Het was gisteren een drukke dag op mijn FB-pagina, waar zowel voor- als tegenstanders van mijn kritische lezing rond de Luc De Vos-hype aan bod kwamen.
Voor alle duidelijkheid: ik gun elke fan zijn/haar Mia, en ik wil niet op iemands graf dansen. Toch is, in het licht van de actuele media-hysterie die ik gisteren aan de kaak stelde, een genuanceerde beeldvorming op zijn plaats. Het kan niet dat alle kranten en TV-programma’s hagiografieën de wereld insturen, zonder de donkere kantjes van het verhaal te belichten. Omdat het veel zegt over hoe onze ‘société du spectacle’ in elkaar zit.
Na de bedenking dat de media en de Vlaamse showbizz schaamteloos parasiteren op deze emo-golf, en dat de dood van iemand die het nieuws nooit haalt even tragisch is, lijkt het er ook op dat de sympathieke volksjongen uit Wippelgem het Noorden helemaal kwijt was. Hij werd geleefd door diezelfde Vlaamse showbizz, de media, en zijn eigen mythe. En dronk zich vervolgens kapot (“het acuut falen van vitale organen dus”, van een eufemisme gesproken).
Aldus het getuigenis van mijn studiegenoot en Gorki-fan van het eerste uur Marc Schoeters, die wat verder ging spitten:
“De media proberen in deze zaak heel wat in de doofpot te steken. Een expliciete verklaring van een van de broers van Luc De Vos (op de website van VTM Nieuws van vanmorgen 10u) dat men vorige zaterdag normaal met heel de familie het verjaardagsfeest van zijn zoontje had moeten vieren – zoals men dat jaarlijks deed – maar dat men dat feest had uitgesteld tot het einde van het jaar “omdat er veel problemen waren” – werd deze namiddag alweer verwijderd en vervangen door een “gekuiste” versie van een “happy family” die helaas door het noodlot wordt getroffen. En die zelfs besloten heeft een “grote begrafenis” te organiseren.
Ik vond het dit weekend al direct vreemd dat een vader op de verjaardag van zijn enige kind – en dat dan nog op een schoolvrije dag – heel de dag alleen in zijn “schrijfhok” zit. En de vandaag opgedoken feiten bevestigen inderdaad mijn donkere vermoedens. Ik heb een slecht karakter zeker?Ik vind het heel erg wat er met hem is gebeurd. En vooral wat zijn zoontje nu moet meemaken. Bovendien heeft iedereen het recht op privacy. Maar ik denk dat het onder de mat vegen van wat er werkelijk is gebeurd geen goede piste is voor de opvoeding en de toekomst van een jonge tiener. Het is die typisch Vlaamse West- en Oost-Vlaamse) hypocrisie die “goede naam” en “schone schijn” belangrijker vindt dan de weerbarstige en therapeutische waarheid. Zwijgen en blijven glimlachen. Vooral niks uitspreken. Geen wonder dat de twee Vlaamse provincies de hoogste zelfmoordcijfers tellen van de Lage Landen.
Wat Luc De Vos betreft – ik begrijp zijn gevoeligheid. Altijd de lolbroek spelen – en inwendig huilen. Ik herken dat heel goed. Maar zich dooddrinken (of erger) op de verjaardag van je enige kind – nee dus. Nee nee nee. Ik heb mijn twee cd’s van Gorki in de vuilnisbak gekieperd.”
Reageer hier of volg de discussie op facebook.
Acta Sanctorum 
Als De Vos de passie preekt, is een graantje zo meegepikt (in ’t Vlaams : “Spreken is zilver, zwijgen is hout om pijlen van te maken”)
Geachte heer Sanctorum
U schrijft graag en goed, U provoceert graag en goed.
Maar hoefde dit echt?
Ook al zij het waar, van iemand van uw leeftijd had ik iets beters verwacht.Wie wordt hier beter van?
Provoceren mag niet verward worden met koeioneren. Of is dat nog de onverwerkte invloed
van de afschuwelijke machtswellusteling Flam?Die kende ook het verschil niet.
Onvolwassen.
