Filip op de iftar: waarom de (katholieke) monarchie nu op het islampaard wedt

Het is een interessant fenomeen van nieuwe politieke correctheid: als niet-moslim meedoen aan de iftar, de maaltijd na de zonsondergang tijdens de vastenmaand ramadan. Geert Bourgeois mocht onlangs aanschuiven bij de iftar in Tienen, en nu is zowaar Koning Filip himself gesignaleerd tijdens een nachtelijke ramadanmaaltijd bij een Marokkaanse familie (mét dubbele nationaliteit) te Evergem, of alle places, tot eergisteren het Mekka van de Eddy Wally-fans.

De naam die telkens opduikt in de marge van zo’n verbroedering is Khalid Benhaddou (foto), voorzitter van het Platform van Vlaamse Imans en coördinator van het Netwerk Islamexperten. Hij presenteert zich als een “moderne moslim”, dat vind ik fijn, ook al vertelt hij langs zijn neus weg dat de sharia best te combineren is met onze wetgeving, en krijgt hij het niet over zijn lippen dat mannen het met mannen of vrouwen met vrouwen mogen doen. Toch altijd opletten voor die moderne moslims, soit.

Laat duidelijk zijn: schrijver dezes houdt van leut en gezelligheid, en als zo’n moderne moslim me uit eten vraagt zal ik wellicht niet te houden zijn, ook al vormen dat afwaswater, thee genoemd, en het ontbrekende alcoholaanbod een ernstig minpunt. Overigens doen mensen tussen vier muren wat ze willen en vind ik multicultuur vooral een verrijking als ze zich niet opdringt.

Het probleem zit hem elders. Als Koning Filip aan zo’n religieus ritueel deelneemt, dan is dat niet zomaar. Zijn omgeving heeft hem dat ingefluisterd, het heet dat hij daarmee een “boodschap van verbondenheid en verbroedering” meegeeft. Mensen samen brengen, bruggen bouwen, ja, dat wil de koning graag doen. Maar deze wollige paleispraat kennen wij, Vlaams-republikeinen, ondertussen van buiten. Onder de boodschap van verbondenheid zit namelijk steevast een politieke boodschap van het status-quo in een Belgische unitaire staat waar het koninklijk hof de spil van vormt. En daar past gewoonweg een religieus parfum bij: de Egyptische farao’s wisten al dat absolute macht vanuit de hemel komt.

België is op papier een seculiere staat, maar de Coburg-dynastie is altijd blijven dromen van een sterke verwevenheid tussen kerk en staat, met het paleis als spil. Dat zit gewoon in hun DNA, Te Deum laudamus. Tot op vandaag heeft de Charismatische Beweging,- een extreem conservatieve, katholiek-fundamentalistische sekte waar Boudewijn én Fabiola dol op waren,- in Laken een sterke cultplek. Maar wat doe je met al dat charisma in een land waar de kerken leeglopen, de pastoors massaal hun kazuifel over haag gooien, en de katholieke scholen het voornemen hebben geuit om islamlessen te geven? Juist: dezelfde religieuze flexibiliteit aan de dag leggen.

De islam, zijnde de dissidente zijtak van de Joods-Mozaïsche leer, is nu eenmaal een vluchtheuvel voor mensen die Mohammed boven de duivel verkiezen, kwestie van toch nog te kunnen “verbinden”.

Paris vaut bien une messe, placht de Franse koning Hendrik IV al te zeggen, en als de kerk uit de mode geraakt moet het maar via de moskee. De Coburgs zijn overigens Duitse protestanten van origine, ze zijn katholieken geworden om België te kunnen regeren, en ze zullen als echte survivors niet aarzelen om zich tot de islam te bekeren als ze daarmee hun troon kunnen redden.

Eenvoudiger nog gesteld: als Filip ergens in la Flandre profonde de iftar gaat consumeren, is het puur om zijn job veilig te stellen, in de hoop dat een “zachte islamisering” van Vlaanderen, België en Europa de gekroonde hoofden respecteert.

Dat is een redelijke gok. Moslims zijn ten gronde niet geïnteresseerd in (seculiere) democratie en de zgn. civil society, en die afkeer delen ze perfect met Filip en zijn gevolg. Terloops: Filip I van België en Mohammed VI van Marokko zijn al sinds hun jeugd gezworen vrienden. Het klopt allemaal aardig, behalve dat het nu in het koninkrijk Marokko zelf rommelt sinds een visverkoper levend in een vuilniswagen werd vermalen.

Verbondenheid dus, smakelijk Sire, de vis begint aan de kop te rotten, zeggen ze in Evergem.