Hoe het virus een andere pijnlijke waarheid onthult
De coronacijfers gaan weer helemaal de verkeerde kant uit, een vierde golf kondigt zich aan, de experten hadden het ook voorspeld. Gelukkig worden deze autisten met hun wiskundige modellen gecounterd door iemand als Theo Francken, het vleesgeworden Gesundes Volksempfinden: ‘allemaal nutteloze paniekzaaierij’, weet de N-VA-politicus. Dankzij onze vaccinatiegraad moeten we niet vrezen, laat die mondmaskers maar thuis, en ook de covidpas is niet aan de orde. Want we willen geen pasjesmaatschappij zingen de vrijheidslievende politici in koor.
Dat woord ‘pasjesmaatschappij’ klinkt distopisch, terwijl we vandaag eigenlijk voor alles onze elektronische ID-kaart nodig hebben, nu zelfs om bij de apotheker een medicijn af te halen. We gebruiken met veel vreugde allerlei klantenkaarten waarmee de grootwarenhuizen ons koopgedrag kunnen nagaan, bij elke scheet moet die ID-kaart weer in de daartoe bestemde lezer. In het Kortrijk van Vincent Van Quickenborne ‘monitort’ de stad elke beweging van bezoekers of residenten aan de hand van de GSM, maar hola, let op voor de ‘pasjesmaatschappij’.
Voortdoen, goe bezig!
De Nederlandse Bijbelgordel, nu ook coronagordel
Die covidpas bewijst dus gewoon dat je gevaccineerd bent en laat horeca, sport en cultuur draaien, om te vermijden dat we weer in een lockdown terecht zouden komen. En jawel, we trekken er ook de niet-gevaccineerden mee over de streep zoals dat in Frankrijk uitstekend lukte. Helaas, neen, Jan Jambon ziet het niet zitten. Waardoor Brusselse antivaxxers vrolijk in Vlaanderen op stap kunnen gaan. Voor het gezond verstand lijkt het allemaal zo absurd, maar de beleidsvoerende politici zijn, méér nog dan voor het virus, beducht voor hun eigen schaduw
De moeizame strijd tegen het virus wordt geschaduwd door een nog veel moeizamere strijd tegen domheid en obscurantisme.
In Nederland wordt heel de fameuze bijbelgordel, een band van orthodox-christelijke gemeenten die loopt vanaf Zeeland over de Veluwe tot de kop van Overijssel, getroffen door een opvallende piek van besmettingen, ziekenhuisopnames én overlijdens. Niet te verwonderen: de vaccinatiegraad ligt er opvallend laag, want of je al dan niet doodgaat is de wil van God. Wat moet men beginnen tegen dit soort obscurantisme? Het eenvoudigste zou zijn, die inenting gewoon te verplichten, maar dat stuit op allerlei ‘ethische’ bezwaren, ook al gaan er mensen dood. Corona confronteert ons, ook in Vlaanderen en België, met een belangrijke minderheid van lieden die nog liever doodgaan dan een prik in de arm te krijgen.
De moeizame strijd tegen het virus wordt geschaduwd door een nog veel moeizamere strijd tegen de domheid en obscurantisme, een totaal gemis aan zin voor ratio. Andermaal moet ik de definitie van expert Mathijs Van Boxel aanhalen: domheid als hardnekkige neiging tot zelfdestructie. Het recht om een vaccin te weigeren, je omgeving te besmetten, in het ziekenhuis terecht te komen, eventueel te creperen aan een beademingsmachine. Allerlei complottheorieën, tot en met de microchips van Bill Gates die ze in onze arm schieten, ondersteunen deze volharding in de waan. Corona is een leugen en de vaccins trukken van het systeem om ons tot zombies te herleiden. Soms waant men zich echt in een gekkenhuis.
Nog niet zolang geleden interviewde de Duitse televisie een fervente antivaxxer die zelf in de Intensive Care was beland. Op de vraag of hij een boodschap had voor zijn medestanders, kwam het hoestende en rochelende antwoord: Mach weiter! (Voortdoen!). De man is ondertussen overleden. Martelaar voor de vrijheid, of gewoon een hopeloze dwaas? Ik laat het oordeel aan u over.
Democratie en middelmatigheid
Domme politici weerspiegelen de domheid van hun kiezers
Dat recht op dwaasheid is hoe-dan-ook ingeschreven als democratische grondwaarde, en dat mag iets kosten. Sterker nog: de democratie is de triomf van de domheid. Ons sociaal zekerheidsstelsel is daar heel principieel in. Ondanks motivatiecampagnes tegen alcoholmisbruik heeft iedereen het recht om zich quasi dood te drinken en dan langs het ziekenhuis te passeren voor een nieuwe lever. Daar dokken we zwaar voor af, maar het is nu eenmaal de prijs voor de vrijheid.
Het viraal karakter van de domheid zit bovendien verankerd in het politiek systeem zelf: het zijn dwazen die voor dwazen kiezen. De beslissing over wie er aan het roer van het staatsschip staat, laten we over aan mensen die nog niet in staat zijn te beslissen wat ze gaan aandoen als het regent. Zowel idioten (IQ onder 35) als genieën (IQ boven de 130) mogen één bolletje roodkleuren in het kieshok: leve de gelijkheid. Het algemeen enkelvoudig stemrecht, door de socialisten afgedwongen, is daarmee de beste waarborg tegen goed bestuur. De Belgische maar ook de Vlaamse bestuursniveau’s bewijzen bij uitstek dat deze dam tegen de slimheid goed werkt: geef gewoon iedereen inspraak, ook iemand met één hersencel. Stemrecht toekennen op basis van intelligentie is de logica zelve en zou deze negatieve spiraal kunnen keren, maar helaas, dat is pure discriminatie.
