Het is ondertussen bekend dat Dalilla Hermans tot ‘trajectcoördinator’ is gebombardeerd om te lobbyen voor Brugge culturele hoofdstad 2030. Dat is een titel, uitgereikt door de EU, waar een stevig pakket subsidies aan vastzit en die vooral de toeristische sector moet stimuleren. Heeft Brugge dat dan nodig? Ik dacht het niet, maar volgend jaar zijn er ook verkiezingen, ziet u, en de kleurloze burgemeester De fauw (CD&V) kan die extra publiciteit goed gebruiken.
Het is voor alle duidelijkheid nog maar een kandidatuur, maar Dalilla wordt er het uithangbord van. Dat leverde haar ‘een warm badje knuffels’ in de pers op, blijkens haar Instagrambericht, maar ook afkeuring en ‘haatberichten’ op de sociale media, zegt ze. Erger, Vlaams Belang en N-VA (beide in de stedelijke oppositie) beconcurreren elkaar met sarcastische commentaar over de aanstelling van deze ster aan het Vlaamse woke-firmament. Op Doorbraak trok VB-er Tom Vandendriessche alle registers open, wat de stelling van Dalilla Hermans alleen maar bevestigt: Vlaanderen heeft een zwaar probleem met racisme, en corrigerende gestes als haar aanstelling moeten daar een tegengewicht voor vormen. Anders gezegd: Hermans krijgt wat ze in stilte hoopte, namelijk trammelant.
Bestudeerde paranoia
Hoe een fuif van de scouts van Hansbeke wereldnieuws werd
Over deze in Rwanda geboren maar in de Kempen opgegroeide ’schrijfster’ heb ik al een paar keer een boekje opengedaan. Ze trok de eerste keer mijn aandacht toen ze in 2017 in een pas gepubliceerd Suske-en-Wiske-album een Afrikaanse man had ontwaard die eruit zag als een ‘halve aap’,- het waren haar woorden. Grote consternatie was het gevolg, oproep tot dialoog over het endemisch racisme in de lage landen, halve excuses van een verbouwereerde uitgever, en een oproep tot alle amateurtekenaars om de foute afbeelding te retoucheren.
In hetzelfde jaar -ze moet de smaak te pakken gekregen hebben- was ze ‘ziedend verontwaardigd’, toen ze in Hansbeke, deelgemeente van Deinze, tegen een affiche voor een ‘oerwoudfuif’ aanliep, waarop weer zo’n Afrikaans type stond afgebeeld, met iets te bolle kaken. En guess what: weerom tot ziedende ontsteltenis van Dalilla vond de lokale scoutsvereniging het allemaal veel drukte om niets, en ging de fuif gewoon door, mét die affiche! Quod erat demonstrandum. Het zit verdomme in onze genen.
‘Ziedende verontwaardiging’, het wordt een standaardpose in alle publieke statements rond het leed dat ze dagelijks ondervindt. Als zwarte vrouw geen banaan durven eten op straat: in wat voor een wereld leven we!
Er moet dat jaar bij Dalilla een enorm licht zijn aan gegaan, want overal gaf ze interviews weg, tot in de respectabele NRC, waarin we quotes konden lezen als: ‘Ik heb heel lang niet in het openbaar bananen durven eten. Maar het kan ook groter zijn. Mensen die me aanstaren als ik met mijn blanke man op straat loop, die niet naast me willen zitten. Dat gebeurt echt.’
‘Ziedende verontwaardiging’, het wordt een standaardpose in alle publieke statements rond het leed dat ze dagelijks ondervindt. Als zwarte vrouw geen banaan durven eten op straat: in wat voor een wereld leven we! Ach, kijken als een koppel van een blanke man met een zwarte vrouw passeert: ik doe dat ook, gewoon omdat het opvalt, voor de rest, honni soit qui mal y pense. Zoals ik me ook omdraai als een vrouw met een wiebelende derrière mijn pad kruist, oeps maar is dat dan geen seksisme… En als ze bovendien zwart is, hebben we dan geen intersectionele mix van seksisme én racisme? Wanneer wordt kijken staren, en glimlachen uitlachen? Soit, Dalilla cultiveert een lichte vorm van bestudeerde paranoia, waar alle journalisten weerloos in tuinen, beseffende dat dit soort verhalen hun redactionele status verhoogt.
