Voor wie in sprookjes gelooft
Stop, gedaan met het gemekker over de woke-censuur die schrijver Roald Dahl te beurt viel! Queen Camilla heeft er zich persoonlijk mee gemoeid, waarna uitgeverij Puffin bakzeil haalde. Gedeeltelijk dan toch. De ‘gekuiste’ versie blijft bestaan, terwijl de originele Dahlteksten worden ondergebracht in een Classic Collection, een rariteitencollectie voor freaks die ‘dik’ niet met ‘enorm’ willen verwarren. Volgens sommigen is het allemaal maar een marketingstunt van de uitgeverij en Netflix (dat de Dahl-nalatenschap beheert): dan is het opzet zeker geslaagd, want wekenlang beheerste dit onderwerp de sociale media.
Uitgelaten sfeer in Hypatia
De tussenkomst van Camilla dea ex machina roept bij ondergetekende anderzijds gemengde gevoelens op. Ik zag op Facebook donkerblauwe liberalen al dartel rondspringen, en roepen ‘God save the Queen. Zo word ik nog monarchist! Wacht even, Boudewijn, we gaan onze republikeinse kar toch niet draaien omdat de vrouw van Charles een verlicht momentje had, tot groot plezier van de tabloids? Blijkbaar moesten de duizenden protesterende Dahlfans en censuurhaters, tot en met literair icoon Salman Rushdie, wachten op het moment waarop her royal higness knikte dat het welletjes is geweest. Het is Engeland en het is de nieuwe Queen, maar toch, het ruikt naar verlicht absolutisme, dat voor hetzelfde geld weer de andere kant opgaat. Om maar te zeggen dat voorzichtigheid en alertheid geboden is. En dat het Franse gezegde nog steeds geldt: ‘Un train peut en cacher un autre’.
Cancelcultuur zei u?
Ignaas Devisch, huisdenker van De Standaard: ‘de academische vrijheid wordt niet bedreigd’
Ook bij De Standaard, Vlaanderens wokegazet nummer één, waren ze wakker geschoten. Elke dag opiniestukken tégen de Dahlcensuur, het leek wel alsof deze krant van redactie én van directie was veranderd. Ook dat is gezichtsbedrog: de mainstream media deden een Camillake en speelden voor één keer de verontwaardiging in een debat dat ze op punten toch niet konden winnen. Poetin doet net hetzelfde: middenin de censuur eens een kritisch geluid doorlaten, waardoor de schijn gewekt wordt dat er vrijheid van mening is.
De mainstream media deden een ‘Camillake’ en speelden voor één keer de verontwaardiging in een debat dat ze op punten toch niet konden winnen.
Die tsjevensluwheid zit in de krant ingebakken, waarbij ook enig negationisme regelmatig boven drijft. Een jaar geleden verkondigde De Standaard nog dat de cancelcultuur een verzinsel was van verzuurde rechtse zakken. Eind januari beviel huisdenker Ignaas Devisch in dezelfde krant van een column die betoogde dat ‘het nog niet is aangetoond dat het woke activisme de academische vrijheid acuut bedreigt’. Dat was naar aanleiding van de oprichting van Hypatia, een vereniging van academici die zich zorgen maken over het woke-activisme en de cancelcultuur op onze universiteiten.
Volgens Ignaas en C° mogen we op twee oren slapen, de critici van de cancelcultuur zijn een stel paranoïde gekken die spoken zien. De Amerikaanse toestanden zouden het gevolg zijn van een marktmatige benadering van het academische bedrijf, waarvoor onze door de overheid gesubsidieerde instellingen immuun zouden zijn. Vlaanderen dus wokevrij, en De Standaard brenger van goed nieuws.
