Els van Doesburg en Bieke Purnelle in De Afspraak, 8/3/2023 (VRT)
Het was op Vrouwendag, 8 maart, toen Bart Schols in De Afspraak de onvermijdelijke Bieke Purnelle had uitgenodigd, directrice van het feministische kenniscentrum Rosa, met als gesprekspartner politica en Antwerps schepen Els van Doesburg (N-VA). Purnelle stak uiteraard onmiddellijk de litanie van de discriminatie af, de loonkloof en het glazen plafond, het nut van Vrouwendag, maar van Doesburg repliceerde onmiddellijk door te stellen dat in onze maatschappij mensen kunnen kiezen voor een studierichting, een job, voor een relatie, én voor de balans professioneel-privé. Bij ons is ‘gelijk loon voor gelijk werk’ bij de wet geregeld, kinderen krijgen doe je niet meer van nature maar omdat je het wenst, en ‘vrouwelijke beroepen’ bestaan, maar wat is daar eigenlijk mis mee?
Een bewijs van achterstelling, mopperde Bieke, ‘98% van de kinderverzorgers zijn vrouwen’. Ja, maar wat doe je dan met de advocaten, huisartsen, tandartsen en kinesisten, beroepen waar in ons land beide seksen ongeveer gelijk vertegenwoordigd zijn? De topdokter-professor aan het UZ die mijn knie opereerde was een dame. En indien zelfs vrouwen met een mager curriculum en bescheiden opleidingsniveau als Bieke Purnelle een stevig gesubsidieerd ‘kenniscentrum’ mogen besturen, wat is dan het probleem?
We hadden dus voor één keer eens iets dat ten huize Schols op een debat trok. Tot overmaat van ramp leek de dame aan de overkant van de tafel, China-correspondente Eva Rammeloo, meer geneigd om van Doesburg te volgen dan de klaagzang van Purnelle. En dan moest ‘Godfather van de koers’ Patrick Lefevere zijn mond nog opendoen, om te zeggen dat gescheiden mannen het soms ook moeilijk hebben, en dat vrouwen zoveel willen drinken als mannen maar er niet allemaal goed tegen kunnen, met alle gevolgen van dien… ‘Nu begeeft u zich op glad ijs’, siste Bart Schols. Maar de 68-jarige godfather had zijn zeg gedaan en hield zich voor de rest bij het koersgebeuren.
Tradwives
Een spel tussen satire en statement (Estee C. Williams op Tiktok)
Soit, het sacochengevecht op Canvas leek één ding duidelijk te maken: dat het old school feminisme op zijn retour is bij vrouwen en meisjes, en daar zit de latente mannenhaat van MeToo voor veel tussen. Bieke Purnelle, de captain van de Vlaamse diversiteitsindustrie (nu ook beschikbaar als superdiversiteit) lijkt in een achterhoedegevecht verwikkeld, en meer en meer bezorgd om haar eigen relevantie. Ze noemt zichzelf journaliste en heeft een opinierubriek in De Standaard, maar wie deze Afspraak op Vrouwendag aandachtig beluisterde, begreep dat zo’n kenniscentrum vooral aan bezigheidstherapie doet voor zijn stafleden en personeel.
Het feminisme is niet (meer) populair bij vrouwen en meisjes, en daar zit de latente mannenhaat van MeToo voor veel tussen.
Op de webstek van Rosa vzw noteren we als kernthema’s: feminisme en kolonialisme, beeldvorming van vrouwelijk leiderschap, eenouderschap, politieke participatie, body positivity, extreem rechts en misogynie, nood aan een genderbewust design, partnergeweld, tienerprostitutie, vrouwen en comedy, een jaar #MeToo… Opvallende afwezige is ‘de vrouw in de islam’: dat lijkt me toch een fundamentelere kwestie dan ‘extreem rechts en misogynie’, een grotendeels verzonnen lemma om de klassieke olifant in de kamer niet te moeten benoemen.
