Zopas verscheen het boek ‘Wanhoop in de Wetstraat’, van de hand van VRT-journalist Ivan De Vadder. Het staat bovenaan op mijn leeslijstje, alleen al omdat het thema in hoge mate lijkt samen te vallen met wat ik in mijn te verschijnen boek behandel: de onwaarachtigheid van de politiek, de particratie met al haar uitwassen, resulterend in het toenemende foertgevoel van de burger/kiezer. Er zullen her en der nog van die analyses verschijnen, want in bepaalde kringen ruikt men het angstzweet met het oog op 2024, vandaar de titel. Waarbij men ook aandacht moet hebben voor de boodschapper, en in welke positie die zich bevindt.
Hier alvast een voorbedenking, aan de hand van de talloze interviews waarin De Vadder die insteken overloopt. Als journalist en schermgezicht heeft hij het natuurlijk gemakkelijk om het rijtje collega’s af te lopen, ten einde reclame te maken voor zijn opus. Elke dag verschijnt er wel ergens een interview, afgelopen dinsdag mocht hij nog aanschuiven bij Bart Schols in De Afspraak. Dat zegt niets over de kwaliteit van het boek in goede of slechte zin -nogmaals: dit is geen recensie-, maar wel over het fenomeen van netwerken en vriendenkringen waarin een journalist functioneert.
Anders gezegd: ook perslui leven in bubbels waarbinnen ze mekaar afdekken en eventueel een duwtje geven. Dit milieu -en dat is meteen mijn voorbehoud tegen dit soort ‘kritische’ boeken van politieke journalisten- is ook met allerlei tentakels verbonden aan het universum waarover ze geacht worden kritisch te berichten: het zogenaamde Wetstraatmilieu.
Verbroedering
Dit feestje ging niet door omdat de VRT de ‘speciale gast’ op het laatste nippertje terugfloot.
De Vadder beweegt zich als een vis in het water doorheen dit biotoop. Hij is, zoals zijn grote voorganger Hugo de Ridder (‘De keien van de Wetstraat’, 1982), een observator maar ook een insider. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Je weet veel, je vangt veel op, maar daarvoor moet je ook ‘close’ genoeg worden met die mensen, ermee gaan eten, present zijn op feestjes. Het worden connecties, halve vrienden die je eigenlijk nooit te hard kan aanpakken want je moet ze ook morgen nog in de ogen zien.
Politici zijn van perslui afhankelijk, en omgekeerd. Daarbij speelt er een vorm van wederzijdse, stilzwijgende chantage: een journalist die té kritisch wordt of teveel de vuile was uithangt, wordt uitgestoten en krijgt geen inside-info meer. Zo ontstaan stilzwijgende afspraken en omerta’s. Dat is wat Wouter Verschelden eigenlijk overkwam, sinds zijn boek ‘De doodgravers van België’ (2021) min of meer een paria in de Wetstraat én onder collega’s.
Een journalist die té kritisch wordt of teveel de vuile was uithangt, wordt uitgestoten en krijgt geen inside-info meer. Zo ontstaan stilzwijgende afspraken en omerta’s.
Dit verschijnsel van symbiose tussen politiek en media ofte embedded journalism is in Vlaanderen en België de norm. Toen Peter Vandermeersch hoofdredacteur werd van NRC Handelsblad, had hij het over dat cultuurverschil met Nederland: in Vlaanderen gaan de politieke journalisten veel te vriendschappelijk om met de politici over wie ze moeten berichten, concludeerde Vandermeersch in een Knack-interview. ‘Ik herinner mij het trouwfeest van Ivan De Vadder nog. Daar was de hele politieke top vertegenwoordigd, van Karel De Gucht tot Freya Van den Bossche. In Nederland is dat ondenkbaar.’
