Er moet verschil zijn: Tomorrowland-kindjes staan paf van een klassiek orkest

Tomorrowland 2015 zit er op, de eekhoorns kunnen uit hun schuiloord, de reigers kunnen weer uitvliegen, de kikkers weer paren (De Schorre is natuurgebied, by the way). Het blijft uiteraard een verbazingwekkend feit dat jongeren in deze benarde tijden een klein fortuin kunnen ophoesten en bijvoorbeeld vanuit Australië naar de Rupelstreek afzakken, om zich aan een bordkartonnen decor te vergapen waarin een DJ plaatjes mixt.
Maar voor de rest moet ik mijn eerdere mening herzien: Tomorrowland is géén barbaarse decibelorgie, doordrenkt van drugs en alchohol, zoals Dour festival, het trefpunt voor alternatieve baarden en ongeschoren dozen. Neen, het wereldgebeuren in Boom baadde in een sfeer van hygiëne, vriendelijkheid en politieke correctheid: dit was meer een mosselkermis van de boerinnenbond, maar dan in een vijfsterrenversie.

Een en ander heeft natuurlijk te maken met de sterke commerciële drive achter deze amusementsfabriek, die helemaal niet gesteld is op polarisatie of controverse. Alles moet clean verlopen en een goede pers opleveren, en dat lukte ook. We overlopen en geven pluimen:
Esthetische afwerking en kunstzinnige accenten, tot op het kitsjerige af: check (de brug van Arne Quinze, weliswaar door de provincie gesubsidieerd. En dan die schattige muziekdoosjes voor elke deelnemer!)
Internationale vrede- en verbroederingsboodschappen: check (al werd er buiten het domein wel een autochtoon in elkaar geslagen door een DJ).
Nette campings, propere toiletten, geen wildplassers: check.
Drugs: absoluut taboe. Aan de ingang stonden offerblokken waarin verboden spul kon gedeponeerd worden. Dat gebeurde ook massaal, en de opbrengst van de verkoop gaat naar een goed doel, zijnde ‘Kom op voor tinnitus’.

Dus ja, de cultuurpessimisten zijn eraan voor hun moeite. Uitsmijter echter was zonder twijfel het optreden van het Nationaal Orkest van België. Akkoord, met de onvermijdelijke Bolero van Ravel en daarnaast vreselijke bucht zoals ‘Lovers on the sun’ van David Guetta en de Tomorrowland-hymne, maar toch. Dit night-of-the-proms-accent is een gedurfd staaltje van normvervaging binnen het frame van een outdoor-dance-evenement.
Opvallend is daarbij dat dit optreden van deze oude klassieke sokken algemeen werd erkend als ‘hét kippenvelmoment van Tomorrowland 2015’, en dat naar verluidt iedereen op de wei paf stond bij een performance zonder versterkers of megaboxen.

Dat kan alleen betekenen dat deze lui al die tijd iets fundamenteel gemist hebben en dat we hier met een quality shock te maken hebben, een openbaring die eigenlijk eerder voorbehouden is aan kinderen van twaalf in een educatieve omgeving met normale culturele stimulansen.
Nog duidelijker gezegd: Tomorrowland toont hier vooral hoe beperkt en monotoon dance en aanverwante genres wel zijn, en dat jongeren uit een soort cultuurarmoede in deze flow meedrijven. Het is niét normaal dat twintigers en dertigers paf staan van een symfonie-orkest dat ze voor de eerste keer in hun leven live horen. Het is hoopgevend dat ze niet te afgestompt zijn om het te waarderen, maar het wijst hoe-dan-ook op universele verkleutering, in stand gehouden door de commerciële muziekindustrie.
Verre van de betuttelende Klara-missionaris te willen uithangen (“Klassiek voor iedereen”), blijf ik geloven in prikkels, waw-ervaringen, revelaties, liefst op jonge leeftijd. Je kan maar kiezen als er iets te kiezen valt.
Ik weet wel: Tomorrowland mikt ook hier op depolariserend ecleticisme (‘Je moet voor alles open staan’) en postmoderne mix/fusion van genres. Mij niet gelaten. Maar de aantrekkingskracht van ‘the real thing’ staat hier tegenover. Dat hoorde men aan de stilte, de focus en de concentratie tijdens de doortocht van het Nationaal Orkest. Kwaliteit is ongelijk en er moet verschil zijn, anders was er geen kwaliteit.

Advertentie