Vlaanderens spreekbuis van de cancelcultuur is aan een nieuwe reclamecampagne toe, die cynisch genoeg ‘de kritische massa heet’. Dat vraagt om een opfrissing van het geheugen. Sommige lieden schijnen te denken dat De Standaard ooit een Vlaamsgezinde krant was. Dat is een misverstand. De krant heeft haar voorliefde voor de CVP nooit onder stoelen of banken gestoken, en ik volg ze al een halve eeuw, van toen mijn ouders geabonneerd waren. Als flaminganten jawel. De ‘V’ in het logo was -toen al- een verkooptruc. Ik had snel door hoe de vork aan de steel zat, toen Manu Ruys de vrijdag voor de verkiezingen schreef dat hij zijn lezers geen stemadvies wou geven, maar hen wel vroeg hun ‘Kristelijke inspiratie’ in het stemhokje te laten spelen. 24 karaats tsjeventaal. Ruys was zowat God in die tijd.
Verpulping
Peter Vandermeersch, de man die De Standaard ‘ontkerstende’
Met het aantreden van Peter Vandermeersch in de jaren ’90 verdween dat AVV/VVK-logo en gold het nieuwe motto ‘alles voor de Commerce’: de man die tot Marketeer van het Jaar werd uitgeroepen in 2007, voltooide de ontzuiling door De Standaard te hermodeleren tot een hip, gestroomlijnd papieren medium met veel glossy weekendbijlagen. De vlot weglezende, licht verteerbare journalistiek moest lezers aantrekken, de oplage opkrikken en hogere advertentietarieven mogelijk maken. Met dit motto van de verpulping heroriënteerde Vandermeersch de ‘kwaliteitskrant’ -een etiket dat men zou blijven claimen- tot een lichtvoetig en vooral politiek correct tabloid, in een tijd dat het internet nog niets betekende en alleen de televisie concurreerde.
En zo kwam De Standaard uit bij de hedendaagse opvolger van het tsjevendom: het wokisme. In feite twee tamelijk gelijkaardige consensusideologieën die geen tegenspraak dulden en ‘moral high ground’ claimen.
Dat was een makkelijke strijd, want televisie was per definitie een vluchtig, banaal medium. Voor echte, ‘diepgravende’ journalistiek moest je de krant lezen. Dat waanidee was definitief van de baan met de opgang van de sociale media, waar iedereen journalist werd en de mainstream pers weer op achtervolging was aangewezen.
Krant zoekt missie, werk voor de reclamejongens. Terug paaps worden lag moeilijk, de klassiek-linkse niche was al bezet door De Morgen en Knack. En zo kwam De Standaard uit bij de hedendaagse opvolger van het tsjevendom: het wokisme. In feite twee tamelijk gelijkaardige consensusideologieën die geen tegenspraak dulden en moral high ground claimen. Dat resulteerde in een permanente regenboogflatulentie rond onderdrukte minderheden, schuldbekentenissen van de geprivilegieerde witte Europeaan, veel opiniestukken van gekleurde mensen afgewisseld met roodgroene stemmen uit het Dansaert-universum, en dat allemaal gelardeerd met eenzijdig gekleurde informatie die rechtse maatschappijkritiek en anti-establishmentstromen zorgvuldig uit het beeld hield.
Te mijden lectuur
Wie wil nu geen boek lezen dat door De Standaard wordt afgeraden?
De Standaard maakt van die activistische missie zelfs geen geheim: je informeert lezers niet zomaar, je geeft ze ook de ‘handvaten’ mee waarmee ze de realiteit kunnen/mogen lezen. Ook wel ‘framing genoemd. Over de manier waarop de in een politierazzia omgekomen Yannick Verdyck tot de spil van een extreemrechts netwerk werd gebombardeerd -waartoe zelfs de brave Rik Torfs bleek te behoren- hebben we het al gehad. De Standaard doet aan zuiveringsdenken en wil de vrije meningsuiting versmallen tot een multiculturalistisch mantra met een Belgicistische inslag.
Alles wat niet binnen die bandbreedte valt, wordt onherroepelijk weggezet als ‘racistisch’ of extreemrechts. Het zopas verschenen boek van ondergetekende, ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’, na twee weken al aan herdruk toe, kreeg van Tom Heremans de stempel mee ‘best niet lezen’, zoals de vroegere Katholieke Filmkeurraad in die krant een categorie ‘te mijden’ bevatte. Met titels die ons, pubers, rode oortjes bezorgden.
