Welgeteld 10.125 Belgen vulden tijdens het voorjaar van 2022 de groots opgezette burgerbevraging ‘Een land voor de toekomst’ in, kostprijs 2,1 miljoen. Over de toekomst van onze instellingen, hoe ons land er moest uit zien, en blabla, getekend Annelies Verlinden, de uit teflon en botox opgetrokken Minister van Binnenlandse Zaken.
Een expertencomité concludeerde nu in een 200 pagina’s tellend rapport dat het compleet weggesmeten geld was: geen duidelijke doelstelling, geen respons, onmogelijk ingewikkeld. Dat eindrapport was samengesteld met de hulp van Artificiële Intelligentie, lezen we. Terwijl er in april van vorig jaar al een blogartikel verscheen, getiteld een ‘bevraging’, zo ingewikkeld en ondoorgrondelijk als België zelf, met net dezelfde conclusie, en zonder behulp van AI.
Belgenmoppen
Conner Rousseau (Vooruit) in The Masked Singer
Mijn column maakte toen de mild-ironische vergelijking tussen de hilarische bevraging van Annelies waar een kat haar jongen niet in terugvindt, en de Belgische surrealistische traditie samengevat als ‘ceci n’est pas une pipe’. Je moet het niet snappen, want dat is juist de clou. Met name was deze post-Kafkaïaanse webarchitectuur een straf staaltje absurdistische humor die helemaal conform is aan de nieuwe spektakeldemocratie. Democratie gaat bij ons niet meer om peilen naar de volkswil, maar om het periodiek onderhoud en de personeelswissel binnen een circus. De nieuwe bestuurders zijn clowns met meer of minder talent, en willen ook op dat entertainmentgehalte beoordeeld worden.
De overheid faalt, en ook de bevraging over ‘wat er beter zou kunnen’ is een farce die een plaats krijgt in de grote serie Belgenmoppen die met een vaste regelmaat opborrelen.
Dus is het lachen geblazen. De overheid faalt, en ook de bevraging over ‘wat er beter zou kunnen’ is een farce die een plaats krijgt in de grote serie Belgenmoppen die met een vaste regelmaat opborrelen. Ze vormen de parallelle geschiedenis van dit land, een moppentrommel die onophoudelijk de wereldzenders van ‘drop the dead Belgian’-materiaal voorziet. Zoek niet, elke week is het prijs, van B-fast-hulpteams die maar niet van de startbaan wegraken, tot de complete chaos waarin asielzoekers voor een IBIS-hotel opduiken met de groeten van Brussel. Annelies, we moeten eens praten.
In mijn boek ‘kakistocratie’ schilder ik de historische achtergrond van deze failed state. Waartoe verzuren? We zijn hoofdrolspelers in een klucht, dus is elke verontwaardiging misplaatst. Benarde tijd voor cartoonisten, als de realiteit de karikatuur overtreft. Eens het politieke toneel dit komisch niveau heeft bereikt, is ‘goed bestuur’ helemaal geen optie meer. Integendeel treedt de beleidspolitiek zelf in het format van de klucht, de slapstick, de overdrijving, de parodie, wat bijvoorbeeld verklaart waarom Paul Magnette(P.S.) opeens de Walenmop recycleerde tot politiek statement.
Casinodemocratie
David Van Reybrouck: vluchtweg zoeken uit de volksdemocratie
Tot die karikaturale realiteit behoort dus ook de digitale ‘bevraging’ waar een normaal mens zijn pantoffel naar gooit, of bizarre voorstellen om de democratie te ‘verbeteren’ via casinospelletjes als de G-1000. Heel de rotheid van het systeem, de particratische uitwassen, de weigering om referendums te organiseren, de kiesdrempels, en uiteraard het cordon sanitaire, kan dan gecamoufleerd worden via ludieke charades die de ambitie hebben om het aloude systeem van de representatieve democratie -één man, één stem- op het oud vuil te gooien. Nog beknopter uitgedrukt: de burgercomités zijn de ultieme witwasversies van de volkswoede.
