Massa Vlamingen wordt onwel na de niet-Septemberverklaring

Jan Jambon is aan zijn tweede zit bezig om alsnog een Septemberverklaring uit de brand te slepen, maar het is bijna oktober, en de kans is reëel dat er helemaal géén overeenkomst over de Vlaamse begroting uit de bus komt. Alle politicologen en commentatoren hebben ondertussen hun licht laten schijnen over deze mislukking. Carl Devos constateert dat deze ploeg zich andermaal als een ‘tweederangsregering’ profileert tegenover het Belgische beleidsniveau, en ziet Jan Jambon als een Napoleon na de Slag van Waterloo. De vraag is dan maar wanneer Sterke Jan naar Elba zou vertrekken. Niet dus. De Vlaamse regering kan niet vallen, zo hebben ze het ooit beslist, en is dus gedoemd om als een spookschip verder te vlotten richting 2024.

Onze-lieve-vrouw-van-Vlaanderen

Deze onmogelijkheid om de handdoek in de ring te gooien en eerbaar op te krassen, maakt van Kapitein Jambon pas een echte Piet Piraat, meer een soort kluchtfiguur. Het probleem zou daarbij niet zozeer zijn dat CD&V-voorzitter Sammy Mahdi het hard wil spelen, als kapitein van ook al een zinkend schip, maar dat moeder de vrouw die de meubelen moet redden, Hilde Crevits, even out-of-service was. Onwel geworden. Er wordt niet gecommuniceerd over de aard van het beestje, maar mevrouw Crevits is 55, alle begrip. Tegelijk wordt meer en meer duidelijk wanneer die Septemberverklaring, die mogelijks een Oktober- of zelfs Decemberverklaring zou worden, het levenslicht zou zien: als Hilde Crevits verschijnt.

In dit mirakelspel, genoemd Onze-Lieve-Vrouw-van-Vlaanderen, is er natuurlijk ook een Jozef (waarvan het woord tsjeef is afgeleid), een Kerstekind (de begroting) en nog wat stalbeesten die ik uit respect voor Somers en C° niet verder zal identificeren. De warmte in de stal, thermostaat op 19 graden, herinnert er ons echter aan wat er op het spel staat: buiten mekkeren de geschoren schapen, Vlamingen genoemd, dat het wreed koud is en dat de gas- en elektriciteitsrekeningen niet meer te betalen zijn. Het is wachten op Driekoningen. Of op Godot.

Malgoverno

We gaan even serieus zijn. Dit is niet alleen het failliet van Jambon en C°, het is dat van een complete politieke klasse, die het gezegde ‘wat we zelf doen, doen we beter’ nog eens omgekeerd in de praktijk brengt.

Want laat dit nu de crux van heel de mirakelklucht zijn: het zielig vertoon dat hier is opgevoerd, moet de Vlamingen langzamerhand onwel doen worden. Op geen enkel moment schenen de dames en heren in hun parallel universum aan het Martelarenplein zich bewust van de situatie. Dat de kleine Vlaming met grote kopzorgen enig soelaas verwacht van een Vlaamse regering die geld heeft, in tegenstelling tot de Belgische, was voor de onderhandelaars het minste van hun zorgen.

Dit is niet alleen het failliet van Jambon en C°, het is dat van een complete politieke klasse, die het gezegde ‘wat we zelf doen, doen we beter’ nog eens omgekeerd in de praktijk brengt.

In de plaats daarvan werden spelletjes gespeeld, domineerden partijbelangen en reden de onderhandelaars zich met pre-electorale manoeuvres deskundig de gracht in. Terwijl boekhouder/cijferneuker Diependaele genoeglijk achterover leunde. Dit heeft een naam: malgoverno. In het Vlaams: klotebestuur.

Stem ‘nuttig’

Deze kakistocraten zijn door ons verkozen, met dien verstande dat één olifant in het kleinste kamertje moet blijven, namelijk diegene die momenteel in de peilingen piekt. Is er een verband? Natuurlijk wel. Het gestuntel van de Jambonploeg én het handhaven van het cordon drijven steeds meer kiezers naar het Vlaams Belang… dat niet mag mee besturen. Dus blijven de verliezers veroordeeld tot elkaar, doen nog meer aan profilering in een wanhoopspoging om het electorale tij te keren, en zijn nog meer gedoemd om te mislukken.

Vlaanderen wordt een negorij van een handvol linkiewinkies en geitenwollen sokken, een groep die afgehaakt heeft, en een aanzwellende horde foertstemmers die met de kiesbrief hun achterste afvegen.

Het cynisme bij de kiezer zal het cynisme van het politieke bedrijf nog overtreffen. En dan zal het echt heet worden in de Kerststal. ‘De politiek’ wordt definitief geklasseerd als dure hobby van narcistische clowns, een nutteloze kost bovenop alle andere facturen. Vlaanderen wordt een negorij van een handvol linkiewinkies en geitenwollen sokken, een groep die afgehaakt heeft, en een aanzwellende horde foertstemmers die met de kiesbrief hun achterste afvegen.

Terwijl de door Europa gebrandmerkte ‘fasciste’ Giorgia Meloni tenminste het ongenoegen van de burger kan kanaliseren, en maar moet bewijzen wat ze in haar mars heeft, hebben wij de keuze tussen een ‘nuttige’ en een ‘waardeloze’ stem. Nuttig stemmen betekent diegenen verkiezen die er al aan zijn, en bewezen hebben dat ze er niets van bakken, maar toch weerom beloven dat alles goed komt. Morgen scheert men gratis. Een waardeloze stem kan je uitbrengen om aan te geven dat je niet akkoord bent, in het besef dat dit er niet toe doet.

Wie dit democratie noemt, moet dringend naar de dokter. Voor de generatie Vlaamse politici die ons besturen is de menopauze nu wel aangebroken, en wenkt een welverdiend prepensioen, waarover ze zeker geen twee jaar zullen doen om het gestemd te krijgen. Verandering, het werkt.

Vindt u deze column interessant, leerrijk, controversieel, of hebt u tenminste eens goed kunnen lachen? Dan is een donatie, hoe bescheiden ook, misschien een goed idee.