Het zijn bedragen die mensen met een normaal inkomen, of nog minder, doen duizelen: voetballer Kevin De Bruyne, met zijn Jommekes-allure van echte volksjongen, stampt bij Manchester City jaarlijks zo’n 7 miljoen euro bij elkaar, premies niet meegerekend. Ook andere Rode Duivels zoals Hazard, Carrasco en Vermaelen zijn grootverdieners in dezelfde prijsklasse. Ze hoeven daarvoor overigens zelfs geen minuut op het veld te staan, hun makelaar bedong een genereus basisloon om gewoon hun naam aan de topclub te verbinden. De rest komt er bovenop: minuten speeltijd, gewonnen matchen, nevenposten zoals TV-rechten en portretrechten (dit laatste alleen al een goeie 500.000 euro per jaar in het contract van Toby Alderweireld).
De European Investigative Collaborations (EIC), een internationale groep onderzoeksjournalisten waartoe onder andere NRC, Der Spiegel en Le Soir behoren, ploos de financiële status van een resem topvoetballers voor u uit, en publiceerde dat onder de heldhaftige codenaam Footbal Leaks, naar analogie met Wikileaks en andere klokkenluiderstoestanden.
Omgekeerde rechtvaardigheid
De vraag is alleen: wat moeten we ermee. Die contracten zijn rechtsgeldig, de voetballers betalen hun belastingen (uiteraard zo weinig mogelijk, en via een creatieve boekhouding), de clubs zijn voor het merendeel privébedrijven zonder overheidssteun. Het is een kwestie van vraag en aanbod in een vrijemarktsysteem, so what?
De relevantie van deze miljoenendans ligt elders, maar daar moet het EIC blijkbaar nog aan beginnen. Voetbal is namelijk in Europa een volksvermaak zonder weerga. Terwijl politici bijna moeten smeken om aandacht en zelfs in onderbroek geen publiek meer trekken, zitten de stadions voller dan ooit. Het een heeft natuurlijk met het andere te maken: het apolitisme vertaalt zich in voetbalgekte, vooral juist bij de sociale onderklasse. Want vergeet dat fabeltje over verbondenheid-in-de-sport, en de CEO die in de tribunes broederlijk naast de bandarbeider zit: de eerste zit doorgaans in de VIP-loge, het gros van de supporters bestaat uit paupers die soms een flink pak van het huishoudbudget besteden aan een jaarabonnement.
Dat brengt ons op de geldkwestie. Het is natuurlijk ironisch dat sterspelers à la De Bruyne voor een deel betaald worden met de minimumlonen of sociale uitkeringen van hun fans. Deze omgekeerde rechtvaardigheid komt ook in het loterijsysteem voor, waar een massa verliezers voor één winnaar betaalt, daarom ook wel genoemd “belasting op de domheid”. Niet toevallig zijn in derdewereldlanden zowel de loterij als het voetbal onnoemelijk populair, met de weddingschappen als link. De kans dat uw zoon het zelf schopt tot een Kevin De Bruyne-bis is ongeveer even hoog als de kans op het winnen van het groot lot. Niettemin dromen miljoenen ambitieuze papa’s –dikwijls zelf mislukte voetballers- ervan, en kunnen ze elkaars bloed drinken aan de zijlijn van lokale miniemenmatchen.
Allen voor één dus. In deze logica gaan we niet naar herverdeling, zoals de Piketty’s van deze wereld het aanprijzen, maar integendeel een elitaristische afdracht van arm naar rijk. Aan de top van de piramide staan de miljonairs die bijna als klassieke helden het succes uitstralen dat voor de onderklasse niet is weggelegd, maar waaraan die klasse zich toch mentaal optrekt.
De poging van de Europese onderzoeksjournalisten om afgunst bij de massa op te wekken, zal dus niet lukken: Kevin De Bruyne moét veel verdienen, want dat maakt hem nu net tot halfgod in een profane religie, wereldwijd uitgezaaid over een landschap waar geld alles betekent. Heel deze wereld dus min Noord-Korea.
Politieke stabiliteit
Immuun voor alle schandalen, omkoopaffaires en Sepp Blatters blijft de bal rollen, als een op hol geslagen wereldbol. De onwaarschijnlijke overbelichting van sport in de media ondersteunt deze planetaire idolatrie. Aangevoerd door de hyperfatische Jan Mulder debatteren voltijdse voetbalanalisten (ja, dat beroep bestaat dus) op VRT-Canvas bloedserieus over penalty’s, assists, doelpunten, scheidsrechters, in slow motion herhaald en van deskundige commentaar voorzien: ja, voetbal is belangrijk en ja, uw leven is beperkt tot de figurantenrol van de euforische toeschouwer.
