De nieuwe Homo Walloniensis is opgestaan

Altijd met het tricolore speldje

Een vreemde sfeer van hoop en verwachting hangt over het vaderland: een gouden momentum is in de maak, de voorspellingen van Nostradamus waardig. Op 9 juni liet Bart De Wever zich op het schild hijsen en kreeg hij zowaar de Vlaamse én de federale kroon aangeboden. Veel belangrijker nog: Wallonië is officieel uit zijn winterslaap ontwaakt. Gedaan met het hangmatparasitisme, het genoeglijk sabbelen aan het overheidsinfuus dat Vlaanderen permanent bijvulde. In één klap, op één zondag, bevrijden de Walen zich van het socialistische juk en laten zich optillen in de grote vaart der volkeren, de gemeenschap van harde werkers, nijvere zelfstandigen en kwieke ondernemers.

Evolutionaire sprong

Dat noopt ons, Vlamingen, tot een fameuze herziening van biologische zekerheden. De luie Waal, die ons zo’n goed gevoel van superras had gegeven, lijkt zijn achterstand in de evolutie te hebben bijgebeend, en ziet er ineens uit als een soort die ook werktuigen kan hanteren, vroeg opstaat, en aan fiscale optimalisatie doet.

De spreekbuis van deze nieuwe Homo Walloniensis, die zichzelf bij de haren uit het moeras van de achterlijkheid trekt, heet Georges-Louis Bouchez. Deze springerige spraakwaterval wordt dé compagnon-de-route van hoger vernoemde Bart De Wever, ook al spreekt hij geen woord Nederlands en wil hij net méér België, een sterkere unitaire natie, weliswaar opgekuist en van de socialistische bureaucratie bevrijd.

De luie Waal, die ons zo’n goed gevoel had gegeven van superras, lijkt zijn achterstand in de evolutie te hebben bijgebeend, en ziet er ineens uit als een soort die ook werktuigen kan hanteren, vroeg opstaat, en aan fiscale optimalisatie doet.

Ook dat is even wennen voor Vlaams-nationalisten: we moeten vanaf zondag 9 juni blij zijn dat het toch nog goed komt met dit land, dankzij de bromance tussen Bart en Georges-Louis. In feite een driehoeksrelatie, want er is ook nog Maxime Prévot. De bezieler van Les Engagés, een softere versie van de Waalse wederopstandingsgedachte, die de laatste, hardnekkig aangekoekte resten van de PS-staat kan losweken.

Er heerst grote bewondering voor die Georges-Louis Bouchez, nu al GBL genoemd omwille van zijn Kennedy-allures. Hij wordt bejubeld als de man die ‘het land kan de-blokkeren’, tot in dit magazine toe. Welk land? België natuurlijk. Na decennia van regimemoeheid, een calvarie van staatshervormingen, een rien-ne-va-plus-gevoel, met halsstarrige, verkiezingen winnende Vlaams-nationalisten die mopperen over transfers naar het Zuiden, vertraagt de politieke straalstroom en valt hij stil ergens boven Brussel, ook financieel bankroet maar desalniettemin de rendez-vous plek waar BDW en GLB hun afspraak met de geschiedenis hebben. Vrouwe Historia maakt overuren.

Colloque singulier

Wie denkt dat die bromance tot de confederale rompstaat leidt, waar professor Maddens luidop van droomt, onderschat Bouchez als redder des vaderlands. Maar ook De Wever had vóór 9 juni al aangegeven dat die Vlaamse onafhankelijkheid voor hem een achterlijk fetisj is. De geesten schuiven dus op: de Waalse kwantumsprong moet Vlaanderen genezen van het verfoeilijk separatisme. Twijfels of België zijn 200^ste verjaardag zal halen, mogen opgeborgen worden. In 1830 al waren het (francofone) liberalen die de forcing voerden, en na een opstootje aan de Brusselse Muntopera de katholieke Willemhaters tot een monsterverbond verleidden. Vandaag zijn ze er terug, en hebben weer beet: de onbetwistbare leider van de Vlaams-nationalisten gooit nummer één van de statuten in de prullenmand en stapt mee in een groots reformproject.

Beschouwt De Wever zich als een vazal die, samen met Bouchez, een stuk van het Belgisch territorium mag beheren, in ruil voor loyauteit aan het systeem?

Uiteraard worden al deze ontwikkelingen in het Paleis van Laken met de grootste interesse gevolgd. In haar onstuitbare overlevingsdrang ruikt de monarchie het historisch moment. In recente interviews spreekt Bart De Wever over koning Filip als ‘de soeverein’. Dat is een merkwaardige woordkeuze, die in het feodaal tijdperk thuis hoort. Een soeverein is een heer met onbeperkte macht, die zich laat omringen door edelen, vazallen genoemd. In ruil voor diensten krijgen zij een stuk land in leen. Beschouwt De Wever zich als een vazal die, samen met Bouchez, een stuk van het Belgisch territorium mag beheren, in ruil voor loyauteit aan het systeem? Een hofmeier ofte maior domus, zoals die topambtenaar in de Merovingische tijd werd genoemd?

De nieuwe Waals-Vlaamse as van het reformisme geeft dus ook een plaats aan de monarchie die even ter discussie stond, als een geldverslindend, ondemocratisch relict van het Ancien Régime. Die tijd is voorbij. Voor Georges-Louis is de koning hét symbool van nationale eenheid, voor Bart een figuur die zijn nostalgisch conservatisme belichaamt. Een soeverein dus. Vive le roi.

Evenwichtsoefening

Met een Koningin Paola die blijkens een spiekbriefje voor de MR stemt, zit dat helemaal goed. Gegarandeerd zijn ook Filip en Mathilde gewonnen voor de Mouvement Réformateur. De kwezelarij die Boudewijn en Fabiola ooit uitstraalden, hun obsessie voor de charismatische beweging, het is voorbij, ook de monarchie heeft binnenshuis grote schoonmaak gehouden. Ze is modern, liberaal, en balanceert handig tussen progressiviteit en behoudsgezindheid. Het minutieus opkweken van kroonprinses Elisabeth tot een model-monarche, ligt helemaal in de lijn van deze grote evenwichtsoefening.

Natuurlijk zullen de Vlamingen afdokken. De Waalse renaissance, voorlopig vooral een retorisch verschijnsel, geeft een alibi om de federale structuren te versterken en de transfers te bestendigen.

De besparingsregering die er zit aan te komen omdat Europa België voor het blok zet, is door Georges-Louis Bouchez heel handig in een nieuw solidair-Belgisch model gegoten. Natuurlijk zullen de Vlamingen afdokken. De Waalse renaissance, voorlopig vooral een retorisch verschijnsel, geeft een alibi om de federale structuren te versterken en de transfers te bestendigen. Doordat De Wever probleemloos het cordon rond het Vlaams Belang handhaafde, – op dringend verzoek van het francofone landsgedeelte-, heeft hij zich in dat model ingekapseld, voor lange tijd.

Andermaal, old school flaminganten mogen hier beschikken. Om nog maar te zwijgen van de Vlaams-republikeinen, een soort waar ondergetekende zich toe rekent: door de evolutie meedogenloos ingehaald. De media triomferen, de Belgicisten zijn gelukkig, de Vlamingen hoopvol, de Walen zien het weer zitten, de koninklijke familie is in haar nopjes. Het zou zonde zijn om zo’n geluksbom van boven het grondgebied weg te houden. De Rode Duivels kunnen eindelijk op pensioen. 

U kan dit artikel ook gratis lezen op Doorbraak.be

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.