In haar jongste DS-column maakt Beatrix Purnelle, zoals ze echt heet, zich ook nog druk om een ander onrustwekkend fenomeen, veel gevaarlijker volgens haar dan de Koran: de tradwives en de stay-at-home-girlfriends die zich op tiktok en andere media uitdrukkelijk presenteren als gelukkige huisvrouwen aan het fornuis, wachtend op hun ventje onder het motto ‘spoil your husband like it’s 1959’. ‘Zo’n vrouw zou ik wel willen’, proestte Patrick Lefevere het uit. Bieke kon er niet om lachen. Mij lijkt die jaren ’50-pastiche voor een stuk satire, bedoeld om de doorgeslagen MeToo-beweging, het gendergeleuter en het eeuwige slachtofferfeminisme op het verkeerde been te zetten. En ja, misschien is het huisvrouw-zijn, weg van de professionele rat race en de burn-outs, ook wel een aanlokkelijk perspectief. Nogmaals: het feminisme is opeens ouderwets.
Stinkende camembert
Jean-Paul Sartre, auteur van ‘L’être et le néant’ (Wiki)
De wet van de terugkerende slinger dus. En nu wil ik Bieke wel even munitie geven in haar feministische kruistocht tegen rechts, door te poneren dat sommige vrouwen wel degelijk hun charmes gebruiken om ‘hogerop’ te geraken. Om dan eventueel naderhand klacht in te dienen wegens ‘grensoverschrijdend gedrag’, zie de Weinstein-affaire.
Die schadeclaims zijn pure afzetterij, maar dat vrouwen hun grootste troef uitspelen, hetzij hun verstand, kookkunst of sex-appeal, vind ik perfect legitiem, biologisch correct en zelfs een toepassing van het gelijke-kansen-principe. Daarom heb ik het grootste respect voor domme blondjes die de klepel weten hangen. Mannen moeten maar weten wat ze ermee aanvangen, it takes two to tango. Genoeg seksistische praat? Wacht, ik ben nog niet klaar, niet voor niets heb ik gewacht tot na Vrouwendag met deze column. Het feit dat macht (en talent) erotiseert, moet ook lelijke mannen aansporen om hun best te doen, een diploma te halen, en zo langs een omweg toch het vrouwtjesdier te imponeren.
Dat vrouwen hun grootste troef uitspelen, hetzij hun verstand, kookkunst, of sex-appeal, vind ik perfect legitiem, biologisch correct en zelfs een toepassing van het gelijke-kansen-principe.
Niemand minder dan Jean-Paul Sartre is daarvan het bewijs, de filosoof met de lelijkste kikkersmoel van het westelijk halfrond, die onleesbare boeken schreef zoals ‘L’être et le néant – Essai d’ontologie phénoménologique’ waar studentinnen enorm geil van werden. Bekend is zijn truc van de stinkende camembert die ze bij een privé-les onder hun neus geschoven kregen, om het verschil tussen l’être en le néant uit te leggen. Dat was ver vóór MeToo: de meisjes die niet wegdraaiden of gingen klikken bij de boulevardpers kregen een voldoende voor filosofie.
Prins kust ongevraagd Sneeuwwitje: mag niet (Disney)
Ik weet niet hoe Bieke Purnelle dit zou inpassen in haar intersectionele wereldkaart, en wie in deze confrontatie van de Schone en het Beest nu het slachtoffer is, wie de dader. De anekdote van de stinkkaas toont toch maar dat afzichtelijke kikvorsmannen ook aan hun trekken kunnen komen, en dat domme blondjes ook uitzicht hebben op een diploma. Is er een mooiere illustratie van het gelijke-kansen-principe denkbaar? En wie kent niet de grap waarbij Marylin Monroe tijdens een banket aan Albert Einstein voorstelde om een kindje te maken met zijn verstand en haar schoonheid, waarop Albert antwoordde dat hij niet het risico wilde lopen dat het andersom zou uitvallen?
