“Lief, zacht en geduldig”: Chrystia speelt het spel bikkelhard

Op 20.000 hits staat de teller van mijn blogartikel over het CETA-handelsverdrag tussen de EU en Canada, en ik hoop een bescheiden bijdrage geleverd te hebben aan het verstrekken van de noodzakelijke informatie over dit gedrocht, waarbij de reguliere media het deerlijk lieten afweten. Ondertussen is het zowaar de taalgrens overgestoken en in het Frans gepubliceerd. Wisten wij tot veertien dagen geleden veel wat er achter de magische letterbenamingen CETA en TTIP schuil ging? Maar nog altijd zijn er Vlaamse middenstanders die hun eigen belangen niet kennen, omdat ze vrijhandel verwarren met plutocratie en monopoolkapitalisme. Ook vandaag staat er in De Standaard weer een pro-opiniestuk dat de meubelen moet redden, en waarin de CETA-critici met Trump-aanhangers worden gelijk gesteld. Tja.

Tranen als ijspegels

Het grootste mistgordijn daalde echter vorige week neer, in de persoon van Chrystia Freeland, de Canadese onderhandelaar die in België was geland om de Waalse minister-president Paul Magnette op betere gedachten te brengen. Tot mijn grote verbazing begon ze op de persconferentie, waarin ze toegaf dat het niet zo best wou lukken, te wenen, ze was moe, wilde naar huis en haar drie kinderen, etcetera. Empathie ten top. Canada was een “lief en geduldig” land (even het trieste lot van de inheemse Inuits vergeten) en van de weeromstuit was Paul Magnette een harteloze Jacobijn, een politieke hooligan, net geen vrouwenmishandelaar. De TV-journaals maakten hoofdnieuws van dit emo-moment, en drukten zo het eigenlijke debat compleet naar de achtergrond. Opdracht geslaagd.

U moet namelijk de ironie van de Freeland-vertoning begrijpen: heel dat CETA-gebeuren is van meet af aan een pokerspel dat hard wordt gespeeld, “mannelijk”, rücksichtloos, met leugentjes om bestwil en zo min mogelijk info naar buiten. Iets voor echte venten dus. Zelfs de vrouwelijke EU-secretaris voor handel, Cecilia Malmström, is een onvervalste bitch die ooit in een debat met de Britse anti-TTIP-activist John Hilary ronduit zei dat de Europeanen haar konden gestolen worden en dat ze voor de EU reed. Baf.

Maar als echt niets meer werkt, komen de traantjes boven en is Roodkapje tegen de boze wolf aangelopen. Kijk, daarmee wordt weer bewezen dat vrouwen net op hun “vrouwelijk moment” de hardste versie van mannelijkheid incarneren, mannen zelf snappen dat niet.

Het wapen van het sentiment maakt ons compleet weerloos, je verliest altijd. Negeer je vrouwentranen, dan ben je een gevoelloze macho, haal je de zakdoek boven dan ben je een belachelijke kwal. Chrystia Freeland heeft daarmee Paul Magnette misschien wel schaakmat gezet en aangetoond dat vrouwen in staat zijn om op het juiste ogenblik alle regels van het gevecht aan hun laars lappen. Echte vrijhandel als het ware. Je kan bijten, pitsen, in de onderbuik schoppen, maar wenen: dat is het summum van deregulering.

Beteuterd stonden wij, activisten, er naar te kijken, mijn blogteller haperde na het VRT-journaal fameus. Lief, zacht en geduldig,- wat een onrecht plegen wij door Chrystia zo te laten wachten met de pen in de hand. Een bedrogen verloofde, een in de kerk achtergelaten bruid is ze, nu eenzaam treurend met verwelkend boeket. Nu pas begrijp ik dat er mannen zijn die het huis uitvluchten voor psychische terreur, vroeger begreep ik dat niet en zag ik alleen mannelijke vuisten die op arme vrouwenhoofdjes bonkten.

De valkuil van het sentiment en het idee dat emotionele chantage de overtreffende trap van geweld is, doet ons weerom duizelen bij het vermoeden dat Hillary Clinton wel eens president zou kunnen worden. Stel u voor: beginnen hoesten, waterlanders, appelflauwtes, we weten nog niet wat ze allemaal achter de hand heeft als de gewone politieke trucs dreigen te mislukken. Trump is met al zijn seksisme weerloos tegen dit machtsvertoon, maar evengoed Poetin of Erdogan met hun doordeweekse pokerfaces: zijn zullen de duimen leggen voor hartendame. Terecht hoopt Poetin dat dit hem bespaard blijft, en wedt hij op Trump.

Ziezo, de lichtjes misogyne toon is gezet voor de komende week, ik geef geen bal meer om de kansen van Magnette nu ik mevrouw Freeland aan het werk heb gezien. Chapeau. Het verdrag zal goedgekeurd worden en het vlees van de kistzwijnen zal zijn weg naar onze rekken vinden: treur maar, gij dierenvrienden, de tranen van Chrystia worden ijspegels die in de Canadese winter van duizend meter hoogte vallen en alle bezwaren verpulveren, de vierkante kop van Paul Magnette incluis. Lief, zacht en geduldig. Een Nobelprijs voor de Vrede is wel het minste wat men haar kan geven.

Advertentie