Slechts één derde van de Vlaamse kiezers vindt België nog de naam ‘democratie’ waardig. Op een schaal van één tot tien geeft men het vertrouwen in de politici een drie, een gemiddelde over alle partijen heen (!). Zowel op het Belgische als het Vlaamse niveau. Dat zijn een paar in het oog springende cijfers van de peiling die De Standaard en de VRT lieten uitvoeren, twee media die men niet kan verdenken van veel regimekritische ingesteldheid. De Vlaming is het kotsbeu, en het ziet ernaar uit dat het aantal thuisblijvers enorm zal toenemen eens de stemplicht wordt afgeschaft. Dat is exact het onderwerp van mijn jongste boek ‘Kakistocratie’.
In het licht van deze gegevens kan men zich afvragen wat het ineen knutselen van een ‘Vlaamse culturele canon’ nog betekent. Als de band met de politiek zoek is, wat zal de Vlaming zich nog inlaten met een door de regering Jambon besteld lijstje van wat als ‘volkseigen’ wordt beschouwd? Of is het een afleidingsmanoeuvre om de welbekende olifant in de kamer niet te moeten benoemen? Noteer dat het woord ‘canon’ oorspronkelijk geloofsleer betekent.
Gekibbel
De Vlaamse canon mocht vooral niet te flamingant worden, zodoende…
Ter herinnering: in oktober 2020 werd historicus Emmanuel Gerard (KU Leuven) door de Vlaamse regering aangesteld als hoofd van een commissie, die een lijst moest opstellen van namen en gebeurtenissen die bepalend heten te zijn voor de Vlaamse identiteit. In dat achtkoppig cenakel vinden we namen terug als de onvermijdelijke groottante van de politieke correctheid Tinneke Beeckman, de extreemlinkse geschiedenisprof Jan Dumolyn (UGent, ook kernmedewerker aan ‘Het Verhaal van Vlaanderen’), en columniste van Marokkaanse komaf Hind Fraihi, gespecialiseerd in het monitoren van het ‘extreemrechtse gevaar’, waarvoor ze tot Commandeur in de Kroonorde werd benoemd.
Aan de gewone Vlaming is overigens nooit gevraagd wat hij of zij dan wel zo belangrijk vond: de samenstelling van de canon voltrok zich in de grootste discretie achter academische muren.
Om maar te zeggen: de canon mocht vooral geen politiek instrument worden van centrumrechts, meer bepaald van de N-VA, dat was de grote vrees van de intellectuele elite. Vorig jaar maakten een aantal leden van de deftige Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten zich al nerveus over een mogelijke rechts-identitaire insteek, hoewel er toen nog geen letter van dat canondocument op papier stond. Het gekibbel daarover is nooit opgehouden, en is misschien wel de meest karakteristieke facet van de Vlaamse identiteit.
In het Canvasprogramma De Afspraak van 10/5 werden Antwerps schepen Els Van Doesburg (N-VA) en columnist Marc Reynebeau aan tafel gebracht om het gekrakeel tussen voor en tegen nog eens over te doen. Het werd een non-debat waar dit programma ondertussen in uitblinkt. Van Doesburg kwam niet verder dan de gebruikelijke clichés over identiteit en ‘fierheid’, terwijl Reynebeau zijn Belgicistische kramp en angst voor het Vlaamse fascisme nog eens mocht etaleren. De immer grijnzende Phara keek en zag dat het goed was. Aan de gewone Vlaming is overigens nooit iets gevraagd: de samenstelling van de canon voltrok zich in de grootste discretie achter academische muren.
Belgisch compromis
Interessanter nog dan de canon, is wat er niét in staat: geen plaats voor de Voil Janetten
Wat staat er nu allemaal in, en wat niet? Wel, het ziet ernaar uit dat de commissie evenwichtig heeft geoordeeld ten einde niemand tevreden te stellen. Een geslaagd compromis, wat we zowaar als een Belgisch trekje kunnen beschouwen. De gemene sokkel ligt in een ver verleden met de prehistorische nederzettingen, de Kelten, en de Gallo-Romeinen. En jawel, ook de Guldensporenslag kon niet onvermeld blijven, evenmin als het Lam Gods of het Reinaert-epos. Let op de gelijkenis met het traject van ‘Het Verhaal van Vlaanderen’: hoe dichter men bij de hedendaagse geschiedenis komt, hoe meer anekdotiek en folklore de overhand nemen en we in een toeristische brochure terecht komen.