Diversiteitsindustrie
Karel Verhoeven, DS-hoofdredacteur en bewaker van de woke-lijn
Ik begon haar vanaf toen een beroepsquerulante te noemen,- iets wat ze zonder twijfel ook weer als een racistische uitlating zal kwalificeren-: iemand die van het opsporen en beschuldigen van haar vermeende belagers een full-time bezigheid heeft gemaakt, dat breed uitsmeert in de media, en ons moreel bij de les houdt. Haar eigen tragisch lot van om haar huidskleur misdeelde vrouw moet altijd opnieuw onder de aandacht worden gebracht, en tot in Hansbeke de ‘witte’ onderdrukker ontmaskeren.
Voor Karel Verhoeven en zijn personeel is informeren compleet secundair geworden. Integendeel, indoctrinatie is de kern van het redactionele verhaal, men wil het lezerspubliek kneden tot het zich conformeert aan de woke-ideologie van het huis.
Helaas voor Dalilla is haar huidskleur helemaal niet het probleem. Of beter: ze maakt er zelf steeds weer een issue van. Assita Kanko, geboren in Burkina Fasso en NV-A-politica, is even zwart als Dallila Hermans, maar neemt afstand van het eeuwige slachtofferschap dat het woke-verdienmodel doet draaien. En daar wringt het schoentje: Hermans is een gevestigde waarde in de Vlaamse diversiteitsindustrie, naast andere klaagzangeressen zoals Bieke Purnelle. Zeer bewust speelt ze zelf haar huidskleur uit om een beeld van de ‘racistische Vlaming’ te creëren, die moet heropgevoed worden met behulp van het progressieve middenveld en media zoals De Standaard waarvoor ze een 14-daagse column mag schrijven.
Dat deze krant helemaal de richting van de pensée unique is ingeslagen, dat kan een klein kind vaststellen. Voor Karel Verhoeven en zijn personeel is informeren compleet secundair geworden. Integendeel, indoctrinatie is de kern van het redactionele verhaal, men wil het lezerspubliek kneden tot het zich conformeert aan de woke-ideologie van het huis. ‘Attitudevorming’ heet dat in het reclamejargon.
Disneyficatie
Journalistiek en opinie versmelten zo tot een eindeloos défilé van slachtoffers van discriminatie, én de bijbehorende daders. Niemand wil tot die laatste groep behoren: het koloniale schuldverhaal maant de ‘gepriviligieerde’ groep aan om schuld te bekennen en boete te doen. Hoe? Door De Standaard te lezen bijvoorbeeld, speciaal de columns van Dalilla Hermans. Snapt u het plaatje? Het is banale marketing met een moraliserende saus, die overigens over een groot deel van de westerse reclamewereld is uitgelopen, want nergens is de imitatiedrang zo sterk als in de sector van de gebakken lucht.
Even leeg en stereotiep als de decorstad Brugge is de parade van woke-prinses Dalilla, en sorry als ik haar nu met een chocoladepostuur vergelijk.
Wat ons naadloos weer bij de Brugse city marketing brengt. Als je vandaag in het historische centrum van de Breydelstad loopt, kom je alleen nog chocolade- en pralinewinkels tegen. U moet namelijk weten dat Brugge voor vele buitenlandse toeristen de enige Belgische bestemming is. Ze worden aangevoerd via charters op Oostende Airport of enorme cruiseschepen in Zeebrugge, en moeten in één dag alle toeristische clichés van de Belgische identiteit tot zich nemen: chocolade, wafels en bier. Dat is de reden waarom je in het historische centrum bijna nog uitsluitend chocoladewinkels aantreft, ook al heeft Brugge historisch meer met wevers en beenhouwers dan met chocolatiers: de middenstand past zich aan.