Kijk, dat is nu exact het probleem van afstand en objectiviteit: mensen die op je trouwfeest rondlopen en misschien wel een mooi cadeau mee hadden, waarmee je in privé-verband hebt geklonken en de ganse dag hebt staan leuteren aan de bbq, die geef je niet zomaar de dolksteek in de rug. Af en toe, eerder per ongeluk, bereiken ons meer van die berichten over de verbroedering tussen politiek en pers: ex-DM-hoofdredacteur Yves Desmet die met Karel De Gucht op vakantie ging, Ivan De Vadder die ooit samen stond te rocken met Siegfried Bracke, Daniel Termont en Matthias De Clercq… Dat lijkt allemaal onschuldig, maar de normvervaging begint hier al.
Een ‘hartenkreet’
In de fusiekwestie van Mechelen en Boortmeerbeek hield De Vadder duidelijk de lijn van Bart Somers aan.
Dat kleurt op het einde onvermijdelijk visies en analyses. Ik heb Ivan De Vadder al meerdere keren betrapt op stellingnames waarin hij eigenlijk eerder de politicus in bescherming neemt, dan de burger waarmee die in conflict geraakt. Zo in de kwestie rond de fusie van Mechelen met Boortmeerbeek, april van dit jaar, en het burgerprotest in deze gemeente. De Vadder analyseerde dit als ‘een conflict tussen ratio en emotie’, waarbij Bart Somers de redelijkheid zou vertegenwoordigen, tegenover de emoties van de achterlijke dorpelingen die niet snappen wat vooruitgang is.
Dat was een zeer subjectieve visie, die achteraf ook fout bleek: de ratio zei namelijk dat er helemaal geen draagvlak was voor die fusie, dat die ingegeven was door partijbelangen, en dat Somers hier zijn twee petjes van Mechelse titelvoerende burgemeester en de Vlaams minister van binnenlands bestuur helemaal door elkaar haalde.
In se wil De Vadder dus geen systeemswitch en zelfs geen andere politici, maar dezelfde die hun leven beteren ‘voor het helemaal fout loopt’.
Vanuit die optiek moet men een kritische analyse als ‘Wanhoop in de Wetstraat’ met de nodige reserve lezen: als de schrijver zijn boek als een ‘hartenkreet’ ziet (sic), dan gaat het misschien wel veeleer om een goed bedoelde vermaning aan de politieke klasse dat ze het te bont maakt, en zich dringend moet herpakken of er gebeuren ongelukken in 2024. Letterlijk klinkt het in Het Nieuwsblad dat hij het systeem zeker niet wil veranderen (dus ook dat van de partijfinanciering niet?), maar pleit voor een ‘mentale hervorming’. Tja. Overweegt de VRT-journalist een fin-de-carrière als media-consultant?
In se wil De Vadder dus geen systeemswitch en zelfs geen andere politici, maar dezelfde die hun leven beteren ‘voor het helemaal fout loopt’. Lees: voor we nog eens een Zwarte Zondag krijgen. De reacties van het desbetreffende Wetstraatpersoneel laten zich dan ook voorspellen: een ‘eerlijke, waardevolle analyse’, een ‘eye-opener’, een ‘trigger’, ze zullen het ‘ter harte nemen’, ‘er wordt aan gewerkt’, en blablabla.
Ik vrees voor hem en zijn connecties in de Wetstraat dat de burger/kiezer ondertussen al een station verder is. De wanhoop voorbij.
Acta Sanctorum 
Ik zou dit boek niet kopen , het is weggegooid geld .Ik denk dat hij de Vlaamse partijen niet of weinig gaat betrekken in zijn boek en dus enkel zijn “bekenden” gaat aanspreken , zeker niet beknibbelen .We weten al lang hoe hij in mekaar steekt en welke belangen hij gaat verdedigen
Het boek bestaat slechts uit één regel:
“Koning burger is al sinds het begin van de democratie ontevreden over de Wetstraat, en klaagt sindsdien al als een permanent verongelijkte koning die alles beter weet, maar zijn macht moet delen met nog een paar miljoen koning-beterweters.”
Dat is, als de man eerlijk zou zijn, en echte historische kennis zou hebben, in plaats van het verhaal op propaganda en gerecycleerde tendenties te baseren. Dat is natuurlijk wel slecht voor de verkoop. ‘The show must go on’ zou de inleidende slogan kunnen zijn in het geval dat er heuse pagina’s worden gevuld. Geschreven voor: koning-cliënt van zijn eigen staat.
