Wanbeleid, antipolitiek, en de binnenpretjes van Poetin

Overpeinzingen bij het breien van een warme wintertrui

Op Facebook schudde politicoloog Jonathan Holslag een interessante bedenking uit zijn mouw, die meer weerklank verdient en ook wel wat bijkomende reflecties. Holslag is een van de weinige opiniemakers die in de mainstream media aan bod komen en nog zinnige dingen te vertellen hebben. Als analist ontpopte hij zich tot een heuse Cassandra wat betreft de houding van Europa en het Westen tegenover grootmachten China en Rusland. Als we blijven Chinese rommel kopen en verzuimen een eigen economie te beschermen en uit te bouwen, worden we vroeg of laat een Chinese provincie zoals nu al sommige Afrikaanse regio’s, waarschuwt hij.

‘Fluffy watjesbende’

Jonathan Holslag: ‘We mogen ons niet laten demoraliseren’

Inzake Rusland voorspelde Holslag de invasie in Oekraïne, toen vredesduiven als professor-politicoloog Hendrik Vos dat idee nog weglachten. In de bewuste FB-post wijst Holslag erop dat zowel China als Rusland de demoralisatie van Europa als een strategie opvatten: men speculeert via de huidige energiecrisis op een verdere kloof tussen overheid en burger. De ons beloofde koude winters (tien volgens premier De Croo) zullen een uitdaging zijn voor de wankelende rechtstaat en het politiek systeem.

Holslag is streng voor de politieke klasse -terecht-, maar roept ook op tot morele weerbaarheid, die zich dan uit in het dragen van dikke truien en een algehele, waardig beleefde soberheidscultuur tot in betere tijden.

Jonathan Holslag raadt ons dan ook flink wat burgerzin aan, door bijvoorbeeld solidair warme truien aan te trekken, om Poetin niet de indruk te geven dat het decadente Westen hem als een rotte appel in de schoot zal vallen. Dat is ook de enige reden waarom de Russische dictator extreem-rechts opvrijde: bepaalde VB-politici waren echt te dom en te ijdel om dat te snappen.

Holslag is streng voor de politieke klasse -terecht-, maar roept ook op tot morele weerbaarheid, die zich dan uit in het dragen van dikke truien en een algehele, waardig beleefde soberheidscultuur tot in betere tijden. We mogen, aldus de politicoloog, ons niet laten verleiden tot antipolitieke stemmingmakerij, want dat speelt in de kaart van Poetin en consoorten, die uit zijn op een morele ontwrichting van onze samenleving: “Het is moeilijk om op korte termijn het politieke geklungel ongedaan te maken. We betalen overigens een stuk de prijs van dertig jaar desinteresse, waarbij het ons eigenlijk totaal niet interesseerde wat de politiek deed met onze energie, onze veiligheid, etc. Maar als burgers mogen we de Russen en de andere dictaturen niet het signaal geven dat we een fluffy watjesbende zijn. Wat er ook volgt, we moeten door deze moeilijke winter heen.”

Kerende tankers

Uiteraard hebben we in 2024 de zoveelste afspraak met de geschiedenis. Het punt is echter, en dat beseft een intelligent analist als Jonathan Holslag zonder twijfel, dat het defaitisme al lang heeft toegeslagen bij een vermoeide bevolking, en dat de antipolitiek niet de oorzaak is van het probleem, maar een reflex. Op wat? Op een globalistisch-multicultureel mantra dat mee door Europa wordt in stand gehouden, en elke vorm van volkssolidariteit fnuikt. De van overheidswege opgezette migratiegolven hebben ervoor gezorgd dat elk nationalisme of protectionisme als enggeestig en des duivels werd verklaard: oikofobie werd de norm. We moesten open staan en positief denken ten voordele van een kosmopolitische doctrine, die in één moeite ook de vrije markt laat zegevieren. Niets minder dan ‘het einde van de geschiedenis’, zoals econoom Francis Fukuyama euforisch voorspelde.

De van overheidswege opgezette migratiegolven hebben ervoor gezorgd dat elk nationalisme of protectionisme als enggeestig en des duivels werd verklaard: oikofobie werd de norm.

De roze wolk van de multicultuur werd al doorprikt. Vandaag maken we ook de keerzijde mee van de vrije marktreligie: energieprijzen die door het dak gaan, woekerwinsten, helemaal volgens het boekje bekomen dankzij de wet van vraag en aanbod. Tankers die midden de oceaan rechtsomkeer maken omdat er een hoge bieder opdook voor hun lading vloeibaar gas. Groene stroomprijzen die aan deze van de gasprijs worden gekoppeld, een waanzinnig handelsprotocol dat tot op heden overeind blijft. Europa heeft in de jaren ’90 beslist om de energiemarkt te dereguleren en te privatiseren, met onder meer ene Guy Verhofstadt als grote pleitbezorger; nu stellen de overheden vast dat ze op die energiemarkt totaal geen vat meer hebben. Geen vat, jawel. Ergens worden speculanten slapend rijk van die op drift geslagen tankers.

