En Eddy moet op de bank
Ongenaakbare reuzen en reuzinnen heb ik ze altijd gevonden, de dames en heren basketspelers, maar meteen ook symbolen van het onrecht en de discriminatie die ik al sinds mijn prille jeugd moest ondergaan: ‘Neen ventje, hier is in de club voor u geen plaats, probeer een loopnummer, ge kunt gewoon onder de horde door.’ Of: ‘Voor u zijn ’t eerder de Paralympics’. Overal werden wij, dwergen, in het basket wandelen gestuurd met hetzelfde soort moppen. Begrijpelijk. Hoe zij die bal in de ring deponeren, quasi zonder te springen, het blijft voor ons een onbereikbare droom. Dit is een sport voor supermensen, natuurlijke steltenlopers, de 2m+ elite waar de Führer altijd van droomde.
‘Leuk thuiskomen’
Na de Olympische hymne, de 
klaagzang
Gelukkig is het in het gewone leven omgekeerd en halen we onze gram. Menig buil hebben de reuzenatleten al opgelopen bij het door een deur gaan en zich vergeten te bukken. Autorijden kunnen ze alleen in dubbel gevouwen toestand. Behoudens een soortgenoot is rechtstaand converseren enkel mogelijk met navelstaarders. Over meer dan vriendschappelijke betrekkingen met een ondermens laat ik me verder niet uit. Neen, buiten het basketveld is het leven niet simpel voor tweemetermensen.
En het ergste van al: er zijn de Eddy’s, oudere witte mannetjestrollen die stomme grappen maken over deze sporters die door de natuur werden begiftigde/misdeeld -al naargelang het gezichtspunt-. We noemen dat het Napoleoncomplex: vooral kleine ventjes hebben de neiging om zich in grootse daden te overtreffen, of tenminste hun Liliputtergestalte enige allure te geven. Juist ja, door onnozel gezwets over manwijven en kolossen bijvoorbeeld als het over de Belgian Cats gaat, de Olympische damesbasketploeg.
Sterspeelster Emma Meesseman had zich al beklaagd over de enorme gestalte van de Chinese dames waartegen ze de duimen hadden moeten leggen. En nu dit.
De meisjes waren van een kale reis teruggekomen uit Tokio, want op een zucht van een bronzen medaille gestrand. Sterspeelster Emma Meesseman had zich al beklaagd over… de enorme gestalte van de Chinese dames waartegen ze de duimen hadden moeten leggen. En nu dit.
De sfeer was bij het thuiskomen dus al niet denderend, begint sportjournalist Eddy Demarez toch wel stomme grappen te maken zeker tijdens de live Sporza-uitzending over de in Zaventem gelande Cats, op een moment dat hij niet wist dat de micro nog aan stond. Iets met ‘kolossen’ en speculaties over hun onderstel. Dat lieten de meisjes niet over zich gaan. ‘Respectloos, pijnlijk en denigrerend. Leuk thuiskomen zo’, twitterde Hanne Mestdagh. Eddy zal de volgende keer wel beter de knopjes checken.
Zuurpruimentijd
Kristina Timanovskaja
Ja, waarover gaat dit? Juist: over niks. Kijk eens, dames. Ik ken iemand die helemaal niet meer moet thuiskomen, Kristina Timanovskaja bijvoorbeeld, de Wit-Russische atlete die ei-zo-na werd gekidnapt op de vlieghaven van Tokio op bevel van dictator Loekasjenko wegens een ‘ongepaste uitspraak’.
Sorry, daarbij vergeleken is het puberachtig gezeur over een mopje van een journalist -nota bene privé, onder collega’s- lachwekkend. Blijkbaar kan teveel media-aandacht het relativeringsvermogen schaden en de humorknop zelfs helemaal blokkeren. Waarom lachten de Belgische kattinnen niet eens gewoon met het stomme voorval? Of gewoon vettige Eddy een gevatte sneer teruggeven? Iets met Olympische gedachte en mentale weerbaarheid?
Over de publieke omroep en haar personeel maken we ons natuurlijk vrolijk. Blijkbaar is er een politiek correcte façade met een daaraan verbonden ‘positief beleid’ (sic), maar off the record, stiekem, blijken het toch gewone mensen die kunnen lachen. Sommigen toch, de Eddy’s dan. Oef.
Blijkbaar kan teveel media-aandacht het relativeringsvermogen schaden en de humorknop zelfs helemaal blokkeren.
In deze zuurpruimentijd, waar er met niets nog mag gelachen worden, iedereen voortdurend beledigd wordt, en de Britse komische serie ‘Allo ‘Allo!’ nu van waarschuwingen wordt voorzien over ongepaste stereotypen (You stupid woman!), is het goed dat er eens een micro of een camera blijft open staan. Het bewijst dat heel de politiek-correcte reutemeteut van de media, en de VRT in het bijzonder, een ideologische façade is, een onvoorstelbare komedie over schone schijn, taboes en (zelf)censuur.
Soit, Eddy Demarrez, even op non-actief gezet, is al door het stof gekropen met veel excuses. Zo hoort dat, foute moppen dienen streng bestraft. Dank u, VRT-technicus die de geluidsknop liet openstaan, zo heeft ook de thuisblijver in deze regenzomer nog eens zijn leut. Nog even en premier De Croo wordt teruggeroepen uit vakantie en zal het parlement in spoedzitting bijeenroepen over deze staatszaak. Neen, niet over de chaos in Wallonië waar een dakloos koppel met een éénbenige vrouw in een rolstoel aan de spoorlijn in een tentje overleeft. Ook deze mensen komen voorlopig niet meer thuis.
Een beeld dat ik de Belgian Cats van harte kan aanbevelen, kwestie van alles weer wat in de juiste proporties te zien.
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 