Schrijver Tom Lanoye is afgelopen woensdag tot Chevalier des Arts et des Lettres geridderd tijdens een ceremonie op de Franse ambassade te Brussel. Andere grote cultuurdragers van onze contreien gingen hem voor, zoals acteur Matthias Schoenaerts en operazanger José Van Dam, maar ook mindere goden als Axelle Red, Arno en de steenrijke antiquair Axel Vervoordt. Een bont allegaartje dus. Lanoye is alleszins fier als een gieter met zijn decoratie, en wie ben ik om hem dat te misgunnen.
Vague flamande
Ook de Belgische eretekens zijn zeer gewild in de Vlaamse cultuurwereld (hier ontvangt filosofe Alicja Gescinska het ereteken van Commandeur in de Leopoldsorde)
In Frankrijk is Lanoye vooral gekend omwille van zijn theaterwerk dat op het Festival van Avignon aan bod kwam, naast een Franse vertaling van zijn roman ‘Sprakeloos’ (La langue de ma mère, 2011). Zelf ziet de schrijver zich als boegbeeld van een vague flamande, een belangstelling voor de hedendaagse Vlaamse literatuur die in Frankrijk én Wallonië opgang zou maken.
Daar kunnen we alleen maar blij mee zijn, ware het niet dat Lanoye daar ook graag een statement mee maakt tegen het Vlaams-nationalisme -zijn grote pispaal-, waardoor ondergetekende in een Humo-column ooit de koosnaam ‘Krankjorum’ mee kreeg. Dat is klein en kinderachtig, maar het kenschetst de frustratie in het Vlaamse cultuurwereldje omdat de gemiddelde Vlaming de groenlinkse morele superioriteitsgedachte maar niks vindt.
Als dam tegen dat Vlaamse laarzengedreun zoekt de geplaagde en vervolgde Lanoye dus steun bij de Franse cultuur, waaraan we volgens hem zelfs onze identiteit te danken hebben.
Van de weeromstuit verschansen de culturo’s zich in het meest belegen Belgisch nationalisme, inclusief een bijna kinderlijke adoratie van de monarchie en haar eretekens. Anders gezegd: la vague flamande die Lanoye himself bedacht – en waarin hij andere Belgicistische figuren betrekt zoals barones-dansdiva Anne Teresa De Keersmaeker- is onderhuids ook een statement tegen het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven, dat zonder meer als een fascistische barbarij wordt gezien.
Als dam tegen dat Vlaamse laarzengedreun zoekt de geplaagde en vervolgde Lanoye dus steun bij de Franse cultuur, waaraan we volgens hem zelfs onze identiteit te danken hebben. In zijn speech op de ambassade klonk dat zo: ‘L’identité flamande est plus influencée par la France que l’on veut bien l’admettre aujourd’hui… (…) Il y a davantage d’échange entre la France et la Flandre qu’avec les Pays-Bas. En effet, la littérature flamande contemporaine est fortement influencée par des auteurs tels que Yourcenar, Proust, Camus et Sartre.
Het verkeerde land
Na Boon en Claus is de Vlaamse literatuur verleuterd tot politiek correct schoonschrift
Nu snap ik wel dat de Franse ambassadeur zo’n liefdesverklaring graag hoort, maar het is ook wel wat schijnheilig en flemerig, want eerlijk: de Franse invloeden op de Vlaamse literatuur zijn gering. Proust en Sartre? Laat ons lachen. Dé twee grote Vlaamse schrijvers van vorige eeuw, Louis-Paul Boon en Hugo Claus, hadden helemaal niks met Franse invloeden of decadent maniërisme. Boon was volkstaal en Claus was pure klei, daarbij vergeleken is Lanoye een literaire dwerg die stoeit op golfjes als la vague flamande.
De klei is met andere woorden bij Lanoye wat uitgebakken en vertoont barstjes. De slagerszoon met brilletje koestert een heimwee naar een door de Franse cultuur gedomineerd Belgique à papa waar er wel Nederlands mag gesproken en geschreven worden, maar altijd met een nederige hoofdknik richting het zuiden. Een Vlaamse Houellebecq zouden we wél goed kunnen gebruiken, maar die dient zich in de verste verte niet aan. In de plaats daarvan krijgen we een overaanbod van links georiënteerde kosmopolieten die de multiculturele doctrine belijden, terwijl ze toch alleen maar door een ‘wit’ publiek gelezen worden.