Soit, door het onnozele gemekker over de prins die aan Sneeuwwitje geen kus meer mag geven, en de eindeloze discussies over glazen plafonds, zouden we vergeten dat er in Oekraïne en Oost-Congo vrouwen verkracht worden, en dat genitale verminking nog altijd in bepaalde culturen gangbaar is. Niet te vergeten dus de structurele misogynie van de islam. Ofwel focust het feminisme op die reële sporen, buiten MeToo, ofwel wordt het steeds irrelevanter en zal het grappen als ‘spoil your husband like it’s 1959’ voor lief moeten nemen. In de verte kijkt een godfather monkelend toe.
Luistertip: ‘Every Baby Needs A Da-Da-Daddy’ (Marilyn Monroe, 1948)
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
Een heerlijk stukje, waarvoor dank.
Spijtig dat ik nooit naar die afgesproken afspraken kijk, maar dit had ik toch graag meegemaakt!
Terugkijk tv, Vrtmax?
Dat ik dààr niet aan gedacht heb, zei de pastoor opeens na een tijdje, toen hij de eindeloze rij knoopje van zijn soutane vanaf de nek naar onderen begon te knopen, bij elk knopje beurtelings zeggend, voor het offerblok, voor een fles wijn…
Ieder morgen wanneer ik mijzelf bij mijn eigen haren uit bed hijs en naar de koffiezet strompel zeg ik tegen mijn vrouw: “vrouwmens, ik ben nog maar 2 seconden wakker en je wilt mij al veranderen”. Natuurlijk nooit luidop! Zo gaat dat al ruim 25 jaar zo zijn gangetje. Was het niet Soren Kriekenhaard die zij dat de mens veel meer afziet in zijn verbeelding, dan in werkelijkheid? Ze blijven natuurlijk mysterieuze wezens…
Het grote probleem voor het feminisme in deze woke-tijden is dat het begrip “vrouw” niet meer mag gedefinieerd worden – en heel inclusief moet worden ingevuld. Het woord “vrouw” en daarmee ook de échte vrouwen worden gecanceld. Voortaan moet men spreken over “barende personen” of “menstruerende personen” of – in het beste geval – over “non-binaire cisgender-vrouwen”. Bovendien heeft iedere “persoon” volgens de hedendaagse gender-ideologie het recht om zijn/haar/hun “gender” te kiezen. Men kan zich dus als biologische man gewoon “vrouw” noemen – zonder verder bewijs en zelfs zonder geslachtsoperaties. En wie worden van deze gender-waanzin de grootste slachtoffers? Echte vrouwen. Enkele voorbeelden om dit te illustreren.
In maart 2022 werd Lia Thomas de eerste transgender die bij de vrouwen een titel kon winnen op de universiteitskampioenschappen in Amerika in het zwemmen. Toen deze “atlete” nog gewoon een atleet was – en Will Thomas heette – stond hij zelfs niet in de top-honderdlijst van de mannelijke zwemsport. Maar als Lia Thomas werd “zij” moeiteloos kampioen bij het dameszwemmen en brak “zij” alle records. Dat is ook niet zo moeilijk – want zelfs na een hormonale geslachtsverandering tot vrouw blijft een man een groot deel van zijn mannelijke fysieke kracht en spierbouw behouden. De echte dames kunnen het in de damessporten in de toekomst dus schudden. Het weerzinwekkendste is dat de echte vrouwelijke atletes die daardoor benadeeld worden daarover in alle talen moeten zwijgen – om niet definitief als “transfoob” uitgesloten en gecanceld te worden. J.K. Rowling – de schrijfster van de Harry Potterboeken – kan over dat laatste uit eigen ervaring meespreken. Toen zij in de zomer van 2020 op een gender-ideologisch twitterbericht waarin sprake was van “mensen die menstrueren” reageerde met de opmerking dat daarvoor al duizenden jaren een woord bestond – namelijk: “vrouwen” – kreeg zij het hele woke-internet over zich heen. Tot doodsbedreigingen toe!