De beslissing over wie er aan het roer van het staatsschip staat, laten we over aan mensen die nog niet in staat zijn te beslissen wat ze gaan aandoen als het regent.
Zo worden verkiezingen reproductiemechanismen van de domheid. De dwaasheid van de politieke klasse weerspiegelt de verdwazing van het volk. Soms kan je er eens mee lachen, meestal ontgaat het ons zelfs, afgestompt als we zijn. Hilarisch was de beleidsverklaring, nu een jaar geleden, waarin staatssecretaris voor Digitalisering Mathieu Michel (MR) – broer van- niet alleen compleet Nederlandsonkundig bleek, maar vermoedelijk ook niet eens wist waar de aan/uit knop van zijn PC stond. Daar werd wat om gelachen, maar het passeert niettemin vlot: het heet democratie, die we nu wel stilaan kunnen vervangen door de term morocratie (heerschappij van de domheid).
Ik heb het dan niet alleen over België, ook bij vele Vlaamse politici blinkt die domheid werkelijk in hun ogen: Somers, Crevits, Weyts, en niet te vergeten natuurlijk Jan Jambon, de man die al heel de coronacrisis spartelt als een vis op het droge, en ook nu niet weet of hij die covidpas gaat invoeren, wegens het gevaar van een ‘pasjesmaatschappij’. Jan Jambon vertolkt de volkswil, daarvoor is hij ook minister-president geworden in het land der blinden. Je zou voor minder een IQ-dictatuur willen uitroepen, al was het maar als nuttig overgangsregime.
Anti-intellectualisme
De Verhulstjes (Play 4)
Een politicus die helemaal niet populair is, en het ook niet wil zijn, is Frank Vandenbroucke. Hij is veruit de slimste van het hoopje, en wordt daardoor ook gewantrouwd. Ook binnen zijn eigen partij, waar een onnozele ex-tennisspeelster genaamd Caroline Gennez hem ooit in quarantaine plaatste. Vandenbroucke is voor de antivaxxers de baarlijke duivel zelf: rationeel, consequent, iemand die in de oceaan van de middelmatigheid zijn intelligentie durft demonstreren,… allemaal eigenschappen die in een morocratie ten gronde niét passen.
Daarnaast is er ook de haat tegen de experten, die in de marge van de politieke besluitvorming hun intellect opdringen: zij weten meer, zijn slimmer, en worden net daarom beschouwd als een gevaar voor de samenleving en de democratie, en dus voor het voortbestaan van de domheid. De deskundige, die in de coronatijd op het voorplan kwam, wordt meer gehaat dan het virus zelf. Hij is diegene die onze vrijheid afpakt, lockdowns aanbeveelt, mondmaskers en pasjes opdringt. De oplossing tegen het virus is dus het afschaffen van de virologie, dat we daar niet eerder op kwamen.
De deskundige, die in de coronatijd op het voorplan kwam, wordt meer gehaat dan het virus zelf.
Die weerzin tegen slimme mensen, die ook ik dagelijks ervaar, is uiteindelijk een fenomeen van collectieve suïcide: men moddert verder en organiseert zelfs de achteruitgang. Anti-intellectualisme, analfabetisering en morocratie gaan hand in hand. En jawel: verschillende studies wijzen erop dat het gemiddelde IQ effectief afneemt. In het Westen vooral, niet in Azië. De manier hoe wij ons onderwijs naar de kloten helpen, hoe leerkrachten daguitstappen naar een betoging organiseren in plaats van les te geven, hoe men de wokes laat begaan die kennis en inzicht vervangen door ideologische verblinding, het past allemaal in dit plaatje van de morocratie.
Daarmee is de titelvraag beantwoord: ja, er is het recht op domheid en op de volle uitoefening ervan, tot in de dood. De politiek staat er niet boven, ze weerspiegelt de dwaasheid helemaal, met volle overgave. Noteer ook dat dit een verdienmodel en winstgevende business kan uitmaken, zie de talloze debiele TV-formats die goed lopen, het voetbal, en uiteraard het politieke apenkot. Het is van groot belang voor de sociale cohesie dat iedereen solidair mee verdomt, dan merkt niemand wat. De Verhulstjes leveren daar een beduidende bijdrage toe. Als daarentegen één individu zou proberen slimmer te worden, al was het maar door kruiswoordraadsels in te vullen, of ‘Terug naar Malpertus’ te lezen, dan krijg je natuurlijk heisa.
Meteen zijn we weer in het land van de glimlach, de scherts, het sarcasme. Humor is dé immuunreactie tegen de oprukkende domheid: er de grap van inzien, het is goed voor het humeur, de bloedsomloop, de seksuele appetijt, maar vooral voor het brein, speciaal de frontale kwabben waarmee satire wordt aangemaakt. Een gedurfd slimwordingsproject is dat. Zeshonderd jaar geleden schreef ene Desiderius Erasmus daartoe de Lof der Zotheid: tegelijk een beschrijving van de dwaasheid, een vorm van hersengymnastiek, én nog bijzonder vermakelijk ook. Meer moet dat niet zijn.
Acta Sanctorum 