‘Ik wil met de PS nog maar over één ding spreken: confederalisme. Status quo is het ergste wat Vlaanderen kan overkomen. De kiezer moet kiezen: ofwel stemt u voor de huidige regeringspartijen en dan kiest u voor uw eigen ondergang. Ofwel stemt u voor N-VA en dan neemt u misschien een risico, want wij willen een totale omslag realiseren.’
Met deze gespierde uitspraak -waarin concurrent Vlaams Belang, volgens de peilingen de grootste Vlaamse partij, niét wordt vermeld- trapte NV-A-voorzitter eigenlijk de Vlaamse en federale verkiezingen van 2024 op gang. Het interview op Radio1 ging uiteraard niet onopgemerkt voorbij: zal de N-VA eindelijk de diepvries openen waarin ze het communautair verhaal stak?
‘Uitrookstrategie’
Bart De Wever in zijn overwinningstoespraak, 2014
De geschiedenis van die diepvriesmetafoor is gekend: om in 2014 de Franstalige liberalen mee in de regering krijgen, met Charles Michel aan het hoofd, moest de N-VA haar communautaire eisen opbergen die ze met veel bombarie in de verkiezingen had onderstreept. Het heette dat dit vooral een centrumrechtse regering van de economische relance zou worden. Voor Vlaanderen gold ook de boodschap dat een rechtse federale regering zonder Waalse socialisten het Franstalig landsgedeelte zodanig op de zenuwen zou werken, dat links er zelf zou aansturen op een boedelscheiding.
De Vlaamsgezinde kiezers van de N-VA slikten dat diepvriesverhaal maar met grote moeite. Het werd een running gag waarbij de partij de grootste moeite had om de bocht uitgelegd te krijgen na de klinkende overwinning. De ‘uitrookstrategie’ werkte ook niet, dat moet De Wever toch op voorhand beseft hebben. De PS bleef na 2014 in haar rustige zelve oppositie voeren onder het sarcastische motto ‘On n’est demandeur de rien’, en bekommerde zich vooral om de strijd tegen haar extreemlinkse concurrent PTB.
De PS bleef na 2014 in haar rustige zelve oppositie voeren onder het sarcastische motto ‘On n’est demandeur de rien’
In 2018 constateerde de N-VA dat de peilingen er niet rooskleurig uitzagen, en dat ze op de rechterflank aanhang verloor. Het Vlaams Belang speelde de diepvriessmoes handig uit en bleef de stiefzusterpartij confronteren met haar rol van gegijzelde door de Franstalige liberalen, die evenmin een einde van België voor ogen hadden (en hebben). Dus zag De Wever zich genoodzaakt om de stekker uit de federale regering te trekken naar aanleiding van het zogenaamde Marrakesh-migratiepact, waarna Michel-II aantrad die het maar tien dag vol hield en dan in lopende zaken overging.
De N-VA rekende zich al rijk bij de verkiezingen van 2019, maar ook de Marrakesh-truc werkte niet, het diepvriestrauma bleef hangen: de Vlaamsgezinde en rechtse kiezer verkaste massaal naar het Vlaams Belang. N-VA verloor acht zetels, CD&V en MR verloren elk zes zetels en Open Vld verloor er twee. Het Vlaams Belang won maar liefst 15 zetels. Bart De Wever verkocht dit als een ‘overwinning van rechts’, maar het was duidelijk dat zijn partij een geloofwaardigheidsprobleem had.
De olifant in de kamer
Tom Van Grieken (VB): steeds groter, naarmate de N-VA het cordon volhardt
Meteen zag in Vlaanderen een ‘Zweedse’ regering het levenslicht, met N-VA, CD&V en Open-VLD als partners. Het Vlaams Belang, de grote overwinnaar van de verkiezingen, was geen optie. Dixit De Wever: ‘Vandaag niet, maar ook morgen of volgende week of volgende maand. Het is mijn overtuiging dat dat onveranderlijk is’. Vervolgens schoot de Jambon-regering uit de startblokken om na luttele meters al vooruit te strompelen: waarnemers van allerlei slag beschouwen deze als de zwakste Vlaamse regering ooit.
Sindsdien is de N-VA een verscheurde partij, waarin de pragmatisten (aangevoerd door Bart De Wever) en de radicalen (vooral rond Theo Francken) onder de waterlijn strategische discussies voeren. Vijf jaar bleek niet genoeg om de Franstaligen vragende partij te maken voor een staatshervorming. Elio Di Rupo (PS) liet wel langs zijn neus weg verstaan dat hij het afnemende solidariteitsmechanisme in de financieringswet wil heroverwegen, maar werd snel teruggeroepen door Paul Magnette en andere Franstalige partijen. De N-VA beseft dat men ten zuiden van de taalgrens nog steeds meer te verliezen dan te winnen heeft bij een verdere uitkleding van België.
