(Te) veel post voor Zuhal

(Belga)

Zuhal Demir heeft een dickpic op haar bord, pardon in haar mailbox gekregen. Voor oningewijden: dat is een foto van het mannelijk geslachtsdeel, dikwijls nog met een suggestieve commentaar van de bezitter. Neem dat laatste niet te letterlijk: de meeste van die foto’s worden van pornosites gehaald, en in die zin moeten we het wel als identiteitsfraude beschouwen. Doe het dan tenminste met je eigen exemplaar.

Maar Zuhal heeft het gehad met dat soort plaatjes en bijbehorende voorstellen. Ze heeft daarbij wel enigszins euh… de pap in de mond gegeven, door ooit in P-magazine met een sexy fotoshoot uit te pakken, nog wel met het parlement als decor. Dat was naar het schijnt met volle toestemming van toenmalige Kamervoorzitter Siegfried Bracke (‘mooie vrouw in een mooi interieur’), en ik kan hem daarin bijtreden: vergeleken met zo’n grijze vertoning als het parlementair debat is een vrouwelijk kamerlid in doorzichtige outfit een verademing én een pleidooi voor politieke transparantie.

Natuurbehoud

‘Mooie vrouw in een mooi interieur’ (P-magazine)

Maar dat was in 2015. Sindsdien is MeToo gepasseerd en worden alle mannen als roofdieren en potentiële verkrachters beschouwd. Dat minister Demir nu klacht gaat indienen tegen de afzender -en dat ook vooral aan de media verkondigt, we zijn drie maanden voor de verkiezingen-, vind ik een beetje flauw en zelfs strategisch niet verstandig. Past het wel dat een partij van stoere mannen en vrouwen woke-praat verkoopt en de kleinzerigheid cultiveert? Er bestaat ook zoiets als een delete-knop, een prullenmand, of eventueel een standaardantwoord om de afzender op zijn plaats te zetten. Enige zin voor humor kan ook helpen.

Past het wel dat een partij van stoere mannen en vrouwen woke-praat verkoopt en de kleinzerigheid cultiveert? Er bestaat ook zoiets als een delete-knop, een prullenmand, of eventueel een standaardantwoord om de afzender op zijn plaats te zetten.

Laten we stellen dat het oordeel over dickpics en pittige boodschappen -juridisch vallend onder ‘elektronische belaging’- contextgebonden mag zijn. Als venten zo’n foto naar minderjarige tieners sturen, dan is er echt iets mis, met die venten bedoel ik. Als kiezers dat naar een minister sturen, onder meer verantwoordelijk voor natuurbehoud, dan valt dat gewoon onder politieke communicatie.

Een flink contingent stoere Vlaamse mannen zal voor Zuhal stemmen -ik hoop het althans voor haar-, niet omdat ze haar beleid zo fantastisch vinden, maar omdat ze een mooie vrouw is, zoals de dames van de Boerinnenbond voor Sammy Mahdi zullen kiezen omdat hij als dragqueen op VTM de show stal. Het oog wil ook wat, en fysieke uitstraling doet ertoe. In dat opzicht zou ik als minister eerder elke toegestuurd lichaamsdeel koesteren als bewijs van populariteit, en in een speciaal album plakken om op pensioensleeftijd nog eens bij te mijmeren.

Gespeelde kleinzerigheid

Filip Joos, tegen racisme maar vooral tegen kritiek op sportjournalisten (VRT)

Het is dus ook een middel om media-aandacht te zoeken, en te surfen op een verontwaardiging rond seksuele intimidatie/agressie, die in se over iets anders gaat dan een BV die vervelende plaatjes in zijn/haar mailbox krijgt. ‘Belaging’ gaat namelijk over kwetsbare personen die bescherming nodig hebben. Politici anderzijds zijn publieke figuren met macht, die hun vrouw-zijn niet mogen misbruiken om zich met wolligheid te omgeven en allerlei onwelgevallige boodschappen als ‘haatspraak’ te betitelen. Ook wie zich in de sociale media als opiniemaker profileert en elke dag meningen in het rond strooit, moet zich niet bij Facebook komen beklagen als er een schuttingwoord valt. Of zoals het Engelse spreekwoord zegt: ‘If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen’.

