In een allerlaatste bijdrage omtrent de N-VA-rel, en meteen ook de allerlaatste poging om me in het VRT-praatprogramma “De Afspraak” als deskundige-opiniemaker te katapulteren, wil ik even hulde brengen aan Hendrik Vuye en Veerle Wouters, de twee dissidenten die de ijzeren discipline, door De Wever opgelegd, hebben opengebroken.Ze deden en doen dat met een hardnekkigheid die ik de laatste jaren niet veel meer gezien heb, want ons politieke landschap wordt bezet door rekenkundigen, carrièristen, opportunistische windhanen en alle mogelijke huis-, tuin- en keukenstrategen. Ik ben nog zo’n ouderwetse zot die gelooft in het primaat van principes en het idee dat mensen op een zeker moment moeten recht staan, ook als dat niet onmiddellijk hun cv goed uitkomt. Zoals dat Noord-Koreaans parlementslid dat opstond en vroeg wat er gebeurd was met de man die vorig jaar een vraag stelde.
Natuurlijk zullen Vuye en Wouters bij een eventueel ontslag niet in de goot terecht komen: hij is grondwetspecialist en doceert aan de UNamen, zij is handelsingenieur en lector informatica. Toch is het devies “als het zo zit, zijn we weg” (doelend op de uitspraak van de Wever dat hij de staatshervorming en bij uitbreiding het confederalisme voor bekeken houdt) een sterk statement en een even sterk signaal naar al die broekverslijters in partijloondienst die hun bek niet durven opentrekken.
Evenredig is de lafheid van de media als zo iemand zich tegen de partij keert. Journalisten en krantenredacties doen al evenzeer aan hoofdrekenen: het is nooit opportuun om een dissident veel forum te geven en aldus de partij tegen de haren te strijken, waarvan men afhankelijk blijft voor de nieuwsgaring in de ons-kent-ons-sfeer. DS-journalist Bart Brinckman past dat heel consequent toe. Een paar weken geleden kreeg Hermes Sanctorum, die Groen verliet, al een schop en nam Brinckman het zowaar op voor de particratie; vandaag doet hij het opnieuw met Vuye en Wouters, die “politiek onvoldoende beslagen zijn om de noden van de 21ste eeuw in te zien” (sic). De politieke noden van de 21ste eeuw, zijnde de kunst om met de wind mee te draaien, je ziel te verkopen en je desnoods te laten naaien.
Sublimatie
Dat brengt ons bij de NVA-werkgroep “Objectief V”, die uit twee personen bestond, namelijk Hendrik en Veerle (en nu noem ik ze bij de voornaam). Neen, ik ga het werk van de Dag-Allemaal-journalisten niet afpakken, maar hun affiniteit is onmiskenbaar. Dissidentie schept een band, een ijzersterke zelfs, en naar mijn gevoel blijft hun rebellie overeind omdat ze ook als man en vrouw een klik hebben.
Maar ook in die zin hebben de NVA-opperstrategen zich misrekend. Uit vertrouwde inside-bron weet ik namelijk dat Objectief V werd opgericht als een bezigheidsterapie, zogezegd om een boek te schrijven, doch tegelijk stiekem als een soort divanvalstrik (foto), met de bedoeling dat de twee “het zouden doen”. Terecht vroeg Bart De Valck, de geniale VVB-voorzitter zich gisteren luidop af: “Zoveel personeel in de NVA, en maar twee personen in het Studiecentrum Confederalisme, waarom??” Wel hier is het antwoord. Ellenlang vergaderen met z’n tweetjes, tussendoor iets gaan eten, al eens in Brussel overnachten, u begrijpt: daar moet meer van komen. Via deze seksuele compromittering, breed in de media uitgesmeerd, zou de partij de ideale smoes hebben gehad om hen wandelen te sturen als onernstige scheefpoepers en overspelige perverten (beiden zijn namelijk netjes getrouwd).
Het boerenverstand dat een stier en een koe bijeenzet, in de hoop dat er “iets” van komt, had echter niet voorzien dat de twee runderen hun seksuele energie (die er zeker was) zouden sublimeren tot een verzetsdaad tegen de Animal Farm. Nogmaals: dit is ongezien, en dat is de echte reden waarom ik Hendrik en Veerle op de handen draag.
Zo werd de Platonische, niet-geconsumeerde relatie het kweekbed van een politiek “No Pasaràn”, “Tot hier en niet verder”. Een Freudiaans gegeven waar niemand een speld kan tussen krijgen, want het is door de onthouding dat de mens intellectueel presteert. Daarom ook is heel die Wetstraat één grote matras: er wordt voor de rest helemaal niets gepresteerd. De complottheorie dat Bart De Wever die twee co-voorzitters op de sofa positioneerde (Objectief Vrijen) om hen nadien op heterdaad te kunnen betrappen, is onvervalste Vlaamse romantiek, en daarom zeer plausibel.