Bedankt voor die zin, daarmee weet ik voldoende. De oorlog van de elite tegen het volk gaat gewoon door, en De Vadder is niks meer dan de spreekbuis van de elite, wat we al wisten vóórdat we over zijn breiwerkje hadden gehoord.
De nagel op de kop! Johan Sanctorum en Wouter Verschelden spreken uit ervaring.
Terzijde: het Nederlandse medium ‘De Andere Krant’ gaat misschien een Vlaamse editie krijgen.
Er zit wel wat democratisch gelul in ondervermeld artikel zoals ‘de agenda voor en door verbindend …’, .d.z.w. ‘je moet inschikken en zoals de ander worden’, maar dat zijn van die magische kreten die inmiddels democratisch geïndoctrineerde automatismen zijn geworden, dus daar moet de vrijmens maar overheen kijken.
Het woord ‘verbroedering’, d.w.z. ‘democratisch geestelijke incest’ ben ik nog niet tegenkomen in deze alternatieve krant.
http://www.deanderekrant.nl/nieuws/de-andere-krant-gaat-door-2022-09-16
In landjes zoals Nederland en België is het woord ‘alternatief’ eigenlijk een onzin term, hoogstens duidt het op iemand die door de democratische geestelijke incestcultuur als wat afwijkend wordt ervaren, maar de goedkeuring van en promotie door ondergetekende is een teken dat men hier toch al redelijk van de incestueuze massa begint lost te komen. Men moet ergens beginnen, en het motief is het meest belangrijk.
Wat heeft u eigenlijk met het woord “democratisch”? U sleurt en kwakt het overal bij. Gewoon degoutant.
Als pejoratief adjectief, maar vooral om exact aan te duiden wat de aard is. Dus ‘geestelijke incest’ bijvoorbeeld, dat kan religieus van aard zijn, academisch, etc. Het is er dus niet ‘bij gekwakt’, maar opzettelijk erbij geplaatst.
Als u klachten heeft dat het er te pas en te onpas bij wordt gesleurd, dan moet u bij de miljoenen zijn die de term te onpas en te onpas als magische kreet gebruiken, en dat gebeurt op zo’n schaal dat u vast permanent misselijk moet zijn.
Gewoon degoutant is trouwens een rare zin, het woord ‘degoutant’ is te duur om het zo zonder minimale omhaal te gebruiken ‘gewoon ….’. In het kort, u zou vroeger op moeten staan…
Wat een zuurpruim reactie trouwens, ik breng het blijde bericht dat u binnenkort een goed Nederlands product krijgt, en vervolgens zeurt u over bijzaken, is dat een wellicht een Vlaamse gewoonte? Na verschillende opmerkingen en andere ervaringen in Vlamingenland begin ik te denken dat u een volk van attest-verslaafde zemeladministrateurs bent geworden.
Of anderzijds, ik heb vernomen dat er op de Vlaamse werkvloer sprake is van een bijna sadomasochistische strikte hiërarchie en discipline, is het wellicht dat men de frustratie van de onderdanigheid op de werkvloer op elkaar afreageert in de vrije tijd?
” Toen Peter Vandermeersch hoofdredacteur werd van NRC Handelsblad …”
Yuck!! was het echt nodig om die naam te noemen? toen die man hoofdredacteur werd van NRC Handelsblad, was het blad binnen de kortste keren omgetoverd tot een vulgaire tabloid, met ook vooral veel pretentieuze lifestyle onzin.
Ik herinner me nog, dat ik het geval van dat toch al al te correcte en al te democratische medium, in het geval van de zaterdageditie, voordien toch wel een uur of anderhalf zoet was met lezen, en na de tabloid gedaanteverwisseling een kwartier, voornamelijk besteed aan vertwijfeld zoeken naar iets dat interessant was om te lezen, wat dan prompt het einde van mijn vijfjarige abonnement op de zaterdageditie betekende. Gedaan was het met de z.g.n. ‘slijpsteen van de geest’, wat zo en zo wat overdreven was, aangezien men veel uitgebreide artikelen had met over en weer argumenten, waarna men tot de vooringenomen conclusie kwam. Maar nadat de glad-Belg Vandermeersch hoofdredacteur is geworden is het blad een ‘glij-steen’ van de geest geworden, met een Vlaams-vulgair tintje.
