Filosofie, als zoeken naar de singulariteit

Door een gelukkig toeval heb ik de laatste dagen op zoveel zere tenen getrapt dat, ondanks de schijn van 1706 FB-“vrienden” te hebben, ik vrijwel niemand meer over houd die het nog met me eens is. Voor politici zou dat een ramp zijn, voor een filosoof is het misschien een goed teken.Het begon eergisteren met een veroordeling van de Israëlische bulldozeragressie op de Westelijke Jordaanoever. Ik ben een voorstander van een tweestatenoplossing en van Palestijnse onafhankelijkheid, dat weet ondertussen iedereen. Toch steigerde heel rechts-Vlaanderen opnieuw, en werd me verweten een moslimvriendje te zijn, een dhimmi, een naieveling die niet snapt dat Israël een lichtende baken is in de door barbarij vergeven regio. Ik werd nogmaals ingewijd in de oude historische banden tussen het Christelijke Avondland en de Joodse cultuur, over Hamas en IS die onder één hoedje spelen, enz. Maar vooral: vriendschappen (nu ja..) scheurden open en ik kreeg een dozijn persoonlijke berichten van mensen die hun diepe teleurstelling uitdrukten in mijn oordeelsvermogen.
Gelukkig was er die andere Pavlov-reflex van links Vlaanderen dat me feliciteerde met mijn politiek-correct inzicht. OK, een gehalveerd vriendenbestand, ik kon ermee leven.

De dag erna echter kwam de ondertussen memorabele tekst over het Offerfeest en de rituele slachting, waarvan ik stelde dat niet alleen het dierenleed me deed walgen, maar, meer nog, de van geweld doordrenkte symboliek die (en toen was het hek helemaal van de dam) onwillekeurig verwijst naar de IS-onthoofdingen. Geen applaus bij rechts (die waren nog steeds aan het pruilen over de Israëlkritiek van de vorige dag), maar vooral boe-geroep bij de multiculaanhangers, de Vlaamse linkerzijde en –uiteraard- de moslims zelf die met een proces dreigden. Heel onbeleefde mails, om niet te zeggen haatproza, kwamen vanuit de KifKif-omgeving.

Om het nog erger te maken, constateerde de laatste paragraaf van dat stukje een verwantschap tussen de Joodse en de Moslim-rituelen, die beide de onverdoofde slacht eisen en die ik dus beide bekritiseerde. In alle handboeken communicatie staat dit als een doodzonde omschreven: twee tegengestelde groepen samen tegen je in het harnas jagen. Nu kreeg ik links én rechts tegen, en werden er serieuze twijfels geuit over mijn mentaal functioneren.
Ziezo, tegen het einde van de week alleen maar misnoegde lezers en nul sympathisanten. Een mailbox vol zurige oprispingen en verwijten. Hier en daar een dreigmail. Op zo’n moment besef je hoe sterk het sektarische denken nog in ons zit. Zou er nu nog iets buiten rechts- en links-Vlaanderen bestaan? Niet het centrum natuurlijk, maar datgene wat méér is dan de ideologische Pavlov-reflex? Ik blijf ernaar zoeken, zoals Diogenes met zijn lantaarn op klaarlichte dag. Zoeken naar de singulariteit, de uitzondering, het priemgetal.

Ach, steeds beter begin ik te snappen waarom er überhaupt religieën en ideologieën bestaan. Om mensen het gevoel te geven van ergens bij te horen. Het schaap is ons evenbeeld, de kudde de groepsidentiteit. Het offerfeest vandaag gaat dus om schapen die schapen slachten. Dus toch een soort kannibalisme? KifKif, scherpt uw messen, er is weer een zwart schaap ontsnapt!
Een diervriendelijk weekend nog.

Advertenties