Onwetendheid als deugd
Volgens sommige woke-ideologen bevat onze wiskunde westers-racistische premissen
Vergeet het. Het komt wel degelijk op ons af, en de weerslag op het technisch-wetenschappelijk apparaat zal enorm zijn. In hun ijver om de westerse cultuur te ontsmetten van neo-koloniale residuen zullen postmoderne zuiverheidsdenkers heel de moderne cultuur en wetenschap bij het grof huisvuil zetten, en de cognitieve standaarden voor ongeldig verklaren. Wiskunde, rekenkunde, driehoeksmeting? Een westerse tic om alles te kwantificeren. Natuurkunde? Een machtsdroom van de witte veroveraar. Een boek lezen? Er een schrijven? Ongelijkheid bevorderende bezigheden die culturen met enkel een orale traditie discrimineren. Vandaag worden boeken nog gecorrigeerd, morgen worden ze gewoon verbrand.
De arme minister Weyts moet zich dan het hoofd niet meer pijnigen over ‘het keren van de tanker’, de tanker breekt gewoon in stukjes die allemaal op zichzelf dobberen.
Het postmoderne relativisme breekt open tot een cultus van de onwetendheid als deugd. Het idee dat 1+1 niet zomaar gelijk is aan twee, maar dat die optelsom een cultureel dominantiegedrag weerspiegelt, kan de nieuwe onderwijsexperten inspireren tot nog eens een grootse hervorming. Tellen en rekenen, het zijn ‘witte’ bezigheden die mensen van kleur onrecht aandoen. De arme minister Weyts moet zich dan het hoofd niet meer pijnigen over ‘het keren van de tanker’, de tanker breekt gewoon in stukjes die allemaal op zichzelf dobberen.
Deze desintegratie van het kennissubject heeft gevolgen voor de enorme technologische uitdagingen waarmee de menselijke soort net vandaag geconfronteerd wordt. Kennen en kunnen worden verdachte elitaristische fenomenen, typisch voor een koloniaal denkpatroon. Noteer dat het klimaatactivisme en de woke-scène sterk overlappende biotopen zijn: op die manier wordt tegelijk het alarmisme gevoed én de onwetendheid, het apocalyptische discours én de weerstand tegen de ratio die oplossingsgericht denkt. Spijbelen wordt een statement, en leerkrachten dienen vooral met hun egalitaire maaimachine over de koppen te scheren. Geen wonder dat dit een knelpuntberoep is geworden.
Wagner woke
Als ik op de zwarte toetsen speel, ruik ik Chinees
Cultuur dan. Een grapjas had op Twitter het gerucht gelanceerd dat Groen-covoorzitster Nadia Naji piano’s ‘racistisch’ vond wegens te weinig zwarte toetsen. Vijf zwarte voor negen witte in een octaaf, dit kan echt niet. De Vlaamse anti-wokers, bij de zaak als altijd, liepen er bij bosjes in: satire blijft een moeilijk genre.
Desalniettemin hebben we de laatste anti-koloniale ingreep in de cultuurwereld nog niet gezien: we gaan naar een nieuwe beeldenstorm. Genres als opera en klassieke muziek, een symfonisch orkest, kamermuziek, wat zijn dat voor bedenksels van de ‘witte’ hetero-man? Weg ermee. Van Bach over Beethoven tot Schönberg ligt er op mijn piano een stapel partituren die zo Europees, aandoen, zo ingebed in de westerse toontraditie, dat het me verbaast dat er nog niet eerder korte metten mee werd gemaakt. Ik voorspel voor binnen dit en tien jaar Wagner in een wokekleedje, met verknippingen, aangepaste teksten en zelfs plots, waarschuwingen over antisemitisme en white supremacy.
Classic Collections worden overbodig, meer nog, het boek op zich is einde verhaal omdat de leescultuur teloor is gegaan en de chatbots het schrijven hebben overgenomen.
‘Duiding’ zal niet volstaan, er moet worden ingegrepen in het ding zelf, zoals men bij Dahl probeerde. God fuck the Queen, er zullen dan vermoedelijk geen Camilla’s meer zijn om dit te stoppen. Classic Collections worden overbodig, meer nog, het boek op zich is einde verhaal omdat de leescultuur teloor is gegaan en de chatbots het schrijven hebben overgenomen. We zijn dan rijp voor een nieuw tijdperk waarin politieke macht in naam van het algemeen belang en de gelijkheid het analfabetisme cultiveert.