Het canondocument eindigt -niet toevallig- op dezelfde manier als de TV-serie ‘Het Verhaal van Vlaanderen’: met een hiep-hiep-hoera voor de diversiteit en de multiculturele samenleving, als een obligaat happy-end.
Hierin krijgt dan het Kookboek van de Boerinnenbond een ereplaats, TV-presentatrice van het eerste uur Paula Semer, het woord goesting, het Ros Beiaard, de Ronde van Vlaanderen, Rock Werchter, naast de ‘verbindende’ Reuzenstoet van Borgerhout. Niét het Aalsters Carnaval: te controversieel, te stout, te… Vlaams? Dat Jacques Brel, auteur van het schimplied Les flamingants, er wél in moest, naast de socialistische feministe Emilie Claeys, verraadt hoe bezorgd de commissie wel was om het Vlaams natiegevoel zeker niet te kietelen.
Het canondocument eindigt -niet toevallig- op dezelfde manier als de TV-serie ‘Het Verhaal van Vlaanderen’: met een hiep-hiep-hoera voor de diversiteit en de multiculturele samenleving, als een obligaat happy-end. De IJzertoren is ook in de canonversie een Belgisch vredesmonument geworden, en géén trefpunt van het flamingante radicalisme. Die zitten op de IJzerwake, vijftig keer meer volk, maar uiteraard niet behorend tot de Vlaamse identiteit.
Wanhoopspoging
Het ontslagmoment van Wouter Beke had zeker ook een plaatsje verdiend.
Het lemma ‘lintbebouwing’ toont aan dat de commissie toch enig gevoel voor humor moet gehad hebben: het is de muis in de tekening, die eigenlijk aantoont dat heel dat canongebeuren een lachwekkende charade is. Het ware dan nog eerlijker geweest om er een laagdrempelig volksgebeuren van te maken, iedereen vrij voorstellen te laten doen, veel debat in de sociale media, een short-list, en afsluitend een ‘grote stemming’ met de allure van een TV-verkiezingsshow. Elk jaar over te doen. Veel kans dat het Aalsters carnaval het wél zou gehaald hebben en Jacques Brel niet, de schrik voor de Vlaamse vox populi zit nu eenmaal diep.
Het verschil met bijvoorbeeld Nederland en Denemarken, is dat bij ons volk en natie niét samenvallen, een gespletenheid die elke zoektocht naar ‘identiteit’ bij voorbaat zinloos maakt.
Conclusie: een poging voor Jambon om zijn mager palmares wat op te smukken, een bezigheidstherapie voor opiniemakers en academici. Het gedoe rond de Vlaamse canon gaat helemaal voorbij aan de socio-politieke realiteit, namelijk de diepe antipolitieke onderstroom en de behoefte aan een ‘exit’. Het verschil met bijvoorbeeld Nederland en Denemarken, is dat bij ons volk en natie niét samenvallen, een gespletenheid die elke zoektocht naar ‘identiteit’ bij voorbaat zinloos maakt. Wat hebben wij aan een gedeeld cultureel referentiekader, zolang we voor underdog spelen in een hybride staat die de meerderheid minoriseert en als melkkoe gebruikt?
Laat het Lam Gods dus voorlopig maar hangen waar het hangt. Het grote ongenoegen dat Vlaanderen vandaag kenmerkt,- en dat bewijst de recente peiling,- gaat zowel over de regerende politieke nomenklatura als de Belgische pseudo-democratie waarbinnen deze haar zaakjes doet. België staat op springen, maar de Vlaamse politieke elite is niet klaar voor een republikeinse transitie. Dus schotelt ze ons het Boerinnenbondkookboek, Paula Semer en begot Jacques Brel voor, als een wanhoopspoging om tijd te winnen, liefst tot na 2024. Weinig kans dat de truc aanslaat, dit document is voorbestemd om snel in de grote schuif te belanden. En de boer hij ploegde voort, in een grond die alsmaar drassiger wordt. Tiens, de Vlaamse klei, ook helemaal vergeten!
