De G-spot van Goedele: wie zoekt die vindt (niets)

Aan het einde van mijn straat prijkt een groot verkiezingsbord, waarop Goedele Liekens zich als federaal lijstduwer voor de Open-VLD Vlaams Brabant presenteert. Als huidig Kamerlid zou ze eerst niet meer opkomen, zei ze, en dat was een blijk van eerlijke zelfkennis: in het rapport van Het Nieuwsblad wordt ze als ‘ondermaats’ beschreven,  vrijwel nooit aanwezig in het halfrond. Ze krijgt nog een gevleide anderhalf op vijf. Maar door de malaise binnen de partij en de alarmerende peilingcijfers was het alle hens aan dek, en dus krijgt het politieke lieken van Goedele nog een verlengstuk.

Meteen komt ze tot de kern van de zaak, want het opmerkelijke van haar campagne zit hem in het niet mis te verstane motto: ‘Zoek mijn bolletje’. Met als baseline: ‘Helemaal onderaan dus: wie zoekt die vindt!’ Daarbij een uitnodigende middenvinger die de professionele seksuologe verraadt. Geen twijfel mogelijk: de laatste der Vlaamse liberale kiezers wordt uitgenodigd de G-spot van Goedele Liekens te exploreren. Hoe is het zover kunnen komen?

Kwallenpolitiek

Gemeenteraadsverkiezingen van 1946: de CVP presenteert zich als vrouwenpartij

Laten we zeggen dat de komst van de vrouw in de politiek de spelregels heeft veranderd. In een vorige doorlichting had ik het al over de Oedipale relatie tussen Bart De Wever en Tom Van Grieken: een beetje Freudiaan ziet toch dat deze machtsstrijd over een nakende vadermoord gaat. Bart is de patriarch in het verhaal, die zal onttroond worden door de rebellerende zoon Tom. Waarna deze, overeenkomstig de mythe, met zijn moeder aan de haal gaat, zijnde de moeder van alle verkiezingen. Ooit wordt ook Tom oud, en zal weer een andere rebel hem ritueel afslachten. Politiek is oorlog, de democratie heeft daar niets aan veranderd, integendeel.

Via haar stemrecht kon de vrouw de aantrekkelijkste, meest sympathieke, zachte man aan de macht brengen, die niet alleen met de bijl zwaait, maar ook liefdevol voor de kroost zorgt en het huis beveiligt.

Het vrouwelijk stemrecht heeft de Freudiaanse logica echter grondig dooreen geschud. Kiezen mannen simpelweg voor de sterkste, die dan ook de meeste privileges krijgt, vrouwen zoeken nog andere kwaliteiten in de man, namelijk bescherming, veiligheid, betrouwbaarheid. Via haar stemrecht kon de vrouw de aantrekkelijkste, meest sympathieke, zachte man aan de macht brengen, die niet alleen met de bijl zwaait, maar ook liefdevol voor de kroost zorgt en het huis beveiligt.

Daar sta je dan als messentrekker en bloeddorstige alfa. Wat mannen willen, dat is duidelijk, en daartoe is een rechttoe-rechtaan taal geschikt. De vraag is echter deze die Sigmund Freud al formuleerde: Was will das Weib? Wat wil de vrouwelijke kiezer, en in haar zog de vervrouwelijkte man? Weten ze het zelf wel?

Dat leidde tot een wetenschap op zich: de politicologie. Dra kwamen de spindoctors op, de communicatiestrategen, de affichebedenkers, en werd propaganda vooral geslijm om de vrouwelijke kant van het electoraat te behagen. Lees: de labiele, beïnvloedbare kiezer. Parallel daarmee kwam de CVP op toerental, marktleider van het politieke centrum. Een midden dat mannen toeliet als van oudsher hun ding te doen, maar wel achter een façade van menselijkheid, zorgzaamheid, verbinding, enzovoort. Deze kar van de kwallenpolitiek is meer dan een halve eeuw blijven doorrollen, ook via de andere traditionele partijen, tot en met Alexander De Croo die zich een feminist noemt en in de coulissen met een pornoster poogde aan te pappen. Zonder overigens haar bolletje ooit gevonden te hebben.