Rijkdom fascineert, en het succes van de atleet staat ook voor waarden als geluk, gezondheid, zelfs seksuele attractiviteit (de uitspattingen van topvoetballers zijn in dat opzicht berucht). Het gescoorde doelpunt, metafoor voor het mannelijk orgasme, is alleen weggelegd voor het alfadier, de rest van de roedel kijkt toe. Nogmaals: de fan is niet jaloers, hij zet net zijn lage sociale status en politieke onmacht om in een emotionele band met de vedette die, wie weet, wel eens een handtekening uitdeelt. Voer voor antropologen.
Of waarom sport wel degelijk over politiek gaat. Elke week vergaapt de Engelse onderklasse van werklozen en laaggeschoolde arbeiders zich aan de halfgoden van de Premier League (niet voor niets is voetbal een Engelse uitvinding), live of op televisie. Dit ritueel draagt op de duur heel het politiek systeem, de democratie waar de Britten al sinds 1215 mee pochen: schrap het voetbal en er breekt een revolutie uit.
Zo bekeken kunnen die sterspelers niet genoeg verdienen en houden ze heel de maatschappelijke orde recht, een justitie met afkoopwetten, inclusief alle belastingen op de armoede, of bijvoorbeeld het feit dat de elektriciteit in ons land in één jaar met zo’n 300 euro per gezin is gestegen. Geen haan die ernaar kraait. Laat die Standard-supporters maar eens een deel van het stadion in de fik zetten of een keeper met voetzoekers bekogelen: het lucht op en creëert een verbondenheid die nooit de afmeting aanneemt van een revolte tegen het systeem zelf.
“Opium van het volk”,- wat Marx in 1844 over religie schreef, geldt vandaag voor het voetbal: “…zij is de fantastische verwerkelijking van het menselijk wezen, omdat het menselijke wezen geen ware werkelijkheid bezit.”
Acta Sanctorum 
vierde paragraaf einde tweede regel:Terwijl politici bijna moeten smeken om ………….
Voorstel tot mogelijk aanzienlijke verbetering voor politici: vervang ” in ” door ” zonder ”
en de stadia lopen ook vol.
Geachte Heer J. Sanctorum. Politici in onderbroek – ik mag er niet aan denken! Ik noem geen namen – maar stel je Louis of Maggie zo eens voor! En Geachte Heer J. Erven. Er is nog 1 ding gruwelijker dan een politicus in onderbroek – en dat is een policus zonder enige broek. Ik weerhoud me er absoluut van in dit verband Bert Anciaux of Kris Peeters te vermelden. Daar krijg je geen stadion mee vol – laat staan het slipje van een vrouw! Wat het voetbal aangaat – ach. Ik ga ervan uit dat elke speler, behalve voetballer, ook mens is. De regels in het voetbal zijn poepsimpel. Ik weet wat scoren is. Ik ken ook de buitenspelregel en de rol van de scheidsrechter. Verder hou ik me er me niet mee bezig. Het is tenslotte maar een spel dat met 1 bal wordt gespeeld. Met 2 ballen komen we in een heel andere competitie terecht. Daar gelden ingewikkelde overspelregels. De wispelturigheid van de scheidingsrechter! En je wordt er zelden rijker van.
Mijn vader zei me altijd : je moet je niet druk maken over zaken waar je niks kan aan veranderen.
En verder valt mijn keuze op Zuhal Demir
Sportjournalist: “Amai Kaevin, wat een goal! Vertel eens!” Kevin: “Ja ja.” Sportjournalist: “Ik bedoel: je scoort na een schitterend een-tweetje de overwinningsgoal en miljoenen kijkers zien dat! Hoe gaat zoiets?” Kevin: “Ja. Je staat voor de goal en je shot dan heel hard. Ja. Soms zit ‘m er naast en soms zit ‘m er in.” Sportjournalist: “Wat doet zoiets met een mens? Wat dacht je?” Kevin: “Euh. Ik dacht: die zit.” Sportjournalist: “Ja maar, wat VOELDE je? Wat ging er in je om? Was je blij?” Kevin: “Ik was wel blij, ergens.” Sportjournalist: “Maar voetbal is natuurlijk ook een ploegsport. Je ploegmaats hebben een fantastische prestatie geleverd.” Kevin: “Ja, hij zat er in.” Sportjournalist: “En na de wedstrijd: opluchting, feestvreugde, jubel?” Kevin: “Indirect wel, ja.” Sportjournalist: “Je zal wel uitgeput zijn. Dus nu een paar dagen welverdiende rust?” Kevin: “Ja, met ’t vrouwke he.” Sportjournalist: “En verdere plannen voor de toekomst? De US, Japan, Qatar?” Kevin: “Daar denk ik niet aan. De club past bij mij.” Sportjournalist: “Mooi toch he, al die supporters. Al die sportiviteit. Dat gevoel van verbondenheid. Wat VOEL je hierbij?” Kevin: “Ik ben wel blij, ja. Ergens.”
