De ratten verlaten het groene schip

Nu ook de groene hardlijner Kristof Calvo de nationale politiek voor bekeken houdt en verkast naar de lokale scène, in zijn geval Mechelen, is het beeld van de ratten en het zinkende schip compleet. De recente peilingen geven de partij nog 7,9 %, maar vermoedelijk zagen ze de bui al veel eerder hangen, onder het motto ‘redde wie zich redden kan’, eerder dan ‘we gaan ons vel hier duur verkopen’. Vooral het opstappen van boegbeeld en fractieleider in het Vlaams Parlement Björn Rzoska viel op: Björn herontdekte zijn toekomst vrij plots in de Lokerse lokale politiek. Zijn collega Elisabeth Meuleman idem, wil zelfs burgemeester van Oudenaarde worden. Ook Vlaams Parlementslid An Moerenhout wil ‘de fakkel doorgeven’, zoals dat heet, naast kamerlid Barbara Creemers en en Brussels parlementslid Juan Benjumea, even geleden nog kandidaat co-voorzitter voor Groen.

Ideologisch autisme

Jos Geysels, de man die de partij ‘saneerde’, tevens peetvader van het cordon.

Deze uittocht zal nog wel een tijdje doorgaan: het scenario van 2003 lijkt zich te gaan herhalen, een regeringsdeelname die op een verkiezingsklap van jewelste uitdraaide. We kennen de historiek: nadat Verhofstadt in de nasleep van de dioxinecrisis het toenmalige Agalev in 1999 de regering had binnengeloodst, mocht de Vlaming uitgebreid kennis maken met een partij die het vuurtje in de tuin criminaliseerde (‘groene hoer’ Vera Dua), de chocoladesigaret verbanvloekte (Magda Aelvoet), en via nog een hele reeks pestmaatregelen het etiket van ambetante regelneef opeiste. Na 800 jaar onderdrukking door allerlei vreemde heersers nu de groene plaag, je ziet van hier. Op 18 mei 2003 hield Agalev nog één derde van zijn kiezers over, verloor alle parlementsleden, en bleef ver onder de (door de partij zelf doorgeduwde) kiesdrempel.

‘Groene’ is in brede Vlaamse kringen een scheldwoord, een synoniem voor de fundamentalistische regelneef die uit de geitenwollen sokken oprees.

Het ideologisch autisme, de onmacht om de tijd te lezen en te begrijpen waar mensen mee bezig zijn, het zit diep in de partij. Daardoor deugt ze noch voor het beleid, noch voor de oppositie. Historisch gaat dit terug op een nacht-van-de-lange messen, waarin het empathische en enigszins rechts-identitaire ecologisme van Agalev-bezieler Luc Versteylen radicaal werd weggesaneerd. In de plaats kwamen kille doctrinairen, met als boegbeeld Jos Geysels, de architect van het cordon en ex-voorzitter van de Antwerpse Boekenbeurs die om democratische redenen één Vlaamse partij de toegang verbood.

Het ging dus in 1999 al lang niet meer om paddestoelen, zoals vader De Croo ze noemde, tenzij dan van het toxische soort: de top van de Vlaamse groenen vervelde in snel tempo tot een politbureau dat vanuit een extreme maakbaarheidsideologie elk contact met de grondstroom kwijt speelde. ‘Groene’ is in brede Vlaamse kringen een scheldwoord, een synoniem voor de fundamentalistische regelneef die uit de geitenwollen sokken oprees.

Moslims en LGBTQ+

Groene leut op de Brussels Pride: de Vlaming dacht er het zijne van

Om dat verlies aan draagvlak te compenseren namen ze hun toevlucht tot de suïcidale nevenpiste die heel de linkerzijde zou kiezen, in Vlaanderen, België en Europa: het omarmen van de multicultuur, fanatiek vasthouden aan een opengrenzenbeleid inzake migratie en asiel, en het zoeken van een nieuw electoraat bij de allochtone populatie. Terwijl dat charme-offensief niet zo aansloeg, met boegbeelden die in lingerie op een Gay Pride rondlopen. Zo konden ze de conservatieve migrant niet bekoren, én verloren ze de autochtone Vlaming. Wat restte als aanhang was een stedelijke groenlinkse elite, die nu wellicht zal overlopen naar Vooruit en in mindere mate de PVDA.

Het vertrek van Björn Rzoska gaat niet alleen over de rat die het zinkend schip verlaat, maar onthult ook een sluimerend schisma bij de Vlaamse groenen, tussen een ‘linkse’ en een ‘rechtse’ flank.

