer, bevat verhoudingsgewijs het grootst aantal inwoners dat er de brui aangeeft. Hoe kan dat?

Bruto nationaal (on)geluk

In het land met piekende zelfmoordcijfers moeten Warmste Weken illusies van ‘verbondenheid’ verkopen

Ik zal één suggestie doen: België is geen land om van te houden en er is niets dat ons echt collectief bindt. Daarom worden er Warmste Weken georganiseerd: om de ‘verbondenheid’ te propageren en iedereen ‘te laten zijn wie hij/zij is’. Maar wat betekent dat? Niets. We blijven alleen met z’n allen, exact wat Stromae zingt.

Het ontbrekende wij-gevoel hangt samen met een multiculturele dwangdoctrine die vervreemding in de hand werkt en mensen collectief houvast ontneemt. En daar schuilt een groot contrast met landen als Nederland en Denemarken, die wél kunnen terugvallen op een cultureel cement, een taal, een vorm van zelfbewustzijn die uiteraard niet alle problemen als bij toverslag oplost, maar wel versterkend werkt en individuele veerkracht een boost kan geven. Het is wellicht geen toeval dat Denemarken qua bruto nationaal geluk tot de wereldtop behoort, terwijl er tegelijk hoge eisen worden gesteld qua integratie van nieuwkomers.

Het emo-exhibitionisme van Stromae teert net op een sociale media-cultuur die depressie, eenzaamheid en minderwaardigheidsgevoel bevordert.

Deze identitaire uitleg past uiteraard niet in de politiek correcte interpretatie van het suïcidale gegeven. In de media en de popcultuur zal men verder blijven focussen op de zoektocht naar het eigen Ik, -die vreemd genoeg in een groepsdictatuur uitmondt,-  geholpen door heel het arsenaal van sociale media zoals Youtube en Instagram. Anders gezegd: het emo-exhibitionisme van Stromae teert net op een sociale media-cultuur die depressie, eenzaamheid en minderwaardigheidsgevoel bevordert. Het zich voortdurend moeten vergelijken met anderen, door influencers allerhande bekogeld te worden met hitserige boodschappen, de vernerding, wegglijden in de virtuele realiteit waar van echt contact of intimiteit nauwelijks nog sprake is.

Deze paradox maakt dat ik niet geloof in de boodschap ‘J’suis pas tout seul à être tout seul’. Ook al klinkt ze oprecht, de clou zit elders. Namelijk in de cultuur die de zanger voor een deel zelf belichaamt en uitdraagt. Altijd onder het gerinkel van de kassa. Geniaal, zonder twijfel.

Wie na het bekijken van de Stromae-act hulp nodig heeft, kan terecht op de Zelfmoordlijn 1813.

Alexander De Croo, de man die Pandora klein kreeg

Of dat toch probeerde

Hét interview van het voorbije weekend is ontegensprekelijk het gesprek in De Morgen van hoofdredacteur Bart Eeckhout met premier Alexander De Croo. En dit alleen al voor de kop: ‘Na deze crisis moet de covidpas in een schuif, de schuif gaat op slot en de sleutel gooien we weg’. Waw, daar heeft een analist eten en drinken aan.

Na de bombastische belofte van gezondheidsminister Franck Vandenbroucke over Het Rijk van de Vrijheid, in feite een verwijzing naar Marx en regimes waar die vrijheid werkelijk is geworden zoals China en Noord-Korea, was het tijd voor een liberale correctie, in de geest van ‘optimism as a moral duty’. Reikhalzend keken we uit naar een boodschap van hoop, vanwege de premier die van besluiteloos geklungel en inconsistent beleid zijn handelsmerk heeft gemaakt.

En die boodschap is er ook gekomen: Alexander bezit een schuif waarin de grote shit die ons nu overkomt, via een grote stofzuiger zal opgezogen worden, waarna het ding op slot gaat en we, jawel, in grote euforie de sleutel weggooien. Dat ruikt een beetje naar bewuste vergeetachtigheid en het herschrijven van de geschiedenis, maar soit.

In feite verwijst de premier hier naar de welbekende doos van Pandora, maar dan in omgekeerde zin: zwermen in de Griekse mythe alle wereldkwalen uit, nadat de al te nieuwsgierige Pandora -een bijgift van Zeus- het deksel lichtte, dan gaan ze met de hulp van Alexander ooit die doos weer in, die klotige covidpas inbegrepen. Dat is een sterk statement. Maar als we verder de metafoor ontleden: wat zit er nog meer in die gesloten lade waarvan Alexander het liefst de sleutel weg gooit? Zal dat wel lukken, die grote verdwijntruc? En wie is zijn Pandora, waarvan het woord ‘pandoering’ is afgeleid? 