Ondertussen ga ik verder de boer op met mijn boekvoorstelling ‘Kakistocratie’. Interesse om een lezing te organiseren? Neem contact op via mail: johan.sanctorum@telenet.be.
Acta Sanctorum 
Superblij dat Aalst geen deel uitmaakt van een qanon.
Dat ruikt teveel naar een harnas, een carcan.
Wij laten ons zo weinig mogelijk opleggen, wat we zeggen, wat doen of niet willen doen, waarmee we wel of niet mogen lachen.
Kust allemaal ons kloten.
Steek de qanon waar het cultureel erfgoed-schap intussen ook zit. (_!_)
Bravo Peter !
Het is deze ajuin die de kern van de Vlaamse identiteit en de mening van héél Vlaanderen in een notendop serveert, gewéldig!
Met deze zinnetjes is héél het gedoe van Jambon en de drukker overbodig.
Ik ga ze van buiten leren, als een soort Vlaamse catechismus, dankjewel Peter.
Wat zijn onze Vlaamse beleidsmakers en politici toch een hoop platvijgen zonder eigen fierheid, typerend voor ons Vlaams (ex-katholiek) minderwaardigheidscomplex.
Wij zijn er nog niet vanaf …
Het nut van de canon zal in 2024 wel duidelijk worden: de “raad der wijzen” zal dan beslissen om 111 nieuwe eindtermen in te voeren. Q.e.d.
Meneer Sanctorum,
Is Tinneke Beeckman “de groottante van de politieke correctheid” noemen niet een beetje onheus? Waaraan verdient zij het verwijt een toonbeeld van “politieke correctheid” te zijn, laat staan “de groottante” dan nog? Beeckman is voor zover ik in het verleden al heb kunnen zien zo’n eerder progressief iemand die van tijd tot tijd de politieke correctheid van links bekritiseert.
(Misschien kunnen commentatoren hier andere mensen aandragen die méér dat verwijt verdienen?)
In de canonieke “canon” van “Vlaanderen” zie ik nergens het carnaval van Aalst vermeld. Dat was te verwachten natuurlijk. Wie grenzeloos spot met de grenzeloze smeerlapperij van de wereldwijde “woke”-waanzin – die moet gecanceld worden. Die krijgt de “democratische” en ‘globale” fascisten van de Unesco achter de opbollende broek aan – of onder het uitgetrokken damesslipje. Verkracht worden door “woke” – zoiets heet tegenwoordig “democratie”.
Maar ik lees ook nergens in die door met de macht heulende sukkels opgestelde “Vlaamse” kanunnikenlijst de naam van Jean-Marie Berckmans – de geniale “Vlaamse” pedant van Charles Bukowski. Deze laatste vergelijking doet Berckmans natuurlijk geen eer aan. Hij is écht – écht véél beter dan zijn Amerikaanse poseur.
Jean-Marie Berckmans. De schrijver uit het dode Limburgse gat Leopoldsburg – die zijn hele bewuste leven in Antwerpen heeft gewoond. En in die “koekenstad” in armoedige omstandigheden gestorven is – letterlijk de dood ingejaagd door de dom-linkse Vitalski-elite die als een bende kakkerlakken al jarenlang de Sinjorenstad heeft ingepalmd.
Jean-Marie! De schrijver die boeken schreef met hamerende titels als: “Café De Raaf nog steeds gesloten”, “Het zomert in barakstad”, “Ontbijt in het vilbeluik”, “As op Jazzwoensdag” etc.
Café De Raaf is inmiddels opgedoekt – en vervangen door een “handelszaak” in handen van de Oost-Europese maffia. Leve Antwerpen! In de barakstad zomert (of moeten we zeggen: somert?) het nooit meer – dankzij leugenzieke weermannen als Bart De Wever. In het vilbeluik serveert men heden geen ontbijt meer – maar opgewarmde kost van de mainstreammedia-pennenlikkers. En de enige as op Jazzwoensdag is nog alleen maar de as van dure-sigaren-rokende mannetjes die bijna elke avond hun weerzinwekkende smoel op alle televisies vertonen.
De op 54-jatige leeftijd gestorven Berckmans ligt heden morsdood op de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof – onder een berg steenkool. Als een levend doodsbewijs dat Vlaanderen bijna het domste land van de wereld is. Bijna – want België scoort in de domheidsindex nóg hoger. En dat wil wat zeggen!