Philosophe de mes deux.
Walter Ceuppens.
Schrijf geen Frans als je het niet kunt!
Get fucked!!!
Beter twee dingen te veel dan twee te weinig!
Misschien bezit U een Frans woordenboek: men weet maar nooit.Kijkt U eens onder het lemma “deux”. Of laat iemand het voor U doen.
Hier moet ik Johan Sanktorum toch bijspringen. De vele lofbetuigingen die geuit werden over de artiest in kwestie, staan niet garant voor de kwaliteit van het werk dat hij achterliet. Een tegenvoorbeeld : de schrijver Gustave Flaubert schrijft over de dichter Heinrich Heine – ik citeer – “Und ich denke daran, daß bei Heinrich Heines Begräbnis neun Personen anwesend waren! O Publikum! O Bürger! O Lumpenpack! Bekend is Heine’s uitspraak : “wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am Ende Menschen” . Van mij kunnen ze hun R&R in Vlaanderen hier in hun gat steken. Listen to Deus! Hadden ze ooit een nummertje in ’t Vlaams? De R.I.F. (Rock Identitaire Flamande naar analogie met de Rock Identitaire Française) moet hier nog geboren worden! Flämische zustände!!!
We leven in een tijd waar men van alles probeert weg te moffelen. Waarom doet men dit? 1940-1945 is toch al lang voorbij?
Een correcte houding tegenover het gros van de culturo’s – enkele uitzonderingen niet te na gesproken – is de volgende : “Jullie nep Vlaams interesseert ons geen bal, Vlaams identitair moet het zijn of het vliegt de vuilbak in!”
In een reclamefolder van een computerwinkel lees ik als bijkomende publiciteit ‘SINT EN PIET’ ; ‘zwarte’ is al vlug achterwege gelaten. Het kan verkeren: in het vervolg dus opletten geblazen voor Blanke Piet!
De Buffalo’s kijken voortaan naar rechts, waar de toekomst is. Kan de rest van de Vlamingen dat ook doen, a.u.b.?
Thank you
ongeacht of het nu deze of gene is die zo diep verdrietig en vertwijfeld en wanhopig is dat drank het enige soelaas is, dat elke verbinding met buiten wegvalt, dat men bij momenten liever niet leeft dan wel, wie zijn al die anderen dan om vanuit welke redenering dan ook, daar commentaar op te geven, dat te veroordelen. Natuurlijk wil je op zo een moment iemand door elkaar schudden, en zeggen denk aan je omgeving, er zijn er die je missen, die je nodig hebben, maar de vertwijfelde mens is daar dan niet vatbaar voor, omdat alles wat die doet en denkt meestal 100 % is, geen grijze schemerzone waarin met zichzelf wordt geparlementeerd. Veel mensen die vrienden of familie hebben waarin zelfmoord is gepleegd of die dood zijn gegaan door eigen gedrag, weten dat. Iedereen zegt dan, had hij of zij maar gepraat met ons, wij zouden wel dit of dat, ehwel dat geloof ik niet. Vele mensen zijn gewoon te bot of te veel met zichzelf bezig om de put van anderen te kunnen inschatten. Of kunnen het niet, omdat ze er te dicht bij staan. En hoeven dat ook niet te doen, er is een grens aan begrijpen of helpen, iedereen moet zelf de verantwoordelijkheid voor zichzelf opnemen. Maar dingen gebeuren niet op 1 dag. Vaak is dat een lang zich herhalend verhaal van tweestrijd met zichzelf, soms lukt het, soms niet. Iemand die zo ver in zichzelf is gezakt, kan de verbinding niet meer maken, en zeker kunstenaarsharten/zielen. De geschiedenis zit er vol van, soms doen ze het zelfs om hun omgeving te sparen, om hen niet langdurig te blijven opzadelen met hun negativiteit, hun onmacht om te leven. Ik kan me alleen maar iets proberen voorstellen bijhoe die laatste dagen voor hem zijn geweest en toch uiteraard ook niet. Net zoals ik mij niet echt iets kan voorstellen hoe dat voelt als je dochter met touw rond handen en voeten en hals teruggevonden wordt. Ik ben daar altijd wel een beetje van onder de voet van. Het leven is niet in een welles nietes te vangen. ik zou deze gebeurtenis liever dit gedicht willen meegeven :