Hahaha…
Opium voor het volk eerder opium VAN het volk!
Johan
Je sneer naar Engeland is niet terecht. Ik heb lang geloofd dan de Engelsen veel klassenbewuster waren, en de scheiding der klassen bewust in stand hielden. Het klopt niet : decennia sociaaldemocratie hier hebben ook niks opgelost. Hoe meer mentale en intellectuele proleten hebben, hoe groter varkens ze worden, hier en in de UK. Hooligans zijn net als terroristen : geen sociaal achtergestelde en beklagenswaardige figuren, het zijn opgeleiden die goed hun brood verdienen. Ik,geloof allang geen fluit meer van sociaal deterministisch gedoe dat insinueert dat mensen slachtoffer zijn, of gemanipuleerd of ondrukt worden door. Bullshit : we hebben keuzes. Dalrymple heeft overschot van gelijk. En de Engelsen bewijzen weer eens hun gezond verstand, overlevingsdrang en aversie tegen maakbaarheidsobsessie door knalhard uit de EU te.stappen. Ik voorspel : binnen 5 jaar winnen ze. Engelsen hebben ballen. Zonder Churchill zat Hitler hier. Vlamingen zijn volk zonder ballen, maar vroeger viel dat veel meer op dan nu, omdat heel de sociaaldemocratische EU verwijft en verweekt.tot een bende die naar de pijpen van Erdogan danst, ipv die kloot het bos in te sturen. Resilience is het mooiste Engels woord dat ik ken.
A heart full of pride? De fysieke conditie van de meute van Britse supporters die voor het Europees kampioenschap voetbal dit jaar in Frankrijk hun opwachting maakte, leek me toch maar lamentabel, vergeleken met die van bv. de Russische, die er vrij combattief voor de dag kwamen…
This is rock’n oi ! De underground artiest Tim Steinfort, “singer songwriter from the Netherlands”, samen met Saints & Sinners uit Praag : ALCOHOLIC ANTHEM.
De Engelsen hebben beter dan wie ook begrepen dat er een genetisch bepaalde onderklasse bestaat waar geen land mee te bezeilen valt, en elke euro die je erin investeert ben je kwijt. Nu de socialisten uitgerangeerd zijn en na de Brexit de Europese subsidies wegvallen, zal dat plebs zoveel honger en miserie kennen dat ze voor minstens 20 jaar collectief uitgeteld in de goot blijven liggen. Ondertussen kan zonder Europese regelneverij de economie terug opgebouwd worden, samen met die van Trump Amerika, waar hetzelfde zal gebeuren. Het grote slachtoffer wordt de EU waar de sociaaldemocratie en het cultureel marxisme veel te lang de overhand zullen blijven houden, en massa’s geld in deradicaliserings en taalcursussen en sociale uitkeringen blijven steken ten behoeve van een migratieproletariaat dat nooit return zal geven, en onze economie volledig zal uitputten. We zullen in de ‘EU de schijn nog mss. 10-15 jaar kunnen ophouden, afhankelijk van de economische situatie en de rentestand, waarna onze economie volledig zal worden weggevaagd door de
Gerenoveerde Angelsaksiche en de boemende Aziatische economieën. Die laten overigens geen parasitaire migratie toe en hebben een beperkte sociale zekerheid, en zullen wat er all niet productieve migratie die aanwezig is nu gaan dumpen. Tegen 2035 is de klus geklaard.