De hardnekkige tic van Lanoye -die ooit op een lijst van Agalev stond voor de Antwerpse districtsraad- om zijn auteurschap te koppelen aan een kruistocht tegen het Vlaams-nationalisme, slaat finaal om in een gesublimeerde oikofobie tout-court.
Het probleem met Lanoye is dus niet zijn literaire verdienste op zich -niemand betwist dat-, maar wel zijn zelfverheerlijking als ‘internationaal bekende Vlaming’ die bijna als een balling in eigen land asiel krijgt op de Franse ambassade. Een land van rechtse cultuurhaters en semi-analfabete kleinburgers. Dat klopt natuurlijk niet, het is een karikatuur voor eigen gebruik. Temeer omdat het nieuwe analfabetisme in Vlaanderen vooral door de linkerzijde is bevorderd, met name de pretpedagogie en het getoeter rond slecht begrepen ‘diversiteit’.
De hardnekkige tic van Lanoye -die ooit op een lijst van Agalev stond voor de Antwerpse districtsraad- om zijn auteurschap te koppelen aan een kruistocht tegen het Vlaams-nationalisme, slaat finaal om in een gesublimeerde oikofobie tout-court. Dat zal niet verbeteren met de recente peiling die het VB-electoraat op 25% schat. Een kwart fascisten, votre excellence! De topintellectueel Tom Lanoye leeft dus in het verkeerde land, althans met foute kiezers, en moet als Franse Chevalier de Vlaamse cultuur uit de handen van de flaminganten proberen te houden. Alle overeenkomsten met een ver middeleeuws verleden toevallig.
Erfzonde
Tom Lanoye: ‘Het voelt als thuiskomen…’
Deze schizofrene situatie kenmerkt een groot deel van de Vlaamse culturele sector, maar Lanoye houdt de vlam levendig en diskwalificeert het eigen Vlaamse publiek -de lezers die zijn boeken kopen dus- als dom, laf en ‘heulend met de vijand’. Dat anachronisme wordt zeer concreet in zijn collaboratieroman ‘De draaischijf’, die via historische semi-fictie nog maar eens het proces wil maken van de laarzen-Vlaming en zijn kleinburgerlijke pendant. Wat Brel ook zong in zijn chanson ‘les flamingants’: ‘Nazis durant les guerres et catholiques entre elles’.
Daarmee moeten we het doen, en die erfzonde kleeft aan elke autochtoon die het levenslicht ziet tussen De Panne en Maaseik. Bijna 80 jaar na het einde van de 2de wereldoorlog leeft Lanoye mentaal nog altijd te midden van collaborateurs en hun nakomelingen, een obsessie die hem blind maakt voor elke autonomistische transitiegedachte. Door elk streven naar Vlaamse autonomie bij voorbaat als een soort neofascisme te verketteren, maakt Lanoye zich zelf schuldig aan volksverlakkerij, en ondersteunt hij de neo-Belgicistische kliek van culturo’s die zich ook graag bij de monarchie aanschurken.
Bijna 80 jaar na het einde van de 2de wereldoorlog leeft Lanoye mentaal nog altijd te midden van collaborateurs en hun nakomelingen, een obsessie die hem blind maakt voor elke autonomistische transitiegedachte.
En neen, ik ben het ook niet eens met de smalle opvatting van cultuur die de N-VA hanteert, alsof er na het Lam Gods niets meer van betekenis in Vlaanderen is gemaakt. De manier waarop stadsdichteres Ruth Lasters werd behandeld -omdat ze respect vroeg voor jongeren die vakonderwijs volgen-, heel het belegen canon-verhaal, door een muffe commissie van wijzen in mekaar geflanst, het vreselijke traject van de Antwerpse cultuurschepen Nabilla Ait Daoud,… het getuigt allemaal niet van een geloof in cultuur, kunst en literatuur als motor van de verandering, zoals dat bijvoorbeeld in Catalonië wél het geval is.