in nachten dat de wanhoop als
een knaagdier op de slaap aanvalt
moesten we uitgaan handenvol
bloemen meenemend kobaltblauwe
kristallen woorden om daarmee
een willekeurig huis binnen te gaan
te zeggen kijk ik ben gekomen
met sprookjes voor de slapelozen
en voor wie eenzaam is het tedere verhaal
over een vrouw met witfluwelen schouders
en verder met een droom als medicijn
tegen het naamloze gemis
waarvan we doortrokken zijn
sinds mensenheugenis
Ellen Warmond ‘Huisbezoek’
Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen? Help yourself, ietwat relativering kan helpen misschien? Mooi gedicht trouwens. Wat ik me afvraag : is de Gorki-zanger de Herman Brood van Vlaanderen, alleen een kleine 15 jaar later? Bij Herman Brood was de zelfmoord manifest : hij sprong van een hotel naar beneden met een afscheidsbriefje met tekst „I don’t feel like it anymore. Maybe I’ll see you around.“. Drugs en alcohol gaan vaak samen ; wat die van roofbouw op zijn lichaam heeft verricht, kan ook wel tellen… “Maak van je scheet een donderslag,” zong de nederpopartiest, acteur en junkie ‘par excellence’. Er zijn er wel meer die ‘veel scheten laten’, alleen op donderslagen is het nog even wachten. De artiest als nationale glorie, maar dan van een bepaalde tijd en een welbepaalde generatie? Ach, we zijn allen kinderen van onze tijd. Velen komen die tijd te boven, sommigen gaan er aan ten onder. Men kan de zelfmoordenaar niet verwijten dat hij niet consequent is : als je jouw leven beu bent, moet je ermee stoppen. ‘Freitod’ : een abrupt einde, vrijwel onverwachts. Er blijft een macabere gedachte ‘hangen’ bij familie, vrienden, kennissen… ‘Harakiri’ of beter ‘seppuku’ is de ultieme zelfmoord voor de samoerai en wordt in Japan als een eervolle daad aanzien. De nazi’s hadden hun cyaankali-tabletten. Of alles potdicht en de gaskruin opendraaien, voor de omstaanders die dan het licht aansteken : BOEM! Over dubbel zelfmoord – voer voor psycho-analytici – hebben we het dan nog niet gehad. Nina Hagen wenste Herman Brood niet te volgen in zijn vrije val excursie zonder parachute. Ze zong liever : “Herman ist tot.” Ter nagedachtenis zag nog een Herman Brood Academie het levenslicht. Hoe komt men als ‘Übermensch’ – wat elke kunstenaar toch op zijn manier probeert te zijn – op het idee om zich in een werkhok op de Kasteellaan te Gent te gaan verschansen? Mooie huizen daar met souterrain met achter de hoek het stadspark met mooie vijver en wat verder de vroegere beestenmarkt – ook tabula rasa verdwenen – in de omgeving van de Dampoort. Alleen jammer van de onmiddellijke nabijheid van de kleine stadsring…
Wat een belachelijke drang naar sensatie, jezus christus : GET A LIFE !!!
Je begint met: “Voor alle duidelijkheid: ik gun elke fan zijn/haar Mia, en ik wil niet op iemands graf dansen.”
1. Waarom doe je het dan ???
2. Wie zit er op die info te wachten de dag na zijn begrafenis ???
3. Om welke reden voel precies jij je geroepen om dat boekje open te doen, een heel gemakkelijk boekje bovendien. Er zijn moeilijker én belangrijker boekjes.
4. Heb je nu het gevoel de wereld een dienst bewezen te hebben ? Als dat zo is dan zou ik dat snel vergeten, de wereld heeft wel behoefte aan waarheid, maar er is het moment voor de waarheid en het moment voor tact, en stilzwijgen.
Ik zou me heel erg schamen, één compliment toch: je bent een uitstekend gravendanser.
Quite