Zo’n glad-Belg als hoofdredacteur, kan het nog erger dan? Ik heb het Knackworsten medium en andere Belgische vodjes weleens bekeken, een minuutje of zo.
Een ander Nederlands medium dat nog aan iets deed wat journalistiek mag heten was De Groene (uit Amsterdam), dan wel helaas linksig, maar toch wel met wat goed doorwrochte artikelen. Ik herinner me dat het blad toendertijd nog eerlijk rapporteerde over Neonazi groeperingen in Oekraïne die actief waren tijdens de revolutie, maar dat was voordat de anti-Russische propaganda machine alles ging beheersen. Ik meen dat het blad later om diverse typisch ridicule redenen vanuit verschillende democratische slangenkuilen is aangevallen, zodat het nu waarschijnlijk ook gedaan is met de kwaliteit van de journalistiek.
De Vadder is een hoer als alle andere, alleen een beetje sluwer, dus kon hij zijn politieke agenda wat beter verbergen, wat de impliciete boodschap natuurlijk effectiever overbrengt. Sanctorum haalt terecht Wouter Verschelden aan, maar vergeet de onderzoeksjournalisten Wim Van den Eynde en Luc Pauwels, die ooit Van de Lanotte het vuur aan de schenen legde. Iemand ooit nog wat over hen vernomen ?
Dat het journalistieke milieu in Nederland reiner, dus minder politiek vervuild zou zijn dan het Vlaamse is betwistbaar. Temeer daar de meerderheid van de officiële kranten in handen is van twee Vlaamse tyconen, met name Thomas Leysen en Christian van Thillo. Wat wel is: in Nederland kan je jezelf objectiever informeren via een aantal alternatieve mediakanalen zoals blckbx.tv, De Nieuwe Wereld of Ongehoord Nederland. Zij brengen een ander geluid, dat onafhankelijk van de machthebbers tot stand komt – overigens net als de hier reeds genoemde ‘Andere krant’ of het minder neutrale ‘Gezond verstand’ van Karel van Wolferen.
Dergelijke geluiden vind je niet in Vlaanderen, waar Doorbraak niet meer dan koning Eénoog in het land der blinden is. Vooral tijdens de coronacrisis viel deze lacune op. In de kranten werden tot vervelens toe dezelfde verhaaltjes opgehangen als op VTM en de VRT, en wie dan toch af en toe doorheen de opgetrokken muur brak, zoals Lieven Annemans, Sam Brokken of Alain Grootaers, werd door het regime en haar hoerenpers snel kaltgestellt. Onlangs was het dan de beurt aan de Gentse professor Klinische psychologie, Matthias Desmet, die als coronascepticus mocht proeven van een ranzige hetze tegen zijn persoon. Hij was bij Tucker Carlson in de studio geweest, en nadien had hij – godbetert ! – Alex Jones te woord gestaan, iets dat blijkbaar zo erg is als met de Satan Zelve in bed kruipen. Aan wat Desmet inhoudelijk te zeggen heeft werd natuurlijk geen aandacht besteed, want dat is al wat moeilijker. Desmet is immers een intellectueel (in Vlaanderen is dat synoniem voor iemand die zijn hoofd boven het maaiveld steekt) die door middelmatige geesten als collega Boudry met een mengeling van hypocrisie en afgunst bejegend wordt. Nochtans is Desmets analyse van het technocratisch totalitarisme niet moeilijk te vatten en blijft ze binnen een beperkt historisch en massapsychologisch kader gevangen, zodat hij permanent in herhaling valt en zelfs vervelend wordt. Maar ook dergelijke voor de hand liggende analyse van de groepsdwang en van de massahypnose- en psychose die we twee jaar lang hebben meegemaakt is een brug te ver voor de Vlaamse academia en hun journalistieke voortbrengselen. Zo lang je achter de politiek aanloopt en geen fundamentele kwesties aanroert word je getolereerd, maar ga je openlijk vragen stellen die elk redelijk en aandachtig mens zich stelt, dan word je voor het establishment gevaarlijk en krijg je letterlijk de bons (zoals Sam Brokken die onder druk van de socialisten kreeg omdat hij een oordeel van Pierre van Damme had weerlegd – zoals nadien bleek terecht).
