Fouad Ahidar wordt met zijn nieuwe lijst de 2e fractie in de Nederlandse taalgroep in Brussel (Belga)
Naast de triomferende Bart De Wever en het geween op het Open-VLD-podium, noteerde men nog een bijzondere uitslag op 9 juni. Bij de verkiezingen voor het Brussels Parlement behaalde Team Fouad Ahidar 16,47% van de stemmen en drie zetels in de Nederlandstalige taalgroep. Meteen werd de partij de tweede grootste fractie aan Nederlandstalige zijde, na Groen. Daarnaast behaalde het Team 17,97% in de Brusselse kieskring van het Vlaams Parlement, genoeg om één van de zes beschikbare zetels binnen te rijven. Over die hogere wiskunde, waardoor je via een Brusselse Vlaamse lijst in het Vlaams Parlement kan raken als je familie en vrienden voor je stemmen, straks meer.
Onverdoofd slachten
Ahidar met zijn politieke peetvader Bert Anciaux, in 2008 (Belga)
De stichter en bezieler, Fouad Ahidar, is een moslim met een moslimagenda, hij maakt daar ook geen geheim van, al doet hij zich zeer gematigd voor. Als inwoner van Molenbeek begon hij zijn carrière in de netwerken van Bert Anciaux, zijn politieke peetvader die hem bij ID 21 en nadien Spirit introduceerde. Beiden maakten later de overstap naar de toenmalige SP.a. Maar toen Ahidar in het Brussels Parlement tegen het verbod op het onverdoofd slachten stemde, was de partij, ondertussen in Vooruit herdoopt, zijn eigengereidheid beu en zette hem aan de deur. Sympathiebetuigingen aan Hamas waren de druppel te veel. Zijn argument om tegen het slachtverbod te stemmen: ‘Ik kan en wil niet geloven dat God wil dat dieren lijden’. Tot zover de scheiding tussen Kerk en Staat. Onlangs werden hij en Luckas Vander Taelen uitgenodigd in De Afspraak, maar omdat Ahidar weigert met Vander Taelen in debat te gaan, liet Phara laatst genoemde thuis. Open debatcultuur volgens de VRT.
Zijn argument om tegen het slachtverbod te stemmen: ‘Ik kan en wil niet geloven dat God wil dat dieren lijden’. Tot zover de scheiding tussen Kerk en Staat.
Maar nu heeft zijn partij zowaar een verkozene in het Vlaams Parlement, en wordt besturen zónder hem in Brussel een hele klus. Moeten we vrezen dat het eindelijk zover is, een partij die massaal de Belgische moslims kan mobiliseren en op langere termijn de invoering van de sharia nastreeft? Ho wacht, zo’n partij bestaat al een tijdje, namelijk de Partij Islam van het Anderlechts gemeenteraadslid en buschauffeur Redouane Ahrouch. Herinner u, de man die vrouwen in debatten of praatprogramma’s in principe niet aankijkt. Het programma van de Partij Islam: de sharia invoeren en België tot een Islamitische staat hervormen.
Dat waren de vooruitzichten in 2018. Sindsdien is het stil rond Redouane Ahrouch en zijn moslimpartij. Ook in andere landen, zoals Nederland en Duitsland, blijkt zo’n initiatief maar moeilijk van de grond te komen. Eerder, aan het begin van deze eeuw, waren ook al politieke initiatieven van Dyab Abou Jahjah en Fouad Belkacem (de latere oprichter van Sharia4Belgium) met een sisser geëindigd.
Rekenkunde
Emir Kir, oppermachtig in Sint-Joost-ten-Node (Wiki)
Het lijkt op het eerste gezicht eigenaardig dat moslims niet massaal voor islampartijen stemmen, en genoegen nemen met een excuus-Ali of Fatima op een traditionele politieke lijst. Wat houdt de Belgische en Vlaamse moslims tegen om een eigen partij op te richten en hun eisen democratisch af te dwingen, zoals Fouad Ahidar het voorhoudt?
Puur numeriek zou een nationale moslimpartij momenteel geen enkele kans maken, en hooguit de kiesdrempel halen. Ook al zouden ze in de steden hoog scoren.