Met een krimpende dagbladmarkt, en peilingen waarin een kwart van de Vlamingen voor een verboden partij zou stemmen, lijkt DS de afspraak met het lezerspubliek te gaan mislopen.
Want dit soort waarschuwingen werkt, god zij dank, omgekeerd. Wie wil nu geen boek lezen dat door De Standaard wordt afgeraden? Dit soort canceloperaties, die veeleer aan totalitaire regimes doen denken, maakt de krant echter ook steeds minder interessant bij mensen die wel eens willen weten wat er omgaat buiten de pensée unique. Dat voelt zelfs hoofdredacteur Karel Verhoeven aan zijn grote teen. Met een krimpende dagbladmarkt, en peilingen waarin een kwart van de Vlamingen voor een verboden partij zou stemmen, lijkt DS de afspraak met het lezerspubliek te gaan mislopen.
‘Een attitude installeren’
Aandoenlijke getuigenissen worden in de mond gelegd van tamelijk obscure artiesten (Dries Depoorter)
Tijd voor rebranding zoals dat heet. Met nieuwe blabla proberen de oude wijn te verpakken. Daartoe werd het communicatiebureau Mutant aangesproken, dat een kersvers concept verzon waarmee De Standaard de lezersmarkt wil aanspreken: ‘kritische massa’. U bent kritisch, én positief? U zoekt vooral verbinding (hét modewoord) via muziek, humor en entertainment? U vindt niet dat de politiek en de politici streng moeten worden aangepakt, maar dat het allemaal wat zachter en speelser kan? Dan moet u dringend De Standaard lezen.
De slogan is op het randje van het lachwekkende; alleen reclamelui kunnen zoiets verzinnen, want een pluralistische vrije meningencultuur interesseert deze krant al lang niet meer.
Neem uw gitaar ter hand en tokkel De Vier Seizoenen. Mutant wil, naar eigen zeggen, niets minder dan ‘een attitude installeren’. Dat lijkt zowaar een beetje op een chip inplanten. DS is daarbij op een punt gekomen dat ze in haar eigen peptalk gelooft. Drie artiesten waren bereid het glijmiddel te leveren voor deze herpositionering: een zwarte zangeres, een drummer en een video-artiest. Allen willen ze al ‘entertainend’ aan kritische journalistiek doen. De youtube-filmpjes zien er zo authentiek uit als deze van influencers die een schoenenmerk aanbevelen. ‘Kritische massa’ dus. De slogan is op het randje van het lachwekkende; alleen reclamelui kunnen zoiets verzinnen, want een pluralistische vrije meningencultuur interesseert deze krant al lang niet meer.
Het reclamebureau Mutant begeleidde in het verleden ook de naamsverandering van de SP.A tot Vooruit, en tekende voor de Ramadan-campagne van StuBru (‘Ramadamadingdong’). Het bureau behoort zelf tot de woke-subcultuur en levert gebakken lucht aan instituten en media die blijven geloven dat de politiek onbekwame Vlaming aan een langlopend heropvoedingsproject moet worden onderworpen. Met de genereuze overheidssubsidies aan de papierpers kan De Standaard deze waan nog wel een tijdje volhouden, tot ook die kraan droog valt. Iets zegt me dat de kritische massa er geen traan om zal laten.
Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.
Acta Sanctorum 
Blijkbaar is het zeer lastig voor de Standaard marketeers om mensen te vinden dIe zichzelf niet intelligent vinden en voor de rest van de wereld geen idioten zijn.
Nog erger. Een nadenkertje. Elke journalist die bij De Standaard vertrekt om voor een andere krant te gaan werken – doet zowel bij De Standaard als bij die andere krant het gemiddelde IQ gevoelig dalen.
helemaal akkoord, maar ik zou geen pub nog maken voor dat snertblad. Spijtig voor die paar goede journalisten. Een veeg teken: in het overzicht van de binnenlandse pers komen Standaard en De Morgen elke dag uitgebreid aan bod, heel wat meer dan de Franstalige kranten.
Toppie! Ik vertik het ‘toevallig’ al een hele tijd om zelfs de krantenkoppen van De Standaard online nog te lezen. Het boek over de kakistocratie wordt vandaag besteld!
Gisterenmorgen zat het bestelde boek in de brievenbus. s’Avonds heb ik het in een ruk uitgelezen.
Ik herken een heleboel. Enerzijds is het om mismoedig van te worden, maar anderzijds doet het zo’n deugd om te ontdekken dat wij, de “anarchisten”, niet de enigen zijn die in het snuitje hebben hoe de politiek en haar mediaslaven ons bedonderen en beduvelen.