Het is een steriel pretpark annexe cruiseterminal geworden ten dienste van de toeristische industrie, een disneyficatie waar ook steden als Venetië en Barcelona mee worstelen. Binnen dat concept is Hermans de perfecte keuze. Even leeg en stereotiep als de decorstad Brugge is de parade van woke-prinses Dalilla, en sorry als ik haar nu met een chocoladepostuur vergelijk. Lieden die denken dat dit over cultuur of erfgoed gaat of zo, zijn niet helemaal mee en zeker niet klaar voor Brugge 2030.
Er zijn vermoedelijk wel tientallen Bruggelingen ( als dat een vereiste is) competenter en méér gekwalificeerd om voor ‘trajectcoördinator’ te spelen in dat culturele-hoofdstad-verhaal. Maar het ging ook nooit om talent of competentie, wel om de verkoop van chocolade. Die ironie zal ze in haar ijdelheid wel niet snappen. Marketinggewijs is de aanstelling van Dalilla Hermans een geniale zet: je kan er niet tegen zijn, anders ben je een racist. Weer hoog tijd voor méér verbinding.
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
Beste,
je columns komen de laatste tijd automatisch in mijn Telenet spammail terecht. Uiteraard vraag ik dit na bij Telenet.
Zijn er nog andere lezers die dit probleem onlangs vastgesteld hebben?
Groeten,
jbo
Kunt u in uw spam niet de optie ‘dit is geen spam’ aanvinken? Bij mij werkt dat.
Telenetmail is de meest onveilige emailbox die er bestaat! Een goeie raad: maak een proton- of yahoo- of hotmail adres aan en maak daarvan uw primaire adres.
Brugge: de stad waar een droge worst bij een streekbiertje 8 euro moet kosten. Fabulous! Ripoff City 2030!
Een ‘moraliserende saus’: dat doet me denken aan de reactie van mijn achternichtje Ilse (jongste van Jef Geeraerts) op iets dat ik op facebook gepost had. Het was na de gebeurtenissen in de Blaarmeersen en om een gekleurde medemens ook eens in een goed daglicht te stellen, had ik een duim opgestoken voor de jongedame die me op het kantoor van Carrefour Finance zo effectief geholpen had. Antwoord daarop van Ilse (die anders nooit op iets van me reageerde): ‘puur racisme, overgoten met een vergoelijkend sausje’… Haar vader, oud-kolonialist en vrouwengek, die toen zij nog heel klein was zijn gezin in de steek gelaten had om aan de sleur te ontsnappen: nu ja, ik hoef er geen tekening bij te maken zeker?
Alwéér Hermans? Dat mens krijgt nog aandacht van Sanctorum toe!
Beste “dzjakke Dzjakke”
Waarom schrijft u uw reacties op deze blog van Johan Sanctorum niet onder uw eigen voor- en familienaam? Johan Sanctorum schijft onder eigen naam. Ik – Marc Schoeters – reageer uit eigen naam. Waarom doet u dat niet? Omdat u misschien bang bent om in het holst van de nacht door Belgische “bottinekes” in uw eigen bed vermoord te worden? Dat kan ik enigszins begrijpen – al heb ik aan die doodsvrees persoonlijk volkomen lak. De idiote lakeien van het regime doen maar – ik schijt erop!