Hoe kwam het in Engeland nu ook weer van rassenstrijd tot klassenstrijd? Linton Kwesi Johnson, de alom geëerde en geprezen Britse reggae-muzikant en “black poet”, afkomstig uit Jamaica, die in London een diploma sociologie aan de universiteit behaalde, bracht in zijn teksten een uitgesproken linksradicale maatschappijkritiek, gericht aan het adres van de toenmalige eerste minister Magaret Thatcher. Terloops even rechtzetten dat het cultureel marxisme in een pejoratieve betekenis wordt gebruikt en dat ‘de theorie van de praxis’ wellicht meer in zijn mars heeft dan hier wordt aangenomen… Linton Kwesi Johnson wordt trouwens op Wikipedia beschreven als een vooruitziend man van wie het nummer All Wi Doin Is Defendin nauwkeurig het oproer van 1981 in Brixton had voorspeld! Niet iedereen kon de inhoud van zijn teksten appreciëren, maar zijn dichttalent, in combinatie met het ritme waarmee hij zijn poëzie af dreunde en het gebruikte taaltje, oogstte succes! Linton Kwesi Johnson, die verscheidene “occupations” had, zoals freelance journalist, vertelt in een interview voor People, Signs & Resistance (upload op YouTube in 2009) over “his sense of injustice as a youngster” en hoe de vonk aan de lont werd gezet met een racistisch incident begin de jaren ’80, waar een brandbom door het raam van een huis in South East London werd gegooid, met een brand als gevolg waar 13 jonge zwarten het leven lieten en nog 26 zwaargewond werden…
Hij stond onomwonden achter de ideeën van de beweging van de Black Panthers, van wie de slogan was : “BLACK POWER, PEOPLE’S POWER!” Als je een zwarte was, moest je je organiseren om je situatie te veranderen. Je kon niet gewoon gaan achterover leunen en hopen dat iemand iets voor jou ging doen. Neen, je moest je zien te verenigen met hen die zich ook in zo’n situatie bevonden en “were suffering of the same kinds of injustice as you and never come on cause, and do something about it!” Op die manier werden de zwarten er zich meer van bewust dat ze niet machteloos waren, maar dat ze zich konden organiseren en mobiliseren, protesteren en agiteren, en “try to transform their situation”. Vooral de jongeren wilden ze het bewustzijn bijbrengen, wie ze in de wereld waren en waar ze voor stonden. Wat toen gebeurde was “a shift in politics : it was no longer simply about colour, it became a struggle for class, it became a part of a working-class movement instead of a black power movement. We had things in common with white working-class people” … Vanuit het besef van gemeenschappelijke belangen groeide solidariteit. “So we shift from the politics of race to the politics of class.”
Volgens hem is de jeugd van nu over het algemeen niet zo verschillend van de vroegere generaties. Er waren toen ook gewapende bendes met messen, e.d. maar de steekpartijen waren minder gewelddadig… Het grote verschil is dat men vroeger meer gepolitiseerd was, gedreven door ambitie. Hun ouders waren naar Engeland gekomen voor betere kansen, die zij dan grotendeels hadden kunnen invullen, bv. wat onderwijs betreft. Ze weigerden evenwel bepaalde dingen te tolereren, wat hun ouders maar schoorvoetend hadden kunnen doen : “If you were a parent, you couldn’t simply walk off the job every time you were racially abused”. Zo werden ze “rebels against racial oppression”…
Een tweede verschilpunt is dat men vroeger niet aan vuurwapens kon geraken, wat nu wel het geval is : “in some quarters I noticed to get a gun is one of the easiest things, that wasn’t the case when I was a youngster.”
Een derde verschilpunt is dat ze niet leefden in “the same kind of materialist driven world”. “The consumer ethos that dominates society now, wasn’t around when I was a youngster. A lot of the consumer ethos has been driven by the revolution of new technologies (iPads, e.d.). The young people now are growing up in an environment of instant gratification : I must have this and must have it now!” Een mentaliteit die vroeger niet bestond…
N.B. : Het probleem vandaag is dat geen sprake meer is van “a shift in politics”. Sinds de val van de Muur in 1989 werden geopolitiek de kaarten zodanig geschud dat de klassenstrijd veld heeft moeten ruimen voor de rassenstrijd waardoor het sociaal darwinisme is toegenomen. De spanningen als gevolg van de integratie van moslims in onze gemeenschap kunnen worden gezien als een gemaskeerde rassenstrijd, of tenminste het verlengstuk ervan. Het koor van lezers hier, gedirigeerd door Johan Sanctorum, dat zich telkens bij de minste aanleiding aan het islambashen waagt, zal dit niet graag toegeven! Nu, de blijvende toestroom van migranten is om meer dan één reden niet gunstig… Hier wordt nu het beeld opgehangen dat voor veel van deze migranten een participatie aan de middenklasse in de vele Europese landen, te vergelijken met de vorming van ‘a black middle class’ in Engeland, ver in het verschiet ligt, maar schijn bedriegt… Het socialisme in panty’s, dat zijn assumpties ver boven alle partijgrenzen deelt, heeft hier toch de boot gemist. Het volstaat te verwijzen naar de moord op Jo Cox, het parlementslid van Labour Party, in aanloop naar het Brexit-referendum, en meer recent nog de nederlaag van Hillary Clinton bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Deradicaleringscursussen passen eigenlijk ook in dit plaatje…
Och, houd ze dom, zorg dat ze zich niet vervelen en dat ze geen honger lijden. Meer heeft de meute niet nodig. Diegene die daarvoor zorgt, kan ze ten gepaste tijden, zonder dat ze mekkeren naar het slachthuis dirigeren.