Het DNA van de partij: het laatste woord is er nog lang niet over gezegd.
Acta Sanctorum 
Ik vind daar gewoon niks abnormaals aan, en het is al het geschrijf en geleuter niet waard. Mensen zijn het niet altijd met elkaar eens, en daarmee is de kous af. Ik snap Dewever, ik snap Vuye en Wouters ook. Hoe effectief principeruiterij is bij het nastreven van een doelstelling, en hoever de pragmatische rekkelijkheid mag gaan, dat is voer voor filosofen. Ik ben alvast de mening toegedaan dat pragmatisme gebaseerd op voortschrijdend inzicht vrij goede resultaten oplevert, en niet hetzelfde is als principeloze kontdraaierij.
In november 2011, dat is bijna vijf jaar geleden en in de politiek is dat de prehistorie, heb ik op een bevriende blog een bijdrage geplaatst met als pointe de retorische vraag: “Wat brengt het nu eigenlijk allemaal op voor Vlaanderen, beste Bart?”
Het antwoord op vandaag is bitter weinig.
Sterk bewijs voor de stelling dat de evolutietheorie niet klopt. Misschien zouden we er eindelijk beter aan doen om het voortschrijdend inzicht te laten voor wat het is en die revolutie eens van onder het stof te halen, maar dat is nog het punt niet.
De kracht van verandering is duidelijk gefnuikt door de Belgische regeringsdeelname.
Van onafhankelijkheid over confederalisme tot achterhaald 19e-eeuws nationalisme of binnenkort wellicht een nieuwere modieuze term voor de gradueel afbouwende koelkastomschrijving waarin het wetstratees uitblinkt, feit blijft dat we op de N-VA niet meer hoeven te rekenen om de soevereiniteit van Vlaanderen te verwezenlijken. Volgende definitie geeft het goed weer: “Soevereiniteit is niet-onderworpenheid aan de macht van een ander, binnen een bepaalde sfeer. Soeverein gezag heerst binnen die beperkte sfeer naar inhoud en omvang onafhankelijk van anderen en kan dus niet verder besnoeid worden dan krachtens eigen wil.” Als Vlaanderen wil opgaan in een groter geheel, zoals Geert Bourgeois dat zo graag uitdrukt, kan dat enkel maar vanuit die Vlaamse soevereiniteit.
Pragmatische principes bestaan niet. Goede voornemens om er ondanks alles dan toch maar het beste van te maken, vormen een breed geplaveid pad, recht naar de hel. Voortaan zonder Hendrik en Veerle als wegwijzers ervandaan.
@ Bertie
Dat is allemaal juist wat U zegt, maar voor wat U zegt is bijlange geen meerderheid in Vlaanderen. Dat is en blijft de essentie. Nu mogen Vuye en Wouters zoveel denktanks oprichten als ze willen, zolang die geen media-aandacht krijgen schieten we geen meter op. En ze zullen geen weerklank krijgen, omdat de standpunten van de Vlaamse Beweging alleen aandacht in de media krijgen als ze kritiek inhouden op Dewever en de nva, anders nooit. Mensen als Vuye en Wouters vergeten gewoon dat het dankzij de partij is dat ze aan een parlementszetel geraakt zijn, en dat hun standpunt en persoon aandacht krijgen. Het zijn knappe koppen, die ongetwijfeld hun gewicht in goud waard zijn als intellectueel-logistieke steun intern, maar het zijn géén sterke communicatoren in de media, zeker Veerle Wouters niet. Ik vind het spijtig dat verstandige mensen dit essentiële element, nl. dat alles massacommunicatie is, totaal uit het oog verliezen. Ze hadden perfect in de luwte strategieën en argumenten kunnen bedenken, en debatfiches maken, maar zelf debatteren in de 7e dag laat je beter aan anderen over, sorry.
Ze vergeten ook dat er een verschil is tss. taktiek/strategie en de principes. Als de kat zwart of wit is maakt niet uit, als ze maar muizen vangt. Een ding weet ik zeker : de nva in de oppositie, en een tripartite aan de macht, met de Ps, stopt elke vooruitgang. Erger nog, ze zal herfederaliseren. Of anders gesteld : een nva minister van Buitenlandse zaken in de volgende regering Michel kan oneindig veel meer doen voor de Vlaamse autonomie, door bv het corps diplomatique in de gaten te houden door sturing van communicatie en benoeming personeel, door internationale contacten enz) dan 10 Vlaamse bewegingen die alleen Doorbraak en ’t Pallieterke volpennen, en, ik herhaal het, ze zal enkel de media halen als Dewever kritiek krijgt. De Vlaamse beweging praat gewoon teveel tegen zichzel, en schiet zz. wederom in de voet. En om een boodschap uit te dragen heb je geld en communicatiespecialisten nodig. Hoe groter de nva, hoe meer geld er is. Wie zal anders de communicatie van de Vlaamse beweging financieren ? Of gaan we met de klak rond na de hoogmis ?