Een handvol denktanks én -jawel, opnieuw- minister Verlinden patroneren het initiatief van burgerparticipatie, als alternatief voor de ‘vervuilde’ democratie.
Ook het jongste voorstel ‘We need to talk’ van filosofe Alicja Gescinska gaat over zo’n burgercomité -eveneens door loting samengesteld-, dat zich op politieke thema’s gooit, zoals de partijfinanciering. Op zich een interessant thema. Aan het einde van de rit, na veel gepalaver en rapportages, zou het comité graag een advies aangaande partijdotaties overmaken aan een hoorzitting van… partijvoorzitters. Men kan dan een pak papier horen vallen: het geluid waarmee het rapport in de onderste schuif belandt. Een handvol denktanks én -jawel, opnieuw- minister Verlinden patroneren het initiatief van burgerparticipatie, als alternatief voor de ‘vervuilde’ democratie. Annelies, we moeten…
We krijgen dus een dynamiek waarbij de kiezersmassa -die steeds gekkere bokkensprongen maakt- wordt vervangen door een tamelijk deftig concern van burgercomités, aangevoerd en geïnspireerd door nog deftigere intellectuelen, die zich progressief noemen en tegelijk bij de koning op de koffie gaan.
Incontournable
Alicja Gescinska
Nee, nu wordt het echt dringend, we need to talk! We moeten eens praten. En dan herinner ik me dat die goedlachse, immer gedreven Alicja Gescinska kernlid is van Liberales, in 2019 op een Europese Open-VLD-lijst stond, en begin dit jaar vanwege Koning Filip het ereteken van Commandeur in de Leopoldsorde kreeg opgespeld.
Dat brengt ons naadloos bij de woede van de Open-VLD, die zoetjesaan naar de kiesdrempel afzakt, tegenover zogenaamd extreemrechts, de nieuwe jaren ’30, met broer Dirk Verhofstadt als vaste kanselprediker. Kort samengevat: dit is fluiten in het donker. Het geknutsel en geschaaf aan een democratie die moet ‘verfijnd’ worden, berust simpelweg op een schrik voor wat er die zondag uit de geopende stembus kan vallen.
Het geknutsel en geschaaf aan een democratie die moet ‘verfijnd’ worden, berust simpelweg op een schrik voor wat er die zondag uit de geopende stembus kan vallen.
De denktanks maken overuren in hun schijngevecht tegen de grondstroom. De schrik voor de volkswoede blaast klein geworden, vetgemeste partijen en hun mandarijnen op tot incontournable ‘dammen tegen extreemrechts’ en zelfverklaarde steunpilaren van de democratie, ook al halen ze maar een half procent. Kies voor kwaliteit, niet voor kwantiteit. Een protestpartij anderzijds die volgens de peilingen een kwart van de stemmen haalt in Vlaanderen, wordt als ‘ondemocratisch’ gedeclasseerd, probleem opgelost. In de talkshows van de publieke omroep zijn ze vrijwel dagelijks te beluisteren en te bezichtigen, de politici die een failliet systeem vertegenwoordigen, en hun intellectuele handlangers die met opgetrokken neus het klootjesvolk besnuffelen.
Deze komedie is zo doorzichtig, en de acteurs tegelijk zo volhardend, dat ze enkel kan eindigen met de luide knal van een ontploffende ballon waaruit allerlei geurtjes opstijgen. Aalst, 19-21 februari, allen daarheen!
Momenteel verzorg ik een lezingtournee doorheen Vlaanderen met mijn nieuw boek ‘Kakistocratie’. Voor info en boeking, klik hier.
Acta Sanctorum 
De volkswil respecteren? De meeste mensen lezen nooit partijprogramma’s, zijn politiek analfabeet en stemmen gewoon op degenen die het meest met hun kop op tv, in de krant of in hun FB ads verschijnen. Of ze stemmen blanco (maar wel achteraf altijd zagen) Daarmee dat vele politici tijd en energie willen steken in kwissen en entertainmentprogramma’s. Of geven sommige partijen miljoenen uit aan advertentiecampagnes op sociale media. Dan is een loting of burgerpanel nog een redelijke poging, om de domme massa ietwat politiek warm te maken een bewustere keuze te maken in het stemhokje. En voor we maatschappelijk ingewikkelde vraagstukken reduceren tot een referendum: we need to talk about Brexit’s failure, for example.