Een land dat de meest vrije carnavalsstoet ter wereld en de meest vrije schrijver niet in zijn “canon” opneemt – is verloren. Reddeloos. Een prullandje van zes miljoen “Vlaamse” idioten, vier miljoen “Waalse” zakkenvullers en twee miljoen “Brusselse” roofdieren – dat kan men nauwelijks of niet meer een landje noemen. Het is een samenzwering van idioten. Laat het ten onder gaan!
Rust zacht – Jean-Marie – onder jouw ongevraagde steenkoolheuvel op dat Schoonselhof! Ik spuw op alles waar jij op spuwde. En eerlijk gezegd – het is een absolúút voorrecht om níét in de “Vlaamse” canon te staan.
In die canonieke “canon” van “Vlaanderen” zie ik nergens het carnaval van Aalst vermeld. Dat was te verwachten natuurlijk. Wie grenzeloos spot met de grenzeloze smeerlapperij van de wereldwijde “woke”-waanzin – die moet gecanceld worden. Die krijgt de “democratische” en ‘globale” fascisten van de Unesco achter de opbollende broek aan – of onder het uitgetrokken damesslipje. Verkracht worden door “woke” – zoiets heet tegenwoordig “democratie”.
Maar ik lees ook nergens in die door met de macht heulende sukkels opgestelde “Vlaamse” kanunnikenlijst de naam van Jean-Marie Berckmans – de geniale “Vlaamse” pedant van Charles Bukowski. Deze laatste vergelijking doet Berckmans natuurlijk geen eer aan. Hij is écht – écht véél beter dan zijn Amerikaanse poseur.
Jean-Marie Berckmans. De schrijver uit het dode Limburgse gat Leopoldsburg – die zijn hele bewuste leven in Antwerpen heeft gewoond. En in die “koekenstad” in armoedige omstandigheden gestorven is – letterlijk de dood ingejaagd door de dom-linkse Vitalski-elite die als een bende kakkerlakken al jarenlang de Sinjorenstad heeft ingepalmd.
Jean-Marie! De schrijver die boeken schreef met hamerende titels als: “Café De Raaf nog steeds gesloten”, “Het zomert in barakstad”, “Ontbijt in het vilbeluik”, “As op Jazzwoensdag” etc.
Café De Raaf is inmiddels opgedoekt – en vervangen door een “handelszaak” in handen van de Oost-Europese maffia. Leve Antwerpen! In de barakstad zomert (of moeten we zeggen: somert?) het nooit meer – dankzij leugenzieke weermannen als Bart De Wever. In het vilbeluik serveert men heden geen ontbijt meer – maar opgewarmde kost van de mainstreammedia-pennenlikkers. En de enige as op Jazzwoensdag is nog alleen maar de as van dure-sigaren-rokende mannetjes die bijna elke avond hun weerzinwekkende smoel op alle televisies vertonen.
De op 54-jatige leeftijd gestorven Berckmans ligt heden morsdood op de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof – onder een berg steenkool. Als een levend doodsbewijs dat Vlaanderen bijna het domste land van de wereld is. Bijna – want België scoort in de domheidsindex nóg hoger. En dat wil wat zeggen!
Een land dat de meest vrije carnavalsstoet ter wereld en de meest vrije schrijver niet in zijn “canon” opneemt – is verloren. Reddeloos. Een prullandje van zes miljoen “Vlaamse” idioten, vier miljoen “Waalse” zakkenvullers en twee miljoen “Brusselse” roofdieren – dat kan men nauwelijks of niet meer een landje noemen. Het is een samenzwering van idioten. Laat het ten onder gaan!
Rust zacht – Jean-Marie – onder jouw ongevraagde steenkoolheuvel op dat Schoonselhof! Ik spuw op alles waar jij op spuwde. En eerlijk gezegd – het is een absolúút voorrecht om níét in de “Vlaamse” canon te staan.
Bis repetita placent, denk ik altijd als ik ook per vergissing mijn commentaar tweemaal post. Ik vraag me wel af, nog afgezien van de berg steenkool, of het Schoonselhof niet uitgesproken elitair is? Ik vermoed dat Jean-Marie zich heeft omgedraaid.