De fatale vacuümstrategie zal dus cash betaald worden, en zo komen we tot de huidige malaise. Het vertrek van Björn Rzoska gaat niet alleen over de rat die het zinkend schip verlaat, maar onthult ook een sluimerend schisma bij de Vlaamse groenen, tussen een ‘linkse’ en een ‘rechtse’ flank. Deze laatste, uiteraard onttrokken aan de blikken van de media, is mogelijks helemaal niet opgezet met de al te uitbundige migratieliefde, noch met het gênante LGBTQ+- circus waar de partij in opdraaft.

Björn Rzoska was ook de man die in juni 2020 stevig vloekte in de groene kerk, door in een kranteninterview het idee te lanceren van een Vlaamse Olijfboomcoalitie met onder de meer de N-VA, een idee waarvoor hij binnen zijn partij werd afgebrand en door toenmalig voorzitter Meyrem Almaci teruggefloten. De coalitie moest tot een brede Vlaamse links/rechts-alliantie leiden die een ernstige staatshervorming zou forceren, maar daar stelden de Franstalige Ecolo’s uiteraard hun veto tegen. Binnen de N-VA was er al evenmin veel animo voor Rzoska’s denkpiste: de haat tegen de groenen zat/zit diep. De Lokerse dorpspolitiek wordt het eindstation voor de ex-fractievoorzitter.

Fata morgana

Tegen kernenergie en voor vervuilende gascentrales: zelfs de eigen aanhang geraakte in de war

De tweede reden, waarom de Vlaamse groenen in 2024 een nieuwe afstraffing tegemoet gaan, is de manier waarop ze zich krampachtig aan de kernuitstap bleven vastklampen, ondertussen vervuilende gascentrales promotend. Groen is niet in staat zich aan te passen aan een veranderende realiteit, en pakt de huidige problemen aan met een doctrine die twintig jaar geleden al een fata morgana was. De partij lijdt aan cognitieve dissonantie, wat betekent dat ze verstrikt is geraakt in haar eigen doctrinair labyrint. Haar klimaatstrijd focust dan ook uitsluitend op afbouw, beperking, ‘ont-groeien’, en tegelijk de gewone man/vrouw met de rekening van de transitie opzadelen.

Groen! is niet in staat zich aan te passen aan een veranderende realiteit, en pakt de huidige problemen aan met een doctrine die twintig jaar geleden al een fata morgana was.

De stelling van filosoof Maarten Boudry, dat we alleen via economische groei -weliswaar met duidelijk ecologische oriëntatie- de klimaatverandering te lijf kunnen zonder welvaartverlies, klopt zonder twijfel. In een VRT-debat met Anuna De Wever zette hij de puntjes op de i, waarin hij bijgetreden wordt door de N-VA bij monde van Anneleen Van Bossuyt. Technologische innovatie is de sleutel om de groene transitie te realiseren, en om het versnelde afscheid aan fossiele brandstoffen ook socio-economisch haalbaar te maken. De oekazen van Frans Timmermans ten spijt.

De paus van dat ecorealisme, culturele antropoloog Michael Shellenberger, wordt vooral in N-VA-middens gekoesterd. Omdat hij de nucleaire kaart trekt, is hij voor Groen des duivels: zij kiezen altijd voor de duurste oplossing. Wat de partij verder marginaliseert en haar missie als ‘sociale partij’ ondergraaft. Het klimaatverhaal blijft op die manier voor de modale Vlaming een hallucinant doemscenario, door complottheorieën gelinkt aan Bill Gates, de Bilderbergclub, aliens, en weet ik wat nog allemaal.

Om die twee redenen, -de krampachtige fixatie pro multicultuur, migratie en islam enerzijds, en het totaal gebrek aan ecorealistische visie anderzijds-, zijn de Vlaamse groenen veroordeeld tot een begrafenis eerste klas in 2024. Verdiend, ze hebben het draagvlak rond milieu en klimaat deskundig om zeep geholpen. De andere linkse partijen zullen het Groen-electoraat, of wat daarvan overschiet, graag opslorpen.

Heel misschien is er dan plaats voor een rechtse eco-partij die onze Vlaamse identiteit niét minacht, en combineert met een zorg voor natuur, gezondheid, welzijn. Ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Anders blijven we niet alleen inzake onderwijs maar ook in die materie de hekkensluiters van Europa. Met dank aan… juist.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee. 

Advertentie