Schrijvers als Tom Lanoye zouden dat kleinpolitiek geharrewar moeten overstijgen, en inzien dat Nobelprijzen vandaag gewonnen worden door intellectuelen die aan de kant van het volk staan, niet door slippendragers. Tot deze laatste categorie behoort de ‘Chevalier des Arts et des Lettres’, een onderscheiding voor de petit nègre du Nord die weet waar zich het centrum van de verlichting bevindt, namelijk in Parijs. De ironie is, dat het een heel klein beetje op een ander soort collaboratie gelijkt. Met Caroline Gennez en Frans Timmermans erbij kon het feestje niet meer stuk, en is de chevalier, zoals hij zelf verkondigde, helemaal ‘thuisgekomen’. Ook schrijvers verspreken zich soms fameus.
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
Weer eens de nagel op de kop, en ik blijf maar doorsturen!
Moet het niet ‘blague flamande’ zijn i.p.v. ‘vague flamande’?
Het zijn altijd dezelfden die zich de benen onder de kont uitlopen met als hoofddoel: zichzelf in de kijker te zetten.
Ik herinner mij Tom Lanoye die opgemerkt werd tijdens de voorbereidingen van de Dag van de Democratie in Antwerpen. Een kwart eeuw geleden was zijn toenmalige man, Rene Los, mede organisator van de dag van de democratie in Antwerpen. Samen met Vincent van Quickenborne.
Waar de media zijn, daar vindt je gegarandeerd ook de tafelspringers van allerlei slag die hun carrière aan de media te danken hebben.
https://www.demorgen.be/nieuws/bedenkingen-bij-de-dag-van-de-democratie~b45d693f/
Jaren geleden werden Tom Lanoye en zijn vriendje René Los in ons land op straat in elkaar geramd door homofoob moslimcrapuul. Dat vond Tom vanzelfsprekend niet fijn. Maar hij vond het vooral niet fijn dat het geweld werd gepleegd door leden van het door hem bewonderde invasieleger – pardon: “mensen met een immigratie-achtergrond”. Hij had het natuurlijk véél heerlijker gevonden als de geweldenaars blanke autochtonen waren geweest. Dan had hij jááárenlang kunnen fulmineren over het inherente fascisme van “inherent racistisch Vlamingen” – en patati patata. Wat een politiek-correct feest had dat niet geweest voor deugende Tom! Maar driewerf helaas! Tommeke en Renéetje werden gemolesteerd door een bende “jongeren” die niet bij naam mogen worden genoemd. En dat past natuurlijk niet in het politiek-correct denkkader van het dwergachtige schrijvertje. Dus zweeg en zwijgt hij in alle talen over het crapuul dat hem en zijn vriendje heeft gemolesteerd.
Ach – tja. Tommeke brengt ook al jarenlang de bij ons kille wintermaanden door in een luxueus appartement in Zuid-Afrika – in een “witte” en geprivilegieerde wijk. Noem dat appartement maar gerust: de negerhut van Oom Tom. Dat optrekje heeft hij vanzelfsprekend pas gekocht toen de strijd tegen de apartheid al lang afgelopen was. Men moet te allen tijde een heldhaftige strijd voeren tegen racisme – maar niet ten koste van het eigen comfort. Niemand – en zeker Tommeke niet – is toch zó gek?
Tommeke kent in zijn door het ANC dictatoriaal bestuurde “tweede vaderland” alleen maar geprivilegieerd “goed volk”. Ons kent ons. Blanke lesbiennes – en gelijksoortige “verzetshelden”. In al de jaren dat Tommeke inmiddels tijdens de winters op het noordelijk halfrond lekker warm doorbrengt in Zuid-Afrika – daarbij ook handig de Belgische belastingen ontduikend (Tommeke betaalt dankzij zijn schrijvers-firmaatje in België nauwelijks of geen belastingen – net als Coca-Cola) – heb ik hem nooit maar dan ook nooit een zwarte Zuid-Afrikaanse schrijver horen aanprijzen. Tommeke kent namelijk persoonlijk géén zwarte schrijvers – en ze interesseren hem ook niet. Tommeke kent ook de identiteit niet van het crapuul dat hem en zijn vriendje René Los in ons land op straat in elkaar heeft geramd. Het geheugen van Tommeke is absoluut en voor hem zegenrijk selectief. Om niet te zeggen “creatief”.