Een voetballer met zo’n vorstelijke wedde en een fiscaal gunstregime dat, ondanks alle voornemens, door de politiek wordt gehandhaafd, moet niet komen klagen over ‘haattaal’ vanuit de tribune of in de sociale media.

Een gelijkaardige truc van de gespeelde kleinzerigheid, in een andere context, wordt door VRT-sportjournalist Filip Joos toegepast. Onlangs was hij te zien in De Afspraak om zich te scharen achter de anti-racismecampagne van de Belgische Voetbalbond. Nu vind ik het ook absoluut niet kunnen dat iemand vanaf de zijlijn ‘vuile neger!’ roept naar een gekleurde speler, zeker in het amateur- en jeugdvoetbal. Evenmin dat je ‘sproetenkop’ of ‘dikzak’ roept naar een voetballertje van tien, daar hoeft zelfs geen racisme aan te pas te komen.

Maar het schijnt toch over iets anders te gaan. De campagne van de Pro League wordt getrokken door Antwerp-speler Toby Alderweireld, die vermoedelijk weinig last heeft van racisme, en ook niet van dickpics, maar zich vooral beklaagt over, jawel, ‘online-haat’. Dat is dus vermoedelijk scheldproza, kankermails of verwensingen die hem als speler te beurt vallen. Al dan niet digitaal. Zoiets valt onder de beroepsrisico’s, zoals een stamp tegen de schenen. Een voetballer met zo’n vorstelijke wedde en een fiscaal gunstregime dat, ondanks alle voornemens, door de politiek wordt gehandhaafd, moet niet komen klagen over ‘haattaal’ vanuit de tribune of in de sociale media. Kunnen we het daarover eens zijn?

Keuntje

(Twitter)

Filip Joos dus, dé deugmens van de Vlaamse sportjournalistiek. Hij is onder meer wekelijks te bewonderen in het lulprogramma ‘Extra Time’, en krijgt dus al eens post van mensen die het grondig met hem oneens zijn, of vinden dat hij bepaalde clubs favoriseert. Of die gewoon zijn smoel niet kunnen uitstaan. Dat stoort hem. Joos werpt zich op als boegbeeld in de strijd tegen racisme en discriminatie, maar eigenlijk wil hij gewoon af van de onvriendelijke berichten aan zijn adres. Die worden als ‘haattaal’ gecatalogeerd. Verwacht zo’n BV nu echt dat heel Vlaanderen hem op de handen draagt?

Joos werpt zich op als boegbeeld in de strijd tegen racisme en discriminatie, maar eigenlijk wil hij gewoon af van de onvriendelijke berichten aan zijn adres.

Over de stinkende potjes rond corruptie, omkoping en matchfixing in het voetbalwereldje hoor je hem zelden of nooit, Filip wil iedereen te vriend houden. We herinneren ons ook dat hij anno 2022 het WK voetbal in Qatar verdedigde, en alle kritiek rond mensenrechten, of het gesjoemel dat aan de toewijzing voorafging, wegwuifde als…. ‘racistisch’ en ‘islamofoob’. Nu we weten hoe gul deze steenrijke golfstaat is voor zijn supporters, komt die Qatarese idylle van Joos wel in een vreemd daglicht te staan.

Samengevat: kiezers hebben het recht om de Limburgse politica Zuhal Demir een hete brok te vinden, of liefkozend keuntje te noemen, het West-Vlaams voor konijn, waarmee al duidelijk wordt dat de auteur van de liefdesverklaring in de polders moet gezocht worden. Laten we het grensoverschrijdend noemen, in de meest positieve zin van het woord.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.