Zowel inzake migratie als inzake Vlaamse autonomie lijkt het Vlaams Belang een veel rechtlijnigere partij. En rechtlijnigheid is wat de ontgoochelde, zich van ‘de politiek’ afkerende burger zoekt.
Voor de grote olifant in de kamer, de Vlaams Belang-kiezer, is het geduld eigenlijk op, en wordt de N-VA gepercipieerd als een machts- en systeempartij die vooral veel te verliezen heeft bij radicale veranderingen, en zich verliest in tactische spelletjes. Het idee om de rechts-economische kaart uit te spelen en het communautaire kluwen zo uit het zicht te houden, lijkt niet meer te werken. Met het motto van ‘inclusief nationalisme’ lijkt de partij anderzijds al evenzeer de kool en de geit te willen sparen. Zowel inzake migratie als inzake Vlaamse autonomie lijkt het Vlaams Belang een veel rechtlijnigere partij. En rechtlijnigheid is wat de ontgoochelde, zich van ‘de politiek’ afkerende burger zoekt. Bovendien, naarmate de de N-VA het cordon volhardt, neemt de aanhang van het VB toe. Een kei van een dilemma.
Achter de schermen
Sander Loones: de N-VA-spreekbuis bij uitstek
Figuren als Sander Loones moeten deze kloof tussen pragmatisten en radicalen dichtrijden, of tenminste camoufleren: nu luidt het dat een paradigmashift -een draak van een term- het land uit de impasse kan verlossen. Er moet gepraat worden met de PS, hoe dan ook, en Wallonië moet overtuigd worden dat het eveneens gebaat is bij een confederale hervorming, een soort tweestatenbond met een speciaal hoofdstedelijk statuut voor Brussel. Er zouden een federale regering en parlement blijven die de gezamenlijke bevoegdheden beheren, en ook de monarchie mag behouden blijven.
Van belang is dat deze constructie er enkel kan komen met een twee derde meerderheid in de federale kamer, dus met akkoord van de Franstaligen, in casu de PS: deze partij houdt de sleutels in handen. Bovendien moet elk artikel van de grondwet voor herzienbaar verklaard worden door de kamer alvorens die zich ontbindt. Akkoord van Franstalig België onmisbaar dus. De huidige Vivaldi-regering werkt van geen kanten meer, maar de oppositie aan Vlaamse kant, vooral dus de N-VA, is er een van pappen en nathouden. En de telefoon in de gaten houden tot Paul Magnette eens belt.
Het is interessant wat Loones zegt, hij wordt beschouwd als de spreekbuis van de partijtop, vooral van voorzitter De Wever himself. In de lokale pers ventileert hij enkele van de strategische basislijnen waaraan ‘achter de schermen’ gewerkt wordt. Daarin blijkt de as N-VA-PS springlevend (‘De PS is pas de derde grootste partij, maar wel incontournable. Kijk: wij mikken inderdaad op een historisch akkoord met de PS. Dat is geen geheim meer. Dat is de reden waarom Bart De Wever al maanden achter de schermen aan het werken is.’)
Zoete broodjes
Paul Magnette (PS): als het confederalisme er komt, zal het op zijn condities zijn
Van een voluntaristische autonomie-eis vanuit het Vlaamse parlement is geen sprake, want dan komt het verfoeilijke Vlaams Belang in beeld. Dus weerom geleidelijkheid en negociatie, waarin de PS de dans leidt (‘Wij zijn geen revolutionaire partij. Wij zijn bereid om te onderhandelen.’). Het confederaal model kan enkel afgekocht worden mits een aantal transfers gegarandeerd blijven (‘Het confederalisme bevat zelfs een stevig luik solidariteit. We moeten de Franstaligen daarvan overtuigen.’)
Dat zijn allemaal geluiden die, als men ze naast het recente radio-interview met Bart de Wever legt, toch duidelijk maken dat 1) Bart De Wever aan een nieuw rondje begonnen is van de ‘nuttige stem’ (niet voor het VB dus), 2) het cordon elk V-front op Vlaams niveau uitsluit, en 3) men zijn lot in de handen legt van de PS.
Dat is een oude strategische doctrine die weer wordt afgestoft. Paul Magnette is uitgekookt genoeg om te beseffen dat de N-VA zich hiermee veroordeelt tot weer lange onderhandelingen, met het Hof als discreet toekijkende derde, en dat de confederale constructie, als die er komt, nooit de transfers zal doen verdwijnen. Overigens heeft Georges-Louis Bouchez (MR) in De Zevende Dag nog eens bevestigd dat De Wever wat hem betreft geen schijn van kans maakt met zijn confederalistische ballon. Een centrumrechtse Belgische regering met de N-VA kan voor hem wel. Dan zijn we terug in 2014. De processie van Echternach noemt men dat, maar dan achterwaarts.