Alles wat ik hier neerschrijf – dat heb ik niet alleen via de media maar ook uit eerste hand. Dus komaan – Lanoye. Gij politiek-correcte fascist! Doe mij voor dit schrijfsel een prachtig proces wegens smaad aan. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten!
Jakkes! En met die groene hypocrieten vormden Verhofstadt, De Croo en hun beider gatlikker Van Quickenborne hun regering. Bweeuuuuuk!
Sorry Johan – maar Tom Lanoye heeft nooit officieel op een kieslijst gestaan. Wél zijn Hollandse vriendje René Los – die op het einde van vorige eeuw op de gemeentelijke kieslijst voor Antwerpen van het toenmalige Agalev prijkte. Tijdens een partijcongres van dat partijtje – nu meer dan dertig jaar geleden – stond ik naast dat arrogante vriendje van “chevalier” Lanoye. De hele zaal van manipuleerbare domme “groenen” werd in de beste stalinistische traditie opgezweept door de vooraan zetelende volksmenner Jos Geysels – de bedenker van het fundamenteel ondemocratische cordon sainitaire – om de partij te zuiveren van kritische en ongewenste elementen. Zodat hij en anderen uit de stalinistische Amada (nu PVDA) overgelopen mollen – zoals onder andere Maria (“Mieke”) Vogels – de macht binnen de “groene” partij konden overnemen. Dat is dan ook gebeurd. En het was werkelijk huiveringwekkend om te zien. Toen ik daarover openlijk een opmerking maakte en de vraag stelde of zo’n manipulatie van een partijcongres beantwoordde aan de “basisdemocratische” principes van de partij – keerde een man die naast mij stond met een cynisch lachje zich heel dreigend tegen mij: “Basisdemocratie? Weg ermee!” Die man was het vriendje van Tom Lanoye. Dát is dus het soort fascistisch crapuul dat zich “groen” noemt en onze hele westerse samenleving met alle mogelijke middelen kapot wil.
Ik meld dit maar – zoals ik het al tientallen keren openlijk heb geschreven. In de hoop dat toekomstige geschiedenisboeken – tenminste als de “groene” fascisten de nederlaag hebben geleden – het niet onder de mat zullen vegen.
Marc, het zijn de feiten die ertoe doen en die ik meeneem: De interpretatie ervan is iets anders; helaas treed ik u bij, de achterkant van een mens kan soms verrassen.
Maar mijnheer Lanoye behoort nu tot de gevestigde waarden, waarvan je beter niet teveel zegt. Hij is nu bij het clubje, een honorable man.
Agalev, waarvan ik onthoud: Een democratisch verkozen cordon, en een nieuwe zorgbelasting van een op hol geslagen 50€, (die mij voornamelijk jaarlijks weer zorgen bezorgt) voor de arme ouderen, waarvan het aantal nog Malthusiaanse vormen zal aannemen, zodat dat bedrag uiteindelijk verhoogt tot iedereen weer het zijne betaalt…(héhé, haha)
Ik ga nu zeker een aanvraag doen, want ik ben ook arm, weliswaar van geest.
Maar eerlijk duurt het langst, altijd gehoord, en zie me nu: Arm maar eerlijk!
Eens goed doorspoelen, Marc! Wat zullen we drinken? Recent was hier nog Vuile Mong te zien, ook een gevestigde waarde bij links uit die tijd, met eentje van Bots…
Ach tja. Vuile Mong – alias Mong Rosseel. Ik heb hem een paar keer persoonlijk ontmoet – en dat was beide keren helaas geen zegen. En dat is een understatement. Hij vond mij een lul – en ik hem een kutvent.
Ach tja. Vuile Mong. Een uit West-Vlaanderen stammend zogenaamd “kritisch” mannetje – en raad eens één keer wie dat geboorteschoentje óók past? Het is in elk geval geen geboorteceel dat meteen een brevet is van kritisch gezond verstand. Veurne en Oostende liggen in dat vlakke achterland niet zo ver van elkaar. Ik wil in elk geval als Brabander in geen van beide steden ook maar zelfs halfdood gevonden worden.