Sinds vorig jaar is er in Schotland een wet gestemd waarin mensen het recht hebben om in een rechterlijke procedure vrij hun “gender” te kiezen. De politie van Schotland vraagt dus bij verdachten van bijvoorbeeld verkrachting naar hun genderidentiteit en mag niet langer uitgaan van het geslacht bij de geboorte. Een verdachte kan dus vrij aangeven wat zijn/haar/hun genderidentiteit is en de politie moet dat zonder vorm van bewijs aanvaarden – zo niet is er sprake van “transfobie”. Of een verdachte ook legaal van geslacht is veranderd – fysiek en/of legaal – speelt dus geen enkele rol meer. Resultaat: recent heeft een vrouwenverkrachter in Schotland die zichzelf tijdens de rechtsgang als “vrouw” uitte het recht gekregen om in een vrouwengevangenis te worden opgesloten. Dit verwekte zo’n schandaal dat in februari 2023 Nicola Sturgeon – die reeds acht jaar premier van Schotland was en een grote verdedigster is van de woke- en transgender-ideologie – moest aftreden.
Op 8 maart van dit jaar deelde Jill Biden – de vrouw van de Amerikaanse president – ter gelegenheid van de internationale vrouwendag een prijs voor “woman of courage” uit aan Alba Rueda – een biologische man uit Argentinië die zich sinds een paar jaar op de meest postsierlijke wijze verkleedt als vrouw. Een belediging en kaakslag voor alle echte vrouwen die al meer dan een eeuw vechten voor vrouwenrechten!
Het feminisme en de strijd voor vrouwenrechten wordt door de nieuwe woke- en transgender-ideologie dus volledig gecanceld. Een typisch voorbeeld van een revolutie die de eigen kinderen opeet. Er mag zelfs niet meer over “vrouwen” worden gesproken – hoogstens over “non-binaire cisgender-vrouwen”. Biologische mannen kunnen deelnemen aan vrouwensporten – en deze met gemak winnen. Biologische mannen kunnen vrouwen verkrachten – en het recht opeisen in een vrouwengevangenis te worden opgesloten. Biologische mannen krijgen voortaan prijzen die voor vrouwen waren bedoeld. Om het in feministisch jargon te zeggen: het patriarchaat heeft alsnog de eindoverwinning behaald. Je zou met die oude klaagfeministen haast medelijden krijgen.
Als je de webstek van Rosa verder open klikt, vind je degelijk wel thema’s zoals FGM en vrouwenrechten in Afghanistan.
En op Doorbraak heb ik vastgesteld dat er ook wel misogyne reacties zijn onder uw column, eentje vond zelfs prima dat vrouwen zich onder een boerka vermommen. Tja.
Marilyn Monroe was van zichzelf niet blond. Ze cultiveerde gewoon dat imago van een dom blondje. Ze verslond boeken en wilde serieuzere rollen spelen (in ‘Misfits’ deed ze een poging), maar de wereld zag haar uiteraard liever in een uitwaaierende jurk en wulps met haar kontje draaien. In de jaren ’50 van de vorige eeuw was Hollywood nog een mannenbastion.
Haar beste film ‘Some like it hot’ van Billy Wilder wordt momenteel in de VS geband vanwege de travestierollen van Tony Curtis en Jack Lemmon. Vooral de eindscène is hilarisch. Gewoon googelen.
Dat was nog eens een lekker spannende ongecompliceerde komedie, in spontane onverdachte tijden. In wat voor hel zijn we toch door die puriteinse democraten die onze bazen zijn, terecht gekomen!
Zwak artikel, gelardeerd met zelf ingekleurde aannames gebaseerd op anektdotiek met veel begrip voor de mama, alleen maar omdat ze advocate is. Van de krantenartikels ook niks wijzer geworden. Alleen het “kleine” detail dat het addergebroed blijkbaar zijn eigen moeder wou vergiftigen springt eruit. Het neurodivers schatteke zit nu in een gesloten instelling. Geen enkele jeugdrechter gaat lichtzinnig over tot zo’n drastische maatregel. Denk eerder dat het één en ander is verdraaid in deze zaak en het een geval van verdoken oudermishandeling betreft.
Als alles in de wereld zinloos is, wat weerhoudt je er dan van om een betekenis te verzinnen? (Lewis Carroll)