Beschouw dit zeker niet als doemdenken: in feite is op dit moment de vraag of u en ik, op het randje van een nucleair wereldconflict, het fysiek overleven, veel prangender dan de kwestie hoe ze Wagner gaan opvoeren. Waar maken we ons druk over, ik doe eens iets op zwarte toetsen, en het klinkt als chop choy met kip. Wat zochten Bach en Beethoven in godsnaam in die witte toetsen. Wat ik me nog afvraag: als de westerse rekenkunde op de schop moet, wordt dan alles gratis?
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
Tja, ik kijk net naar één van de laatste Snooker matchen waar de witte bal ongenadig de rode, gele, bruine en zwarte ballen de zak in jaagt. Vooral de zwarte uiteraard….
“Van Bach over Beethoven tot Schönberg ligt er op mijn piano een stapel partituren die zo Europees, aandoen, zo ingebed in de westerse toontraditie, dat het me verbaast dat er nog niet eerder korte metten mee werd gemaakt. Ik voorspel voor binnen dit en tien jaar Wagner in een wokekleedje, met verknippingen, aangepaste teksten en zelfs plots, waarschuwingen over antisemitisme en white supremacy.”
Ik zat er inderdaad serieus aan te denken om vast wat literatuur aan te schaffen, dat wat ik nog op mijn verlanglijstje heb staan, aangezien ik volledig cultureel ‘white supremacy’ ben qua interesses -naast anti-democratisch elitair, en dan nog wel fouter dan fout.
De democratie heeft al veel gemarginaliseerd en gebanaliseerd door de eeuw heen, maar daar viel altijd nog creatief een mouw aan te passen. Tot voor kort wilde men het nog doen voorkomen dat men representatief is voor de verlichting en de verlichte cultuur, dus was er een sponsoring en promotie van historische cultuur, maar uiteindelijk valt men onvermijdelijk door de mand.. op een dusdanige manier dat ook vele gelovigen worden gedwongen om af te haken.
Woke is overigens niet anders dan kleingeestigheid, de essentie van kleingeestigheid is een gebrek aan gevoel voor proportionaliteit, de democratie is zo bezien de georganiseerde kleingeestigheid van het volk en haar omhooggevallenen. Sinds kleingeestigheid geen proportionaliteit kent komt er dus ook geen einde aan, en dat dan in een massale collectivistisch georganiseerde vorm.
Was het overigens niet Schönberg & Co die met de westerse toontraditie korte metten wilden maken..
Het is overigens wel zo dat men zich af kan vragen wat bijvoorbeeld een Chopin zocht in de witte toetsen, zo’n etude op basis van een toonladder in c is een marteling voor de vingers en de polsen. Een bereiken van een hoge mate van technische beheersing was het doel van de moeilijkheidsgraad veronderstel ik. Degenen die makkelijk muziek willen maken spelen ook voornamelijk op de zwarte toetsen.
Het is overigens geen probleem dat chatbots het schrijven hebben overgenomen, het toont aan wat een schrijven is waar geen geestelijke activiteit voor nodig is, zodoende waar wel geestelijke activiteit voor nodig is.
ChatGTP kent overigens instellingen, van ‘koud’ naar ‘warm’, het staat doorgaans ingesteld op koud, waarmee eigenlijk alles wat geestloos is makkelijk gereproduceerd kan worden, d.w.z. de taal van politici en beleidsmakers, de taal van ideologen en van de ideologie, de taal van groepsdenken, etc. Iets waar men heel goed zonder kan, men zelfs beter vanaf is.
Als de zaak ‘warmer’ wordt ingesteld, dan gaat het al gauw duidelijke nonsens produceren.
Laat maar waaien. Als het pensioen elke maand komt, en de ontlasting elke dag vlot, ben ik alevel nog redelijk tevreje. (Vrij naar Robert Long de aflijvige)
Die sneer naar Hypatia is echt niet nodig. Het heeft echter niks te maken met monarchie (waardoor u steeds in een kramp schiet) maar met haar voorliefde voor oudere, wijze down-to-earth vrouwen. Ook ik vind Camilla Parker-Bowles sympathiek, ondanks het feit dat ze getrouwd is met king Charles. Ze pleitte reeds langer voor (de rijke verbeelding van de) literatuur en het voorlezen aan kinderen (als grootmoeder allicht). Dat ze hier ook openlijk voor de vrijheid van expressie spreekt, kan ik enkel toejuichen.