U bent dus elitair, want u praat over domme massa’s, politiek analfabeten, entertainment zombies, etc.
Geen probleem overigens, om elitair te zijn of te doen, wat mij betreft.
Maar volgens mij zit het zo:
Oorspronkelijk doelden de filosofen die met het idee van een volkswil op de proppen kwamen, op een primaire wil. Een primaire wil die iedereen die enigszins gezond van geest is heeft. Dat was toen nog een revolutionair idee, daar was men eerde nog niet opgekomen, alleen gedurende tijden van democratie was het idee populair, maar dan was het nog lang niet voor iedereen geldig.
Die volkswil heeft betrekking op de wil tot vrijheid, vrijheid van expressie, het streven naar geluk, etc. en dat wat daar direct aan gerelateerd is.
Natuurlijk heeft het volk geen interesse om zich met tonnen beleidsdocumenten bezig te houden, tonnen regelgeving, en allerlei gecompliceerde zaken waar men geen verstand van heeft, zeker niet in een situatie waar de overheid dusdanig groot is dat het absurd is.
Het is overigens logisch dat de huidige overheden, die gigantische bureaucratische monsters, die tonnen beleid en regelgeving produceren, dat die speciale klieks aantrekken, ‘intellectuelen’, ‘boekhoudersgeesten’ en fanatiekelingen (progressieven). Die lui produceren zelfs groteske beleidsdocumenten die men zelf niet leest in de tijd dat het beleid erdoor gejast wordt, men heeft daar ook speciale typegeiten en ideologisch jargon producers voor in dienst. Daar heeft men een leger goedbetaalde ambtenaren voor ingesteld, die hebben hun bedje al gespreid, anders zouden zij het ook niet doen. Zelfs de meest fervente en virtuoze lezer leest die troep niet.
Tussen de slogans die men voor de “domme massa’s” produceert, en die beleidsdiarree, daar zit niks, behalve een verdwaalde enkeling.
Het volk denkt zeker: als wij toch dood moeten gaan op het einde van de rit, dan proberen we ons ondertussen nog te vermaken.
Maak je geen zorgen over een referendum in België, Ines. Durven ze niet, om verschillende redenen. In Nederland hadden ze fout gestemd, ze moesten het overdoen en ja stemmen. Die Engelsen ook met hun ‘no means no’, en zich daar dan aan houden ook. Je ziet hoever je komt met ‘de volkswil’.
Er is altijd een spanningsveld tussen het immer behoudende volk dat zich het liefst zou opsluiten in een cultuur van nationale eigenheid -wat op termijn culturele inteelt produceert, en anderzijds een internationaal georiënteerde elite, toegegeven, in dit geval veelal een elite van omhooggevallen valsemunters.
De zin ‘die met opgetrokken neus het klootjesvolk besnuffelen’ is overigens typisch democratische demagogie, karakteriserend voor de psychologie van de democratie, altijd afgunstig op de loer of men zich niet boven het volk probeert te verheffen, dat is ten strengste verboden. Sanctorum is behalve satirist af en toe ook een handige demagoog.
In Nederland kan Thierry Baudet er ook wat van, enerzijds heeft de man elitaire interesses, kunst, filosofie, poëzie, klassieke muziek, in feite internationale cultuur, en hij spreekt vloeiend meerdere talen, maar als populist demagoog, een moderne Pericles, praat hij over globalistische elites die met elkaar in de Engelse taal communiceren…
Zolang het volk geen elites tolereert, altijd afgunstig is, en alleen maar dat tolereert wat representatief is voor zichzelf, zullen er waarschijnlijk geen elites opstaan die hun plichten ten aanzien van het volk vervullen. Intussen krijgt men wat men verdient.