Klein landje, kleine en domme mensen.
Klein, hopeloos onwerkbaar landje. Waardeloze politici en hoerige media. Corrupte politici die zichzelf én de media betalen met zuur verdiend geld van de machteloze belastingbetaler.
Wat Matthias Desmet eigenlijk doet, is de crowd psychologie die eind negentiende eeuw haar opgang deed bestuderen of opnieuw formuleren, die crowd psychologie is in de kast gestopt in de twintigste eeuw omdat het voor de democratische ideologie van de heersers niet uit kwam. Desmet is in die zin wel een propagandist omdat hij alle oorspronkelijke associaties met de psychologie van massa-democratie en haar massa-media vermijd, dat komt zelfs de ‘vrije pers’ niet uit. Hij brengt dus een verzachte gecensureerde versie, en zelfs dat is al teveel.
Inderdaad, de (grote) massapsychologie, wat gaat over het meest fundamentele groepsgedrag, daar valt op een gegeven moment niet veel meer van te zeggen.
‘in Vlaanderen is dat synoniem voor iemand die zijn hoofd boven het maaiveld steekt’
Er is in Vlaanderen teveel een idee dat men exclusieve ziektes heeft, Nederland wordt door kritische Nederlanders ook gezien als maaiveld land bij uitstek, de zaak is zo simpel dat democratie een maaiveld systeem van middelmatigheid is, historisch altijd al zo geweest. Als Nederlander is mijn indruk dat in België de besturing wellicht minder gestroomlijnd is, op zijn zachts gezegd, maar voor de rest zijn de klachten vergelijkbaar. Maar goed, als men unieke ziektes wil zien, mij best.
Het heeft in Nederland even geduurd voordat de zogenaamde alternatieve sector op gang kwam, met eerst lange tijd een gecoöpteerd en verward rechts… De lockdowns, de medische tirannie, het groene nazisme, e.d. hebben voor een doorbraak gezorgd. Niettemin zal het nog lange tijd duren voordat er in landen zoals België en Nederland de vrijheid is die er nog steeds is in de Verenigde Staten. Daarom publiceren veel kritische onafhankelijke auteurs uit allerlei Europese landen vaak in Amerikaanse media. Nederlandse alternatieve media lopen daardoor toch altijd een beetje achter de zaken aan, het moet eerst erg genoeg worden voordat men het serieus gaat nemen.
Je hebt twee vormen van bestudering van de psychologie van individuen, groepen en massa’s: de eerste beschrijft louter, en kan verstandige mensen tot inzichten brengen over hoe gedrag, individueel of groepsmatig, ontstaat zonder mediatie. De tweede vorm van studie is erop gericht mensen en massa’s te sturen en te manipuleren zonder dat deze dit beseffen. Die tweede vorm is er niet op uit aan bekendheid te winnen, want de via haar technieken gemanipuleerde mensen en massa’s kunnen omwille van een verzekerde effectiviteit van de sturing beter het bestaan ervan niet beseffen.
In de twintigste eeuw ontstonden er daarom verhullende wetenschappelijke begrippen als ‘public relations’ en ‘marketing’, die niets anders zijn dan sociale ‘wetenschappen’ die moeten onderzoeken hoe psychologische sturing en controle zo in praktijk te brengen dat de grootste effecten op een zo uitgebreid mogelijk gedrag bereikt kunnen worden.