Betere acteerwerk

Eveline Dellai in de keuken

Daarvoor verwijs ik naar de absolute bestseller van vorig jaar waarover de geaccrediteerde pers een oorverdovend stilzwijgen trachtte te bewaren: ‘De doodgravers van België’ van Wouter Verschelden. Deze journalist, die de mainstream media vaarwel zei en naar de overkant verhuisde, vertelt het ondertussen algemeen bekende verhaal dat de federale regeringsvorming in 2019 geblokkeerd geraakte omdat de kandidaat-premier, Alexander De Croo, in vieze papieren was geraakt en ‘chanteerbaar’ werd.

De details zijn belangrijk, en daarvoor verdient de bron van Verschelden, P-magazine, een persprijs. De Croo, toen nog minister van telecom, een niet bepaald opwindende bevoegdheid, had veel tijd om zich in internetporno te verdiepen en was gefascineerd geraakt door het betere acteerwerk van de Italiaanse Eveline Dellai, gespecialiseerd in plasseks, standjes met meerdere heren, fake ontmaagdingen en anale exploten, hierin bijgestaan door haar zus Silvia.

En zo kwam operatie Pandora op gang: de instructies voor een absolute omerta vertrokken naar de krantenredacties… die er zich ook aan hielden

Het moet naar verluidt vooral de laatste specialiteit geweest zijn die de aanstaande premier boeide. Door zijn job kon hij aan haar geheim telefoonnummer geraken en nodigde haar meteen uit voor een wip. Wat De Croo niet wist, was dat Eveline Dellai bevriend was met de Vlaamse pornokoning Dennis Black Magic, alias Dennis Burkas, die een en ander aan P-magazine doorspeelde. Dubbele pech voor Alexander: de wip met Eveline ging niet door, en als dit nieuws buiten een kleine kring bekend geraakte, mocht hij de zestien wel vergeten. De P van Paniek in de Politiek.

En zo kwam operatie Pandora op gang: instructies voor een absolute omerta vertrokken naar de krantenredacties… die er zich ook aan hielden. Doe verdomme die doos dicht, en u weet wat dat woord in de volkstaal betekent. Vervolgens werd maandenlang het rempedaal ingeduwd van de regeringsonderhandelingen, in de hoop dat het oud nieuws zou worden. Geen journalist die een vin verroerde. Dennis Black Magic werd met de belofte van een smak geld en snelle vrijlating -hij zat in de cel wegens zedenfeiten- onder druk gezet om zijn mond te houden over de zaak. Helaas, Dennis belde naar P-magazine, de doos van Pandora ging toch open, en de Pornokoning mocht verder in de doos blijven brommen. Noteer dat alles wat ertoe doet hier met een P begint.

‘Riool en roddelpers’

Waarom ik dit smeuïg verhaal nog eens oprakel? Niet omwille van de interesse van de federale premier in anale standjes, ook al is de associatie met de term cacistocratie verleidelijk. Wel om de reden die Verschelden aangeeft: de gewilligheid van de reguliere pers om te zwijgen als dat van hogerhand gevraagd wordt. Met de seksuele context als alibi. Dat zei ook Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, met zoveel woorden: wij zijn geen schandaalkrant, het is een ‘privé kwestie’.

Dat is het natuurlijk niét. We hebben het hier over raakpunten tussen privé en politiek, en, jawel, de corrupte aanleg van een karakterieel zwakke fils-à-papa. Dat geen enkele hoofdredacteur dit durfde uitbrengen, uit schrik om met de Wetstraat gebrouilleerd te geraken, is in feite onvoorstelbaar.  De zwijgcultuur zelf is het schandaal, ze behoort intrinsiek tot het politiek bedrijf.

Meteen vragen we ons af, welke geheimen en geheimpjes die fameuze lade nog allemaal bevat, en hoever de ‘discretie’ van de zelfverklaarde kwaliteitspers wel reikt. Vermoedelijk is dit slechts het topje van de ijsberg en worden er nog elke dag geheimen gemaakt en aan de lade toegewezen. Het weze duidelijk: de media moeten niet informeren, laat staan onthullen, ze moet vooral discrete, tactvolle en smaakvolle journalistiek bedrijven. Ze moeten met andere woorden de doos met ‘Top Secret ‘ gesloten houden. Deze discretie bevordert de verstandhouding met de macht, die de papierpers beloont met overheidssubsidies. Terecht mogen we dan spreken over een regimepers. Heel de berichtgeving over corona en de pandemie draagt deze signatuur.

Helaas is de onderzoeksjournalist een uitstervende soort in het alsmaar steviger wordende concubinaat van regime en pers, wereldwijd eigenlijk. 