Zeg, niet schieten op mij, maar ik woon hier in België, als Nederlander zijnde, ik doe mijn ding, ik bemoei me niet met de Belgische politiek en de Belgische volksdictatuur der democratie, als gast zijnde (ik geef meestal hoogstens esthetisch commentaar, en zucht over de belastingdruk). Komt mijn Belgische vriendin vanavond weer naar me toe met toekomstplannen om weer in Nederland te gaan wonen, vanwege het feit ze Belgen over het algemeen nogal verzuurde strengaards vindt. Terwijl ik zelf eraan zat te denken om naar meer exotische oorden uit te wijken.
Was het niet de Belg die uit onvrede van Nederland wilde scheiden, en immer ontevreden is gebleven?
De Franstalige, vooral Brusselse, bourgeoisie (met een beetje hulp uit Parijs) heeft deze scheiding gerealiseerd.
Niet de toen nog achtergestelde Vlaming.
Er zijn geen Belgenmoppen, want alles is waar.:)
🙂 🙂
Ik heb de voorbije weken via mijn reële postbus en via mijn digitale mailbox een vijftal oproepen en aanmaningen gekregen om de “burgerbevraging” van de overheid in te vullen. Elk opeenvolgend bericht werd indringender en dreigender van toon. Dommer ook – wat van deze misdadige en illegitieme overheid helaas wél te verwachten was.
Ik heb die oproepen en aanmaningen direct in de vuilnisbak gegooid – of gedeletet. Zoals elk fatsoenlijk en vrijheidslievend mens dat hoort te doen.
Geen haar op mijn hoofd denkt eraan om een door deze illegitieme overheid van dit schijnland een of andere “burgerbevraging” in te vullen. Omdat ik een onverbeterlijke anarchist ben? Misschien. Omdat ik te lui ben? Wellicht. Omdat ik een absolute hekel heb aan het huidige politieke beleid in dit vermaledijde land en dat “beleid” op geen enkele manier wil legitimeren – al was het maar door het zomaar invullen van een zogenaamd “objectieve burgerbevraging”? Zeker en vast.
Fuck die zogenaamde “burgerbevraging”! Kus mijn kloten!
Maar ik vind het verbijsterend dat blijkbaar meer dan tienduizend Belgen die “burgerbevraging” braaf hebben ingevuld. Alsof ze geen kloten of zelfrespect hebben. Het geeft me een huiveringwekkende kijk op het feit dat er toch nogal wat landgenoten rondlopen die bereid zijn om zonder enige scrupules met de illegitieme overheid van dit schijnland te collaboreren. Ook al verarmt die overheid hen dag na dag – en brengt die overheid hen en hun kinderen door armoede en oorlogsdreiging aan de rand van de afgrond.
Nee – dus. Ik doe nooit of nooit mee aan een zogenaamde “burgerbevraging” van de overheid. Ook al zou die overheid mij daarom voor het vuurpeloton brengen. Kus mijn kloten! En ik denk dat ik in mijn verzet niet de enige ben. Velen weigeren net als ik aan die zogenaamde “burgerbevraging” mee te werken. En elke rechtgeaarde statisticus weet wat het betekent als een significant aandeel van mensen weigert mee te werken aan een onderzoek. Dan is dat dat onderzoek van nul en generlei waarde. Die zogenaamde “burgerbevraging” heeft dus geen enkele waarde. Die kan gewoon de vuilnishoop op. Maar de illegitieme overheid van dit land zal die valse ‘burgerbevraging” natuurlijk wél gebruiken om de eigen plannetjes door te drukken.
Gelukkig is er her carnaval van Aalst. De prachtig opgeheven middelvinger tegen élke overheid en élke “burgerbevraging”!
Meer dan tienduizend Belgen? Dan zijn er nog een hoop politeken die ze ook niet hebben ingevuld. Die moesten verplicht hun postjes en mandaten teruggeven! Niet dat het in de praktijk een ietsepietsje verschil zou maken.
OP het bekende werk uit 1929 van Magritte staat onder de pijp ‘Ceci n’est pas une pipe’, maar – wat weinigen weten – dat is niet de tittel van het werk. Dat is ; ‘La trahison des images’. Zeer vrij vertaal ik dat als ; ‘Het verraad van wat je te zien krijgt’. No further questions, your honor..