Een prima documentaire hierover is ‘The Century of the Self’. Daarin wordt de overgang getoond van de beschrijvende en medische psychologie van Sigmund Freud naar de praktische toepassingen van de kennis van de psychoanalyse op massale schaal door Freuds neef, Edward Bernays.
Wat u over Desmet zegt klopt: zijn theorie blijft erg abstract, wellicht omdat indien hij ze meer zou specifiëren door voorbeelden uit de werkelijkheid te geven het werken hem moeilijk gemaakt zou worden. Hij heeft wel duidelijk stelling genomen in de coronakwestie, waarbij hij de ontwikkeling van het totalitarisme naar mijn gevoel teveel als een natuurlijke ontwikkeling beschrijft, terwijl die ontwikkeling vooral vanuit de elite gepland wordt en dit middels de massapsychologische technieken zoals in bovenstaande documentaire weergegeven.
Waag je kans!
Live Casino op Unibet™
Vr. 7/10 20:45
Antwerp-STVV
Je mening heeft hier 50% minder kans dan op de 100% voorspelbaarheid van bovenstaand circusvolk.
Of je kunt natuurlijk beter dat geld niet weggooien aan beth, maar doneren aan Sanctorum, daar heb je nl. evengoed hoogstens maar 50% kans bij het gokken welke kant hij straks weer uit gaat. *
*Gokken kan verslavend zijn!
Bloggen ook….
En ja, alcohol ook nog….
Voor degene die beter zijn bek zou houden ipv zich hier oeverloos belachelijk te maken. Johan Sanctorum gaat altijd dezelfde richting uit! Meer bepaald de “foute” richting volgens de door hun politieke broodheren gesubsidieerde ‘kwaliteitskranten’ en hun collaborateurs. De VRT op kop. Of waarom denk je dat hij geweerd wordt in de voltallige gesubsidieerde mediawereld?
Natuurlijk. Blijkbaar past het schoentje ergens iemand.
Lachen mag ook, als er maar geen barsten komen in het gezicht.
Lachen mag zeker. Johan Sanctorum is daar een grote fan van. Maar zijn gezicht barst niet van de debiele hypocrisie.
Voor degene die beter zijn bek zou houden in plaats van zich hier oeverloos belachelijk te maken.
Debiele hypocrisie.
Fijnzinnig hoor.
Nou, nou, zo’n straattaal, en dat gecombineerd met taalkundig kniesoren, of gekniesoor.
Geen ‘eerlijkere politiek’ zonder een meer objectieve pers. En andersom. Geen objectieve pers zonder een eerlijke politiek.
Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Wanhoop in de wetstraat? Hoe zou dàt komen? En wat gaan de zelfverklaarde “democratische” partijen daaraan doen? Nog méér op de Vlaams-nationalistische en “extreem” rechtse nagel kloppen? De “onafhankelijke” Belgische media wassen dat varkentje voorbeeldig.
Nee, ze kloppen niet echt meer op die Vlaams-nationalistische nagel. Dat doen ze al lang niet meer omdat ze hebben vastgesteld dat het contraproductief werkt en dus eigenlijk de omgekeerde i.p.v. de gewenste effecten sorteert.
Wat de pers is gaan doen, en dit vanaf medio jaren ’90, is het maken van bepaalde figuren (images) die de Vlaams-nationalistische opmars, die vanwege de waanzinnige immigratie- en islamiseringspolitiek onvermijdelijk was, konden counteren. Plots kwamen er vanuit het niets nepfiguren als Stevaert en Patrick Janssens opduiken. Toen die slechts tijdelijk hun dienst bleken te kunnen bewijzen werd Bart De Wever het konijn uit de witte hoed. Die gaat al veel langer mee dan de twee voorgaande heren, hij is slimmer en eigengereider, wat wil zeggen dat hij soms aan de controle van pers en politiek ontsnapt. Desondanks blijft hij bruikbaar binnen het tactische kader dat de electorale winst van het VB moet beperken.