Ik schrijf op de “internetten” het liefst – en helemaal exclusief – onder mijn eigen voor- en familienaam. Omdat ik nu eenmaal een Echte Vent ben – en absoluut schijt heb aan alle soorten “bottinekes”. Ook al weet ik sinds enige jaren dat de Belgische Staatsveiligheid werkelijk ál mijn reacties op de “internetten” gretig meeleest – en over mij inmiddels een dik dossier heeft samengesteld. Ach toch! Ik heb met dat soort “veiligheids”-idioten in het verleden al enige aanvaringen gehad – werkelijk te onnozel om dood te doen. I am NOT impressed. Ach ach ach. Wie heden als onderbetaalde sukkel van de Belgische Staatsveiligheid nog altijd gelooft dat iemand als ik staatsgevaarlijk is – die is een werkelijk ongelofelijke en onderpresterende sukkel die nog altijd niet doorheeft van welke kant het échte gevaar voor onze westerse samenleving dreigt. Ik vermeld het maar, hé.
Ik begrijp dus niet – “dzjakke Dzjakke” – waarom u de door uw mama & papa geschonken legitieme naam verbergt als u op de “internetten” uw persoonlijke waarheid schrijft. Waarvoor schaamt u zich? Hé? Waarvoor ben u bang? Hé? Hoe heet u werkelijk? Ik hoop heimelijk: Jacques – de voornaam van Brel & de hoofdpersoon van de meest geniale roman die de grote Franse Verlichtingsfilosoof Diderot heeft geschreven. Jacques is wat mij betreft de mooiste mannelijke voornaam op aarde. Maar “Dzjakke”? Ach ach ach.
En het op de “internetten” laf reageren onder een of ander pseudoniem geldt niet alleen u – meneer “dzjakke Dzjakke” – maar het merendeel van de mensen die hier reageren. Zoals een zekere meneer “Eric” – die zich zelfs “de eerste” noemt – maar gewoon een mannetje is dat in Deurne woont en te laf is om onder eigen naam te schrijven wat hij “denkt”.
Alle gekheid op een stokje – meneer “dzjakke Dzjakke”. Ik apprecieer ten zeerste uw reacties op deze blog – en ik zou met u best wel eens een diep persoonlijk gesprek tussen pot en pint willen voeren. Dat méén ik. Maar stop alstublieft met u te verbergen achter een of ander lachwekkend pseudoniem. Denkt u nu wérkelijk dat de Belgische Staatsveiligheid inmiddels al lang niet weet hoe u werkelijk heet? Reageert u misschien via een computer uit Mongolië? En vindt u het trouwens zelf niet godgeklaagd dat u zich verbergt – of moet verbergen – achter een belachelijk pseudoniem om te “mogen” schrijven wat u denkt? En dát volkomen dysfunctioneel – want de oren & ogen van de Belgische Deep State weten allang wie u bent! Geloof me – ik wéét waarover ik spreek.
Ik hoop in de nabije toekomst op een goed gesprek tussen u & mij – bij een schuimende pint in mijn Antwerpse stamcafé. Maar dat kan helaas alleen als u die laffe onzin van de naam “dzjakke Dzjakke” opgeeft. Dat uit vrees bedachte pseudoniem opgeven zal u echt niet bevrijden van nachtelijke “bottinekes” – maar kan u wél een échte vriendschap opleveren.
Begrepen – vriend?
O ja!
Helaas, en inderdaad: ” vindt u het trouwens zelf niet godgeklaagd dat u zich verbergt – of moét verbergen – achter een belachelijk pseudoniem om te “mogen” schrijven wat u denkt” is voor mij een even banale als oervlaamse werkelijkheid .
Geen staatsveiligheid, want die keurt deze schrijfsels toch geen blik waardig. Erger.
Mijn identiteit is volledig gekend door dhr. Sanctorum, die uiteindelijk toch beslist wie en wat er op dit forum komt, en terecht, er was zelfs een tijdelijke stop nodig om de grote kuis te doen. Hij kan me te allen tijde terechtwijzen of censureren.
Het is voor mij alleen nog relatief veilig als mijn omgeving niet weet dat ik schrijf. Zo simpel zit mijn wereldje in elkaar. Ik geef u het gedicht ‘De Slekke’ van de door het kerkelijke establishment dood-gepeste Vlaamse geniale geest Gezelle (en zo een tweede Vlaams genie bestaat er niet) ter lezing, mij op het lijf geschreven. En cultureel zit ik hier in een woestijn (alleen ben ik Reinaert nog niet tegengekomen).