Opgelet: nu donderdag 1 december om 20h stelt Johan Sanctorum zijn boek voor ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’. Niet te missen!
Met signeersessie en drink. En voorafgegaan door een comedy-act van Krasse Kris.
Plaats: C.C. De Kam, Beekstraat 172 – 1970 Wezembeek-Oppem
Makkelijk te bereiken via de Brusselse Ring – Reserveren niet noodzakelijk, u bent welkom.
Acta Sanctorum 
Juist. De volksmond zegt het kort en kernachtig: Ze dronken een glas, en pisten een plas, en alles bleef, zoals het was.
Ik moest diep in mijn geheugen graven voordat ik me herinnerde dat deze man, burgemeester van Antwerpen, ook een nationale rol speelt. In een tijd dat de invoering van de digitale euro en het digitale paspoort – zeg maar de digitale gevangenis – wordt voorbereid heeft deze jongen het over confederalisme !!! Hij heeft blijkbaar nog niet door dat het derde decennium van de 21ste eeuw het einde van de Europese natiestaten inluidt. Baudet heeft daarover 10 jaar geleden al een boek uitgebracht. Maar blijkbaar heeft onze grote strateeg, het politiek genie uit Vlaanderen de moeite nog niet genomen het te lezen. Confederalisme, Bart ? Ze zullen er geen tweede keer in trappen. Er zijn nu andere valstrikken uitgezet, niet door jou, maar door je ‘bovengestelden’.
Het eeuwige lokale geneuzel van de nationale en regionale politiek, en de bevolking, is inderdaad wat ridicuul in dat opzicht, op zijn zachtst gezegd, maar men moet wat te neuzelen hebben. De bevolking heeft ook een lang geheugen, te lang, vol met kleine wrok, men is ongeneselijk bijziend.
De Wever is even onbetrouwbaar als de hele rest van de politieke meute. VaIk stuurde mijn lidkaart terug toen hij, onvoorwaardelijk, in de regering Michel stapte. De diepvriezer waarin hij allaaaaaang het eerste programmapunt van zijn partaai diepvriesde trok hij achter zich aan.
Toen Robert Tondeleir een charter voor Vlaams-nationale eenheid introduceerde schopte De Wever hem uit de partij.
De vernietigende haat van De Wever voor de enige partij die krek hetzelfde eerste programmapunt heeft als de zijne, degradeert hem tot machteloze handpop van zijn échte vijanden.
Nochtans zou uitgerekend De Wever moeten weten dat alleen eendracht macht maakt. Dat wordt elke dag duidelijker bewezen door de huidige francofoondolle premier.
Zijn 11 miljoen eendrachtige Belgen bestaan alleen in zijn fantasie. ER is zelfs geen schijn van eendracht
De Wever is even onbetrouwbaar als de hele rest van de politieke meute. Ik stuurde mijn lidkaart terug toen hij, onvoorwaardelijk, in de regering Michel stapte. De kist waarin hij allàng het eerste programmapunt van zijn partaai diepvriesde sleurde hij gezwind achter zich aan.
Toen Robert Tondeleir een charter voor Vlaams-nationale eenheid introduceerde schopte De Wever hem uit de partij.
De vernietigende haat van De Wever voor de enige partij die krek hetzelfde eerste programmapunt heeft als de zijne, degradeert hem tot machteloze handpop van zijn échte vijanden.
Nochtans zou uitgerekend De Wever moeten weten dat alleen eendracht macht maakt. Dat wordt elke dag duidelijker bewezen door de huidige francofoondolle premier.
Zijn 11 miljoen eendrachtige Belgen bestaan alleen in zijn fantasie. Er is zelfs nog geen dag een schijn van eendracht geweest in zijn 2o-koppige regering.
De Wever vergist zich als hij denkt dat hij eisen te stellen heeft. In 2024 zal zijn partij nog half zo groot zijn als vandaag. Hij staat dan in hetzelfde rijtje als de 10 procentpartijtjes (of minder) die vandaag de federale lakens uitdelen.
België loopt ook zonder De Wever op zijn laatste benen.