Nog niet zo lang geleden ontdekte men dan Conner Rousseau, opnieuw uit de socialistische stal, die zich niet alleen door de linkse pers en haar ‘inspirators’, maar ook door De Wever himself laat coachen. De smerige en achterbakse strijd tegen het VB bestaat dus al 25 jaar en ze gaat gewoon door. Het is een kwestie van politieke marketing en van electorale strategieën waarin de waarheid en de werkelijkheid geen enkele rol spelen, maar die alleen bestaan met de bedoeling Jan Modaal te laten twijfelen aan de echtheid van zijn waarnemingen en aan de juistheid van zijn intuïties.
Ik ben het grotendeels met je eens, Eric. Wat De Wever betreft, die is wel voorzitter van de N-VA maar niet de enige N-VA-er. Robert Tondeleir had het bij het rechte eind, maar Poetin De Wever schopte hem buiten.
De Wever papt niet alleen aan met Connor, hij zet ook Francken in de hoek. De N-VA trekt vandaag eerder hopeloze belgicisten dan Vlaams-nationalisten aan.
Ik stuurde mijn lidkaart terug toen De Wever onvoorwaardelijk in de regering Michel stapte. Ik zie De Wever zelfs in staat om als achtste partij bij een vivaldi-regering aan te sluiten, als die geen meerderheid meer haalt. Van die man geen eieren meer! Dat hij maar rap het eerste programmapunt van zijn partij schrapt!
Sindsdien stem ik met plezier op de enige, échte Vlaams-nationalisten. Niet dat er niks scheelt aan het Vlaams Belang, maar geef toe. Het is geen toeval dat we in het spoor van Zweden en Italië zitten. Om krek dezelfde redenen. Geen wonder dat zowel de politiek als de gesubsidieerde media het in hun broek doen van schrik voor de volgende verkiezingen. Het is het enige cement dat De Croo in het zadel houdt.
Nog even dit. De peilingen worden gehouden bij 1000 Vlamingen, 1001 Walen, en 600 Brusselaars. Bij een meerderheid van de Belgische minderheid dus. Dan weet je wat ze waard zijn.
VRT-journalist Ivan De Vadder staat voor wat de hele Belgische politiek dirigeert: Opportunisme. Geen plaats voor idealen en overtuigingen. Politiekers zijn onderling perfect uitwisselbare sociopaten geworden. Links of rechts speelt geen rol, en verkiezingen zijn maar wat gerommel in de marge. Daarom is het goed dat iemand met een filosofische achtergrond de mechanismen blootlegt en inzicht verschaft in die processen. Dat heeft dan als consequentie dat soms op de ene, soms op de andere teen getrapt wordt. Naargelang iets wordt aangeraakt in de analyses.
THERE IS NO AUTHORITY BUT YOURSELF
Een trouwfeest waar de hele politieke top vertegenwoordigd was? Was dat niet te Gent? Misschien heeft de dj van dienst er punk gedraaid… Ik weet anders wel een toepasselijk nummer van Flux of Pink Indians, uit de entourage van CRASS (hoofdletter A met cirkel rond), de punkband die niks wou te maken hebben met de bestaande muziekindustrie, een eigen label oprichtte en zo de anarcho-punk in het VK promootte. Door de nogal militaire klederdracht van de bandleden, het zwarte uniform, werd CRASS eens ervan beschuldigd een fascistische band te zijn. Het opmerkelijke logo van deze band, dat ook prijkte op de achterzijde van de jas van veel punks uit die tijd, was de combinatie van een christelijk kruis, een swastika en een Union Jack, samen met een afbeelding van een tweekoppige slang die zichzelf opeet (om te illustreren dat alle macht uiteindelijk zichzelf zal vernietigen).
In 2007 is Flux of Pink Indians nog eens opnieuw bijeengekomen om samen met de gitarist van CRASS op te treden in de Shepherd’s Bush Empire (het vroegere BBC Television Theatre), een muziekzaal in Shepherd’s Bush, een wijk in West-Londen. Vanwege het succes hebben ze in 2008 dan nog een concert gegeven in Bradford, Dijon en als ‘last ever gig’ in de Islington Academy, muzieklocatie in het N1 Shopping Centre in de Londense wijk Islington.
I wanna marry a tube disaster…