‘‘Please remain true to your calling, unimpeded by those who may wish to curb the freedom of your expression or impose limits on your imagination.”
Verder schreef Roald Dahl dan wel sprookjes maar vaak met een luguber einde. Zoals Roodkapje die de wolf neerschiet en er een pelsmantel van maakt. Ook hij zou het maar niks vinden dat de uitgeverij Puffin en zijn erven met zijn verhalen zijn gaan knoeien. Als het aan hem lag, zouden die prutsers allang door de krokodil uit zijn boeken opgepeuzeld worden :-).
https://www.hln.be/showbizz/roald-dahl-wilde-absoluut-niet-dat-zijn-boeken-aangepast-zouden-worden-als-ze-dat-doen-na-mijn-dood-hoop-ik-dat-een-krokodil-hen-opvreet~a85fc7aa/
Van rottweiler/bijzit naar Queen, hahahaha. Als er iemand alles in het leven gekregen ‘beyond her imagination én die van Roald Dahl, is het Camilla wel. Je zou voor minder in sprookjes geloven. Zij is echt het levende bewijs dat er altijd hoop is voor alle dromers
(en de rest van alle echtbrekende tr****’s)
De ‘rottweiler’ trok dus aan het langste eind (heb moeten opzoeken vanwaar die bijnaam kwam. Ik las als puber namelijk eerder detectiveromans van Agatha Christie zoals ‘tien kleine negertjes’ en Wodehouse’s verhalen over butler Jeeves… en niet bepaald Dag Allemaal of Story). Wellicht omdat Camilla Charles langer kende en beter begreep dan de jonge, naïeve Lady Spencer. Je moet geluk hebben, dat je de juiste persoon tegenkomt en de liefde dan wel beantwoord wordt…op dit vlak ben ik wel een romanticus maar in sprookjes geloof ik niet meer.
Leuke foto, de meester en zijn zwarte “vrienden”.
Een officierskepie nonchalant op het hoofd gezet en wijnrode gordijnen op de achtergrond met het passend onderschrift: “de enige stabiele emotie is haat”, daar zou de Standaard wel van smullen.
Er zijn nu eenmaal instrumenten die goed staan bij bepaalde weerspannen persoonlijkheden.:) Zo meen ik ooit een cover gezien te hebben met Herman Broodt die een tenorsax aanklampte. Hij liep er trouwens mee over straat in Amsterdam. Stel je voor, zonder dat hij er maar één noot kon op spelen. “Ik sta er gewoon goed mee”, zei hij in een interview. Het was nog waar ook!
Ik lees: “het boek op zich is einde verhaal omdat de leescultuur teloor is gegaan en de chatbots het schrijven hebben overgenomen.”
Nee hoor. Het boek zal nooit verdwijnen – hoeveel jaren de mensheid op deze planeet in de toekomst ook nog wanhopig zal worstelen om te overleven. Maar het zogenaamde massa-boek – dat misbaksel van aan elkaar gelijmd prutpapier met een afzichtelijk kartonnen kaftje eromheen – de zogenaamde “paperback” die aan dumpingprijzen in supermarkten en pseudo-boekenwinkels wordt verkocht – zal wél verdwijnen. En gelukkig maar! Het échte boek wordt een exclusief object – een cult-object als het ware – voor zeldzame fijnproevers. En dat is een goede zaak. Het geurloze en verkleuterende internet-gewauwel voor het gepeupel! De heerlijke geur van diepzinnig bedrukt papier – liefst in kostbare lederen band – voor de intelligente en zeer kleine minderheid van ware boekenliefhebbers! Zalig gewoon!
Mijn gedacht!
Schitterend artikel met een genadeloze kwinkslag, toch goed gelachen ook.
Spijtig dat het deels de waarheid bevat.