Bedankt dat jij er bent, Johan! Wij hebben nood aan auteurs zoals jij.
De toestand in dit naar fascisme ruikende koningdom, met door niemand verkozen nakomelingen van een racistische massamoordenaar op de troon, is zéér ernstig, maar wie weet, niet zo hopeloos als het vandaag lijkt.
HLN laat, als dat goed uitkomt, lezersreacties toe. Het loont de moeite om ze te lezen. Het ongenoegen zit veel dieper dan de niet-verkozen “leiders” willen weten, en het groeit als kool.
Wie zonder zonden is werpe de eerste steen, ook ik cancel dat het een lieve lust is, bovenvermelde papieren media en leve de afstandsbediening en het uitgesteld kijken, bey bey terzake, vrt nieuws de afspraak 🙂
Pingback: “De ‘V’ in het logo was – toen al- een verkooptruc” | Golfbrekers
Wat opvalt is dat al deze fake media, van DS over HLN, GvA en DM tot de officiële staatszender inkomsten verliezen door hun doorgedreven éénzijdigheid en toch niet afwijken van hun pad richting financiële afgrond. De pers in de Lage Landen – Nederland en Vlaanderen dus – is in handen van twee personen, dat zijn Christiaan van Thillo en Thomas Leysen. Ze staan beiden bekend als centrum-rechtse figuren die echter van hun produkten linkse propagandakanalen hebben gemaakt. Zelfs het Pallieterke, dat aan de zwaartekracht van die twee magnaten ontsnapt, is bijzonder salonfähig geworden, verdedigde in 2021 de totaal irrationele, zelfs criminele kindervaccinatiecampagne en bulkt tegenwoordig van de al even salonfähige als nefaste Russofobie. Je kan je afvragen: waarom, waarom ?
Wellicht hebben de subsidies van overheidswege voor de krantenverdeling met die éénzijdige, a-kritische koers te maken. Andere stemmen als de geijkte worden uit de pers gehouden en breekt er al eens eentje door (bijvoorbeeld Alain Grootaers) dan is dat nooit voor lang. Het officiële verhaal omtrent kwesties als Trump, Elon Musk en zijn twitter-files, Oekraïne, covid en de vaccins, immigratie en islamisering, de hoog oplaaiende inflatiecijfers, de zogenaamde complottheorieën en het WEF (dat onschuldig ‘praatclubje’, dixit Mark Rutte) moet continu herhaald en bevestigd worden. Buiten de lijntjes wordt er niet meer gekleurd, de waarheid is niets meer dan een ééndimensionale leugen geworden die het volk in de pas moet houden, want het staat nog wat te wachten.
Zelf kijk ik al lang geen televisie meer en lees nauwelijks nog kranten, ze kunnen me gestolen worden. Ik vind het een zeer hoopgevend teken aan de wand dat de VRT 50 (of zijn het er 80 ?) medewerkers moet ontslaan. Het leugenbastion par excellence brokkelt af, de vilaine macht voelt de grond onder haar voeten ijler worden, ook de kranten worden een fenomeen uit het verleden. En ik kan het niet laten, in ongeduldige afwachting, in mijn handen te wrijven. Ze heeft genoeg schade aangericht, die leugenpers. En dat Musk met zijn Twitter nog vele schandalen mag openbaren. Vlaanderen is O zo klein !
Bij het officiële verhaal moet nog de klimaathysterie vermeld worden. De rest van je uiteenzetting is erg sterk.
@Johan Sanctorum: net je boek uitgelezen. Indrukwekkend, net als je boekvoorstelling op 1 december die meer dan de moeite was.
Ja, nadat ik dat stuk had verzonden dacht ik eraan. Zonder de klimaatleugen is die opsomming niet volledig.
Friedrich Nietzsche waarschuwde bijna anderhalve eeuw geleden al voor “het slijm van de krantentaal”: “Zij hebben in de meest eigenlijke zin van het woord alle smaak verloren, en hun tong vindt op zijn hoogst een willekeurig soort van welbehagen.”