Dat wij en journalist Verschelden het coulissenverhaal over de Italiaanse pornoster en de impact op de regeringsvorming nooit aan de weet zouden zijn gekomen zonder de medewerking van deug-nieten als Dennis Burkas, betekent ook dat de goden en godjes van de onderwereld hun belang hebben in het ontmaskeren van de hypocrisie. En dat de rol van de zogenaamde riool- en roddelpers, genre P-magazine, danig onderschat wordt in het democratische spel. Er moeten media zijn die zich niét aan het protocol en de zwijgplicht houden. Er moeten curieuzeneuzen zijn die op hun dooie eentje stenen gaan optillen om te zien wat eronder zit. Helaas is de onderzoeksjournalist een uitstervende soort in het alsmaar steviger wordende concubinaat van regime en pers, wereldwijd eigenlijk.

Aan de ingang van de onderwereld

Noël Slangen, ex-adviseur van Verhofstadt en gangmaker van de politieke raddraaierij

Ondertussen blijven journalisten ijverig ministers interviewen die beterschap beloven. Ook dat DM-interview is niets meer dan window-dressing, en de bewuste hoofdredacteur weet dat: het opzet vertrekt zonder twijfel vanuit het De Croo-kabinet. De desinformatie gaat hand in hand met communicatietechnieken, in feite bedot-de-boer methodes die in het politieke discours schering en inslag zijn. De doos is ook een trukkendoos, en de journalisten juichen dit toe, een politicus die vooral goed kan ‘communiceren’, lees: lullen. De liberalen hebben er sinds Verhofstadt en zijn spin doctor Noël Slangen school in gemaakt. Pas vooral op voor politici die het hebben over transparantie en oprechtheid: het zijn de grootste raddraaiers.

De doos is ook een trukkendoos, en de journalisten juichen dit toe, een politicus die vooral goed kan ‘communiceren’, lees: lullen.

De beeldspraak van de lade en de weggegooide sleutel vormt een onbedoelde illustratie van heel deze demagogie. Tegelijk met de zwijgcultuur voert de politicus een theaterstuk op, waarin het publiek wordt wijs gemaakt dat het morgen beter gaat, en dat duurt zo lang tot we letterlijk doodvallen. Deze valse beloftes van slechte stuurlui doen ons beseffen dat van alle kwalen de macht an sich, het mysterieuze mechanisme dat het op onze vrijheid gemunt heeft, misschien wel de ergste en de meest onuitroeibare kwaal is. 

Op het einde van de Pandora-mythe blijft er in de doos alleen nog de Hoop over. Daar moeten we het mee doen. Als ook dat een handigheidje is, een fata morgana, rest alleen nog de spreuk die bovenaan de ingang van Dante’s inferno prijkt: ‘Lasciate ogni speranza voi ch’entrate’ – Laat varen alle hoop, gij die hier binnen treedt. In 2024 gaan al onze wensen en aspiraties in een grote doos, de doos met stembrieven. Met de sleutel erop. Alexander en C° weten wat hen te doen staat.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Neen, ik ben niét Jeff!

Een compleet uit de hand gelopen grap

OK, nu heeft echt zowat iedereen zijn mening geventileerd over de gepeperde straf die Jeff Hoeyberghs te beurt viel, omwille van zijn vrouwvijandige ‘haattaal’ op die bewuste lezing voor een studentenpubliek. Zijn advocaat, Hans Rieder, ook niet bepaald een koorknaap, die het grootste geboefte verdedigt en een jaar geleden veroordeeld is geweest wegens bedreiging van een magistraat, heeft al aangekondigd in beroep te zullen gaan. Wordt dus vervolgd wegens groot succes.

Ondertussen zie ik een valletje waar we niet mogen inlopen: de heiligverklaring van Jeff de martelaar. In december van 2019, de week na zijn lezing dus toen het tumult uitbrak, nam ik het al op voor de man, -niet voor zijn opinies, wel voor het recht om ze te uiten-, en nadien nogmaals in mijn boek ‘Politiek incorrect’ (2020). Sta me dus toe te lachen met de golf van verontwaardiging vandaag rond het vonnis bij lieden die het warm water heruitvinden.

Maar dat twee socialistische madammekes, Hannelore Goeman en Katia Segers, parlementsleden voor wat toen nog sp.a heette, aan de basis liggen van de klacht bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, en heel het circus in gang hebben gezet, vergt enige achterdocht. Misschien was het tactisch wel slim van links om de Vlaamse rechterzijde een martelaar aan te smeren waar toch alleen maar domme praat uitkomt. Alsof er tussen Maas en Noordzee geen andere boegbeelden van de politieke incorrecte vrijdenkerij rondlopen dan Tettenjef, die overigens om fiscale redenen in Andorra woonachtig is.

