Kompanisme en ‘portretrecht’ : de graaicultuur achter de tricolore show

Dat loopt zich maar wat te vervelen tussen twee matchen, dat poept in het rond, dat verdient geld als slijk, dat stuitert met sjieke sportkarren stomdronken op benzinestations, dat raakt betrokken in onkosjere affaires en fiscale fraude (Timmy Simons, hip-hip FC Brugge), en ondertussen wil het ook geld om simpelweg hun smoel verveelvoudigd te zien.

Welja, lieden zoals u en ik betalen voor een pasfoto (te rood of te blauw, maar altijd met die te dikke neus, starend als dronkaards in de flitsspiegel van de foto-automaat), maar de Rode Duivels willen euro’s voor elke foto van hen die in het commerciële circuit komt (de Panini-stickers enzo).

Cafébaas en superbelg Vincent Kompany heeft het systeem uitgedacht en wil nu de Voetbalbond in gebreke stellen omdat die 40.000 euro de man niet snel genoeg wordt uitbetaald. Voor u en mij is dat een enorm bedrag, voor een topvoetballer is dat kluitergeld.

Basisinkomen

Er zijn echter twee boeiende kanten aan dit verhaal. Ten eerste dat ‘portretrecht’. Terwijl Facebook en Google alsmaar aan onze privacy knabbelen en geavanceerde software inzetten om u overal te herkennen, waar u ook gaat, en om dan ongevraagd die info commercieel te gelde te maken, zijn er blijkbaar lieden die leven van publiciteit en publieke belangstelling, en niettemin nog geld verdienen aan de afbeeldingen die er van hen in omloop zijn.

Dat is uiteraard niet logisch: ofwel voor iedereen portretrecht, ofwel voor niemand. Ik eis van Facebook 2 euro per keer dat iemand naar mijn profielfoto kijkt, of mij ergens tagt. Het is de perfecte vorm van herverdeling die, wie weet, dan toch dat ‘basisinkomen voor iedereen’ realiseerbaar en betaalbaar maakt. Elk zijn gezicht, elk zijn portretrecht, en dit voor de 1,3 miljard facebookgebruikers. Hallelujah.

Ergerlijk is natuurlijk dat dit deel uitmaakt van de grote pak-de-poenshow achter het Rode-Duivels-fenomeen. De compleet doorgeslagen weddes voor topspelers (Vincent Kompany verdient bij Manchester City zo’n 250.000 euro per week, premies niet meegerekend, en hij hoeft daarvoor zelfs geen bal aan te raken) hebben de graaihonger van de nationale balstampers zodanig aangewakkerd dat de tricolore hype genadeloos wordt uitgemolken. Vergeet de nationale trots, dit gaat om centen. Zalig de simpelen van geest die peperdure tickets kopen, in drie kleuren beschilderd staan te toeteren op de tribunes, en zich op een WK laten dumpen in campings die meer weg hebben van een vluchtelingenkamp.

Als de Rode Duivels op 10 juli de finale van het EK winnen, dan strijkt elk van hen een winstpremie van 704.000 euro op. Geen enkele nationale ploeg presteert dat, het is ruim dubbel zoveel als de Duitsers krijgen bij eindwinst. De nadien de laan uitgestuurde ex-CEO Steven Martens had die monsterpremies contractueel toegekend aan Kompany en C°, waardoor de Bond nu stevig in het rood zit. Tomeloze hebzucht heet dat.

Ik zou dus graag wat meer voetbalfans zien rebelleren tegen het Kompanisme, zoals Kompany tegen de Bond te keer gaat. Hadden ze nu eens gewoon symbolisch afstand gedaan van dat portretrecht en de opbrengst aan een goed doel geschonken, het ware tenminste een gebaar geweest, dat hun breed bemeten basisinkomen nauwelijks zou geschaad hebben.

Heel dat kleffe gedoe van ‘tous ensemble’ en het quasi-herboren Belgisch patriottisme is al niet te pruimen, maar bovendien is het bedoeld als feel-good-mistgordijn dat de graaicultuur van een handvol sportlui maskeert, want in se hebben wij gewoon geen natie om fier op te zijn, en de Diables Rouges ® weten dat ook wel.

Voetbal, groot geld, brede massa’s, euforie, mistig chauvinisme, politieke correctheid: rolmodel Vincent Kompany belichaamt het allemaal. Iemand moet eens stevig op dit kaartenhuis in blazen. Ideaal thema voor een les Maatschappijkritiek.