Arabieren hebben ooit de algebra uitgevonden, misschien kunnen ze ook wel goed tellen. Volgens een studie van de Amerikaanse denktank Pew Research Center uit 2017 heeft 7,6 % van de Belgische bevolking een moslimachtergrond. Daar zijn ook de kinderen bijgeteld. Puur numeriek zou een nationale moslimpartij momenteel geen enkele kans maken, en hooguit de kiesdrempel halen. Ook al zouden ze in de steden hoog scoren. Tegelijk wijst de denktank op mogelijke groeiscenario’s. Via asiel en migratie, gezinshereniging, en uiteraard het geboortecijfer van de moslimpopulatie zelf, zou dat percentage tegen 2050 kunnen oplopen tot 15 à 18 procent, naargelang de gevolgde politiek.
In grootsteden zoals Brussel zal de demografische evolutie sneller verlopen. Daar zien we dat in gemeenten als Sint-Joost, Schaarbeek en Molenbeek nu al de 50% grens overschreven wordt. In Sint-Joost is de Turkse moslim Emir Kir, bekend om zijn lidmaatschap van de Grijze Wolven, burgemeester. Hij heeft een sterke lokale machtsbasis, maar de Belgische grondwet veranderen is nog wat anders. Daartoe moet een moslim wel degelijk een schaapsvel aantrekken en binnen een bestaande nationale partij een verkiesbare plaats opeisen.
Halalcertificaat
Dat is de reden waarom Fouad Ahidar carrière ging maken bij de SP.a, nadien Vooruit. Het is via ‘progressieve’ partijen en de linkerzijde dat deze paarden van Troje -want dat zijn het- de democratie kunnen infiltreren en eventueel beleidsfuncties kunnen opnemen. Vermits het bereiken van een numerieke (absolute) meerderheid, zelfs voor het totale Brussels gewest, niet simpel is, blijven de PS, en nu vooral PVDA/PTB, de aangewezen vehikels. Maar de gedefenestreerde Ahidar moest zijn toevlucht nemen tot een B-plan.
Links rijft liever zelf het moslimelectoraat binnen, dan het aan islampartijen over te laten, zoals recente uitspraken van Conner Rousseau bevestigen.
Brussel is wat dat betreft een speciaal biotoop. Het institutionele kluwen met twee taalgemeenschappen maakt dat men op een Nederlandstalig lijst maar zo’n 3500 stemmen nodig heeft om in het Brussels Parlement verkozen te geraken. Voor de Franstalige lijsten is dat minstens 20.000. Elke hond met een bril op kan dus zo’n quasi-Nederlandstalige lijst indienen en in zijn netwerken stemmen gaan ronselen. In Brussel is Fouad Ahidar meteen quasi incontournable. Probleem: niemand wil met hem iets te maken hebben. Zijn verkozene in het Vlaams Parlement, M’Hamed Kasmi, zal daar zitten zoals ooit Christian Van Eyken namens Union des Francophones er verzeild geraakte: als een curiosum en een paria.
Wat ons tot de bedenking brengt dat herkenbare moslimpartijen misschien minder gevaarlijk zijn voor de rechtsstaat, dan het islamo-gauchisme en zijn electorale duikboten. Links rijft liever zelf het moslimelectoraat binnen, dan het aan islampartijen over te laten, zoals recente uitspraken van Conner Rousseau bevestigen. Er is tussen socialisten en communisten een bittere concurrentiestrijd aan de gang, met een opbod van moslimvriendelijke programmapunten. In Antwerpen is de miraculeuze opgang van de PVDA voor een flink deel te danken aan stemmen van de Marokkaanse gemeenschap. ‘Normale’ partijen smokkelen op die manier tersluiks en geleidelijk waarden binnen die ten gronde tegen de Europese indruisen. Een vlotte migratiepolitiek levert hen dan uiteraard nieuwe kiezers op.
Ook al is er een soort mini-cordon rond Fouad Ahidar, in Brussel komt dat verbod op het onverdoofd slachten er voorlopig niet. En dat is een beetje de verdienste van Fouad, maar vooral van de PS en de PTB/PVDA. Islamogauchisme dus, of politieke marketing met halalcertificaat. Mocht ik de strateeg zijn van radicaal rechts, ik zou wel weten waarop te focussen.
Lees deze column ook gratis op Doorbraak.be
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
hoe dan ?