Ondertussen in Denderleeuw

Belgian Pride, Brussel 2022

Zowel het globalistische vrijemarktcredo als de multiculturele onteigening hebben de situatie gemaakt tot wat ze is. Alles is te koop maar niets is nog van ons. Een hernationalisering van vitale sectoren zoals energie dringt zich op, maar tegelijk hebben we een nieuwe vorm van collectief zelfbewustzijn nodig, zeg maar een identitair reveil, waardoor de dikke truien in crisistijd niet aangevoeld worden als de zoveelste pestmaatregel, maar als een gebaar van volksverbondenheid, onder het motto ‘samen uit, samen thuis’. 

De media doen niets anders dan elke opstoot van onbehagen omtrent vervreemding als verzuring en xenofobie neersabelen. Het klootjesvolk moet gewoon opgevoed worden.

Gemakkelijk gezegd dus. Links, groen en linksliberaal hebben dat Volksempfinden als fascisme en racisme gelabeld. Welke verbondenheid? Er rest alleen nog een Belgisch voetbal- en Jupilerpatriottisme. Het Vlaamse natiegevoel is sowieso een fata morgana. De media doen niets anders dan elke opstoot van onbehagen omtrent vervreemding als verzuring en xenofobie neersabelen. Het klootjesvolk moet gewoon opgevoed worden. Als mensen in Denderleeuw zich ongerust maken over de toevloed van anderstaligen en andersgekleurden (oeps), zich niet meer thuis voelen in hun eigen stad, en daar ook lucht aan geven, dan strijkt er een VRT-reportageploeg neer om meewarig/verontwaardigd te berichten over la Flandre profonde en zijn onderbuikgerommel.

De traditionele politiek, met progressieve liberalen als De Croo voorop, naast uiteraard groen en rood, hebben elk identitair besef met ‘extreem-rechts’ populisme geïdentificeerd, en vervangen door een kunstmatige regenboogvlag van de diversiteit, Prides en met pluimen in hun kont paraderende queers. Daar worden ze in het Kremlin echt vrolijk van.  

Een wit vel papier

Jan Jambon bij de kerstboom

Ondertussen gaat het gezemel van de dagjespolitiek verder. Een ’fluffy watjesbende’? Zeg maar gerust: incompetente, kortzichtige dwazen. Het energiedossier symboliseert dertig jaar gebroddel onder een liberale vlag, met hier en daar wat sossen en tsjeven die door het beeld lopen. Vlaamse ambities om een echt energiebeleid te voeren, moet men met een microscoop zoeken. In 2014 constateerde ik al dat het vooropgestelde Vlaams Energiebedrijf een dode mus was, in de eerste plaats omdat de dominante stroming binnen de N-VA de energieproductie liever aan de vrije markt overliet. Vandaag zit een besluiteloze minister-president Jan Jambon weer naar een vel wit papier te staren.

We zijn geen volk, geen natie, we leven in een identitair vacuüm, en dus resideert elke Vlaming wantrouwig op zijn vierkante meter.

Het huidige malgoverno is het verlengstuk van de nefaste energiepolitiek die al in de jaren ’80 aan de gang was met de uitverkoop van Electrabel, en door paars werd bezegeld. Ook de andere Europese regeringen worstelen met die erfenis van de liberalisering, maar België en Vlaanderen hebben een enorme bijkomende handicap, namelijk een historisch gecreëerde afwezigheid van enig burgerschap. We zijn geen volk, geen natie, we leven in een identitair vacuüm, en dus resideert elke Vlaming wantrouwig op zijn vierkante meter. Wat de Denen wél hebben, en waar de vermaledijde Victor Orban mee begaan is: een natiegevoel dat in crisistijden eendracht oplevert. We kunnen nog iets leren van de Russen op dat vlak: Stalingrad 1942, onder de Duitse belegering speelt een orkest in een onverwarmde zaal met verkleumde vingers een symfonie van Shostakovitsj. Alleen de adem van het publiek zorgde voor enige warmte.

Bij ons geen orkest, wegens geen partituur. Elke graad lager van de thermostaat, elke extra trui, de dampkap die uit moet (terwijl hij vorig jaar nog aan moest om de virussen naar buiten te blazen), niet te vergeten de onbetaalbare elektriciteits- en gasfactuur zelf, zal worden aanzien als een aanslag op onze vrijheid en levensstandaard vanwege onze eigen overheid, wat de antipolitiek nog zal versterken. We hebben niet het gevoel dat Poetin ons nekt, het zijn onze eigen politici die ons belazeren.

Het gevoel, nu reeds, dat in 2024, wat de uitslag ook zij, dezelfde mooipraters en leeghoofden het met elkaar op een akkoordje zullen gooien, dàt, beste Jonathan, is het duidelijkste signaal dat het met onze ‘democratie’ de foute kant uitgaat.