In mijn reacties heb ik altijd de intentie om beleefd en niet-kwetsend te zijn, tegenover de andere reageerders tenminste. Overigens ben ik gesteld op uw tussenkomsten, ze zijn duidelijk en direct, én bovendien zonder taal- en spelfouten!
De suggestie van een bolleke in een authentiek Angtwaarps stamcafé doet me watertanden, maar ik woon, helaas, hélemaal aan het andere eind van de parking. De woestijn, weet je nog.
Terzijde, waar vind je nog zo’n originele helemaal zelfbedachte schuilnaam?
Houdoe, gewaardeerde Antwerpse medemens, die ik in de rij achter op de bank van de camion zal ontmoeten als het zover is dat ze ons soort komen opladen.
Heren, uw onderlinge onderhoud..
Het woord ‘breedsprakig’ kwam om de een of andere reden in mij op. En ik kreeg een indruk van subtiele vormen van Belgische humor, alles gegoten in een vorm die het gevolg lijkt te zijn van een overschot aan verkeerd bestede energie, met een inhoud die blijkbaar de rode potloot taal-technicist in de mens kan bekoren. De vraag is hoeveel pinten er voor nodig zijn om die laatste neiging te verzachten of zelfs te doen oplossen.
We moeten overigens ook niet overdrijven over het heldendom van onder eigen naam schrijven, als het volk op de been is gaat zelfs de grootste held een blokje om, oftewel: in een narren theater valt weinig eer te behalen. Men trekt het beste ook een narrenpak aan.
Voor doelmatige censuur is intelligentie nodig, de kans dat men het slachtoffer wordt van intelligente censuur is bijna nihil, de kans dat men het slachtoffer wordt van een absurd misverstand, of de kans geraakt te worden door een van de vele narren die met hagel schieten, is vele malen groter.
Verder, in het artikel: Belgische volkshumor, chocolade, bananen, en oerwoudfuiven, zeker vermakelijk en goed verteerbaar, daar hoef je niet om te komen in Nederland. De troetelnar in kwestie heeft het zelf niet begrepen en is op haar beurt weer slachtoffer van zichzelf, wat het komische effect weer verhoogd.
Je kunt mensen niet uit een positie redeneren waarin ze zichzelf niet hebben beredeneerd.
Om de 14 dagen een column in DS? Om de 2 dagen een kattebelletje, alternerend met een al even onbenullig stukje door een ‘witte’ man.
Dalilla Hermans deed ooit mee aan het tv-quizprogramma “Kalmte Kan U Redden” van Tom Lenaerts. Dat heeft zij – het hoeft geen verbazing te wekken – niet gewonnen.
Over Disneyficatie gesproken. Niet alleen Brugge maar ook Tervuren heeft daar last van. Sinds enkele jaren staat aan het hoofd van het Koninklijk Museum van Midden-Afrika aldaar een “gekleurde” vrouw. Die heeft dat wonderbaarlijk nostalgische en “foute” koloniale museum omgetoverd tot een humorloos heiligdom van “woke”. Die “wetenschappelijke commissaris” – haar officiële titel – heet Bambi Ceuppens.
Ik stel voor om de patriarchale bromberen Statler en Waldorf uit de Muppet Show van hun balkon te gooien. In de nieuwe marionettenshow kunnen vanaf dat balkon voortaan Dalilla en Bambi de zaal bedelven onder hun zure oprispingen. Geen hond die de nieuwe show zal willen bekijken natuurlijk – maar het zal wél “woke” zijn!
Ik zie het helemaal voor me, en de Muppet Show kan gecanceled worden omdat ze nu overal te zien is.
Pingback: Ambetante trammelantster mag weer haar ding doen | Golfbrekers