Dood en begraven?

Ik bedoel maar: tijd dat we dit een plaats geven en Jeff zetten waar hij thuishoort, namelijk bij de stand-up-comedians met een soort humor die je niet hoeft te smaken, maar die verder als curiosum zijn bestaansrecht heeft. De zaak verder ideologiseren is dom. En dat is op dit moment aan de gang.

Ik gun het Hannelore en Katja eigenlijk niet, de manier waarop N-VA en Vlaams Belang nu moord en brand schreeuwen dat de vrije meningsuiting bedreigd wordt, en een debat willen openen over ‘opiniedelicten’. Waarbij Sam Van Rooy (VB) het zelfs bestond om de hashtag #jesuisjeff te lanceren, hierin bijgevallen door Siegfried Bracke (N-VA).

Tijd dat we dit een plaats geven en Jeff zetten waar hij thuishoort, namelijk bij de stand-up-comedians met een soort humor die je niet hoeft te smaken, maar die verder als curiosum zijn bestaansrecht heeft. 

Echt? Non, moi je ne suis pas Jeff. De vrije meningsuiting is niét dood en begraven omdat Hoeyberghs een juridisch blauwtje opliep. Natuurlijk is het vonnis van de pot gerukt, en is de kwalificatie van ‘haattaal’ in het strafrecht voor discussie vatbaar. Alhoewel. Als er in een moskee wordt gepredikt dat onze decadente westerse maatschappij moet vernietigd worden, dan willen we dat er kordaat wordt opgetreden, en zal Van Rooy de eerste zijn om dat te eisen. Het is dus uitkijken geblazen.

Ik wil dus best wel een debat over deze kwestie, maar niet omdat een maffe plastische chirurg beschrijft hoe hij een meisje van de fiets wil trekken en haar sjakoske in brand wil steken. Goeman, Segers en heel hun gevolg hadden in hun achterhoofd misschien wel een andere agenda, namelijk via de uitspraken van deze paljas de Vlaamse rechterzijde in haar geheel te compromitteren, en het verschuiven van de aandacht, weg van het religieuze fundamentalisme en zijn Jihad-aspiraties, naar (extreem) rechtse ‘haattaal’.

Twee kattinnen en een hond

Daarin zijn ze dan wonderwel gelukt, nu zelfs de twee rechtsdraaiende voorzitters Tom Van Grieken én Bart De Wever hun verontwaardiging uittweeten over ‘de bedreigde vrije meningsuiting’. Komaan zeg. Wat gaan we dan doen als er eens echt iemand voor zijn/haar opinie op de beklaagdenbank terecht komt, zoals de Franse politieke columnist Eric Zemmour bijvoorbeeld overkwam? En wat met de al decennia lang toegepaste uitsluitingstactiek van de openbare omroep tegenover stemmen die niet als politiek correct worden beschouwd?

‘Un train peut en cacher un autre’, staat aan elke Franse spoorwegbarreel. Daarom was het goed dat Assita Kanko, toch een ervaringsdeskundige op gebied van misogynie, een dissident geluid liet horen en de veroordeling goedkeurde. Misschien zal dat wel doorgepraat zijn in het partijbureau, maar soit. Iemand moest het doen, het signaal geven dat een debat over opiniedelicten een betere case verdient. En dat we ons misschien wel belachelijk maken door hier een Dreyfuss-allure aan te geven.

Wat gaan we dan doen als er eens echt iemand voor zijn/haar opinie op de beklaagdenbank terecht komt, zoals Eric Zemmour bijvoorbeeld overkwam?

De rest is humor. Ik denk niet dat Hoeyberghs erin is geslaagd om mannen, ook niet wie de lezing bijwoonde, ertoe aan te zetten hun vrouw een pak slaag te geven of het ex-lief van hun zoon van haar fiets te trekken. Misschien eerder au contraire. Ook dat missen Hannelore en Katja compleet, samen met bijna heel de linkerzijde: een gevoel voor ironie en relativiteit, waardoor elke vorm van satire of karikatuur al snel ‘haattaal’ wordt.

Laten we het toegeven: dit is een compleet uit de hand gelopen grap. Het had nooit tot een juridische zaak moeten komen, maar de amplitude die het nu krijgt is ronduit grotesk. Misschien verhouden Hannelore, Katja en Jeff zich wel als twee poezen tot een hond. Dat komt binnen één huishouden nooit goed, maar het is ook niet erg, het gekrakeel doet hooguit wat stof opwaaien. Lees het als een dierenfabel en snap dat ook die rechter maar een wet toepast die door de verkozenen des volks is gestemd. Uw verkozenen dus, ja, wij zijn het volk! (Lachband).