Dit schreef de Doctor in de geschiedenis, die de unitaristische partij Belgische Unie – Union Belge (BUB) oprichtte zes jaar geleden op Politics.be:
9 oktober 2016, 17:12
“Ach, ik wil hier duidelijk zijn. Vlaamse onafhankelijkheid is niet zaligmakend. Dat ik dat im- of expliciet zeg, levert mij – onterecht – het etiket ”belgicist” op. Maar ik wil hier heel duidelijk zijn. Ook voor mij is België een artificiële constructie die binnen afzienbare tijd – tussen nu en twintig jaar – wordt opgedoekt. Dat is een onontkoombaar feit.”
Vier jaar later voorspelde dezelfde BUBbel dat De Wever er zijn levenstaak van zou maken om België te redden.
Hij was er rotsvast van overtuigd dat het paars-geel zou worden….en dat Albert niet de vader van Delphine was.
Als auteur en opinieschrijver bij de Knack liet hij het volgende horen:
“De tijd is rijp voor een nieuw, modern, unitair België”
“Confederalisme is geen oplossing en torpedeert de democratie.”
“Een federale kieskring kan de legitimiteit van separatistische partijen versterken.”
Van unitaristische doctors in de geschiedenis, die beweren dat ze geen belgicisten zijn moeten we het hebben…..
Dit is het soort waar De Wever liever mee in zee gaat dan met de grootste Vlaams-nationalistische partij.
Voor de liefhebbers, de link: https://forum.politics.be/showpost.php?p=8258169&postcount=25
Vandaag in De Morgen: “Vivaldi leidt het land naar confederalisme”. Alain Gerlache.
Vandaag in De Morgen: “Het confederalisme is een zinsbegoocheling”. Bart Eeckhout.
Typisch Belgisch, zeker?
Voor wie een goede grap kan smaken:
DE ONBREEKBARE VOLKSGEEST
Vaderlandsliefde is een belangrijke en noodzakelijke herberg in deze onzekere tijden. Alle inwoners van staten zijn doorgaans fier op hun natie. In België proberen politici mensen te doen geloven dat ze geen Belg mogen zijn, maar Vlaming of Waal moeten zijn. Onder meer vanuit die optiek is het nauwelijks verwonderlijk te noemen dat het Belgisch volk –ons volk- zich in de steek gelaten voelt door haar leiders; Wij moeten onze medeburgers vertellen dat er hoop is. Dat we vertrouwen hebben in een betere toekomst die kan bereikt worden door een teruggrijpen naar de waarden van ons gedeeld collectief geheugen, naar de wortels van onze volksgeest.
Deze volksgeest is wat ons bindt, onze hoop, gedachten en wensen die ons, bovenal, tot Belg verheffen. Belg zijn is een eretitel, want het impliceert deel uitmaken van een staat die de parel is van Europa, het epicentrum van de Europese politieke en economische activiteit. Belgen zijn vreedzaam, maar waakzaam. Laten wij duidelijk maken dat we deze waakzaamheid moeten koesteren, zeker in deze tijd van politieke intriges door mensen die de band met hun volk verloren of, erger, doorgeknipt hebben.
De volksgeest is sterk, onbreekbaar, altijd aanwezig. De kracht die ervan uitgaat zegt ons dat we een sterk België willen. Een sterk en verenigd België. Daar kunnen we trots op zijn, wij moeten de wereld tonen dat we Belg zijn. We mogen niet vergeten dat vele landen ons het burgerschap van deze schitterende natie benijden.
Als we willen dat onze kinderen en kleinkinderen nog in een verenigd land leven, moeten we nu ingrijpen en de Wetstraat laten voelen: jullie krijgen ons niet kapot, ons volk leeft!
Laten we trots zijn om Belg te mogen zijn. Maar deze trots is ook een wapen dat men niet uit onze handen slaan kan, een gebalde vuist als het moet, een uitgestoken hand als het kan. Hard naar de buitenwereld die ons vaak bedreigt, zacht voor onze mensen. Voor de Belgische mannen, vrouwen en kinderen.
Onze vrienden moeten deze boodschap uitdragen waar ze gaan. Ons volk mag niet vergaan, België moet herenigd, verenigd worden, wij willen één land met één regering. Deze woorden: eenheid, volksgeest, zelfverzekerdheid zijn geen loze kreten. Het gaat immers om de waarheid, van de Belgen, voor de Belgen. Het moet.
Bruno Yammine
https://forum.politics.be/showpost.php?p=747846&postcount=1
Vergeet vooral niet dat België de parel van Europa is, en dat Belg zijn een eretitel is.
Bruno’s unitaire partijtje is niet gek lang nadat het ontstond in drie gesplitst. Tot daar de eenheid, de volksgeest en de zelfverzekerdheid van de fiere Belgen.
Vanuit deze hoek heeft De Wever alvast niets te vrezen.
Pingback: BDW trekt zijn fluo-geel hesje weer aan | Golfbrekers