Een écht kritische denker houdt zich dus ver van de idiotie van de kranten. Nietzsche: “Wie van de ‘”furor philosophicus” bezeten is, zal zeker geen tijd meer voor de “furor politicus” hebben en er wijselijk voor oppassen elke dag kranten te lezen, laat staan zich aan een partij dienstbaar te maken.” Want de pers is absoluut vergif voor de geest: “Als men bedenkt hoe ook nu nog alle grote politieke gebeurtenissen heimelijk en verhuld het toneel op komen sluipen, hoe zij door onbeduidende voorvallen verdoezeld worden en in hun nabijheid klein lijken, hoe pas lang nadat zij hebben plaatsgevonden zij hun ingrijpende gevolgen laten zien en de grond laten natrillen, – welk belang kan men dan aan de pers hechten, zoals die heden is, met haar dagelijkse zwoegen van de longen, om te schreeuwen, te overstemmen, op te winden, te doen schrikken, – is zij méér dan het permanente loos alarm, dat de oren en de zinnen afleidt in de verkeerde richting?”
En Gustave Flaubert – misschien wel de grootste prozaschrijver van de Franse cultuur – noemde krantenberichten “de secondjes van de geschiedenis”.
Helaas zijn de woorden van deze grote westerse geesten in deze door de dictatuur van “woke” overheerste tijden woorden in de wind. Hoeveel méér heeft een kritisch denkend mens nodig tegen de leugens van het journaille? Het werd allemaal al eens in onze westerse beschaving beschreven – de weerzinwekkende collaboratie van de pers met de heersende macht. Maar de mensheid leert het nooit. De mensheid is onherroepelijk domheid ten top.
Wat De Standaard betreft: dat is een dagelijks vodje vol onnozele schijngedachten verpakt in schabouwelijke taal. Een misdaad tegen de menselijke geest – die zelfs geen beschouwing waard is. Ik zou in dat vodje zelfs geen dode haring willen verpakken.
Uw slotzin doet me aan
https://nl.wikipedia.org/wiki/Koen_Meulenaere
denken. Die eindigde ook altijd met zo’n beter aanwending van met inkt besmeurd papier.
Wat toen kon, is verleden tijd.
Net zoals wijzelf de zwanenzang zijn van een generatie die is opgevoed om zelfstandig en kritisch te leren denken, in een bastion van gedegen onder wijs op wereldniveau.
Toen kwam de politiek langs.
Koen Meulenaere – alias “Kaaiman” – was een van de scherpzinnigste geesten in het vlakke krantenlandschap van deze Lage Landen. Ik ken mensen – waaronder ik – die De Tijd alleen maar lazen omwille van de bijdragen van “Kaaiman”. Helaas is die superieure geest met scherpe pen nu met pensioen – en blijven er in het kaaimanloze moeras alleen maar kleine venijnig bijtende visjes over. Garnalen-journaille dat een kritisch denkend mens zelfs niet onder dreiging van de eeuwige hellestraf wil lezen.
Ja, ik mis de scherpe pen van Kaaiman – telkens als ik die gazet ‘De Tijd’ zag liggen in mijn favoriete koffiebar of toevallig langs de krantenhoek in de supermarkt passeerde, nam ik het snel om de achterbladzijde met de fameuze column van Koen Meulenaere te lezen.
Naast de originele titel die JS voor zijn nieuwste boek gebruikt, is er nog een ander grappig woord door Kaaiman gelanceerd. Jammer genoeg ging KM toch zijn satirische pen aan de wilgen hangen en rusten. Nu blijven dus nog enkel JS en Titaniumman over om de strotten van Pipo’s door te bijten ;-).
Pipoïsme:
“Het pipoïsme is een algemene term die niet in Van Dale, en ook niet in enig ander papieren of digitaal woordenboek is opgenomen. (…) Pipoïsme is dan ook een begrip dat niet eenduidig te definiëren of te omschrijven valt. Niettemin voelt iedereen spontaan aan wat ermee bedoeld wordt. Je zou het in zekere zin een vorm van aanstellerij kunnen noemen, maar dan een speciale, Vlaamse variant ervan. Een overtreffende trap, die nog met een extra dosis domheid gekruid is.
Wie het pipoïsme wil blootleggen, weet in ons land niet waar te beginnen. En nog minder waar te eindigen. Een overaanbod van zichzelf ernstig nemende malloten bevolkt en bezoekt onze media en krijgt daar steeds vaker en steeds langer de tijd om de meest hoogdravende wartaal uit te kramen. Bij de VRT staat dat zelfs in de beheersovereenkomst, het moet het enige punt daaruit zijn dat zo plichtsbewust in de praktijk wordt gebracht. (…)
Uw Kaaiman zal niet rusten voordat de laatste pipo de strot is doorgebeten. Hij zal dus nooit rusten, en al helemaal niet in vrede.”