Roodkapjes

De immer lachende politicus/a in campagnemodus

De ontaarding van de politieke cultuur is dus, raar maar waar, begonnen met het vrouwenstemrecht. De machtsstrijd is altijd heftig geweest, de politieke leugen is oud, maar de omzwachteling ervan, het subtiele gehuichel, betrekkelijk nieuw. Een heel arsenaal van verleidingstrucs, nietszeggende blabla, moest de als Don Juan gerecycleerde wolf zoveel mogelijk electorale Roodkapjes opleveren. Heel het klassieke politieke centrum, vooral ter linkerzijde, zweert tot op vandaag bij deze demagogie van de zachte waarden. Af en toe valt zo’n soapacteur uit zijn rol, zoals Conner Rousseau.

Dat vooral jonge mannen nu voor het Vlaams Belang stemmen, heeft te maken met die weerzin tegen de deugmoraal en de hypocriete gelijkheidsideologie waarvan de oude wolven zich bedienen.

Het werd er niet beter op toen vrouwen zelf verkozen werden, het tot parlementair en zelfs tot minister schopten, waarbij ze heel de tijd klagen over de ‘hardheid’ en de ‘ranzigheid’ van het politieke universum. In de menopauze worden ze helemaal labiel en zelfs androfoob, zie Gwendolyn Rutten. Helaas, politiek is een mannenzaak, en er zijn signalen dat de kiezers de kwallenpolitiek niet meer lusten. Vrouwen en eunuchen laten zich nog steeds overtuigen door soft talk, maar de mannelijke kiezer, vooral van jonge leeftijd, heeft het gehad met de wolf in schaapskleren, alias de polygamist die met vrouwvriendelijke praatjes de kluit belazert en doet alsof er zoiets als beschaafde politiek bestaat.

En zo zijn we weer bij Oedipus en de vadermoord beland. Dat vooral jonge mannen nu voor het Vlaams Belang stemmen, heeft met te maken met die weerzin tegen de deugmoraal en de hypocriete gelijkheidsideologie waarvan de oude wolven zich bedienen.

Boze jonge mannen

Een samenkomst van Schild&Vrienden

Vrouwen kunnen maar beter van deze clash weg blijven. Dat zeggen ze zelf met zoveel woorden, ze vinden de sfeer ‘toxisch’. Terecht, en het is nog maar begonnen. Terwijl de jongens het oude centristische leugenpaleis opruimen, en weer gaan voor echte mannelijkheid, kunnen de tradwives alvast de wasmachine vullen. In een verdere fase kunnen zij hun stembrieven verbranden, zoals de meisjes in ’68 hun bh’s in de fik staken. Ze moeten zich nu niet meer laten opnaaien door een verkiezingsaffiche met een lachende man, en kunnen zich bevrijd thuis met hun G-spot bezig houden.

Met de genderideologie en de LGBTQ+ schema’s probeert links de machtsstrijd in een lettersoep te verdrinken, en de oertegenstelling (‘polarisatie’), de reden waarom politiek überhaupt bestaat, te camoufleren.

Uiteraard zal de progressistische lobby dit niet zomaar laten gebeuren. De algehele feminisering van de samenleving heeft geleid tot een slachtoffermoraal, die elke vorm van weerbaarheid fnuikt en iedereen probeert in te schrijven in een flou anti-discriminatieverhaal, waar de overheid voortdurend in moet reguleren. Dat komt het bestaande systeem goed uit.

Met de genderideologie en de LGBTQ+ schema’s probeert links de machtsstrijd in een lettersoep te verdrinken, en de oertegenstelling (‘polarisatie’), de reden waarom politiek überhaupt bestaat, te camoufleren. Alleen semi-impotenten, geslachtlozen, transgenders of queers mogen nog aan het debat deelnemen, soms wordt zelfs ontmanning een optie. Of de jongens het toch niet eens willen proberen in een ander lichaam, helemaal terugbetaald door het ziekenfonds? De angry young men hebben er geen oren naar.

Telkenmale ik Goedele met haar bolletjesaffiche passeer, bedenk ik: misschien is er wel helemaal niets te vinden, behalve nat geregend papier. Waarna ik meestal rechts afsla, volle gas.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.