In 1980 bracht dat Vuile Mong-mannetje een album uit – ter gelegenheid van het 150-jarig bestaan van België. Het is blijkbaar een West-Vlaamse specialiteit: de zolen likken van de machtige laarzen die je vertrappen – en je tegelijk voordoen als “kritisch” en “vrij”. Zo’n schizofrene houding krijg je als boreling van de West-Vlaamse vlakten blijkbaar met de paplepel ingelepeld. Eerlijk gezegd – ik heb met die zuigelingen te doen.
Meer woorden maak ik aan die Vuile Mong – en al zijn consoorten – niet vuil.
“Daarom geven vijf bekende koppen een duw in de rug, door aan de staart van de lijst te gaan staan. Naast Tom Lanoye (33e plaats), Jeanine Bisschops (32), Marcel Vanthilt (31) en Patrice Toye (29) kiest Agalev ook voor Eurovreemdelingen”. (Juni 2000)
https://www.gva.be/cnt/oid88024
Waarom klets je toch altijd zo uit je nek, Schoeters, zonder iets te verifiëren. Is dat Nietzscheaans of Wittgensteiniaans of zo.
Oké Johan. “Chevalier” Lanoye heeft blijkbaar ooit op een politieke lijst gestaan. So what? Dat neemt niet weg dat ik twintig tot dertig jaar geleden met eigen ogen heb gezien hoe het toenmalige Agalev werd overgenomen door mensen met een totalitaire agenda die nog maar kort daarvoor lid waren van de stalinistische partij Amada (nu: Pvda). Geysels en Vogels – onder andere. Dat zijn FEITEN!
En jij, Johan, bent zo rancuneus om te schrijven: “Waarom klets je toch altijd zo uit je nek, Schoeters”. Mensen die “altijd” schrijven – zijn voor geen haar te betrouwen. En jij neemt in je kastijding van mij in één beweging er ook even Nietzsche en Wittgenstein bij. Bedankt daarvoor – ik bevind me dus in heel goed filosofisch gezelschap.
Maar jij zou beter je het door jouw verwekte nageslacht – ik zou het eerder noemen: gebroed – moeten leren zich niet in uiterste domheid te vergalopperen. Eerst was er jouw zoon Hermes – die jarenlang in de “groene” partij goede sier maakte. Maar uiteindelijk toch – en helaas veel te laat – merkte dat het één grote bende hypocrieten was. Zogenaamd “diervriendelijk” – maar ten koste van alles het wreed onverdoofd slachten van dieren door hun moslimkiezers vergoelijkend. En natuurlijk vind ik met jouw zoon Hermes zoiets weerzinwekkend – omdat ik nog méér dan Nietzscheaan of Wittgensteiniaan een Schopenhaueriaan ben.
En dan moeten we het nog even hebben over jouw jongste spruit – die dezelfde blinde en op geen enkel wetenschappelijk feit berustte ideologie als Greta Thunberg en haar broodheren koestert. Een spruitje van Generatie -Z – totaal geïndoctrineerd door “the powers that be” van WEF en EU. Zelfs zijn slimme vader kon hem niet van die ideologie vrijwaren. Maar “genen” gaan blijkbaar boven “kritisch inzicht” – dus papa geeft het zoontje gelijk. Ik had niet anders verwacht – want ook dáárin ben ik Schopenhaueriaan.
Maar ik denk bij dat alles: wij zijn verloren. De klimaatreligie gaat heel de blanke en werkende westerse bevolking de komende jaren de armoede in drijven. Want heel die klimaatreligie – en de ermee verwante genderwaanzin – heeft maar één doel: de westerse cultuurdragers de afgrond in drijven.
Ach. Wie dat ziet en doorheeft – noem jij dus iemand die “uit zijn nek kletst”? Man toch! Leer eerst eens jouw nageslacht kritisch nadenken – vooraleer je giftige pijlen te richten op écht kritische denkers.
Je suis chaud comme une baraque à frites.
Schiet niet op de pianist, letterlijk en figuurlijk, tenzij die op jou schiet natuurlijk😀